Rozdział 23. Niedługo poczujesz się lepiej

Ta pustynna droga

Którą nazywamy domem

To nasze przeznaczenie

Będziemy gonić zachodzące słońce
Kiedy przewyższymy

Życie w katuszach

Boże, jak my cierpimy by być wolnymi

Alter Bridge - Brand New Start

        Serce dygotało w jej piersi. Wraz z otwarciem drzwi w domu powstał przeciąg, który na jej oczach zdmuchnął kilka gazet z wysokiej komody. Po skórze przebiegł mroźny dreszcz, który nie opuszczał jej ciała przez kolejne chwile. Bacznie przyglądała się ciemności. Bała się swoich strasznych myśli, które pozorowały nagłe wyskoczenie psychopaty zza filara lub strzał prosto w głowę od bandyty ukrytego za zasłoną. Lecz nic takiego się nie stało. Zaczynała się uspokajać. Marszczyła niewyraźnie brwi, próbując sobie przypomnieć czy zamknęła te głupie drzwi, czy nie. Zacisnęła pięści i szybko przemknęła do kuchni. Chwyciła w dłoń największy nóż z szuflady, tak na wszelki wypadek. Sprawdziła pokoje i łazienkę na dole. W każdym pomieszczeniu świeciła światło. Bała się jak małe dziecko zejścia nocą do piwnicy, jednak zdołała i wejść na górne piętro. Najpierw zajrzała do drugiej łazienki, później do sypialni, na koniec zostawiając sobie pokój Jimi'ego. Nie miała odwagi pościelić łóżka odkąd mały wylądował w szpitalu. Podeszła do okna i otwarłszy je, wychyliła się maksymalnie, zerkając na ogród. Wrzasnęła. Wydało jej się, że ktoś przeszedł tuż za plecami, więc szybko się cofnęła, mierząc nożem w ciemność i głośno dysząc. Nikogo tu nie ma, powtórzyła sobie w myślach. Gdy tylko dotknęła niebieskiego prześcieradła, zaszlochała z niewiarygodnym cierpieniem wypisanym na twarzy. Runęła na niewielkie łóżko, zalewając się łzami.

        Silny wiatr smagał jej twarz, porzucając długie, brązowe włosy w nieproszonych miejscach. Oddychała spokojnie, wsłuchując się w narastający szum. Czuła dawno poszukiwaną błogość i pragnęła pozostać w tym stanie jak najdłużej. Nagle potężny grzmot uderzył z wielką siłą. Natychmiast otworzyła oczy i poczuła nieprzyjemne ukłucie w sercu. Z paniki chciała krzyknąć, jednak nie mogła wydusić z siebie żadnego dźwięku. Patrzyła na oszalałe morze ze źrenicami wielkości monet. Z przerażenia jej ciało stało się bezwładne. Nie miała pojęcia jak znalazła się w morzu, ani jak daleko był brzeg. Nie mogła odwrócić głowy. Po kilku chwilach morze zaczęło uspokajać się wraz z brunetką. Nieco rozluźniona zmrużyła oczy, aż nagle w szoku rozchyliła usta. Ciemna postać stała kilkanaście metrów dalej, lecz dobrze wiedziała kim była zjawa.
- Tata? – jedynie poruszyła wargami, lecz to wystarczyło by zjawa zwróciła się w jej kierunku. Mężczyzna stanął naprzeciwko niej. Znacznie oddalony patrzył prosto w jej oczy, co czuła silniej niż kiedykolwiek. Niemal do bólu rozrywał jej głowę tłoczącymi się myślami. W najmniej odpowiednim momencie uśmiechnęła się na widok jego twarzy. Chciała przedostać się choć trochę do przodu, lecz wydawało się, że musiałaby opuścić swoje ciało, a tego nie potrafiła. Nagle mężczyzna zaczął się oddalać. Fale zalewały jego ciało, zmoczyły włosy i całe ubranie, a on zdołał tylko wyciągnąć rękę w jej kierunku. Poczuła zimno morskiej wody i natychmiast odwróciła się w tył. Nikogo nie zobaczyła. Gdy jej wzrok powrócił do poprzedniego położenia, obraz ojca zniknął bezpowrotnie. Nagle szum fal przeistoczył się w dudnienie grzmotu. Krzyczała bezdźwięcznie, próbując uciec porywającym ją falom. Zupełnie przypadkiem zerknęła w stronę bladej plaży, która niemalże zlewała się w jedność z przedburzowym niebem. Mulat jej szukał. Wchodził coraz głębiej, a jego rozerwaną koszulę chciało pochłonąć rozszalałe morze. Nie miał siły, lecz był pewien, że ona wciąż gdzie tam jest, że może ją uratować i że zaraz tego dokona. I ona doskonale o tym widziała, a gdy już chciała dać mu znak, zrodziła się jedna, niepokorna myśl. Czy chciała by ją ocalił?
        Wielki grzmot wyrwał ją z burzliwego snu. Otworzyła oczy i zerwała się z łóżka, gdy tylko usłyszała hałas za drzwiami pokoju. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że to tylko telefon. Upuściła nóż, który odruchowo ścisnęła zaraz po przebudzeniu i podniosła słuchawkę.
- Obudziłem cię?
Zawsze dzwonisz w najmniej odpowiednich momentach, pomyślała, wycierając pot z czoła.
- Nie. Burza była pierwsza – rzekła z małym przekąsem, lecz od dłuższego czasu nie potrafiła już z nikim normalnie rozmawiać.
- Co się dzieje?
Naprawdę dobre pytanie, panie Rose, pomyślała znów, jednak nie to chciała mu powiedzieć.
- Ja…chyba wariuję.
        Kolejne próby wyłudzenia informacji na temat czegokolwiek okazały się zbędne. Brunetka nie miała zamiaru otwierać się nawet przed najlepszymi przyjaciółmi. Jej myśli krążyły wtedy tylko wokół snu, którego interpretacji już zdążyła stworzyć przynajmniej 8.
        Dwa tygodnie musiały minąć, by uspokoiła swoje przeczucie o zbliżającym się niepowodzeniu. Dni przemijały w zaskakującym tempie. I ten dobiegał końca.
        Szybko przyszedł wieczór i musieli pożegnać się z Jimem. Odbębniwszy rytuał z ojcem, uściskał mamę i dał jej całusa w sam środek ust, co trochę zaskoczyło kobietę.
- Dobranoc... - wyszeptała. Gdy zamykała drzwi, na plecach czuła dotyk klatki piersiowej Saula. Błyskawicznie zalała ją fala gorąca, więc rychło wycofała się spod jego ramion. Gdyby nie wyglądało to niecodziennie, pewnie biegłaby, byle tylko wyprzedzić go na tyle, aby nie musieć czuć jego oddechu za plecami.
- Wrócę taksówką.
Spuściła wzrok, gdy otwierał drzwi od strony kierowcy.
- Mogę cię podwieźć, to żaden...
- Ogłuchłeś, do cholery?!
Wyrzuciła ręce w powietrze i po chwili mocno zmarszczyła czoło.
- Zrobiłem coś nie tak?
Zbliżył się o krok, będąc jednocześnie wstrząśniętym, zaskoczonym i zmieszanym.
- Wszystko robisz, kurwa, nie tak! - wrzasnęła. Zaczęła łapać powietrze, jakby zaraz miało zniknąć. - Nie chcę tu więcej przychodzić! Nie chcę patrzeć na twoją zapuszczoną gębę i... - rozpłakała się. Szeptała niezrozumiale, a on powoli, lecz zdecydowanie objął ją ramionami.
- Uspokój się - wyszeptał, tym razem nie mając zamiaru zbyt szybko jej puścić. Rozkleiła się na dobre i nawet objęła go w pasie rękami. Mocno przyciskała głowę do jego klatki piersiowej. Wyraźnie czuła jak szybko bije jego serce. W końcu podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy.
- Powiedz, że to się kiedyś skończy.
Wodził wzrokiem po jej twarzy, poszukując odpowiedzi. Od dawna nie miał okazji przyjrzeć jej się z tak bliska. Próbował zapamiętać wszystko. Tak na zapas. Każdą zmarszczkę, rzęsę i żyłkę na oku lustrował kilka razy.
- Wszystko będzie dobrze - dopiero po tych słowach ciężko westchnęła i ostrożnie, jakby z zawstydzeniem, przeniosła wzrok na budynek za plecami mężczyzny. W ich głowach rozbrzmiewał pusty huk wielkiego miasta. Stukot butów, szum rozmów, klaksony aut, syreny służb ratowniczych ani wszystko inne nie zdołały powstrzymać ich przed przywołaniem wspomnień.
- Pójdę już - brunetka nagle obróciła się i ruszyła przed siebie. Nie zareagował. Choć miał zamiar ją zatrzymać, nie zrobił tego. Po prostu stał i patrzył jak odchodzi, nie oglądając się ani razu. Zatrzymała taksówkę i odjechała, bezustannie czując na sobie jego spojrzenie. Jednak wtedy było jej zbyt głupio, by nawet przypadkiem zerknąć w tamtym kierunku.
Wróciła do domu i weszła pod prysznic. Tej nocy nie zadzwoniła do Mulata, przez kilka godzin oczekującego tej jednej, intymnej rozmowy, gdzie nikt inny nie miał wstępu.
Czuła się jak ostatnia idiotka. Miała serdecznie dość swojego rozkapryszonego i zranionego ego. Myślała, że będzie inaczej. I po raz kolejny się zawiodła.
        Przyszedł kolejny ranek. Deszczowy, idealny by zepsuć humor wszystkim naokoło.
- Wiesz o czym marzyłam jak byłam małą dziewczynką? – spytała nagle, przerywając trwającą od wyjazdu spod domu ciszę. Na jej twarzy widniał bolesny uśmiech, lecz z drugiej strony cieszyła się, że w końcu skupi się na innym wspomnieniu.
- Chciałam mieć wielki dom, psa, dużo małych dzieci i piękną zastawę na herbatę – zaśmiała się przez łzy, przez co i on nie pohamował się od uśmiechu – i miałam wielki dom, ładną zastawę na herbatę i dziecko, tylko jakoś zaraz potem wszystko się…rozjebało – znów się zaśmiała, lecz tym razem śmiech był dużo bardziej wymuszony. Nie przypuszczał, że tak bardzo zaboli go te kilka słów. To on był przecież winny i to on zniszczył marzenia małej dziewczynki.

        Chcę zobaczyć te światełka! Proszę, proszę, proszę, proszę! - maleńkie dłonie złożone jak do modlitwy rozczulały ich oboje. - Nie dostałem od was prezentu na urodziny!
Wyraz twarzy malca był pełen żalu. Zza błyszczących oczek biła nieposkromiona radość. W końcu znalazł to czego szukał. Dobry powód. Małe dłonie wróciły do ściskania katalogu z najpiękniejszymi miejscami w Los Angeles. Nie mógł oderwać oczu od pięknego widoku obok Hollywood Sign.
- Jim... przecież...
- ... od was obojga. Jeden prezent. Nie chcę tych głupich miśków i samochodów, wolę nie wychodzić ze szpitala, bo wtedy jesteście razem.
Popatrzyli po sobie. Ona z niepokojem, on z nieukrywaną radością. Wiedział jednak, że nie może postawić jej pod ścianą. Musiał wybronić ich tak, by nie kłamać, a jedynie lekko minąć się z prawdą. To nie to samo co kłamstwo, prawda?
- Jesteśmy tu razem, Jim - szepnęła, a po jej policzku spłynęła łza.
- Zaraz wrócę. Za cholerną minutę!
Uśmiechnął się, próbując opanować nagłą falę entuzjazmu.
Popatrzyli sobie w oczy. Oboje marszczyli brwi w zaskoczeniu.
- Czy tatuś zwariował?
Michelle całkiem poważnie potraktowała słowa małego. Wzruszyła ramionami w kompletnej bezradności.
        Trzaśnięcie drzwiami goniło go jak oszalałe, lecz zdążył już dobiec do Lori. Postawna, ruda kobieta zmierzyła go beznamiętnym wzrokiem i wróciła do przeglądanej gazety.
- Siostro, mam prośbę... a właściwie błaganie...
- ... bezustannie słucham, panie Hudson - mruknęła, poprawiając różowe oprawki okularów na nosie.
- Jimi, spod czternastki, dzisiaj musi wyjść ze szpitala.
- Słucham?
- Błagam - teraz to on składał ręce jak do modlitwy - tylko ten jeden raz. Potrzebuję trzech godzin. Nawet dwie wystarczą! Błagam!
- To surowo zabronione. Nie możemy wypuścić pacjenta w takim stanie.
Najwyraźniej nie wzbudził jej zainteresowania, bo nie popatrzyła na niego znad różowych okularów.
- Ma pani dzieci?
- A co to ma do...
- Ma pani? - spytał głośniej, podchodząc do stołka, na którym siedziała kobieta.
- Mam...
- Nie zrobiłaby pani dla nich wszystkiego, gdyby trafiły tutaj?
Miał łzy w oczach. Głęboko wierzył, że rodzic musi zrozumieć rodzica.
- Panie Hudson... - zaczęła, a on już szykował się na kolejną falę przekonujących argumentów - Regulamin zabrania takich... przedsięwzięć, ale... - na jeden moment wstrzymał oddech - za 5 minut pójdę na dół po kawę i nie będę pilnować Jimi'ego. Proszę w tym czasie nie narozrabiać.
Szczerze się uśmiechnął i w podskokach radości wpadł na pielęgniarza, który właśnie wychodził z sali nr 2.
- Przepraszam! - uśmiechnął się szerzej i wrócił do Jima.
- Ubieraj się, Jim.
Podszedł do małej szafki i wyciągnął z niej białą koszulkę z The Rolling Stones oraz jeansowe spodnie.
- Saul, co... - automatycznie zerknął na Michelle. Wydawała się tak oszołomiona, jakby co najmniej jeszcze raz się jej oświadczył.
- Jedziemy na wycieczkę.
Szeroko się uśmiechnął i przygotował buty dla małego.
- Jak...
- Nic nie mów. Nie mamy czasu. - Cmoknął kobietę w czoło i wyjrzał na korytarz. Lori nie było w pobliżu. - Ubierzesz się w aucie - podniósł Jima, który właśnie próbował zapiąć spodnie do końca i szybkim krokiem podszedł do drzwi - i zabierz kurtki, Chelle - dodał, wychodząc.
        Naprawdę to zrobili. Dla tego jednego uśmiechu porwali dziecko ze szpitala i śmiali się przez całą drogę z własnej głupoty. Wszyscy oni nabrali nadziei, szczerej nadziei. Mijali kolejne skrzyżowania, nie mogąc uwierzyć w swoje szaleństwo. Nawet ich zielony Challenger mknął zwężającymi się drogami jakoś radośniej. Znaleźli się poza zgiełkiem codzienności. Zmierzch zapadał szybciej niż kiedykolwiek, ale oni nie zwracali dużej uwagi na presję czasu.
- Jak pięknie! - oczy małego błyszczały zdrowo. Brunetka ciężko przełknęła i zerknęła w stronę Mulata. Siedzieli na masce samochodu, nie zwracając uwagi na to, że pobrudzą sobie ubrania.
- Dziękuję - wyszeptała, sprawiając, że Saul zminimalizował odległość pomiędzy nimi do minimum. Odpowiedział jej szczerym uśmiechem i zerknął na syna.
- Będę mieszkał na tym wzgórzu! - zawiadomił ich radośnie i oparł głowę o ramię kobiety. Mulat ostrożnie objął brunetkę, widząc jak po jej policzkach spływają łzy.

***

Wiem, że długo mi to zajęło, nie ma szału, nie ma reszty Gunsów, nie ma ślubu Grimsa, ani niczego innego niż tragedia Jima, jednak ten rozdział po prostu musi tu być. Z góry przepraszam za wszelkie rozczarowania.