Rozdział 106. Lay a whisper on my pillow.

Pragnę złożyć szczere kondolencje wszystkim fanom niedawno zmarłego 
Jeffa Hanneman'a (Slayer)
R.I.P.

***

Michelle 

               Szybkim krokiem wyszłam z niedużego pomieszczenia. Wraz z głębokim westchnięciem zaczęłam panicznie mrugać powiekami, gdy na moment straciłam równowagę. Było mi po prostu przykro. Nigdy bym nie pomyślała, że mój mąż będzie mnie tak traktował. Nie byłam już typem dziewczyny, która twardo stawia na swoim i nie ulega żadnym namowom. Ostatnimi czasy każdy gest z jego strony boleśnie mnie ranił. Chyba dorosłam już do pewnym spraw i zrozumiałam, że nie zawsze trzeba dbać o swoje dobro. Czasem można sobie odpuścić w imię czegoś znacznie ważniejszego. Nagle ktoś wyszedł z garderoby, mocno trzaskając drzwiami. Dłonią otarłam łezkę z przypudrowanego policzka i nerwowo obejrzałam się do tyłu. Ujrzałam Myles'a, który ze zmarszczonym czołem wędrował w kierunku wyjścia.

- O, Michelle...chcesz się przejść? - zapytał nagle, zatrzymując się tuż obok mnie. Twierdząco pokiwałam głową, nie spuszczając z niego wzroku. Myles był bardzo uprzejmy, wciąż otwierał przede mną drzwi i przepuszczał w przejściu. Za każdym razem lekko się do niego uśmiechałam. Wyszliśmy na zewnątrz tylnymi drzwiami i urządziliśmy sobie milczącą przechadzkę.

- Coś się stało? - spytałam po dłuższej chwili, kiedy Kennedy dawał mi wyraźne znaki, że chce coś powiedzieć, ale nie wie czy powinien. Popatrzył na mnie wyrwany z transu i rozejrzał się wokoło.

- Nie, tylko...czy wszystko z wami w porządku? Nie żebym się wpieprzał, ale z zewnątrz nie wygląda to za dobrze. - lekko rozchyliłam usta i nie wiedziałam co powiedzieć.

- Tak, wszystko w porządku. - odparłam, zrywając coraz bardziej uciążliwy kontakt wzrokowy. Brunet kiwnął tylko głową i popatrzył przed siebie.

- Myles! Michelle! Zaraz występ! - wrzasnął Hudson z oddali, a my jednocześnie wypuszczając powietrze z ust wstąpiliśmy na drogę powrotną. Lekko się do siebie uśmiechnęliśmy i bez słowa minęliśmy Hudsona w przejściu. - Polubiliście się? Świetnie, w końcu przez następne kilka miesięcy będziecie na siebie skazani. - chyba próbował zażartować, lecz żadne z nas nawet się nie uśmiechnęło.

- Wrócę już do Sharon. - mruknęłam pod nosem, uciekając od Slasha na bezpieczną odległość. Mulat uniósł lewą brew do góry i popatrzył na mnie z usatysfakcjonowanym uśmiechem. Dość szybko wróciłam na salę i cała w nerwach usiadłam przy stoliku. Sharon kazała mi obiecać, że w wolnej chwili opowiem jej o moim związku z Hudsonem, a więc tak zrobiłam. Przyszedł czas na występ. Chłopcy odwalili kawał dobrej roboty, grając jeszcze mało znane You're a Lie oraz Ghost. Nawet przez chwilę zapomniałam o wszystkich problemach i dałam się ponieść całkiem przyzwoitym dźwiękom. Niestety wraz z ostatnim taktem wróciłam na ziemię i zmuszona byłam spotkać się z dwuznacznym spojrzeniem Hudsona. Skonsternowana siedziałam obok Sharon, zdrapując granatowy lakier z paznokci.
- Zostaw! Były takie ładne... - farbowana rudowłosa kobieta położyła mi dłoń na przedramieniu, odciągając prawą rękę w bok. Delikatnie się uśmiechnęłam. Hudson wyjrzał w końcu zza sceny i kiwnął głową, bezdźwięcznie mówiąc zwijamy się stąd. Szybko pożegnałam się z panią Osbourne i podeszłam do gitarzysty. Stanął naprzeciwko mnie i stanowczo, lecz z wyczuciem przywarł do mnie swoim ciałem, opierając mnie plecami do ściany.
- Seksownie wyglądasz w tej sukience... - wymruczał mi do ucha i przejechał dłonią po udzie. Przymknęłam powieki i poczułam jak dolna szczęka zaczyna dygotać. Slash objął mnie w talii, lecz po chwili jego dłoń zsunęła się na mój pośladek. Popatrzyłam na jego twarz, ale on tylko się uśmiechnął i poprawił okulary na nosie. Przed budynkiem kręciło się pełno fotoreporterów. Telewizja, kamery...powoli przestawało mi się to podobać. Wyszliśmy na zewnątrz, trzymając się za ręce. W zasadzie to Hudson mocno ściskał moją dłoń, żebym tylko nie uciekła. Kiedy parkingowy przyprowadził auto, wyrwałam swoją rękę i zajęłam miejsce pasażera, po tym jak Hudson otworzył mi drzwi. Drugie zamknęły się z podobnym trzaskiem, a Slash ciężko westchnął, odpalając silnik.
- To co...skoczymy gdzieś za miasto? - mruknął pod nosem, kładąc dłoń na moim kolanie.
- Spierdalaj z tymi łapami. - warknęłam, odsuwając się maksymalnie daleko. Hudson zmierzył mnie pożądliwym wzrokiem. Pierwsze mijane ulice były znajome, ale każda następna oddalała nas od domu o coraz większą odległość.
- Gdzie jedziesz? - zapytałam zdezorientowana.
- Zobaczysz. - zamilkłam i za wszelką cenę starałam się rozpoznać okolicę, w której się znajdowaliśmy.
- Kate i Hondo nie mieszkają w tej dzielnicy. - mruknęłam pod nosem, mając nadzieję, że to właśnie do nich wiózł mnie ten kretyn.
- Wiem, ale nie tam jedziemy. - po chwili zatrzymał auto na wzgórzu, które prawdopodobnie było rzadziej odwiedzaną częścią słynnej góry Lee. Oboje wpatrywaliśmy się w widok zapierający dech w piersiach. Nic jednak nie było w stanie odeprzeć okropnego uczucia, które mówiło, że wszystko idzie w najgorszą stronę. Siedząc w zamyśleniu, nie zdążyłam w porę odepchnąć Hudsona, kiedy delikatnie musnął moje usta. Szarpnęłam za klamkę od drzwi, nie mogąc już dłużej znieść jego pomysłów. Wysiadłam z auta i energicznym krokiem ruszyłam w stronę, z której przyjechaliśmy.
- Michelle... - burknął z oddali znudzony Hudson.
- Czego, kurwa, chcesz?! - wrzasnęłam, trzęsąc się z niepokoju.
- Jimiego nie ma u Kate. - powiedział, idąc w stronę maski auta. - zatrzymałam się w połowie kroku, tętno z miejsca wzrosło o kilkanaście uderzeń na minutę. Wytrzeszczyłam oczy, patrząc na niego z niedowierzaniem.
- W takim razie gdzie jest? - zapytałam drżącym głosem, podczas gdy Janis ubarwiała stresującą chwilę swoim nieziemskim A Woman Left Lonely.
- Jest bezpieczny, ale teraz nie o tym porozmawiamy. - dodał, a ja byłam tak zszokowana, że nawet nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca.
- No chodź, nie będziemy wrzeszczeć. - dodał, mierząc mnie wzrokiem od góry do dołu. Idąc powolnym krokiem, znalazłam się obok Mulata.
- Nie rozumiem...Jimiego nie ma u Kate, czyli jest z Hondo, tak? - zapytałam z nadzieją w głosie. Slash zaśmiał się pod nosem, kręcąc głową z rozbawieniem.
- Nie ma go ani z Kate, ani z Hondo...- powiedział z wrednym uśmiechem. Nie potrafiąc opanować emocji, spoliczkowałam osobę, która kiedyś była zupełnie inna. - Posłuchaj. - warknął, łapiąc mnie za nadgarstki i mocno przyciskając do maski samochodu. Pisnęłam z przerażenia, po krótkiej chwili Saul obezwładnił całe moje ciało. - Po prostu chcę dać ci do zrozumienia, że podczas trasy nie ma mowy o żadnych takich cyrkach, przynajmniej publicznie. Masz po prostu ładnie wyglądać i grzecznie się zachowywać, rozumiemy się? - zapytał, nachylając się tuż nad moją twarzą. - Chcesz zobaczyć Jimiego?
- Ty nie możesz... - pierwsza łza spłynęła po moim policzku.
- Tak czy nie? - energicznie pokiwałam głową, a chwilę później ujrzałam nadjeżdżający samochód. Slash oswobodził moje ciało i złapał za rękę. Z czarnego auta wysiadła zgrabna, wysoka blondynka.
- Cześć Caroline. - powiedział Slash, a ja pociągnęłam nosem jak najciszej umiałam.
- Hej. Jestem Caroline, miło mi cię poznać. Slash dużo o tobie opowiadał. - zmarszczyłam brwi, nie mając pojęcia o co chodziło Mulatowi. Szybko uścisnęłam dłoń kobiety i wyczekująco spojrzałam na Hudsona. - Mogliście wrócić do domu, przywiozłabym Jimiego. - dodała z lekkim uśmiechem, spoglądając na swój terenowy samochód. Na kilka sekund straciłam panowanie nad swoim ciałem, zaraz potem udało mi się wrócić do świata żywych.
- Nie chciałem robić ci kłopotu. Poza tym chcieliśmy pobyć chwilę na świeżym powietrzu, prawda kochanie?- zapytał, akcentując pytanie.
- Tak...- na swojej zmarnowanej twarzy wymusiłam słaby uśmiech.
- Mały to naprawdę świetny kompan do zabawy! - powiedziała, zaśmiawszy się na widok naszej wymiany spojrzeń.
- Zgadzam się. A...mogę już go zobaczyć? - zapytałam, a moja wypowiedź zabrzmiała jak po kilkumiesięcznej rozłące.
- Jasne, chodź. Mały zasnął w połowie drogi. - błyskawicznie wyciągnęłam Jimiego z fotelika i mocno przytuliłam do piersi. Kamień spadł mi z serca, kiedy upewniłam się, że nic mu nie jest.
- Dzięki za pomoc. Będziemy już się zbierać. - mruknął Slash, po czym wrócił do auta, poganiając mnie spojrzeniem.
- Jasne...- blondynka wydawała się zaskoczona, więc zbliżyłam się i pożegnałam ją uściskiem dłoni. Kobieta ciepło się uśmiechnęła i wróciła do auta. Jimi zaczął się wybudzać. Temperatura, jak każdej nocy, spadła o parę stopni. Razem z małym usiadłam na miejscu pasażera, trzymając go w swoich objęciach.

Slash

               Moja brunetka co jakiś czas wycierała policzki z drobnych łez. Jej roztrzęsione dłonie bezustannie gładziły kudłatą główkę Jimiego.
- Przepraszam...ja nie chciałem cię wystraszyć. - mruknąłem wjeżdżając na podjazd. Chelle szybko otworzyła drzwi i popędziła do domu. Zamknąłem Challengera w garażu, a następnie odszukałem pozostałych lokatorów willi. - Mała...no co tym razem? - Michelle siedziała na skraju łóżka w sypialni, opierając głowę na kolanie. - Ej...- szturchnąłem jej ramię, a ona zwróciła zapłakaną twarz w moim kierunku.
- Jak mogłeś mi to zrobić...czy ty nie możesz być po prostu miły? - zaszlochała, odsuwając się na drugi koniec łóżka.
- Przestań już...to naprawdę robi się nudne. Spakowałaś się? Jimi też jest gotowy? O 10:00 mamy samolot. - wtedy nie chciałem jej słuchać. Wszystko miałem gdzieś, nawet to, że płakała. Położyliśmy się do łóżka w dużej odległości od siebie. Co chwilę słyszałem pociągnięcie nosem, szloch i tak bez końca. Zerwałem się z miejsca, zabrałem poduszkę i zszedłem do salonu. Położyłem się na twardej kanapie, przeklinając pod nosem poduszki, koc i wszystkie pierdoły znajdujące się w zasięgu mojego wzroku. Co parę godzin otwierałem oczy, sprawdzając która jest godzina. Zależało mi na tej trasie. Wiedziałem, że to ona ukierunkuje moją przyszłą karierę, jak i życie prywatne.

***