Rozdział 1. Żeglujące statki

           Kręte schody prowadziły do niewielkiego pomieszczenia na półpiętrze. Na ścianach wąskiego korytarza widniały dyplomy oprawione w metalowe ramki. Ciężkie drzwi zamknęły się wraz z głuchym stukotem obcasów za ścianą. Ciemnozielone ściany, duże okna ze szprosami i tapicerowane meble w wiktoriańskim stylu były typowe dla miejsc takich jak to. 
           Dwie kobiety siedziały naprzeciwko siebie w wygodnych fotelach na mocnych nóżkach. Co jakiś czas spoglądały sobie w oczy. Dało się zauważyć, że jedna z nich z każdym kolejnym pytaniem długo zastanawiała się nad odpowiedzią. W napięciu oczekiwała na niezręczne pytania, których jej towarzyszka zwinnie unikała.
[...]
- Co wydarzyło się potem? - zapytała blondynka o niesamowicie długich nogach.

- Nic - odparła brunetka, wpatrując się w krótko przypiłowane paznokcie.

- Absolutnie nic się nie zmieniło?

- Było tylko gorzej. I to nie z nim, a ze mną - warknęła pod nosem, starając się opanować emocje.

- Możesz to opisać? - brunetka zaśmiała się pod nosem, kolejny raz słysząc tą samą prośbę.

- Nie nudzi pani ta praca? - zapytała, odbiegając od tematu.

- Dlaczego tak uważasz?

- Nie wiem - wzruszyła ramionami i przekrzywiła głowę, zerkając w niebieskie tęczówki. - Szlag by mnie trafił gdyby jakaś wariatka zaczęła opowiadać o swoich problemach.

- Uważasz się za wariatkę?

- Nie... - wiedziała, że zabrzmiało to niepewnie.

- W takim razie... odpowiesz na moje pytanie? - często czuła się jak podczas badań w szpitalu psychiatrycznym, ale nie taki charakter miały te spotkania. Postanowiła opowiedzieć wszystko od początku...

           Zbliżał się listopad, więc opady w Corringham przybrały na sile. Od podróży z Australii minęły 2 tygodnie. Oboje powoli zaczynali przyzwyczajać się do zupełnie innego klimatu. Kobieta znów sięgnęła po tabletki uspokajające.
- Mamo, kiedy możemy wyjść na spacer? - zapytał mały brunet, wskakując na miękki fotel przed telewizorem.
- Jak przestanie padać.
- Ale tu nigdy nie przestaje padać! - chłopiec z oburzeniem zrzucił Baksa na drewnianą podłogę. - Przepraszam Baksiu, po prostu niektórzy nie rozumieją, że potrzebujemy przestrzeni - dodał, zaraz podnosząc misia. Brunetka w cienkiej koszulce z długim rękawem zamknęła powieki. Przez chwilę w mieszkaniu panowała głucha cisza. Gdy chłopiec włączył kreskówki, jego mama już od dawna twardo spała.

           Cienki, beżowy płaszczyk idealnie komponował się z jej nową, rozjaśnioną fryzurą. Wychodząc z biblioteki, rozłożyła parasol i wolną dłonią poprawiła przycięte do ramion włosy. Złociste liście spadały na chodnik, a niewielka mżawka wprawiała ludzi w melancholijny nastrój. Stary pomnik w trakcie konserwacji bez życia ogarnął wzrokiem przechodniów. Głęboko zamyślona i wpatrzona przed siebie kobieta nawet nie zauważyła nadjeżdżającej ciężarówki.
- Cholera! - krzyknęła, odskoczywszy krok w lewo. Jeansowe spodnie błagały, by wrzucić je do pralki razem z płaszczem. Kobieta wzięła kilka głębszych oddechów, by się uspokoić i przyśpieszonym krokiem popędziła w kierunku swojego lokum.
           Dwa razy przekręciła klucz w zamku i otrzepując parasol z kropel deszczu, weszła do niewielkiego hallu.
- Wróciłam! - zawiadomiła domowników i rozpięła płaszcz. Jesienne botki postawiła pod kaloryferem, cienki szalik położyła na niewysokiej szafce. W mieszkaniu panował półmrok. Usłyszała głośny śmiech i w okamgnieniu obróciła głowę w bok.
- Bardzo śmieszne... - mruknęła niezadowolona, zdejmując brudny płaszcz.
- Mówiłem, żebyś poszła do słuchisty - mały brunet bez przerwy się śmiał.
- Do kogo? - spytała, prychnąwszy pod nosem - Chodziło ci chyba o otorynolaryngologa - zrobiła mądrą minę i zniknęła za drzwiami łazienki. Ciężko westchnęła, po raz kolejny zmywając wielką plamę błota z płaszcza.


            Białe ściany, białe drzwi, białe oprawy okien - wszystko było tak przygnębiające, że nie dało się długo wysiedzieć w jednym miejscu. Roztrzęsiony Mulat siedział na białym materacu łóżka o białej ramie i czekał na przyjazd znajomego. Drzwi otworzyły się, a brunet uniósł wzrok.
- Panie Hudson, już czas - dobrze zbudowana kobieta po 40-tce czekała przed salą w białym kitlu.
- Dr O'Connor przepisał panu leki. Ten można kupić bez recepty - wskazała na nieczytelny napis na białej kartce. - Za 3 tygodnie proszę zgłosić się na kontrolę - dodała na koniec, gdy wychodzili z budynku.
- Cześć, stary - ze współczuciem zerknął na niego niewysoki blondyn o radosnych oczach.
- Cześć... - mruknął Mulat, idąc w jego kierunku z przygnębieniem wymalowanym na twarzy. Bez słowa wsiedli do czarnego Chevroleta Tahoe '95 i odjechali. Niebieskooki zatrzymał auto przed znajomym budynkiem i wyciągnął dłoń w stronę Mulata. Ten jednak nie miał najmniejszego zamiaru jej uścisnąć.
- Wejdziesz na chwilę? - nadzieja w oczach przyjaciela nie pozwalała blondynowi odmówić. Gdy weszli do willi wszystko było przewrócone do góry nogami.
- Nie zwracaj uwagi na ten syf. Nie zdążyłem posprzątać... - Mulat był totalnie przybity i ledwo utrzymywał się na nogach.
- Powiesz mi wreszcie co się stało? - spytał blondyn, gdy zasiedli na pustej kanapie. Mulat spojrzał na niego spode łba, by po chwili wbić wzrok w swoje roztrzęsione dłonie. - Gdzie jest Michelle? - po tych słowach brunet wstał i dłońmi przeczesał włosy w tył.
- Ja...ja zrobiłem coś strasznego... - nie miał odwagi, by popatrzeć mu w oczy, a jego głos ledwo wydostawał się poza usta. Skonsternowany blondyn siedział w jednej pozycji dopóki nie usłyszał cichego pociągnięcia nosem. Mężczyzna oparty ramieniem o kolumnę szybko wytarł nos rękawem starej bluzy. Blondyn ruszył w jego kierunku niepewnym krokiem.
- Ej...co ty...płaczesz? - jakież było jego zdziwienie, gdy Mulat ze łzami w oczach oparł czoło na jego ramieniu. Na początku nie miał pojęcia co robić. Dopiero po chwili zdołał opanować szok i uspokajająco pogłaskał burzę loków.
- Posłuchaj... - Mulat odsunął się w tył i z kieszeni wyciągnął pogniecioną kopertę - dasz to Jimiemu jeśli kiedykolwiek się spotkacie? - zapytał, spoglądając mu prosto w oczy.
- Czekaj...a czemu ja miałbym to zrobić? - smutek spotęgował się na twarzy Mulata - Znaczy...w sensie, że...dlaczego sam mu tego nie dasz? - łzawy uśmiech przyjaciela i nagłe odwrócenie wzroku naprowadziły myśli blondyna na krótką drogę.
- Muszę to zrobić - wyszeptał w odpowiedzi.
- Zrobić co? - niepokój blondyna był prawie równoważny z tym, który towarzyszył mu podczas narodzin córki.
- Powinieneś już iść... - perkusista nie wahał się ani chwili. Mocno się zamachnął i spoliczkował Mulata, który omal nie obrócił się o 360˚.
- Za co to?! - wrzasnął nagle ożywiony.
- Pamiętasz jak kazałeś mi wziąć się w garść? - na początku był spokojny. Mulat skinął głową.
- To teraz ja wyprawię ci kazanie. Nie wiem i nie chcę wiedzieć co takiego zrobiłeś, że żona cię zostawiła, ale Katrin nigdy by mi nie wybaczyła, gdybym nie kazał ci szukać tego co zgubiłeś - odparł zupełnie innym tonem niż miał w zwyczaju do niego przemawiać. - A teraz pozwól, że wrócę do rodziny i postaram się jej nie rozpieprzyć - blondyn zwrócił białą kopertę zszokowanemu Mulatowi, a ten patrzył jak jego kolega zbliża się do wyjścia. - Aha, jeszcze jedno, jeżeli tego nie naprawisz to osobiście skopię ci dupę. Ten twój dzieciak też zasługuje na normalne dzieciństwo.

***

Przyznaję, że trochę boję się takiego eksperymentowania w zabawach w pisarza, ale postanowiłam napisać coś, co nazwę "Tom II". Podoba Wam się ten pomysł czy jest zupełnym niewypałem i lepiej, żebym zajęła się czymś świeższym?