Rozdział 117. Please, don’t touch

"Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej. Z tą wiarą lżej im będzie żyć i umierać."

~ Wisława Szymborska

           Na sali zaszumiało zdziwieniem. Kobieta spotkała się ze wzrokiem Myles'a, który miał zeznawać wraz z siedzącą tuż obok Caroline. Każdy szeptał sobie do ucha różne rzeczy, a ona chciała jak najszybciej wyjść z sali, w której po raz ostatni miała patrzeć na swojego prawnego męża. Później miało być już tylko dobrze. Stukot jej obcasów wyprzedzał tykanie zegara.
- Michelle! - krzyknął Mulat, kiedy po drodze wpadła na kobietę dość drobnej budowy. Nie miała najmniejszego zamiaru się odwracać. Na schodach nieco zwolniła i trzymając się barierki, zeszła na parter. Widziała jak Hudson wychodzi z windy, więc tylko popchnęła drzwi, chcąc uciec niezauważoną. Plany legły w gruzach, kiedy silna ręka mężczyzny objęła chudy nadgarstek.
- Zostaw...zostaw mnie! - krzyknęła, próbując się wyrwać - Czego jeszcze chcesz, do cholery?! - wrzasnęła donośnie, pozwalając łzom swobodnie płynąć po jej policzkach.
- Przestań płakać... - mruknął Hudson, nie dawał za wygraną. Dopiero po chwili szarpaniny jej adwokat zdołał odciągnąć Saula na bok.
- Proszę się uspokoić! Niech pan trzyma się od niej z daleka! - szatyn podniesionym głosem zwrócił mu uwagę. Chwilę później ujrzeli gotującego się ze złości Mulata.
- Posłuchaj no sobie, dupku. To moja żona i póki nią jest, będę z nią robił co tylko zechcę - jego głos był jak wężowy syk. Brunetka czuła się jak bezwartościowa kukiełka w sztuce o zagmatwanym scenariuszu.
- Niech pan uważa na słowa... - dodał adwokat i wyprowadził kobietę na zewnątrz, otwierając przed nią drzwi.
- Doigrasz się! - krzyki Hudsona doprowadzały ją do nerwicy. Lender kazał ignorować wszelkie zaczepki Slasha, więc Michelle po prostu wsiadła do auta i czekała aż czarny Ford Mustang 95', którym przyjechała blond adwokatka, ruszy z miejsca. Była tak zdenerwowana, że nie umiała włożyć kluczyka do stacyjki. Wzięła kilka głębszych wdechów i dopiero wtedy odpaliła silnik. Chciała tylko zabrać Jimiego do domu, jednak Kate siłą argumentów zatrzymała ją na nieco dłuższą chwilę.
- Jak było? - zapytała pani Rose, gdy wyczuła odpowiedni moment.
- Strasznie... - kobieta szybko wypuściła powietrze z płuc i kontynuowała - Obyście nigdy nie musieli tego zrobić.
- I co teraz? - Kate przytuliła kobietę i cierpliwie czekała na odpowiedź.
- Poczekamy aż sąd wyznaczy termin następnej rozprawy.
- Jak to...następnej? Nie rozwiedliście się? - drugie pytanie wyszeptała, bojąc się, że dzieci coś usłyszą.
- Niezupełnie - brunetka ze smutkiem spuściła głowę - Ja chyba nie dam rady tego zrobić - wyszeptała ledwo słyszalnie. Kate bez słowa ją przytuliła. Siedziały tak długo, aż Michelle się uspokoiła.
- Pójdę tam z tobą. Będzie dobrze - potarła jej ramię i głęboko odetchnęła. Ruchem głowy wygoniła dopiero co przybyłego Axla z jadalni.
- Mama by mnie za to zabiła - zaśmiała się przez łzy.
- A twój tata powiesiłby tego dupka na suchej gałęzi - dorzuciła Katie, głaszcząc dziewczynę jak własne dziecko po równo ułożonych włosach.
           Samotny wieczór przyszedł niespodziewanie szybko. Mały chłopiec smacznie spał w cieplutkim łóżeczku. Melancholia ogarnęła brunetkę, siedzącą przy kuchennym blacie. Starała się więcej nie płakać. W pomieszczeniu było tak ciemno, że chwilami zastanawiała się, gdzie tak właściwie jest. Od niechcenia włączyła telewizor i siadając na kanapie, starała się zrelaksować. Nie miała pojęcia co robić, wtedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Zerwała się z kanapy i podeszła bliżej. Gwałtownie zaświeciła światło i nerwowo przekręciła klucz, ciągnąc za posrebrzaną klamkę. Stanęła jak wryta i spojrzała mu w oczy. W progu stał Slash. A przynajmniej próbował stać.
- Wynoś się stąd - warknęła, próbując zamknąć drzwi. Slash był szybszy i wsunął buta pomiędzy futrynę a skrzydło. Odsunęła się w tył o niecały metr. Mulat przywołał Chelle do siebie, nogą zamknąwszy ciężkie drzwi. Postanowiła zaryzykować, wiedząc, że i tak wybuchnie kolejna wojna. Chwyciła wazon z najbliższej szafki i mocno pchnęła nim w mężczyznę, który odebrał cios na rękach. Odgłos tłuczonej porcelany złączył się wraz z cichym jękiem Mulata - Dziwka... - mruknął, strzepując odłamki z kurtki - Zadowolona? Czy rozpierdolisz coś jeszcze? - mówił dziwnie spokojnym głosem i jakby nie zwracał uwagi na ból, a przecież po jego dłoniach płynęły drobne strumyczki krwi.
           Powoli złapał jej prawy nadgarstek. Patrzyła w rozszerzone źrenice i bała się poruszyć.
- Wzięłaś tabletki? - zapytał, mierząc ją wzrokiem od góry do dołu. Na początku nie wiedziała co odpowiedzieć. Zaprzeczyła ruchem głowy i wyswobodziła rękę.
- Kłamiesz. Zawsze bierzesz. Zgaś światło - zażądał, mamrocząc pod nosem. Nagle usłyszeli ciche skrzypnięcie drzwi gdzieś na górze. Jimi wyszedł z pokoju i zaspanym wzrokiem ogarnął cały korytarz. Przerażona brunetka chciała jak najszybciej uciec. Nie zdążyła się nawet poruszyć, bo Hudson z całej siły zacisnął palce wokół jej przedramienia. Serce kobiety omal nie wyskoczyło z piersi, kiedy mocno ją do siebie przyciągnął.
- Tata? - zapytał Jimi zaspanym głosikiem, przecierając przymknięte oczka piąstkami.
- Mały zapier...lepiej...wracaj do pokoju - wybełkotał Slash i popędził malca wzrokiem.
- Kochanie idź spać. Zaraz do ciebie przyjdę - wtrąciła nerwowo brunetka i sztucznie się uśmiechnęła.
- Nie wiem czy tak zaraz. Ja nie będę długo czekał - dorzucił Slash, a Jimi popatrzył na nich zdezorientowany. Po chwili wzruszył ramionami i posłusznie zamknął drzwi swojego pokoiku.
- No...skoro dzieciaka się pozbyliśmy...to możemy udać się do pieprzalni - język plątał mu się podczas wypowiadania kolejnych słów, ale ona dobrze zrozumiała ich sens. Jeszcze nigdy nie widziała go w podobnym stanie.
- Nie - wyszeptała pod nosem, czekając na jego reakcję.
- Chyba się, kurwa, przesłyszałem - spojrzała mu w oczy, ale były zbyt nieobecne, żeby cokolwiek z nich wyczytać.
- Nie chcę - dodała. Tamta chwila trwała wieczność. Nagle poczuła jakby jej policzek płonął. Pisnęła gardłowo i złapała się za bolące miejsce. Do oczu napłynęły łzy, które od razu znalazły ujście poza obręcz oka. Mulat mocno chwycił jej włosy i wyciągnął niewielki nóż z kieszeni kurtki. Szeroko otworzyła oczy i próbowała odsunąć jego rękę.
- Nic ci nie zrobię, słyszysz? - starała się znaleźć cokolwiek żeby tylko móc się bronić - Nie ruszaj się. Po prostu rób co mówię - nie chciała tak łatwo odpuścić, sądziła, że on nie będzie w stanie jej tknąć. Syknęła gdy delikatnie naciął jej wargę - Jeszcze będziesz błagała, żebym cię pieprzył - warknął wprost do jej ucha i mocno chwycił za nadgarstek. On był silniejszy, a w głowie kobiety pojawiały się najstraszniejsze sceny z udziałem Jimiego. Trzymając dłoń na twarzy, podążała za Hudsonem. Była pewna, że wziął nie tylko kokainę. Weszli do sypialni, on trzasnął drzwiami. Podskoczyła ze strachu. Ubrana jedynie w krótką piżamę stanęła na środku pokoju i czekała aż on będzie tak zamroczony narkotykiem, że po prostu zaśnie. Nie tym razem. Tajemnicza mieszanka najwyraźniej dopiero zaczynała krążyć w jego krwi. Poczuła masywne dłonie na wysokości bioder. Zacisnęła wargi i z przymkniętymi powiekami zmarszczyła czoło. Tak bardzo nie chciała czuć tego dotyku.
- Wolisz być na górze czy na dole? - nosem dotknął chłodnego policzka, podciągnąwszy jej koszulkę do góry.
- Zostaw... - wyszeptała błagalnie, jednak on nie słuchał. Kiedy próbowała się odsunąć, przyciągał ją kilka razy mocniej.
- Teraz jesteś tylko moja... - zauważyła uśmiech na jego twarzy, jednak nawet w najmniejszym stopniu nie przypominał tego z dawnych lat. Nachalnie wpił się w jej usta. Brunetka pisnęła. W końcu udało jej się mocno ugryźć jego wargę. Zatrzymał się tylko na moment, by bez zastanowienia uderzyć kobietę w brzuch. Zgięła się w pół, mocno odpychając okrutnego Mulata - Na kolana - syknął, chwytając ją za włosy - Zaraz ci pokażę co to znaczy ostre rżnięcie - unieruchomił ją na podłodze. Leżała tuż pod nim, twarzą do ziemi, mocno napinając wszystkie mięśnie - I wiesz co...nie przestanę dopóki twoja cipka nie zacznie krwawić - bez skrupułów wypowiadał wszystkie swoje myśli.
- Nie! - ledwo krzyknęła, a on już zatykał jej usta dłonią. Drugą ręką rozpiął rozporek i zsunął jej spodenki. Poruszała nogami i wolną ręką, jednak nic nie było w stanie go powstrzymać.
           Rzucił jej oszołomione ciało na łóżko i szybko przygniótł swoim ciężarem. Dotykał jej tam, gdzie tylko chciał. Nie potrafił się powstrzymać, a ona wciąż próbowała zasłonić się choć skrawkiem kołdry. Umysł nakazywał jej walczyć, jednak strach i ogromny ból paraliżowały całe ciało. Przyparł jej zmęczone ciągłą walką ręce do łóżka i nie pozwalał na żaden ruch. Wodząc wzrokiem po szybko unoszących się piersiach nie zwracał uwagi na ciche błagania. A ona wciąż czekała.
- Proszę...zostaw...to boli... - całkowicie ją ignorował. Mocnym pocałunkiem zamknął jej usta - Błagam...Saul...przestań... - łkała, patrząc na jego kolejne ruchy.
- Przestań beczeć, bo się rozmyślę - rzucił oschle - Patrz na mnie jak do ciebie mówię!
- Zostaw! - dodała nieco głośniej, łkając z bólu.
- Zamknij się. Rozluźnij te nogi - całkowicie wyswobodził swoje przyrodzenie podniecone do wszelkich granic możliwości.
- Proszę...
- Zamknij się. Jesteś zwykłą dziwką - dodał, czując nieco więcej przestrzeni. Z zamroczonym wyrazem twarzy wszedł w nią tak mocno, jak nigdy wcześniej. Donośnie krzyknęła, a kiedy on dochodził po raz pierwszy, nie sądziła, że może to być dopiero początek. Mulat był tak brutalny, że nie była pewna czy zaraz nie zemdleje. Zaczął ściskać jej piersi. Co jakiś czas wpychał język pomiędzy jej obolałe wargi. Pragnęła opuścić swoje ciało. Podparła się na łokciach i próbowała go z siebie zepchnąć. To jednak tylko rozzłościło opętanego bruneta. Jeden cios w twarz wystarczył żeby ogłuszona odwróciła głowę w bok i nie odzywała się więcej. Przez jakiś czas nie czuła bólu. Dopiero pod koniec wszystkie emocje i odczucia skumulowały się w jej organizmie. Mulat kontynuował, a ona głośno krzyknęła
- Przestań! - nie chciała wołać o pomoc, nie chciała krzyczeć, ale cierpienie wygrywało ze strachem.
            Ich zdyszane ciała ściśle do siebie przylegały. Zatkał jej usta dłonią, nie chcąc by głośny oddech zagłuszał to co ma do powiedzenia.
- Masz bardzo wąski tyłeczek - wyszeptał, widząc strumienie łez na jej twarzy - Nawet nie wiesz jak cholernie to lubię - pragnęła uwolnienia się z jego objęć. Już nie patrzyła mu w oczy.
            Pustym wzrokiem wpatrywała się w kruczoczarne niebo. Nagle spostrzegła, że cały koszmar prawie się skończył. Śpiący w niedbałej pozycji Mulat nie mógł już jej zagrażać. Błyskawicznie zerwała się z miejsca. Zatrzymała się w pół kroku, dławiąc się oddechem. Dopiero po chwili zacisnęła zęby, starając się przezwyciężyć ból. W tamtej chwili jej wnętrze stanowiła gorąca lawa. Jej ciało płonęło. Nie czuła się pewnie, stąpając po podłodze, jednak musiała uciekać. Tym razem miała to zrobić skutecznie. Wiedząc, że nie ma dużo czasu chwyciła pierwszą koszulkę z szuflady i naciągnęła ją na nieco zakrwawione ciało. W ciągu kilkunastu sekund wrzuciła do skórzanego plecaka kilka koszulek, spodnie i czystą bieliznę. Nie potrafiła spojrzeć w stronę łóżka. Gdy schylała się, by założyć szare bokserki, potworny ból odezwał się z jej tułowia. Mocniej zacisnęła zęby i błyskawicznie wsunęła dygoczące nogi w jeansowe spodnie. Bezustannie płacząc, chwyciła plecak. Stawiając wielkie kroki wyszła z pomieszczenia i głęboko odetchnęła. Pociągnęła nosem, wierzchem dłoni otarła nowo napływające łzy i położyła czarną torbę przy zejściu ze schodów. W tempie pioruna popędziła do łazienki. W jej uszach dudniły jego wszystkie słowa. Patrząc w lustro nie widziała już siebie, jedynie puste ciało cierpiącej kobiety, na które zerkała gdzieś z boku. Lekko napuchnięty łuk brwiowy, siniejąca powieka, gigantyczne rumieńce na policzkach i widoczne naczynka w gałkach ocznych - innego widoku przecież się nie spodziewała. Obmyła twarz wodą i dokładnie wytarła ją ręcznikiem, sycząc cicho przy dotykaniu świeżej rany. Potem weszła do pokoju Jimiego.
- Jimi...kochanie obudź się... - mówiła półszeptem, ostrożnie otwierając jego szafę, tak żeby nawet nie skrzypnęła. Chłopiec powoli otworzył oczka. Sięgnął do szafki nocnej by zaświecić lampkę i nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na zapłakaną mamę.
- Co...? - wymamrotał, podnosząc się na rączkach.
- Musimy jechać. Ubierz się szybciutko - wyszeptała w odpowiedzi. Po chwili położyła na jego łóżeczku szare spodnie i granatową bluzę. Mały nie zadawał żadnych pytań, posłusznie zakładał ciuchy na niebieską piżamkę. Michelle w parę minut wpakowała jego rzeczy do drugiej torby i szczelnie ją zasunęła. Chłopczyk chwycił Baxa w dłoń i w ramionach mamy uniósł się do góry. Ta mocno go do siebie przytuliła i wyszła z pokoju. Obejmował jej szyję, gdy podnosiła plecak z podłogi. Odchrząknęła, nie chcąc krzyczeć z bólu, który znów poczuła na wysokości żeber. Pokonanie schodów stało się nie lada wyzwaniem, gdy łzy ograniczały widoczność kolejnych stopni.
- Załóż buciki, tylko pośpiesz się, proszę - pogłaskała go po zaspanej główce. Wsunęła zmarznięte stopy w przybrudzone glany i rozejrzała się wokoło. Wyciszony telewizor odbijał jaskrawe światła na ścianach. Kobieta otarła kilka kolejnych łez, pomagając dziecku zawiązać lewego trampka
- Dlaczego wyjeżdżamy? - zapytał nagle. Brunetka popatrzyła mu w oczy i długo milczała.
- Teraz będzie dobrze - odparła niepewnie i zawiązała niedbałą kokardkę ze sznurówek przybrudzonych podczas zabawy - Załóż kurteczkę - dodała, obracając głowę w stronę sypialni. Głośno przełknęła ślinę i chwyciła notes z komody. W kuchni znalazła długopis. Trzęsącą się dłonią naniosła czarny tusz na białą kartkę samoprzylepną i przykleiła ją na lodówkę.
- Chodźmy - złapała chłopca za drobną dłoń. Ostatni raz popatrzyła w kierunku schodów. Spuściła głowę, pociągnęła nosem i tak szybko jak tylko mogła, opuściła dom, cicho zamykając drzwi. Popatrzyła na pęk kluczy w trzęsącej się dłoni i bez chwili wahania pchnęła nim w równo posadzony rząd czerwonych róż. Mały Jimi bezustannie obserwował wycieńczoną mamę, lecz nie odważył się zadać ani jednego pytania. Kobieta otworzyła garaż. Jimi nawet nie zainteresował się motocyklem, szybko wsiadł do Challengera i wygodnie ułożył się na tylnym siedzeniu. Chelle w tym czasie otworzyła bramę. Głęboko odetchnęła i zamknęła drzwi w aucie. Otarła jedną z ostatnich łez i ułożyła dłonie na kierownicy. Niespokojnie przekręciła kluczyk w stacyjce i dosunęła szybę do końca, żeby maksymalnie wyciszyć odgłosy silnika wewnątrz samochodu. Z charakterystycznym warkotem wyjechała na ulicę. Prowizorycznie przymknęła garaż i wróciła do auta. Wciąż wydawało jej się jakby ktoś ją gonił. Najgorsza jednak była świadomość tego, że nadchodziły kolejne, beznadziejne dni, których nie sposób było uniknąć.
           Zupełnie znienacka poczuła wielkie osłabienie. Mocno wcisnęła hamulec i przyciskając dłoń do klatki piersiowej starała się głęboko oddychać.
- Mamusiu...co ci jest? - małe oczka wpatrywały się w kobietę, która tak bardzo chciała uspokoić swoje ciało. Nie była w stanie udzielić mu odpowiedzi. Marszcząc czoło zaciskała wargi. Jimi szybko przytulił się do mamy, przeciskając się między dwoma fotelami. Brunetka co jakiś czas pociągała nosem. Gdy poczuła, że mały zasypia, ostrożnie go wybudziła.
- Kocham cię mamo - wyszeptał i przymknął oczka, tuląc do siebie pluszowego Baxa. Chelle westchnęła i nie mając pojęcia co zrobić z roztrzęsionymi dłońmi, po cichutku włączyła radio. Dobrze znała tę piosenkę, lecz w tamtej chwili nawet przez moment o niej nie pomyślała. W głowie bezustannie odtwarzała jego słowa. Chciała jak najszybciej wyjechać z Hollywood. Mijali znajome budynki, przemierzając kolejne kilometry po prawie pustych ulicach. Pojedyncze auta płynnie poruszały się w kierunku autostrady. Zatrzymali się na skrzyżowaniu. Tym razem Whitney Houston upiększała najgorsze chwile w życiu brunetki: I'll think of you ev'ry step of the way. And I will always love you. 
- Gówno prawda... - warknęła do samej siebie, na chwilę wsłuchując się w słowa. Na sąsiednim pasie ktoś pogłośnił radio i na odcinku kilku kilometrów można było słuchać Beach Boysów. Kolejne skrzyżowanie zatrzymało Challengera wraz z refrenem piosenki. Oparła czoło na kierownicy i głośno zapłakała.
- Nienawidzę cię...nienawidzę... - szeptała pod nosem. Łzy łagodnie spływały po policzkach, by będąc u samego dołu spaść prosto na kierownicę. Dopiero gdy niecierpliwi kierowcy zaczęli trąbić, uniosła głowę i z piskiem opon ruszyła przed siebie. Przednia szyba niespodziewanie pokryła się drobnymi kropelkami deszczu. Jimi upuścił misia, a jego dłoń luźno zwisała z twardego siedzenia. Nagle mały brunet ocknął się i spojrzał na mamę, która energicznym ruchem zjechała na pobocze. Gdy podnosił głowę kobieta wysiadła z auta przy akompaniamencie charakterystycznego trzasku drzwi.
            Przykucnęła tuż obok samochodu i złapała się za brzuch. Bolało, a ona nie wiedziała co robić. Zmęczona, zdruzgotana i śpiąca usiadła na piaszczystym podłożu, ukrywając twarz w dłoniach. Deszcz przybrał na sile, lecz ona bezustannie czekała aż ból minie. Po paru minutach przemoczona wstała z ziemi i otrzepała spodnie z piasku. Usiadła za kierownicą i myślała. Dopiero potężny grzmot zmotywował ją do dalszej drogi. Jechali wzdłuż wybrzeża. Radio zaczęło odbierać na fali z Alaski. Po drodze minęli kilka moteli, jednak wskaźnik paliwa pozwalał na jeszcze większe oddalenie od LA. Punktualnie trzydzieści minut po drugiej w nocy zielonkawy Challenger zaparkował przed jednym z najbardziej oddalonych od cywilizacji moteli. Brunetka napięła mięśnie obolałego brzucha żeby tylko móc wyciągnąć Jimiego. Chłopiec przytulił się do piersi kobiety i starał się spać dalej. A ona z trudem zdołała otworzyć drzwi. W pomieszczeniu panował półmrok, za ladą świeciła słaba lampa.
- Dobry wieczór - powiedziała, stając naprzeciwko starszego pana pogrążonego we śnie. Niepewnie nacisnęła na dzwonek, w wyniku czego staruszek aż podskoczył na krześle. Odchrząknął i zapytał
- W czym mogę pomóc? - lekki uśmiech zniknął z twarzy mężczyzny, gdy przeniósł wzrok z Jimiego na jego mamę - Wszystko w porządku? Może zadzwonić po lekarza?
- Nie...dam sobie radę - odparła, zasłaniając brew kosmykiem posklejanych włosów - Chciałabym wynająć pokój, ale...zapłacić mogę dopiero jutro - ze łzami w oczach wpatrywała się w postać, która do złudzenia przypominała jej ojca.
- Oczywiście. Chodź, dziecino - jak na swój wiek poruszał się niebywale sprawnie. Przejął torbę oraz plecak od brunetki i kazał podążać za sobą do samego końca niewielkiego korytarza. Skrzypiące schody rozstrajały ją nerwowo, ale postanowiła przetrwać tę wędrówkę. Staruszek otworzył drzwi i postawił niewielki bagaż tuż przy wejściu.
- Gdybyście czegoś potrzebowali jestem na dole. Dobranoc - dodał, zamykając za sobą drzwi. Brunetka odruchowo przekręciła klucz w zamku. Wyposażenie pokoju z lat 80-tych niezmiernie przypominało jej pokój z Kansas.
            Nie potrafiła powstrzymać łez. Maleńkie trampki zdejmowała ze stóp śpiącego Jimiego z największą delikatnością. Później przykryła go cienką kołdrą i pogłaskała po policzku. Dopiero w łazience wybuchła prawdziwym płaczem. Jak najszybciej chciała zdjąć ubranie i zmyć z siebie cały brud wspomnień. Przed wejściem pod prysznic przypadkowo popatrzyła na swoje nagie odbicie w lustrze. Zmarszczyła czoło i odwróciła wzrok. Weszła pod lodowaty strumień wody, starając się zadać więcej fizycznego cierpienia. Plecami oparła się o ciemnoniebieskie płytki i zaczęła wcierać szare mydło w swoją skórę. Nie śpieszyła się. Dokładnie umyła całe ciało. Sama nie wiedziała czy rzeczywiście płakała, czy tylko krople wody obmywały jej twarz. Z łazienki wyszła dopiero gdy niebo nabierało kolorowych barw. W luźnych spodenkach i starej koszulce ułożyła się na drugiej połowie twardego materaca. Łzy powoli zasychały na jej policzkach, a powieki stawały się naprawdę ciężkie. Tylko sen mógł ją uratować.

***

A tak poza tym to powracam, odwieszam, znów piszę, bo doszłam do wniosku, że nie umiem bez tego żyć.