Rozdział 109. It must have been love.

 ***

Caroline

             Slash od dłuższego czasu zachowywał się dość podejrzanie, jednak tego dnia był wyjątkowo spokojny. Dokładnie zamknął drzwi i ruszył z Mylesem w stronę sceny.

- Slash! Gdzie jest Michelle? - zapytałam, w ostatniej chwili powstrzymując go przed wyjściem na estradę.

- Źle się czuje i została w garderobie. Mówiła, żeby nikt jej nie przeszkadzał - odparł, przesuwając mnie na bok. Myles cmoknął mój policzek i pobiegł do zniecierpliwionej publiczności. Powoli zbliżyłam się do niewielkiego pomieszczenia.  Miałam złe przeczucie. Zapukałam kilka razy, ale nikt nie odpowiedział. Postanowiłam zaryzykować i niepewnie pchnęłam drzwi, stawiając krok do przodu.

- Michelle? - zapytałam, przekrzykując odgłosy dochodzące ze sceny.

- Coś z Jimim...? - zapytał drżący głos. Zmarszczyłam czoło i wcisnęłam przycisk na ścianie.

- Wyłącz to pieprzone światło! - krzyknęła, ukrywając twarz w dłoniach. Przerażona zbliżyłam się do kobiety i przykucnęłam przed jej obliczem.

- Co się dzieje? - zapytałam półszeptem, odgarniając jej włosy z policzka.

- Wyłącz to, proszę... - wyszeptała roztrzęsiona, patrząc mi w oczy z wielkim strachem. Szybko zerwałam się z miejsca i posłusznie zgasiłam światło. W rogu paliła się maleńka lampka. Michelle nagle wybuchła płaczem, kładąc dłoń na ustach.

- Gdzie Jimi? - spytała nagle.

- Śpi w hotelu, Slash wynajął opiekunkę.

Na moje słowa wytrzeszczyła oczy.

- Jaką opiekunkę?! - krzyknęła, zrywając się z miejsca.

- Zaczekaj! Gdzie idziesz?! - wrzasnęłam za dziewczyną, która wybiegła z pomieszczenia, ocierając mokre policzki z łez. Wsiadła do pierwszej lepszej taksówki. Złapałam następną i kazałam jechać tam gdzie ona. Jednocześnie wysiadłyśmy przed hotelem. - Stój! No zaczekaj! - krzyczałam za brunetką, ale nie reagowała. Goniłam ją do drzwi windy, jednak Chelle w ostateczności wybrała schody. Pędziła jakby się paliło. Wpadła do pokoju, a ja zatrzymałam się przed samym wejściem.

- Mamo!

Zdyszana weszłam do środka i ujrzałam dziewczynę, która odbierała swoją zapłatę. Młoda kobieta szybko wyszła. Przez kilkanaście minut siedziałyśmy w ciszy. Dopiero po chwili brunetka położyła śpiącego malca do łóżka. Wyszłyśmy na zewnątrz.

- Masz fajki? - zapytała, pociągając nosem. Błyskawicznie wyciągnęłam paczkę w jej stronę i zapaliłam cienkiego szluga w jej drżącej dłoni.

- Opowiesz mi co się stało? - wyszeptałam, starając się nie wystraszyć zamyślonej kobiety. W odpowiedzi tylko głęboko westchnęła. Na chwilę zapanowała cisza.

- Pokłóciliśmy się, to wszystko.

Próbowała się uśmiechnąć, ale była zbyt zdenerwowana. Wciąż mocno się zaciągała i mrużyła oczy, nawet nie próbując ukryć łez.

- On coś ci zrobił? - zapytałam, ostrożnie mierząc ją spojrzeniem.

- Wszystko jest w porządku - warknęła, zrywając się z miejsca. - Jutro odkupię - dodała, zrzucając puste opakowanie na ziemię i zniknęła za drzwiami tarasu. Dłonie oparłam na kamiennym murku i z niepokojem patrzyłam w miejsce, gdzie przed chwilą siedziała Michelle.

Michelle

             Wzięłam szybki prysznic i założyłam spraną koszulkę z Hard Rock Cafe. Usiadłam na fotelu, przykrywając nogi grubym kocem i postanowiłam poczekać na Hudsona. Nie mam pojęcia kiedy udało mi się zasnąć. W środku nocy obudził mnie głośny trzask. Zamrugałam kilka razy i spojrzałam na Saula. Przez chwilę utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy.

- Nie śpisz jeszcze...? - odwróciłam głowę i nie odezwałam się ani słowem. - Tak sobie pomyślałem... może chciałabyś posłuchać co ostatnio nagraliśmy.

Popatrzyłam na niego jak na idiotę. Slash nie dawał za wygraną. Prychnęłam pod nosem i pokręciłam głową z niedowierzaniem.

- Chcesz udawać, że nic się nie stało? - zapytałam podirytowana.

- Wolisz płytę czy kasetę? - Wzięłam do ręki odtwarzacz i włączyłam piosenkę zatytułowaną "We're all gonna die". - I jak? - zapytał pełen nadziei.

- Niezłe... - mruknęłam od niechcenia.

- Wiem, że ci się podoba! - zaśmiał się Hudson i popatrzył mi w oczy. Tym razem nie był naćpany, po prostu był sobą. Jego lekko rozchylone usta powoli zbliżały się do mojej twarzy. W końcu delikatnie mnie pocałował. Na początku chciałam się postawić, lecz w tamtej chwili przypomniałam sobie słowa Sharon, które brzmiały mniej więcej tak: Czasem lepiej odpuścić, żebyś potem nie płakała. Tak też zrobiłam. Całkowicie mu się poddałam.

- Zwolnij... proszę... - powiedziałam, gdy już po paru minutach nabraliśmy szaleńczego tempa. Jego ruchy z miejsca stały się bardzo powolne.

- Tak dobrze? - zapytał z uśmiechem, patrząc mi prosto w oczy. Przyjemność jakiej mi dostarczał nie pozwoliła mi na odpowiedź. Cicho westchnęłam, przymykając powieki. Z lekko uniesionym kącikiem ust wpatrywałam się w sufit, podczas gdy Saul całował moją szyję i z wyczuciem przyśpieszał.

             Rano obudziłam się z nieznacznym uśmiechem na twarzy. Kiedy chciałam wtulić się w tors mojego mężczyzny, jego już nie było. Na szczęście druga połowa łóżka wciąż była ciepła, co oznaczało, że nie mógł się zbytnio oddalić. Założyłam pasmo włosów za ucho i okryłam się kołdrą. Powoli zwlokłam się z łóżka i odsunęłam ciemne zasłony, pozwalając słońcu stopniowo wypełnić całe pomieszczenie. Nagle drzwi łazienki otworzyły się, a z wnętrza wyszedł zamyślony Saul. Ubrany w niebieskie jeansy uśmiechnął się do mnie promiennie. Czule pocałował mnie w czoło i pozwolił wtulić się w jego silne ramiona.

- Mówiłem ci już, że dzisiaj dołącza do nas Osbourne? - zapytał, a ja gwałtownie oderwałam się od jego ciała.

- Żartujesz?

- Nie, dlaczego? - wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się głupkowato.

- Sharon z nim będzie? - dodałam po chwili, a Hudson kiwnął twierdząco głową. Godzinę później ubrałam się w moją ulubioną koszulkę i spodnie. Miałam zamiar wyjść z pokoju i zabrać Jimiego na śniadanie. Nagle powstrzymał mnie Slash, łapiąc za moje przedramię i przyciągając do siebie.

- Siadaj - warknął, wskazując głową na łóżko.

- Postoję - odparłam zaskoczona. Hudson mocniej ścisnął moją rękę i popchnął mnie w stronę łóżka. Niechętnie zajęłam miejsce na skraju miękkiego materaca.

- Posłuchaj... co mam ci powiedzieć, żebyś zrozumiała, że wyglądasz jak uczennica, a nie dorosła kobieta?! - krzyknął, patrząc mi w oczy. Rozchyliłam usta z niedowierzaniem.

- Jestem matką twojego syna, a nie zdzirą, którą możesz chwalić się przed znajomymi! - warknęłam, wstając z miejsca i podchodząc bliżej tego kretyna. Zatkało go.

- Masz rację... - westchnął, co dość mocno mnie zaskoczyło. - Kochanie...proszę. Dzisiaj przyjeżdża Osbourne, zrób to dla mnie i ubierz się naprawdę elegancko. Jeśli wieczorem będzie tobą oszołomiony, to na pewno zgodzi się na dłuższą trasę, bo dobrze zna managera Lemmy'ego.

Przygryzłam wargę w zamyśleniu.

- Chcesz po prostu powiedzieć, żebym ubrała się jak ekskluzywna dziwka? - Saul uśmiechnął się pod nosem, a ja pomyślałam, że natychmiast zaprzeczy.

- Świetnie, że się rozumiemy.

Na koniec wyciągnął z kieszeni portfel i rzucił plik pieniędzy na łóżko, po czym wyszedł, ominąwszy mnie w przejściu. Ze złości zepchnęłam kilka książek ze stolika, lecz zaraz ułożyłam je na swoim miejscu. W mgnieniu oka zgarnęłam forsę z pofałdowanej kołdry i przeliczyłam banknoty.

- Gdzie ja to wszystko wydam...? - spytałam samej siebie i nerwowo zaśmiałam się pod nosem. Błyskawicznie wyszłam z pokoju i wpadłam do Jimiego. Godzinę później, razem z Caroline wsiadaliśmy do taksówki.

- 5th Avenue - rzuciła uśmiechnięta blondynka.

- Zwariowałaś? - zaśmiałam się dźwięcznie.

- Kochana, to ich wyścig. Musisz wyglądać lepiej niż inne, jeszcze tego nie odkryłaś? - zapytała, szepcząc mi do ucha. Wchodząc do pierwszego sklepu jeszcze nie wiedziałam z czym to się wiąże.

- Witam, mogę w czymś pomóc? - zapytała kobieta nieco wyższa ode mnie, przyodziana w elegancką suknię, delikatnie pomalowana, z włosami wyglądającymi jakby właśnie wyszła od fryzjera.

- Chciałabym kupić suknię wieczorową...

- Nosi pani szóstkę?

- Skąd pani wie? - zapytałam zdziwiona.

- To moja praca. Na jaką okazję potrzebuje pani sukni? Bankiet, kolacja, bal, a może zwykłe spotkanie towarzyskie? - spytała, a ja nie wiedząc co odpowiedzieć, wypchnęłam Carrie przede mnie.

- Szukamy czegoś eleganckiego, ale i odważnego. Czegoś odsłaniającego dużo, lecz nie za dużo. Rozumie pani, prawda? - zapytała blondynka, a ja zmarszczyłam czoło, łapiąc Jimiego za rączkę.

Przez kilka godzin przymierzałam sukienki, buty, kapelusze, płaszcze, spódnice i wszystkie inne rzeczy w najlepszych sklepach w Nowym Yorku.

- Dziękuję! - krzyknęłam, wychodząc od Gucciego, obładowana papierowymi torbami z Chanel i Louis Vuitton.

- Daj spokój, to sama przyjemność! - odparła, przekładając swoje paczki do drugiej ręki. Jimi też kupił sobie kilka rzeczy. Szedł przed nami w białej marynarce i okularach przeciwsłonecznych od Ray-Ban. Obiad zjedliśmy w McDonaldzie, co trochę zdziwiło ludzi patrzących na nasze zakupy.

- Powiesz mi czemu tak wczoraj... No wiesz...

- Jimi, wybierz sobie tam jakąś zabawkę. - powiedziałam, kierując go w stronę małej wystawy. Głęboko odetchnęłam i niepewnie popatrzyłam w niebieskie oczy kobiety.

- Właściwie to już nie pamiętam... - mruknęłam bardzo niechętnie, a Caroline podniosła ręce w geście obronnym. Kiedy wróciliśmy do hotelu, Hudson błyskawicznie zaciągnął mnie do pokoju.

- Co kupiłaś? - zapytał z szerokim uśmiechem.

- Możliwe, że ci się spodoba - odparłam z miną poważnej damy.

- No pokaż! - dodał, a ja przecząco pokręciłam palcem.

- Zobaczysz jak przyjdzie na to czas. O której mam być gotowa? - zapytałam, przechodząc przez pokój i z gracją położyłam paczki na jasnym puchatym dywanie.

- Masz dwie godziny - powiedział, krzyżując ręce na klatce piersiowej. - Właściwie możemy się trochę spóźnić żeby zrobić lepsze wejście.

Po chwili podszedł do barku i chwycił w dłoń butelkę drogiego wina.

- Co to za gówno?! - krzyknął, wypluwając czerwoną ciecz na podłogę.

- Posprzątam... - mruknęłam, sięgając po ręcznik do łazienki.

- Nie, nie, nie! Od tego są sprzątaczki. Ty idź się ogarnąć, a ja poczekam w barze.

Uśmiechnął się zadziornie i wyszedł z pokoju, zamykając drzwi. W sumie miał rację. W mgnieniu oka rozpoczęłam przygotowania do jakże ważnego spotkania.

Slash

             Przez ponad godzinę zastanawiałem się co będzie dalej. Czy uda mi się podpisać kontrakt z wytwórnią? Czy Ozzy i Lemmy zgodzą się na wspólną trasę? A jednocześnie myślałem o Jimim. W jego wieku, z tego co opowiadali rodzice, bawiłem się z innymi dziećmi, a nie podróżowałem z ojcem po świecie.

- Panie Hudson. Telefon do pana. Dzwoni jakaś Ann McKay.

Nagle barman wcisnął mi słuchawkę do ręki.

- Tak? - zapytałem dziewczyny, która chyba była opiekunką.

- Do którego pokoju mam przyjść, panie Hudson? - zapytał spokojny, młody głos.

- 627 - powiedziałem i zwróciłem słuchawkę. Na chwilę wróciłem do pokoju i założyłem czarną koszulę zamiast t-shirta. - Michelle?

- Za 5 minut będę gotowa! - odpowiedziała, a ja spojrzałem na wysokie szpilki leżące na łóżku. Uśmiechnąłem się pod nosem i zostawiłem ją w spokoju. Na korytarzu spotkałem opiekunkę.

- Dobry wieczór, mam nadzieję, że bankiet się uda.

Uśmiechnęła się delikatnie i spuściła głowę. Rozbawiło mnie jej zawstydzenie. Wyciągnąłem z kieszeni portfel i zapłaciłem z góry.

- Masz tu 100 dolców, drobniej nie mam.

W momencie gdy wcisnąłem do jej dłoni zielony papierek, z pokoju naprzeciwko wyszedł Myles.

- Hej. Zaczekamy na dole? 

Wyciągnął rękę na powitanie. Krótko ją uścisnąłem i razem poszliśmy w stronę windy. - Więc...jak długo jesteście małżeństwem?

- Co? - zapytałem, wyrwany z zamyślenia.

- Jak długo jesteście razem?

- Razem 8 lat, wliczając te szczeniackie czasy.

- A... formalnie?

- 5 - odpowiedziałem, siadając na skórzanej kanapie w hallu. - A ty i Caroline?

- Przyjaźnimy się od 2 lat.

- Jasne... przyjaźnicie - uśmiechnąłem się porozumiewawczo i wtedy zauważyłem ją na schodach.

- Michelle się spóźnia - powiedział, a ja nie mogłem oderwać wzroku od jego blondynki. Myles uśmiechnął się pobłażliwie i podszedł do Caroline. Nagle poczułem znajomy zapach perfum, lecz tym razem jego woń była znacznie mocniejsza.

- Czekasz na kogoś? - zapytał niski, kobiecy głos tuż za moimi plecami. Westchnąłem, jeszcze raz zerkając na uradowanego Kennedy'ego i obróciłem się w tył. Już miałem coś odpowiedzieć, ale wstrzymałem oddech. - Coś nie tak? Nie podoba ci się sukienka? - zapytała zdezorientowana piękność. Odsunąłem się krok w tył i zmierzyłem ją spojrzeniem. Zagwizdałem z dumą. Czerwona sukienka była idealnie dopasowana. Szyję brunetki oplatał cienki, srebrny łańcuszek z maleńkim wisiorkiem w kształcie serca.

- Wyglądasz... - zacząłem zaskoczony.

- Idziemy? Czy chcecie się spóźnić? - powiedziała, nie dając mi dokończyć. Spojrzała jeszcze na Mylesa i Caroline. Odpowiedzieli jej śmiechem i razem wyszli z hotelu. Myles bezustannie wpatrywał się w swoją blondynkę. Albo był ślepy, albo naprawdę nie był zainteresowany moją brunetką.

- Slash! - rzucił Todd i zaczekał na mnie przy drzwiach. Szybko go dogoniłem i zawiesiłem oko na seksownej mamuśce.

Michelle

             - Wiedziałam, że mu się spodoba - wyszeptała w moim kierunku zadowolona Carrie.

- Ej! Jedziemy tamtą limuzyną - powiedział nagle Slash, obejmując mnie w talii.

- Wolałabym jechać z...- nie dokończyłam. - Jasne.

Zrezygnowałam z kolejnej sprzeczki i razem wsiedliśmy do czarnego auta.

- Do twarzy ci w czerwonym.

Hudson z każdą sekundą był coraz bliżej. Nagle jego dłoń delikatnie przesunęła po moim udzie.

- Nie teraz... - powstrzymałam go przed nakręceniem się.

- Dlaczego nie? Mogę powiedzieć kierowcy, żeby zatrzymał się na jakimś parkingu - powiedział, przejeżdżając nosem wzdłuż mojej szyi.

- Dokończymy w hotelu - wyszeptałam mu na ucho i cmoknęłam w policzek, lecz wewnątrz cała trzęsłam się z niepewności.

- Jak sobie życzysz, księżniczko -  powiedział zawadiacko i uśmiechnął się, odwracając głowę. Tym razem udało mi się nie zdrapać czerwonego lakieru z paznokci.

- Jesteśmy na miejscu - zakomunikował szofer, odsunąwszy przyciemnianą szybę za swoimi plecami. Hudson otworzył drzwi i wysiadł z auta, po czym wyciągnął dłoń w moją stronę. Niepewnie ją chwyciłam i już po chwili stałam u boku Mulata. Otaczały nas błyskające lampy aparatów, dziennikarze zadający głupie pytania, kamery, prezenterzy telewizyjni i mnóstwo innych bezmyślnych kretynów. Tamtego wieczora Saul nie odstępował mnie na krok. Wciąż siedział obok i zachwycał się sukienką.

- Teraz bądź grzeczna, już są! - powiedział mi do ucha i podekscytowany złapał moją dłoń.

- Witajcie, gołąbeczki! - krzyknął Osbourne i pociągnął za sobą zmęczoną Sharon. W końcu przyszedł czas, aby się rozdzielić. Hudson pożegnał mnie soczystym całusem i pognał z całą resztą mężczyzn w kierunku baru.

- Widzę, że ciocia Sharon wciąż udziela dobrych rad. 

Urocza kobieta zaśmiała się i poprowadziła mnie do stolika. Rozmawiałyśmy przez kilka chwil, nie wiedząc od czego zacząć. Końca tematów do obgadania nie było widać, a czas bezustannie płynął.

- Jutro porozmawiamy. O której jest samolot? - zapytała, delikatnie odsuwając krzesło w tył.

- Jaki samolot...? - zapytałam zdziwiona.

- O 11 - odpowiedziała Carrie i popatrzyła na mnie zdezorientowana. - Jutro lecimy do Londynu... Zapomniałaś? - zapytała, podczas gdy Sharon wpatrywała się w moją minę.

- Slash ci nie powiedział? - spytała druga swoim proroczym głosem. Kiwnęłam przecząco głową i zerwałam się z miejsca, kierując się prosto do baru. Osbourne zatrzymała mnie w połowie drogi.

- Poczekaj! Gdzie idziesz? - zapytała podniesionym głosem i stanęła przede mną.

- Muszę poważnie porozmawiać z moim pieprzonym mężem - warknęłam, odsuwając ją na bok.

- Czemu zawsze wszystko muszę robić sama?! - westchnęła, unosząc wzrok ku górze. Nagle zauważyłam Hudsona siedzącego przy barze. Byłam kilka kroków przed nim, lecz Sharon mocno szarpnęła mnie za rękę i przyciągnęła do siebie.

- Żadnych gwałtownych ruchów. Uśmiechnij się, a potem wyjdziemy tylnym wyjściem - wyszeptała z zębami zaciśniętymi w uśmiechu. Po chwili wahania, posłuchałam jej. Saul puścił mi oczko i wrócił do rozmowy ze starszym od siebie mężczyzną w białym garniturze.

- Lekcja 1: nigdy nie kłóć się z nim publicznie - powiedziała, kiedy znalazłyśmy się w oddalonym korytarzu. - Rozumiesz? Nigdy.

- Ale dlaczego?! Ten dupek nawet jednym słowem nie wspomniał o tym, że kolejna trasa zaczyna się już jutro! - wrzasnęłam, odsuwając się od rudej kobiety. Sharon na chwilę odpłynęła, lecz zaraz potem wróciła na ziemię i popatrzyła na mnie.

- Kochana, musisz się jeszcze wiele nauczyć. Przynajmniej nie będziemy się nudzić - dodała rozochocona, a ja zmarszczyłam czoło, wciąż nie rozumiejąc słuszności jej pomysłów. - Zacznijmy od początku. Wiesz kim był facet, z którym rozmawiał Slash? - zapytała, a ja przecząco pokiwałam głową. - To manager Lemmy'ego, jego brat jest właścicielem jakiejś dużej wytwórni płytowej. Jeśli twojemu przystojniakowi się uda, to zespół ma kilka płyt w kieszeni - mówiła z wielkim zaangażowaniem, a ja po prostu słuchałam. Kilka minut później Sharon wyciągnęła z małej torebki paczkę papierosów.

- Chcesz?

- Nie powinnam, a dużo ostatnio palę.

- Daj spokój, na coś trzeba umrzeć - uśmiechnęła się uroczo, więc poczęstowałam się jednym szlugiem. Później wróciłyśmy na salę, gdzie Mulat wciąż rozmawiał z, jak się dowiedziałam, Ethanem Hamiltonem.

- Pomóż mu - Sharon podpowiedziała dyskretnie i zniknęła w tłumie nieznajomych twarzy. Zmierzyłam wzrokiem Saula i z uwodzicielskim uśmiechem zaczęłam zbliżać się w jego kierunku. Mulat oderwał się od rozmowy, a ja nieco przyspieszyłam kroku. Lekko musnęłam jego usta, a on objął mnie ręką w pasie.

- Poznaj moją żonę, Michelle to jest...

- Ethan Hamilton. Wiele o panu słyszałam. - Przywitałam się, a Slash wydawał się nieco zdziwiony. Teraz to ja rozmawiałam ze starszym panem, on tylko się przysłuchiwał.

- A pamiętasz to... I'm hot blooded, check it and see?

- I got a fever of a hundred and three! - alkohol powoli dawał się we znaki mojemu rozmówcy, więc postanowiłam to wykorzystać. Hudson nie odezwał się ani słowem odkąd wryłam się pomiędzy niego a Ethana. Szybko przeszliśmy na ty.

- Dobra, wystarczy tego cyrku. Podpisujemy papiery czy nie? - zapytał nagle, gwałtownie zmieniając mimikę twarzy. Hudson szeroko się uśmiechnął. Panowie uścisnęli sobie dłonie i umówili się na podpisanie umowy. Już w limuzynie Hudson nie dawał mi spokoju. Czułam, że ma ochotę rzucić się na mnie jak czasem miał w zwyczaju. Wróciliśmy do hotelu, lecz nie zamieniliśmy ani jednego słowa.

- Jutro rano idziemy na kawę, pamiętaj! - krzyknęła Sharon z drugiego końca hotelowego hallu. Hudson zmarszczył brwi, a ruda kobieta przyśpieszonym krokiem zbliżyła się do mojego mężczyzny. - A ty pamiętaj, że wdzięczność można wyrazić na różne sposoby... - uśmiechnęłam się pod nosem, słysząc jej słowa i postanowiłam udawać, że niczego nie słyszałam. Sharon i Slash przez chwilę utrzymywali kontakt wzrokowy. - No zmykajcie już! - dodała, wyganiając nas ruchem ręki.

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał, zamykając drzwi pokoju na klucz. Oparłam się plecami o ścianę, spuściwszy wzrok w dół.

- Jutro podpisujesz kontrakt.

- Mam ci podziękować? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem. - Sam bym sobie poradził... - dodał. Popatrzyłam mu w oczy, a wtedy jego wyraz twarzy zmienił się na nieco milszy.

- Wdzięczność można wyrazić na równe sposoby... - powiedziałam pod nosem, patrząc w kierunku okna. Hudson niepewnie się przysunął i oparł dłonie w połowie moich ud. W milczeniu czekał aż znowu na niego spojrzę. W końcu wybrał odpowiedni moment i delikatnie musnął moje usta. Przedłużyłam pocałunek, oplatając jego szyję rękami. Brunet gwałtownie rozchylił moje nogi i wtedy usłyszeliśmy odgłos rozpruwanego materiału.

- Wiesz ile ona kosztowała?! - krzyknęłam, odrywając się od pełnych ust Mulata.

- Kupię ci sto takich samych... - mruknął i kontynuował miażdżenie moich warg. Szybko przenieśliśmy się na łóżko. W mgnieniu oka pozbyliśmy się wszelkich ubrań.

- Hudson! - W ostatniej chwili udało mi się powstrzymać Hudsona przed spełnieniem swoich seksualnych żądzy. -  Nie zapomniałeś o czymś? - zapytałam retorycznie, ale mój partner zrobił tylko zniecierpliwioną minę, wpatrując się we mnie swoim wyczekującym wzrokiem. - Nie jestem gumową lalką... - mruknęłam, uciekając z jego objęć.

- No dobra. Przepraszam! - krzyknął zupełnie nieszczerze, kiedy zamykałam się za drzwiami łazienki.

- Mała... No otwórz.

- Daj mi spokój. - warknęłam, próbując zagłuszyć jego krzyki strumieniem wody.

Steven

             - Odwyk piękna rzecz, co? Przez pierwszy miesiąc jest źle, później już tylko gorzej... - mówił chudy szatyn, przysiadając na ławce tuż obok mnie. - Ale ty masz to już za sobą - dodał, gdy uśmiechnięty popatrzyłem w jego filozoficzne oblicze. - Ej, chyba mi nie powiesz, że wziąłeś te różowe pigułki od dr Shepharda...

- Daj spokój Lance...wiesz, że nie jestem aż tak głupi. - Zaśmialiśmy się jednocześnie, a zaraz potem znów zostałem sam. Choć biorąc pod uwagę mój stan umysłu to wcale nie byłem sam. Katrin siedziała obok i razem niańczyliśmy małą Shannon. Imię wymyśliliśmy jeszcze w drodze do tego piekielnego miejsca.

- Panie Adler! Ma pan gościa. - Pielęgniarz średniego wzrostu zawołał mnie z drugiego końca tarasu. Zerwałem się z miejsca i już po kilkunastu sekundach ściskałem dwie najbliższe memu sercu osoby w jednym ciele.

- Jak się czujesz? Nie ciężko ci z tym brzuszkiem? Mogę ci jakoś z nim pomóc? - Katrin zaczęła śmiać się w głos, a ja z zadowoleniem popatrzyłem na jej rozradowaną twarzyczkę.

- Stevie, dawno tak dobrze się nie czułam - odparła, kiedy pomogłem jej usiąść obok siebie. Nagle blondynka cicho pisnęła. - Co się dzieje?!

- Nic, głuptasie. Poruszyła się.

Moja piękna żona ująwszy moją dłoń, przystawiła ją do swojego okrąglutkiego brzucha. - Chyba już chce się wydostać - dodała, a ja popatrzyłem na nią z przerażeniem. - Lekarz powiedział, że urodzę w przyszłym tygodniu - zemdlałem.

***