Rozdział 8. Nie zamykaj oczu

Rozdział dedykowany ABC

(jako prezent urodzinowy ♥
STO LAT, mała!)

"Świat cię nie kocha. [...] Pamiętaj jednak, żeby robić swoje. Takie masz zadanie na tym trudnym świecie, musisz podtrzymywać swoją miłość i robić swoje choćby nie wiem co."

~ Stephen King

Dwa dni później... 
                  - Kochanie, będziemy mieli gości - Harrelson z hukiem wpadł do mieszkania. Skórzaną kurtkę zawiesił na metalowym wieszaku i zajrzał do kuchni - Katie? Co ci jest? - ujrzał kobietę, która w kompletnej ciszy rozmasowywała skronie.
- Boli mnie głowa - wyszeptała, zerkając na Hondo - A kto ma przyjść?
- Grims, John, Matt i reszta... - wyszeptał, przytulając niedawno farbowaną brunetkę - Powiem im żeby przyszli kiedy indziej.
- Nie, nie ma takiej potrzeby - uśmiechnęła się, patrząc w piwne oczy, które tak uwielbiała.
- W takim razie będą tu wieczorem - kobieta wtuliła głowę w szary t-shirt, pachnący jej ulubionymi męskimi perfumami.

Tydzień później...
                  Wieczorem cała rodzina zasiadła przed telewizorem. Mały rozdzielał obojga rodziców, jednak to nie przeszkadzało im we wzajemnym obserwowaniu się. Wspólne oglądanie Indiany Jonesa tak zmęczyło malca, że zasnął w połowie filmu.

- Zaniesiesz go na górę? - Kate owinięta ciepłym kardiganem zniżyła głos do szeptu. Przez chwilę z uśmiechem wpatrywała się w Rose’a, który ostrożnie podnosił się z małym na rękach - A potem przyjdź do łazienki - wyszeptała zakręcając kosmyk włosów na palcu. Will szeroko się uśmiechnął, skinął głową i odchrząknął, wychodząc do salonu. Szybko pokonał schody. Zaświecił lampkę nocną przy niewielkim łóżku i ułożył Rogera na miękkim materacu. Przykrył go cienką kołdrą po samą szyję i pogłaskał po włosach. Zgasił lampkę i wyszedł na palcach, zamykając drzwi. Z łazienki cicho sączyły się dźwięki saksofonu. George Michael wprawił brunetkę w znakomity nastrój. Rose zajrzał do łazienki, przyglądając się rozkołysanym biodrom damy swojego serca.
- Kotku...co robisz? - zamruczał, zupełnie nie spodziewając się tego typu zachowań po brunetce.
- Czekam na ciebie - wyszeptała, obracając się w jego stronę - Nie pociągam cię w ciąży? - spytała, na chwilę tracąc pewność siebie. Rose zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu i zbliżył się do rozpalonego ciała ukochanej.
- Kocham cię - odparł, całując szyję kobiety i obejmując ją od tyłu - I zawsze mnie pociągasz - dodał. Katie delikatnie odwzajemniła jego gest, odwracając się przodem do Rose'a. Tamta noc na długo pozostała w ich pamięci.

                  - Stradlin! - wrzasnęła Letty, zerkając znad okularów na drzwi wejściowe.
- Tak...kotku? - pijacka czkawka dopadła szatyna zaraz po przekroczeniu progu wielkiego domu.
- Gdzie byłeś tyle czasu? - zapytała, składając gazetę na pół. Jej milutki ton przeistaczał się w coraz agresywniejszy.
- Byłem...byłem... z kolegami byłem - wymamrotał, siadając na dębowej podłodze. Kobieta wywróciła w górze oczami i zerwała się z miękkiego fotela.
- Ile wypiłeś? - zapytała, pewnie krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej.
- Wypiłem... co to za pytanie? - błyszczące oczy mężczyzny irytowały Letty do szpiku kości.
- Miałeś napić się dla towarzystwa a nie schlać jak świnia - warknęła, zgarniając włosy za ucho.
- Prze...prze... - głośne beknięcie wprawiło brunetkę w obrzydzenie - Przepraszam.
- Spieprzaj na górę. Niech cię dzieci nie widzą - warknęła, popychając wstającego Izzy'ego w kierunku schodów.
- No przepraszam...
- Jasne, jasne.
- Nie pchaj mnie kobieto! - podniósł głos, słaniając się na nogach.
- Zamknij się, bo obudzisz dzieci! - szepnęła, grożąc mu palcem wskazującym. Izzy uśmiechnął się pod nosem i zbliżył się do kobiety.
- Dawno nie widziałem jak się złościsz - Letty ciężko westchnęła i pomogła Izzy'emu wedrzeć się na górę.
- Pozbądź się tego zapachu albo będziesz spał na kanapie - warknęła, zamykając szatyna w łazience. Kilkanaście minut później zmęczony gitarzysta doczołgał się pod drzwi sypialni.
- Kotku... - niepewnie pchnął białe skrzydło do środka - Mogę z tobą spać? - brunetka cicho się zaśmiała i odłożyła książkę na szafkę nocną. Pokiwała głową na boki, zastanawiając się nad losem mężczyzny.
- No chodź - Izzy z ulgą ułożył się tuż obok żony, składając pocałunek na jej policzku. Przytulił się do jej piersi jak do mięciutkiego misia i w okamgnieniu zasnął, czując przyjemny dotyk na swoich ciemnych włosach.

9 dni wcześniej. Noc 14.11.1996r.

                  Razem wyszli na zewnątrz. Ich ciała otulił chłód wiatru.

- Dalej sam trafisz - powiedziała, dotykając klamki ciężkich drzwi.

- A może...kilka metrów dalej zaparkowałem samochód. Mogłabyś mi towarzyszyć?
- Lepiej będzie jak już pójdziesz - jedną nogą była już w budynku.
- Błagam cię, Michelle - wyszeptał, uroniwszy łzę. Kobieta obejrzała się do tyłu, by w końcu pokiwać głową. W zupełnej ciszy szli przed siebie. - Dlaczego mnie nie...dlaczego nie chciałaś żebym strzelił sobie w łeb? - zapytał, patrząc na zdenerwowaną kobietę.

- Nie zatrzymywałam cię - powiedziała, wpatrując się w stare drzewo przed sobą.

- Krzyknęłaś zaczekaj - minęło kilka chwil zanim znów się odezwała.
- Muszę iść - wyszeptała, patrząc w jego oczy z rosnącym strachem - To już koniec.
- Michelle, błagam - przez dość długą chwilę zastanawiała się co robić.
- Niedaleko jest... a zresztą nieważne.

- Co jest niedaleko? - zapytał z zaciekawieniem, ciesząc się, że ona wciąż z nim rozmawiała.

- Nic. Jimi na mnie czeka. Pójdę już - za wszelką cenę chciał ją zatrzymać.

- Zaczekaj - odruchowo złapał jej ramię, jednak tym razem jego uścisk był znacznie słabszy - Co teraz zrobisz? - spytał, patrząc w jej błyszczące oczy.

- Nie powinno cię to już obchodzić - odtrąciła jego rękę, zawracając.

- Proszę cię, porozmawiajmy normalnie - dotrzymywał jej kroku.

- Przecież rozmawiamy - ciężko westchnął, widząc jej upór.
- Michelle...
- Puść - wywiązała się kolejna szarpanina. Slash za wszelką cenę próbował zatrzymać kobietę przy sobie.
- Poczekaj...
- Zostaw mnie! - krzyknęła, odskakując w tył - Czego ty jeszcze chcesz?!
- Ja... Możemy porozmawiać w aucie? - zapytał, a ona spojrzała na niego, mocno marszcząc czoło.

- Nie - odwróciła głowę w bok i spojrzała do tyłu. Po chwili odrobinę się uspokoiła - Niedaleko jest małe pustkowie, tam nikt nie usłyszy tego co mam ci do powiedzenia, jeśli o to chodzi - jej słowa zaniepokoiły go jak nigdy wcześniej.

- Więc chodźmy tam.
- Ale...
- Przysięgam, że cię nie dotknę - zaznaczył, widząc strach w oczach kobiety. Milczeli, idąc w odległości metra od siebie. Z oddali nadjeżdżał pociąg. Przeszli przez tory. Usiedli na szerokim, betonowym murze, z którego dobrze widzieli płynącą w dole rzekę.

- Co chcesz mi powiedzieć? - zapytał, zerkając na nią ukradkiem.

- Nawet nie umiałeś odbezpieczyć - mruknęła z kpiną - Nie masz jaj żeby coś takiego zrobić - patrzył na nią szeroko otwartymi oczami.

- Przepraszam - nie umiał inaczej tego skomentować. Ciążąca w głowie cisza nie pozwalała im się skupić - Tylko o tym chciałaś mi powiedzieć? - nie poznawał jej. Nawet milczała zupełnie inaczej.

- Mam pewien... problem - wyznała po kilku minutach, ciężko westchnąwszy.

- Jaki? - zapytał, gdy nerwy nie pozwalały na cierpliwość. Wahała się do ostatniej chwili. Nie była pewna czy on powinien wiedzieć.

- Ja chyba jestem w ciąży - wyszeptała. Ocierając łzę z policzka, kątem oka zauważyła jak Saul ukrywa twarz w dłoniach. Po chwili pociągnęła nosem i wybuchnęła płaczem - Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć - dodała znacznie ciszej, szlochając pod nosem.

- Czy... jesteś pewna? - zaprzeczyła ruchem głowy.

- Nie robiłam testu, ale mam wszystkie objawy - odparła.

- Kiedy to... - westchnął - Kiedy to się stało? - popatrzyła na niego z wyrzutem.

- A jak myślisz? Przestałam brać tabletki po tym jak się wyprowadziłeś - warknęła. Długo siedzieli w zupełnej ciszy. Nie mieli pojęcia co robić. Jak się zachować. Co powiedzieć.

- Naprawię to, przysięgam - nieznacznie nachylił się w jej stronę, gdy ostrożnie wstawała.

- Przysięgałeś, że nigdy mnie nie skrzywdzisz - zamilkł, patrząc na nią z dołu.

- Proszę... - zaszklone oczy nawet na moment nie zmiękczyły jej uporu.

- Nie naprawisz czegoś, czego już nie ma - mówiła, stawiając krok w tył.

- Co teraz zrobisz?

- A co mogę zrobić?! - krzyknęła, gdy Slash się przybliżył - Nie stać mnie na utrzymanie dwójki dzieci! - wrzasnęła, nawet nie próbując powstrzymać płaczu.

- Co chcesz zrobić? - zapytał pewniej, patrząc na nią z niepokojem.

- Poddam się aborcji.

- Co?! - przycisnął dłoń do kołatającego serca, gdy prawie zadławił się powietrzem.

- To zabieg usunięcia cią...

- Wiem co to jest aborcja! - krzyknął, nie potrafiąc pojąć toku myślenia brunetki. - Ty chyba sobie żartujesz!

- Dziecko gwałtu nie brzmi już tak fajnie, co? - na samą myśl o prawdopodobnej ciąży, jej głos wyraźnie się załamywał.

- Nie pozwolę ci zabić dziecka!

- Nie możesz mi niczego zabronić - wyszeptała, czując kropelki deszczu na skórze - Nie wiem po co w ogóle ci powiedziałam - zaczęła biec w stronę mieszkania, nie oglądając się w tył.