Rozdział 99. Quarrel.

Kochanemu Anonimkowi, który zwie się Jenny ♥

***

Slash

              Co ona sobie do cholery wyobraża?! Że może sobie sprowadzać do domu pieprzonych sąsiadów, którzy wyręczą mnie w domowych obowiązkach?! Może w łóżku też mnie zastąpią?! Czy to już podchodzi pod chorobę psychiczną?

- Slash...przecież to nic takiego, zwykła sąsiedzka pomoc... - zaczyna się tłumaczyć! Ha! W filmach zawsze tak robią osoby, które mają coś do ukrycia.
- Tak, kurwa, może jeszcze mi powiesz, że on jest lepszy ode mnie... - powiedziałem ciszej, żeby Jimi nie usłyszał. Michelle popatrzyła na mnie z niedowierzaniem, a ja ugryzłem się w język. Chyba jednak trochę za późno.
- Przesadzasz... - mruknęła brunetka i wyminęła mnie bez słowa. Poczułem nieprzebraną ochotę ulżenia sobie na duchu. Popatrzyłem na Jimiego i westchnąłem pod nosem.
- Młody...chcesz pograć z tatusiem na gitarze? - zapytałem, idąc w stronę kanapy.
- Tak! - odparł, rzucając misiem w moją stronę. Chwyciłem Jimiego w pasie i podniosłem do góry, mocno przytulając do piersi. Mimo wszystko, czułem jakiś wewnętrzny smutek. Weszliśmy do jednego z pokoi na dole, po czym przymknąłem drzwi. Posadziłem małego na kolanach i chwyciłem w dłoń Les Paula. Zacząłem grać bardzo smętne melodie, lecz Jimi nie dał mi skończyć, bo strasznie się wiercił, wołając - Mama! Cem do mamy! - westchnąłem pod nosem i cóż miałem zrobić? Odłożyłem gitarę i z małym na ramieniu rozpocząłem poszukiwania Chelle. Myślałem nad tym co jej powiem i czy w ogóle będzie chciała ze mną rozmawiać. Wpadłem do sypialni i ujrzałem brunetkę, przeglądającą jakieś papiery. Przez krótką chwilę patrzyła na naszą dwójkę, potem niepewnie spuściła wzrok i wbiła go w zapisane kartki.
- Jimi chciał...do ciebie iść. - powiedziałem mętnym tonem, podczas gdy Michelle zaczęła składać papiery na wysoką stertę. W bardzo nieśmiały sposób kiwnęła głową i zamknęła czerwony segregator. Posadziłem małego na łóżku i pospiesznie się odwróciłem, gotów do opuszczenia pokoju.

Michelle

              Właśnie planowałam zacząć jakąś rozmowę, ale Slash dość szybko wyszedł z naszej sypialni. Westchnęłam pod nosem i popatrzyłam na maluszka, siedzącego na łóżku i bacznie przyglądającego się mojej osobie.
- Co tam? - zapytałam, mierząc ciekawskiego wzrokiem.
- Nić. - uniosłam jeden kącik ust do góry i zajęłam miejsce na podłodze tuż obok łóżka. Jedną rękę oparłam na materacu, a drugą przeczesałam włoski maluszka.
- Chcesz się pobawić? - zapytałam, opierając policzek o swoją dłoń. Mały pokiwał twierdząco główką i zaklaskał w rączki z zadowoleniem. Zaśmiałam się pod nosem, czochrając jego dopiero co ułożoną czuprynę. Zbiegłam ze schodów, mając nadzieję, że natknę się gdzieś na Slasha. - Saul? - zawołałam, wchodząc do salonu. Znowu się obraził, czy co? Po chwili usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi na piętrze. Szybko zabrałam zabawki dla małego i wróciłam na korytarz. - Pogadamy? - zapytałam, patrząc jak Hudson przygląda się widokowi za oknem. - Ej! Pytałam o coś... - dodałam głośniej, widząc, że wcale nie reaguje.
- C-co...? A tak, jasne. Chodź tutaj. - lekko się uśmiechnął i zawołał mnie ruchem palca wskazującego. Niepewnym krokiem weszłam po schodach i stanęłam naprzeciwko niego. - Przepraszam... - wyszeptał, przejeżdżając dłonią po mojej talii. Nie patrzyłam mu w oczy, palcami molestowałam jego opadające na ramiona loczki. Slash delikatnie pocałował mnie w czoło, a po chwili szczelnie objął ramionami.
- Co się z tobą dzieje? - moje pytanie poprzedziła długa chwila zastanowienia. Saul westchnął i wypuścił mnie z objęć.
- Ja...znaczy...o co ci chodzi? - odparł, unikając mojego wzroku.
- Nie jestem głupia, dlaczego to robisz? - podniosłam głos i stanęłam twarzą w twarz z Mulatem.
- A ty...dlaczego nie każesz mi przestać? - mocno chwyciłam go za brodę i gwałtownie podciągnęłam do góry. Moja dolna warga zaczęła wyraźnie drżeć.
- Jak możesz... - szybko się odsunęłam i upuściłam misie, które trzymałam w drugiej dłoni.
- Michelle, ja przecież... - brunet ponownie głęboko westchnął i oparł się plecami o ścianę. - Pomóż mi. - wyszeptał niemalże błagalnie, a ja zmarszczyłam brwi i przymknęłam powieki. Kiedy poczułam jak moje policzki robią się wilgotne, wróciłam do Saula i bez słowa przytuliłam. Nie czułam już tego ciepła jak zawsze. Teraz jego skóra była chłodniejsza, dłonie zimne, a twarz bez wyrazu, dużo bledsza niż reszta ciała. Poczułam jak dłonie gitarzysty odsuwają mnie na bok. - Przepraszam. - dodał i szybkim krokiem wszedł do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Oparłam się o nie głową i przez chwilę słuchałam odgłosów potężnego strumienia wody. Przetarłam dłonią policzki i energicznym chodem wróciłam do sypialni. Jimi wciąż bawił się w tym samym miejscu co przed dłuższą chwilą.
- Gdzie tatuś? - zapytał mały, a ja przypomniałam sobie o jego zabawkach pozostawionych na korytarzu.
- Tatuś zaraz przyjdzie. - odparłam niepewnie i poszłam po jego ulubione maskotki.

Slash

              Jestem zwykłą ciotą, słabszą niż baba. Kiedy kilkanaście razy przemyłem twarz wodą, osłabionym krokiem wybyłem z łazienki w stronę pokoju. Zobaczyłem Michelle, która schylała się po jakieś duperele, leżące na podłodze. Przykucnąłem przed nią i pomogłem pozbierać małe miśki. Brunetka nawet na mnie nie spojrzała, po prostu wstała i chciała wrócić do sypialni, jednak w porę chwyciłem ją za nadgarstek. Chciała się wyrwać, ale wtedy przyciągnąłem ją bliżej.
- Posłuchaj mnie, proszę. Ja wiem, że jestem najgorszym chujem na jakiego mogłaś trafić, ale ja się zmienię, obiecuję. - Michelle przymknęła powieki i jeszcze bardziej posmutniała.
- Ciekawe jak powiesz to swojemu synowi. - po tych słowach uciekła do naszego pokoju. Wszedłem tam zaraz za nią i nadal nie mogłem zrozumieć czego ona ode mnie żąda. Przecież zawsze było dobrze, nawet jak czasem przyćpałem, a teraz co? Kiedy trochę zakręciło mi się w głowie, przysiadłem na skraju łóżka. Widziałem, że moja brunetka ma łzy w oczach. Coraz częściej to ignorowałem. Było mi z tym źle, ale nie umiałem się zmienić. Chyba nawet nie próbowałem...

1 tydzień później...
Los Angeles, 18.01.1996r.
              Na początku tygodnia zatrudniliśmy niejakiego Gilby'ego Clarke'a. Duff namierzył gościa w gazecie i tak jakoś wyszło, że zdołaliśmy się dogadać. Tego dnia mieliśmy zagrać pierwszy koncert w zmienionym składzie. Obawiałem się tego występu, bo prawie w ogóle nie wiedziałem jak brunet będzie współgrał ze mną na żywo. W studiu to przecież coś zupełnie innego. Jeździłem na moim bmx'ie po scenie i starałem się odstresować. Cały sprzęt był już podłączony, pozostało tylko poprawić kilka rzeczy. Axl testował mikrofon, Duff dostrajał swój nowy bas, a perkusista zawiązywał sobie czarną bandanę na czole.
- Tatuś! - krzyknął nagle Jimi. Pospiesznie obejrzałem się do tyłu i już miałem małego w swoich ramionach. Szczelnie go objąłem, cmokając w czoło.
- Gdzie mama? - spytałem, opierając się tyłkiem o siodełko.
- Nie wiem. - odparł, mocniej się we mnie wtulając. Ostatnio zaczynała mnie irytować nieobecność mojej brunetki. Wciąż jakby mnie unikała. Przypomniałem sobie o czymś co zostawiłem w garderobie i zaniepokoiłem się nie na żarty.
- Zaczekaj tutaj, pójdę jej poszukać. - dodałem i odstawiłem malucha, po czym położyłem bmx'a na ziemi. Jimi tylko grzecznie usiadł na środku sceny i zaczął kręcić kółkiem od przewróconego roweru. Szybkim krokiem zacząłem iść w stronę mojej garderoby. Błyskawicznie pchnąłem na wpół uchylone drzwi i wtargnąłem do małego pomieszczenia. Wewnątrz nikogo nie zastałem, więc od razu chwyciłem w dłonie czarne jeansy. Nerwowo przetrzepywałem kieszenie i nie mogłem się powstrzymać od przeklinania pod nosem.
- Tego już tam nie ma. - serce podeszło mi do gardła, kiedy za plecami usłyszałem głos Michelle. Gwałtownie się obróciłem i popatrzyłem jej w oczy. Była cholernie zła.
- Ja...dlaczego grzebiesz w moich rzeczach?! - zapytałem donośnie z miną przygłupa. Ostrożnie przybliżyłem się do Michelle, która nagle zamknęła drzwi na klucz, nie spuszczając mnie z oczu.
- Czemu mnie okłamujesz? - zapytała po dłuższej chwili milczenia. Wywróciłem w górze oczami i położyłem sobie dłoń na karku, rozmasowując lekko obolałe miejsce.
- To moja sprawa... - mruknąłem mniej pewnie, lecz Chelle prychnęła pod nosem z pogardą. Podeszła bliżej i nagle uderzyła mnie w twarz z otwartej dłoni. Obróciłem głowę wraz z ciosem i czekałem na ciąg dalszy.
- Chcę ci pomóc idioto, tylko jak mam to zrobić skoro ty przez cały czas nosisz dragi przy sobie?! - krzyknęła, intensywnie gestykulując tuż przede mną. - No powiedz coś! - dodała, kiedy starałem się wyciszyć.
- Kocham cię. - mruknąłem pod nosem, po czym przelotnie spojrzałem jej w oczy. Spuściłem wzrok i dość szybko wyszedłem, zostawiając oszołomioną brunetkę przed dużym lustrem. Dopiero po chwili oprzytomniałem, idiotycznie zaśmiałem się pod nosem i wróciłem do garderoby.
- Oddaj mi to. - zażądałem, stając tuż za plecami dziewczyny, która nie ruszyła się nawet o minimetr. - Oddaj, proszę. - wyszeptałem jej do ucha i lekko dotknąłem ustami jej zarumieniony policzek. Michelle pokręciła przecząco głową i odwróciła się w moją stronę.
- Nie. Wyrzuciłam to. - odparła, a we mnie się zagotowało.
- Co takiego?! Jak to, kurwa? Czy ja się wtrącam w twoje sprawy?! -  krzyczałem, widząc strach w jej oczach. Potem pojawiły się w nich łzy, więc trochę ochłonąłem. - Na przyszłość tego nie rób. W ogóle przestań mnie kontrolować! - dodałem donośnym tonem i odwracając się na pięcie, wyszedłem. Jimi wciąż siedział na poprzednim miejscu, więc tylko podniosłem go do góry i mocno przytuliłem.
- Cemu jesteś zły? - zapytał nader inteligentnym tonem.
- Wydaje ci się, skarbie. - odparłem, całując malca w czoło. Koncert nawet się udał, choć szału nie było. Po występie zeszliśmy ze sceny i nawet nie myśleliśmy o tym, żeby wrócić na bis. Michelle nie chciała ze mną rozmawiać. Jako jedyny siedziałem sam i sącząc piwo ze szklanej butelki, przyglądałem się rozgadanemu towarzystwu.
- Hudson...co ci jest? - zapytał po chwili Axl.
- Nic. - odburknąłem i wbiłem wzrok w plakietkę z kolorowymi literkami. - Odchodzę z zespołu. - wypaliłem prosto z mostu. Zapanowała cisza. Nikt nie był w stanie powiedzieć słowa, nawet ja sam.
- Dobra...bez przesady...coś wykombinujemy...co ci się nie podoba? Wszystko da się jeszcze zmienić. - Axl jako pierwszy otrząsnął się z szoku.
- Odchodzę do powrotu Izzy'ego i Stevena. Jeśli oni nie będą grać, ja również nie wystąpię. - widziałem jak Rose się wścieka, więc chciałem jak najszybciej wyjść z niewielkiego pokoju.
- Świetnie...coś jeszcze? - Axl wyskubywał właśnie gąbkę z oparcia skórzanego krzesła.
- Skończyłem. - dodałem na koniec i dałem znak Michelle, że ma pójść za mną. Ta jednak odwróciła wzrok, przymykając powieki. Cicho westchnąłem pod nosem i opuściłem pomieszczenie, zakładając jednocześnie kurtkę na ramiona.

Axl

              Nerwowo skubałem oparcie krzesła, a wewnątrz mojego ciała rodził się istny wulkan, którego wybuch był coraz bliżej.
- Kurwa mać! - wrzasnąłem i wstałem na równe nogi. Bez zastanowienia kopnąłem w krzesło na którym przed chwilą siedziałem, a ono bezwładnie uderzyło o ziemię. Popatrzyłem na Michelle, a ona spotkała się z moim wzrokiem.
- Ja...przepraszam. - rzuciła nerwowo i zabierając swoją torbę, wybiegła z garderoby w tym samym kierunku co jej popierdolony mąż.