Rozdział 105. Love wounds.

 Z dedykacją dla
Dion Adler, która dopiero co wróciła do świata wirtualnie żywych
oraz Diany, która po prostu zasługuje na wszelkie dedykacje ♥

Slash

               Michelle rozgniatała w popielniczce jednego peta za drugim, czym wzbudzała we mnie coraz większy podziw i niedowierzanie zarazem.
- Wiesz co...w Chicago będzie taka dość ważna impreza i wypadałoby żebyś miała jakąś elegancką sukienkę, więc może pójdziesz sobie coś kupić zanim wyjedziemy w trasę? - zapytałem niepewnie, jednak mimo to nie otrzymałem odpowiedzi. - Mała, co się z tobą dzieje? - dodałem, bo zaczynało mnie to irytować.
- Nie mów do mnie mała. - mruknęła pod nosem, a ja zmarszczyłem czoło i usiadłem naprzeciwko niej.
- Ej...okres masz? - zapytałem, opierając dłonie na jej kolanach. Chelle natychmiast je strąciła i spojrzała na mnie z politowaniem. Chyba się wkurzyła, bo dość mocno popchnęła mnie do tyłu i wyszła z sypialni. Jakąś godzinę później postanowiłem wziąć prysznic. Kiedy wszedłem do pomieszczenia, Michelle owinięta cienkim ręcznikiem, stała tyłem do mnie i nuciła pod nosem jakąś piosenkę. Uśmiechnąłem się szeroko i podszedłem bliżej. Objąłem ją w pasie i pocałowałem w szyję.
- Nie dotykaj mnie...- mruknęła niezadowolona i wyrwała się z moich objęć. Albo miała te dni, albo...cholera wie co tym razem wpadło jej do głowy. Nie chciałem tak łatwo odpuścić, próbowałem ją przytulić, jednak na marne. - Zostaw mnie! - krzyknęła.
- Co się z tobą dzieje?! Czemu ze mną nie rozmawiasz?! Dlaczego w ogóle nie chcesz się ze mną kochać?! - zapytałem dość donośnie i zmniejszyłem dzielącą nas odległość do minimum.
- Nie będę się więcej pieprzyć z ćpunem. - burknęła, krzyżując ręce na piersiach.

- Nie jestem ćpunem! - odparłem pewnym siebie tonem.
- Czy ty naprawdę jesteś aż taki głupi? Doskonale wiesz, że przez to gówno omal nie umarłeś! Nie mam ochoty po raz kolejny patrzeć jak się wykańczasz.- dodała spokojniej i wyszła z łazienki w samym ręczniku.
- Kobiety...- powiedziałem do siebie i zaśmiałem się pod nosem. Kiedyś nie przeszkadzało jej, że byłem naćpany. Ba...wtedy sama brała, a teraz bawi się w świętą Teresę z Kalkuty. Chociaż z drugiej strony...mamy syna. Jimi na pewno nie chciałby oglądać swojego ojca na głodzie. Ale tym razem jest inaczej, ja nad tym panuję. Mogę w każdej chwili przestać brać tylko jeszcze nie chcę. Czasami nie umiem sobie poradzić z pewnymi rzeczami. Wziąłem prysznic i w zamyśleniu wróciłem do sypialni, gdzie zobaczyłem Chelle, czytającą książkę. Wyglądała tak jakoś...mądrze. Położyłem się obok niej i przyjrzałem się smutnej minie mojej brunetki. - Co czytasz? - zapytałem niepewnie, ale ona całkowicie mnie zignorowała.
- Nie twój gówniany interes... - odburknęła po około minucie.
- Ty to masz zapłon. - zaśmiałem się pod nosem i chciałem objąć ją ramieniem, jednak Michelle zerwała się z miejsca i odłożyła książkę na stolik.
- Dlaczego...kurwa mać! Myślisz, że nic się nie stało? Że tym razem znowu przymknę oko na branie?! Mam gdzieś te twoje jebane problemy! Ja potrzebuję faceta, który potrafi wziąć się w garść!- krzyczała tak dosadnie, że przez chwilę zrobiło mi się głupio.
- To nie twoja sprawa... - co się będzie baba wpieprzać?
- Nie moja?! Wiesz co...wypieprzaj stąd. Od dzisiaj śpisz na kanapie, podłodze, czy gdziekolwiek ci się, kurwa, podoba! - po tych słowach wypchnęła mnie z sypialni. Stałem przed brązowymi drzwiami jak kołek i powoli przetwarzałem jej słowa w umyśle. Spuściłem głowę i podniosłem z podłogi poduszkę, która wyleciała z sypialni razem ze mną. Byłem wkurzony, ale postanowiłem jakoś wytrzymać tą jedną noc. 

               Obudziłem się ze strasznie obolałym karkiem. Podniosłem tyłek z kanapy i spojrzałem przed siebie. Usłyszałem znajome kroczki na schodach.
- Tatusiu, zawieziesz mnie do Rogera? - zapytał Jimi, siadając tuż obok mnie.
- Jasne, jesteś gotowy? - zapytałem z uśmiechem i pogłaskałem go po łebku. Jimi pokiwał twierdząco głową, a ja rozprostowałem kości. - A mama co robi? - zapytałem, niby od niechcenia, jednak cholernie mnie to ciekawiło.
- Mówiła, że źle się czuje i kazała poprosić, żebyś mnie zawiózł. - odparł z uśmiechem, a ja poszedłem na górę pod pretekstem zabrania kurtki. W sypialni nikogo nie było, więc ubrałem się w pierwsze lepsze ciuchy i zajrzałem do łazienki. Michelle stała przed lustrem, a gdy tylko wszedłem do pomieszczenia, odwróciła głowę w drugą stronę. Chyba płakała i to przeze mnie.
- Wszystko w porządku? - zapytałem niepewnie, wyciskając białą pastę na szczoteczkę.
- To nie twoja sprawa. - czyli tu ją boli. Chelle wyszła i nic więcej nie powiedziała. Zawiozłem Jimiego do Rose'a i wróciłem do domu. Michelle nie odezwała się do mnie ani słowem.

Michelle

               Nie dość, że Jimi nie widział się ze mną odkąd wykręciłam się ze spotkania z panią Rose, to jeszcze Hudson udawał obrażonego na cały świat. Wielkimi krokami zbliżała się impreza ze Slashem w roli głównej. Nie chciałam iść, ale musiałam go przypilnować. Do opieki nad Jimim Hudson zaangażował Kate i Hondo, o czym nie miałam zielonego pojęcia, aż do godziny przed rozpoczęciem przyjęcia.
Od dłuższej chwili siedziałam na brzegu łóżka, zakładając czarne pończochy na nogi.

- Idziesz?! Nie możemy się spóźnić! - krzyknął z dołu. Miałam do wyboru dwie opcje: doprowadzić do kolejnej kłótni albo iść. - No słyszysz?! - wrzasnął zdenerwowany.

- Już idę! - odparłam równie głośno i dopięłam suwak czarnej sukienki do końca. Delikatnie wsunęłam stopy w czarne szpilki i wyszłam z pokoju. Hudson wyglądał tak jak zawsze. Miał tylko dokładniej ułożone loczki, a na sobie coś, co kiedyś mogło być garniturem. Teraz było jego rockową przeróbką. 

- Ładnie wyglądasz. - powiedział z lekkim uśmiechem, kiedy stałam przed lustrem i paznokciem rozdzielałam sklejone rzęsy.

- Dziękuję. - odparłam zaskoczona. W końcu dawno mi tego nie mówił. Po kilku minutach siedzieliśmy w aucie. Milczeliśmy, przecież nie było o czym rozmawiać. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, tłumy paparazzich czekały na zewnątrz z błyszczącymi fleszami. Drzwi otworzył mi gość z obsługi, po czym Hudson oddał mu kluczyki i kazał zaprowadzić auto na parking.
- Slash! Jak układa ci się w życiu osobistym?! - przekrzykiwali się ludzie w tłumie. Hudson mocno złapał mnie za dłoń i wpił się w moje usta. Chciałam się od niego oderwać, ale nie pozwalał mi na żaden ruch. Dopiero wtedy zrozumiałam po co zabrał mnie ze sobą. Uśmiechnęłam się teatralnie, susząc zęby chłodnym powietrzem. Saul objął mnie dłonią na wysokości talii i tak weszliśmy do dużego budynku. Jeszcze kilka razy Hudson miażdżył moje wargi swoimi, zaznaczając czyją jestem własnością.
- Myles! - krzyknął nagle i już go nie było. Westchnęłam pod nosem i lekko wygięłam szyję w tył, przymykając tym samym powieki. Stałam pośrodku wielkiej, słabo oświetlonej sali. Po chwili opanowałam napływające do oczu łzy i ruszyłam w stronę pustego stolika. Usadowiłam się przodem do sceny, szukając wzrokiem jakiejkolwiek znajomej postaci.
- Mogę się przysiąść? - zapytała niepewnie jakaś kobieta i popatrzyła mi w oczy z lekkim uśmiechem.
- Jasne, proszę.... - odparłam cicho, a ona delikatnie odsunęła krzesło i zachowując wszystkie elementy etykiety dworskiej, usiadła na nim jak na królewskim tronie.
- Jestem Sharon. - przedstawiła się i wyciągnęła dłoń w moją stronę.
- Nic mi to nie mówi. - odparłam w zamyśleniu, a w tym czasie kelner postawił przed nią szklankę z barwnym drinkiem.
- Sharon Osbourne. - dodała, a ja dopiero po chwili załapałam o co chodzi.
- Przepraszam...- mruknęłam pod nosem, ciężko wzdychając. - Jestem Michelle. - dodałam i tym razem to ja wyciągnęłam dłoń do przywitania.
- Wiem, kilka razy widziałam cię w gazecie z tym przystojniakiem. - zachichotała uroczo i nachyliła się nad stołem, zatapiając żółtą słomkę w swoich bordowych ustach. - Nie masz ochoty gadać ze starą, zrzędliwą babą...? - zapytała, patrząc na mnie z głową lekko przekrzywioną w bok.
- Nie, nie! Nie o to chodzi...naprawdę. - odparłam, przysuwając się do stolika.
- Mąż? - zapytała, a ja mocno przygryzłam dolną wargę, nie chcąc dać po sobie niczego poznać.
- Macie dzieci? - zapytała niedługo potem.
- Tak, synka. Ma na imię Jimi. - uśmiechnęłam się na myśl o małym.
- Gratuluję. - podziękowałam uśmiechem. - Jak długo jesteście razem? - dodała, a ja poczułam się jak na przesłuchaniu.
- Prawie 5 lat. - odpowiadałam bez żadnych przeszkód. I tak w 30 minut Sharon stała się moim osobistym doradcą małżeńskim. - Pierdolony ćpun. - mruknęłam pod nosem, nie zwracając uwagi na coraz większą liczbę osób gromadzących się wokoło. Sharon zaczęła się cicho śmiać, a na mojej twarzy zawitał krótkotrwały uśmiech.
- Pieprzony, niewyżyty seksualnie pasożyt, ale go kochasz. - dodała, a ja głośno przełknęłam ślinę, kiwając twierdząco głową.
- Dam sobie radę. - powiedziałam, patrząc w bliżej nieokreślony punkt na podłodze.
- Kochanie, mogę cię prosić na minutkę? - głos Hudsona był tak przesłodzony, że aż zrobiło mi się niedobrze.
- Nie. - burknęłam niezadowolona. - Zajęta jestem. - dodałam, nawet na niego nie zerkając i wtedy poczułam kopnięcie pod stołem. Zmarszczyłam brwi, kątem oka patrząc na Sharon, która bezdźwięcznie mówiła "bądź miła".
- Nalegam. - dodał, a ja po dłuższej chwili zastanowienia niechętnie wstałam ze swojego miejsca, przepraszając na moment kobietę.
- Tylko zachowuj się kulturalnie, najlepiej w ogóle nic nie mów. - powiedział wprost do mojego ucha, gdy tylko zniknęliśmy z oczu zebranych.
- Ani mi się śni... - mruknęłam, wyrywając swoją rękę z jego uścisku. Slash obejrzał się za siebie i przez ułamek sekundy uśmiechał się jak na idiotę przestało. Nagle błyskawicznym ruchem przyparł mnie do ciemnobrunatnej ściany, obezwładniając nadgarstki. - Bądź grzeczna. - warknął przez zaciśnięte zęby, a kiedy próbowałam się uwolnić, wsunął swoje kolano pomiędzy moje nogi. Przymknęłam powieki, przełknęłam ślinę i popatrzyłam na niego swoim uwodzicielskim spojrzeniem.
- Seksownie wyglądasz, kiedy się złościsz. - wyszeptałam, starając się zagrać pewną siebie, dokładnie tak, jak przed chwilą radziła mi Sharon. Hudson przez chwilę wydawał się nieco zdezorientowany, lecz zaraz z całą swoją mocą wpił się w moje usta, miażdżąc klatkę piersiową swoim ciałem. Kiedy tylko oderwał się od moich obolałych warg, chciałam wymierzyć mu siarczysty policzek. W porę jednak obronił się przed ciosem, łapiąc moją dłoń.
- I co teraz zrobisz? - zaśmiał się szyderczo i puścił mnie z wielką niedbałością. Szybko oddychałam i rozmasowując nadgarstki, analizowałam wydarzenia sprzed paru sekund. - No chodź, nie będą czekać przez wieczność. - dodał, a ja ze strachem w oczach popatrzyłam w jego źrenice. - Długo będę tak stał? - zapytał ponaglająco, lecz ja zaczęłam się cofać. - Słuchaj, jeszcze chwila, a się zdenerwuję.- warknął, grożąc mi ręką. Nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. Hudson nagle podszedł i złapał mnie za nadgarstek. Już po chwili stałam w progu jasnego pomieszczenia, a wszyscy zebrani wbijali we mnie swój wzrok.
- Jesteśmy. Poznajcie moją Michelle - przedstawił mnie z szerokim uśmiechem na ustach.

- Cześć, mnie chyba już znasz. - delikatnie uśmiechnęłam się do Myles'a, który właśnie ściskał moją dłoń na powitanie.

- Ale mnie nie znasz. Mów mi Lemmy, dobrze ślicznotko? - szerzej otworzyłam oczy, lustrując mężczyznę przede mną, który zdawał się być basistą i wokalistą jednego z najbardziej wpływowych zespołów na świecie. Byłam zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek powiedzieć.

- Hej...- wydusiłam w końcu, spoglądając na Hudsona.

- No chodź, nie ma się czego wstydzić, nie tylko ty mnie uwielbiasz. - dodał po chwili i wyrwał mnie z uścisku Slasha, rechocząc w głos. Już po chwili byłam obejmowana przez samego Kilmistera, który nagle stał się wyjątkowo pobudzony seksualnie i bez krępacji dotknął moich pośladków. W tym samym momencie wróciłam w objęcia Hudsona, który był nieco zaskoczony zachowaniem swojego nowego znajomego.  Jeszcze trochę mu na tobie zależy pomyślałam, jednak to i tak nie zdołało przyćmić jego zachowania przed garderobą. Nastała krępująca cisza.
- No to w zasadzie możesz już wracać do tych babskich pogaduszek z Osbourne'ową. - Saul zaśmiał się dość sztucznie, a mimo to całe męskie grono mu zawtórowało. Popatrzyłam na nich z przekąsem i postanowiłam jak najszybciej wyjść.