Rozdział 22. Balonowa wstążka

Żyjemy, aby walczyć jeszcze jeden dzień.

~ Stephen King Lśnienie

          Po nocnym huraganie pozostało tylko zimne wspomnienie. Czas nieubłaganie płynął i nie miał zamiaru się zatrzymać. Noc ustępowała miejsca wschodzącemu słońcu. Coraz to jaśniejsze barwy gościły nad głowami zaspanych Kalifornijczyków.
          Budzik zadzwonił punktualnie o 6:31. Siedząc przy śniadaniu, milczeli. Nie po raz pierwszy. Lecz tym razem to milczenie było wyjątkowo ciche. Brunetka powoli poruszała łyżeczką w kubku gorącej herbaty, tak by nie zagłuszać swoich myśli. A on siedział przy stole i zrezygnowawszy z codziennego chlipania kawy, pił ją spokojnie, rozkoszując się przyjemnym zapachem. Marmurowy blat błyszczał jak zawsze, ale nawet on wydawał się jakiś inny. Samo powietrze było martwe. Oboje czuli wewnętrzny niepokój niewiadomego pochodzenia.
          Trzymając się za ręce, wyszli z domu. Ona zamknęła drzwi, a on bramę garażową. Zerknęli na siebie i uśmiechnęli się promiennie, choć ten dobry humor miał się zaraz rozpłynąć. Roger nie wiedział o niczym. Po prostu został odwieziony do wujka Randy’ego i cioci Peny, tak jak to bywało w niektóre weekendy. Starali się zachować wszelkie pozory normalnego życia. Gdy uporali się z kiepskim samopoczuciem po okłamaniu dziecka, gdzieś wewnątrz wyczuli tremę. W końcu niecodziennie jeździli w takie miejsca. Mijali kolejne przecznice, czując się coraz mniej komfortowo. Nie wiedzieli czy można zadawać trudne pytania, a na takie szukali odpowiedzi.

- Może do niej zadzwonisz? Skąd będziemy wiedzieli gdzie jest...
- Michelle! - Kate zignorowała Axla i pomknęła w stronę znajomej brunetki, która okupowała automat z kawą nieopodal wejścia.
- Hej, Chelle - wyraźnie się uśmiechnęła, jednak nijak się to miało do obrazu jaki zapamiętali z czasów gdy szczerzyła zęby przez cały dzień.
- Cześć... - niepewnie uścisnęła każdego z osobna i zabierając kubeczek kawy, poprowadziła ich do windy. Unikała ich wzroku. Nie sądziła, że po tak długiej rozłące nie będą mieli o czym rozmawiać. Stanęli naprzeciwko sali. Michelle raz jeszcze zerknęła na parę i uśmiechając się słabo, przekroczyła próg.
- Jim, masz gości – mruknęła niezbyt żywo - choć próbowała zabrzmieć wiarygodniej - i szeroko otworzyła drzwi.
- Ciocia Kate! Wujek Axl! Co tu robicie?! - radość w oczach małego chłopca nie miała granic. Choć w jego dziecięcej główce błyskawicznie zrodziła się myśl gdzie jest Roger, postanowił zaczekać z tym pytaniem. Pozwolił nawet pocałować się w policzek i przygładzić loczki na czole. Wszystko po to by w końcu zaspokoić ciekawość i bez ogródek zapytać
- A czemu Roger nie przyjechał? – zobaczył jak twarze Rose’ów zastygają w nieznających odpowiedzi minach i na moment przeniósł wzrok na czerwone Ferrari – którym właśnie ścigał się z wujkiem i jego Plymouth’em – lecz i ten gest nie zdołał wydusić z nich słowa w kolejnej sekundzie. Wpatrywali się w dzieciaka, zastanawiając się czy on naprawdę tak wiele rozumie i czy w jego wieku potrafiliby myśleć podobnie. Wiedzieli jedno - nie będzie łatwo zamydlić mu oczy.

          Szpitalny obchód zaczął się tak jak zawsze. Niedługo po dziewiątej lekarz prowadzący zajrzał do sali chłopców, pielęgniarka zmierzyła temperaturę i ciśnienie każdego malucha, zanotowała wszystko na karcie pacjenta i odwiesiła ją na miejsce. Łysawy doktorek w tym samym czasie wygłaszał plan dalszego leczenia i wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nie jego ostatnie słowa
- No, teraz pozostało tylko zrobić pamiątkowe zdjęcie i przyciąć te loczki - uśmiechnął się słabo i ujrzawszy minę małego, zrezygnował z dalszych przemówień. Gdy wyszedł w oczach malca zebrały się łzy. Przez chwilę, która trwała tysiąc lat, milczeli wszyscy. Dopiero nagły szloch małego Jima rozbroił ciszę na dobre.
- Mały... ej, ej... nie płacz... - Slash drżącymi dłońmi złapał ramiona Jima i przykucnął naprzeciwko niego. Próbował patrzeć mu w oczy, ale mały brunet wciąż uciekał wzrokiem w przeciwną stronę. Zaskoczona i słowami doktora, i nagłą reakcją Slasha kobieta musiała kilka razy zamrugać żeby twardo stanąć na ziemi. Jednocześnie w głowie malucha dźwięczały słowa ojca: prawdziwi faceci nie płaczą.
- Ja nie płaczę - wydusił z siebie, próbując pokazać tacie, że jest tak twardy jak powinien być.
- Założę się, że kiedyś będą dłuższe niż moje - Slash uśmiechnął się promiennie, ale maluch nie był zbytnio przekonany do jego słów.
- Ale... ja chciałbym wyglądać tak jak ty. A ty nie masz krótkich włosów - zawył już nieco teatralnie, a na twarzy Mulata pojawił się cichy uśmiech. Próbował go ukryć przed Michelle. W końcu wiedział, że zawsze marzyła o tym, by to z niej brał przykład.
- Zluzuj majty, Jim - mały Anthony, chcąc nie chcąc, wsłuchiwał się w rozmowę obok i nie potrafił nie wtrącić słówka - Tata mówi, że dziewczyny wolą łysych - Hudsonowie popatrzyli po sobie i omal nie parsknęli śmiechem.
- Mnie na przykład łysi bardzo się podobają - nieśmiało wtrąciła Chelle. Wzrok Slasha przeraził ją bardziej niż słowa, które wypowiedziała. Tak naprawdę nikt do końca nie wiedział czy Hudson następnego dnia nie pojawi się w szpitalu bez włosów.
          Chłopcy w spokoju jedli obiad, a Rose'owie postanowili w tym czasie wyciągnąć Chelle poza mury zimnego, paskudnie przytłaczającego szpitala. W najbliższej kawiarni kupili kawę - choć brunetka zupełnie niczego nie chciała zamówić - i przez kolejne minuty próbowali rozmawiać o czymkolwiek, co odbiegałoby od tematu Jima. Ten zabieg się nie udał. Kobieta, której dziecko być może nie poradzi sobie z chorobą, nie myśli o niczym innym niż o byciu blisko tego malucha. Chelle rozpłakała się w ciągu kilkunastu minut. Siedząc i patrząc za okno, gdybała co będzie jeśli...
- Będzie dobrze, prawda? - Kate mocno ściskała brunetkę, energicznie głaskając jej ramię - Axl, powiedz coś. - Zażądała, obracając się przodem do mężczyzny. Rose rozchylił usta, starając się wydobyć z siebie choć jedno słowo.
- Dzieciak za kilka miesięcy wróci do domu i będzie jak daw... - za późno ugryzł się w język. W tak niefortunnej sekundzie zapomniał o tak istotnej rzeczy. Chelle westchnęła ciężko. Właśnie... jeśli wyzdrowieje, to gdzie pójdzie, pomyślała. Co z rozwodem. Mieli tyle rzeczy do zrobienia. I gdyby nie choroba, już dawno byłoby po wszystkim.

          Pierwszą chemię Jim miał dostać za dwa dni. Zamknął oczy i kazał mamie ściąć włosy jak najszybciej się da. Brunetka cicho płakała i cudem nie pokaleczyła sobie palców, odcinając kolejne loczki zza łzawej zasłony.
          W tym samym czasie Mulat szwendał się bez celu po najbliższym placu obok szpitala i z rękami w kieszeniach kurtki zerkał w stronę słońca, szukając... sam w zasadzie nie wiedział czego. Mijał maleńkie sklepiki, kawiarnie, punkty z grami hazardowymi, aż wreszcie w zamyśleniu zderzył się z jakimś człowiekiem. Obracając wzrok w jego kierunku, spodziewał się gwałtownego naskoku, lecz nic takiego nie miało miejsca. Mężczyzna wręczył mu jedynie średnich rozmiarów czerwonego balonika z zieloną wstążką. Mulat wręczył mężczyźnie parę groszy i oszołomiony niespodziewanym zakupem podążał w kierunku powrotnym. Co chwilę zerkał na czerwony balonik i nie mógł oprzeć się wrażeniu jakby znowu miał 5 lat. Miał głęboko gdzieś to, że ludzie patrzyli na niego jak na wariata, gdy wsiadał do windy z balonem tuż obok głowy, chciał tylko zobaczyć uśmiech na twarzy dzieciaka, na którym tak piekielnie mu zależało.
          Po drodze nie spotkał żywej duszy. Bez problemów przemycił więc balonik na oddział. Nie mógł znaleźć Chelle. Wszyscy gdzieś się rozpłynęli. W sali był tylko Anthony i Jim. Mały chłopiec na łóżku obok okna leżał zawinięty w kołdrę i nie do końca wiadomo było czy śpi, czy tylko udaje. Anthony zaś postanowił odnaleźć rodziców, gdy tylko zobaczył Saula. Mulat delikatnie nachylił się nad łóżkiem, by zobaczyć twarz chłopca. Jak wielkie było jego zdziwienie gdy ujrzał świeże łzy na policzkach Jima. Jima w krótkich włosach. Pogłaskał go po głowie i przywiązał balonik do łóżka. Jeszcze chwilę spędził wpatrując się w małego. Nagle usłyszał cichy szloch dochodzący z okolicy. Rozejrzał się ze zmrużonymi powieki, jednak nikogo nie zauważył. Przeszedł kilka kroków i zauważył, że drzwi do łazienki są otwarte.
          Od kilku długich minut siedziała oparta o zimną ścianę i wpatrywała się w sufit. Sama nie wiedziała kiedy łzy zaczęły strugami napływać do jej oczu. Saul niepewnie podszedł bliżej.
- Ćśś, w domu możemy płakać, ale nie tutaj - popatrzyła mu w oczy, jakby nie wiedziała co ma na myśli używając słowa dom. Złapał jej twarz w dłonie i kciukami otarł łzy. Odtrąciła jego ręce i sama mocno wytarła oczy. Bezustannie na nią patrzył. Było mu żal, że nie umie tak po prostu jej pocieszyć. Za wszelką cenę go unikała. Robiła wszystko byleby nie zostali tylko we dwoje. I mimo że czasem dzwoniła do niego późno w nocy, nie dawała po sobie poznać, a raczej rozszyfrować, tego co kryło się w jej wnętrzu. A kryło się niemało. Ogromnie bała się, że zdradzi ją spojrzenie. Kobieta czuje, kiedy coś się zmienia. A ta zmiana była wyjątkowo niechciana. Na pewno nie w tym czasie.

          Niedługo potem zostali sami. Powoli zaczynali przyzwyczajać się do codziennego widywania swojej twarzy od świtu do zmierzchu, lecz to wciąż była uciążliwa obecność.
          Powrót do domu od początku można było sklasyfikować na pierwszej pozycji listy największego napięcia w nieokreślonej relacji Slasha i Michelle.
- Wsiadasz? - zapytał Saul, gdy brunetka chciała przejść na drugą stronę ulicy.
- Pojadę taksówką.
- Daj spokój - wygrał. Nie miała ochoty patrzeć na zapuszczonego taksówkarza.
Gdy oboje zatrzasnęli drzwi, Mulat bez słowa ruszył z warkotem przyjaznym uszom koneserów starych silników.
- Nie powinniśmy zostawiać go tam samego - poczuła ból w gardle i nie zdołała powiedzieć już niczego więcej. Slash spojrzał na nią, gdy błyskawicznie zmieniał bieg. Wyglądała tak nieszczęśliwie, że widok ten niemal i jego wprawił w całkowitą depresję.
          Mulat denerwował się na każdym skrzyżowaniu. Wyzywał kierowców, którzy jechali zbyt wolno lub ruszali na zielonym po dłużej niż sekundzie. Uderzał w kierownicę, popędzając każdego kto nawinął mu się przed nos.
- Przestań - jęknęła, łapiąc się za skronie.
- Nie przestanę, bo jakiś burak zawalił całą drogę! Jak mam, kurwa, skręcić?! – nie wytrzymując wewnętrznego napięcia dała upust negatywnym emocjom – jak sama uważała – w najbardziej prymitywny sposób we wszechświecie, inaczej mówiąc, rozpłakała się. Lecz nie wyła jak wilk do księżyca ani jak porzucona przez miłość swego życia 13-latka. Ona płakała inaczej, bardziej wewnętrznie, indywidualnie. Zamykała się w swojej własnej klatce ze swoim własnym demonem, którego od dawna próbowała otumanić elavilem. Lecz same pigułki tylko pogarszały jej samopoczucie. Nie potrafiła skupić się już na niczym. A by przespać 6 godzin musiała łyknąć tabletkę nasenną.
- Jutro spotkamy się w szpitalu - warknęła i szybko zniknęła mu z oczu. Biegła cienką dróżką do drzwi i o mały włos nie skręciła kostki na śliskim kamieniu. - Ał... - wydała z siebie obolały jęk i wolniej doszła do drzwi.
          Wsunęła klucz i otarła łzę spod oka. Dotknęła klamki, a jej serce zaczęło bić szybciej. Obejrzała się za siebie, lecz Slasha już nie było. Starała się nie oddychać zbyt gwałtownie, jednak w jej głowie powstawały najstraszniejsze wizje. Usłyszała trzask i omal nie podskoczyła. Wyjęła klucz z zamka i mocno ścisnęła pęk w dłoni by nie zabrzęczał. Drzwi były otwarte...

***

Wracam po bardzo długiej przerwie i strasznie mi głupio. 

Nie umiem zebrać się w sobie żeby robić coś systematycznie. Przepraszam. 

Wrócę z kolejną falą pomysłów.

Całuski.

P.S. Z kim widzę się na Slash'u?