Rozdział 107. Love is strong.

*** 

Michelle

               - Michelle, widziałaś gdzieś moją koszulę? Wstawaj wreszcie, bo nie zdążysz się ogarnąć! - najprzyjemniejszy moment porannego snu przerwał krzyk Hudsona. Jęknęłam ze zmęczenia i przekręciłam się na drugi bok. Po chwili do pokoju wpadł zniecierpliwiony Slash, z impetem zatrzaskując drzwi.

- Mogłabyś odpowiadać jak o coś pytam, do cholery - mruknął pod nosem, w biegu przegrzebując walizki po brzegi wypełnione ubraniami.

- Spierdalaj... - odpowiedziałam podobnym tonem i podniosłam się do pozycji siedzącej. Materac ugiął się po drugiej stronie, a Hudson ciężko westchnął.

- Nie chcę kłócić się z tobą przez całą trasę, więc pójdziemy na kompromis. - Te słowa lekko mnie zszokowały, ale postanowiłam wysłuchać propozycji. Z wyczekującą miną popatrzyłam w jego stronę. - Ty będziesz wspaniałą żoną, a ja najlepszym mężem. - Wywróciłam w górze oczami, zdając sobie sprawę z konsekwencji takiego zachowania. - No proszę! Będzie fajnie! - Na jego twarzy zawitał szczery uśmiech. - Może tak jak kiedyś... - doskonale wiedział, jak bardzo zależało mi na powrocie do poprzedniego stanu rzeczy w naszym związku jak i rodzinie.

- Ale...nie chcę widzieć żadnych narkotyków - powiedziałam stanowczo. To nie było moje wymarzone rozwiązanie, lecz na początek zawsze coś.
- Jasne! To co...ubierz się i za 20 minut na dole? - zapytał, przysuwając się bliżej. Pokiwałam twierdząco głową, a Hudson szybko cmoknął mnie w usta i wyszedł z sypialni. Chwilę później wpadłam do Jimiego i pomogłam mu się ubrać. Następnie poszłam do łazienki i mocno podkreśliłam oczy czarną kredką. Wciąż byłam niewyspana, ale starałam się normalnie funkcjonować. Z małym o czasie zjawiliśmy się na dole.
- Saul...? - mruknęłam niepewnie, szukając wzrokiem gitarzysty.
- Tu jestem...skarbie - odparł z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Uniosłam brew do góry i zmierzyłam go podejrzliwym wzrokiem.
- Jedziemy? - zapytałam, przerywając wymianę spojrzeń.
- Tak, idźcie do auta, ja zaraz dołączę.
Złapałam małego za rączkę i razem wyszliśmy na zewnątrz. Dodatkowo wlokłam za sobą wielką, czarną walizkę. Kiedy byłam w połowie drogi, Hudson przejął metalową rączkę i rzucając wszystko na ziemię, otworzył mi drzwi do auta. Obdarowałam go niedowierzającym uśmiechem i zajęłam swoje miejsce.
- Jedź jeszcze do Rose'ów. - powiedziałam, kiedy znaleźliśmy się na pierwszym skrzyżowaniu.
- Po co chcesz tam jechać? - początkowy entuzjazm Mulata nagle wyparował.
- Chcę się pożegnać - odparłam, patrząc na zniesmaczonego Slasha. Saul posłusznie skręcił w odpowiednią stronę. Zatrzymał auto po drugiej stronie ulicy. Jimi wybiegł zaraz za mną, a Hudson odwrócił głowę w drugą stronę, żeby tylko nie patrzeć na swojego przyjaciela. Zapukałam do drzwi, po krótkiej chwili stanęłam naprzeciwko Kate.
- Cześć... - wyszeptałam pod nosem.
- Hej...
- Przyszłam się pożegnać - powiedziałam, kiedy Jimi wylądował w objęciach cioci. Brunetka popatrzyła na mnie spode łba i pokręciła głową z dezaprobatą.
- Dobrze wiesz, że mi się to nie podoba - wymamrotała, przytulając malca do piersi.
- Michelle? A co ty tu... a... jedziesz z nim?
Axl zszedł z góry. Kiwnęłam twierdząco głową i przywitałam się z rudzielcem. Nasze milczenie przerwał donośny dźwięk klaksonu.
- Musimy już iść. Będę dzwonić - dodałam i mocno przytuliłam Rose'a. Kate przekazała Jimiego wokaliście, a ja patrzyłam na każdy jej ruch.
- Będę tęsknić - powiedziała nagle pani Rose.
- Uważajcie na siebie - dodał Axl i odstawił Jimiego na ziemię.
- Ceść, jak wrócis to obejzymy ten najstrasniejsy odcinek Scooby Doo!
Zza nogi rudzielca wyłonił się Roger.
- Okej! To do zobaczenia! - Malcy przybili sobie po piątce, a my patrzyliśmy na nich szeroko uśmiechnięci.
- Idź do auta, tylko uważaj na inne samochody. Ja zaraz dołączę - powiedziałam do małego i pogłaskałam go po główce. Roger i Axl pożegnali się ze mną i poszli robić śniadanie, podczas gdy Jimi bezpiecznie przeprawił się na drugą stronę ulicy.
- Przepraszam cię za wczoraj - wyszeptała Katie, patrząc na mnie niewinnym wzrokiem. Machnęłam tylko ręką i mocno się przytuliłyśmy.

- Uważaj na siebie i pamiętaj, że choćby nie wiem co, zawsze możesz tu przyjść.
Ta kobieta czasem przypominała mi mamę. Uśmiechnęłam się wdzięcznie i złożyłam pożegnalnego całusa na jej policzku.

- Zadzwonię jak będziemy w Toronto.
Uścisnęłam jej dłoń i popędziłam do auta. Kate jeszcze przez chwilę stała w progu. Zniecierpliwiony Hudson z piskiem opon ruszył w stronę LAX. Prowadził jak szaleniec, podczas gdy Jimi zachwycał się wzrastającą prędkością. O czasie wsiedliśmy do samolotu i zajęliśmy miejsca obok siebie. Slash przez całą drogę milczał, a ja zastanawiałam się co będzie dalej...

Duff

               Przez cały czas, w którym mój szanowny przyjaciel Slash robił wielką karierę, a cała reszta żyła sobie jak w bajce, ja staczałem się na samo dno. Axla unikałem jak ognia, Izzy i Steven na chwilę przestali istnieć. Wszystko było do chrzanu. Życie mi się zawaliło. Ciekawe co z Lise i Joan, co? Też mnie to ciekawi.

2 miesiące wcześniej...
               Późnym popołudniem wróciłem do domu, zostawiając szerokie grono znajomych w Viper Room. Znowu stałem się sławny na Sunset i to w zupełności mi wystarczało. Słabo uśmiechnąłem się do małej blondynki oglądającej bajki w telewizji i poszedłem do łazienki.
- Co ty robisz?! Znowu bierzesz?! Zostaw to! - Lizzy przez cały czas się denerwowała. Chyba już mnie nie lubiła.
- Odwal się... - mruknąłem pod nosem, zawiązując sobie kawałek gumowego sznurka nad łokciem.
- Jeśli chcesz ćpać to wyjdź. Nie chcę cię tu więcej widzieć - powiedziała, stając za mną.
- To mój dom...
- Gówno mnie to obchodzi.
- Picie ci przeszkadzało, a przecież nie piję! Czego ty chcesz?! Wiecznie coś ci nie pasuje! - krzyknąłem, zrzucając jakieś kosmetyki z szafki po lewej stronie. Chciałem wyjść z pomieszczenia, ale poślizgnąłem się na rozlanej na podłodze mazi. - Kurwa... - mruknąłem, usiłując wstać.
- Jesteś pijany... przynajmniej się połóż.
- Po co? Zaraz i tak wszystko wyrzygam... - burknąłem, czując nieprzyjemny smak w ustach.

Lise

               Przez kilka godzin dbałam o to, by basista Guns N' Roses nie udusił się własnymi wymiocinami. Właśnie tak wyobrażałam sobie życie z gwiazdą rocka, lecz nie spodziewałam się, że to właśnie mnie spotka taki los. Chciałam żyć normalnie, bez narkotyków, alkoholu i większych problemów. Nie udało się.

Półtora miesiąca później...
               Byłam skrajnie wyczerpana nieprzespanymi nocami, odbieraniem McKagana z komisariatów i odpowiadaniem córce na pytanie "Dlaczego tatuś nie chce się ze mną bawić?". Miałam nadzieję, że to tylko chwilowe. Starałam się zacisnąć zęby i mu pomóc. Kilka razy dzwoniłam do Kate i Michelle, ale zwykle nie miały czasu na spotkanie, czy chociażby rozmowę. Wszyscy wokoło mnie ignorowali. Z resztą nie było kontaktu. Wszyscy byli podzieleni, zdani tylko na siebie. Postanowiłam, że dam radę, ale nie przewidziałam tego, że dojdzie do niektórych sytuacji...

               - Dlaczego nie ma piwa w lodówce?! - starałam się zamaskować pudrem wielkie wory pod oczami, ale Duff skutecznie mi to utrudniał.
- Nie będzie więcej piwa - powiedziałam niepewnie, stając oko w oko z przerośniętym alkoholikiem. Jego warga niebezpiecznie drgnęła, nagle wytrącił mi z ręki puszek ubrudzony kremowym pyłkiem.
- Nie będzie więcej tapety.
Ciężko westchnęłam, a kiedy chciałam podnieść przedmiot z podłogi, poczułam mocnego klapsa na pośladku. Pisnęłam pod nosem i gwałtownie wróciłam do pionowej pozycji. Blondyn zaczął się przybliżać, a kiedy oparłam się o umywalkę, jego dłonie rozpoczęły badawczą podróż po moim ciele. Szybko odrzuciłam jego żądne władzy ręce i wróciłam do salonu.
- Do zobaczenia Joan, opiekuj się laleczkami, a jak wrócę to ułożę cię do snu - pocałowałam małą w czoło i czym prędzej popędziłam do pracy. Dopiero wieczór przyniósł najgorsze zmartwienia. Dokładnie zamknęłam sklep, w którym pracowałam i dałam się podwieźć do domu uprzejmemu właścicielowi. Było już zupełnie ciemno, więc nie chciałam świecić lampy, żeby kogoś nie obudzić.
- Dlaczego tak późno? - zapytał znajomy głos gdzieś w okolicach kuchni.
- Zawsze wracam o tej porze...taką mam pracę - powiedziałam spokojnym tonem, powoli zbliżając się do źródła dźwięku.
- Powinnaś siedzieć w domu i opiekować się dzieckiem - dodał Duff, gdy stałam naprzeciwko niego.
- Nie jestem tym typem kobiety.
- Zrobiłaś się strasznie upierdliwa, wiesz? - zapytał, kładąc dłoń na wysokości mojej talii. Dopiero w tamtej chwili zauważyłam puste butelki dookoła.
- Gdzie Joan? - spytałam, odsuwając się o krok w tył.
- Śpi - odparł uspokajająco. - Dlaczego znowu podwiózł cię ten palant? - dodał po chwili.
- Bo tobie nie chciało się ruszyć dupy. Bałam się iść nocą przez Sunset, ale ty wolałeś chlać jak ostatni idiota - odparłam z przekąsem, zakładając dłonie na wysokości piersi. Nagle, zupełnie niespodziewanie, otwarta dłoń blondyna z ogromną mocą otarła się o mój policzek.
- Głupia szmata -  mruknął pod nosem, zabierając z blatu jedyną butelkę stojącą pionowo. Bez przerwy trzymałam się za piekące miejsce, próbując opanować strach.

Duff

               Pamiętam, że wtedy usiadłem przed telewizorem i opróżniłem ostatnią butelkę wódki. Nie spodziewałem się, że gdy rano się obudzę, ich już nie będzie...  

Przez resztę dnia próbowałem skontaktować się z każdym, kto mógł wiedzieć gdzie podziewają się Lise i Joan. Miałem ochotę zapaść się pod ziemię, ale znowu wybrałem prostszą drogę. Wieczorem znowu się upiłem, oglądając wszystkie albumy z naszymi wspólnymi zdjęciami.

Michelle

               Gdy po 4-godzinnym locie wylądowaliśmy na Toronto-Lester B. Pearson, Saul zostawił mnie ze wszystkimi bagażami i pobiegł odszukać Mylesa i resztę zespołu.
- Chodź Jimi, musimy odebrać walizki.
- Mamo, a kupisz mi taki mały samolot? - zapytał, gdy pokonywaliśmy schody dzielące nas od ziemi.
- Jasne, wolisz taki z kolorowymi światełkami, czy odgłosem silnika? - zapytałam, łapiąc dłoń malca stąpającego tuż obok mnie.
- A kupisz mi dwa? - zapytał po chwili zastanowienia. Zaśmiałam się pod nosem i twierdząco pokiwałam głową.
- Michelle! Zaczekaj! - gwałtownie odwróciłam się do tyłu, szukając osoby, która mnie wołała. W końcu ujrzałam Mylesa i Caroline biegnących w naszym kierunku. Brunet niemalże wyrwał mi z dłoni uchwyt jednej walizki, a blondynka pomogła mi z mniejszą torbą.
- Dziękuję, ale... poradziłabym sobie... - powiedziałam zaskoczona widokiem kobiety.
- Slash was szuka, lepiej chodźmy zanim gdzieś zabłądzi - powiedział Myles i energicznym krokiem ruszył w stronę najbliższego wyjścia. Jimi ledwo nadążał, więc wzięłam go na ręce. Kilka razy zderzyliśmy się walizkami z innymi ludźmi, aż w końcu zajęliśmy miejsca w aucie. Od początku panowała bardzo ciężka atmosfera. Poza Jimim nikt nie zabierał głosu. Mały wciąż o coś pytał, widać było, że bardzo swobodnie czuje się w obecnym gronie. Hudson co jakiś czas zerkał w moim kierunku, robiąc skwaszoną minę, lecz starałam się to ignorować. Kiedy dojechaliśmy do hotelu, Saul po prostu rozpłynął się w powietrzu. Myles zabrał mi walizki sprzed nosa, ale tym razem pomógł mu chyba Frank. Niedokładnie pamiętałam imiona chłopaków, lecz doskonale wiedziałam, że w najbliższych dniach wszystko miało się zmienić.

               Wieczorem, kiedy zmęczony podróżą Jimi smacznie spał w pokoju obok, przypomniałam sobie o obiecanym telefonie do Kate. Slash wymyślił sobie próbę, więc miałam mnóstwo czasu na rozmowę z kochaną brunetką. Pierwszy sygnał - nic. Drugi - nic. Trzeci, czwarty, piąty - też nic. W końcu zrezygnowałam, postanawiając ruszyć tyłek z pokoju i poznać tą całą Caroline. Założyłam ciepłą bluzę i wciskając kilka banknotów do kieszeni, po cichu skradałam się w stronę malca.
- Niedługo wrócę. Nie wychodź z pokoju - wyszeptałam do ucha na wpół śpiącemu Jimiemu. Po chwili pukałam do drzwi naprzeciwko naszego pokoju. Ku mojemu zaskoczeniu otworzył mi znajomy wokalista.
- Myles? - zapytałam z kompletnie skonsternowaną miną. - Przecież macie próbę...- dodałam, spoglądając na windę.
- Jaką próbę? No tak... właśnie się na nią wybierałem... - z windy wyszedł Slash.
- Kochanie...? Miałaś usypiać Jimiego... - powiedział poddenerwowany. Założyłam ręce na piersiach, czekając na wyjaśnienie. Hudson westchnął pod nosem ze znudzenia. - Chodź, porozmawiamy w środku - dodał, łapiąc mnie za ramię.
- Nie chce rozmawiać w środku. Gdzie ty do cholery byłeś?! - krzyknęłam, wyszarpując rękę z uścisku.
- Todd i Frank napisali piosenkę i próbowaliśmy ułożyć jakąś melodię w barze.
- W barze? Czyli oni nadal tam są? - zapytałam, a Hudson niepewnie kiwnął głową na potwierdzenie moich przypuszczeń. Podeszłam do kolejnych drzwi, lecz nikt mi nie otworzył. Podobnie było ze wszystkimi poza Brentem, który faktycznie mógł siedzieć w pokoju.
- Przepraszam... - mruknęłam, spuszczając głowę z zawstydzenia.
- To miłe, że mi ufasz... - zironizował obrażonym tonem i zniknął za drzwiami pokoju.
- Dobranoc - mruknęłam do zdezorientowanego Mylesa i Brenta, którzy od kilku minut stali na korytarzu, wpatrując się w naszą wymianę zdań. Wróciłam do pokoju i plecami oparłam się o drzwi. Niecałą minutę później stałam naprzeciwko wielkiego łóżka. Saul siedział po środku, grając na swoim Gibsonie jakiś zupełnie mi nieznany riff.
- Przepraszam... - wyszeptałam, nachylając się nad jego ramieniem.
- Nie teraz, coś mi wpadło do głowy... - powiedział pod nosem, zapisując coś na kartce.
- Idę się przewietrzyć - powiedziałam, szybko wychodząc. Po chwili wróciłam i zabrałam paczkę fajek leżącą na szafce przy drzwiach.
- Pożyczam - dodałam i trzasnęłam drzwiami. Idąc po schodach, upuściłam czerwone Marlboro. Wyszłam na taras hotelowy i rozejrzałam się wokoło. Widok był urzekający, jednak nie potrafił odgonić moich wyrzutów sumienia.
- Hej.
Gdzieś z boku wyłoniła się Caroline.
- Cześć - rzuciłam krótko. - Masz zapalniczkę? - zapytałam z nadzieją w głosie. Blondynka zgrabnym ruchem odpaliła mojego papierosa. - Mogę o coś zapytać?
- Jasne.
- Kim właściwie jest dla ciebie Myles?
- To mój chłopak - odparła z uśmiechem, a ja odetchnęłam z ulgą. - Spokojnie, Slash nigdy nie zostawiłby Jimiego pod opieką nieznajomej - dodała, widząc moją minę. Odpowiedziałam jej uśmiechem i zamilkłyśmy na dłuższą chwilę. - Długo już palisz? - zapytała, przyglądając się mi z zaciekawieniem.
- Tylko okazjonalnie - odparłam i wtedy w oczy rzuciły mi się przebarwione palce kobiety.
- Ja niestety już się w to wciągnęłam. Lepiej przestań zanim wejdzie ci to w nawyk - ostrzegła, mierząc mnie życzliwym spojrzeniem. Jeszcze przez chwilę wpatrywałyśmy się w zachód słońca, później obie wróciłyśmy do pokojów.
- Saul? - zapytałam, odkładając paczkę na swoje miejsce. - Kochanie...?- dodałam nieco głośniej, idąc dalej. Mulat leżał na łóżku z rękami założonymi za głowę i wpatrywał się w sufit. Zdjęłam bluzę i rzuciłam ją na niewielki fotel. - Idę wziąć prysznic - czekałam na jakąkolwiek reakcję, ale Hudson wciąż udawał obrażonego. Po kilku minutach wróciłam do pomieszczenia z przyjemnym uczuciem świeżości. Rozpuściłam niedbale wykonanego koka i usiadłam na skraju łóżka, czekając na jakiś znak życia ze strony Mulata. Nagle gitara zaczęła się przesuwać, a wkrótce wydobyła z siebie krótki jęk. Uśmiechnęłam się pod nosem spoglądając na gitarzystę i położyłam się obok niego. Kiedy moja dłoń musnęła kolano osłonięte skórzanymi spodniami, zerwał się z miejsca i zniknął za drzwiami łazienki. Po kilkunastu minutach wrócił w czarnych bokserkach i rzucił się na swoją połowę, układając się na brzuchu.
- O kurwa... wymieńmy to jebane łóżko w naszej sypialni na takie jak to.
- Ooo! To ty jednak mówisz...? - zakpiłam pod nosem.
- No daj spokój... mieliśmy się nie kłócić - ciężko westchnęłam i wbiłam wzrok w pełne nadziei oczy przede mną. Po chwili nasze powieki zaczęły opadać, a usta przygotowywały się na przyjemny dotyk. Nasze wargi połączyły się w pełnym namiętności pocałunku.
- Kiedy ostatni raz się kochaliśmy? - zapytałam, wsuwając dłoń za materiał bokserek Kudłacza.
- Nie pamiętam - odparł, ponownie wpijając się w moje usta i... w końcu to zrobiliśmy.

               - Przez chwilę bałem się, że przez całą trasę nie dasz się dotknąć.
Od zaśnięcia ocalił mnie szept mojego mężczyzny. Tamtej nocy jego ramię miało mi służyć za poduszkę, więc mruknęłam pod nosem i mocniej się w niego wtuliłam. Gdybym wtedy wiedziała o przyszłości... dawno by mnie tam nie było.

***