Rozdział 115. Baby, please don't go

Z dedykacją dla Marry ♥

"Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczuciem."

               Taksówka przyjechała w kilka minut. Jimi bez przerwy zadawał pytania, lecz jego mama na niektóre wolała nie odpowiadać. Kierowca zapakował torby do bagażnika i szybko ruszył w kierunku lotniska. Chelle mocno ściskała rączkę Jimiego, jakby bojąc się, że ktoś mógłby go jej odebrać. Z drugiej strony wiedziała, że na to nie pozwoli. Mijając kolejne budynki, czuła coraz większe nerwy. Słońce padało na drzewa, których cienie przysłaniały ludzi krążących po ulicach.
- Należy się 16$ - zakomunikował kierowca, zatrzymawszy auto na pasie dla taksówek. Brunetka zapłaciła, a mężczyzna pomógł jej wyciągnąć torby - Polecam się na przyszłość - dodał miłym tonem i odjechał. 
               Według rozkładu, samolot miał odlecieć za nieco ponad trzydzieści minut. Chelle nie śpieszyła się więc zbytnio. Jak to zwyczajni pasażerowie, ona i Jimi popędzili do hali odlotów. Zdali bagaż i zasiedli w poczekalni, niecierpliwiąc się z każdą kolejną minutą. 
- Szanowni pasażerowie, ze względu na zbliżający się huragan wszystkie loty zostają zawieszone. Przepraszamy za utrudnienia i prosimy o cierpliwość.
- Cholera... - mruknęła brunetka. Komunikat młodej kobiety, siedzącej za wielką szybą zdenerwował wszystkich pasażerów. Korzystając z wolnego czasu, Chelle podeszła z małym brunetem do telefonu. Wrzuciła kilka drobniaków i wykręciła numer Lise.
- Tak? - zapytał zaspany głos.
- Obudziłam cię?
- No...ale nie szkodzi, co się dzieje?
- Przepraszam - wyszeptała - Jestem na lotnisku i...mogłabym zatrzymać się u twojej mamy na jakieś dwa dni?
- Jasne, że tak. Zabieraj Jimiego i uciekaj od tego dupka. Przyjadę po ciebie na lotnisko, o której będziecie?
- Nie wiem, lot jest opóźniony, ale około czternastej powinniśmy być na miejscu.
- Uważajcie na siebie - nawet krótka rozmowa z Lisą zawsze potrafiła poprawić humor brunetce.
               Mamusiu, chcę spać - mały wtulił główkę w ramię mamy, która nerwowo skubała kant swojej koszuli. Kobieta lekko cmoknęła go w czółko i zaczęła wpatrywać się w dwa bilety dla klasy turystycznej. Nie potrafiła skupić się na niczym innym niż myślenie o zbliżających się chwilach. Wciąż bała się odejść. Nie chciała, żeby Slash został teraz sam, bo doskonale wiedziała jak bardzo jej potrzebuje. Czasem jednak każdy powinien pomyśleć o sobie. Nawet w najskrytszych marzeniach nie widziała już przyszłości dla jej dotychczasowego związku.
               Trzy godziny po tym jak brunetka zabrała małego i pewnie była już w drodze do Chicago, Slash zaczął dochodzić do siebie. Otworzył oczy, lecz obraz był zbyt zamazany, by mógł cokolwiek zobaczyć.
- Budzi się - usłyszał gdzieś z boku.
- Slash? W porządku? Słyszysz mnie? - nachylony nad Mulatem Todd patrzył jak jego kolega nieporadnie próbuje wykrztusić z siebie jakiekolwiek słowo. Leniwie pokiwał głową i nieco szybciej zatrzepotał powiekami. Głośne grzmoty skomponowały się z równie głośnym trzaskiem drzwi. 
- I co? Dzwonimy po karetkę, czy czekamy? - tym razem udało mu się zidentyfikować głos Myles'a. 
- Nie trzeba... - wymamrotał, łapiąc szatyna obok za rękę. Dammit pomógł mu usiąść. Slash złapał się za głowę i potrzepał nią na boki.
- Slash...gdzie jest Michelle? - zapytał wokalista, siadając obok niego na łóżku.
- Skąd mam, kurwa, wiedzieć? - spytał cichym, lecz wyraźnie rozdrażnionym tonem.
- Zabrała dzieciaka i spierdoliła - zaśmiał się Lemmy i wtedy Slash uświadomił sobie co właśnie mogło się stać. Powoli wstał, z niechcianą nienawiścią wpatrując się w czerwoną suknię na oparciu krzesła.
- Co za suka... - dodał Kilmister, a Slash wciąż z niedowierzaniem patrzył na sukienkę. Nagle zerwał się z miejsca i rozejrzał się naokoło. Chwycił za swój portfel i spostrzegł, że cała gotówka zniknęła. Miał ochotę wyrwać sobie włosy z głowy, jednak wtedy odwiedziła go ostatnia myśl mogąca go uratować. Założył kowbojki i lekko zawracając się przy drzwiach, dobiegł do windy. Z recepcji hotelu obdzwonił wszystkie lotniska w Amsterdamie. Nikt nie zarezerwował biletu na jego nazwisko, jednak jeszcze jeden samolot wylatywał tego dnia do Ameryki. Postanowił szukać na własną rękę.
- Taxi! - na dworze lało jak z cebra. Podstarzała taksówka zatrzymała się tuż przed dwoma zdenerwowanymi mężczyznami. Gdy starszy blondyn dotknął czarnej klamki, Slash lekko popchnął go w bok i przemoczony wsiadł do auta. 
               Na największym lotnisku w mieście roiło się od brunetek z dziećmi. Hudson wkurzonym krokiem pokonywał kolejne metry, aż w końcu ją zauważył. Siedziała ze spuszczoną głową, delikatnie głaskając jego syna po policzku. Przykryty płaszczem maluch z podkurczonymi nóżkami spał na kolanach mamy. Hudson wtopił się w tłum i usiadł na plastikowym krześle. Gdyby nie oparcia, stykaliby się plecami. Brunetka poczuła znajomy zapach perfum i papierosów. Na elektronicznej tablicy ogłoszeń wyświetliła się informacja, która zapraszała pasażerów lotu numer 816 linii lotniczych Delta Air Lines do Chicago na pokład samolotu. Chelle zabrała płaszcz i po cichu obudziła Jimiego. Mały wolał iść o własnych siłach, więc brunetka nie musiała taszczyć dziecka w ramionach. Z bagażem podręcznym w jednej dłoni i łapką synka w drugiej, brnęła pomiędzy innymi ludźmi, ostrożnie rozglądając się po ich twarzach.
- Chciałaś wyjechać bez pożegnania? - zapytał, nagle zaciskając dłoń na jej przedramieniu. Chelle szeroko otworzyła oczy i głośno przełknęła ślinę.
- Nie zasługujesz na pożegnanie - w końcu zdobyła się na odwagę by popatrzeć mu w oczy.
- Nigdzie nie pojedziesz - warknął, przybliżając się o krok.
- Daj mi w końcu spokój! - krzyknęła, przez co wszyscy wokoło zaczęli wpatrywać się w Hudsona. Mulat przez chwilę nie wiedział co robić. Chelle w tym czasie zaczęła iść w stronę ciężkich drzwi, prowadzących na zewnątrz. Mulat szedł za nią i mówił to, co wypowiedział już kilka razy. Jimi był przerażony słowami ojca, nie do końca je rozumiał, jednak potrafił wyciągnąć kilka istotnych wniosków. Gdy weszli na pas startowy, burza nie ustawała. Ludzie wchodzili do małego samolotu, witając kapitana.
- Nie będziemy się tutaj kłócić. Nie rób cyrków, tylko grzecznie wracaj ze mną.
- Zostaw mnie, do kurwy nędzy! - wrzasnęła. Jimi jeszcze nigdy nie słyszał jak mama przeklina, więc spojrzał na nią nieco innym wzrokiem - Czy ty nie widzisz co zrobiłeś?!
- Zamknij się, bo zabiorę ci Ji...
- Nikogo mi nie zabierzesz. Znalazłam pracę, jeśli cię to ciekawi - warknęła ciszej, patrząc na Hudsona, który bez przerwy próbował operować tymi samymi argumentami. Dla Jimiego w jednej chwili już nie tylko tata był tym złym.
- Nie poradzisz sobie beze mnie... - Slash był zbity z tropu, a ona postanowiła to wykorzystać.
- Żegnaj - mruknęła, chwytając Jimiego za rączkę - No chodź - dodała, gdy mały zaczął zapierać się nóżkami.
- Chcę zostać z tatą.
- Nie. Chodź szybciutko - wiedział, że mama zaraz zacznie krzyczeć, więc mocno wyszarpnął rękę i podbiegł do swojego ojca, oplatając jego nogę rączkami.
- Proszę bardzo. Teraz możesz wracać - drwiący uśmiech na twarzy Hudsona, wyprowadził ją z równowagi - No dalej, droga wolna - ponaglał. Ze smutkiem popatrzyła na małego bruneta, bez którego nie mogła odejść. Mulat z uśmiechem podszedł bliżej i przytulił ją ostrożnie - Grzeczna dziewczynka - wyszeptał do jej ucha. Chelle szybko się odsunęła i wzięła Jimiego na ręce. Nerwowym krokiem szła z powrotem do budynku.
- Pójdę po wasze torby! - krzyknął Hudson, w ostatniej chwili zatrzymując załogę przed odlotem.
               Musisz mnie słuchać, wiesz? - zapytała półszeptem, na co Jimi skinął głową. Dobrze wiedziała, że malec patrzy na kroczącego za nią Mulata. Wrócili do hotelu i razem ułożyli Jimiego do łóżka. Chelle ani razu nie odezwała się do Slasha. Była najbardziej zdenerwowaną kobietą na ziemi, a mimo wszystko chciała ukryć to przed swoim synem. Gdy brała prysznic, Mulat przeszukiwał jej rzeczy. Zabrał wszystkie pieniądze i położył na łóżku kolejną seksowną koszulkę nocną. Ku jego niezadowoleniu, brunetka wróciła do pokoju w długich spodniach od piżamy i zwykłej koszulce na cienkich ramiączkach. Usiadła na łóżku i sięgnęła po tabletki z szafki. Hudson powstrzymał ją przed wysypaniem ich z opakowania i usiadł tuż za nią. Dłonią zsunął jedno ramiączko, a ona zaraz je poprawiła. Gdy chciała wstać, Hudson mocno ją przytrzymał, chcąc złożyć pocałunek na jej ustach.
- Przestań! - wrzasnęła, gdy jego dłoń mocno ścisnęła jej pierś. Złapała się za bolące miejsce, odskakując od niego na drugą stronę łóżka.
- O nie, nie kotku... Nie po to zapierdalałem na lotnisko, żeby teraz po prostu iść spać.
- Mam okres - te słowa ostatecznie zdołały go powstrzymać.
- Naprawdę? - pokiwała głową w odpowiedzi, zakładając ręce na piersi - Zdejmij bluzkę - zażądał, a ona popatrzyła na niego jak na idiotę.
- Nie jestem twoją dziwką - warknęła, przykrywając się kołdrą.
- Rób co mówię albo...
- Albo co? Nie rozumiesz, że to koniec? Mam pracę - ostatni wyraz dodatkowo przeliterowała, zerkając na wkurzonego gitarzystę.
- Tak? Przy której latarni będziesz stała? Chętnie skorzystam - te słowa zabolały najbardziej.
- No przestań ryczeć...ja pierdolę - Hudson odpalił papierosa, patrząc jak po policzkach brunetki płyną łzy.
- Dlaczego nie pozwalasz mi wrócić do domu? - zapytała, pociągając nosem - Ja nic nie rozumiem... - mówiła to, co chciała powiedzieć mu od dawna.
- A dlaczego ty ciągle do mnie wracasz? Może gdybyś chciała to już dawno byś mnie zostawiła? - sam nie wierzył w swoje słowa. Nigdy nie chciał jej tego powiedzieć.
                Z samego rana pojechali do kolejnego miasta. Przed południem Chelle kupiła kolejną paczkę tabletek na uspokojenie. Kiedy wróciła, Caroline zaciągnęła ją w zacisze swojej sypialni.
- Dzwoniła jakaś Lise i pytała gdzie jesteś - Michelle ciężko westchnęła i zaczęła od początku opowiadać blondynce o wydarzeniach z minionego dnia. Dopiero potem zadzwoniła do Lizzy i wszystko jej wyjaśniła.
- Nie mam już siły...wczoraj Jimi wolał zostać z tym idiotą. Przez chwilę miałam ochotę zostawić mu dziecko i spieprzyć na drugi koniec świata - cała złość szybko z niej upływała. Gdy pani McKagan usłyszała o ostatniej szansie dla Slasha, poczuła nagły skok ciśnienia.
- Wiesz co...rób co chcesz, to przecież twoje życie. Mnie wystarczy uderzyć tylko raz - warknęła przez telefon i zdenerwowana odłożyła słuchawkę na swoje miejsce.
- Lise? Lise! Halo? - Chelle głośno przeklęła i dopiero wtedy zauważyła Jimiego przy drzwiach.
- Jimi... Podsłuchiwałeś? - zapytała przerażona, idąc w kierunku dziecka, którego oczka błyszczały jak maleńkie gwizdki na niebie. Gdy chciała go przytulić, mały biegiem ruszył przed siebie. Nagle drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł Slash. Dziecko wskoczyło w jego ramiona i cicho łkało, mocząc łzami rękaw jego koszulki.
- Cii... Coś ty mu zrobiła? - myślała, że zaraz zwariuje. Miała nadzieję, że na hotel spadnie bomba atomowa i nie będzie musiała więcej popełniać tylu błędów naraz.
- Nic. Muszę się przewietrzyć - mruknęła, zabierając cienki sweter i wychodząc z pokoju. Ukryła się w spokojnej dzielnicy i przechodząc kolejnymi ulicami, wypalała paczkę papierosów. Usiadła na ławce w uroczej alejce otoczonej kwiatami i zamknęła oczy. Była najgorszą matką na świecie. Tego dnia posypało się coś innego. Coś znacznie ważniejszego.


               Tymczasem na drugim końcu świata Rose i Stradlin pisali nowe piosenki, Steven uczył się perfekcyjnego ojcostwa od dwójki wspomnianych przyjaciół i powoli powracał do swojej ukochanej perkusji. Cała trójka bezustannie starała skontaktować się z Duff'em, jednak ten nie miał czasu nawet na krótką rozmowę. Każdego dnia rozmawiał z Lise, ale ona co dzień ucinała rozmowę w najważniejszym momencie. O Slasha nikt nie pytał. Wiedzieli, że bez niego zespół nie będzie do końca prawdziwy, ale w trójkę próbowali reaktywować swoją ukochaną kapelę.


         Ostatni europejski koncert Slash'a, Myles'a i The Conspirators przebiegł nadzwyczaj dobrze. Mimo że Chelle, Caroline i Jimi zostali w hotelu, Hudson wiedział, że nie wyjadą w tym czasie.
- A jak tam układa się z szanowną małżonką? - zapytał Lemmy, gdy w barze cała ekipa opijała zakończenie trasy po Europie. 
 - Ta wariatka myśli, że zgodzę się na rozwód - zaśmiał się w głos, a wszyscy popatrzyli na niego z lekkim zaskoczeniem - Nie mówiłem wam? Truje mi dupę od początku trasy - Myles wolał nie słuchać co jeszcze Hudson powie na temat swojej żony. Dla bezpieczeństwa jego i Slash'a szybko się pożegnał i wrócił do hotelu.
- Co oni tam robią? - Chelle, zdążyła już z nerwów obgryźć paznokcie.
- Kiedy wychodziłem tylko pili - odparł Myles i objął Carrie, ułożywszy głowę na jej ramieniu.
               Brunetka niedbale pakowała swoją torbę i ani myślała dłużej zwlekać ze swoim odejściem.
- Zostań chociaż do końca trasy... - głos Saula był zupełnie inny niż przez ostatnie miesiące. Nie wyrażał nakazu, nie był przepełniony nienawiścią.
- Mieliśmy umowę, której jak zwykle nie dotrzymałeś. Prosiłam cię żebyś przestał brać to gówno, ale skoro nie my jesteśmy ważni, to nie będziemy ci dłużej przeszkadzać - patrzył na nią swoim żałosnym wzrokiem, a ona przez długą chwilę milczała jak grób.
- A może...
- Daj sobie spokój. I tak nic z tego nie będzie - mimo że tego nie okazał, te słowa cholernie go zabolały. Sam nie wiedział co powinien zrobić - Jimi pośpiesz się, bo samolot odleci bez nas - pociągnęła małego za rączkę. Myślała, że znów będzie krzyczał, ale on tylko patrzył jak niepewnie kroczy w wybranym kierunku - Mogę chociaż pożegnać się z synem? - zapytał, doganiając ich gdy wchodzili do krótkiego korytarza. Chelle westchnęła ze zniecierpliwieniem i nawet nie spojrzała na to jak mały brunet ze spuszczoną główką robi krok do przodu. Hudson delikatnie oplótł go ramionami i popatrzył na dłoń Chelle, która nie puściła go nawet na chwilę. W końcu musieli się rozstać. Jimi pomachał tacie z daleka. Brunetka, którą tak cholernie kochał nawet na niego popatrzyła. Dopiero wtedy było mu naprawdę głupio. Wcisnął dłonie do kieszeni jeansów i przez kilkanaście minut błąkał się po apartamencie. Bez celu wpatrywał się w pustkę przed sobą. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Otrząsnął się z transu, podbiegł do nich i mocno szarpnął za klamkę.
- A...to ty... - cała nadzieja ulotniła się z kolejnym wydechem.
- Gdzie ona jest? - Caroline bez pytania weszła do apartamentu i rozejrzała się wokoło.
- Co jej znowu zrobiłeś?! - wrzasnęła, mając przed oczami najgorsze wizje.
- Wróciła do domu! - krzyknął w odpowiedzi, patrząc na blondynkę, której mina zmieniała się z każdą kolejną sekundą.
- W końcu - mruknęła, uspokoiwszy się.
- Slash czy...a co ty tu robisz? - zapytał Myles, wpatrując się w swoją dziewczynę.
- Właśnie wychodziłam.
- Czego chcesz? - Hudson wyraźnie nie miał ochoty na niczyje towarzystwo.
- Chcieliśmy trochę pograć, przyjdziesz do 202? - Myles nie chciał zbytnio naciskać.
- Dacie sobie radę beze mnie - burknął, trzaskając drzwiami sypialni. Kennedy jeszcze przez chwilę stał jak słup soli, po czym dołączył do kolegów z zespołu.

                Wciąż nie wierzyła w to co robi. Powoli wchodziła po schodach na niewielki, drewniany taras. Jimi spał w jej ramionach jak zabity. Z początku lekkie torby teraz były największym utrapieniem. Potworne zmęczenie dawało się we znaki. Zapukała do drzwi, nie chciała się wpraszać. Dopiero po długiej chwili usłyszała jak ktoś się do nich zbliża. Odczekała jeszcze moment i zapukała po raz kolejny. Przed jej oczami stanęła Lise. Obecność spóźnialskiego gościa sprawiła, że z niedowierzaniem odsunęła się od drzwi.
- Dlaczego nie zadzwoniłaś? Przyjechałabym po ciebie na lotnisko! - brunetka wciągnęła Chelle do środka i mocno ją przytuliła. Zupełnie zapomniała o tym, co powiedziała jej kilka dni wcześniej.
- A kto to? - z kuchni wyłoniła się postać starszej kobiety, która miała w zwyczaju farbować włosy na czarno.
- To moja przyjaciółka, Michelle - wyjaśniła dziewczyna, zerkając na Jimiego.
- Pamiętasz ciocię Lizzy? - zapytała Chelle, głaskając malca po główce.
                Obie brunetki siedziały na kanapie i rozmawiały przy kubku gorącej herbaty.
- Kiedy złożysz pozew?
- W tym tygodniu. Wystarczy jeden podpis i sprawa trafi do sądu. No i na jakiś czas muszę wrócić do LA - odparła pani Hudson, popijając łyk gorącego napoju.
- Zrobicie to?
- Co?
- Rozejdziecie się na dobre?
- A ty zostawisz w końcu McKagan'a?
- My to zupełnie inna sprawa. Poza tym nie zmieniaj tematu - pani McKagan sama nie wiedziała jak potoczą się losy jej małżeństwa.
- Chcę rozwodu.
- A co potem? - Michelle mogła zastanawiać się nad odpowiedzią tak długo, jak tylko chciała.
- Wyjadę i zacznę wszystko od nowa - odparła po chwili namysłu i uśmiechnęła się zupełnie nieszczerze.
- Wciąż go kochasz? - wyszeptała brunetka, patrząc na przyjaciółkę. Nawet nie zdążyła dodać słowa, a pani Hudson już przytulała się do jej ramienia - Pomogę ci, będę zeznawać jeśli chcesz.
- Ja...ja chcę żeby on wrócił, żeby znowu było dobrze - nie umiała dłużej powstrzymywać łez. Gdy kobieta chciała mocniej ją przytulić, Chelle zerwała się z miejsca. Przeprosiła i zniknęła za drzwiami tymczasowego lokum.