Rozdział 116. Don’t know what you got till it’s done

"Żadna wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza – wie, jak przeżyć."

~ Jonathan Carroll

           Kilka dni minęło bez zakłóceń. Slash w spokoju grał ostatnie koncerty w Orlando i Minneapolis, a Michelle miała czas na uporządkowanie swoich spraw. Pewnego ranka obudził ją znajomy szept mężczyzny.
- Co ty tu robisz?! - niemalże krzyknęła, lecz blondyn zdążył zatkać jej usta zmarzniętą dłonią.
- Cicho, proszę! - wyszeptał błagalnie. Rozespana Chelle zaczynała przypominać sobie gdzie jest. Podejrzewała, że chłopak wszedł do pokoju przez uchylone okno.
- Po co przyszedłeś?
- Muszę porozmawiać z Lisą, a ty mi w tym pomożesz - odparł, siadając tuż przed nią na podłodze.
- Ona nie będzie z tobą rozmawiać. Po tym co jej zrobiłeś, możesz od razu stąd wyjść.
- A ty nie porozmawiałabyś z Hudsonem, gdyby do ciebie przyszedł? - zamilkła, a on nawet nie zdawał sobie sprawy w jak czuły punkt uderzył.
- Co mam robić? - delikatny uśmiech na twarzy basisty zdołał ją przekonać.
            Gdy mała Joan i Jimi bawili się w salonie, Lizzy wypatrywała McKagana za oknem. Blondyn miał tego dnia zobaczyć się z córką.
- Przepraszam...czy mogłaby mi pani w czymś pomóc? - Chelle niepewnym krokiem weszła do salonu.
- Ja ci pomogę, czegoś potrzebujesz?
- Wolałabym żeby twoja mama ze mną poszła - popatrzyła na brunetkę tak, żeby nie wzbudzić podejrzeń jej matki, a jednocześnie dać przyjaciółce znak, że ktoś na nią czeka. Michelle i Jennifer poszły do jednego z pokoi i zamknęły za sobą drzwi.
- Cześć - Duff szeroko uśmiechnął się na widok Jimiego i swojej małej Joan.
- Hej... - brunetka założyła kosmyk włosów za ucho i wbiła wzrok w podłogę.
- Twoja mama mnie nienawidzi - nie miał pojęcia jak zacząć rozmowę.
- Nie tylko ona - zmarszczył czoło, sądząc, że mówi o sobie - Ojciec o wszystkim już wie - dodała po chwili, a na twarzy Duff'a zagościł uśmiech. Pełen nadziei poszedł za swoją żoną. Usiedli na fotelach naprzeciwko siebie i patrzyli na dzieci.
- Witaj Joan... - łezka wzruszenia zakręciła się w oku Lizzy, gdy mała blondynka z tęsknotą wymalowaną na twarzyczce przytuliła się do miękkich włosów ojca.

30 sierpień 1996r., Los Angeles CA
           Kudłaty Mulat szedł przez lotnisko, wlokąc za sobą wielką czarną walizkę na kółkach. Wiele twarzy wydawało mu się znajomych, jednak dopiero gdy wyszedł na zewnątrz jego wzrok ugrzązł na rudej głowie. Przez chwilę wpatrywał się w znajome włosy, unoszące się w górę i w dół podczas szybkiego chodu ich właściciela. Na początku miał ochotę się przywitać, jednak widząc jak wokalistka podaje rękę Gilby'emu Clarke, postanowił odpuścić. W mgnieniu oka zatrzymał taksówkę i zdenerwowany wrzucił do niej walizkę. Jakie było jego zdziwienie kiedy klucze do domu nie pasowały. Na wszystkie sposoby próbował wcisnąć do zamka mosiężny kluczyk, ale ten za cholerę nie chciał przekręcić się w bok. Udało mu się wejść przez otwarty taras.
- Tata! - Jimi właśnie schodził ze schodów.
- Cześć mały! Gdzie mama? - zapytał, z utęsknieniem przytulając chude ciałko.
- Na górze - odparł mały, wyrywając się z powrotem na ziemię. Hudson zostawił walizkę w przedpokoju i przeskakując co trzy stopnie, wpadł do sypialni.
- Dlaczego nie mogłem wejść do własnego domu?
- Wymieniłam zamki.
- Może wypadałoby mnie o tym powiadomić? - nie znosiła jego retorycznych pytań. Nie podnosiła nawet wzroku znad sterty rzeczy do uprasowania - Patrz na mnie jak do ciebie mówię - zażądał, zbliżając się o kilka kroków.
- Nie - mruknęła - Na stole leży list do ciebie - niepewny swojego losu powrócił do salonu. Już z daleka ujrzał cienką, białą kopertę na brązowym stole w jadalni. Rozchylił usta ze zdziwienia, gdy przeczytał granatowy napis. Nerwowo otworzył pismo z sądu i spojrzał na pierwszy akapit.
- Michelle! - krzyknął - Michelle! - wrzasnął jeszcze głośniej.
- Czego? - burknęła, wchodząc do kuchni. Jimi uważnie przyglądał się całej rozmowie.
- Musimy porozmawiać. Natychmiast - wycedził przez zęby, patrząc na małego ze sztucznym uśmiechem. Szarpnął Chelle za przedramię i zaprowadził ją do najbliższego pokoju.
- Co to jest?! Popierdoliło cię?! Nie dostaniesz żadnego rozwodu! - krzyczał w szale złości i wymachując papierkiem przed jej nosem.
- Nie krzycz na mnie - powiedziała ze stoickim spokojem.
- Jak mam nie krzyczeć?! Czy ty wiesz co właśnie robisz?! -  stanął oko w oko z brunetką, która tylko głośno prychnęła pod nosem.
- Podpiszesz, czy będziemy się włóczyć po sądach? - jej spokój doprowadzał go do szału.
- Mamy syna! On potrzebuje i mnie i ciebie! Poza tym nie ma mowy o żadnym rozwodzie! - Michelle zaczęła głośno się śmiać, a Slash zrobił zdezorientowaną minę.
- Dziwne, że nie pomyślałeś o tym zanim wróciłeś do dragów - odparła, zakładając ręce na piersi. Oszołomienie nie pozwalało mu myśleć.
- Masz coś jeszcze do powiedzenia? - zapytała oschle.
- Nie zgodzę się na rozwód - mówił, nie spuszczając wzroku ze stanowczej kobiety.
- Spotkamy się w sądzie - szybko opuściła pokój, nie dając mu dojść do słowa. Przez kilka minut wpatrywał się we framugę drzwi, próbując przypomnieć sobie gdzie schował karteczkę z numerem telefonu do najlepszego adwokata w mieście.
           Nerwowa brunetka zamknęła drzwi do sypialni i usiadła na skraju łóżka. Nigdy wcześniej nie sądziła, że nadejdzie właśnie taki dzień. Miała jednak dość obecnej sytuacji i pewna swoich planów, dążyła do ich realizacji. Nagle do sypialni wszedł Slash. Nie patrzyła na niego, już wtedy nie miała na to odwagi. Kątem oka zobaczyła jak Mulat dopakowuje swoją torbę rzeczami z szuflady.
- Co ty robisz? - zapytałam niepewnie.
- Nie twój gówniany interes... - odparł nieprzyjemnym tonem. Każdy jego ruch był szybki, niedbały i bardzo głośny. Przez chwilę szarpał się z zacinającym się suwakiem, przeklinając przy tym pod nosem. Michelle zamknęła oczy i cierpliwie czekała aż wyjdzie.
- Chcesz się sądzić, to bardzo proszę. Tylko zanim to zrobisz, przypomnij sobie co przysięgaliśmy przed ołtarzem - odwróciła głowę w momencie gdy trzaskał drzwiami. Po policzkach oszołomionej kobiety popłynęło kilka dużych łez. Znajomy warkot motocykla błyskawicznie się oddalał. Ukryła twarz w dłoniach i głęboko odetchnęła.
           W domu było cicho i smutno. Pomyślała o świętach. Nie chciała żeby Jimi spędził je bez ojca, jednak nie miała innego wyjścia. Musiała się od niego uwolnić. Miało być na dobre i na złe, aż do śmierci w wierności i uczciwości małżeńskiej. Wtedy jednak nie było dziecka, a to o Jimiego przecież chodziło.
            Dryń! Dryń! Głośny dźwięk telefonu wypełnił cały salon.
- Mamo! Ciocia dzwoni! - brunetka owinięta w duży ręcznik wyszła z łazienki na dole.
- Tak? - odebrawszy słuchawkę od małego, kobieta zarzuciła sobie drugi ręcznik na ociekające wodą włosy.
- Dlaczego nie powiedziałaś, że jesteście w LA? - smutek w głosie Kate nie zrobił na niej wrażenia. Pani Rose co jakiś czas nagrywała się na sekretarkę, lecz Chelle nie miała ochoty na rozmowy.
- Niedawno przyjechaliśmy, nie miałam kiedy zadzwonić - odparła, starając się jedną ręką wysuszyć włosy.
- A może...mogłybyśmy się dzisiaj spotkać? Masz chwilę po południu? - zapytała, licząc na akceptację jej zaproszenia - Halo?
- O szesnastej w parku, pasuje?
- Jasne, do zobaczenia - wcale nie miała ochoty na wychodzenie z domu.
            Próbując ukryć zmęczone oczy pod warstwą pudru, zastanawiała się gdzie właśnie teraz jest jej prawie były mąż. W luźnej koszulce i szarych spodniach wyszła na zewnątrz w poszukiwaniu Jimiego. Mały bawił się autkami za swoim ulubionym drzewem.
- Kiedy tatuś wróci?
- Zabierz Baksa, idziemy na spacer - nie znosiła ignorować jego pytań, jednak nie wiedziała jaka odpowiedź byłaby dla niego odpowiednia. Kate i Roger już czekali na nich w parku. Michelle widząc promieniejącą przyjaciółkę, starała się zachowywać jak najweselej. Gdy dzieciaki bawiły się na niewielkiej karuzeli, kobiety siedziały na drewnianej ławce i patrzyły na swoje pociechy.
- Nie sądziłam, że Slash się tak zmieni - powiedziała z szerokim uśmiechem, patrząc w pełne smutku oczy przyjaciółki - Powiedziałam coś nie tak? - zapytała skonsternowana, widząc, że jej słowa wcale nie wywołały oczekiwanej reakcji.
- Nie, wszystko jest...w porządku - bała się mówić o swoich problemach, ale nie miała ochoty dłużej udawać, że jest dobrze - Rozwodzimy się.
- O kurwa... - wyszeptała, zaczynając pojmować sytuację - Ale...jak to?
- Normalnie, przychodzi taki czas, kiedy ludzie nie potrafią już ze sobą wytrzymać - z uśmiechu ponownie nic nie wyszło.
- Chelle...dlaczego o niczym mi nie powiedziałaś? - zapytała półszeptem, lustrując smutną twarz wzrokiem.
- Ja nie pytałam o twoje sprawy - nie chciała być niemiła, jednak nie potrafiła inaczej ująć tych kilku myśli. Zamilkły. Na dworze było duszno, a całe niebo chowało się za chmurami. Gromada dzieci na placu zabaw piszczała, skakała i śmiała się wniebogłosy.
- Przepraszam... - wyszeptała po chwili, widząc zdruzgotaną minę Kate.
- To ja powinnam przeprosić. Byłam tak zajęta sobą, że nie zauważyłam co dzieje się u ciebie - odparła skruszona, pragnąc jej wybaczenia - Kiedy to się zacznie?
- Jutro o dziewiątej mamy stawić się w sądzie - odpowiedziała, wpatrując się w krótko przycięte paznokcie - Ale cały proces pewnie się przedłuży, bo...on nie chce się zgodzić - Kate nie chciała być zbyt wścibska, dlatego tymczasowo powstrzymała się od wypytywania o przyczynę ich rzekomego rozejścia.
- To...nie mieszkacie już razem?
- Wczoraj Hudson się wyprowadził. Formalnie od dwóch tygodni jesteśmy w separacji - oszołomiona kobieta nie miała pojęcia co przeżywała jej przyjaciółka. Wiedziała jednak, że zrobi wszystko aby w jakikolwiek sposób jej pomóc.

01 wrzesień 1996r. Dzień pierwszej rozprawy
             Oboje byli zestresowani niczym w dzień ślubu. Żadne z nich tego nie chciało, jednak ona musiała odejść. W nocy nie zmrużyli oka. Rano zrezygnowali ze śniadania i mimo, że znajdowali się w zupełnie innych częściach miasta, wiedzieli co o tej porze robi ta druga osoba.
             O ósmej nad ranem brunetka zakładała cienkie, cieliste rajstopy. Po jeszcze nieprzypudrowanym policzku popłynęła łza. Dopasowana spódniczka w odcieniu ciemnej zieleni spoczęła na zgrabnym ciele kobiety. Zapinając białą koszulę powoli oddychała, próbując opanować szargające nią emocje. Niewielkie stopy wsunęła w czarne szpilki i usłyszała dzwonek do drzwi. Zdezorientowana zeszła na dół. Na widok Hudsona wywróciła oczami i odsunęła się od drzwi.
- Jeszcze możesz się wycofać - mruknął obojętnie, trącając ją ramieniem w przejściu.
- Spierdalaj... - wyszeptała pod nosem.
- Taka jesteś teraz mądra?
- Tata! - z kuchni wybiegł Jimi.
- Cześć mały! Tęskniłeś za tatusiem? W samochodzie mam dla ciebie wielkie autko, chcesz je zobaczyć? - zapytał, zerkając na zdenerwowaną żonę.
- Nie teraz. Musimy już jechać. Chodź Jimi - mały nie zdawał sobie sprawy z planów rodziców.
- A gdzie pojedziemy? - zapytał z radosnym uśmiechem, spoglądając na tatę i mamę.
- To niespodzianka, no chodź - nie chciała zdradzić miejsca pobytu Jimiego w obawie przed wszelkimi podstępami Hudsona.
- Najpierw chcę zobaczyć autko! - uśmiech na jego dziecięcej twarzy był bezcenny.
- Nie teraz - warknęła, a Jimi posłusznie spuścił główkę. Chelle przykucnęłam naprzeciwko malca, a on ostrożnie ją przytulił.
- Mama i tata muszą coś załatwić i dopiero później dostaniesz zabawkę - nie spodziewała się takich słów ze strony Hudsona. Chociaż pod tym względem była pozytywnie zaskoczona. Kobieta cmoknęła policzek okrągłej główki małego bruneta i chwytając go za rączkę, ruszyła w kierunku drzwi.
- Nie pożegnasz się z tatą? - zapytał Slash. Miał tak smutny ton głosu, że każdy czuł ścisk w gardle. Mały bez wahania rzucił się w objęcia swojego taty, gdy Chelle poganiała ich z każdą sekundą.
- Kocham cię tatusiu - wyszeptał mały i posłał mu prześliczny uśmiech. Mulat nie odpowiedział. Nie potrafił. Kątem oka spojrzał na swoją żonę.
- Chodź - brunetka mówiła ledwo słyszalnie. Złapała Jimiego za rączkę - Wyjdź, bo muszę zamknąć drzwi - powiedziała, spoglądając na Hudsona. Mulat ze smutnym uśmiechem popatrzył na posadzkę i grzecznie wyszedł na zewnątrz.
             Po krótkiej chwili byli w drodze do willi Rose'ów. Axl siedział na wielkiej kosiarce i slalomem omijał kamienie wzdłuż ścieżki do ogrodu. Kate przesadzała kwiatka z doniczki do czarnej ziemi, a Roger siedział na werandzie i wesoło machał czarnymi od biegania boso po trawie stópkami. Nagle rude pokolenie zauważyło znajome auto. Zielonkawy Challenger zaparkował po przeciwnej stronie ulicy, a z wnętrza wyłoniła się ciocia i Jimi. Katie natychmiast otworzyła furtkę i uściskała przyjaciółkę. Chłopcy przywitali się głośnym przybiciem piątki.
- Wejdziesz? - zapytała Kate, zrzuciwszy brudne rękawiczki na ziemię.
- Może później. Teraz nie zdążę - odpowiadała drżącym głosem.
- Rozmawiałaś z nim? - zapytała ciszej, patrząc prosto w jej oczy.
- Tak, wymieniliśmy się kilkoma przekleństwami. W nocy nawet nie zmrużyłam oka, bo ciągle o tym myślałam - odparła, przeczesując włosy palcami.
- A Jimi? Jak on to znosi? - zapytała, pocieszająco pocierając brunetkę po ramieniu.
- On...cholera! Muszę jechać, bo się spóźnię. Przepraszam Katie. Odwdzięczę się za opiekę nad małym, obiecuję! - spieszyła się, więc jej przyjaciółka musiała poczekać na uzyskanie odpowiedzi. Wsiadła w samochód. Skinieniem głowy pożegnała się z Axl'em i ruszyła przed siebie. Dotarłszy na miejsce, spojrzała na zegarek. Miała jeszcze kilka minut na zastanowienie. Nie miała pojęcia czy Slash już na nią czeka. Z nerwów prawie złamała kluczyk w zamku od auta. W budce naprzeciwko sądu kupiła małą czarną, przez moment rozkoszując się przyjemną wonią.
- Pani Hudson? - zapytał ktoś z boku.
- Dzień dobry - Brian Lender uścisnął jej dłoń. Po chwili ujrzeli Slasha, idącego przez parking z piękną choć znacznie starszą kobietą. Blondynka z pewnym wyrazem twarzy kroczyła u jego boku, skrupulatnie odpowiadając na jego wszystkie pytania. Zauważył ją. Zatrzymał się w połowie schodów i ciężko westchnąwszy, ruszył w jej kierunku.
- Porozmawiamy w cztery oczy? - zapytał, podchodząc bliżej.
- Nie mamy o czym rozmawiać - odparła cicho, nie było jej łatwo wydusić nawet słowa.
- Już czas... - powiedział Lender, spoglądając na wskazówki drogiego zegarka na lewej ręce. Wyminęli Slasha i szybkim chodem pokonali kolejne kilka schodków.
              Po pytaniach typu "Kiedy zawarto małżeństwo?" przyszła kolej na najgorszą część rozprawy.
[...]
- Nie mam dowodów, ale podejrzewam, że mąż miał kochanki.
- Nigdy w życiu cię nie zdradziłem! - krzyknął, wstając z miejsca i energicznie wskazując palcem na brunetkę. Dopiero wtedy przypomniał sobie, że parę lat temu prawie pożegnał się życiem przez pewien głupi wybryk.
[...]
- Czy małżonek kiedykolwiek stosował wobec pani przemoc fizyczną lub psychiczną? - zapytała kobieta w czarnej todze.
- T...tak, Wysoki Sądzie - odpowiedziała brunetka i upewniła się, że jej ton brzmiał dostatecznie pewnie.
[...]
- Czy była pani zmuszana do wykonywania jakichkolwiek czynności wbrew własnej woli? - zapytała zaraz potem. Michelle zawahała się. Spuściła wzrok i myślała nad zbudowaniem prawdziwej odpowiedzi.
- Tak - czuła, że zaraz coś w niej pęknie.
[...]
- Czy obecny na sali pan Hudson wykorzystywał panią seksualnie? - w tamtym momencie spotkała się ze wzrokiem Saula. Jego oczy błagały żeby skłamała, ale ona w końcu postanowiła iść na przekór żądaniom serca.
- Tak, Wysoki Sądzie - odparła drżącym głosem, a Hudson ukrył twarz w dłoniach.
- Czy może nam pani przedstawić choć jeden dowód? - z miejsca poderwała się adwokat Slasha.
- Ja... - nie miała pojęcia co robić, wszystkie najgorsze wspomnienia zawirowały jej w głowie.
- Przepraszam...- wyszeptała przez łzy i odwróciła się. Nerwowym krokiem szła w stronę drzwi i nikt nie był w stanie jej zatrzymać.

***

Jak widać udało mi się napisać kolejny rozdział, jednak to tylko jednorazowy wypadek, gdyż wszystko zawdzięczam chorobie ;c

Szkoda, chętnie bym tak dłużej potworzyła. Może uda mi się dotrwać do kolejnej dłuższej przerwy od szkoły...