Rozdział 118. Too many tears (ostatni)

Dziękuję  za ponad 150 000 wyświetleń ♥_♥

Rozdział dedykuję Estranged

(z okazji urodzin, które to obchodzić będzie już za 2 dni - 100 lat mała!)
oraz
Michelle Rose 
za to, że po prostu jest, wspiera mnie i mam nadzieję nadal będzie ♥

***

Najkrótsza droga do obłędu wiedzie przez samotność.

                 Ciemne pomieszczenie wypełnił stłumiony przez poduszkę jęk. Nie otwierał oczu. Ostrożnie podniósł obolałą  głowę i odczekał kilka sekund, by rozejrzeć się wokoło. Na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło, no może poza powstałym bałaganem. Dopiero po jakimś czasie zaczął zastanawiać się co robi w domu, z którego niedawno się wyprowadził. Powoli podniósł się do pozycji siedzącej i z zaskoczeniem zapiął pomięte spodnie.
- Michelle?! - wrzasnął. - Kurwa... - mruknął, łapiąc się za pulsujące skronie. W domu panowała zupełna cisza. Gdy chciał wstać, poczuł pod stopami ostre drobinki. Spojrzał na podłogę i zmarszczył brwi. Powoli pochylił się w przód, patrząc na tył ramki z ich wspólnym zdjęciem. Podniósł popękaną, szklaną szybkę obleczoną w sklejkę koloru drewna i popatrzył na trzy uśmiechnięte twarze. Mały nie miał co drugiego ząbka, a Michelle wyglądała wyjątkowo pięknie. Za wszelką cenę chciał przypomnieć sobie jak dotarł do domu. Pojedyncze obrazy przemykały mu przez głowę, jednak jeszcze nie potrafił poskładać ich w jedną całość. Będąc w kuchni łyknął aspirynę - tak jak zwykle - bez popijania.
- Jimi?! - krzyknął, krzątając się po niewielkich pomieszczeniach. Wyłączył wyciszony telewizor. Na lodówce zauważył białą karteczkę, której treść "Jeżeli kiedykolwiek ci zależało nie próbuj nas szukać" wzbudzała skrajnie niepewne odczucia. Nagle jego tętno gwałtownie przyśpieszyło. Na maleńkiej karteczce zaschło kilka łez, które Michelle pewnie próbowała wytrzeć dłonią. Mulat przełknął ślinę i szeroko otworzył oczy. Spojrzał na jaśniejące niebo, gdy elektroniczny zegar wskazywał 6:33.
- Kurwa - zdążył mruknąć, zanim z jego dłoni wysunęła się zgnieciona kartka. Biała kulka uderzyła o podłogę z charakterystycznym dźwiękiem i potoczyła się kilka centymetrów dalej.

                 Białawe chmury przysłaniały całe niebo. Jimi powoli podniósł powieki, by zaraz potem zmrużyć oczka i przeciągnąć się na twardym materacu. Obróciwszy się na drugi bok, ujrzał zamyśloną mamę, która nerwowo przekładała między palcami cienkiego papierosa. Kobieta była zupełnie nieobecna. Wpatrywała się w oddalony punkt, myślami będąc w zupełnie innej rzeczywistości. Kolejna łza spłynęła po jej policzku. Mały brunet pośpiesznie odrzucił cienką kołderkę i przeskoczył na drugie łóżko.
- Tatuś mówił, że prawdziwi twardziele nie płaczą - nie widział jak z bólem zamykała oczy. - Będzie dobrze - wyszeptał niespodziewanie, jednak brunetka była zbyt zdenerwowana.
 

- Jestem Saul - wyciągnął rękę w moją stronę.

- Michelle, miło mi - powiedziałam nieco pewniej. Cały czas patrzyliśmy sobie w oczy. Zapewne gdyby nie zadzwonił dzwonek, robilibyśmy to dalej. 

                 Nie potrafiła trzeźwo myśleć, wciąż starała się znaleźć jakiekolwiek wspomnienie niezwiązane z Saulem. Na daremno, pojawiał się wszędzie.
- Przepraszam... - odsunęła chłopca na bok i pobiegła na łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Dłonie oparła o starą, popękaną umywalkę i nabrała powietrza do płuc. Nie chciała, aby Jimi znów słuchał jej płaczu, więc gwałtownie odkręciła kurek z lodowatą wodą. Przez cały czas czuła okropne mdłości, nagle złapał ją mocny kaszel. Gdy ujrzała czerwoną maź na wardze, przeraziła się nie na żarty. Zaczęła wypluwać krew do umywalki. Ciężko oddychając, przemyła twarz wodą i ostrożnie obtarła ją ręcznikiem.

Saul zaproponował, że zabierze mnie w specjalne miejsce. Poszliśmy na plac zabaw, o tej porze był jednak całkowicie pusty. Usiedliśmy obok siebie na huśtawkach zawieszonych na kolorowych łańcuchach.

                 Gdy wróciła do pokoju, mały oglądał program w telewizji. Milczała. Zająwszy miejsce naprzeciwko niego, wbiła wzrok w mocno obdarte uda. Położyła łokcie na kolanach i powoli ukryła twarz w rozłożonych dłoniach. Nagle poczuła maleńką rączkę na podłużnej ranie.
- Co ci się stało? - zapytał, spoglądając w mocno zaczerwienione oczy kobiety.
- Nic takiego - odparła. - Jesteś głodny? - spytała, chcąc jak najszybciej zmienić temat. Mały twierdząco pokiwał główką, by zaraz potem ułożyć ją na wychudzonych udach mamy.
- Ubierzemy się i zahaczymy o jakiś bar mleczny, dobrze? - jej głos łamał się z każdym kolejnym słowem, lecz próbowała mówić dalej.
                 Nadszedł wieczór. Michelle przez cały dzień myślała o rozmowie, która musiała się odbyć. Nie miała przy sobie telefonu, a tego numeru akurat nie pamiętała. Po zachodzie słońca, z Jimim na miejscu pasażera, wyruszyli w drogę do Hollywood. Chelle jechała zgodnie z przepisami, starając się nie rzucać w oczy. Jimi co jakiś czas zmieniał kasetę w trzeszczącym radiu.
- Gdzie jedziemy?
- Odwiedzimy wujka - odparła, na moment odrywając się od swoich myśli.
- Jedziemy do Rogera?! - brunetka szybko zgasiła jego nadzieje i resztę drogi spędzili w absolutnej ciszy.

- Michelle! Czekaj! - krzyknął i pobiegł za mną do samolotu. Zatrzymał się na chwilę i popatrzył mi prosto w oczy. Nagle mocno przywarł do moich ust, zachłannie całując. Zobaczyłam maleńką łzę, która nagle spłynęła po jego zarumienionym policzku.
- Nie płacz... - wyszeptałam najciszej jak mogłam, ocierając pojedyncze łezki.
- Ja...wciąż cię kocham.

                 Jakieś 20 minut później zatrzymali się na starej stacji.
- Do pełna? - zapytał młody chłopak, wyłaniając się nagle zza szarego filara.
- Tak - odparła, wyciągając ostatni papierek o wysokim nominale w jego stronę.
- To pani dziecko? - spytał, zerkając na przednie siedzenie. Skinęła głową i odwróciła wzrok.
- Wszystko w porządku? - zapytał wścibskim tonem.
- Płacą panu za gadanie, czy za napełnianie baku? - była tak podirytowana, że nic nie powstrzymałoby jej przed wielkim emocjonalnym wybuchem.
- Przepraszam... - burknął pod nosem z nieukrywanym trudem. Kobieta zapłaciła, a jej wzrok przykuła czerwona czapka z daszkiem, na której widniał napis I wanna slash your wrist. Przymknęła oczy i mocno trzasnęła drzwiami.

- A czy ty, Michelle Letty Sanchez, pragniesz zawrzeć związek małżeński z tym oto Saulem Hudsonem? - zapytał, patrząc na mnie. Nie mogłam wydobyć z siebie dźwięku, na twarzy Slasha rosło zniecierpliwienie i strach. Uśmiech zniknął z jego twarzy, ksiądz wytrwale trzymał mikrofon tuż przed moimi ustami.
- Tak, chcę - powiedziałam, w końcu przełamując strach. Slash uśmiechnął się ze spokojem i popatrzył na moje usta.

                 Zaparkowała daleko. Żaden z domowników nie mógł dostrzec auta. Założyła kaptur na głowę. Wiedziała, że musi zaryzykować i liczyć na to, że nie Kate jej otworzy. Brama jak zwykle nie była zamknięta. Chelle, najciszej jak mogła, pchnęła wielkie, czarne skrzydło kutego ogrodzenia i prześlizgnęła się w wąskiej szczelinie. Przemknęła obok kuchennego okna, rzucając okiem na wnętrze. W domu panował półmrok. Jedynie w korytarzu świeciła się słaba lampa. Michelle stanęła przed drzwiami i przełknęła ślinę. Kosmykiem włosów przysłoniła uszkodzony łuk brwiowy i niepewnie zastukała w drzwi. W ciągu kilkunastu sekund ktoś stanął po drugiej stronie i gwałtownie przekręcił klucz.
- Jak pani tu weszła? - znajomy skrzek nieco ją uspokoił. Natychmiast podniosła wzrok, kładąc palec na ustach.
- Musimy pogadać. Teraz.
- Michelle? Ale... - wyszeptał, wychodząc przed próg - o co chodzi?
- Axl, mam kłopoty - nieśmiało popatrzyła w zdezorientowane oczy - Ja...oddam, co do grosza, ale teraz potrzebuję pomocy.
- Jasne, nie ma sprawy. Tylko... dlaczego? - rozmowę przerwało pytanie ciężarnej Kate gdzieś z drugiego końca domu.
- Gdzie jesteś, panie Rose?
- Zaraz przyjdę, kochanie! - krzyknął, zerknąwszy na drzwi.
- Czekam kilka domów dalej, na prawo. Tylko nie mów Kate, proszę - ostatnie słowo wyszeptała przez łzy, odchodząc możliwie jak najszybszym krokiem.

                 Nie miał pojęcia co mogło się wydarzyć, a ciekawość potęgowała jego obawy. Wbiegł do sypialni i natychmiast wpisał kod do sejfu.
- Katie? - zawołał, wystawiając głowę z pomieszczenia.
- Chodź na taras! - odparła, zapewne przesadzając swoje ulubione kwiaty.
- Zaraz wrócę! - krzyknął, zbiegając po schodach z kieszeniami jeansów wypchanymi dwoma paczkami równo ułożonych pieniędzy. Trzask! I już był w połowie ścieżki prowadzącej do furtki. Rozejrzał się wokoło i spokojniejszym krokiem ruszył w kierunku Challengera, który dwa razy zamigał światłami. Michelle wysiadła z auta, by po chwili stanąć naprzeciwko niego.
- Nie wiedziałem ile ci potrzeba, więc wziąłem tylko 10 tysięcy...
- Wystarczy cokolwiek, postaram się jak najszybciej odesłać ci je pocztą - nie ukrywała swojego zdenerwowania, a on po raz pierwszy miał okazję widzieć tak rozstrojoną nerwowo przyjaciółkę.
- Powiesz mi co się stało? - spytał półszeptem, nie chcąc jej spłoszyć. Chelle powoli podniosła wzrok znad paczki pieniędzy i odrzuciła kaptur w tył. Wytrzeszczył oczy, widząc napuchnięte oko.
- Kto ci to zrobił? - głośno warknął, ledwo powstrzymując się od krzyku.
- Nieważne...muszę już iść - spieprzył cały swój plan, widząc jak Michelle próbuje uciec.
- ON? - zapytał, mocno chwytając jej przedramię. Syknęła z bólu, czując wielkiego siniaka właśnie w tamtym miejscu. Niechętnie pokiwała głową, a łzy zaczęły napływać do jej oczu. Rose starał się uspokoić. - Po co wam te pieniądze? - zapytał bez wahania, spoglądając na zestresowaną kobietę.
- Musimy wyjechać na...jakiś czas - wyszeptała, spoglądając na śpiącego od kilku dłuższych chwil Jimiego.
- Zaraz...wyjechać z nim?
- Nie... już nie - wyszeptała, zalewając się kolejnymi łzami.
- Jeżeli mógłbym zrobić coś jeszcze to...
- Nikt nie może się dowiedzieć o tej rozmowie - spoważniała na dobre i popatrzyła mu głęboko w oczy.
- Jasne, rozumiem - wiedział, że kiedyś mu ufała i miał nadzieję, że wciąż tak było. - Uważajcie na siebie.
- Dziękuję - wyszeptała, odchodząc z paczką pieniędzy w ręce. Wsiadła do auta i otarła łzy z policzków. Ich oczy jeszcze raz się spotkały, by potem przepaść bez wieści na długi, długi czas.
                 - Gdzie byłeś? - zapytała Katie, widząc jak jej mąż w zamyśleniu siada na wiklinowej kanapie wyłożonej miękkimi poduszkami w pstrokate wzory.
- Poszedłem się przewietrzyć - był świetnym aktorem, ale ona wiedziała kiedy kłamał. Spojrzała na niego znad paprotki i dała mu do zrozumienia, że jej nie oszuka.
- Kto to był? - spytała ze stoickim spokojem. - Wiesz, że nie mogę się denerwować?
- Kochanie! Spokojnie. Przysięgam, że gdybym mógł to bym ci powiedział, ale musisz i mnie zrozumieć - dobrze wiedział, że nie takiej odpowiedzi oczekiwała. - Kocham cię - wyszeptał, siadając tuż za nią i opierając brodę na jej ramieniu.
- Och panie Rose...co ja z tobą mam... - westchnęła, uśmiechając się pod nosem, gdy dłoń męża znalazła się na wysokości rosnącego brzuszka.

3 dni później...
                 Blondyn, mała blondynka i większa brunetka idąc przez słoneczny Sunset Strip, podziwiali wszystkie neonowe napisy na wystawach sklepów.
- Tatusiu, a kiedy wrócimy do domu? - zapytała mała Joan, z dołu patrząc na swojego tatę. Duff kątem oka ujrzał niewielki uśmiech na twarzy swojej żony, więc śmiało wygłosił swoją wersję.
- Jeśli chcesz to możemy tam pojechać nawet zaraz.
- Tak! Mamo, wracajmy do domu, nie chce już chodzić! - mała zaklaskała w dłonie i z radością pisnęła, gdy tata unosił ją w górę. - Jestem żyrafą! Woohoo! - widząc i słysząc radość swojej córki, Lise nie mogła dłużej udawać, że wcale nie ma ochoty na powrót do domu.
- Dobrze.
- Co dobrze?
- Wracajmy.
- Gdzie?
- Do domu, głuptasie - uroczy uśmiech znów zawitał na jej twarzy. Duff i Joan szeroko się uśmiechnęli, jakby nie dowierzając w słowa kobiety.
- Kocham cię - powiedział wesoło, wciąż z niepewnością wpatrując się w piwne oczy.
- Ja ciebie też - wyszeptała pod nosem, spuszczając wzrok.
- Joan...zamknij oczy - nie czekając zbyt długo, blondyn z ogromną czułością wpił się w usta brunetki. Nawet przez moment nie poczuł oporu. Oderwali się od swoich ust i niewinnie się uśmiechnęli. Duff złapał rękę brunetki i pozwolił Joan otworzyć oczka. W tamtym momencie wszystkie jego marzenia się spełniły.

                  Maleńki pokój wypełniały nie zawsze trafione dźwięki dopiero co rozwijającego się gitarzysty imieniem Brian.
- Bardzo dobrze, teraz dołóż ten palec na tej strunie i masz C7 - szatyn z zaangażowaniem objaśniał małemu wszelkie tajemnice gitary akustycznej.
- Tak?
- Pięknie! - ucieszony tatuś nie mógł powstrzymać poszerzającego się uśmiechu i pewnie gdyby nie ograniczone unoszenie kącików ust, już dawno miałby je pod oczami.
- Dzieciaki! Jeff! Obiad! - nie trzeba było długo czekać, by cała rodzina zasiadła w komplecie przy jednym stole. Szczęśliwi rodzice jak zwykle rozpoczęli od krótkiego cmoknięcia w usta.
- Łee! Nigdy nie będę się całował! - zapewnił mały Brian, czekając aż siostrzyczka powie to samo. Szturchnął zajętą jedzeniem spaghetti brunetkę przez co jej widelec, upadając na ziemię, zabrudził ulubiony obrus Letty.
- Ej! Uwazaj kletynie! - pisnęła Janis, zlizując pomidorowy sos z paluszków.
- Janis! - upomnieli ją jednocześnie, przez co na twarzach obojga pojawił się uśmiech.
- Dzisiaj z pianą i winem w łazience...? - wyszeptała do ucha męża. Szatyn złożył soczystego całusa na jej policzku, a potem w spokoju kontynuowali posiłek.

                 W ciągu tygodnia udało jej się kupić bilety. Nieustannie płacząca brunetka szybkim krokiem mknęła przez zaludnione lotnisko z dzieckiem u boku oraz torbą i plecakiem w dłoni. Kilka razy zderzyła się z ramionami innych turystów, ale nie zwracała uwagi na ich upomnienia. Szła przed siebie, doskonale wiedząc, że nie ma już odwrotu. Gdy wyszli z budynku, uderzyła ich fala chłodniejszego powietrza. O tej porze roku w Australii temperatura utrzymywała się na poziomie 18°C.
- Mamo, kiedy idziemy jeść?
- Właśnie teraz. Co powiesz na rybę?
- Tak! - odparł, uśmiechając się szeroko na samą myśl o swoim ulubionym daniu. Michelle nie mogła go nawet podnieść. Ból po pamiętnym zdarzeniu wciąż egzystował, nasilając się wraz z każdym gwałtownym ruchem.
                 Nie mieli już własnego samochodu, więc musieli skorzystać z taksówki.
- Gdzie państwo sobie życzą?
- Springwood, proszę jechać jak najszybciej - wciąż czuła jakby ktoś ją śledził. Kierowca skinął głową i ruszył z piskiem opon. Gdy licznik pokazał 83km, mężczyzna zapytał
- A gdzie dokładniej mam państwa zawieźć? Jakiś konkretny adres by się przydał - uśmiechnął się do małego, zerkając w lusterko.
- Aa...tak...już...więc...gdzie ta cholerna kartka...? - mruczała pod nosem, przeszukując plecak. Jimi parsknął śmiechem i głupawo pokiwał główką. - 25 Charles Avenue, Logan Central - przeczytała, pociągnąwszy nosem. Wciąż miała w pamięci inną kartkę, którą napisała tym samym, pochyłym pismem.
- Robi się, szefowo - odparł szatyn i skręcił w węższą ulicę. Później w kolejne dwie i zatrzymał auto. Oczom przybyłych ukazał się dwupiętrowy budynek, do złudzenia przypominający motel, w którym mieli okazję niedawno przebywać.
- Należy się 85,60$ - powiedział, zatrzymując licznik. Chelle trzęsącą się dłonią podała mu żądaną kwotę i razem z małym wysiedli z samochodu. Brunetka nagle posmutniała. Nie dość, że była kłębkiem nerwów, to jeszcze zaczynała rozumieć, że w tamtej chwili straciła wszystko.
                 Minął tydzień. Jimi zdążył już zauważyć całkowitą zmianę w zachowaniu swojej mamy. Nie była już tą samą radosną kobietą, która zawsze miała siłę, by się z nim pobawić. Przestał pytać o tatę, gdy odkrył, że mama właśnie przez niego tak często płacze. Tęsknił za ojcem i często o nim myślał, ale był już na tyle duży, by zrozumieć, że nie zawsze można mieć oboje rodziców. Nawet w podręcznikach nie było tak drastycznych przykładów rozstroju nerwowego jakim stała się Michelle. Mały starał się wspierać mamę jak tylko mógł, jednak nie zawsze wiedział co powinien zrobić. Bardzo szybko zorientował się, że musi wczuć się w nową rolę - obrońcy pewnej kruchej istoty, która mimo wieku i dwa razy większego wzrostu była całkowicie bezbronna.

Obróciłem się w stronę łóżka i z niemałym przerażeniem popatrzyłem na moją Chelle. Brunetka uśmiechnęła się słabo. Ruchem głowy kazała odsłonić materiał. Powolnym ruchem odsunąłem biały skrawek tkaniny i ujrzałem różowe, płaczące dziecko. Sam nie wiedziałem kiedy po moim policzku popłynęła jedna łza i skapnęła prosto na maleńki, biały rożek.

                  A co działo się ze Adlerami? Nic nadzwyczajnego. Steven przysiągł sobie, że nigdy nie wróci do dawnych przyzwyczajeń i pewnie zrealizuje swoje założenia. Katrin była tą z grupy najszczęśliwszych kobiet na Ziemi. Mała Shannon codziennie dodawała rodzicom energii i czekała na będące w drodze rodzeństwo. O takim życiu marzyła każda para...
- Katrin... - za uchem słyszała rozespany szept blondyna, którego przydługie włosy łaskotały odsłonione ramię kobiety. - Zrobiłem śniadanie - te słowa sprawiły, że jej uśmiech zmaksymalizował się na dobre.
- Kocham cię - wymruczała, obracając się przodem do uradowanego, lecz zaspanego blondyna.
- A ja kocham ciebie - wiedzieli, że teraz czekają ich najwspanialsze lata życia.
- Obiecaj mi coś - powiedziała Katrin, gdy Steven kładł głowę na poduszce obok.
- Co tylko zechcesz.
- Bądź ze mną do końca - wyszeptała, by po chwili przeżyć najczulszy pocałunek w swoim życiu.

                 Niektórzy pewnie zapytają: A co z legendą długich Hollywoodzkich nocy lat 80-tych? - odpowiedź wcale nie jest jednoznaczna. Czy jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłość? Guns N' Roses będzie trwało wiecznie w sercach wszystkich fanów z całego świata.

                  Tak kończy się krótka historia kilku osób, których miłość nieraz zepchnęła na manowce. Życie nie każdego rozpieszcza, ale tak został już zbudowany ten nieprzewidywalny świat. Dan Millman powiedział kiedyś "Ci, których najtrudniej kochać, najbardziej potrzebują naszej miłości", ale czy można kochać kogoś na kogo nie zasługujemy?
Co zaplanowała Przyszłość? Tylko ona może nam o tym opowiedzieć i...kto wie...może wkrótce to zrobi?

THE END

***

Wciąż nie wierzę, że to już koniec ;_; - nie tak to miało wyglądać, ale trudno.

A teraz przyszedł czas na podziękowania, przepraszanie i wszystkie inne niezbędniki.

Jak nigdy dotąd, ociągałam się z opublikowaniem tego rozdziału jak najdłużej mogłam, bowiem pisanie ostatniej części opowiadania, z którym przeżyłam prawie 2 lata do łatwych zadań nie należy.

Przepraszam za wszystkie "w tedy" zamiast "wtedy", za "wogóle" zamiast "w ogóle" i wszelkie inne błędy, których popełniłam mnóstwo.

Dziękuję za obecność tutaj. Wiele duszyczek przybyło na tego bloga dopiero po jakimś czasie, inni byli tu odkąd pamiętam, a wszystkim Wam DZIĘKUJĘ z całego serca za wspólnie spędzony czas i za to, że zawsze miałam dla kogo pisać kolejne rozdziały tej historii bez ładu i składu (swoją drogą, kiedyś napiszę ją od początku!). Dziękuję za wszelkie propozycje zostania moim wydawcą, za przemiłe słowa, za krytykę, za każdy komentarz!

Nie będę się już rozpisywać, bo zeszłoby do rana, ale wiedzcie, że Michelle. (od niedawna Reverie.) kocha to opowiadanie jak matka własne dziecko i właśnie roni kolejne słone łezki jak to na wariatkę przystało :c