Rozdział 2. Jeśli wychodzisz, zamknij drzwi

Dreams.

***

 "[...] Otula mnie chłód naszych pięknych wspomnień. Dlaczego pozostają mi tylko one, w miejscu Twoich gestów? Co poradzić gdy za oknem deszcz, kapie równio ze słonymi łzami. Minęło tak wiele czasu, gdy wyrwałeś mi serce. Od tego czasu nie sypiam. [...]"

~ABC

           Drzwi głośno trzasnęły. Nadal nie zdawał sobie sprawy z tego jak wiele zawdzięcza swojemu przyjacielowi. Przez kilka minut stał w niezmienionej pozycji. Później chwycił Bogu ducha winnego słonika z porcelany i roztrzaskał o zniszczoną już podłogę w korytarzu. Nie miał pojęcia co ze sobą zrobić. Usiadł pod ścianą i lekko odchylił głowę do tyłu, głęboko przy tym oddychając. Policzył do dziesięciu i otworzył oczy. Miał nadzieję, że po prostu się obudzi, tak jak po najgorszym koszmarze, jednak zupełnie nic się nie zmieniło. Wciąż przebywał w tym samym, pustym domu. Wciąż nie wiedział jak w przyszłości będzie wyglądało jego życie. Wiedział jedno - nie może zbyt szybko się poddać. Nerwowym ruchem sięgnął do szuflady ciężkiej komody, o którą wtedy musiała się oprzeć. Odnalazł paczkę Marlboro i roztrzęsionymi dłońmi wyjął zapalniczkę z kieszeni.
- Kurwa mać! - przymknął powieki i słabym ruchem pchnął plastikowy pojemniczek na drugi koniec salonu. Ponownie załamał twarz w dłoniach. Głośno oddychał, starając się uspokoić.


           Mały Jimi siedział na miękkim, szerokim łóżku, wpatrując się w krople deszczu spływające po szybie. Od kilku dni poważnie myślał o powrocie do domu. Tak bardzo chciał znów zobaczyć się z tatą. Wiedział jednak, że jego mama za żadne skarby nie dopuści nawet do najkrótszego spotkania. Cały dzień zbierał siły, by jak najdelikatniej w świecie spytać o jeden telefon.
- Mamusiu...
- Tak? - zapytała, ocierając pojedyncze łezki podczas krojenia cebuli.
- Płaczesz?
- Nie. To tylko cebula - dobrze wiedział, że jego mama potrafi świetnie kłamać. - Chciałeś coś?
- No...tak. To znaczy...mógłbym zadzwonić do taty? - uniosła głowę na sam dźwięk tego słowa.
- Po co? - zapytała z niepokojem.
- Żeby wiedział, że o nim nie zapomnieliśmy. Przecież jest mu smutno... - mały spuścił wzrok.
- Ty nie masz ojca - warknęła po chwili zamyślenia, powracając do krojenia.
- Nie mów tak! - był już prawie tak samo nerwowy jak ona. Usłyszał ciche syknięcie i ujrzał kropelki krwi na odkładanym nożu.
- Cholera! Nie przeszkadzaj mi teraz! Pooglądaj sobie bajki w telewizji... - krzyknęła, spłukując rozcięcie lodowatą wodą i za wszelką cenę unikając jego wzroku.
- Nie! Ja chcę zadzwonić do taty! - tupnął nogą i starał się nie rozklejać za wcześnie.
- Po jaką cholerę chcesz dzwonić do kogoś kto w ogóle się tobą nie interesował?! - tylko na chwilę zapomniała, że rozmawia z dzieckiem. - Jimi... - twarz małego bruneta wyrażała mnóstwo uczuć. Michelle chciała do niego podejść, ale mały uciekł do drugiego pokoju. - Brawo, idiotko... - warknęła na samą siebie, starając się zebrać myśli. W górnej szafce znalazła plaster. Niedbale nakleiła go na świeżą ranę i wkroczyła do pokoju. Usiadła na skraju łóżka i wyciągnęła pilota spod poduszki. Wyciszywszy telewizor, zerknęła w kierunku zawiniętego w koc malca, który co chwilę ocierał łzy z policzków.
- Przepraszam... - wyszeptała, obserwując jego reakcję.
- Dlaczego...dlaczego powiedziałaś, że...że tata się mną nie interesuje? - zapytał, w spazmach płaczu.
- Ja...nie to miałam na myśli - właściwie dokładnie to chciałam powiedzieć, pomyślała.
- Mogę zadzwonić? - zapytał po chwili ciszy spod ciepłego koca.
- Jimi...
- Proszę! - odrzucił koc i spojrzał jej w oczy. Nastąpiła kolejna ciężka chwila absolutnej ciszy.
- Nie - odparła, wstając z miejsca i szybko włączając dźwięk w telewizorze.
- Dlaczego?! - krzyknął, gdy wracała do kuchni, lecz nie uzyskał odpowiedzi. Całkowita ignorancja denerwowała go bardziej niż negatywne odpowiedzi. Postanowił jednak wytrwać.
           Przejrzała się w lustrze i zajrzała do portfela. Nie uzbierała jeszcze całej kwoty, ale mogła już oddać przynajmniej część pożyczonych od Rose'a pieniędzy. Wpakowała do koperty kilkanaście banknotów i szczelnie zakleiła. Zapisała wszelkie potrzebne dane. Na odwrocie nie podała jednak dokładnego adresu ich tymczasowego pobytu. Starając się wypaść nieczytelnie, nabazgrała kilka znaczków. Razem z Jimim zaniosła go na pocztę i wysłała do Stanów listem ekspresowym.
Corringham, UK, 01.11.1996r.
           Kolejna nieprzespana noc minęła nieubłaganie szybko. Tego dnia powinna odwiedzić grób rodziców. Chociaż tyle szacunku chciała im okazać. Od samego rana odtwarzała w pamięci dzień, w którym dowiedziała się o ich śmierci. A On pojawił się nawet tam. Nie próbowała powstrzymywać łez. Potrzebowała długiego wieczoru by się wypłakać. Mimo wielokrotnych próśb Jimiego, pozostawała nieugięta w kwestii telefonu. Mały powoli zmieniał taktykę.
- Mamo, proszę! - był zbyt zdesperowany, żeby odpuścić w tak istotnej chwili.
- Nie - mruknęła zamyślona, zupełnie ignorując poczynania malca.
- Ale mamo...-
- Jim, proszę cię. Nie widzisz, że jestem zmęczona? - mały podparł głowę na dłoniach i głośno westchnął, starając się zrozumieć swoją mamę.


           Mulat stał w kącie salonu i uderzał czołem o ścianę. W końcu wykonał jeden mocniejszy ruch i syknął z bólu. Na dłuższą chwilę zamarł.
- Znajdę cię - wyszeptał pod nosem, powoli podnosząc powieki. Po chwili zabrał kilka dużych worków z kuchni i pobiegł na górę. Sypialnia przypomniała mu kolejne obrazy z najgorszego dnia w życiu pewnej dwójki ludzi. Dwie poduszki z zaschniętymi plamami krwi wrzucił wraz z prześcieradłem do czarnego worka. Do kolejnych zapakował wszystkie drogie kreacje, w których Chelle chodziła na bankiety, kolacje i imprezy podczas ostatniej trasy. Nie zastanawiał się zbyt długo. Po prostu wyrzucił wszystko do wielkiego kosza.
- A witam sąsiada! Wyprowadzacie się, że tak ostatnio was tu nie widuję? - tylko nie on.
- Dzień dobry - burknął pod nosem, niechętnie zbliżając się do bramy.
- Ostatnio wracałem z pracy i widziałem jak Michelle wyjeżdża w środku nocy - oznajmił, bacznie obserwując zaciekawioną minę Mulata.
- Tak..? A w którą stronę pojechała?
- O tam - ręką wskazał wschód. - Coś się stało?
- Co...a...nie...wszystko jest w porządku - odparł Saul, bijąc się z myślami. - Strasznie się śpieszę. Do widzenia! - znacznie się ożywił i w tempie błyskawicy wpadł do domu.
           Jadąc motocyklem, nie czuł tak wyraźnie panującej na zewnątrz temperatury. Do ostatniej chwili wahał się przy podjęciu decyzji. W końcu jednak przemógł się wewnętrznie i zatrzymał pojazd przed okazałą willą. Kątem oka wykrył obecność kobiety na balkonie. Zgrabnym ruchem zsunął kask z głowy i położył go za plecami. Poprawił przeciwsłoneczne okulary na nosie i nabrał powietrza do płuc.


           Wyciszony Axl rozpoczął przeglądanie porannej gazety, którą zgarbiony młodzieniec każdego dnia rzucał na równo przystrzyżony trawnik. - Will? - brunetka z rosnącym brzuszkiem zajrzała do kuchni.
- Tak, kotku? - spytał z nosem zatopionym w lekturze.
- Ktoś przyszedł... - wymamrotała, jakby bojąc się reakcji rudego osobnika.
- Kto taki?
- No...Slash - zauważyła, że dłonie jej męża zaczynają niebezpiecznie drżeć.
- TEN Slash? - skinęła twierdząco. - Powiedz mu, że mnie nie ma.
- Axl...chyba coś się stało - powiedziała ze strachem w oczach. Rose przelotnie zmarszczył brwi, by po chwili energicznie wstać i rozlać zimną kawę na artykuł z pierwszej strony gazety.
           Nie miał pojęcia jak zacząć rozmowę. Szczerze nie miał na nią najmniejszej ochoty. Nie było go w salonie. Kate pokierowała go na zewnątrz. Stanął przed drzwiami i głęboko odetchnął.
- Axl... - tak załamanego głosu nigdy wcześniej nie słyszał. Spojrzał na lewo i omal nie zszedł na zawał.
- Chcesz czegoś? - postanowił zagrać twardego.
- Powiedziała ci? - wyszeptał zawstydzony, modląc się w duchu, aby odpowiedź była przecząca.
- Nie będziemy tutaj rozmawiać - mocno złapał go za przedramię i jak nieposłuszne dziecko, prowadził do altany w głębi ogrodu.
- Nie musiała niczego mówić. Tak ją urządziłeś, że ciężko było się nie domyślić.
- Jak to...urządziłeś...? - rudy zacisnął pięści i dokładnie opisał obraz, który do tej pory pojawiał się przed jego oczami w bardzo przejrzysty sposób. A on z każdym kolejnym słowem przyjaciela tracił nadzieję.

 ***

Serdecznie dziękuję ABC za udostępnienie cząsteczki swojej twórczości!