Rozdział 9. Obojętność przychodzi łatwo

"Wygląda, jakby życie miało odejść
Każdego dnia odpływa coraz dalej
Gubię się wewnątrz siebie
Nic nie ma znaczenia, nikt się nie liczy"*

~ Metallica - Fade To Black

                  Przez moment stał nieruchomo. Dopiero po chwili dotarło do niego co właśnie usłyszał.
- Michelle! - krzyknął, doganiając kobietę - Nie możesz ciągle uciekać! - wrzasnął, mocno chwytając jej nadgarstki.
- Nie dotykaj mnie - warknęła, czując wielką łzę spływającą po jej policzku - Jesteś aż tak tępy, że nie rozumiesz? - wyszeptała, patrząc w jego wielkie oczy - Ja nie uciekam. Po prostu mnie zostaw, proszę - jej błagalny wzrok doprowadzał go do rozpaczy.
- Maleńka...nie...nie możesz... - mocno zacisnął powieki. Ze wstydu odwrócił się do niej tyłem. Kilka razy głęboko odetchnął. Przez chwilę myślał, że odeszła, lecz kobieta wpatrywała się w postać przed sobą - Posłuchaj...musimy mieć pewność, że jesteś w ciąży. Dopiero wtedy zastanowimy się co dalej, dobrze? - z grymasem i niedowierzaniem na twarzy wpatrywała się w pustkę otaczającą Mulata.

- Jeśli nie jestem w ciąży to po prostu dasz nam spokój? - zapytała, z bólem patrząc w jego smutne oczy.

- Chcę mieć kontakt z Jimim - powolnym krokiem wracali w stronę kamienicy.

- Nawet na to nie licz - powiedziała pewnym głosem - Oskarżę cię o gwałt, jeśli nie znikniesz z naszego życia - zagroziła mu palcem, ściszając głos do szeptu. Slash głośno przełknął ślinę i dopiero wtedy ujrzał jej desperację.

- Zrób test. Wtedy się zastanowimy - za żadne skarby nie chciał odpuścić - Jeśli będziesz w ciąży to...ja ci pomogę - chciał żeby przyjęła jego ofertę.

- Niczego od ciebie nie chcę. Sama sobie poradzę. Po prostu wyjedź - zażądała, gestykulując dłońmi.

- Ale...wrócisz do Stanów?

- Jak ty to sobie wyobrażasz? Jeśli kiedykolwiek wrócę do LA, to tylko by dostać rozwód - znowu zobaczyła jego łzy. Zauważył jej konsternację, więc próbował się uśmiechnąć. Czuła krępację gdy wpatrywał się w jej oczy - Nie mam innego wyjścia, Saul - słabo się uśmiechnął, gdy wypowiedziała jego imię.

- A może...

- Jutro kupię test - po raz kolejny mu przerwała. Kiwnął głową, wciąż szukając lepszego wyjścia z beznadziejnej sytuacji.

- Mam sobie pójść? - zapytał, zerkając na jej wystające obojczyki. Chelle spuściła głowę, czekając aż Mulat przejdzie obok.

- Zadzwonię do hotelu i...

- Wolałbym mieć pewność - Chelle w zamyśleniu oblizała usta, wpatrując się w kamyk obok buta.

- Nie ufasz mi? - spytała podejrzliwie.

- A ty ufasz mnie? - zapytał, doskonale znając odpowiedź. Chelle uśmiechnęła się z kpiną, głośno wzdychając.

- Pokażę ci test.

- Miałbym pewność gdybyś poszła do lekarza - przeraziła ją wizja wizyty u jakiegokolwiek doktora.

- Ale nie pójdę - ucięła rozmowę, wyganiając go wzrokiem.

- Nie zmuszę cię. To...cześć - mruknął niepewnie. Nie wiedział co powinien powiedzieć. W ciągu kilku chwil Michelle zniknęła mu z oczu. Nie oglądała się do tyłu. Szła przed siebie w zamyśleniu. Slash wsiadłszy do samochodu nerwowo włożył kluczyk do stacyjki. Przeklinając samego siebie, dojechał do hotelu.
                  Roztrzęsiona kobieta wbiegła do budynku. W połowie schodów obejrzała się w tył. Nie zobaczyła go. Nie tego się spodziewała. Zamknęła drzwi na cztery spusty, by zaraz potem zatrzasnąć się w łazience.
- Mamusiu? - Jim kilkakrotnie zastukał w drzwi.
- Zaraz przyjdę - odparła, nerwowo wysypując tabletki na dłoń. Dwie czerwone kapsułki potoczyły się po zimnych płytkach. Brunetka nie mogła złapać pełnego oddechu. Szybko połknęła podwójną dawkę leku i czekała. Nocą myślała o nadchodzących godzinach. Z samego rana wyszła z mieszkania. Farmaceutka patrzyła na nią odpychającym wzrokiem. Zdruzgotana kobieta, ubrana jedynie w cienki, stary t-shirt, ze spuszczoną głową szła drogą omijając wielkie kałuże.
- Proszę pani! Zapomniała pani reszty! - krzyknął mężczyzna, który stał tuż za nią w kolejce. Od niechcenia obróciła się do tyłu.
- Dziękuję... - mruknęła, odbierając resztę ze spracowanej dłoni. Czując piekielnie silny ból brzucha, nie zdołała nawet odwzajemnić uśmiechu blondyna. Niskie budynki odsłaniały mroczny las na wzgórzu w oddali. Jedynie patrząc w ciemną dal mogła spokojnie myśleć.
- Michelle - niespodziewanie podskoczyła. Prędzej spodziewałaby się śmierci, niż bruneta tuż obok.
- Co ty tu robisz? - była znacznie bardziej niespokojna niż dzień wcześniej. Przełknęła ślinę, widząc jego spuchnięte powieki.
- Zrobiłaś test? - spytał, lecz ona niepewnie zaprzeczyła. W milczeniu przeszli kilka kroków.
- Zaczekaj tutaj - powiedziała, wyciągając z kieszeni jeansów pęk kluczy.
- Mogę jeszcze raz zobaczyć Jimiego? - spytał, mając nadzieję, że znów uda mu się ją przekonać.
- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele - uprzedziła, po raz kolejny mu ulegając. Mały spał. Milcząc ustalili kilka zasad. Slash, czekając na wynik, wpatrywał się w niczego nieświadome dziecko.

                  Siedzieli dość blisko siebie. Czuła ciepło jego ciała, co bardzo ją denerwowało. Oboje zachowywali się jak czekający na wyrok.

- Jest jedna kreska - wyszeptała, patrząc na ulotkę dołączoną do testu. Odetchnęła z ulgą, nieznacznie uśmiechając się pod nosem.

- Nie jesteś w ciąży - z jednej strony cieszył się, że nie będzie do końca życia tkwił ze świadomością, że dziecko, które stąpa po ziemi jest owocem toksycznego związku, z drugiej wiedział, że oznacza to koniec wszelkich argumentów na sprowadzenie Michelle i Jimiego z powrotem do Los Angeles.

- Kiedy wracasz do Stanów? - zapytała, ponownie unikając jego wzroku.

- Jeszcze nie wiem... - odparł zamyślony. Kiedy ruszył ręką, ona gwałtownie się wzdrygnęła. Spojrzał na jej mocno zaciśnięte powieki i powoli opuścił rękę. - Michelle... ja przysięgam, że nigdy więcej cię nie skrzywdzę - wyszeptał, kolejny raz lustrując jej łzy.

- Nawet nie myśl, że dam się nabrać na ten cyrk - wyszeptała, głęboko oddychając.

- Ja nie potrafię odejść.

- Daj spokój - odparła, pociągając nosem - Jeśli nie chcesz mnie krzywdzić to po prostu wyjedź i nigdy więcej nie wracaj - po długiej chwili milczenia, spojrzała na jego twarz.

- Czy kiedykolwiek mnie kochałaś? - całe życie przemknęło przed jej oczami. To pytanie zabolało podwójnie.
- To już nieważne. Trzymaj się od nas z daleka - gwałtownie wstała, pozostawiając za sobą jedynie stukot ciężkich butów.

  Kilka dni później, gdzieś w Californii...
                  Brunet wraz ze swoją uroczą partnerką brnął w kłębach wieczornej mgły ulicami Los Angeles.
- Czy oni muszą mieszkać tak daleko? - jęknęła zrozpaczona kobieta, spoglądając na swoje zmęczone stopy.
- Już niedaleko - uśmiechnął się, łapiąc dłoń brunetki.
- Mówisz to po raz czwarty - mruknęła, ciężko westchnąwszy. Kilkanaście minut później para stanęła przed drzwiami przeszklonej windy mieszkalnego drapacza chmur - Wiesz co...
- Co?
- Mam lęk wysokości - wyszeptała, mocniej łapiąc dłoń Grimesey'a. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i otulił kobietę ramieniem. Na górze wszyscy już czekali na spóźnialską parę.
- No wreszcie! Nie chcieli dać mi jedzenia, bo czekali na was! - od progu dało się słyszeć głośne rozmowy całej załogi.
- Och, zamknij się Johnny! - Kate z wielkim uśmiechem przyglądała się szczęśliwej parce.
- Ja przynajmniej mam dziewczynę - głośne okrzyki i śmiech rozbawiły nawet samego oskarżonego.
                   Po kilku godzinach udanej imprezy nadszedł moment, w którym przyszywana rodzina pożegnała Grimesey'a oraz jego kobietę. W drodze powrotnej milczeli przez większość czasu.
- Lucy...chciałbym cię o coś zapytać - mężczyzna nie był do końca pewien swoich uczuć, jednak postanowił zaryzykować.
- Zamieniam się w słuch - niczego niespodziewająca się brunetka wyczekująco patrzyła na chłopaka.
- W sumie to miałem cię o to zapytać już przy kolacji, ale spanikowałem, bo...
- Przejdź do rzeczy - kompletny brak cierpliwości był chyba jedyną, maleńką wadą tej uroczej osóbki.
- Czy ty...czy chciałabyś...wyjść za mnie? - przez chwilę milczeli. Grimes gwałtownym ruchem sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął maleńki pierścionek z niewielkim brylantem.
- Ale...mówisz poważnie? - spytała, uśmiechając się z niedowierzaniem. Gdy mężczyzna z nadzieją pokiwał głową, dziewczyna zaśmiała się pod nosem i wypowiedziała magiczne Tak.
                   Kolejne dni mijały spokojnie. Kate i Hondo jako pierwsi zostali powiadomieni o nadchodzącym ślubie. Lista gości wydłużała się z każdą godziną.
- A co ze Slashem i Michelle?
- Chyba jeszcze nie zdążyłeś mi ich przedstawić - brunetka objęła Grimesey'a od tyłu, mocno przytulając się do jego umięśnionego ciała - W sumie mamy dużo czasu, więc może... - Lucy pociągnęła mężczyznę w ich ulubionym kierunku - prosto do sypialni...

*"Life, it seems, will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters, no one else"

***

 Taki nijaki ten rozdział, no i Duff'a zabrakło, bo PEWNA OSOBA delikatnie starała mi się wyperswadować, że jeśli nie wstawię rozdziału to dostanie 1 z matmy xD
(Duff pojawi się w kolejnym, obiecuję!)