Rozdział 103. My tortured eyes.

Rozdział ten dedykuję Dianie, która to niedawno obchodziła urodzinki i której obiecałam podarować spóźniony prezent. 
Tak więc najlepszego mała... ♥

Wbijać i komentować, bo Shayen Page wraz z Citharae
piszą sobie bloga, zapraszam tutaj: http://been-dazed-and-confused.blogspot.com/

***

Myles

               Od godziny bezczynnie siedzieliśmy w studiu, czekając na Slasha. Tego dnia do naszej grupy miał dołączyć mój dobry znajomy, Todd Kerns. Chciałem żeby Slash poznał go zanim nagramy jakiś kawałek, ale on nie widział takiej potrzeby.
- No panowie! Za dwa miesiące wydajemy płytę! - do pokoju wpadł uradowany Slash z butelką Danielsa w ręce. Szerzej otworzyłem oczy i przetworzyłem jego słowa w umyśle.
- Jak to za dwa?! - zapytałem z przerażeniem. - Przecież prawie niczego nie mamy! - krzyknąłem, stając naprzeciwko uradowanego gitarzysty.
- Nie musisz od razu krzyczeć. - odparł z szerokim uśmiechem i wcisnął mi butelkę w dłoń. - Damy radę panowie. Wystarczy 10 piosenek, z czego dwie już mamy. - dodał podekscytowany i usiadł na swoim ulubionym miejscu przy wielkim oknie. Przez chwilę stałem oszołomiony pośrodku pokoju, gdy nagle zdyszany Todd wpadł do środka.
- Przepraszam...że tak...późno...- mówił, łapiąc oddech i jednocześnie wypakowując gitarę basową z pokrowca.
- Żaden problem, też dopiero przyszedłem. - rzucił Slash i przywitał się z brunetem. Każdy zajął swoje miejsce, a ja dodatkowo śpiewałem świeżo napisany tekst. Pozmienialiśmy kilka rzeczy, dodaliśmy jakieś akordy i trzeci utwór był gotowy. Tak powstało Bad Rain. Po paru godzinach, kiedy mieliśmy nagrać gotowy kawałek, do studia wpadła żona Slasha wraz z ich dzieckiem.
- Co tam, kochanie? - zapytał Mulat, podchodząc do ładnej brunetki.
- Mały chciał się z tobą zobaczyć. - odparła, nawet na niego nie zerkając. Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc zakłopotanie gitarzysty. Po chwili na jego twarzy zagościł sztuczny uśmiech i wraz ze swoją żonką wyszedł na korytarz.
- Ceść wujek! - mały brzdąc znalazł się tuż przede mną.
- Cześć...- niepewnie się uśmiechnąłem i delikatnie uścisnąłem wystawioną dłoń.

Slash

               Wywlekłem ją na zewnątrz, bo nie chciałem już dłużej kłócić się przy małym.
- Co ty wyprawiasz?! - zapytałem głośnym szeptem. - Zachowujesz się jak rozwydrzony dzieciak! - dodałem, kiedy wyszarpnęła się z uścisku.
- To ty przestań udawać, że nic się nie stało! - odparła podobnym tonem. Głośno wypuściłem powietrze ustami i położyłem sobie dłoń na karku.
- Chociaż stwarzaj pozory, że jednak jest dobrze, no proszę cię. Jimi musi brać dobry przykład z nas obojga. - powiedziałem znacznie spokojniej i musnąłem dłonią przypudrowany policzek brunetki. - Przestańmy się kłócić. - dodałem, patrząc prosto w jej oczy. Mała westchnęła pod nosem i zmierzyła mnie krótkim spojrzeniem.
- Nie powinniśmy udawać. Po prostu powinno tak być. - dodała i po krótkiej chwili wróciła do studia. Jeszcze przez chwilę stałem pośrodku wąskiego hallu, aż w końcu zdecydowałem się dołączyć do mojej nowej załogi.
- Jimi pożegnaj się i wracamy. Tatuś teraz pracuje. - powiedziała Chelle, gdy tylko objąłem ją w talii. Wzmocniłem uścisk, nie dając jej uciec i przejechałem dłonią po udzie mojej brunetki. Widziałem jak wszyscy na nas patrzą, więc korzystając z okazji, wpiłem się w te malinowe usta. Cholernie mi tego brakowało.
- Jak chcecie to zostańcie, wcale nie przeszkadzacie. - odezwał się po chwili Myles. Przytaknąłem ruchem głowy, odrywając się od zaskoczonej kobiety.
- Nie...naprawdę już pójdziemy, musimy jeszcze zrobić zakupy, prawda, mały? - spytała speszonym głosem i szybko ujęła malucha w swoje dłonie.
- Tak. - odparł, wyciągając łapki w moją stronę.
- W takim razie odprowadzę was. - zaoferowałem się, przytulając do siebie Jimiego. Chelle sztucznie się uśmiechnęła i bez słowa ruszyła w kierunku drzwi. Kiedy jedną dłonią nacisnęła klamkę w dół, palce drugiej ręki splotły się z moimi. Brunetka popatrzyła na mnie niepewnie i wyprowadziła nas na zewnątrz. Gdy tylko drzwi trzasnęły, Michelle wyrwała swoją rękę i znacznie przyśpieszyła kroku. Głośno westchnąłem i bez słowa podążałem z Jimim w ramionach do samego parkingu. Posadziłem małego na miejscu pasażera i zamknąłem drzwi.
- Zaczekaj! - zawołałem, kiedy Chelle chciała bez słowa wsiąść i odjechać. Brunetka zawahała się, jednak po chwili stała przede mną.
- Co jeszcze? - zapytała znudzonym tonem.
- Słabo udajesz...- wyznałem z niewielkim uśmiechem. Michy wywróciła w górze oczami i już chciała się wycofać, jednak w porę złapałem ją za przedramię, wpijając się w gorące usta, których wciąż tak bardzo pragnąłem. Nie potrafiłem się oprzeć, a o zaprzestaniu wykonywanej wówczas czynności nie było nawet mowy. Usatysfakcjonowany oderwałem się od brunetki i popatrzyłem jej prosto w oczy. Chelle nieco szybciej oddychała, więc cicho zaśmiałem się pod nosem.
- Kolacja o szóstej. - rzekła na koniec i nadal oszołomiona wsiadła do auta.

1 miesiąc później...

Michelle

               Wszystko było nie tak, wciąż pojawiały się kolejne problemy. Odsunęliśmy się od siebie.

Kłótnie nie ustały, chyba nawet lekko się nasiliły. Bałam się, kiedy Saul wracał pijany lub naćpany do domu, mógł wówczas zrobić wiele złych rzeczy. Zwykle jednak kończyło się na ostrym kacu. Nie miałam nawet okazji poznać tego całego Myles'a i jego zgrai, więc wciąż obawiałam się, że to za ich namową Slash nawet nie próbuje przestać brać. Tego dnia siedziałam z Kate w kawiarni, podczas gdy Jimi, Roger i wujek Axl ganiali się na pobliskim placu zabaw. Z żalem patrzyłam na to, jak Rose coraz częściej zastępował Jimiemu ojca, bo ten urządził sobie drugie życie poza domem.
- I co ja mam teraz zrobić? - zapytałam mojej najbliższej przyjaciółki.
- Nie za bardzo rozumiem...- wyznała niepewnie, zerkając w moją stronę spod ciemnych okularów. Ciężko westchnęłam i zamyśliłam się na moment.
- Jemu już nie zależy...- wyszeptałam, wycierając łezkę, która powoli spływała po moim policzku.
- Dobrze wiesz co ja o tym myślę. - ucięła oschle. Zmarszczyłam brwi, a po chwili mocno zacisnęłam powieki, żeby tylko nie rozbeczeć się na dobre.
- On taki nie był, ale on się zmieni, obiecał... - dodałam, pociągając nosem z głową spuszczoną w dół.
- Tacy jak on się nie zmieniają. Rozwód to najlepsze wyjście. - załamałam twarz w dłoniach i oparłam łokcie na stoliku.

2 miesiące później...
               Mimo wszystko nadal byliśmy kochającą się parą. Często zastanawiałam się czy u Saula wciąż jesteśmy na pierwszym miejscu, czy przewagę zdobyła już jego pierdolona przyjaciółka. Przez cały czas starałam mu się jakoś pomóc. Każde znalezione prochy bez słowa wyrzucałam. Przed znajomymi udawaliśmy szczęśliwą rodzinkę, którą tak bardzo chcieliśmy stworzyć dla Jimiego. Nagle usłyszałam głośny trzask, a następnie rozradowany krzyk.
- Chelle! Widziałaś najnowsze statystyki? Krążek sprzedaje się jak jakieś jebane, świeże bułeczki! - uśmiechnęłam się pod nosem. Cieszyłam się z jego sukcesów. Wciąż ślepo wierzyłam, że to pomoże mu wyjść z nałogu.
- Świetnie...- westchnęłam pod nosem, parząc kawę w żółtym kubku.
- Ale to nie koniec niespodzianek...jedziemy w trasę! - dodał, a ja popatrzyłam na niego z rozdziawionymi ustami.
- Jaką trasę?! - krzyknęłam zaskoczona.
- Normalną! Najpierw po Ameryce, potem po Europie, a może nawet Azji! - dodał, a mnie zrobiło się słabo na samą myśl o tym co będzie się tam działo.
- Chyba zwariowałeś! A co z zespołem? - zapytałam, podchodząc bliżej Mulata.
- No zabieram ich ze sobą! - odparł z uśmiechem.
- Jedziesz w trasę z Gunsami? - zapytałam, unosząc jedną brew do góry.
- Zrozum kobieto, teraz jest tylko Slash, zapomnij o Guns N' Roses! - powiedział, nachylając się nad moją osobą. Nie wytrzymałam i spoliczkowałam go z otwartej dłoni jak najmocniej potrafiłam.
- Dlaczego ty myślisz tylko o sobie?! A co z nimi?! - wrzasnęłam zdenerwowana i zrzucając na podłogę talerz z owocami, ruszyłam w kierunku schodów, nie czekając na jakiekolwiek wytłumaczenie. Jimi akurat bawił się autkami na środku swojego nowego posłania. Mały od tygodnia przyzwyczajał się do spania w normalnym łóżku.
- Mamusiu, a pójdziemy gdzieś z tatusiem? - zapytał, lecz ja pokręciłam przecząco głową. Po chwili spuściłam wzrok w głębokim zamyśleniu.
- Pakuj się! - wrzasnął nagle Slash, dzięki czemu zdołałam się ocknąć. Bez słowa ruszyłam w stronę sypialni i w mgnieniu oka stanęłam oko w oko z Mulatem. - Czego się gapisz? - zapytał, a ja mocno zacisnęłam pięści.
- Kiedy to się właściwie zaczyna? - zapytałam, zakładając ręce na wysokości piersi.
- Za 3 dni...- mruknął pod nosem, nie przerywając wrzucania przypadkowych ubrań do torby.
- Chyba sobie jaja robisz! - podniosłam głos i podeszłam bliżej.
- Przestań się w końcu wydzierać! -  krzyknął i złapał mnie na wysokości talii. Chciałam jak najszybciej się uwolnić, ale on o dziwo był silniejszy. Hudson usadowił mnie na swoich kolanach i zaczął delikatnie całować moją szyję. - Spędzimy rocznicę ślubu w Hiszpanii. - powiedział z uśmiechem i na chwilę znów stał się moim Saulem.
- Nie musimy tam jechać...odwołaj tą trasę, proszę...- wyszeptałam pod nosem, przymykając powieki. Zapadła cisza, ale teraz tylko ona mogła nam pomóc.
- Na pierwszych koncertach będziemy sami, dopiero w połowie dołączy Osbourne i Kilmister. - dodał zupełnie obojętnie. - Oczywiście jeśli nie chcesz to nie musisz jechać. - diametralnie spoważniał. Zmarszczyłam brwi i popatrzyłam na niego zaskoczona.
- Jak to nie jechać...? - zapytałam, głośno przełykając ślinę.
- No jak nie chcesz to nie musisz tego robić. Potrafię o siebie zadbać. - dodał i rozluźnił uścisk. Przed oczami pojawił mi się obraz naćpanego i półprzytomnego Mulata.
- Chcę jechać. - odparłam stanowczo, a Slash popchnął walizkę w moją stronę.
- Zacznij się pakować.

               Siedzieliśmy przy stole i mówiliśmy o dość mało ważnych rzeczach. Zapowiadało się całkiem spokojne popołudnie w domowym klimacie luźnych koszulek i dresowych spodni.
- Rozmawiałaś już z Kate? - chwilową ciszę przerwało jego pytanie.
- Ale...niby o czym? - zrobiłam zdezorientowaną minę.
- No o Jimim, przecież nie zabierzemy go ze sobą. - dodał, a ja aż wstałam z miejsca.
- Chyba sobie żartujesz! Chcesz zostawić 4-latka bez rodziców na prawie pół roku?! - wrzasnęłam podirytowana.
- No to zostań z nim jeśli chcesz! - dodał głośniej.
- Wszystkiego bym się po tobie spodziewała, ale na pewno nie tego! - krzyknęłam z przeszklonymi oczami. - Zabieram go ze sobą czy ci się to podoba, czy nie! - warknęłam na koniec i pobiegłam na górę. Po chwili, ubrana w jeansowe rurki i cienką koszulę w czerwono-czarną kratę, wyszłam z domu, mówiąc szybkie - Wrócę wieczorem.- potem cała w nerwach przeszłam przez park w tę i z powrotem. Trzymając dłonie skrzyżowane na wysokości piersi, zorientowałam się, że zaczyna padać. Przeklęłam po nosem i zaczęłam biec z powrotem. Dopiero po chwili odpuściłam sobie wysiłek i na moment oparłam dłonie na kolanach. Wzięłam kilka głębszych oddechów i zaczęłam iść normalnym tempem. Coś nie dawało mi spokoju i kazało wrócić do domu. Skręciłam w jedną ze znanych mi ulic i znalazłam się w okolicach domu państwa Rose. Nie miałam ochoty po raz kolejny wysłuchiwać kazań Kate w stylu "Zrujnujesz sobie z nim życie, pomyśl o Jimim" i tym podobnych. Wiedziałam, że już za późno na wycofanie się ze wspólnego życia. Chciałam jak najszybciej przejść niezauważona obok ich domu, więc znacznie przyspieszyłam kroku. Byłam już prawie poza zasięgiem ich ewentualnego wzroku, gdy nagle serce skoczyło mi do gardła, a przed oczami pojawiła się przemoczona Kate.
- Co ty tu robisz w deszczu? Natychmiast chodź do środka, musisz się wysuszyć. - powiedziała, mocno łapiąc mnie za ramię.
- Nie...ja muszę iść...- niepewnie zaprotestowałam, strącając jej dłoń.
- Ta...w takim razie cię podwiozę. - powiedziała, czym trochę mnie zaskoczyła. W końcu ona nigdy nie odpuszczała. Ostatecznie zgodziłam się i wsiadłam do zaparkowanego na podjeździe auta. - To co tym razem się stało? - zapytała, zaraz po tym jak skręciła w kierunku przeciwnym do położenia mojego miejsca zamieszkania. Przez chwilę milczałam, jakby bojąc się przed nią otworzyć.
- No bo... - ciężko westchnęłam - On chce jechać w trasę z tym pierdolonym, nowym zespołem! - powiedziałam uniesionym tonem. Kate zaśmiała się głośno, a ja popatrzyłam na nią, poszukując dobrej rady.
- Trasa...i co jeszcze? Ja naprawdę nie rozumiem jak ty możesz tak żyć...- powiedziała, uśmiechając się idiotycznie. - Obudź się dziewczyno. On się nie zmieni! Kogo ty chcesz oszukać, co? - zapytała, a ton jej głosu jeszcze przez długi czas rozbrzmiewał w mojej głowie.
- Jadę z nim. - powiedziałam stanowczo, a Kate wcisnęła hamulec, zatrzymując auto na środku dość spokojnej uliczki.