Rozdział 24. Probantki

She spends her life through pleasing up her man, she feeds him dinner or anything she can

She cries alone at night too often, he smokes and drinks and don't come home at all

~ Only Women Bleed Alice Cooper

        Pewnego zimnego styczniowego ranka roku 1997 Michelle, wstając zbyt wcześnie i szukając zajęcia, zaczęła przeglądać rosnącą stertę listów, które w każdy czwartek przynosił listonosz, ten sam od lat. Wśród zaległych rachunków, tysiąca reklam i zaproszeń na bankiety, znalazł się tylko jeden, którego wszyscy się spodziewali, ale nikt nie miał czasu o nim myśleć. Teraz, gdy wreszcie się pojawił kobieta nie miała odwagi ani by oddać go adresatowi, ani tym bardziej by przeczytać go bez jego wiedzy.
        Nadszedł luty. Pieniądze szybko się kończyły, a dochody bez tras i aktywnego życia w mediach były niewystarczające. Potrzebowali szybkiego zastrzyku gotówki z pewnego źródła, żeby tylko móc dalej płacić za leczenie Jimiego. Tylko tak oboje czuli, że naprawdę robią co mogą, by choroba wyparowała z małego. Pewnego dnia sejf nie wymagał już zamykania, bo zwyczajnie nic w nim nie zostało. Wszystkie inne skrytki opustoszały w równie zastraszającym tempie. Nigdy wcześniej nie doświadczyli podobnego uczucia. Bieda? Gwiazda rocka bez grosza przy duszy? Co prawda mieli jeszcze willę w Los Angeles i dom w Kansas, który mogli sprzedać w każdej chwili. W garażu nadal stały dwa Harley'e, a Dodge, mimo opłakanego stanu, jako klasyk był wart fortunę. Ale sam fakt, że nagle stali się równi przeciętnym Amerykanom, zarabiającym 30 tysięcy dolców rocznie przerażał Hudsonów. Już zaczynali się martwić co zrobią, jeśli dalej będą siedzieć z założonymi rękami i żyć z oszczędności, a te rychło się wyczerpią. Jeszcze nie mówili o tym głośno. Jeszcze mieli nadzieję, że w szafie znajdzie się jedna czy dwie skarpetki z plikiem pieniędzy w środku. Ale coraz lepiej wiedzieli na czym stoją.
        Wkrótce Michelle przypomniała sobie o nieprzeczytanej poczcie. Otworzyła list zaadresowany do Slasha. To paskudne pismo mogło należeć tylko do jednej osoby. Koleś wzywał do odebrania zaległej zapłaty, w gotówce czy innej formie. Czuła, że jeśli Slash sam zechce załatwić tę sprawę, mogą wywiązać się spore kłopoty. A jego ponownego wpadnięcia w nałóg za wszelką cenę chciała przecież uniknąć. Jeszcze by tego brakowało, żeby gnojek sobie ulżył, a na nią spadłby podwójny ciężar całej choroby Jimiego. I mimo tego egoizmu, podbudowana tą właśnie myślą, pojechała pod wskazany adres, na wypadek gdybyś zapomniał gdzie znaleźć starego kumpla. Ta typowo kalifornijska willa okazała się znacznie trudniejsza do odnalezienia niż mogłoby się wydawać. Już od dawna nie umilała sobie życia muzyką z słuchawek, wszystko inne tak samo przestało się liczyć, myślała tylko o spotkaniu z synem.
        Była niemal pewna, że wielka gwiazda śpi do dwunastej i uda jej się zabrać pieniądze bez oglądania gęby starego buca, jak miała w zwyczaju nazywać go po pewnym incydencie. Było przed ósmą, gdy pokonywała ostatnie kilometry drogi motocyklem. Gdzieś na granicy Malibu droga nagle się skończyła i resztę stanowił stromy podjazd do daleko położonej posiadłości Lemmy’ego Kilmister'a. Zatrzymała Harley’a i z bólem serca zgasiła silnik. Resztę drogi pokonała pieszo, nie bez przyjemności oddychając nieco czystszym powietrzem niż w okolicach centrum. Rozglądała się wokoło, lecz drzewa szczelnie otaczały ją z obu stron. Żwirowe podłoże donośnie chrupało pod jej stopami, a szum liści poruszanych przez wiatr próbował ją uspokoić. Lecz ani ćwierkające ptaszki ani zielona natura nic nie wskórały. Gdy niebieskie niebo wyraźniej wyłaniało się spomiędzy drzew, stała tuż naprzeciwko wysokiego na 3 metry czarnego kutego ogrodzenia. Wciągnęła powietrze do płuc i wraz z wydechem nacisnęła guzik domofonu. Kobiecy głos powitał ją ciepłym brzmieniem i sekundę później furtka została otwarta. Zdziwiona brakiem jakichkolwiek pytań, szybkim krokiem dobrnęła do dwuskrzydłowych palisandrowych drzwi z podobiznami tygrysów po środku. Zanim zdążyła zapukać, drzwi gwałtownie się otwarły a lokaj z niskim ukłonem zaprosił brunetkę do środka. Rozchyliła usta z oszołomieniem patrząc na mahoniowe schody i meble w kolorze amerykańskiego orzecha. Ciemne, klimatyczne pomieszczenie z miejsca zabrało jej przynajmniej połowę odwagi. Stała tak, bezbronna, czekając nie wiadomo na co i głupkowato wypatrując ludzi na horyzoncie.
- Żona pana Hudsona, zgadza się? – głos z prawej niemal wywołał palpitacje serca. Brunetka nerwowo drgnęła, obracając się w kierunku mężczyzny z białą kopertą w dłoni. Szatyn około pięćdziesiątki wydawał się być nieco skrępowany tak wczesną wizytą, jednak przyodział całkiem elegancki szlafrok.
- Ta…tak, to ja.
Powstrzymała się od komentarzy w stylu prawie była żona i niepewnie potrząsnęła wyciągniętą na powitanie dłonią mężczyzny.
- Pan Kilmister oczekiwał pani.
Jego wzrok wyraźnie badał czy kobieta wie czego chce i po co przyszła.
- A pan jest…
- Ach! Proszę wybaczyć – uśmiechnął się nagle. – Ta pora dnia mi nie służy – dodał śmiejąc się głupkowato. – Kevin Galvan, manager Lemmy’ego.
Zapanowała chwilowa cisza. Ona nie wiedziała czy wypada z miejsca upominać się o pieniądze, a on zdawał się zastanawiać czy nadeszła już pora by wręczyć kopertę.
- Może przejdziemy do salonu…
- Niestety śpieszę się. Chciałam tylko… przyjechałam, bo mąż otrzymał list od pana klienta i…
- Ooo! Kogo moje przepite oczy widzą! - trzask! - Mamuśka seksowna, znaczy, szanowna!
Brunetka odwróciła wzrok od schodów z nieukrywaną niechęcią.
- A cóż sprowadza mamuśkę w moje skromne progi? – zapytał zdzierając wzrokiem obcisłe, brązowe spodnie z jej nóg. Wyobrażał sobie jak związana leży na tej jego ulubionej, czarnej satynowej pościeli i jęczy przeciągle przez jego pieszczoty. Później najwyraźniej zabrał się za kurteczkę, jednak ciche westchnienie kobiety przerwało jego upojną wizję. – Rozumiem, że przyszłaś po forsę? – uśmiechnął się zadziornie. – A może wolałabyś zapłatę w innej formie… - szybko oprzytomniał, widząc jej poważny wzrok – niekoniecznie w naturze!
Rubaszny śmiech rozniósł się chyba po wszystkich pokojach willi i całej bliskiej okolicy.
- Wszyscy wiemy o czym myślę…
Mówiąc wzruszył ramionami i zerknął na blade usta brunetki z przekrzywioną głową. Dobrze znała tę atmosferę przenikającego erotyzmu, którym emanowały myśli basisty. Tak strasznie chciała już stamtąd wyjść, że zaczynała tworzyć wizje, gdy opuszcza własność Kilmister’a i bierze głęboki wdech, zaciąga się powietrzem niczym niezmąconym, nieznającym ich brzydkiej przeszłości. Jednak zanim marzenia się ziściły, musiała przebrnąć przez mniej przyjemny czas.
- To co… może dorzucić jakieś urozmaicenie dla mentalnego pożycia małżeńskiego, hę?
Już miała zaoponować, gdy z miejsca wkradła się myśl dlaczego by nie?
- Masz trawkę?
Pytanie wbrew jej przewidywaniom nikogo nie zdziwiło.
- Trzeba było tak od razu! Kevin, przynieś klucz z mojej sypialni.
Nagle basista dostał takiej energii, że brunetka aż bała się poruszyć. Gdy szatyn wrócił, Kilmister wskazał drogę przez salon, a kobieta posłusznie poszła jako pierwsza. Na ścianach salonu wisiały obrazy uwieczniające akty miłosne i choć podobieństwo przedstawianego mężczyzny do Lemmy'ego budziło wiele podejrzeń, starała się o tym nie myśleć. W wąskim korytarzu, do którego właśnie weszli, ściany przyozdabiały ilustracje rodem z podręcznika Kamasutry. Wreszcie dotarli do końca, gdzie słabe światło wiszących co kilka metrów lamp już prawie nie docierało.
- Co cię skłoniło do przyjechania tutaj samej?
Zerknął na nią, trzykrotnie przekręcając klucz w zamku.
Kobieta lekko wzruszyła lewym ramieniem. Zastanawiała się czy zamknie drzwi po wejściu do środka, czy pozwoli jej czuć się swobodnie.
- Swoją drogą, to ciekawe, że Slash przysyła właśnie ciebie. Nie zaczęliśmy naszej znajomości zbyt dobrze, prawda?
        W pokoju były trzy wielkie okna, szczelnie zasłonięte grubymi firanami. Lemmy nie domknął drzwi, znacząco patrząc na brunetkę, która doceniając ten gest, skinęła głową w podzięce.
- Na pewno nie macie chętki na coś mocniejszego?
Wesoło poruszył brwiami, a ona, zestresowana jak nigdy, pokręciła głową.
Lemmy z mahoniowego biurka wyciągnął dwa niewielkie woreczki ze zgniłozielonym zielskiem i bez krępacji podszedł do kobiety, wyciągając rękę w towarem.
Nie patrzyła na jego twarz. Basista zobaczył głód w jej zachowaniu. Nagle cofnął rękę. Złapał jej przedramię.
- Ostatnio byłaś bardziej wygadana...
Mruknął, zmuszając Michelle, by popatrzyła mu w oczy. Jednak nie zobaczył tej samej wściekłości, którą zdążył poznać co najmniej kilka razy. Łzy w jej oczach wprawiły go w konsternację.
- Dawaj to...
Szepnęła przez ściśnięte gardło. Mężczyzna pozwolił odebrać towar ze swojej dłoni i ze zdziwieniem patrzył jak brunetka próbuje się wyrwać, ale coraz szybciej opada z sił. Nie tak dawno pewnie kopnęłaby go w krocze i załatwiła lewym sierpowym, a teraz?
- Coś się stało?
Słysząc to pytanie, Michelle zmiękły kolana. Nigdy wcześniej nie była tak bezbronna wobec innego niż Saul.
W mężczyźnie odezwało się sumienie. Ten akt człowieczeństwa pozwolił jej swobodnie wyjść, nie odpowiadając na zadane pytanie. W milczeniu wrócili do holu. Kevin podał jej kopertę, a Lemmy z niepodobną do niego gracją otworzył wejściowe drzwi. Bez słowa ich dwójka wyszła przed dom. Powoli odzyskiwała emocjonalną równowagę, o ile w takim stanie w ogóle można było mówić o równowadze.
Kilmister'a zżerała ciekawość, ale postanowił nie wracać do tego, nie wiadomo czemu, szalenie krępującego pytania.
- Przyszłaś tutaj pieszo? Nie widzę taksówki ani samochodu…Może cię odwieźć?
Zupełnie przypadkiem kobieta wyobraziła sobie jak ten wielki niewyżyty zwierz rzuca się na nią gdzieś na tylnej kanapie wielkiej czarnej limuzyny z równie ciemnymi szybami. Wiedziała, że nikt jej nie słyszy, a mimo to piszczała na całe gardło próbując odepchnąć uparte cielsko.
Szybko potrząsnęła głową, wyrzucając te paskudne myśli hen daleko i poczuła ciepło jego ciała tuż obok. Odruchowo odsunęła się o krok, mrucząc pod nosem:
- Motocykl zostawiłam na podjeździe.
        Byli już przy bramie wjazdowej, gdy nagle się odezwała.
- Mój syn ma nowotwór.
W jednej chwili brunet miał ochotę wywlec dubeltówkę z szopy na narzędzia i wystrzelać wszystkie piszczące ptaszki. Trzykrotnie powtórzył słowa swojej rozmówczyni w głowie. Nerwowo zamrugał. Oparł rękę na biodrze a drugą potarł czoło.
- Ten... Jimi?
Nerwowy oddech był już wyczuwalny u obojga. Lemmy świsnął, wydychając powietrze, a ona już kompletnie spuściła głowę w dół, mocno marszcząc usta w grymasie bólu. Po raz pierwszy poczuł się tak negatywnie zszokowany.

***

Witam wszystkich. Tak, wiem, nie było mnie tu całe wieki, ale mam ostatnio problem z kreatywnością. Może coś tam się zmieniło, niewiele, ale zawsze. Mam nadzieję, że rozdział jakoś zupełnie Was nie zanudził.
Tytuł "Probantki" absolutnie nie jest przypadkowy i kto czytał Lalkę pewnie natknął się na ten termin. Tak właśnie, poprzez to, że spodobało mi się słowo "probantka" jak i przypis "kobieta, która wiele w życiu przeszła", postanowiłam zmienić nieco kompozycję typowego rozdziału. Nie chcę narzucać interpretacji, ale wydaje mi się, że warto zwrócić uwagę na całą historię bohaterki.

Pozdrawiam serdecznie i przepraszam, że tak długo nie dawałam znaku życia :)