Rozdział 3. Znikam

          Nie tracił nadziei na szczęśliwy koniec, bo dobrze wiedział, że taki nigdy nie nastąpi. Chciał jakiegokolwiek końca.
- Jesteś najgorszym kutasem na jakiego mogła trafić! - wrzasnął Rudy z poranną chrypą - Jak mogłeś ją uderzyć?!
- Nie...nie uderzyłem jej...
- Nie? To jak wytłumaczysz to co miała na...
- Nie uderzyłem jej świadomie - warknął, stając kilka centymetrów przed nim. - Byłem naćpany. Wiesz jak to działa.
- Przestań się tłumaczyć. Po prostu przyznaj, że pobiłeś własną żonę - Rose zauważył na jego twarzy niepewność.
- Ja ją... - zaczął Mulat, wbijając wzrok w podłogę - Myślisz, że jakbym tylko ją uderzył to zabrałaby dzieciaka i spierdoliła? W takim razie powinna to zrobić dawno temu - potężny cios obrócił go w bok.
- Przyjemnie, prawda? Co ona ci takiego zrobiła? - Axl westchnął pod nosem - Po tym jak tu przyjechała... - znów nie zdążył dokończyć.
- Przyjechała?! Dlaczego, do chuja pana, nie powiedziałeś, że wiesz cokolwiek?!
- A co by to dało?! Znalazłbyś ją, zabił, poćwiartował i zakopał?!
- Wiesz, że taki nie jestem! - odpowiedział mu nerwowy śmiech połączony z niedowierzającym wzrokiem.
- Ty chyba jesteś nienormalny - powiedział spokojniej - Błagała żebym nikomu nie mówił, bo się ciebie bała! - Mulat spuścił wzrok.
- Co mam teraz zrobić? - zapytał nerwowo, siadając na drewnianej ławce.
- Mnie się pytasz?
- A ty co byś zrobił?
- Nigdy nie dopuściłbym do takiej sytuacji - te słowa jeszcze bardziej go dobiły.
- Pójdę już - jego zaszklone oczy wzruszyły Rudego, jednak ten nie miał po co go zatrzymywać. 
- Jakbyś czegoś potrzebował to zadzwoń. Postaram się przyjechać - brunet popatrzył na starego przyjaciela spode łba. W ciszy wyszli przed bramę. Mulat szczerze nie spodziewał się takiego zapewnienia.
- Jeśli ona się z tobą skontaktuje to...powiesz mi? - Rose przecząco pokiwał głową.
- Ja dotrzymuję obietnic - Mulat przełknął ślinę i wsunął okulary na nos.
- Pozdrów Kate - nie to chciał powiedzieć, ale w porę ugryzł się w język. Nagle pomiędzy mężczyznami zatrzymał się listonosz na niebieskim rowerze.
- Pan Axl Rose?
- To on - Slash wskazał głową na Rudego.
- Rodzina z Wielkiej Brytanii najwyraźniej o panu pamięta - zaśmiał się, lecz widząc zabijający wzrok rudego mężczyzny po prostu przekazał mu papier do pokwitowania. W międzyczasie Slash zdążył przemyśleć kilka rzeczy. Zmarszczył brwi i nerwowym ruchem wyrwał kopertę z dłoni listonosza.
- Oddawaj to! - wrzasnął Rose, upuszczając kartkę i długopis na chodnik.
- Chcę tylko spojrzeć... - powiedział, unosząc kopertę tak, aby Rose nie mógł jej dosięgnąć. - Przecież nie masz niczego do ukrycia - zerknął na wkurzonego Axla. Po chwili przeniósł wzrok na kawałek papieru. Od razu poznał to pismo. Wpatrywał się w pochyłe litery.
- To od niej - mruknął, nerwowo rozrywając kopertę.
- Slash...
- Zamknij się - roztrzęsionymi dłońmi wysunął niewielką kupkę pieniędzy i podał je Rose'owi. Mulat szerzej otworzył oczy, widząc, że napisała adres. Dopiero po chwili spostrzegł, że tak naprawdę niczego nie widać.

Los Angeles, zimny, listopadowy dzień, 1996r.
           Po raz kolejny przeżywali swoją młodość. Ich małżeństwo było kumulacją najpiękniejszych ziemskich doznań. Nie liczył się czas, tylko sposób w jaki spędzali swoje życie. Zawsze razem, uśmiechnięci świetnie radzili sobie nawet z największymi problemami.
- Właśnie zagrałeś intro Patience! Brawo synu! - Brian przybił piątkę z tatą i zaśmiał się, widząc jego dumną minę. Był z siebie cholernie zadowolony.
- Kto tak pięknie gra? - Letty doskonale wspierała swoje dziecko, dodając mu pewności siebie.
- Muszę jeszcze poćwiczyć, ale w końcu mi się uda - Janis wpatrywała się w brata z małą zazdrością.
- A ty chcesz spróbować? - spytał pan Stradlin, zerkając na swoją córkę. Mała spuściła wzrok i niepewnie skinęła głową - No to chodź - wyciągnął ręce do małej brunetki i z szerokim uśmiechem usadowił dziewczynkę na swoich kolanach - Spójrz. Tutaj są progi. Jak położysz paluszek pomiędzy nimi i po ciągniesz strunę...o tak...to wyjdzie taki dźwięk - świetnie nadawał się na nauczyciela. Doskonale wiedział jak wytłumaczyć dziecku nawet tak skomplikowany mechanizm.
           Usiedli przy stole i poczekali aż brunetka wyjmie z piekarnika wielką pieczeń. Gdy każdy miał na talerzu swoją porcję, Izzy złapał żonę za dłoń i przyciągnął nieco bliżej. Cmoknął ją w policzek i zerknął w radosne oczy. Bezdźwięcznie wyznali sobie miłość i rozpoczęli rodzinną rozmowę przy kolacji.

           Piąty miesiąc ciąży oznaczał wznowienie wieczornych spacerów spokojnymi ulicami Hollywood.
- Załóż kurtkę, jest zimno - Roger jęknął z niezadowolenia, lecz posłusznie zarzucił swoją maleńką ramoneskę na ramiona.
- A tata nie musi się tak ubierać! - zauważył, gdy wychodzili z domu. Jego tata od kilku dni chodził piekielnie zamyślony.
- Oj daj spokój, tata ma już swoje lata... - zadziorny kuksaniec w bok Axla sprawił, że ten niemalże podskoczył do góry.
- Ej! Ja wcale nie jestem taki stary! - powiedział przez śmiech, prowadząc synka za rękę.
- Wmawiaj sobie, wmawiaj. Nie ruszasz się już tak jak kiedyś - panią Rose widocznie bawiły jej własne słowa, a Axla wpędzały w kompleksy.
- Mogę ci zaprezentować jak się ruszam, ale to dopiero jak Rog zaśnie - wyszeptał jej do ucha, gdy zatrzymali się przed dużą fontanną.
- Nie zamocz ubrań! - krzyknęła Katie, po czym zerknęła na swojego męża - Lepiej żebyś wciąż dobrze się ruszał, bo od rana mam cholerną ochotę na seks - wzrok Rose'a był bezcennym widokiem.
- Roger...chodź...musimy wracać do domu...

           - Zadzwonisz tylko raz - upewniła się po raz kolejny, chcąc jasno przedstawić sytuację.
- A jeśli nie odbierze?
- To już nie mój problem - w głębi duszy marzyła o tym żeby nie odebrał. - Możesz nie ryzykować i w ogóle nie dzwonić.
- Nie! Ja chcę porozmawiać z tatusiem - tupnął nóżką, a ona podała mu słuchawkę.
- Tylko pamiętaj...za żadne skarby nie mów gdzie jesteśmy, rozumiesz?
- Tak - ogromny uśmiech na twarzy chłopca nieco ją uspokoił. Z trudem wykręciła numer w automacie. Kilka razy zastanawiała się czy specjalnie go nie pomylić, jednak postanowiła grać uczciwie. Pierwszy sygnał...drugi...trzeci...już zaczynała się cieszyć. Nagle wszystko runęło jak domek z kart pod wpływem wiatru.
- Halo? - zachrypnięty i głęboki głos zabrzmiał w słuchawce.
- Tatusiu? - wesoły Jimi sprawił, że serce mężczyzny po drugiej stronie omal nie wyskoczyło z klatki piersiowej.
- Jimi?! Co się z wami dzieje? Gdzie jesteście? Jak się czujesz? Z mamą wszystko w porządku?
- Jesteśmy w... - upominające spojrzenie kobiety przypomniało mu, że na jedno pytanie nie może odpowiedzieć. - Mama czuje się dobrze, a ja za tobą tęsknię - mały oparł główkę na ramieniu kobiety, której nogi uginały się z każdym kolejnym słowem jej syna.
- Ja też za wami tęsknię. Gdybym tylko mógł coś zrobić...
- Przyjedź do nas! Baks też tęskni. Pamięta jak nas zapoznałeś - ciche pociągnięcie nosem po drugiej stronie nieco zdziwiło malca - No i mama ciągle płacze... - dodał znacznie ciszej, spoglądając w zaszklone oczy kobiety.
- A pozwoliła ci zadzwonić?
- Tak, jest tutaj! Chcesz z nią pogadać? - zapytał, zerkając na brunetkę, która energicznie zaprzeczała ruchem głowy.
- Jeśli tylko zechce... - niezmiernie się ucieszył. Z uśmiechem wyczekiwał usłyszenia jej głosu.
- Kocham cię, tato.
- Ja też cię kocham, Jimi! Bardzo chciałbym się z wami spotkać.
- To przyjedź. Mama powie ci gdzie dokładnie - mały wcisnął telefon do ręki kobiety i uradowany zeskoczył na ziemię. A ona trzymała czarną słuchawkę w trzęsącej się dłoni. Bała się przyłożyć ją do ucha, ale jakaś cząstka nie pozwoliła jej stchórzyć.
- Michelle? Jesteś tam? - powoli podnosiła słuchawkę, a dźwięk jego głosu nasilał się z każdym ułamkiem sekundy.
- Tak - wyszeptała przerażona.
- Maleńka...ja...przepraszam...nie chciałem...tego zrobić... - nigdy wcześniej nie słyszała żeby mówił do niej w takim stanie.
- Daruj sobie - długo zbierała się do wydania z siebie głośniejszego dźwięku.
- Maleńka...zrobię wszystko...tylko nie.. - nie zdążył dokończyć.
- Zostaw nas w spokoju - warknęła i rozłączyła się. Przykładając sobie dłoń do gorącego czoła, pociągnęła nosem. Jej policzki płonęły, a słone łzy dodatkowo wysuszały jej skórę. Uderzyła dłonią o budkę telefoniczną i głośno zapłakała. Jimi po raz kolejny przyglądał się swojej mamie.

           Kilka razy próbował dodzwonić się na jej telefon komórkowy, jednak nikt się nie odzywał. Nie miał już niczego do stracenia. Spakował niewielką torbę, wziął swoją kartkę płatniczą i wybiegł z domu. Wsiadł na motocykl i ruszył w stronę lotniska. Jedyny trop prowadził przecież do Anglii.

***