Rozdział 13. To nie to czego szukasz

Miłość to najczarniejsza zaraza. Gdyby się na nią umierało przynajmniej byłby z niej jakiś pożytek. Niestety, zawsze mija.
~ Siódma pieczęć



                Czemu życie wybiera sobie tylko grupę osób, nad którymi znęca się od samego początku? Dlaczego o całej reszcie przypomina sobie dopiero później? Czy to sprawiedliwe? Ani trochę. Sprawiedliwie byłoby gdyby każdy miał tak samo przesrane. Cóż, w jej przypadku sprawdziła się druga opcja. Wydawało się, że przyszedł czas zapłaty za beztroskie lata. Kilka przykrych zdarzeń nie było w stanie pochłonąć wielkiej góry pozytywnych uczuć. Udane dzieciństwo, mąż, dziecko i wreszcie koniec. Zbyt późno doceniamy to co mamy. Wciąż próbujemy ulepszyć to, co idealne, by po jakimś czasie zatęsknić za tą "niedoskonałością". Narzekając na nieistotne pierdoły, tracimy czas, który moglibyśmy wykorzystać na ratowanie rodziny. Było za późno. Pech. Nowy rozdział w życiu? Nie sądzę. Kontynuacja starego, po brzegi wypchanego błędami aktu z niekończącej się sztuki. Tak to widziała. Brakowało jej pozytywnego myślenia, optymizmu, radości, uśmiechu, przyjaciół, lecz cienka nić została przerwana. Była sama jak palec w nieznanym miejscu, pośród obcych twarzy i nieswoich zwyczajów. Jedyną osobą, która nie komentowała jej słów był szpitalny psycholog. Pokazywał jej notatki ze swojego dzienniczka, próbując zdobyć jej zaufanie. Na marne. Nikomu nie ufała. Podejrzliwa względem własnego cienia, była ciekawa co Ten z góry jeszcze wymyślił. Jak chorą grę był w stanie stworzyć? Bawiło go to? Pewnie zwijał się ze śmiechu, gdy wchodziła do tej samej rzeki po raz trzeci i już przygotowywał nową lekcję, która porządnie skopie jej i tak obolały tyłek.
- Co jeszcze pan tam naskrobał? - spytała niepewnie, zerkając na coraz szybciej pojawiające się linijki.
- Ma pani prawo wiedzieć wszystko o swoim stanie zdrowia, więc przeczytam - odchrząknął i poprawiwszy okulary na nosie, niskim głosem rozszyfrowywał swoje bałaganiarskie pismo - Natrętne myślenie, natręctwa ruchowe, zaburzenia pamięci, trudności w koncentracji uwagi, nieokreślony niepokój, nagłe napady lęku, poirytowanie, labilność emocjonalna, przygnębienie. Na razie tyle. Zobaczymy co wykażą kolejne testy - podniósł wzrok na jej zaskoczoną twarz. Nie spodziewała się? A może myślała, że będzie gorzej? Jej wyraz oczu oskarżał neutralnego blondyna o wielkie oszustwo - Jeśli jednak pani nie chce, to możemy...
- Nie mam teraz czasu.
- Pani się gdzieś spieszy? - wystraszył się gdy zmrużyła oczy, odwracając głowę.
- Na tamten świat, proszę pana - zaśmiała się z wyczuwalną bezsilnością - Niestety wciąż mi to utrudniacie.
- Wie pani, że po tych słowach zostanie uruchomiona kamera? - spytał, wskazując palcem na niewielkie, lecz zauważalne urządzenie tuż pod sufitem. Nawet się nie obejrzała. Już dawno rozpracowała wszelkie możliwości technologiczne w sali.
- Nikt nie musi wiedzieć o czym rozmawialiśmy - mówiła wciąż spokojnie - Poza tym mam dziecko, a to wszystko komplikuje - uśmiechnęła się. Chciała stworzyć jakiekolwiek pozory psychicznej stabilizacji.
- Coldwell życzy sobie raportu z każdej konsultacji - wzruszyła ramionami, przeglądając czasopismo o modzie. Czytała tylko jedno. Tego nałogu nie potrafiła się wyzbyć. Blondyn jeszcze przez chwilę analizował zachowanie brunetki. Po chwili wstał i bez słowa znalazł się przy drzwiach.
- Kiedyś takie nosiłam. Miałam ich mnóstwo - mruknęła, sięgając po kubek z zimną kawą zbożową.
- Co to za gówno...? - wymamrotała, wypluwając okropieństwo z powrotem do naczynia.
- Co się z nimi stało? - zapytał, wracając kilka kroków.
- Z czym? - udawała zdezorientowaną, starając się go zainteresować. Wbrew pozorom nie chciała zostać sama. Dostawała świra, przez cały dzień wpatrując się w gołe ściany.
- Z sukienkami - odparł z ekscytacją. Kolejny zimny fakt z przeszłości? Intrygował go ten przypadek.
- Wyrzuciłam je wszystkie. Albo inaczej, on mi je zabrał - przewróciła stronę magazynu - Tak samo jak te pierdolone torebki i buty - nagle zrzuciła Elle na podłogę. Jego żona też go czytała. Zaskoczony dopisał jeszcze tylko jedną rzecz w notatniku.
- Co teraz pan zapisał? - spytała dociekliwie, oglądając doktora od butów po czubek ułożonej fryzury. Nie uzyskała odpowiedzi. Blondyn ją rozszyfrował. Postanowił kontynuować jej grę. Zaplątał ją w sidła zastawione przez nią samą.

                Zdenerwowana czekała do samego wieczora. Tego dnia Slash nie przyszedł. Zabrał Jimiego i zniknął. Musiała na moment schować dumę do kieszeni i przekonać się czy mężczyzna rzeczywiście tylko opiekuje się małym, nie myśląc o odebraniu jej dziecka. Wymknęła się z oddziału, mówiąc, że idzie do bufetu. Wybrała najbardziej oddalony telefon i przepisała numer z pomiętej kartki.
- Tak? - przez moment nie wiedziała co powiedzieć - Halo?
- To ja. Możesz podać telefon Jimiemu? - spytała szorstko. Prawie z nikim nie rozmawiała dlatego co jakiś czas jej głos stawał się zachrypnięty.
- Pewnie, już ci go daję - słyszała jak maleńkie stópki rytmicznie uderzają w podłogę. Otarła łzę z policzka, opierając się o szpitalną ścianę. Korytarz był pusty, a światło w nieużytkowanej części zgaszone. Trzy pielęgniarki mozolnie wypełniały karty pacjentów, przybijały pieczątki szpitala i odbierały telefony.
- Mamusiu? - głos dziecka wywołał uśmiech na jej twarzy. Marzyła o tym, by mocno przytulić go do piersi. Poczuć matczyną więź i udowodnić samej sobie, że prawie popełniła największy błąd w swoim życiu. Chłopiec rozmawiał z nią jakby była tuż obok. Dopóki impulsy z plastikowej karty nie zaczęły znikać coraz szybciej, bez przerwy mówiła jak bardzo go kocha, tęskni i czeka na odwiedziny. Ku jej niezadowoleniu słuchawka powędrowała do Slasha.
- Jesteś tam? - spytał, gdy milczała.
- Mógłbyś jutro przywieźć Jimiego? - starała się wypaść jak najmilej, choć wcale nie miała na to ochoty.
- Jasne, tylko nie wiem czy lekarz... - czuła, że zrobił to celowo. I tak już nerwowa atmosfera stała się jeszcze cięższa - Przyjedziemy rano - nie zdołali powiedzieć niczego więcej.

                Kiedy wrócimy do domu? - to pytanie dręczyło go odkąd został z synem sam. Później pojawiło się jeszcze Kiedy wróci mama? lecz na żadne z nich nie potrafił znaleźć sensownej odpowiedzi. Nie chciał denerwować kobiety, dając dziecku złudną nadzieję na szczęśliwy koniec. Zniszczył rodzinę.
- Tatusiu, porysujesz ze mną? - odpowiedź nie mogła być przecząca. Smutne oczy znudzonego chłopca przemawiały do niego jak najstraszniejsze obrazy - Powiedziałem mamie, że dałeś mi numer do siebie, kiedy udawałeś, że się żegnamy - wyznał, wyraźnie bojąc się reakcji ojca. Milcząc, mężczyzna narysował kilka bezsensownych kresek czerwoną kredką - Jesteś zły? - zapytał mały, nieznacznie się odsuwając. Doskonale pamiętał jak brutalny potrafił być ojciec w jego obecności.
- Skąd ci to przyszło do głowy? - teraz wydawał się być zupełnie kimś innym. To pewnie wina białych cukierków, które bez przerwy zażywał.
- Nie chciałem tego - wyszeptał Mulat, przesuwając dłonią po zmęczonych powiekach. Mały wskoczył na jego kolana i objął rączkami za szyję.
- Zabierzmy mamę do domu - Saul z uśmiechem pocałował małego bruneta w czoło i mocniej go objął.

                Następny dzień był bardziej pesymistyczny niż zwykle. Na przekór panującej smutnej atmosferze wyszło słońce. Jimi z pomocą ojca popchnął ciężkie drzwi do środka i z radosnym okrzykiem po krześle wskoczył na łóżko. Slash niepewnie wszedł za chłopcem.
- Cześć - uśmiechnął się nieznacznie, widząc jej frustrację - Przynieśliśmy kwiaty. Ładnie pachną i...
- Niepotrzebnie - warknęła, rzucając krótkie spojrzenie w jego stronę.
- Jimi się uparł - przypomniał sobie sytuację z krasnalami, które wziął za prezent od kochanego sąsiada imieniem Chad. Wiedział jak niezręcznie poczuła się kobieta.
- Nie podobają ci się? - spytał Jim ze łzami w oczach. Mulat szybko odciągnął ich od tematu kwiatków. Tylko tak mógł pomóc Chelle. Później zaprowadził Jimiego do bawialni na dole i wrócił, by porozmawiać z lekarzem. Zestresowany zapukał do gabinetu, lecz nie zastał go wewnątrz. Tak jak przewidywał, mężczyzna rozmawiał z Michelle. Właściwie to nie była zwykła rozmowa, tylko wrząca kłótnia.
- Przecież wynik testu mógł być błędny!

- Określamy to jako urojoną ciążę - wyjaśnił, zerkając na wchodzącego Slasha.

- Nie mam żadnych urojeń!

- Proszę się nie denerwować. W tym wypadku konieczna będzie psychoterapia - odparł, idąc w kierunku łóżka.

- Nie róbcie ze mnie psychola! - broniła się na wszelkie sposoby. Saul został poproszony o rozmowę na korytarzu. Kobieta czuła się jak przedmiot. Nikogo nie obchodziła.
- Sam pan rozumie... kiedy pytam ją o ostatnie współżycie, nie odpowiada.
- Ja...chyba wiem dlaczego. Proszę nie poruszać tego tematu. Spróbuję to jakoś załatwić.
- Byłbym wdzięczny. W przeciwnym razie konieczne będzie zastosowanie środków przymusu bezpośredniego względem leczenia, a takie zarządzenie może wydać tylko sąd - Mulat skinął głową i patrzył jak wnerwiony doktor odchodzi. Głęboko westchnął i wrócił do sali. Czoło opierała na kolanach, obejmując łydki rękami. Tak bardzo chciała aby ktoś ją poparł.
- Ja...naprawdę... - wyszeptała, ocierając pot z czoła. Po chwili nerwowo zaczęła kołysać ciałem na boki.
- Chelle, po prostu...minęły 3 miesiące. Wiedzieliby gdybyś naprawdę była w ciąży - starał się mówić jak najdelikatniej. Usiadł na krześle i wpatrywał się w jej postać.
- Chcesz zabić moje dziecko.
- O czym ty...
- Wiem, jak bardzo jest ci teraz niepotrzebne - warknęła, spuszczając nogi po drugiej stronie łóżka. Szok jakiego doznał Saul nie opadał. Zdążył jednak kilkakrotnie zastanowić się nad swoimi słowami. Nie powiedział najgorszego. Nie przypomniał jej, że sama chciała zrobić sobie krzywdę.
- Przestańmy się tak zachowywać - nie wytrzymywał z jej odmiennym charakterem. Kobieta nie wierzyła w to co właśnie dotarło do jej uszu.
- Żarty sobie robisz, prawda? - zapytała z kpiną, powoli obracając się w jego stronę.
- Nie. Mówię poważnie. Dam ci ten pierdolony rozwód. Zostawię ci dom, samochód i pełne konto, tylko pozwól mi na kontakt z Jimim - popatrzyła w jego oczy. Od dawna nie znajdowali się tak blisko siebie. Siedziała i milczała. Szukała wszelkich możliwości podstępu z jego strony.
- Tylko tego chcesz w zamian? - nie ufała jego dobrym intencjom. Nie wierzyła, że tacy ludzie się zmieniają. Wszystko straciło sens.
- Odpowiedz mi jeszcze na jedno pytanie - wywróciła w górze oczami, gdy jej przypuszczenia się spełniły.
- Czego chcesz?
- Jesteś pewna, że jesteś w ciąży? - znów złapali kontakt wzrokowy. Brunetka delikatnie wzruszyła ramieniem. A on chciał się upewnić czy kobieta wciąż jest normalna.
- Jeśli to nie ciąża, to co? Dlaczego codziennie rano mam mdłości? Dlaczego od trzech miesięcy nie dostałam okresu? - nie wierzył, że kiedykolwiek mu powie.
- Może po prostu jesteś chora? - udawała, by jak najszybciej wydostać się ze szpitala.
                - To nie jest pierwszy taki przypadek. Jeśli chce pani opiekować się synem, to proszę współpracować. Inaczej wyląduje pani na oddziale psychiatrycznym, a tego by pani chyba nie chciała - Mulat uważnie obserwował całą konwersację. Kobieta ukryła twarz w dłoniach. Kiedy zaczęła wycierać nos rąbkiem piżamy, miał ochotę podejść i mocno ją przytulić. Tak bardzo chciał choćby dotknąć jej ręki.

- Chcę wypisu. Natychmiast. Nie ma pan prawa zmuszać mnie do leczenia.

- Oczywiście, że nie mam. Pozwoli pani, że jeszcze wymienię kilka dolegliwości - wyciągnął zapisaną drobnym, nieczytelnym pismem kartkę i zaczął pośpiesznie czytać - Wyniszczenie, zwolnienie czynności serca i tętna, niskie ciśnienie krwi, sucha, łuszcząca się skóra, zimne dłonie, niedokrwistość, brak miesiączki, drażliwość, nastroje depresyjne, poczucie beznadziejności, niska samoocena, izolowanie się od otoczenia, krótki oddech, częste bóle głowy, omdlenia, podkrążone oczy, bladość skóry. Bezsenność też panią dręczy? - brunetka spuściła wzrok i otarła kolejne łzy z policzków - Poznaje pani te objawy? Jeszcze trochę i będzie pani oddychała przez maszynę.

                Nowe konfrontacje z arcybanalnymi ludźmi stały się codziennością. Wchodzili i wychodzili zaciekawieni co jeszcze kobieta ma do powiedzenia. Traktowana jak zwierzę w zamkniętej klatce, które o stałych godzinach dostaje na wpół surowe posiłki. Wyrażanie dezaprobaty przychodziło jej coraz łatwiej. Przeklinała coraz intensywniej. Ograniczono jej kontakt z Jimim na podstawie orzeczenie pożal się Boże psychologa. Grono lekarzy doszło do wniosku, że postawa matki dotkniętej obłędem źle wpłynie na rozwój psychiki małego dziecka. Nie wiedziała czy za chwilę nie dowie się, że ojciec chłopca postanowił zapewnić mu normalne życie w rodzinnym kraju. Długo to planowała. Z samą sobą ustaliła każdy szczegół. Miała jeszcze siłę, by zakończyć pewien etap raz na zawsze. Była już tak blisko celu. Założyła ubrania, które dzień wcześniej przywiózł jej Hudson. Czuła wstręt zakładając na siebie rzeczy, których dotknęła jego dłoń. Pokonała obrzydzenie i po raz pierwszy od miesiąca spojrzała w lustro. Długo przyglądała się zaniedbanym włosom, które tak nieznacznie odrosły. Wielkie wory pod oczami powoli znikały, mimo że nie sypiała dobrze. Mówiła wyśpię się dopiero w grobie i rzeczywiście tak uważała. Pewnym krokiem z torbą w ręku pędziła przez korytarz. Z hukiem wpadła do pierwszego gabinetu we wschodnim skrzydle szpitala.
- Żądam wypisu. Natychmiast - warknęła, kładąc gotowy dokument na biurku lekarza prowadzącego.

- Powinna pani pozostać pod stałą obserwacją.

- Proszę to podpisać, a zaoszczędzę czasu i panu, i sobie - mężczyzna bez słowa chwycił długopis w dłoń i pochyłym w przód pismem podpisał papier - Dziękuję - śpieszyła się. Ciężkie buty obcierały jej gołe stopy, lecz w tamtym momencie uważała to za swój najmniejszy problem - Chodź - szepnęła, łapiąc dłoń Jimiego i jednocześnie oglądając się w tył. Nie ufała swoim nogom na tyle by zejść schodami. Wsiedli do windy i zjechali na sam dół.

- Gdzie idziemy? - nie odpowiadała. Głowę miała zbyt zajętą milionami myśli. Niemalże przebiegli obok rejestracji, wpadając na obrotowe drzwi. Wychodząc na zewnątrz, kobieta zgrabnym ruchem założyła przyciemniane okulary. W ciszy zajrzeli do mieszkania.
- Spakuj zabawki. Wracamy do Los Angeles - mały pisnął ze szczęścia, przytulając niepewną przyszłości kobietę.