Rozdział 14. Po drugiej stronie lustra

             Nadszedł kolejny chłodny wieczór. Katrin zebrała wszystkie lalki z salonu i zaniosła je do kufra z zabawkami. Poprawiła maleńkie sukienki, odnalazła zgubione buciki i zamknęła je pod wiklinową pokrywką. Gdy wchodziła na górę, zatrzymała się w połowie dębowych schodów. Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc zabawną historyjkę Stevena.
             Różowa tapeta w błękitne kwiaty komponowała się z jasnoniebieskim dywanem. Mała Shannon niedługo po zmroku zasnęła, słuchając bajki opowiadanej przez tatę.
- Po złapaniu wszystkich bandytów, szeryf schował gnata do kabury i poszedł do baru napić się piwa - skończył półszeptem, gdy tylko upewnił się, że mała zasnęła. Złożył całusa na włosach dziewczynki, pogłaskał ją po policzku i zaśmiał się zupełnie bez powodu. Choć nie. Jeden powód. Był szczęśliwy. W salonie zastał blondynkę, która próbowała oglądać telewizję. Ze znudzonym wyrazem twarzy przełączała każdy talk show, serial, film i telenowelę.
- Dawno nie byliśmy na plaży - pokręcił głową, wybudzając się z transu. Nie sądził, że tak szybko wyczuje jego obecność. Miała cholerny detektor.
- Może jutro zrobimy sobie piknik?
- Co powiesz na kiełbaski nad ogniskiem? - ze słodkim uśmiechem odwróciła się w jego kierunku.
- Zaprosimy resztę chłopaków? - zapytał, mając cholerną ochotę spotkać się w okolicznościach innych niż próba albo koncert. Potrzebował w końcu poczuć silną, przyjacielską więź.
- I dziewczyny z dzieciakami! - Adler wskoczył na kanapę i otulił kobietę ramieniem - Mała śpi? - spytała, wtulając się w jego klatkę piersiową. W odpowiedzi zamruczał twierdząco i przygładził jej jasne włosy.
- Muszę strasznie przynudzać skoro tak szybko zasypia... - powiedział, wpatrując się w ekran. Katrin zaśmiała się pod nosem, delikatnie marszcząc brwi.
- Po prostu masz bujną wyobraźnię - zerknęła na jego uśmiech.
- Jeszcze jak... - podciągnęła top nieco wyżej, czując jego wzrok na biuście.

Santa Monica Beach, 18.11.1996r.
             Zbliżał się zachód słońca. Niebo przybrało te najpiękniejsze barwy.
             Dzieciaki wesoło biegały w zasięgu wzroku rodziców, później budowały wielki piaskowy zamek, by wreszcie dostać upragniony podwieczorek.
- W końcu udało nam się spotkać! - powiedziała wesoło Letty.
- Szkoda, że kogoś brakuje - westchnęła Kate, głaskając małego Rogera po głowie.
- A właśnie. Wie ktoś co się dzieje z Hudsonami? - zapytał Duff.
- Nie - większość zaprzeczyła. Poza nerwową parą, siedzącą najbliżej ogniska.
- Rose? - McKagan popatrzył na niego wymownym wzrokiem, gdy dorzucał gałęzie do płomienia.
- Co Rose? Rose też nie wie... - mruknął rudy, odwracając wzrok.
- Kate, Michelle z tobą nie rozmawiała? - para jednocześnie ciężko westchnęła. Brunetka zerknęła na Axla.
- Oni... - spojrzała na Rose'a, którego oczy mówiły obiecaliśmy nie pisnąć słówkiem. - Po prostu mają mały kryzys w małżeństwie...
- Mały? - rudy prychnął pod nosem. Swoimi słowami zaskoczył Kate - Jeśli bycie w połowie rozwodu nazywasz małym kryzysem to gratuluję - mruknął, wywołując ogromne zdziwienie wśród pozostałych przyjaciół.
- 4 miesiące temu obyła się pierwsza i ostatnia rozprawa - dodała Kate dla wyjaśnienia.
- Żartujesz, prawda? - najpierw z oszołomienia wyszedł Izzy. Nie mógł uwierzyć, że tak mocno kochająca się para mogłaby podjąć taką decyzję.
- Chciałbym, stary - odparł Axl, obejmując żonę w talii. Takie wiadomości każdemu dają do myślenia.
- Dlaczego o niczym nam nie powiedzieli? - zapytał Duff, z niepokojem marszcząc brwi.
- Bo mają nas w dupie. - wymamrotała pod nosem Letty, otwierając niskoprocentowe piwo - Po co im rodzina? - mruknęła sarkastycznie.
- Wielka mi gwiazda...
- W dupie im się poprzewracało od tej forsy.
- Jak można wypiąć się na starych kumpli?
- Przestańcie! - krzyknęła Kate, piorunując wszystkich wzrokiem - Nie macie pojęcia przez co oni przechodzą po tym jak Slash wrócił do dragów - warknęła, nerwowo wstając i zdejmując okulary z nosa - To my ich olaliśmy! Powinniśmy coś zrobić, kiedy Hudson zostawił zespół, a nie wkurwiać się na nich bez końca!
- Może od razu powiesz, że to moja wina, co? - Rose wiedział, że to on najdłużej wkurzał się na Hudsona, a Kate z premedytacją wykorzystywała jego poczucie winy.
- Nie. Wszyscy zawaliliśmy - powiedziała znacznie spokojniej, narzucając bluzę na ramiona. Axl popatrzył na twarze przyjaciół. Wszyscy w milczeniu wpatrywali się w ziarenka miękkiego, jasnego piasku. Chwilową ciszę przerwał perkusista.
- To przeze mnie zaczął znowu brać - nerwowo pocierał dłonie. Katrin położyła mu dłoń na ramieniu, bojąc się co jeszcze może usłyszeć.
- O czym ty mówisz? - wyszeptała, gdy popatrzył jej w oczy.
- Rozmawialiśmy po jednym koncercie. Jeszcze przed pójściem na odwyk - mruknął, znowu spuszczając głowę.
- I... - ponaglił go Rose.
- I wtedy dałem mu wszystkie prochy jakie przy sobie miałem. Mówił, że wyrzuci. Przysięgam, że nie chciałem źle - agresywny wzrok Axla, mówił jedno.
- Dałeś ćpunowi prochy i myślałeś, że po prostu je wyrzuci? Czy ty jesteś normalny?! - wrzasnął, zbliżając się do perkusisty.
- Daj mu spokój - pobłażliwy głos Katrin nie zdołał go uspokoić.
- Właśnie przez takie gadanie ten kretyn wylądował na odwyku - mruknął, wskazując palcem na blondynkę.
- Tego nie było dużo - wtrącił Steven.
- Ej! Uspokójcie się! - Kate stanęła pomiędzy nimi - Chcemy się kłócić, czy rozmawiać jak ludzie? - Rose wrócił na miejsce, a Steven przytulił swoją blondynkę. Nikt nie chciał żeby tak skończyło się zwykłe przyjacielskie spotkanie. Mimo wszystko każdemu ulżyło, gdy wiedział na czym stoi.
- A teraz co się z nimi dzieje? - zapytała Letty, zerkając w stronę Rose'ów.
- Nie wiem - mruknęła brunetka.
- Wujku, chcę pić - mała blondynka pociągnęła za białą koszulkę perkusisty.
- Żyją chociaż? - spytał Steven, podając Joan butelkę z sokiem.
- Nie mam pojęcia co dzieje się z moim najlepszym kumplem i przyjaciółką - mruknął niezadowolony Rose, wstając z miejsca.
- Gdzie idziesz?
- Zadzwonię do tych... - o czasie ugryzł się w język - zadzwonię do nich.
[...]
- I co? - Lise pytająco spojrzała na Axla. Smutny uśmiech był wystarczająco jasną odpowiedzią.
- A jak myślisz? - wszelkie drogi kontaktu tak nagle stały się zupełnie bezużyteczne - Chelle ma wyłączony telefon, a u Hudsona włącza się sekretarka.
- Próbowałeś na domowy?
- Nagrałem się po raz tysięczny, ale pewnie i tak nikt tego nie odsłucha. Dzieci zasypiały, temperatura gwałtownie spadła, a niebo pokrył czarne chmury. Słońce zniknęło za horyzontem, a ludzie powoli schodzili z plaży. Przypływ niemalże dosięgnął zamku zbudowanego przez dzieciaki. W końcu i oni postanowili wracać. Z dziećmi w ramionach pożegnali się i rozeszli na parkingu.
- Kat! Zaczekaj! - krzyknął Rose, doganiając blondynkę - Chciałem cię... przeprosić. Nie miałem na myśli tego, że to przez ciebie Adler skończył na odwyku.
- Odniosłam inne wrażenie, ale masz szczęście, że wiem jaki mam charakter - uśmiechnęła się dla podtrzymania rozmowy. Rose westchnął, spuszczając głowę.
- To co...zgoda? - zerknął na nią spode łba, a blondynka z uśmiechem rozpostarła ramiona.
- Zgoda, panie Rose - Axl delikatnie przytulił przyjaciółkę, pogłaskał wystający brzuch i pomógł kobiecie wsiąść do auta, podczas gdy Steven układał małą Shannon w foteliku.

                  Nie była uległa. Już nigdy więcej. Stanęła przed kolejnymi drzwiami, zanim poprzednie zdążyły zamknąć się z hukiem. Wystarczyło nacisnąć klamkę i przejść na kolejną kartkę całej historii. Nie patrząc wstecz.
Poczuła powiew chłodnego wiatru na szyi. Tchnął w nią odrobinę życia. Zaciągnęła się błogą niepewnością, wyciągnąwszy dwie torby z bagażnika czarnej taksówki. Plany można zmieniać co kilka sekund. Ten uważała za najrozsądniejszy. Mały brunet z trudem przeczytał napis widniejący na dużej tablicy informacyjnej port lotniczy Southend-on-Sea, Essex SS2 6YF, Londyn, Wielka Brytania. Sklepienie dachu było wysoko. Zastanawiająca prostota brytyjskiej myśli architektonicznej zadziwiła Jimiego gdy tylko rzucił okiem na ogrom bieli i szarości wokół siebie. Mnóstwo ludzi przechodziło z jednej strony na drugą. Każdy pracownik miał zajęcie. Nawet kobieta w kiosku musiała w końcu przerwać piłowanie paznokci. Już nie świeżo upieczona matka myślała zupełnie o czymś innym. Nie chciała dopuścić do kolejnej porażki. Przekonana, że zrobi wszystko by drugi raz nie zaufać komu nie trzeba, dotknęła ramienia zajętego Mulata. Nie zauważył jej za pierwszym razem.
- Jeszcze chwileczkę - rzucił przez ramię, po raz drugi przeliczając banknoty - Chyba się zgadza. Nie wiem. Proszę policzyć - mruknął, roztrzęsionymi dłońmi podając pieniądze szatynowi w uniformie.
- Saul - mruknęła, nie chcąc dłużej czekać.
- O, już jesteście - uśmiechnął się szczerze, wyciągając ręce w stronę Jimiego. - Jesteś coraz cięższy - oboje się zaśmiali, wprowadzając brunetkę w zakłopotanie.
- Zgadza się - mężczyzna w uniformie odwrócił głowę, chowając banknoty do kasy - Ej, Billy! Podaj panu 3 w jedną stronę - jej serce waliło coraz szybciej.
- Lecimy jednym samolotem? - ugryzła się z język, wiedząc, że zadała najmniej odpowiednie pytanie.
- Mogę poczekać na następny, jeśli chcesz - miała na to szczerą ochotę.
- Nie róbmy zamieszania. Im szybciej to załatwimy tym lepiej - mruknęła, odwracając wzrok - Pójdziemy zanieść bagaże. Chodź Jim - mały posłusznie zeskoczył na ziemię, łapiąc wyciągniętą dłoń kobiety.
- Mogę wam pomóc - z irytacją wywróciła w górze oczami. Wysiliła się na uśmiech i skinęła głową.
- Jasne. Są ciężkie - zastanawiała się czy wyczuł sarkazm. Podała mu bagaże i przełożyła dłoń Jimiego do drugiej ręki. Mały kichnął dość głośno.
- Na zdrowie - mruknęła, rozglądając się za odpowiednią bramką. Nagle usłyszała niemałe zdziwienie dziecka. Spojrzała na niego i błyskawicznie przykucnęła naprzeciwko.
- Pochyl główkę. Krwi się nie połyka.
- Co się dzieje? - zapytał Slash. Sam miał kiedyś podobne problemy.
- To mu się zdarza - uspokoił się, widząc, że kobieta nie panikuje.
- Chusteczka - wymamrotał mały, wycierając nos rączką.
- Podaj mi chusteczkę - rzuciła nagle, wskazując ruchem głowy na torebkę. Nieco zdezorientowany Saul zaczął przegrzebywać jej zawartość, próbując nie patrzeć na to co kobieta wrzuciła do środka. W końcu wyczuł miękkie, szeleszczące opakowanie.
- Staraj się nie kichać przez nos, dobrze? - mały skinął głową, a brunetka wytarła jego nos. - Ile mamy czasu? - spytała, poszukując łazienki.
- 20 minut - odparł, zerkając na zegarek. Ten sam, który kiedyś podarowała mu na święta.
- Poszukaj tej cholernej bramki, zaraz wrócimy - podała mu wszystkie torby, zabierając tylko bagaż podręczny. Mulat co chwilę zerkał na zegarek. Kolejka zmniejszała się z każdą minutą. Przeszedł przez odprawę, przepuściwszy kilka osób. Za 6 minut drzwi na pokład samolotu miały zostać zamknięte. W końcu ich zobaczył. Brązowe loczki podskakiwały na główce Jimiego, gdy biegł do swojego taty. Zatrzymany przez ochroniarza musiał poczekać na swoją mamę. Kobieta w pośpiechu wyciągnęła dokumenty.
- W porządku? - spytał Slash, widząc jej roztrzęsione dłonie. Energicznie pokiwała głową, chowając paszporty do torebki. Jimi trzymał Mulata z rękę, a brunetka szła za nimi. Tuż przed wejściem na pokład samolotu zwolniła kroku. Nie słuchała o czym rozmawiali.
- Prawda, mamo? - chłopcy odwrócili się w tył, nie usłyszawszy odpowiedzi. Brunetka przez moment wpatrywała się w tłum, jakby kogoś szukała.
- Idziesz? - spytał Saul, stając tuż za jej plecami. Nerwowo chwyciła jego rękę, spoglądając mu w oczy. Kilkakrotnie zamrugała powiekami, jakby otrząsając się z szoku.
- Przepraszam... - mruknęła pod nosem, puszczając koszulę mężczyzny - Chodźmy - Jimi zrobił zdziwioną minę i wrócił do ojca, podczas gdy kobieta jeszcze raz obejrzała się do tyłu. Slash uważnie przyjrzał się zachowaniu brunetki. Jej serce waliło jak młot. Jako ostatni weszli na pokład. Słysząc trzask zamykanych drzwi, poczuła, że nie ma już drogi ucieczki.

***

Należą Wam się przeprosiny, więc PRZEPRASZAM z całego serca, że ostatni rozdział pojawił się miesiąc temu. Moja wina. A teraz znikam do końca maja. Wrócę z nowymi rozdziałami oraz siłą na nadrabianie zaległości u Was!