Rozdział 102. When the children cry.

Napisałabym coś o Duffie, ale to jeszcze nie czas, więc proszę się nie stresować - blondasek jeszcze będzie xD

***

Michelle

               Na niebie zaczynało się ściemniać, ale jeszcze nie chciałam wracać do domu. Bez żadnego celu, przez 3 godziny szwendałam się ulicami Hollywood, które według statystyk uchodziły za najbezpieczniejsze. Dopiero wtedy zorientowałam się, że mam na sobie ulubioną bluzę Hudsona, która na kilometr śmierdziała papierosowym dymem i męskimi perfumami. Szybko zdjęłam ją z ramion i ze zdenerwowania rzuciłam na ziemię. Potem przykucnęłam nad granatowym materiałem, załamując twarz w dłoniach i w takiej pozycji spędziłam kilka następnych minut. Dopiero kiedy zrobiło się okropnie zimno, postanowiłam się przełamać i z wielką niechęcią przyodziałam rzecz należącą do tego debila.

- Michelle...? - usłyszałam za plecami znajomy głos. Gwałtownie się obróciłam i ujrzałam zdziwionego Axla. - Co ty tu robisz o tej porze? - zapytał, dokładnie lustrując moją twarz. Nie za bardzo wiedziałam co odpowiedzieć, więc milczałam. - Ej...coś się stało? - spytał, podnosząc moją twarz na wysokość swojego wzroku. - Coś ci zrobił? - dodał, patrząc na mnie wymownie. Pokręciłam przecząco głową i nie wytrzymałam.
- Nic...tylko...- wybuchając płaczem, wtuliłam się w jego koszulkę.
- Jesteś cała przemarznięta. Chodź, opowiesz mi w drodze do domu. - powiedział i już zaczął prowadzić mnie w stronę jakiegoś parkingu.

- Nie Axl...ja muszę tam wrócić, bo on...- 

- Dzisiaj śpisz u nas, a ON sobie poradzi. - zaznaczył, a ja potulnie wsiadłam do czarnego Pontiaca GTO. - To co się stało...? - zapytał niepewnie po krótkiej chwili drogi. Głęboko westchnęłam.
- Muszę wiedzieć, bo inaczej Katie znajdzie drastyczne środki, żeby to z ciebie wyciągnąć. - zażartował, a ja zaśmiałam się przez łzy.

- Dlaczego ja nie umiem na niego wpłynąć? - zapytałam samą siebie. - Jak wróciłam do domu, leżał w łazience naćpany. - wyznałam, wbijając wzrok w ulicę przed nami. - Prosiłam go tyle razy...- wyszeptałam, przymykając powieki.

- Pojadę tam. Oczywiście jak już odstawię cię do nas. - powiedział stanowczo, ale ja tylko szeroko otworzyłam oczy.

- Nie...ja sama muszę to załatwić. Nie ty. - powiedziałam szybko, a Axl niepewnie kiwnął głową. Dojechaliśmy na miejsce, a ja niezbyt przekonana do jego pomysłu ponownie przekroczyłam próg willi państwa Rose. Kate wciąż pytała czy nic mi nie jest, a ja wciąż zapewniałam ją, że wszystko jest w porządku.
- Jesteś cała przemarznięta. Siadaj tutaj, Axl przynieś jej jakiś koc. - zarządziła, a ja pokornie zajęłam wyznaczone miejsce. Po chwili rudy okrył mnie miękkim materiałem, a Kate wepchnęła kubek gorącej herbaty pomiędzy dłonie. - A teraz mów co się stało. - zażądała, kładąc rękę na moim ramieniu.
- Ten popierdolony debil znowu ćpa. - mruknęłam zdenerwowana i mocniej ścisnęłam kubek. Czułam jak pieką mnie dłonie, ale chciałam poczuć jak najsilniejszy ból, żeby choć na chwilę zapomnieć o widoku sprzed kilku godzin.
- Mama...? - nagle na horyzoncie pojawił się Jimi. Jego zaspane oczka z niedowierzaniem wpatrywały się w moją postać. Zrzuciłam koc na podłogę, a kubek odstawiłam na stół.
- Kochanie, dlaczego nie śpisz? - zapytałam, szybkim krokiem podchodząc do malca.
- Nie mogę zasnąć. Tatuś zawsze opowiadał mi bajkę na dobranoc...- wyznał, a ja głośno przełknęłam ślinę i przytuliłam maluszka.
- Chodźcie. Oboje musicie się wyspać. - powiedział Axl i ruchem głowy kazał pójść za nim.
- Wiesz gdzie jest łazienka, Kate zaraz przyniesie ci jakąś koszulkę czy coś...- powiedział pod nosem, niepewnie mierząc mnie wzrokiem.
- Dziękuję i przepraszam, że tak wam zawracam głowę...- wyszeptałam, ostrożnie kładąc Jimiego na łóżku. Axl uśmiechnął się i wyszedł. Po chwili przyszła Kate, a widząc łzy w moich oczach, natychmiast mnie przytuliła. Do samego rana spałam jak zabita z Jimim u boku.

Slash

               Obudziłem się na kanapie w salonie, a głośne dźwięki telewizora przyprawiały mnie o gęsią skórkę. - Kurwa mać...- mruknąłem pod nosem i leniwie podniosłem głowę do góry. - Michelle?! - krzyknąłem, ale nikt nie odpowiedział. Przeszukałem cały dom i ogród, lecz nigdzie jej nie było. Bezradnie wzruszyłem ramionami. Po chwili wziąłem szybki prysznic i przypomniałem sobie o Jimim, który prawdopodobnie wciąż był u Rose'a. W mgnieniu oka ubrałem się w pierwsze lepsze ciuchy i wsiadłem w samochód. Po dwóch minutach byłem na miejscu. Mocno trzasnąłem drzwiami i szybkim krokiem pokonałem szeroki chodnik prowadzący do willi. Energicznie zapukałem i czekałem aż ktoś raczy mi otworzyć.
- Cześć, ja tu tylko po Jimiego. - ujrzałem zaspaną Kate, która zabijała mnie wzrokiem.
- O 6 rano? - popatrzyła na zegarek, a później przerzuciła swój wzrok na mnie. - Jimi jeszcze śpi. - dodała, a ja stałem w progu jak idiota.
- Mogę wejść? - zapytałem po dłuższej chwili milczenia. Kate ciężko westchnęła i weszła wgłąb domu, zostawiając drzwi otwarte. - Zaczekam na niego. - powiedziałem, kiedy znikła za rogiem korytarza. Usiadłem na kanapie i dokładnie przyjrzałem się całemu wystrojowi salonu. Na drewnianym stoliku leżało mnóstwo zabawek. Kiedy chciałem wziąć jedną z nich, ktoś znajomy usiadł obok mnie. Milczeliśmy. Nie chciałem się odzywać, ani na niego patrzeć.
- No i co narobiłeś...? - zapytał, szturchając mnie łokciem w bok. - Jimi mówił, że rodzice w nocy strasznie na siebie krzyczeli. - naśladował głos dziecka, a ja popatrzyłem na niego z niepokojem.
- Nie wiem co jej odbiło...- mruknąłem pod nosem.
- Jej? - zapytał podniosłym głosem i popatrzył na mnie zdziwiony.
- Tak. A poza tym nie wtrącaj się w nieswoje sprawy. - odparłem podirytowany i ruszyłem w stronę wyjścia. - Zaczekam na zewnątrz. - burknąłem pod nosem i otworzyłem drzwi. Usiadłem na schodach i przeszukałem kieszenie. Nigdzie jednak nie mogłem znaleźć fajek. - Kurwa...- mruknąłem do siebie i zacząłem wpatrywać się w Dodge'a naprzeciwko. Nie wiem ile mi to zajęło, ale w końcu usłyszałem wesoły śmiech za drzwiami. Wtargnąłem do środka i zauważyłem uśmiechniętego malucha.
- Młody, pożegnaj się i spadamy. - zobaczyłem jak Kate mruga do niego dość dyskretnie.
- Dobze tato. - odparł Jimi i zerwał się z miejsca.
- Nie zapomniałeś o czymś? - zapytał Rose, kiedy byliśmy już w połowie drogi do auta.
- Niby o czym? - spytałem zaskoczony i zmierzyłem go podejrzliwym wzrokiem.
- Może o żonie? - odparł, opierając się o futrynę drzwi frontowych. Puściłem Jimiego i podszedłem do Axla.
- Jest tutaj? - zapytałem, stając przed rudzielcem. Wtedy moim oczom ukazała się niewyspana brunetka. - Co ty tu robisz? Martwiłem się...- powiedziałem z ulgą.
- Slash, do kurwy nędzy! Ona nie chciała wracać do domu! - wrzasnęła nagle Kate, a ja nie spuszczałem oczu z Chelle. Nic nie odpowiedziałem.
- Teraz wrócisz? - zapytałem, zbliżając się na tyle, na ile pozwolił mi Axl. Mała pokiwała twierdząco głową i zaczęła wiązać swoje buty. Potem zarzuciła na ramiona moją bluzę i wyszła z domu.
- Dziękuję. - dodała, spoglądając na Rose'ów, lecz kiedy przeniosła wzrok na moje oczy, ujrzałem łzę spływającą po jej policzku.
- No chodź tutaj...- szeroko rozłożyłem ramiona i czekałem aż się we mnie wtuli. Kompletnie się pomyliłem, bo Chelle przeszła obok całkiem obojętnie i przytuliła Jimiego. Ciężko westchnąłem pod nosem i zająłem miejsce kierowcy. Ruszyliśmy w stronę domu. Michelle przez cały czas milczała z głową zwróconą w przeciwną stronę. Położyłem dłoń na kolanie brunetki, ale natychmiast ją strąciła. Jimi, siedząc na tylnym siedzeniu, uważnie nas obserwował. Michelle była wściekła, ale nie chciałem dać tak łatwo za wygraną.
- O co ci chodzi...? - zapytałem, spoglądając na nią kątem oka. Chelle zamknęła oczy i głęboko oddychała.
- Zatrzymaj się. - powiedziała po chwili. - Zatrzymaj! - krzyknęła, ale ja jej nie słuchałem. Wtedy popatrzyła na mnie wilkiem, a ja założyłem na nos okulary przeciwsłoneczne. Wróciliśmy do domu. Chelle tylko czekała aż Jimi zamknie się w swoim pokoju. - Co ty sobie do chuja pana wyobrażasz?! Myślisz, że nie widzę twojego ćpania? To się mylisz! - wrzasnęła i zamknęła drzwi pracowni tuż przed moim nosem. Odruchowo przymknąłem oczy. Delikatnie rozchyliłem powieki i wpatrywałem się w zatrzaśnięte drzwi. Kilka razy poruszyłem klamką, ale Michelle zamknęła się od środka.
- Mała...pogadajmy...proszę...- powiedziałem skruszonym tonem. Czekałem kilka minut, aż w końcu Michelle otworzyła. Szybko wszedłem do środka i zakrztusiłem się dymem. Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc jak seksownie wygląda, paląc moje szlugi. - Ja już nie będę...obiecuję...- mruknąłem, podchodząc bliżej.
- Gówno prawda! Oboje doskonale wiemy, że będziesz brał dalej, a wiesz dlaczego? Bo już nie możesz przestać. - mówiła coraz ciszej, wskazując palcem na moją osobę. Spuściłem wzrok, a jej słowa wciąż dudniły w mojej głowie. Wkurzyłem się i z całej siły zepchnąłem jakieś papiery z jej biurka. Chelle odsunęła się do tyłu, po chwili zaczęła zbierać kartki z ziemi. Trochę się opanowałem i pomogłem jej z dokumentami. Jednocześnie chwyciliśmy ostatnią teczkę i razem podnieśliśmy się do góry. - Przepraszam...- wyszeptałem, patrząc prosto w jej zaczerwienione oczy. Ani się obejrzałem, a brunetka już tuliła się do mnie całym ciałem.

              Michelle musiała załatwić w pracy jakieś formalności związane z jej odejściem, więc nie było jej przez całe popołudnie i jeszcze dłużej. Moja brunetka zdecydowała się na taki krok, bo ostatnio i tak rzadko kiedy bywała w pracy. Wieczorem, po zjedzonej kolacji, poszedłem do sypialni i zacząłem myśleć. To moje myślenie niestety zawsze kończyło się tym samym. Położyłem dłoń na małym, drewnianym kuferku, do którego nikt normalny nie miałby powodu zaglądać. Ja byłem na tyle nienormalny, żeby schować tam przyczynę wszystkich kłótni z moją żoną. Wyjąłem maleńki woreczek na drewniany blat szafki nocnej i sprawnym ruchem usypałem z jego zawartości cienką linię. Nachyliłem się nad stołem i położyłem sobie palec po lewej stronie nosa, odcinając dopływ powietrza. 

- Tatusiu...psecytas mi bajkę? - nagle usłyszałem głos Jimiego za plecami, a przed oczami pojawiły się małe mroczki, które nie pozwalały mi się skupić.

- Nie teraz. Jak skończę to przyjdę. - burknąłem, nie odrywając wzroku od kreski przede mną.

- Dobze. - odparł i zamilkł. Czekałem aż wyjdzie, zasłaniając się na wszelkie możliwe sposoby. 

- Mamusia mówiła, zebyś jus tego nie lobił. - dodał chwilę później.

- Twoja mamusia za dużo mówi. - warknąłem, odwracając się przodem do malucha. - Idź już stąd! - rzuciłem pośpiesznie, po niedługiej chwili przyglądania się zaskoczonemu dzieciakowi. Widziałem łzy w jego oczach, ale tylko popędziłem go ruchem głowy. Jimi wyskoczył z pomieszczenia jak oparzony, a ja powróciłem do mojej serdecznej przyjaciółki. Kiedy zaczynałem się uspokajać, zdałem sobie sprawę z tego, jak potraktowałem własne dziecko. Kurwa, taki ze mnie ojciec od siedmiu boleści. Spokojnym krokiem zacząłem iść w stronę korytarza. Stanąłem przed drzwiami do jego pokoju i lekko zapukałem. Uchyliłem białe skrzydło i wstawiłem łeb do środka.

- Mogę wejść? - zapytałem, lecz nie uzyskałem odpowiedzi. Niepewnie wkroczyłem wgłąb pomieszczenia i przysunąłem krzesełko do łóżeczka. Usłyszałem jak Jimi płacze. Zrobiło mi się cholernie głupio. - Przepraszam...nie chciałem na ciebie nakrzyczeć...- wyszeptałem zmieszany i pogłaskałem go po główce. Wtedy ciałem mojego potomka wstrząsnął dreszcz, a w pokoju dało się usłyszeć dziecięcy szloch. Ukryłem twarz w dłoniach i siedziałem tak przez dłuższy okres czasu. Nagle poczułem maleńkie łapki na głowie. Jimi głaskał mnie włosach, a ja uśmiechnąłem się pod nosem jak idiota. - Przepraszam...- wyszeptałem i wyciągnąłem malca z łóżeczka. Pocałowałem go w główkę i tuliłem do siebie tak, jakby zaraz mieli mi go odebrać.