Rozdział 110. I hate myself for loving you.

Komu sił nie starcza, ten ginie w połowie drogi.

~Konfucjusz

Następnego dnia. Charlotte, Karolina Północna...

Slash

              - Chciałem cię... przeprosić. - co z tego, że zjawiam się po całej nocy spędzonej w podrzędnym barze, prześmierdnięty wódką i fajkami? - Ej...no przestań się boczyć. - zaśmiałem się pod nosem, szturchając półnagą brunetkę w lekko wystające żebro.
- Zostaw mnie... - mruknęła.
- Mam coś dla ciebie. Otwórz oczy to się przekonasz. - wyszeptałem.
- Do jasnej cholery, chociaż raz mógłbyś... - wielki bukiet czerwonych róż chyba zrobił na niej wrażenie.
- Przepraszam. - dodałem, przekazując pachnące kwiaty w zgrabne dłonie.
- Ładne... - mruknęła, starając się ukryć niewielki uśmiech. - Ale tym razem mnie nie przekupisz. - i cały czar prysł.
- Nie daję ci ich żeby cię przekupić...
- Naprawdę? To świetnie, bo jeszcze dzisiaj wrócę do domu. - mówiła całkiem poważnie. Mocno wepchnęła bukiet z powrotem w moje posiadanie i bez cienia niepewności zaczęła się ubierać.
- O co ci znowu chodzi?! - nie wiedziałem jak ją zatrzymać, więc stanąłem pomiędzy nią a drzwiami. Michelle popatrzyła na mnie wilkiem i odłożyła torbę na ziemię. Nerwowo poklepała się po kieszeniach jeansów i z jednej z nich wyciągnęła znajomy woreczek.
- Hej! Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach?! - krzyknąłem, próbując odebrać swoją własność.
- Leżało pod poduszką. - położyłem zimną dłoń na karku i przekląłem pod nosem.
- Pamiętasz jaka była umowa? - zapytała, a ja twierdząco pokiwałem głową. - W takim razie...żegnaj. - zaśmiałem się kpiąco i usunąłem swoją personę z przejścia.
- Nigdzie nie pojedziesz.
- A to niby dlaczego? - zapytała, śmiejąc się z niedowierzaniem. Pokręciłem głową i gwałtownie się do niej zbliżyłem.
- Bo ja ci na to nie pozwolę. - warknąłem. 

- Chcę rozwodu. - powiedziała, wykonawszy głośny wydech. Zacząłem śmiać się pod nosem, a w jej oczach zebrały się łzy. - Ja nie żartuję! - dodała, zrywając się z miejsca. W mgnieniu oka złapałem ją w talii zanim zdążyła wyjść z pokoju. - Zostaw mnie...- wymamrotała, szarpiąc się ze mną przez dłuższą chwilę.

- Zaczekaj! - powiedziałem głośniej i przycisnąłem ją do brązowych drzwi - Daj mi coś powiedzieć... - bezustannie się przybliżałem - Rozwód? Bardzo proszę, ale Jimi zostaje ze mną.- dodałem, kiedy niemalże stykaliśmy się nosami. Rozchyliła usta z zaskoczenia.

- Chyba sobie żartujesz...

- Myślisz, że jakikolwiek sąd przyzna prawa do opieki nad dzieckiem bezrobotnej matce, która z dnia na dzień staje się coraz większą wariatką? - zapytałem, unosząc brew do góry.

Zacisnęła powieki, a po krótkiej chwili wymierzyła mi potężny policzek. Tylko odwróciłem głowę, a zaraz potem spojrzałem w jej oczy.
- Ulżyło ci? - spytałem znudzonym tonem, a kiedy chciała uderzyć mnie jeszcze raz, złapałem ją za nadgarstek i obezwładniłem. Patrzyła w moje rozzłoszczone oczy i bała się poruszyć. Dopiero kiedy jedna z jej łez popłynęła w dół, nieco opanowałem emocje i delikatnie zwolniłem uścisk.
-  Nie będziesz mi rozkazywał... - mruknęła mniej pewnie, przechodząc wgłąb pokoju.
- Zgłoszę porwanie, jeśli pojedziesz.
- Jestem jego matką, więc mam prawo go zabrać. - tu mnie miała, ale spróbowałem nieco inaczej.
- Jeżeli stąd wyjdziesz, nigdy więcej go nie zobaczysz. Pomyśl czy ci się to opłaca.
- Nie możesz! - wrzasnęła, a ja sprytnie się uśmiechnąłem.
- Ja mogę wszystko. - wyszeptałem, idąc w jej stronę. - Nie stać cię nawet na wynajęcie dobrego adwokata, skarbie. Jesteś ode mnie uzależniona. - dodałem, stając twarzą w twarz z przerażoną brunetką.
- Połowa wpływów z konta jest moja. - powiedziała, krzyżując ręce na piersi.
- Tak...? A z jakiej okazji? Od kilku miesięcy nie pracujesz, a to oznacza, że ja utrzymuję ciebie, Jimiego, dom i całą resztę. W życiu nie byłoby cię stać na takie kiecki. - powiedziałem spokojnie, podnosząc z ziemi skrawek krwistoczerwonego materiału.
- Nienawidzę cię. - warknęła przez zaciśnięte zęby, starając się powstrzymać napływające do oczu łzy. Z satysfakcją cmoknąłem ją w usta, lecz natychmiast zostałem mocno odepchnięty.
- Za 30 minut przyjedzie taksówka. - burknąłem, wychodząc ze swoją torbą.

Michelle

              Całe moje dotychczasowe przekonanie, że w końcu będzie lepiej poszło się pieprzyć. W mgnieniu oka spakowałam ostatnie rzeczy przed rzekomym wylotem i pobiegłam do Jimiego. Mały leżał na łóżku, przeglądając kolorową książeczkę.
- Sam się ubrałeś bohaterze? - zapytałam z niepewnym uśmiechem, głaskając zaczytanego malca po kudłatej główce.
- No. - mruknął w odpowiedzi. - Tatuś powiedział, że jutro zwiedzamy Londyn! - dodał podekscytowany, kładąc się na plecach i przeszywając mnie na wylot radosnym spojrzeniem.
- Tak powiedział? - zapytałam zaciekawiona i rzuciłam okiem na lekturę malucha.
- Tak. - odparł z uśmiechem i przytulił brązowego króliczka. - Mamo...
- Słucham.
- Chcesz poznać Baksa? - uniosłam głowę znad bajki o czterech autkach i skinęłam twierdząco.
- Baks, poznaj moją mamę. Mamo, to jest Baks.
- Hej... - byłam lekko zaskoczona, lecz z szerokim uśmiechem uścisnęłam maleńką, pluszową łapkę króliczka.
              Punktualnie o 10:30 byliśmy na lotnisku Charlotte Douglas. O 11:00 startował samolot do Londynu, więc mieliśmy sporo czasu na spokojne przejście przez odprawę. Wszystko jednak miało się potoczyć zupełnie inaczej. Podjęłam decyzję, nad którą chyba za długo się zastanawiałam. Aby nie wzbudzać podejrzeń, ustawiłam się w kolejce wraz z całą resztą. Jimi siedział na walizce Myles'a i wesoło machając nogami, bawił się plastikowymi samolotami.
- Powiedz, że chcesz iść do łazienki. - wyszeptałam mu na ucho, mając nadzieję, że mój plan się powiedzie.
- Mamo, muszę siku! - z ulgą złapałam małego za rączkę. Dość szybko wycofaliśmy się z kolejki.
- Gdzie idziesz? - zapytał Hudson, łapiąc mnie za przedramię, gdy byliśmy po zewnętrznej stronie kolejki.
- Mały chce do łazienki. - warknęłam.
- Ja z nim pójdę. - zaoferował.
- Poradzimy sobie. - dodałam, oswobodziwszy rękę, lecz zaraz  ponownie poczułam silną dłoń na przedramieniu. - Czego ty, kurwa, chcesz? - syknęłam cicho, żeby tylko Jimi nie usłyszał.
- Torba.
- Co?
- Tam jest ci niepotrzebna, więc możesz ją zostawić. - powiedział, przysunąwszy twarz do mojego ucha. Po chwili wahania zrozumiałam, że i tak nic nie wskóram. Skórzana torba znalazła się w dłoniach podejrzliwego Hudsona. Aby uniknąć jeszcze większych nerwów, dla niepoznaki podreptaliśmy w stronę toalet.
- Dzięki. - mruknęłam do małego i palcami przeczesałam jego ciemne włosy. Wróciliśmy na miejsce w chwili gdy Myles i Caroline przechodzili przez bramki. Jimi popędził do Slasha na skróty, ja starałam się wybrać jak najdłuższą drogę. Nigdzie mi się w końcu nie spieszyło.
- Przeproś go. - nagle Sharon wciągnęła mnie w niewielki tłum.
- Słucham?! - powiedziałam chyba za głośno, bo w jednej chwili większość oczu była skierowana w moją stronę.
- Ciszej, do cholery! - jej zniżony głos był znacznie bardziej pouczający niż krzyk. - Ciesz się, że nie urządził ci cyrku przy wszystkich. Idź i go przeproś. - powiedziała jak zwykle spokojnie i spojrzała w kierunku Hudsona.
- Ale...
- I nie mów do niego jakby był najgorszym facetem na Ziemi. Gdybym ja się tak zachowywała to mój facet już dawno znalazłby sobie inną.
- Michelle! - krzyknął Mulat, popędzając mnie wzrokiem.
- Nie będę go przepraszać.
- Tu się mylisz, no zmykaj. - dodała, popychając mnie w kierunku odprawy. Spotkałam się z nerwowym spojrzeniem Slasha. Odrobinę przyspieszyłam kroku, by na końcu dobiec do Mulata. Rzuciłam okiem na wielką halę i ciężko westchnęłam. Przeszliśmy kilka kroków, Jimi spokojnie tuptał przed nami, wlekąc za sobą Baksa.
- Gdzie chciałaś lecieć? - zapytał, a ja zmarszczyłam czoło, starając się wypaść naturalnie. - Nie jestem aż tak głupi, kotku. - wyszeptał, mocno ściskając mój nadgarstek. Cicho syknęłam pod nosem i zamilkłam. Na wszelkie pytania odpowiadałam jedynie potrząsając głową. Osbourne'owie siedzieli w środkowym rzędzie samolotu, a Jimi, Slash i ja po prawej stronie. Cała reszta rozproszyła się we wszystkich częściach latającego wehikuł. Bezustannie czułam na sobie spojrzenie Sharon. Za każdym razem, kiedy odwracałam się w jej stronę, mówiła bezdźwięcznie przeproś go. Mocno zacisnęłam powieki i głęboko odetchnęłam.
- Przepraszam... - wyszeptałam. Hudson spojrzał na mnie nieco zdziwiony i uśmiechnął się pod nosem.
- Nie próbuj tego więcej. Przecież wiesz, że nie warto. - słabo się uśmiechnęłam, choć wcale nie miałam na to ochoty. Wewnątrz cała płonęłam ze złości, biłam się po twarzy, nie mając jeszcze pojęcia w co się pakuję. Jego wzrok był stanowczy, wydawało mi się, że nie pozwala mi nawet oddychać. - Nie uciekniesz mi... - uśmiechnął się szerzej, a po chwili delikatnie pocałował mnie w usta. Po policzku popłynęła mi maleńka łza, przełknęłam ślinę i natknęłam się na pytające spojrzenie Mulata.
- To ze wzruszenia... - wyszeptałam łamiącym się głosem. Saul schował białe zęby za pełnymi ustami i kciukiem przejechał po moim policzku. Cmoknął mnie w czubek nosa i złapał za rękę. Przez 3 godziny siedziałam jak trusia i modliłam się żeby Hudson w końcu zasnął. Kiedy uścisk na mojej dłoni nieco się rozluźnił, zdołałam wymknąć się do toalety. Po drodze samolot zatrząsł się przez niewielkie turbulencje. Będąc w środku i patrząc w lustro, krzyczałam na siebie w myślach. Zastanawiałam się co robić, żeby móc wrócić do domu. Kolejne turbulencje.
- Wszystko w porządku? - do drzwi zapukała jedna ze stewardess.
- Tak, dziękuję. - odparłam, puszczając wodę w kranie.
- Strasznie męczące to latanie... - gdy wracałam, zaczepił mnie Myles.
- O tak, już nie mogę się doczekać kiedy wylądujemy.
- Ej, a może ty i Jimi pójdziecie z nami na obiad? - zapytał niepewnie, zerknąwszy na Carrie.
- Jasne, ale muszę jeszcze zabrać Slasha...- odparłam bez większego entuzjazmu.
- Myślałem, że prosto z lotniska jedzie na spotkanie z Lemmy'm... - powiedział zdezorientowany. Ucieszyłam się, że nie będzie mógł mi towarzyszyć
- W takim razie jesteśmy umówieni. - uśmiechnęłam się delikatnie i szybko wróciłam na miejsce. Hudson już nie spał. Przeciągnął się, mierząc mnie od góry do dołu dwuznacznym spojrzeniem.
- Coś czuję, że wieczorem nieźle się zabawimy... - mruknął, kładąc dłoń na moim udzie. Skrzyżowałam nogi i sztucznie się uśmiechnęłam.
              Zaraz po wylądowaniu Slash udał się na zaplanowane spotkanie, a ja i Jimi poszliśmy do hotelowej restauracji wraz z Myles'em i Caroline. Jim strasznie chciał obejść hotel wokoło, a ciocia Carrie zaoferowała swoją pomoc.
- Naprawdę nie musisz tego robić...mogę przecież z nim pójść.
- Nie przesadzaj, nawet nie tknęłaś obiadu. Myles, przypilnuj żeby niczego nie zostawiła. - rozkazała blondynka i razem z małym wybiegła przed hotel.
- Nie odpuści tego jedzenia. Ja sam przytyłem z 6kg odkąd zaczęła mi gotować. - zaśmiał się brunet, a ja zdołałam się tylko lekko uśmiechnąć. - Źle się czujesz? - zapytał po chwili, zerkając na mnie spode łba.
- Nie, po prostu nie mam ochoty na jedzenie. - odparłam, rozmasowując skronie zgiętymi kciukami. Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w kompletnej ciszy. Ludzie naokoło rozmawiali, śmiali się, głośno stukając sztućcami o talerze. W końcu Caroline i Jimi wrócili.
- My pójdziemy już do siebie. - chciałam jak najszybciej wrócić do pokoju. - Dziękuję za...to wszystko. - mruknęłam, wymijając zaskoczoną blondynkę. W recepcji odebrałam klucz i cholernie się ucieszyłam, kiedy okazało się, że Jimi będzie musiał spać z nami w jednym pokoju.
               Pierwsze spotkanie z Lemmy'm miałam już za sobą, lecz nie za bardzo wiedziałam czy jeszcze będzie mnie pamiętał. Składałam ubrania w walizce, podczas gdy ktoś trzy razy zapukał do drzwi.
- Tak?
- Pani Hudson?
- Tak, to ja.
- Mam dla pani przesyłkę. Życzę miłego dnia. - starszy, niskawy mężczyzna podał mi czarny pokrowiec na ubrania i odszedł z pochyloną głową. Z zaciekawieniem odsunęłam suwak, a wtedy moim oczom ukazała się dość...wyzywająca kreacja w bladym odcieniu różu. Do przesyłki był dołączony liścik:
'O 20:00 przyjedzie po ciebie limuzyna, bądź gotowa.'
- Jasne... - z nerwów pogniotłam papier i rzuciłam nim przed siebie. Nawet nie raczył się podpisać.
- Co się stało, mamo? - zapytał Jimi, odrywając wzrok od dwóch niedużych autek.
- Nic, - burknęłam pod nosem - tatuś załatwił ci opiekunkę. - dodałam ze łzami w oczach, mając bezpodstawny uraz do obcych ludzi, którzy mieli zajmować się moim własnym dzieckiem.

               Pędem i oczywiście spóźnieni wtargnęliśmy do niskiego pomieszczenia.
- Przywitaj się. - Hudson lekko klepnął mnie w pośladek i popchnął w stronę długowłosego basisty i wokalisty Motörhead.
- Dobry wieczór. - mruknęłam po cichu, lecz Lemmy dobrze mnie usłyszał.
- Witam piękną panią.
- To moja Michelle, jakbyś nie pamiętał. - powiedział Slash z szerokim uśmiechem.
- Nie postarzaj mnie ty stary skurwielu, - śmiech mężczyzny był dość pospolity - takich dupeczek się nie zapomina! - dodał, znienacka się do mnie przytulając. Szerzej otworzyłam oczy, kiedy poczułam jego dłonie na pośladkach i natychmiast się wycofałam. Bez chwili wahania moja otwarta dłoń wylądowała na jego zmarszczonym w półuśmiechu policzku. Hudson szarpnął mnie za rękę, jego wzrok był wręcz przerażający.
- Zwariowałaś?! - krzyknął, groźnie marszcząc brwi. Sharon głośno westchnęła i pokręciła głową z dezaprobatą. - Zabierz ją stąd. - warknął w stronę Myles'a i przeprosił tego kretyna, Lemmy'ego. Brunet złapał mnie za rękę i razem wyszliśmy na zewnątrz.
- Ja bym mu na to nie pozwolił, gdyby chodziło o Caroline. - powiedział, niepewnie na mnie zerkając.
- Wcale mnie nie pocieszyłeś. -  mruknęłam, krzyżując ręce na piersi i odchodząc w kierunku głównego wyjścia.

W tym samym czasie, Los Angeles...

Axl

              Z samego rana ruszyłem w stronę lotniska. Spodziewałem się, że znów ujrzę wychudzonego, wiecznie bladego szatyna, ubranego w ciemne ciuchy i z taką właśnie myślą czekałem na hali przylotów LAX. Oparty o pokaźnych rozmiarów kolumnę udawałem niewzruszonego całym zajściem, jednak wewnątrz czułem pieruńskie podekscytowanie. Chciałem żeby wszyscy wrócili. Izzy był pierwszy, więc ktoś musiał być następny. Ujrzałem opalonego i dobrze zbudowanego bruneta ze znajomą kobietą u boku.
- Stradlin! - krzyknąłem niskim głosem, przyspieszonym krokiem zbliżając się do przyjaciela.
- Axl! Cześć stary. - uścisnęliśmy się w najbardziej męski sposób z możliwych. - Brian, Janis, to właśnie wujek Axl.
- Ceść! - mały Brian wyciągnął rączkę w moją stronę. Ochoczo ją potrząsnąłem i przywitałem się z uroczą Janis.
- Wujku, a zabierzesz nas do Studia Universal? - zapytała nieśmiała brunetka; swoją drogą, wykapana mamusia. Zabrałem całą rodzinkę do własnego domu. Kate już przy drzwiach rzuciła się w objęcia piszczącej ze szczęścia Letty. Po niedługiej chwili rozmowy wszyscy rozdzielili się na coś w rodzaju obozów. Wraz ze Stradlinem strzeliliśmy sobie po zimnym piwku, a nasze kobiety trajkotały na górnym tarasie. Gdzieś z boku usłyszałem jak dzieciaki po raz kolejny wymieniają nazwę Studio Universal. Po kilku godzinach wyczerpujących konwersacji z trudem udało nam się rozstać.
- No to co...wpadnijcie do nas ju...
- Jutro jedziemy do Studia Universal! - wrzasnęła cała trójka podrajcowanych dzieciaków.
              Jak było zaplanowane - tak się stało. Wszyscy dobrze się bawiliśmy, a ja znów nabrałem nadziei, że jeszcze nie wszystko stracone.
- Axl...muszę ci coś powiedzieć. - wieczorem Katie niechcący przeszkodziła mi w pisaniu nowej piosenki.
- Słucham cię, skarbie. - mruknąłem, nie przestając pisać.
- Jestem w ciąży. - wypaliła prosto z mostu. Szeroko otworzyłem oczy i powoli przeniosłem wzrok na jej uśmiechniętą twarz.
- Naprawdę? - zapytałem, zrywając się z miejsca. Pokiwała twierdząco głową i odsłoniła szereg równych ząbków. Po mojej poważnej minie nie pozostało śladu. Nasze twarze przyozdabiały szczere uśmiechy. Oparliśmy się o swoje czoła. Cicho nuciłem utwór Oh My Love, który Kate tak uwielbiała. Brunetka zarzuciła swoje ręce na moją szyję i przymknęła powieki.
- Kocham cię. - wyszeptała mi na ucho i mocno się przytuliła. Cmoknąłem ją w głowę i głaskałem jej miękkie włosy dopóki Roger nam nie przeszkodził.
- Tatusiu...nie mogę spać. - dobrze wiedziałem co oznaczają te słowa.
- Wezmę prysznic. - Kate wychodząc pocałowała małego w czubek nosa i słodko się uśmiechnąwszy, zniknęła za drzwiami.
- No chodź tu. - przywołałem małego do siebie. Od razu wtulił się w moją szyję, a ja cicho odchrząknąłem. - Twinkle, twinkle, little star, how I wonder what you are... - nuciłem dalej dopóki mały nie zasnął. Moje życie chyba było idealne. No dobra, strasznie brakowało mi zespołu.