High Voltage Tattoo 5.

          Noc w lesie mogłaby wydawać się całkiem atrakcyjną ofertą, gdyby nie chrapiąca, ruda małpa śpiąca tuż obok. Nie każdy ma zdolności do całkowitego ignorowania odgłosów środowiska podczas snu.
- Bailey, pierdolcu, stul pysk i daj mi się wyspać! - jedno uderzenie traperem w łydkę wystarczyło, by Bill szeroko otworzył oczy.
- Spierdalaj - burknął, rozmasowując nogę. Nie zastanawiałam się zbyt długo. Gwałtownie zerwałam się z miejsca, ciągnąc za sobą śpiwór z rudą małpą wewnątrz.
- Przestań! Pożałujesz! Niech ja cię tylko, kurwa, dorwę! - wrzeszczał wniebogłosy, mocno trzymając się za boki przenośnej noclegowni - No kurwa! - wydarł się o jeden ton za głośno. Puściłam dwa końce zielonego śpiwora i pobiegłam kilka metrów dalej.
- Co tu się dzieje?! - do obozu wtargnął zwierzchnik sił zbrojnych i jednocześnie łącznik ze starszymi stopniem.
- Ta mała dziwka jest pojebana!
- Hej! Sam jesteś dziwką! - wrzasnęłam, nie potrafiąc znieść tej nieprawości.
- A wypierdalaj na drzewo!
- Sam wypierdalaj, rudzielcu! - rzuciłam się w jego stronę, nie potrafiąc pohamować się przed deformacją jego nosa. Draństwo! Nikt nie będzie mnie obrażał. Kilka pociągnięć za jego rude kłaki i nagle poczułam, że on wcale się nie szamota. Leżał spokojnie i zaciskał powieki, gdy ja niemalże wyrywałam jego kudły z głowy.
- Mmm...podoba mi się ta pozycja... - mruknął, ukazując żółć swoich zębów, w momencie gdy leżałam na jego mięsistym ciele.
- Świnia! - krzyknęłam, natychmiast zrywając się z rudego podłoża.
- Dokończycie kiedy indziej, a teraz spać - zarządził starszy, a następnie dwukrotnie głośno zagwizdał.
- Kiedyś cię zabiję... - mruknęłam do samej siebie, widząc, że cała zabawa dobiegła końca. Irytujący koniec dnia spowodował, że wcale nie chciało mi się spać. Przez pół nocy wpatrywałam się w jasno migoczące gwiazdy, które dopiero teraz były tak blisko mnie.
          Z samego rana coś poszło nie tak. Ktoś bez pytania przegrzebywał mój plecak. Ostrożnie otworzyłam jedno oko, by już po chwili mocnym kopnięciem podciąć nogi kretyna, który odważył się na ten bezmyślny wyczyn.
- ALARM! GRUPA 4! - wrzasnęłam na całe gardło, przytrzymując twarz nieporadnego przeciwnika tuż nad ziemią. Sięgnęłam do paska i zauważyłam, że nie mam przy sobie broni. Osobnik, którego obezwładniłam wyrwał się spod mojego kolana, zwiewając z miejsca zbrodni. Nagle niespodziewanie zatrzymał się. Ruda małpa postrzeliła go w plecy co było równoznaczne z końcem gry dla trupa. Brunet spuścił głowę i przeklinając pod nosem, stanął pod drzewem. Ze skrzyżowanymi rękami zaczął obserwować toczący się bój. Zaskoczona spojrzałam na Williama. Dumnie uniósł brodę, patrząc z góry na moją osobę. Bez słowa ruszyłam na podbój grupy 4. Wzrokiem starałam się odnaleźć Jeffa, jednak nigdzie go nie było. Gdy nasze oczy się spotkały, bez wahania strzeliłam w jego stronę paintballem. Uśmiechnął się szyderczo gdy chybiłam i wycelował. Cholerka. Nie mam amunicji. Uniosłam ręce w geście obronnym.
- Padnij! - wrzasnęła ruda małpa. Gdy zorientował się, że nie mam najmniejszego zamiaru posłuchać jego rozkazu, rzucił się na moja osobę, cudem ochraniając mnie przed pędzącą kulą z zieloną farbą.
- Koniec czasu! - wrzasnął wysoki brunet ze stoperem w ręku.
- Złaź...złaź ze mnie...no kurwa! - wrzeszczałam, gdy rude cielsko przyciskało mnie do ziemi.
- Kurwa, już! - wstał i otrzepał dłonie z suchej ziemi. - Czego bym, kurwa, nie zrobił to i tak będzie źle! - wrzasnął, intensywnie gestykulując w powietrzu. Uniosłam lewą brew do góry i patrzyłam jak odchodzi.
- Stary, mówię ci, rozszarpię tą dziewuchę! Jak Boga kocham! - razem z Jeffem poszedł w kierunku zbierającej się grupy.
- Pierdoleni faceci...jacy faceci? To obok chłopa nie stało! - wrzeszczałam do samej siebie, licząc na to, że Isbell raczy się odwrócić. - Głupi fiut - warknęłam, już obmyślając plan zemsty.
          Pozostałe dni naszej wędrówki minęły dość spokojnie. Bez większych problemów mogłam wyżywać się na rudej małpie.
- Santos!
- Tak, sir!
- Wystąp! - zrobiłam potężny krok w przód, dumnie unosząc głowę. - Reszta, rozejść się! - krzyknął Hawke. - Mam dla ciebie propozycję.
- Zamieniam się w słuch.
- Za kilka miesięcy wysyłamy grupę najlepszych bokserów z miasta na turniej, a w tobie widzę potężny potencjał - mówił piekielnie szybko. Po chwili przemyśleń doszłam do wniosku, że dobrze wyglądałoby gdybym zemdlała ze szczęścia. Jednak tego nie uczyniłam.
- Zastanowię się - odparłam, nie chcąc pokazać jak cholernie cieszyłam się w tamtej chwili. Po powrocie do domu zasnęłam w kilka minut. Tydzień spędzony w koszarach był bardziej męczący niż matka wrzeszcząca bez opamiętania gdy wracasz pijany z imprezy.
          Wcześnie rano, kiedy niektórzy ludzie przygotowywali się do kolejnego, nudnego dnia w pracy, wpadłam do kuchni w starych, przetartych dresach.
- Cześć - uśmiechnęłam się krótko i mocno szarpnęłam drzwi lodówki. Mama mierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu, podczas gdy rozbijałam jajka na stole.
- Co zamierzasz z tym zrobić? - zapytała zaniepokojona, gdy powąchałam surowe białko w szklance.
- Wypić - nie zdążyła powiedzieć niczego więcej. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Zimna substancja szybko spłynęła w dół mojego przełyku. Z domu wybiegłam z niezwykle szerokim uśmiechem. Tego dnia miałam przejść test wytrzymałości. W kilka minut dotarłam do klubu. Torbę rzuciłam w kąt przebieralni i błyskawicznie zamieniłam czarną koszulkę na sportowy top.
- Jak tam, Santos, gotowa na zmianę twarzy?
- Ona nawet nie wejdzie na ring!
- Daj spokój...gdzie tam baba do takich zajęć...
- Ona jest bardziej męska niż 90% obecnej tu populacji - większość parsknęła śmiechem, a ja z zaskoczeniem popatrzyłam na trenera Hawke'a. - Skoro z chłopcami już się zapoznałaś, to możemy zaczynać - wyciągnął kartkę ze swojego notesu i kazał zrobić sobie rozgrzewkę. Po kilku minutach wpatrywania się w moje działania, powstrzymał mnie.
- To robisz źle. Nie można tak po prostu kręcić tyłkiem, musisz poruszyć stawy biodrowe a nie tylko kolanowe - każdy szczegół był ważny. Każde kolejne ćwiczenie wydawało mi się zupełnie inne niż dotychczas.
- Co zwykle jesz na śniadanie?
- Kanapki.
- Z czym?
- Z czym popadnie, nie wybrzydzam.
- To zaczniesz. Jam'ie przygotuje dla ciebie dietę - szeroko otworzyłam oczy. - Aha...jeszcze jedno. Koniec z alkoholem.
- Ale...!
- Żadnego ale. Bez dyskusji. Masz do tego smykałkę - lekko uśmiechnęłam się pod nosem. W końcu rzadko kiedy ludzie mówią mi, że do czegokolwiek się nadaję. - Dobra, dość tego. Pokaż mi jak robisz brzuszki - milcząc położyłam się na podłodze, zmuszając mięśnie brzucha do ciężkiej pracy.
- Na początek może być. Teraz trochę poskaczesz i będziesz wolna na dziś - wbrew pozorom to ta ostatnia czynność sprawiła mi największe trudności.
- Nie dam rady... - jęknęłam, rzucając stalową linkę na podłogę po 15 minutach bezustannego podskakiwania.
- Santos, cholero! Masz kondycję nieboszczyka, do roboty! - pokręciłam przecząco głową, opierając dłonie na biodrach.
- Wolałabym powalić w worek - mruknęłam pod nosem.
- Nie masz na tyle siły. Jutro o 17 tamci z drugiego ringu biegają na czas, jak dasz radę do przyjdź.
- Będę przed 17.
- Akurat...rano nie wstaniesz z łóżka.
- A to niby dlaczego?
- Zakwasy, mała. A teraz zmykaj, zaraz przyjdą następni - czując, jak moje mięśnie pracują, dotarłam pod dom Isbella. Zapukałam do drzwi.
- Dobry, jest Dzwon?
- Witaj Angel, Jeff niedawno wyszedł.
- Kurwa...
- Dokładnie tak.
- Co? - zapytałam zaskoczona, zdając sobie sprawę z tego, że przeklęłam w obecności dorosłej kobiety.
- Więcej czasu spędza z prostytutkami zamiast w szkole - powoli przyzwyczajając się do bezpośredniej pani Isbell, pożegnałam się bokserskim uściskiem ręki, wyruszając na przeszukiwanie domów uciech w Lafayette. Po wielu zwiedzonych burdelach, natrafiłam na ślad Jeffreya. Jego kurtka wisiała na wieszaku widocznym w oddali.
- Dzwon! Jesteś tu?! - wrzasnęłam, spoglądając na półnagie ciała w oknach.
- Nie! - wrzasnął znajomy głos.
- Wyłaź! Musimy pogadać! - po wielu długich chwilach zarumieniony szatyn stanął przed moją zniecierpliwioną osobą.
- Dzisiaj nie przyjdę na imprezę. I jutro też nie.
- Co...no...czemu...że co?!
- Mam treningi i nie bardzo mogę chlać...
- Treningi? A może ty...masz raka?
- Przestań, kurwa, pieprzyć te panienki, bo mózg zaczyna ci zanikać. Czy ja wyglądam na chorą?
- No...nie?
- Nie, właśnie. Nie będę więcej z wami pić.
- Jesteś chora - przyłożył dłoń do mojego czoła - Masz gorączkę.
- Nie dotykaj mnie! Lepisz się... - nie posłuchał - Przestań! - nie podziałało - Weeeź się! - Jeffrey wystawił język i pomachał mi na pożegnanie.
- Jutro u Jamesa i bez gadania! - wrzasnął, znikając za rogiem. Nie przyszłam. Następnego dnia też nie.
          Niedługo potem wszystko się zmieniło. Nie było już długich nocy spędzonych na piciu byle czego z tymi kretynami. Zaczęły się treningi i ścisła dieta. Nie trzeba było dużo czasu, żeby wszyscy w szkole omijali mnie jeszcze szerszym łukiem niż dotychczas. Dopiero teraz czułam się naprawdę dobrze.
          Codzienne treningi na początku dawały mi w kość. Po miesiącu stały się czystą przyjemnością.
- Teraz sierpowy...bardzo dobrze! Jeszcze raz. Z drugiej! Świetnie!
- Zabiją mnie tam... - mruknęłam pod nosem, choć wcale nie chciałam powiedzieć tego na głos.

***

Wybaczcie, ale trochę mi zajmie zanim przypomnę sobie jak pisałam, będąc w skórze Angie ;_;