High Voltage Tattoo 4.

Poprzednie części opowiadania: 
Prolog.

1.

2.

3.

***

           - Kurwa mać... - mruknęłam pod nosem, kiedy moje osobiste pomieszczenie przeszył nieprzyjemny dźwięk budzika. Dłonią wyciszyłam nieznośny mechanizm i uniosłam się na łokciach z przymkniętymi powiekami. Zapomniałam o czymś, czułam to. Nie byłam głodna, głowa mnie nie bolała...POLIGON! W mgnieniu oka zerwałam się do pozycji pionowej i nie wiedząc za co najpierw się zabrać, zaczęłam nerwowo biegać po pokoju w tę i z powrotem. W myślach zastanawiałam się ile mam jeszcze czasu, a w praktyce pakowałam kurtkę przeciwdeszczową do torby. Kiedy zakończyłam tę czynność, pospiesznie udałam się do łazienki i wzięłam błyskawiczną, lecz orzeźwiającą kąpiel. W mgnieniu oka ubrałam się w mundur i zbiegłam na dół, jednak kiedy byłam przy samych drzwiach, zorientowałam się, że czegoś mi brakuje. Wróciłam na górę i szybko zabrałam ze sobą torbę. Dynamicznie poruszając się w dół schodów, dotarłam z powrotem na mały korytarz.

- Już idziesz? - usłyszałam zaspany głos mojej mamy, odwróciłam się w jej stronę i parsknęłam śmiechem. Wyglądała jak nieogarnięta 15-latka. Rozgrzebane włosy, zaspane oczy i ten śmieszny ton głosu. Uśmiechnęłam się, nie kontrolując tego i podeszłam bliżej.

- Tak, muszę już iść, zbiórka za 13 i pół minuty! - powiedziałam entuzjastycznie. Strasznie ekscytowałam się tym poligonem. Bez zastanowienia pocałowałam mamę w policzek na pożegnanie. Wybiegłam z domu, pozostawiając oszołomioną kobietę na środku włochatego dywanika. Nie wiedziałam czemu, ale zaczęłam się tak po prostu szczerzyć do drzew, liści na drodze, studzienek i krawężników. Nawet nie zdążyłam prześpiewać w myślach całego Pretty Vacant, a już byłam pod budynkiem szkoły. Po raz pierwszy w życiu cieszyłam się, że tu przyszłam. Rzuciłam torbę na ziemię i zaczęłam wiązać włosy w zgrabnego warkocza francuskiego. Rozglądałam się dookoła i zastanawiałam się dlaczego jeszcze nikogo tu nie ma. Nagle poczułam mocne uszczypnięcie w bok. Gwałtownie złapałam dłoń nieokrzesanego osobnika i wykręciłam ją do tyłu.

- Isbell, cholero! - krzyknęłam, spoglądając z uśmiechem na syczącego z bólu bruneta. Kiedy tylko go puściłam, poczochrał mnie po głowie i zrujnował całą pracę nad fryzurą. Ciężko westchnęłam i zaczęłam układać włosy od nowa. Nagle na horyzoncie pojawiła się znajoma postać. On też jedzie? Ten cienias? - Bailey, ty i poligon? - prychnęłam na tyle głośno, żeby usłyszała mnie grupka osób, które przyszły zaraz po Jeffie.

- Odwal się ode mnie w końcu... - mruknął pod nosem. Wzruszyłam ramionami i powrócił mój dobry humor. Minęło kilka chwil i usłyszeliśmy głośny gwizdek. Ekspresowo ustawiliśmy się na baczność w dwóch równych rzędach i czekaliśmy na komendy podporucznika Hawke'a, który zaszczycił nas swoją obecnością. Krótka, tematyczna pogadanka i rozpoczął się podział na grupy.

- Grupa czwarta: Locke, Bailey, Redfield, Schwizt, Santos... - mówił rzeczowo, a ja otworzyłam usta z wewnętrznego bólu, który brutalnie rozwiał moje radosne spojrzenie na nadchodzący tydzień. Santos? Naprawdę? Mój wzrok ugrzązł na tej jebanej, rudej małpie, która uśmiechała się zadziornie, zerkając w moim kierunku.

- Że kur...de co?! - krzyknęłam, ledwo wytrzymując bez przeklinania i walenia pięściami w lodowaty asfalt.

- Nie meldować o trudnościach, meldować o wykonaniu! - krzyknął dowódca plutonu i ponownie zagwizdał. Dokładnie 75 osób poszło za głównodowodzącym. Zrezygnowana ruszyłam w stronę wielkiego, dwupiętrowego busa, którym mięliśmy dostać się na niezamieszkane tereny kilka kilometrów od Bremen. Weszłam do środka i niestarannie wrzuciłam torbę pod siedzenie. Usiadłam na miejscu i oparłam głowę o szybę, wpatrując się w budynek szkoły. Poczułam jak ktoś siada obok mnie, ale wolałam się nie odwracać.

- No to Angie...wygodnie ci się siedzi? - zapytał Bailey swoim przebiegłym głosem.

- Tak, w chuj wygodnie. - rzekłam, rzucając mu znudzone spojrzenie i zamilkłam. Miałam szczęście, bo przez dalszą część drogi rudzielec mnie nie zaczepiał. Siedział i gapił się...cholera wie gdzie, co jakiś czas obracając głowę w prawo lub w lewo. W połowie autostrady stanowej 421 wyciągnęłam z torby mój ukochany, zielony zeszyt i nienagannie zatemperowany ołówek. Przygryzłam zębami grafit opakowany w drewno i zaczęłam przeglądać zeszyt w poszukiwaniu wolnej kartki. W końcu udało mi się ją znaleźć i ołówek ugrzązł w dłoni mistrza. Zaczęłam machinalnie prowadzić kreski po papierze, aż po kilku godzinach powstała z tego całkiem efektowna czaszka. Po chwili spojrzałam za okno i wtedy samochód się zatrzymał. Szybko wepchnęłam rzeczy do pierwszej kieszeni i zasunęłam suwak. Przepychając się z rudzielcem w drzwiach, opuściliśmy auto. Kolejna zbiórka i objaśnienie planu.

- Waszym zadaniem będzie przeprowadzenie pozorowanej, tygodniowej walki. Za chwilę każda grupa dostanie mapę, na której zaznaczonych jest 6 punktów. Zespół, który pierwszy zamelduje się w punkcie F, wygrywa. Zamiast broni dostaniecie paintballa i pamiętajcie: to zadanie wymaga współpracy CAŁEJ grupy. - powiedział twardo i stanął naprzeciwko mnie i Willa, mierząc nas wzrokiem od góry do dołu. - Może na powitanie...20 pompek. - powiedział tonem wypranym z uczuć, a wszyscy posłusznie upadli na ziemię i ustawili się w odpowiednich pozycjach. - Pierwsza... Podstawowa... Pompka... Wojskowa... - i tak 20 razy. Pod koniec ćwiczenia zauważyłam, że rudzielec wymięka. Zaczęłam się śmiać, a wtedy moja silna wola poszła w pizdu. Runęłam na ziemię i nie mogłam się podnieść. Nie miałam już siły.

- Santos! 100 przysiadów za karę! - krzyknął Hawke i zmierzył mnie wzgardliwym wzrokiem. Przeklinając pod nosem, odeszłam od kompanii i zaczęłam liczyć 1...2...3...

          Później cała banda popaprańców z 4. eskadry została odwieziona w odpowiednie miejsce. Podobnie jak pozostali. Nie miałam pojęcia co nas tu czeka, ale zapowiadało się naprawdę fajnie. No może pomijając niektóre osobniki, np. takie wredne, rude, chude i brzydkie. Dostaliśmy śpiwory, latarki i inne przydatne duperele. Kolejny gwizd i trzeba było rzucić wszystko, żeby tylko na czas przyjąć prawidłową postawę.

- A teraz, towarzysze, wybiorę przywódcę grupy. - wystarczyło, że mężczyzna popatrzył ci w oczy, a ty już wiedziałeś, że to właśnie twój dzień. I ze mną tak właśnie było. Hawke stanął naprzeciwko mej persony i spojrzał mi głęboko w oczy. Nie wiem czy to możliwe, ale widziałam jak się uśmiecha. Nie na zewnątrz, a w duszy. - A teraz spocznij! - krzyknął, a pod nogami dało się zauważyć chmurę piasku, która wzniosła się w górę, wraz z ruchem stóp zebranych dzieciaków.

- Sprzeciw! - wrzasnął nagle Bailey, a wszyscy popatrzeli na siebie kompletnie zaskoczeni.

- Słucham? - zapytał lekko skonsternowany Hawke i stanął naprzeciwko wiewióry.

- Nie będę słuchał tej głupiej dziewuchy. - mruknął, spoglądając prosto w oczy wysokiego bruneta. Założyłam ręce na wysokości brzucha i uśmiechnęłam się kąśliwie.

- Przykro mi kamracie, ale to nie jest koncert życzeń. - dorzuciła sierżant Forvile, kładąc dłoń na ramieniu nieszczęśnika. Rudy chyba się zezłościł, bo z iście czereśniową twarzą wycofał się wgłąb tłumu. W końcu, jako przewodnik grupy, otrzymałam zapowiedzianą mapę.

- Za 7 dni widzimy się nad Worster Lake! - krzyknął Hawke i wsiadł do busa, który właśnie odpalił. Oczy zebranych były zwrócone w stronę oddalającego się pojazdu. Kiedy auto zniknęło z naszych oczu, zapadła niezręczna cisza. Cała drużyna wymieniała ze sobą dyskretne spojrzenia, podczas gdy ja i Bailey staliśmy naprzeciwko siebie, zabijając się wzrokiem.

- Czego się gapisz? - zapytałam, zaciskając pięści.

- Jesteś tak brzydka, że oczy mnie bolą i nie mogę ich zamknąć. - powiedział z uśmiechem, przez co zaśmiało się kilku kolesi stojących wokół nas.

- Pierdol się, Bailey. - syknęłam, rzucając się w kierunku przygotowanego do pojedynku rudzielca. W mgnieniu oka okrążyło nas szczelne koło, wpatrujące się w potyczkę. Większość popierała tego kretyna, ale ja doskonale wiedziałam, że to tylko dodaje mi siły. Wylądowaliśmy na ziemi. Nasze nogi raz się krzyżowały, raz obejmowały kończyny przeciwnika, a jeszcze innym razem zadawały bolesne ciosy w łydki. Ruda małpa zdołała mnie na chwilę obezwładnić, a nawet zadać cios prosto w mój nos. Poczułam metaliczny smak w ustach, więc długo się nie zastanawiając, ścisnęłam go ręką za szyję, sprawiając, że znalazł się pode mną. Mocno napięłam mięśnie brzucha, więc jego ciosy nie były aż tak dotkliwe. Bailey starał się jakoś uwolnić, ale nie dawałam za wygraną. Zaczęłam uderzać go pięściami w głowę. Już wtedy wiedziałam, że wygrałam. Kilkoro dzieciaków rzuciło się w naszym kierunku i zaczęło nas rozdzielać. Nie chciałam go bardzo pokaleczyć, bo mogłoby mi to zaszkodzić w szkole. Zaprzestałam wszelkich czynności i dałam się odciągnąć na dość dużą odległość. Szybko łapałam oddech i już myślałam o następnej bójce.

- Kurwa, dziewczyno, weź czasem przyhamuj. - mruknął bardzo niepewnie niewysoki brunet, który wraz z kolegą wyciągnął mnie z tumanów kurzu. Nie odpowiedziałam, usiadłam na ziemi i przymknęłam powieki, rozkoszując się niezakłócanym spokojem. Opanowałam oddech i zaczęłam oglądać uszkodzenia ciała. Poza krwawiącym nosem, lekko przeciętą wargą i kilkoma zadrapaniami nic mi się nie stało. Przetarłam twarz dłonią i poczułam jak rozmazuję swoją krew na skórze.

- Cholera...- mruknęłam, oglądając ubabrane przysychającą mazią palce. Wyciągnęłam białą bandanę z plecaka i wytarłam nią twarz. Potem naszła mnie ochota na namalowanie barw wojennych na policzkach, więc zerwałam strupa z łokcia i nie przejmując się dokuczliwym pieczeniem, namalowałam poziome paski po obu stronach twarzy. Przez cały czas do nikogo się nie odzywałam. Założyłam plecak, oplotłam gruby polar wokół pasa i dokładnie związałam włosy. Po kilkunastu minutach wydałam rozkaz mówiący o tym, że wyruszamy. Przez następne kilka godzin szłam z kompasem i mapą w dłoni, poszukując pierwszego punktu na mapie, podczas gdy cała reszta wlokła się za mną w promieniu kilkunastu metrów...

Jeffrey

          Byłem strasznie ciekaw czy w grupie 4. już polała się już krew, ale nie miałem możliwości tego sprawdzić. Kompanią dowodził James, ja szedłem gdzieś z tyłu i wraz z Tomem lustrowaliśmy tyłki Melanie i Brooke. Mięliśmy to szczęście, że najlepsze szkolne dupy trafiły pod nasze skrzydła. Kilka razy widziałem jak obie blondynki dyskretnie nas podglądają. Nagle znaleźliśmy się pod ostrzałem. Taktycznym ruchem upadłem na ziemię i rozpocząłem obserwację terenu. Kask, który miałem na głowie, trochę mi przeszkadzał, ale jakoś dałem sobie radę. Ujrzałem znajomych napastników w krzakach, więc bez zastanowienia przeładowałem broń i strzeliłem prosto w serce jednego z nich. Co jak co, ale celność miałem dobrą. Chwilami czułem się jak na prawdziwej wojnie, aż w końcu wróg wycofał się i na froncie pozostali tylko nasi.

- Dobra robota, teraz meldujcie o stratach. - po tych słowach skupiliśmy się w zwartej grupie i zawiadomiliśmy dowódcę o wszystkim co widzieliśmy. - Jutro zaatakujemy grupę 4. wydają się najsłabsi, więc pewnie łatwo pójdzie. - po kilku komentarzach wszyscy wróciliśmy na poprzednie miejsca i ruszyliśmy w stronę Worster Lake. Kiedy dotarliśmy na miejsce, od razu zabraliśmy się za rozpalanie ogniska. Dobrze, że miałem czas wszystko przemyśleć, bo w przeciwnym razie nikt nie wziąłby pianek...

***

No więc...nie wiem jak wyszedł ten rozdział, bo trochę już leżał w wersjach roboczych, lecz mam nadzieję, że nie jest jakoś najgorzej. Pewnie zapomnieliście już o tym opowiadaniu, więc postanowiłam odświeżyć Wam pamięć, chociaż...od września to chyba nie minęło nie wiadomo ile czasu, no nie? ;c