Rozdział 12. Nie martw się, skarbie

"Jesteśmy tak mocno spragnieni uczuć, że dajemy się równie mocno ranić, naiwnie oczekując zmian, które nigdy nie nastąpią. Ludzie nie powrócą. Uczucia się nie umocnią. Znajomości nie odbudują.
Po co żyć..."

 ~ABC

                  Gruba szyba niemalże wcale nie wpuszczała światła do niewielkiej sali. Białe drzwi przestały bez przerwy otwierać się i zamykać. Wszyscy poczuli niepowtarzalny spokój, którego od tak dawna potrzebowali. Nie było już krzyku i pośpiechu. Mężczyzna siedział tuż obok łóżka, mocno ściskając chudą dłoń w swojej drżącej ręce.
- Nie tak to miało wyglądać, Chelle - przytulając czoło do jej nagiego ramienia bacznie obserwował czy nie otwiera oczu. Nie chciał, by nagle kazała mu wyjść. Niepewnie pocałował jej dłoń i głęboko odetchnął. Za parę godzin miał się rozpocząć kolejny dzień, który przyszło mu spędzić obok łóżka. Co kilka chwil ponownie uświadamiał sobie, że to on jest przyczyną tak dramatycznego obrotu spraw.

                  Powoli podniosła powieki i ostrożnie zamrugała. Nagle zauważyła plastikowy przewód, do którego rytmicznie skapywały przeźroczyste kropelki. Nie miała jednak siły by się podnieść. Rozmyty obraz wyostrzał się. Odurzona mieszanką specyfików medycznych nie czuła bólu. Całkiem niedawno ktoś siedział na krześle obok. Wyczuła to, zerkając w tamtym kierunku. Dreszcz zimna przyspieszył jej powrót do rzeczywistości. Ktoś wszedł do sali, lecz musiało minąć kilka chwil zanim dostrzegła jego twarz.

- Michelle... - wyszeptał, łapiąc jej dłoń.

- Gdzie jestem? - wyszeptała, czując kującą suchość w gardle.
- W szpitalu - nie ukrywał swojego zdziwienia, gdy nie odtrąciła go na pierwszym kroku.

- Co się stało? - zapytała, rozglądając się po ciemnym pomieszczeniu.

- Zemdlałaś - odparł, odsuwając się jedynie dla świętego spokoju. Kobieta wyglądała tak, jakby próbowała sobie przypomnieć coś bardzo ważnego.

- Gdzie jest Jimi? - ledwo uniosła tułów, po czym bezsilnie upadła na poduszkę.

- Śpi na tamtym łóżku - zauważył, że kobieta odetchnęła z wyraźną ulgą.

- A ty co tu robisz? - spytała po długiej chwili milczenia. Oczy Mulata przypominały tonące w wodzie szkiełka. Nie potrafił się powstrzymać. Energicznie powrócił w poprzednie miejsce. Przytulił jej głowę do swojej klatki piersiowej i czule pocałował, głaskając nieułożone włosy do dołu.

- Czekałem aż się obudzisz - uśmiechnął się, wprowadzając brunetkę w dotąd nieznany stan. Nie miała pojęcia jak powinna się zachować.
- Jak...się tu znalazłam?

- Mały do mnie zadzwonił. Powiedział, że nie chcesz się obudzić - odparł cicho.
- Skąd miał do ciebie numer? - nie zdążył odpowiedzieć, bo do sali wtargnął lekarz prowadzący.

- Miał mnie pan zawiadomić jak tylko się obudzi - mruknął pod nosem, zerkając na Saula - Nieważne, jak się pani czuje? - to pytanie skierował do brunetki.

- Ja...sama nie wiem...bardzo boli mnie głowa... - wyznała, bacznie obserwując zachowanie przygrubego szatyna.

- Nie wątpię, po tak lekkomyślnej próbie samobójczej głowa to pani najmniejsze zmartwienie.

- Chce mi się spać - potężnie ziewnęła, układając obolałą głowę na poduszce.

- Jasne. To...przyjdę później - nie potrafił oderwać wzroku od jej żywych oczu, które migotały w świetle rytmicznie pikającej aparatury. Po cichu wymknął się z sali, gdy lekarz analizował kartę pacjenta.

                  Udało mu się przedłużyć wizy na kolejne tygodnie. Cierpliwie czekał, aż zapadną jakiekolwiek poważne decyzje. Powróciwszy, ujrzał wpatrującą się w talerz brunetkę. Niegdyś ciepłe jedzenie nie do końca straciło swój aromatyczny zapach a i wyglądało całkiem smacznie. W oczach wygłodniałej brunetki kawał krwistego mięcha z niedbale umytą sałatą nawet przez moment nie wyglądał przyzwoicie. Mulat dwa razy zastukał w uchylone drzwi, niepewnie wchodząc do środka.
- Nie smakuje ci? - krótko na niego spojrzała, by zaraz potem wbić wzrok we wciąż nieznikające danie i zaprzeczyć ospałym ruchem głowy - Na dole jest bufet, więc może...
- Ja wcale nie zemdlałam - odważyła się spojrzeć mu w oczy.
- Nie zemdlałaś - potwierdził, zamykając drzwi. Czuła, że wynik testu był błędny. Była tego pewna.
- Jestem w ciąży - nie miała najmniejszej ochoty na długą i bezcelową rozmowę.

- Co? - nie wiedział co powinien myśleć.

- Pokazałam ci fałszywy test - odwrócił głowę w zamyśleniu, by głośno wypuścić powietrze z płuc.

- Okłamałaś mnie? - zapytał, gestykulując dłońmi. Brunetka zaśmiała się z bezsilności, opierając głowę na poduszce.

- A co miałam zrobić? Powiedzieć, że wszystko będzie dobrze i za 9 miesięcy urodzę ci dziecko? - jego mina wyrażała wszelkie możliwe uczucia od wściekłości aż po wielki smutek - I wiesz, mam gdzieś co teraz czujesz. To ja mam poważny problem, a nie ty.

- To moja wina, więc to i mój problem - warknął, denerwując się z każdą kolejną chwilą.

- Teraz przyszło ci to do głowy? Możesz spieprzać ze swoją odpowiedzialnością.

- Nie prowokuj mnie - zagroził palcem, zastanawiając się nad celem działań kobiety.

- Bo co? Znowu mnie uderzysz? - oczy ją zdradziły. Mulat wyczuł, że powiedziała za dużo. Wcale nie miała takiego zamiaru. Nie chciała dłużej wracać do przeszłości - Powinieneś już pójść - wyszeptała, odwracając wzrok w stronę zasłoniętego okna.

                  Przesłuchanie doktora było bardzo treściwe. Slash czekał na zewnątrz, będąc wyproszonym przez kobietę. Doktor Coldwell nie chciał mu powiedzieć ani słowa o stanie zdrowia Chelle.
- Sprawdzaliście czy jest w ciąży? - zapytał, wprawiając doktora w zdziwienie.
- W takim stanie żadna ciąża by nie przetrwała, ale sprawdzimy i tę możliwość - Coldwell posłałby do diabła każdego upierdliwego mężusia jakiego napotykał na swojej drodze. Brunet z powrotem wszedł do sali. Gdy usiadł na tym samym stołku, brunetka otworzyła oczy.
- Gdzie jest Jimi? - wyszeptał, nie chcąc zbytnio naruszać jej ukochanej ciszy.
- W bawialni - oszczędzała sił. Nie wypowiadała przypadkowych, zbędnych słów.
- Możesz już wracać, poradzimy sobie - odwróciła głowę i patrzyła na zasłonięte okno. Mężczyzna czuł się dość niezręcznie.

- Przepraszam... - wyszeptał, wstając z twardego krzesła. Niepewnie dotknął klamki białych drzwi.

- Nie przychodź tu więcej - wyszeptała, a on jakby w ogóle nie usłyszał jej cichej prośby. Uśmiechnął się wbrew sobie i dodał

- Jutro was odwiedzę. Prędko cię nie wypiszą - zauważył, że brunetka chciała coś powiedzieć, jednak w ostatniej chwili zrezygnowała. Szybko wyszedł na korytarz. Mocne białe światło ponownie poraziło go w oczy. Oparł się o ścianę i odchylił głowę w górę, przymykając powieki. Mimo późnej pory, postanowił zajrzeć do gabinetu doktora. Zapukał kilkakrotnie.

- Dobry wieczór, proszę siadać - powiedział Coldwell.

- Są już wyniki?

- Tak. Niestety nie mam dobrych wieści - Slash przełknął ślinę przygotowując się nawet na najgorsze.

- Pańska żona nie jest w ciąży, to pewne. Takie objawy są charakterystyczne dla zaburzeń nerwicowych, jutro pacjentka porozmawia z psychologiem. Wtedy będę w stanie powiedzieć coś więcej na ten temat -  odparł, przeglądając stos papierów.

                   Zespół zwerbował gitarzystę. Stradlin otrzymał awans a Gilby Clarke wskoczył na jego miejsce. Reszta powróciła w oryginalnym składzie. Nikt nie miał ochoty dłużej ukrywać się przed światem muzyki, który tak bardzo ich wtedy potrzebował. Uczucia mieli mieszane, lecz chcieli sprawdzić czy jeszcze ktokolwiek pamięta o Guns N' Roses. Bilety sprzedały się w ciągu kilku dni. Występy klubowe były rzadsze, lecz to one miały ten niepowtarzalny klimat.
                   Lampy zgasły. Tłum chciał oszaleć. Każdy inaczej przeżywał swój występ. Zdrada przyjaciela? Nie, to po prostu reaktywacja marzeń. Wciąż to potrafili. Czarowali na scenie, hipnotyzując wszystkich wokoło. Manager zespołu zacierał ręce, widząc szczęśliwe miny fanów. Ci którzy przyszli dla gitarzysty prowadzącego wydawali się być nieco zawiedzeni. Gunsi powrócili, to było najważniejsze. Trzeba było tylko poczekać na przyzwyczajenie się do zmian.