Rozdział 104. Bewilderment.

O matko! Dziękuję ze te ponad 100 000 wyświetleń!

***
Michelle

               Stałyśmy tak w milczeniu, dopóki gdzieś z tyłu nie rozległ się odgłos klaksonu. Kate przeklęła pod nosem i ruszyła przed siebie. Nie wiadomo jakim cudem znalazłyśmy się na obrzeżach Hollywood.
- Ja nie chcę jechać, naprawdę - wyznałam, patrząc na zdenerwowaną kobietę.
- To nie jedź - burknęła, zatrzymując auto na pustym poboczu.
- Nie rozumiesz, że jeśli nie pojadę to ten kretyn się wykończy?! - krzyknęłam, uderzając dłońmi w skórzaną tapicerkę przede mną.
- To nie on się wykończy tylko ty! Widziałaś się w lustrze? Wyglądasz jak widmo, a nie człowiek! Ty w ogóle coś jesz? - zapytała z wyrzutem, dokładnie tak jak kiedyś robiła to moja matka.
- Nie zostawię go - powiedziałam pod nosem i wbiłam wzrok w swoje kolana. Tak bardzo chciałam żeby ktoś mi pomógł, ale z drugiej strony nie przyjęłabym niczyjej pomocy. Sama musiałam sobie jakoś poradzić.
- Dlaczego jesteś taka uparta? - zapytała, gładząc mnie po ramieniu.
- A ty byś nie była? Co byś zrobiła na moim miejscu? Zostawiłabyś kogoś kogo zaraz po swoim dziecku kochasz najbardziej na świecie? - zapytałam, dając łzom swobodnie spływać po policzkach.
- Skoro Jimi jest najważniejszy to co jeszcze robisz u boku Hudsona? Na twoim miejscu już dawno bym go zostawiła, bo dla ciebie najistotniejszą sprawą powinno być dobro twojego dziecka! - powiedziała dosadnie, a w mojej głowie krążyły dziwne myśli. Mam go zostawić po tym wszystkim? - Obie wiemy jak działają prochy - dodała, obracając moją twarz w swoją stronę - Ty po prostu boisz się zostać sama. Co zrobisz kiedy on przedawkuje? To już nie jest miłość, tylko twój największy problem.
- Przestań! - krzyknęłam, odrzucając jej rękę. W tamtym momencie zorientowałam się, że jestem zupełnie sama. Gwałtownie otworzyłam drzwi od auta i zaczęłam szybko iść przed siebie.
- Żebyś potem nie żałowała! - dodała na koniec, a ja chciałam jak najszybciej wrócić do domu. Przez park przeszłam szybkim marszem, co chwilę przypominając sobie słowa Kate. To nie była prawda. Ona niczego nie rozumiała.

Slash

               Weź - nie bierz, weź - nie potrzebujesz tego, weź - bardzo tego potrzebujesz...wyliczankę w mojej głowie przerwał Jimi.
- Tatusiu...bo ja muszę siku - wyszeptał zawstydzony, stając tuż przede mną.
- No to śmiało! Idź do łazienki - powiedziałem, śmiejąc się pod nosem.
- Ale...mama zawsze ze mną chodzi - dodał, a ja wbiłem wzrok w podłogę. Po chwili lekko się uśmiechnąłem.
- No to chodź. Nauczę cię robić siku bez mamy - powiedziałem niepewnie i razem podreptaliśmy w stronę łazienki. Wytłumaczyłem mu co i jak.
- Nic nie leci - powiedział zawiedziony.
- Postaraj się, to musi wyjść z głębi twojej duszy! - dopingowałem go jak tylko potrafiłem. Jimi dość szybko wszystko załapał, a mimo to wciąż zadawał mnóstwo pytań - Teraz ładnie opuść deskę i spuść wodę - dodałem na koniec.
- A mamusia też tak siusia? - spytał, kiedy mieliśmy już wychodzić.
- Nie, mamusia ma trochę...inaczej - odpowiedziałem i zaraz zmieniłem temat - To co chcesz teraz robić?
- Jestem głodny - wyznał, klepiąc się po brzuchu.
- W takim razie chodź, zrobimy coś pysznego. Tylko najpierw umyjemy ręce - zauważyłem szczery uśmiech na twarzy małego. Zaraz potem, trzymając moją dłoń, zaprowadził mnie do kuchni. Posadziłem go na blacie - Tylko nie spadnij - po czym zabrałem się za przeszukiwanie szafek. Wszystko szło dobrze, dopóki nie było potrzeby przekrojenia bułki nożem. Przez kilkanaście sekund patrzyłem na trzęsące się dłonie i nie wiedziałem co robić. Poprosić Jimiego, żeby zrobił to za mnie? Nie...jest za mały.
- Wiesz co, mam lepszy pomysł. Masz tu chrupki i idź pooglądać telewizję - mruknąłem, wpychając paczkę czekoladowych kulek w jego drobne palce - Zaraz do ciebie dołączę tylko pójdę się załatwić - dodałem, stawiając Jimiego na podłodze. Szybko wpadłem do łazienki i przyciągając klamkę do końca. Otworzyłem okno, wpuszczając odrobinę świeżego powietrza do środka. W błyskawicznym tempie wsunąłem dwa palce za białą rurę przy samej ścianie i wyciągnąłem spłaszczony woreczek. Usypałem kształtną linię przy brzegu parapetu.
- Tatusiu, wolisz oglądać Chip i Dale czy Myszkę Miki? - zapytał nagle Jimi, stając pośrodku pomieszczenia.
- Wyjdź stąd - burknąłem pod nosem, chowając woreczek do kieszeni.
- Ale tato... - jego głos drżał.
- Wyjdź - przymknąłem powieki, zaciskając przy tym pięści.
- Ja tylko chciałem...
- Natychmiast! - wrzasnąłem - Naucz się, kurwa, pukać ty mały... - zatrzymałem się w połowie zdania, widząc jak pierwsze łzy zbierają się w oczach tego dzieciaka - Jimi! - jęknąłem przeraźliwie, widząc jak mały wybiega z pomieszczenia, potykając się o własne stópki. Stanąłem przed lustrem i popatrzyłem na swoją durną mordę - Kurwa... - powiedziałem pod nosem i wróciłem do parapetu. Już po chwili czułem denerwujące łaskotanie w nosie, więc odchyliłem głowę w tył. Przed oczami pojawiły mi się dziwne mroczki, a adrenalina przyśpieszyła bicie mojego serca. Powoli zapominałem o wszystkim co się wydarzyło. Spokojnie poszedłem w kierunku pokoju małego. Już z daleka słychać było głośny płacz, który z sekundy na sekundę przerażał mnie coraz bardziej. Wpadłem do środka i od razu podszedłem do łóżeczka Jimiego.
- Przepraszam - mruknąłem mało wiarygodnie. Odpowiedział mi tylko głośniejszy szloch - Mały... ja nie chciałem... tatuś czasem mówi różne głupie rzeczy, a potem okazuje się, że wcale nie miał tego na myśli... - wyszeptałem tuż nad jego uchem i pogłaskałem go po główce - Zobacz...- powiedziałem głośniej, podnosząc z ziemi brązowego króliczka - To jest Baks - na moje słowa mały ostrożnie podniósł swój łebek do góry. Popatrzył na mnie niepewnie, a potem jego wzrok spoczął na maskotce - Możesz go przytulać za każdym razem, gdy ci smutno - dodałem, podsuwając mu misia pod rączkę.
- Ale ja nie chcę przytulać misia, wolę...ciebie - ostatnie słowo wyszeptał, nieudolnie wycierając mokre policzki. Głośno przełknąłem ślinę i popatrzyłem w te smutne oczy. Powieki same zaczynały mi się zamykać, więc czym prędzej przyciągnąłem do siebie Jimiego i wygodnie usadowiłem się obok łóżka.

Michelle

               Stanęłam przed drzwiami domu i oparłam o nie głowę. Przymknęłam powieki i wsłuchałam się w wewnętrzny głos,  który stanowczo powtarzał Dasz sobie radę, musisz tylko chcieć, jesteś silna, on cię potrzebuje...zawsze to samo. Od dłuższego czasu nie mówił nic innego. Zrobiło się zimno, a mój umysł znacznie lepiej funkcjonował. Po cichu otworzyłam drzwi i przekroczyłam próg. Klucze położyłam na niskiej komodzie, niezasznurowane buty zostawiłam w korytarzu, a wilgotne ubranie chciałam jak najszybciej zdjąć. Zajrzałam do sypialni i popatrzyłam na gładko posłane łóżko. Nieco zdziwiona przebrałam się w ciepłą bluzę i przylegające do ciała spodnie, zaraz potem zajrzałam do Jimiego. Mały spał w ramionach Mulata, kurczowo ściskając w dłoni brązowego misia. Pojawił się płomyczek nadziei. Przez kilka długich chwil wpatrywałam się w obrazek przede mną. Później zajrzałam do łazienki. Chciałam tylko zamknąć okno, opierając dłoń o parapet. Jakiś pyłek był rozproszony na plastikowym podokienniku. Z zaciekawieniem liznęłam czubek palca i przejechałam nim po powierzchni. Spróbowałam białego pyłku czubkiem języka. Płomyczek zgasł. Zostawiłam Jimiego pod opieką zwykłego ćpuna. Cała w nerwach pomaszerowałam z powrotem do pokoju malca.
- Wstawaj - warknęłam do ucha wielkiego gitarzysty. Ten natychmiast otworzył oczy i spojrzał na mnie niepewnie. Zabrałam dziecko z jego rąk i kazałam iść do sypialni. Ułożyłam Jimiego pod kołderką jak najdelikatniej potrafiłam i pocałowałam go w czoło na dobranoc. - Przepraszam - wyszeptałam, gdy bezustannie dręczyły mnie paskudne myśli. W mgnieniu oka znalazłam się w sypialni, gdzie już czekał na mnie Hudson. Siedział na skraju łóżka, podpierając głowę na dłoni - Nie posprzątałeś po sobie - powiedziałam, zamknąwszy drzwi. Spojrzenie Saula przeszyło mnie na wylot, chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Powoli chodziłam po pokoju, zastanawiając się jak podejść do tej rozmowy - Saul... - wyszeptałam, stając naprzeciwko niego
- Jeszcze jeden taki numer, a przysięgam, że nigdy więcej nie zobaczysz Jimiego - mówiłam, grożąc mu palcem wskazującym lewej dłoni. Wpatrywał się we mnie z szeroko otwartymi oczami, aż moja dolna warga zaczęła drżeć. Musiałam się przewietrzyć. Spuszczając wzrok, skierowałam się na balkon. Wychodząc na zewnątrz, poczułam chłodny powiew wiatru przeczesujący moje włosy. W atmosferze unosiły się jeszcze resztki świeżego, burzowego powietrza, które z przyjemnością wciągnęłam do płuc.
- Pogubiłem się - usłyszałam za plecami ten skruszony ton, który tak doskonale potrafił udawać.
- Wszyscy się gubią - powiedziałam, nie odwracając wzroku od krajobrazu w oddali - Pytanie tylko czy zdołasz wrócić na dobrą drogę - zerknęłam na niego kątem oka.
- Przepraszam...
- Ta, wiesz co zaraz powiesz? Że się zmienisz. Obiecasz, ale co z tego? - popatrzyłam mu prosto w oczy - Dotrzymałeś choć jednej obietnicy? Prosiłam cię, do cholery. Tyle razy... - powoli puszczały mi nerwy, ale nie mogłam się teraz poddać - W ogóle mnie nie słuchasz, robisz co chcesz! Jestem twoją żoną i zależy mi na tobie, do ciężkiej cholery! - pierwsza łza popłynęła po moim policzku.
- Zrobię wszystko, tylko mi go nie zabieraj, dobrze? - zapytał, wplatając palce między moje włosy.
- Przestaniesz ćpać? - zapytałam, patrząc prosto w jego błyszczące oczy. Nie odpowiedział. Kilka razy rozchylił usta, ale zaraz je zamykał.
- Chodźmy do środka, jest strasznie zimno - chciał mnie objąć, ale odrzuciłam jego rękę.
- Przestaniesz?! - podniosłam głos, lecz on wciąż milczał. Po chwili delikatnie uśmiechnął się pod nosem, nie spuszczając ze mnie wzroku - Tak myślałam... - mruknęłam i wróciłam do sypialni. Rękawem otarłam łzy i wyciągnęłam z szafy dużą torbę.
- Co ty robisz? - zapytał zdezorientowany, wchodząc z powrotem do pokoju. Milczałam tak, jak za każdym razem robił to on kiedy oczekiwałam konkretnej odpowiedzi - Pakujesz się - bardziej stwierdził niż spytał - Ej... - mruknął gdzieś za moimi plecami i szybko obezwładnił moje rozdygotane ciało.
- Kocham cię...bardzo mocno - wyszeptał mi wprost do ucha.
- Spierdalaj - burknęłam, na co odpowiedział śmiechem.
- Damy sobie radę - dodał stanowczo i złożył soczystego całusa na mojej szyi. Tak strasznie potrzebowałam miłości, a tylko on wiedział czego dokładnie pragnę. Powinnam być bardziej asertywna. Mnóstwo sprzecznych myśli kotłowało się w mojej głowie.
- Kocham cię - ostatnio ciężko było mi to tak po prostu powiedzieć.
- Jutro jest taka mała impreza...pójdziesz ze mną? - zapytał po upływie paru minut. Obróciłam się przodem do czułego Kudłacza i powoli podniosłam wzrok do góry. Myślałam, że tylko żartował, ale on był całkowicie poważny. Kiwnęłam twierdząco głową i zaczęłam intensywnie myśleć o kolejnym dniu. Musisz zmienić taktykę... Szybko wyrwałam się z jego objęć, po czym wygrzebałam z szuflady paczkę fajek.
- Co ty robisz?
- Jaram, nie widać? - imitowałam jego ton sprzed paru miesięcy. Doskonale pamiętałam każdą, nawet najgłupszą kłótnię.
- W sypialni? Popieprzyło cię? - teraz to on udawał mnie. Popatrzyłam na niego spode łba i zapaliłam szluga. Uśmiech znikł z jego twarzy i zapanowała dręcząca cisza. Wskoczyłam na swoją połowę łóżka, opierając plecy na poduszce. Poczułam jak materac ugina się po drugiej stronie, ale nie zwróciłam na to większej uwagi.
- Pokłóciłam się z Kate - chciałam tylko sprawdzić, czy Slash będzie chciał słuchać.
- Szkoda...- skomentował, a mnie na twarzy pojawił się oczywisty uśmiech. Nic go to nie obchodziło. - Coś jeszcze się stało? - dodał, a ja prychnęłam pod nosem w odpowiedzi.
- Gówno, jak nie wiesz co - dodałam, rzucając w jego kierunku paczką fajek.