Rozdział 4. Płacząc w deszczu

Kto wie, że popełnił błąd i nie próbuje go naprawić, popełnia drugi błąd.

               Czuła jak się zmienia. Wiedziała, że już nigdy nie będzie tą samą osobą. Wszystko było inne. Nie była jeszcze w pełni gotowa, jednak dzielnie zbierała siły na nadchodzący trudny czas. Stojąc w budce telefonicznej i wylewając łzy przez człowieka, który nie pozwolił jej na normalne życie, zdała sobie sprawę, że w końcu to ona przejęła kontrolę. Mogła zrobić co tylko chciała i nikt nie był w stanie jej powstrzymać. Przecież taki był jej cel. Uwolnić się, wyswobodzić ze szponów jego portfela i wpływów. Ale co potem? Co z tego, że nie musiała codziennie przeżywać tego koszmaru na własnej skórze, skoro wciąż odtwarzała ostatnie 4 miesiące w głowie. Gdzieś w jej wnętrzu pojawiła się nieznana dotąd pustka.
Odważnie otarła policzki i ciężko westchnęła.
- Dlaczego nie chcesz, żeby tata przyjechał? - Jim odważył się zapytać. Powoli zamknęła oczy, wsłuchując się w silnik przejeżdżającego obok autobusu.
- Jimi... Daj spokój - wyszeptała, modląc się w myślach do kogokolwiek, kto usłyszałby jej niemy krzyk. - Chodź. Mama zaraz musi iść do pracy - dodała, starając się jak najprędzej odzyskać równowagę wewnętrzną. Czuła się strasznie. To tak jakby ktoś szarpał twoimi emocjami, zmuszając cię do myślenia o rzeczach, o których od dawna próbujesz zapomnieć.
               Przestali ze sobą rozmawiać. Brunetka stawała się coraz bardziej nieobecna. Z dnia na dzień nie potrafiła odnaleźć innego powodu do życia niż jej syn. Wchodząc do gmachu biblioteki, zastanawiała się dlaczego Jimi tak krótko rozmawiał ze swoim ojcem. Przecież to miała być ich ostatnia rozmowa. Chelle o czasie zastąpiła Mary Jane Smith, farbowaną blondynkę dorabiającą do utrzymania mieszkania studenckiego.
- Mamo, poczytasz mi bajkę? - Michelle nie odpowiedziała. Po prostu głęboko odetchnęła i dalej milczała, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt. - Tata czytał mi bajki - dodał nieco ciszej. Nudzący obraz jej łez wciąż przyprawiał go o dreszcze. Tak było i wtedy. Chciał przytulić swoją mamę, jednak ona błyskawicznie stanęła na nogi i wyszła, zostawiając zakładającą płaszcz Mary Jane i smutnego malca. Na zewnątrz znów padało. Ukrywając się przed deszczem pod spróchniałym daszkiem, zapaliła papierosa. Szukała czegokolwiek, co pomogłoby jej zredukować rozdrażnienie i stres. Miała kurewską ochotę zasiąść przy obskurnym barze i wypić butelkę wódki, nie martwiąc się o konsekwencje. Jimi. Tylko on chronił matkę przed tego typu niebezpieczeństwami.
- Proszę pani...? - Brunetka obróciła się nerwowo, wydmuchując dym z płuc. - Chciałam tylko powiedzieć, że już wychodzę. Mały na panią czeka. Zmrużone oczy Michelle musiały wzbudzać strach w Mary Jane. Nie chciała wiedzieć do czego zdolna byłaby ta kobieta. Jej wiecznie zamyślony wyraz twarzy ukazywał szereg drastycznych opcji.
- Idź. Zaraz tam wrócę. - Wysiliła się na krótki uśmiech i mocno zaciągnęła się papierosem. Mary Jane zniknęła za rogiem. - Szlag by to, kurwa, wszystko trafił - warknęła pod nosem, mocno rozgniatając peta na betonowej ścianie. Zrujnował ją jeden telefon.
- Przepraszam.

Gdy tylko Jim ujrzał zbliżającą się mamę, spuścił główkę w dół.
- Za co? Kochanie, to ja przepraszam - wyszeptała, składając całusa na jego czole. Bez przerwy odnajdowała powody do płaczu. Czuła jak jej obolała przepona pracuje z każdym szlochem.
               - Nie jesteś dziwką, nie jesteś dziwką... - powtarzała sobie w myślach, patrząc w lustrzane odbicie. Na szafce stały trzy opakowania leku na uspokojenie. Z obrzydzeniem wpatrywała się w blednące siniaki na udach. Chciała się schować i nigdzie nie wychodzić. Po odświeżającym prysznicu założyła spraną koszulkę i piżamowe spodnie.
- Napuściłam ci wody do wanny. Chodź zanim wystygnie - zawołała malca, który czekał na kąpiel z bąbelkami.
- Zaczekaj tu, Baks. Zaraz wrócę - Jimi posadził króliczka na poduszce i w podskokach popędził do łazienki. Mama pomogła mu wskoczyć do wody, jednak zaraz potem została oddelegowana do pokoju - Ja chcę sam! Zawołam cię jak skończę.
- Dobra, tylko nie jedz mydła.

Uśmiechnęła się do dziecka, zostawiając uchylone drzwi. Rozejrzała się po pokoju. Wyciszony telewizor odbijał w szybie kolorowe światła. Usiadła na dość twardym łóżku i popatrzyła na Baksa. Ujęła go w dłoń i oparłszy łokcie na udach, pociągnęła nosem. Nagle poczuła znajomy zapach męskich perfum. Zbliżyła miśka do nosa i upuściła go zdenerwowana. Doszła do wniosku, że to zwykłe urojenia.
- Jak ci idzie? - zapytała, starając się zmienić temat swoich myśli.
- Jeszcze chwila! - odpowiedział jej radosny głosik. Próbując uniknąć niekontrolowanego wybuchu, włączyła głos w telewizorze. Zamarła.
"Nie mogę uciekać od siebie, bo nie ma gdzie się ukryć" wyśpiewała Whitney Houston. Kobieta wsłuchała się w słowa i zapłakała. Nie mogła już znieść smaku słonych łez. Zbyt często ich kosztowała.

               Mocno związał włosy gumką i ukrył oczy za okularami. W czarnej bluzie wsiadł w pierwszy samolot do Londynu. Nie miał żadnego punktu zaczepienia oprócz koperty ze stemplem Zjednoczonego Królestwa. Nawet nie wiedział czy oni rzeczywiście tam są. Siedząc na samym końcu samolotu, bezustannie myślał, a właściwie marzył o zobaczeniu Michelle i Jimiego jeszcze jeden raz. Pragnął jej spojrzenia, dotyku, czy chociażby słowa skierowanego tylko do niego. Po znacznie przyśpieszonej terapii odwykowej pozostały tylko wspomnienia. Nie panował jednak nad drżeniem rąk. Szybko wkroczył w zupełnie nowy rozdział w życiu. Czuł, że ona nie będzie chciała go widzieć, a co dopiero rozmawiać w cztery oczy. Wiedział jednak, że jeśli nie zaryzykuje to będzie tego gorzko żałował. Wyobrażał sobie ich rozmowę. Nie potrafił jednak stworzyć dialogu. Nie chciał wiedzieć co tak traktowana kobieta była w stanie mu powiedzieć. Nagle głośno smarknął w chusteczkę, zwracając na siebie uwagę ludzi wokoło.
- Przepraszam - mruknął, nie przejmując się ewentualnymi plotkami w prasie. Nie liczyła się już muzyka, starzy znajomi, pieniądze, narkotyki czy seks. Zależało mu tylko na tej dwójce. Był gotów oddać życie za jeszcze jedno jej spojrzenie. Nagle do głowy wpadła mu niepokojąca myśl. Do lądowania nie myślał o niczym innym. Chyba w końcu miał jakiś plan.
Od razu wynajął samochód na parę dni. Opuściwszy teren lotniska, odwiedził londyńską pocztę.
- W czym mogę pomóc? - gustowny brytyjski akcent zabrzmiał zza grubej szyby.
- Chodzi mi o taki znaczek. - Z kieszeni wyciągnął nieco pogniecioną kopertę - Gdzie można taki dostać? - mężczyzna popatrzył na Slash znad swoich okularów jak na kretyna.
- Na każdej poczcie w całej Wielkiej Brytanii - odparł, nie spuszczając mężczyzny z oczu.
- A taki stempel?
- Ostatnio wprowadziliśmy nowy. Możliwe, że niektóre poczty nie zdążyły go zmienić.
- A może pan to jakoś sprawdzić? - zapytał z iskierkami w oczach. Szatyn za szybą tylko ciężko westchnął i zaczął przeglądać jakieś pliki w komputerze.
- W Londynie wszystkie poczty operują tym stemplem od dwóch miesięcy. Jeśli list został wysłany wcześniej to...
- Nie, nie! Czyli nie mógł być wysłany stąd, tak?
- Tak. Proszę, następny! - powiedział nieco głośniej, zerkając na powiększającą się kolejkę.
- Zaraz! Co tutaj pisze? Rozczyta pan?

- Może... Chatham? - Przyjrzał się dokładniej. - Nie... to wygląda jak Cobham albo raczej... Corringham. Nie wiem, nie pomogę panu. Następny!
- Chwila! Niech mi pan jeszcze powie gdzie są te trzy miasta i już więcej mnie pan nie zobaczy, proszę!
- To nie jest informacja turystyczna, proszę pana. Tam może pan kupić mapę. - Znudzony mężczyzna wskazał palcem na sklep po przeciwnej stronie. Slash skinął głową i odszedł szybkim krokiem. Kupił największą mapę, zatrzymał się w pierwszym napotkanym hotelu i rozpoczął poszukiwania. W wielkim skupieniu wodził palcem po mapie.
- Chatham to jakieś 10 h drogi stąd, Cobham... z 6, a Corringham 9.

               Mulat rozmawiał z samym sobą, prowadząc wyliczenia na skrawku kartki. Nie przerażała go ilość mil do przejechania. Musiał ich odnaleźć. Za wszelką cenę.

               Blondyn kiwał głową, grając na białym basie w akompaniamencie perkusji drugiego blondyna.
- No nieźle! Powtórzmy jeszcze raz, może coś z tego wyjdzie - powiedział uśmiechnięty Duff, zabierając się za przesłuchanie taśmy nagraniowej.
- W czwartym takcie zróbmy to drugie przejście, będzie lepszy efekt, co o tym sądzisz?
- Kurwa, Adler, co ci się stało? Przeczytałeś książkę, że tak kulturalnie się wysławiasz czy co?
- Po prostu staram się mówić do ludzi tak, jak chciałbym aby do mnie mówili. - Starszy blondyn wywrócił w górze oczami i zaśmiał się donośnie.
- Żona...
- Co? - zapytał zdezorientowany perkusista.
- To Katrin tak cię zmieniła, no nie? - Duff wyszczerzył zęby, opierając rękę na gryfie.
- Gdybyś wiedział co mi obiecała za takie słownictwo to kutas by ci wyszedł nogawką.

Adler dwa razy poruszył brwiami, ukazując światu swoje zęby.
- O przepraszam! Ja nie narzekam na swoje życie seksualne. Ostatnio to nawet pie... - przerwał nagle, gdy w drzwiach pokoju stanęły Katrin i Lisa.
- O czym rozmawiacie? - zapytała Kat, mierząc swojego męża zabójczym wzrokiem.
- Próbujemy coś stworzyć, ale bez reszty idzie beznadziejnie - wyznał Duff, robiąc smutną minę.
- Och, kochanie, nie załamuj się! Jak cię przytulę to się uśmiechniesz? - zapytała Lizzy, idąc w kierunku swojego małżonka. Duff skinął głową, starając się nie uśmiechnąć za wcześnie. Z błogim wyrazem twarzy wtulił swoją głowę w biust żony, mrucząc przy tym jak kot.
- A on tylko o jednym! Nie pomyślisz o tym, że twoja żona chciałaby usłyszeć jakieś miłe słowa zamiast macania po cyckach?! - Steven wstał z miejsca i jako wzorowy mąż zbliżył się do blondynki.
- Kochanie, jak zawsze pięknie wyglądasz.

Znów uraczył wszystkich zabójczym uśmiechem i złożył niewinnego całusa na policzku zarumienionej Kat.