Rozdział 108. Bittersweet memories.

***

Michelle

                - Wstawaj mała... - nad moim uchem mruczał Hudson rozochocony nocnymi wybrykami. Odwróciłam się do niego plecami, chcąc pospać przynajmniej jeszcze przez chwilę. Kudłacz mimo wszystko nie zamierzał się poddawać. Odgarnął moje włosy i zaczął całować szyję. Jego dłoń powoli zmierzała w dół, zsuwając kołdrę z mojego ciała. Zadrżałam, kiedy z wyczuciem dotknął mojej kobiecości. Wydawać się mogło, że nigdzie się nie śpieszy, lecz tak naprawdę robił wszystko żeby jak najszybciej doprowadzić mnie do obłędu. Nie chciałam otwierać oczu, jeszcze nie przyszedł na to czas. Powstrzymywanie głośnych westchnięć przychodziło mi coraz trudniej, aż w końcu przestałam pokonywać to pragnienie. Saul wiedział kiedy przerwać, żeby zabrać mi tą największą dawkę przyjemności. - To co... wstaniesz? - zapytał, zbliżając się do mojej twarzy. Zmrużyłam oczy i przecząco pokiwałam głową. Hudson zwinnie ułożył się między moimi nogami i delikatnie uniósł do góry, abym mogła usadowić się na jego udach. Popatrzyłam w jego kuszące oblicze i ujęłam uśmiechniętą twarz w dłonie. Składając coraz zachłanniejsze pocałunki na pełnych ustach Mulata, czułam, że z pomocą dłoni Hudsona moja koszulka wędruje w górę. Wystarczyło kilka chwil, żebyśmy zapomnieli o całym świecie. Żadne z nas nie chciało tego przerwać. Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. Szybko oddychając, wróciliśmy do rzeczywistości. Jeszcze przez moment rozkoszowaliśmy się ostatnimi chwilami przyjemności. Kiedy chciałam wtulić się w tors mojego mężczyzny, ten zerwał się z miejsca i w pośpiechu zaczął zakładać spodnie.

- Co ty robisz? - zapytałam zszokowana, zasłaniając klatkę piersiową bladoróżową kołdrą.

- Ubieram się.

- Chyba sobie żartujesz! Wracaj tu... no proszę... - zmierzyłam go wzrokiem pożądania i lekko się uśmiechnęłam. Saul pokręcił głową, unosząc lewy kącik ust do góry i niepewnie przyklęknął na krawędzi łóżka. Zaczął zbliżać się w moją stronę na czworakach, do momentu gdy był wystarczająco blisko, aby mnie pocałować. Na początku lekko dotykał moich spragnionych warg. Później całował nieco zachłanniej, by na końcu móc bezczelnie wykorzystać swój nieokrzesany język i rozpocząć badawczą wędrówkę po moim podniebieniu. Nawet nie myśleliśmy o przerwie na złapanie oddechu. Nagle wszystko się skończyło. Czar prysł, a Hudson oderwał się ode mnie jakbym zamieniła się w płomień.

- Muszę iść, złotko. Zaraz mamy próbę.
Przymknąwszy powieki, obróciłam głowę w stronę przysłoniętego okna.
- Wrócę za jakąś godzinę - dodał i zamilkł, wciągając czarne trampki na stopy. Kątem oka patrzyłam czy przypadkiem nie zmierza w moim kierunku. Przysiadłszy na łóżku, mruknął pod nosem - Dostanę buzi na pożegnanie?

- Nie.

- A może jednak...? - przysunął się maksymalnie blisko i złożył delikatny pocałunek na mojej szyi. Głęboko wciągnęłam powietrze do płuc i popatrzyłam mu w oczy. Po chwili palce jego dłoni wplotły się pomiędzy moje włosy, a usta ponownie dopilnowały, żebym zapamiętała ich smak. W tamtym momencie byłam zbyt leniwa, żeby podnieść się z łóżka i zacząć normalny dzień. Upadłam na miękki materac, jak nastolatka, która wspomina swój wczorajszy pocałunek. Dopiero gdy zegar wybił 9:25, zmusiłam się do wzięcia prysznica i ubrania w jedne z ulubionych ciuchów. Pierwsze kroki po wyjściu z pokoju skierowałam do Jimiego.

- Mały... śpisz jeszcze? - zapytałam półszeptem, nachylając się nad łóżkiem. Nagle maleńkie rączki złapały mnie za szyję i mocno do siebie przyciągnęły.

- Wódz zulu Shaka nie spać - odpowiedział, wybuchając śmiechem.

Myles

               - Kurwa! Próba! Caroline, gdzie są moje spodnie?! - wrzasnąłem, zrywając się z cieplutkiego łóżka. Wciąż czułem jakbym spał, ale musiałem jak najszybciej dotrzeć do pokoju 633.

- Uspokój się, są na tamtym krześle - powiedziała zaspanym głosem i przekręciła się na drugi bok.

- Idę, bo mi jaja ukręcą - usłyszałem stłumiony śmiech blondynki i w biegu podrzuciłem gumę do żucia, próbując chwycić ją w locie. Już miałem wychodzić, ale nagle zacząłem szaleńczo kaszleć.

- Co ty do cholery robisz?! - krzyknęła Carrie, pędząc w moim kierunku. Kilka razy poklepała mnie po plecach, a mój oddech w końcu zaczął się uspokajać. - W porządku? - zapytała, przejeżdżając lodowatą dłonią po moim policzku. Kiwnąłem głową i cmoknąłem jej malinowe usta. W chwili gdy rozpocząłem bieg krótkodystansowy, z jednego pokoju wyszła Michelle i Jimi.

- Ceść wujek! - zawołał wesoło mały, a ja wyszczerzyłem się prawie jak perkusista Guns N' Roses, energicznie machając ręką. - Uważaj!
Twarzyczka małego bruneta przybrała ostrzegawczy wyraz.

- Ała! Nosz ja pier...dzielę człowieku! - wpadłem na Brenta, który właśnie otwierał drzwi do pomieszczenia. Ktoś z boku zaczął chichotać, a sposób w jaki to robił rozśmieszał każdego. Michelle trzymała w objęciach chichoczącego malucha, gdy nagle z pokoju wyszedł Todd i Slash. Nie potrafiłem się powstrzymać i również zacząłem trząść się ze śmiechu.

- Co tu się dzieje...? - do naszej gromady dołączyła Carrie. Kiedy opanowałem emocje, spostrzegłem, że były gitarzysta Guns N' Roses dokładnie mierzy wzrokiem Caroline i Michelle na zmianę. Obie kobiety przyglądały mu się z zaciekawieniem.

- Coś nie tak? - zapytałem, spoglądając na Mulata.

- Nie, nie. Zacznijcie beze mnie, muszę jeszcze zamienić słówko z żoną.
Po jego słowach brunetka postawiła Jimiego na ziemi. Po chwili para zniknęła za drzwiami swojego pokoju, a mały stanął przed Carrie, wymieniając z nią spojrzenia. Blondynka niepewnie się uśmiechnęła.

- Jestem Jimi, a ty ciociu...? - Carrie zaśmiała się uroczo i uścisnęła małą dłoń.

- Mów mi po prostu Caroline.
Mały szeroko się uśmiechnął, ukazując wszystkim swoje wybrakowane uzębienie.

Michelle

               Nie miałam pojęcia czego chciał Saul, więc gdy tylko zatrzasnął drzwi, oparłam się o przeciwną ścianę plecami i czekałam.

- Już się za mną stęskniłeś? - spytałam, uśmiechając się prowokująco.

- Tak... to znaczy nie... nie o tym chciałem porozmawiać.

- Więc zamieniam się w słuch.
Z poważną miną czekałam na wyjaśnienie.

- Nie mogłabyś... chodzi mi o to, że... widziałaś jak wygląda Caroline? - zapytał nagle, a ja zmarszczyłam czoło.

- Nie za bardzo rozumiem...

- Nie mogłabyś... po prostu ubierz się podobnie.

- Mam chodzić w szlafroku? - zapytałam, unosząc brew do góry.

- Nie no... kurwa mać! Chodzi mi o to żebyś wyglądała seksownie - wypalił, a ja spuściłam wzrok ze smutkiem.

- Ale... nie pociągam cię? - spytałam, niepewnie na niego spoglądając.

- Mnie pociągasz! Ale... - Mulat ciężko westchnął. - Zapomnij o tym co powiedziałem, dobrze? - powiedział, głaskając mnie po głowie. Zgodziłam się ruchem głowy i razem wróciliśmy na korytarz. Hudson pognał na próbę, a ja zostałam z małym i Caroline.

- Jedliście już śniadanie? - zapytała spokojnym głosem.

- Nie! - odpowiedział wesoło Jimi, a ja niepewnie kiwnęłam głową.

- W takim razie... dacie mi 10 minut? Możemy pójść razem...

- Mam lepszy pomysł, ty doprowadzisz się do porządku, a ja i Jimi zajmiemy stolik w restauracji - mina blondynki nieco zrzedła. Kobieta wróciła do pokoju, a ja chwyciłam Jimiego za rękę.

- Mamusiu zwolnij! - zaśmiał się pod nosem.

- Przepraszam... - mruknęłam w zamyśleniu.

- Caroline jest super, pozwoliła mi mówić do siebie po imieniu!

- Świetnie...

- Czemu w ogóle się nie uśmiechasz? - zapytał nagle, kiedy wchodziliśmy do pustej windy.

- Dorośli czasem tak mają - rzuciłam obojętnie, wciskając srebrny guzik oznaczający parter. Cały hotel wyglądał bardzo przyjaźnie, restauracja była większą wersją domowej jadalni. Zajęliśmy najbardziej oddalone miejsce i zamówiliśmy śniadanie dla Jimiego. Sama nie byłam głodna.

- Za Baksa. Otwórz buźkę i zrób „aaam” - Jimi lubił bawić się jedzeniem, ale tego dnia moja kreatywność była dość ograniczona przez słowa Slasha, które bez przerwy dudniły w mym umyśle.

- Mogę? - zapytała nagle dziewczyna Mylesa.

- Siadaj Caroline! - powiedział uśmiechnięty Jim. Blondynka spojrzała na mnie pytająco, a ja od niechcenia kiwnęłam głową. Gdy mały wraz z króliczkiem Baksem pobiegł po słomkę do pani z baru, Caroline przysunęła się trochę bliżej.

- Michelle... mogę o coś zapytać?

- Właśnie pytasz - warknęłam.

- Czy... zrobiłam coś nie tak? - dodała po chwili, a ja cicho westchnęłam. - Ej...co ci jest?

- Przepraszam...to nie twoja wina.
Było mi strasznie głupio.

- Może się przejdziemy? - powiedziała, w momencie gdy Jimi wrócił do stolika.

- Tak! - Mały zaklaskał w dłonie. - Chodźmy mamo! - dodał, ciągnąc mnie na rękę. Razem wyszliśmy z hotelu.

- Mogę cię o coś zapytać? - spojrzałam na Carrie z ukosa.

- Właśnie pytasz - odparła i obie lekko się uśmiechnęłyśmy. - Jasne, pytaj o co tylko chcesz.

- To może i głupie, ale Slash wspominał coś o moim wyglądzie i... nie zauważyłaś czegoś dziwnego, kiedy na mnie patrzył?

- A, tak! Zauważyłam, że pożera cię wzrokiem - odparła, a ja zaśmiałam się pod nosem.
               2 miesiące minęły spokojnie. No może nie do końca, bo kilka koncertów stanęło pod znakiem zapytania przez Hudsona, który potrafił dać sobie w żyłę przed samym występem.
- Obiecałeś... - powiedziałam pod nosem, pomagając mu ustać na nogach.
- Czy chociaż raz widziałaś narkotyki? - zapytał, a ja odsunęłam się nieco dalej. - Nie. Więc zamknij się w końcu - warknął. - Chodź tu - dodał, a ja podeszłam niepewnym krokiem. - Co to za szmaty? - spytał, szarpiąc za rękaw mojej bluzy. - Zdejmij to i ubierz się jak kobieta!
- Daj spokój... - mruknęłam, odsuwając jego dłoń. Hudson prychnął pod nosem i znienacka wpił się w moje usta. Próbowałam go odepchnąć. Nagle przycisnął mnie do toaletki i zrzucił wszystkie przybory stylisty przez co głośno pisnęłam. Mocno przygryzłam jego dolną wargę, starając się uwolnić. Hudson krzyknął, a ja popchnęłam go do tyłu, próbując uciec. - Zwariowałaś?! - wrzasnął, łapiąc mnie za przedramię i drugą dłonią ocierając krew z ust. Wymierzyłam mu cios w twarz, jednak to i tak go nie powstrzymało. Pchnął mnie na ścianę i wtedy zobaczyłam jak lekko zakrwawioną ręką sięga do rozporka swoich czarnych spodni. Łzy już zaczynały lecieć po moich policzkach, ale udało mi się podnieść. Hudson niebezpiecznie szybko się zbliżał. Nagle wybawił mnie Myles, pukając do drzwi.
- Wszystko w porządku? - zapytał z zewnątrz. - Zaraz zaczynamy.
- To jeszcze nie koniec - mruknął Mulat i zapiął spodnie, kierując się do wyjścia. - Gotowi? - będąc za drzwiami, mówił zupełnie innym tonem. Ukryłam twarz w dłoniach, osuwając się po ścianie w dół. Wstrząsnął mną przeraźliwy szloch i nie potrafiłam opanować płaczu.

Izzy

               Od dłuższego czasu niezbyt dobrze dogadywałem się z moim teściem. Z Letty też nie układało się jak kiedyś. Tylko dzieciaki sprawiały, że każdego dnia mogłem spełniać się w roli ojca.

- Wracajmy do domu.

- Co? - zapytała nagle brunetka.

- Do Los Angeles - dodałem w kwestii wyjaśnienia.

- Mówisz poważnie?

- Jak najbardziej, stęskniłem się już za tymi skurwielami - powiedziałem, zbliżając się do zaskoczonej kobiety.

- Ale... - nerwowo westchnęła pod nosem. - Może porozmawiamy najpierw z dzieciakami? To byłby dla nich szok - zaproponowała, a ja natychmiast skinąłem głową.

- Dzieciaki! Chodźcie do pokoju! - zawołałem, patrząc w oczy niezdecydowanej Letty. Brian i Janis, wpadłszy do pomieszczenia, w mgnieniu oka usiedli obok siebie na dużym fotelu.

 - Chcecie zobaczyć Kalifornię? - zapytałem z szerokim uśmiechem i przykucnąłem przed dwójką rozbrykanych dzieciaków.

- Tak! - wrzasnęły jednocześnie i zaczęły skakać wokół pokoju. Letty śmiała się z ich reakcji, a ja mówiłem o wszystkich znanych im z telewizji miejscach, które będą mogli odwiedzić.

- Zobaczymy Studio Universal! Jedziemy do Disneylandu! - wrzeszczały na zmianę, zbiegając schodami w dół. 

- Wyobraźnia ich ponosi... to dobrze, w przyszłości będą bardziej kreatywne.
Już od drzwi kuchni słyszałem komentarze matki Letty.

- Mamo, tato... postanowiliśmy wrócić do domu - powiedziałem, wchodząc do pomieszczenia razem z moją brunetką.

- Tu jest wasz dom - zaśmiał się ironicznie starszy mężczyzna.

- Tato, przyjechaliśmy tutaj tylko na jakiś czas. Mieszkamy w Los Angeles - dodała, a ja po cichu wycofałem się na górę. Otworzyłem książkę telefoniczną i szukałem po nazwiskach. Najpierw próbowałem dodzwonić się do Hudsona, ale nikt nie odebrał, podobnie jak McKagan, dopiero Rose raczył podnieść słuchawkę. Chyba nawet ucieszył się, że zadzwoniłem, a może tylko udawał? Powiedziałem mu, że wybieramy się do LA. Już miałem się rozłączyć, jednak postanowiłem jeszcze o kogoś zapytać.

- Axl? Jesteś tam jeszcze?

- Tak.

- Co się dzieje z resztą? Adler jeszcze nie wrócił? - zapytałem niepewnie.

- Nie wrócił...

- Kontaktowałeś się z kimś?

- Ta, z niektórymi aż za często - mruknął, a po ciężkim westchnięciu dodał - McKagan siedzi w domu i chleje, a Hudson pojechał w kilkumiesięczną trasę.

- Pierdolisz...? Pojechał sam?

- Nie, pogadamy jak się spotkamy. Daj znać, kiedy będziecie na miejscu.
Po tych słowach z hukiem odłożył słuchawkę, a w moim uchu zaczął brzęczeć dźwięk zakończonego połączenia.

- Dzwoń na lotnisko.
Nawet nie zdążyłem przeanalizować wszystkich słów wokalisty, gdy do sypialni wróciła zdenerwowana Letty.

- Co się stało? - zapytałem, mierząc ją wzrokiem.

- Wracamy, mam tego dość. Brian! Janis! Pakujcie zabawki! - wrzasnęła, a dzieci jak nakręcone zaczęły biegać po domu i zbierać wszystkie napotkane klocki, autka, lalki, misie i pozostałe pierdółki. Posłusznie zadzwoniłem na najbliższe lotnisko, jednak jeszcze nie za dobrze rozumiałem hiszpański. Letty przejęła słuchawkę.

- Jutro o 10:00 wylatuje samolot z dwoma przesiadkami, może być? - zapytała po chwili. Lekko się uśmiechnąłem i skinąłem twierdząco głową. 

Letty

               Wybiegliśmy z domu, śmiejąc się w głos. Rodzice wciąż nie dowierzali, patrzyli na nas jak na wariatów. Dzieci skakały ze szczęścia, mój ojciec cieszył się, że w końcu nie będziemy siedzieć mu na głowie, a mama udawała wzruszenie. Tata odpalił silnik starego Wranglera, często miałam wrażenie, że kochał go bardziej niż mnie. Na lotnisku uścisnęłam rodziców, a Izzy pochwalił ich za to, że wytrzymali z nami prawie pół roku.
- Wpadniemy do was kiedyś! - krzyknęła mama na koniec, a my tylko pomachaliśmy jej na dowiedzenia.
- Ja chcę siedzieć przy oknie!
- Ja też! - dzieciaki nie chciały odpuścić, więc w przybliżeniu na 7 godzin musieliśmy się rozdzielić.
Izzy zajmował miejsce za mną.
- Lecimy! - krzyknęli jednocześnie.
- Dlacego ty zawse mówis to co ja?! - zbulwersował się Brian.
- Nieplawda! To ty mówis to co ja! - odparła Janis. Widok jej zdenerwowanej miny bawił do łez. Przez dobre kilka godzin rozmawialiśmy o najdłuższych wakacjach w naszym życiu. Karaiby były cudowne, jednak nic nie pobije Kalifornii.
- Cieszysz się? - zapytał Izzy, kiedy wszyscy naokoło spali. Gwałtownie obróciłam się w jego stronę. Krótkie skinienie głowy wywołało uśmiech na twarzy Stradlina i to wystarczyło, żebym choć na chwilę mogła przymknąć powieki.

***