Rozdział 15. Nie mówmy o tym jak złamałeś mi serce

 Z dedykacją dla Inter lineas

"Nie sposób zmusić ludzi, by zachowywali się inaczej, niż się zachowują, a wtrącanie się w ich sprawy - nawet w najlepszych intencjach - aż nazbyt często zmienia przyjaciół we wrogów."

~ Stephen King Bezsenność

1

            W tak krótkim czasie można wszystko zmienić. Wystarczy jedna rozmowa, krok do przodu i będzie po wszystkim. Stojąc nad urwiskiem życia, zaczynasz się zastanawiać. Przeglądasz wspomnienia. Tylko one ci zostały. Nie ma odwrotu. Nie wrócisz tam skąd przyszedłeś. Patrzysz wgłąb siebie, nie widząc zalet. Wszystkie sprzedałeś. Nie zapomnisz. Piętno odciśnięte na twoim sercu nigdy nie zniknie.
            Mocniej przytrzymała się podparcia na ręce, czując, że samolot wznosi się do góry. Przymknęła powieki, chcąc by lot jak najszybciej się ustabilizował.
- Nie bój się, mamo - wyszeptał Jim, przytulając czoło do ramienia kobiety.
Patrzyła za okno dopóki nie znaleźli się nad oceanem. Kątem oka obserwowała Saula. Czuła, że co kilka minut bacznie jej się przygląda.
- Przepraszam na chwilę - gwałtownie wstała, zabierając ze sobą torebkę. Próbowała przejść obok mężczyzny nie dotknąwszy go, lecz niechcący otarła się o jego nogę.
            Obserwował jej ruchy. Za wszelką cenę unikała jego wzroku. Szybkim krokiem przeszła przez połowę samolotu, po czym nieco się zachwiała. Chciał jej pomóc, ale zaraz zniknęła za drzwiami toalety.
             Odruchowo sięgnęła do torebki. Wsunęła białą pigułkę do ust i popiła wodą z kranu. Psychicznie nie potrafiła znieść świadomości, że znajdują się w zamkniętym wehikuł kilka tysięcy metrów nad ziemią i nie ma gdzie się schować. Czuła pulsujący ból głowy. Spędziła w toalecie tak dużo czasu jak tylko mogła. Wracała najwolniej jak tylko się dało. Tym razem Jim siedział przy oknie, więc musiała zająć miejsce tuż obok Mulata.
- Mogę się przesiąść, jeśli to ci pomoże - wydawał się nadzwyczaj wyrozumiały.
- Nie... nie musisz. - mruknęła zarzucając sweter na ramiona.
- Patrzcie! Tam jest jakaś wyspa! - spojrzała mężczyźnie przez ramię, a on nieco mocniej wcisnął się w fotel, by udostępnić jej widok.

             Lot systematycznie się obniżał. Koła samolotu wysunęły się i w towarzystwie niewielkiej chmury kurzu dotknęły gładkiej powierzchni szerokiego pasa.
             Na samą myśl o powrocie do tamtego miejsca robiło jej się słabo. Dodatkowo ból głowy spotęgowała potężna temperatura na zewnątrz. Upalny, kalifornijski dzień dopiero się rozpoczynał. Nawiedziło ją dziwne uczucie, gdy ujrzała znajome budynki. Słysząc amerykański akcent ludzi wokoło, upewniła się, że właśnie tutaj jest jej miejsce. Wiedziała, że czeka ją rozmowa z Kate, której tak się obawiała. Zdawała sobie sprawę z tego, że w końcu będą musieli porozmawiać z rodzicami Saula. Ale za najważniejszy cel stawiała sobie dokończenie rozwodu. Czuła, że to pomoże jej uwolnić się od przeszłości, zacząć od nowa. Tak naprawdę.
              Odebrali bagaże, czas płynął wolno, a nagłe wyjście z klimatyzowanej hali wstrząsnęło cała trójką.
- To...zawieźć was do domu? - niepewność w jego głosie denerwowała brunetkę. Potrzebowała stanowczości. Marzyła o tym, by przyspieszyć czas. Energicznie wzywała taksówkę, ignorując stojącego obok Hudsona.
- Poradzimy sobie - mruknęła, mrużąc oczy przez rażące słońce. Na moment zapanowała niezręczna cisza. Oboje kiwali się w różne strony, przyglądając się ludziom wokoło. Nagle przed jej oczami pojawił się pęk brzęczących kluczy.
- Są twoje - wyciągnął rękę w jej kierunku. Wzdychając, spojrzała w brązowe tęczówki. Tylko przez ułamek sekundy dotykała jego szorstkiej dłoni, a już czuła, że to zbyt wiele.
- Dzięki - wymamrotała pod nosem i wsunęła klucze do tylnej kieszeni spodni.
- Ee...aa...mogę wpaść po jakieś rzeczy? - spytał, kładąc dłoń na karku. Nie uzyskał odpowiedzi. Taksówka z piskiem opon zatrzymała się tuż obok nich.
- Zadzwonię - postawiła krok w przód i podała torby kierowcy.
- Jasne. Cześć, Jim - pogłaskał chłopca po głowie i patrzył jak w mgnieniu oka oddalają się.
              Przyglądał się ludziom, lecz wydawało mu się, że nikt go nie rozpoznaje. W przypadku gwiazdy rocka takie przeświadczenie z pewnością nie prowadziło do niczego dobrego. Czuł jak coś wypala go od wewnątrz. Nie mógł nawet patrzeć na swojego Les Paula, którego najchętniej oddałby za butelkę wódki. Podrdzewiały dodge stał dokładnie w tym samym miejscu, w którym widział go po raz ostatni. Za wycieraczką zawieruszyło się kilka ulotek, tapicerka tak samo śmierdziała papierosowym dymem, a w słońcu odznaczał się brud przyschnięty do szyb. Coraz starsze wehikuł przetoczyło się przez zakorkowane ulice Los Angeles, by w końcu kierowca mógł wywnioskować, że czeka go kolejna, zimna noc w hotelu.

              Stanęli tuż przed furtką. Zarośnięte chwastami klomby kwiatowe, przesuszona trawa i prawie niewidoczna już kamienna dróżka jeszcze bardziej zdołowały brunetkę. Zawahała się czy podjęła słuszną decyzję o powrocie tutaj.
              Chłopiec wydawał się wniebowzięty. Wesoło podskakiwał, chcąc jak najszybciej przypomnieć Baksowi ich dawną bazę pod łóżkiem. Natychmiast puścił dłoń mamy, gdy tylko mógł pobiec schodami w górę.
              Kobieta zostawiła torby w hallu, położyła klucze na stylizowanej renesansowej komodzie i weszła do salonu. Całe pomieszczenie tonęło w kurzu i duchocie. Zaciągnięte zasłony sprawiły, że wszystkie kwiaty uschły. Chelle, wzdychając ciężko, szeroko rozpostarła drzwi na taras i wbiła wzrok w zieloną wodę wylewającą się z basenu. W ciągu prawie pół roku nikt nie raczył tu posprzątać. Gwałtownie się obróciła, słysząc nadbiegającego malucha. Jimi mocno objął nogi kobiety i zażądał największej w swoim życiu porcji domowych frytek.
              Odwlekała ten moment jak tylko mogła. Odsłuchanie wiadomości było jak wyrocznia. Chciała wiedzieć czy jeszcze ktokolwiek o niej pamięta. Bez wsparcia z zewnątrz tak trudno było żyć. Nacisnęła pierwszy z lewej srebrny guzik i wstrzymała oddech.
- Masz 20 nagranych wiadomości [...] - wypowiedział magiczny głos automatycznej sekretarki.
- Kurwa... - mruknęła, wiedząc, że zwyczajnie więcej się nie zmieściło.

              Minęły trzy dni, a telefon nie zadzwonił. Mulat nie miał zamiaru czekać ani minuty dłużej. Gwałtownie zapukał do drzwi, układając sobie w głowę ich rozmowę.
- Cześć - wywróciła w górze oczami i ceremonialnie westchnęła.
- O co chodzi? - zachowywała się jak podczas rozmowy z akwizytorem albo nawróconym kretynem, który próbuje przekonać ją do swoich przemyśleń.
- Pomyślałem, że ci się spodobają - zza pleców wyłonił niewielki bukiet kolorowych kwiatów. Liczył na jakikolwiek uśmiech, ale jej policzki nawet nie drgnęły - Miałaś zadzwonić - kontynuował, widząc, że nie zdobył sobie jej sympatii.
- A ty miałeś przyjść kiedy zadzwonię - odpowiedziała, czując w brzuchu narastający stres.
- Przyjechałem zobaczyć się z synem - obejrzała się za siebie, czując ogromną niepewność.
- Jim jest chory i wolę nie narażać go na kontakt z obcymi - uderzyła w ten najczulszy punkt, a jej wzrok godny był rasowego socjopaty.
- Jestem jego ojcem, nie obcym - zmrużył oczy, starając się pohamować złość. Już dawno nikt nie wyprowadzał go z równowagi równie często jak ona.
- Posłuchaj...nie zamierzam odcinać cię od Jimiego, ale daj sobie spokój z tym całym gównem. Jedyną rzeczą, której od ciebie chcę jest rozwód, a nie pieprzone kwiatki - rzucił bukiet za siebie, przyglądając się jej reakcji.
- Mogę wejść? - przygryzła dolną wargę, wsuwając lewą dłoń do kieszeni luźnych spodni.
Mulat nie mógł napawać się jej bezbronnością.
- Jest u siebie. Wiesz jak trafić - szybkim, lekkim krokiem oddaliła się do salonu.
               Trzeci stopień od góry jak zwykle zaskrzypiał pod jego ciężarem. Pchnął lekko uchylone drzwi do środka i uśmiechnął się na widok małego wybrzuszenia pod niebieską kołdrą.
- Przygotować atak! Intruzi wkradli się na nasz teren! - bez spodziewanego odzewu.
- Cześć, tato - mruknął głos spod poduszki.
- Urządzimy wyścigi autek? - zapytał z nadzieją, siadając na krawędzi łóżka - Ej...żyjesz? Ziemia do Jima! - nic nie pomagało.
- Nie chce mi się - wymamrotał słaby głosik, a Mulat nie mógł uwierzyć, że tak rozbrykane i pełne energii dziecko nagle nie chce się z nim bawić.
- Co jest? - zmarszczył brwi, próbując rozbawić go łaskotkami. Zamiast śmiechu, do jego uszu dotarł cichy jęk niezadowolenia. Slash westchnął i sięgnął do kieszeni.
- Kupiłem ci coś - wyszeptał, wreszcie zdobywając zaciekawienie dziecka.
- Jest super - zachichotał mały, obróciwszy się na plecy, po czym ziewnął potężnie. Brunet położył się na boku, podpierając głowę na dłoni. Podał małe, czerwone ferrari dziecku i przyglądał się jego radosnej minie. Z troską w oczach przyłożył dłoń do czoła bladej twarzy.
- Chyba faktycznie jesteś chory - po raz pierwszy zaskoczyła go prawdomówność Michelle. Mały powoli wstał i otoczył szyję mężczyzny rękami.
- Wcale nie - zapewnił, przytulając się do taty. Saul nie potrafił powstrzymać uśmiechu, czując sterczące loki na policzku.
               Mały śpi? Możesz położyć go na łóżku? - zapytała, widząc siedzącego z dzieckiem na rękach Mulata.
- Jasne - wyszeptał, powoli kładąc małego na poduszce - Śpij dobrze, Jim. - zostawił całusa na czole chłopca i wstając poprawił kołderkę. - Możemy pogadać? - Chelle skinęła głową, idąc ramię w ramię z mężczyzną. Stanęli w hallu, przyglądając się sobie nawzajem.
- Jim jest coraz cięższy - wyszeptał z uśmiechem, rozmasowując lewe przedramię. Wymuszony półuśmiech brunetki niemalże doprowadził go do mdłości. - Co mu jest?
- To zapalenie ucha. Szybko z tego wyjdzie - wzruszyła ramionami, wsuwając zimne dłonie do kieszeni.
- Dziękuję, że zgodziłaś się wrócić do LA - kobieta nabrała powietrza do płuc, przygotowując się na dłuższą wypowiedź.
- Zrobiłam to dla Jimiego. Nie dla ciebie - mruknęła, krzyżując ręce na piersiach. Slash pokiwał głową ze zrozumieniem i zamilkł. Po chwili uśmiechnął się na krótko, pokazując jak bardzo nie na rękę są mu te słowa.
- Pozwól mi to naprawić – wyszeptał po chwili, kładąc swoją szorstką dłoń na jej przedramieniu.

- Nie można bez przerwy psuć i naprawiać – wyrwała zmarzniętą rękę - Ja już nie wrócę, zrozum - jego zaszklone oczy wciąż tonęły w fałszywej nadziei - Nie mogę mieszkać z tobą pod jednym dachem jakby nic się nie stało. Dobrze o tym wiesz - wyszeptała pospiesznie, zaskoczona nagłym powrotem do tematu.
- Więc co proponujesz?

- Dokończymy rozwód, a sąd przydzieli ci odpowiednio dużo czasu w miesiącu do spotkań z Jimim – spuścił wzrok, ciężko wzdychając.

- Naprawdę już niczego do mnie nie czujesz? - przysunął się bliżej, powodując u kobiety drżenie dolnej szczęki. 

- Przestań - wyszeptała, odwracając wzrok - Ja…chcę zacząć od nowa - dodała, zbliżając się o kilka centymetrów - I nie chcę drugi raz przechodzić tego co przeszłam z tobą. To za dużo jak na jedno życie - nie odważył się musnąć jej ust, choć niespodziewanie były tak cholernie blisko.

- Chociaż spróbujmy, proszę - wyszeptał, klękając tuż przed nią - Pamiętasz jacy byliśmy szczęśliwi kiedy urodził się Jimi? - zaczęła kręcić głową, skupiając całą uwagę na jego czekoladowych tęczówkach.

- To przeszłość, Slash - odsunęła się w tył, nie wiedząc co zrobić z dłońmi - A tam nie chcę wracać - pociągnęła nosem, znów tak niepewnie przygryzając dolną wargę. Mężczyzna powoli wstał, wpatrując się w jej załzawione oczy.

- Pójdę już - wyszeptał, przełknąwszy ciężkie uczucie w gardle. Odwrócił się, chwytając za klamkę.

- Chyba będzie lepiej jeśli do zakończenia rozwodu będziemy kontaktować się przez adwokatów - przymknął powieki, przyciskając dwa palce do wewnętrznych kącików oczu.

- Nie możemy tego załatwić w inny sposób? - podniósł głos, podchodząc do kobiety. 

- W jaki? - warknęła, podnosząc wzrok - W jaki inny sposób chcesz to, kurwa, załatwić?! - niemalże krzyknęła.

- Jasne. Po co nam sprzeczki - wymamrotał po chwili zastanowienia - Jeszcze dzisiaj zadzwonię do adwokata - dodał, kiwając głową na pożegnanie. Zamknęła oczy, słysząc trzask drzwi. Właśnie tego próbowała uniknąć za wszelką cenę. Miała serdecznie dość rozdrapywania emocjonalnych strupów. Złapała za pulsujące skronie, wsłuchując się w odgłosy otwieranej bramy garażowej. Delikatnie odsunęła firankę, widząc jak Mulat wyprowadza swojego Harleya.
            Wycisnęła dwie tabletki przeciwbólowe i szybko popiła je zimną wodą.
- Ty pieprzony dupku... - wyszeptała szybko oddychając, po czym wypiła całą szklankę jednym tchem. Miała nadzieję, że choć na chwilę uda jej się osiągnąć spokój. Tak jak poprzednie noce i tą spędziła z Jimim wtulonym w jej ramię.

             Bystrym wzrokiem patrzył w lustrzane odbicie. Wraz z pewnymi pociągnięciami maszynki do golenia próbował myśleć o czymkolwiek innym niż rozwód. Jego statyczna postawa nie pozwalała wejść do głowy najgorszym myślom. Wiedział jak wiele oddałby za jeszcze jeden, normalny dzień. Zaczynało brakować mu ludzi. Zastanawiał się, czy za jakiś czas nie będzie rozmawiał tylko z samym sobą. Wydawało mu się, że wszyscy odwrócili się do niego plecami, traktując jak powietrze. Nie liczyli się z jego uczuciami, co uznawał za najgorszą karę. Zacisnął zęby i przemył twarz zimną substancją. Pieczenie wody kolońskiej nadało jego oczom blask.
             Wybrał czarną koszulę i czarne jeansy. Oklapnięte loki przykryły jego ramiona. Poprawił mankiet i założył marynarkę. Ciężko westchnął, wybierając numer adwokata.
             Już dawno nie był tak szczęśliwy. Michelle poprosiła o przesunięcie rozprawy na przyszły tydzień. Odetchnął z ulgą, wrzucając marynarkę z powrotem do szafy. Po krótkim namyśle postanowił z nią porozmawiać.

- Ee...Michelle? – jej głos był wyjątkowo zachrypnięty.

- Nie mogę mówić – wyszeptała, a on zrozumiał, że wcale nie zaczęła rozpatrywać ich pogodzenia.

- Czy mógłbym zobaczyć się z Jimim? – nie odpowiedziała – Proszę – dodał rozpaczliwym tonem. Za dobrze go znała. Wiedziała, jak doskonałym aktorem potrafił być.

- To raczej niemożliwe.

- Mam do tego pełne prawo – powiedział nieco ostrzej.

- Jimi jeszcze śpi. Oddzwonię jak – zakaszlała, pociągnąwszy nosem – jak się obudzi – nie zdążył powiedzieć ani słowa więcej. Błyskawicznie się rozłączyła.

Jego całe ciało znowu znalazło się w tym beznadziejnym stanie. Miał ochotę otworzyć butelkę wódki z barku i wypić całą jak za dawnych lat. Chciał upaść na ziemię i zasnąć, nie martwiąc się zupełnie niczym.

2

             Listopad miał się ku końcowi, a świąteczna atmosfera zajmowała umysły coraz większej części społeczeństwa. Dzieci zastanawiały się co dostaną pod choinkę, a rodzice odpoczywali przed rozpoczęciem najbardziej zabieganego okresu w ciągu całego roku. Rose ze swoją rodziną niczym nie wyróżniał się z tłumu.
- Kotku, zamierzamy w tym roku powiesić lampki nad werandą? - zapytała brunetka z gorącą herbatą w dłoni, przeglądając najnowsze wydanie ulubionego miesięcznika, w którym już zagościły święta.
- Pewnie, myślałem jeszcze o drzewkach w ogrodzie - uśmiechnął się szeroko, oczami wyobraźni widząc migoczące lampki. Kate mruknęła z zadowoleniem, przysuwając się bliżej kochanego rudzielca, który od kilkudziesięciu minut starannie masował jej obolałe stopy.
- A renifery z mikołajem na saniach? Roger byłby zachwycony - zrobiła słodkie oczka, ale i to nie pomogło.
- Nie. To zbyt pedalskie - momentalnie odwrócił wzrok, przewracając kolejną stronę w książce. Katie głośno się zaśmiała, wyciągając szyję w tył.
- Och! Już kopie - natychmiast przyłożyła dłoń Axla do okrągłego brzucha. Rose nie zdążył wyrazić swojego zachwytu, bo zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Mamo! Tato! Ciocia przyjechała! - oboje szybko zerwali się z miejsca, by upewnić się w podejrzeniach. Naprawdę ją ujrzeli.
- Michelle! - pisnęła wesoło Kate, podbiegając do przyjaciółki. Rose ostrożnie zmierzył kobietę wzrokiem, jakby obawiając się zauważenia nowych siniaków. Doskonale pamiętał obraz sprzed kilku miesięcy, który zapewne nie miał zamiaru opuścić jego głowy aż do śmierci. Albo utraty pamięci.
- Zabiję cię. Przysięgam, że kiedyś cię zabiję - powiedziała pani Rose, mocno ściskając brunetkę za szyję, lecz wciąż uważając na brzuszek.
- Przepraszam - wyszeptała Chelle. Brakowało im siebie. W końcu mogła powiedzieć Kate wszystko to, co przez tak długi czas leżało na dnie jej zranionego serca.
             Co teraz z wami? - zapytał Rose, wpatrując się w niespokojną kobietę.
- Wróciliście do siebie? - dopowiedziała Kate. Chelle podniosła przepełniony bólem wzrok znad linii blatu i zaprzeczyła delikatnym ruchem głowy.
- Chcę rozwodu - powiedziała, lecz teraz słowa te przerażały ją bardziej niż pół roku temu.
- A co z Jimim?
- Nie mogę zabronić mu kontaktu z ojcem - westchnęła, wplatając palce we włosy.
- Będzie dobrze, słyszysz? - Katie. Jej kochana Katie, która miała pieprzony dar pocieszania. Właśnie tego potrzebowała. Chciała od kogoś usłyszeć, że wszystko pójdzie po jej myśli.
- Czemu ten rozwód tyle trwa? - zapytał Axl, proponując wychudzonej kobiecie kawałek pachnącej szarlotki.
- Sama nie wiem... myślałam, że uda się wszystko załatwić na długo przed świętami, ale kolejną rozprawę wyznaczono na 17 grudnia, bo Hudson zaczął robić problemy - momentalnie odmówiła ciasta, w zamian wybierając herbatę.
- To będą paskudne święta - cała trójka zwróciła oczy na dwie niewielkie osóbki, stojące pomiędzy kuchnią a salonem.
- Jimi... - wyszeptała Chelle, odkładając filiżankę. Niepewnie podeszła do zasmuconego dziecka i przykucnęła tuż przed nim - Przepraszam - nie zdołała powiedzieć nic więcej, kiedy mały wtulił się w jej rozczochrane włosy.
- Wpieprzę temu kretynowi jak tylko go spotkam - warknął Rose, widząc jak wiele zniszczył jego najlepszy niegdyś kumpel.

***

Powracam, w końcu powracam! Cieszę się niezmiernie na 2 miesiące wolnego w perspektywie, aczkolwiek od razu zapowiadam, że nie zamierzam poświęcić się wyłącznie blogowaniu. Oczywiście, postaram się (teraz tak na serio) nadrobić zaległości u Was wszystkich, jednak mam kilka interesujących książek do nadrobienia, filmów do obejrzenia i ogólnie planuję dobrze wykorzystać czas. Postaram się pisać regularnie! Tyle mogę obiecać.
Udanych wakacji, Drodzy Czytelnicy!