Rozdział 10. Znasz moją historię

"Znasz moją historię. Czułe punkty. Wiesz jak uderzyć. Co powiedzieć.
Jak rozegrać swoją chorą grę.
Czas leczy rany. Brednie. Kłamstwa.
Niczym Twoje.
Że kochasz mnie."

 ~ ABC

                  Zadowolony tatuś wpadł do domu z niewielkich rozmiarów prezentem w dłoni. Czerwony papier przewiązał złotą wstążką, żyjąc w przekonaniu, że jego zakup spodoba się małej blondynce.
- Joan? Mogę wejść? - spytał, po kilkakrotnym zapukaniu do drzwi. Nikt nie odpowiedział, więc Duff niepewnie nacisnął klamkę - Joan? - ujrzał dziewczynkę leżącą na łóżku z jego gitarą basową. Mała energicznie uderzała w struny, poruszając nogą w stałym rytmie. Blondyn uśmiechnął się pod nosem, słysząc jak mała zaczyna nucić pod nosem.
- Red lights, stop and go...Whatcha gonna do when you play with danger...
- Joan! - krzyknął, wybudzając dziecko z transu. Mała podskoczyła, zdejmując słuchawki z uszu i zsuwając bas na drugi koniec łóżka.
- Mama pozwoliła mi ją wziąć - uśmiechnęła się niewinnie, widząc minę ojca, która wyraźnie żądała jakiegokolwiek wyjaśniania.
- Dobra, dobra. Nie mamy czasu. Jest taka sprawa...tylko mama nie może się o niczym dowiedzieć.
                  Plan był prosty. Wystarczyło odpowiednio zadziałać. Pierwsza część została już zrealizowana. Koszulka pasowała idealnie.
- Kochanie... co czytasz?
- Hm...to mi wygląda na książkę - przyjrzała się okładce, dodając - I to dobrą! - zaśmiała się dźwięcznie, widząc konsternację mężczyzny.
- Joan chce iść na spacer.
- Naprawdę? Nie chce już oglądać kreskówek? - uśmiech brunetki omal nie zablokował modułu kłamstw w basiście.
- Przyda jej się chwila przerwy. To...ja z nią pójdę - zaoferował, wciągając skórzaną ramoneskę na ramiona.
- Też chętnie się przejdę - powiedziała wesoło, wkładając zakładkę do książki.
- Nie, nie! Czytaj dalej, to na pewno wciągająca lektura - zatrzymał ją ruchem dłoni.
- Duff'ie...co ty knujesz? - zapytała podejrzliwie, lecz blondyn odparł wszelkie je przypuszczenia.
- No...to my wieczorem wrócimy.
- Papa, mamusiu! - uradowana dziewczynka dostała całusa na pożegnanie i razem z wielkim tatą wybiegli z domu.
                  Blondynka tuptała u boku blondyna, ledwo nadążając za tempem jego wielkich kroków. Duff z uniesioną głową dumnie kroczył w kierunku The Troubadour, gdzie jego mała córeczka miała przeżyć swój pierwszy koncert. Ubrani w czarne koszulki z wizerunkiem Alice Cooper'a, skórzane spodnie i kowbojki nie różniliby się zupełnie niczym gdyby nie drobne rozbieżności we wzroście.
- Tylko pamiętaj, że jak piśniesz mamie choćby jedno słówko to tatuś zostanie bez dachu nad głową.
- Nic nie powiem!
- Obiecujesz?
- Tak! Przysięgam!
- Na mały paluszek? - zapytał, patrząc na swoją córeczkę.
- Na mały paluszek - odparła, wykonując ich ulubiony gest. Gdy dotarli na miejsce blondyn bez pytania umieścił dziewczynkę na swoich barkach i kazał mocno się trzymać. Mała Joan podskakując z podekscytowania wyrwała kilka włosów z blond czupryny. Gdy światła na sali zgasły, Duff spojrzał w górę. Mała blondynka z rozchylonymi ustami wyczekiwała wejścia na scenę jednego ze swoich ulubionych wokalistów. Gdy tylko głęboki głos wymówił jego imię, Joan zaczęła piszczeć wraz z tłumem. Duff z radością dołączył do fanów, lecz w głębi serca żałował, że okłamał własną żonę. Jednak w tamtej chwili bardziej przeszkadzała mu świadomość, że tym razem nie rzuci się w pogo.

                  Kolejna nieprzyjemna rozmowa ciągnęła się w nieskończoność. Bez przerwy wywlekali swoje błędy na światło dzienne. Oskarżali się, przeklinali, a ona miała ochotę skoczyć mu do gardła. Tak niewiele o sobie wiedzieli. Nie potrafili odnaleźć ścieżki do jakiegokolwiek porozumienia.
- Nie możesz mi zabronić kontaktu z synem.

- Posłuchaj...jeśli chcesz dostać sądowy zakaz zbliżania się do mnie i Jimiego to proszę bardzo.

- Nie rób mi tego... maleńka.

- Robię dokładnie to, co ty robiłeś mnie.

- Ja wcale nie chciałem ci go zabrać!

- Nie? A kto straszył mnie odebraniem praw rodzicielskich?

- Michelle...przecież wiesz...zależało mi tylko na tym, żebyś przy mnie została - zmarszczyła brwi, intensywnie myśląc.
- Ty jesteś chory... - znów nie była w stanie uspokoić oddechu.
- To nie tak...ja chciałem...chciałem żeby Jimi miał normalną rodzinę.

- Nigdy nie stworzylibyśmy normalnej rodziny z ćpunem pod jednym dachem. Dobrze o tym wiesz - skomentowała, odwracając wzrok w jego stronę.

- Byłem na odwyku - spojrzała na niego zaskoczona - Mogę pokazać ci zaświadczenie - wyciągnął z kieszeni pognieciony papier - Ja naprawdę się zmieniłem... - wyszeptał, gdy czytała treść dokumentu.

- Tacy jak ty nigdy się nie zmienią - odparła, oddając mu świstek.

- Pozwól mi to naprawić.

- Naprawić co? - spytała, nieznacznie podnosząc głos - No co ty, kurwa, chcesz naprawiać? - nagle Mulat przycisnął dłonie do uszu. Z mocno zaciśniętymi powiekami starał się uspokoić oddech.

- Wiem, że mi się uda - wyszeptał po chwili zamyślenia - Jeśli nie spróbujemy to nie będziemy wiedzieli - jego optymizm zupełnie jej się nie udzielał.

- Myślisz, że głupi papierek wszystko załatwi? Nigdy nie zapomnę tego co się stało.

- Zacznijmy jeszcze raz...proszę - z miną zbitego psa, klęczał przed jej obliczem w skruszonej pozie.

- Przestań się wydurniać...

- Przysięgam, że to naprawię! - zapewniał ją, uśmiechając się na samą myśl o lepszej przyszłości.

- Możesz wrócić do siebie. Nikt cię tu nie potrzebuje - powiedziała, zrywając się z miejsca. Stanęła przed oknem, niecierpliwie czekając, aż Hudson zamknie za sobą drzwi. Roztrzęsiona obawiała się, że mężczyzna stanie tuż za nią i będzie kontynuował swój bezsensowny monolog, jednak głośny trzask drzwi rozwiał jej wszelkie trwogi.

                  Pan Stradlin wraz z Panią Stradlin jak co miesiąc wybrali się do kina. Opiekunkę do dzieci wynajęli na kilka kolejnych godzin, więc ze spokojem mogli relaksować się przy najnudniejszej komedii romantycznej roku. Izzy wygodnie usadowił się na miękkim fotelu i bezustannie wpatrywał się w zauroczoną Letty. Kobieta w połowie filmu zaczęła cicho płakać, jednocześnie wtulając głowę w klatkę piersiową szatyna.
- Przytul mnie...ty też byś tak postąpił, prawda? - wyszlochała prosto w jego ramię, zerkając w jego ciemne oczy.
- Ja...? Oczywiście kochanie, możesz być tego pewna - uśmiech na jej twarzy był wart więcej niż wszystkiego jego gitary razem wzięte. Tylko czekał, by móc ją pocieszyć, mocno przytulić i ułożyć się tuż obok niej na mięciutkim łóżku, zaraz po powrocie do domu. Kochał zasypiać, czując w nozdrzach zapach jej kokosowej odżywki do włosów. Kochał całować jej policzek, gdy tuż po przebudzeniu nieświadomie mruczała pod nosem jego imię. Wiedział, że nie da się być większym szczęściarzem. Jednak czasem zastanawiał się czy tak naprawdę potrafi docenić to co ma. Tak często ją zawodził, denerwował, a ona mimo wszystko nie opuszczała go nawet na pół kroku. Uczucia potrafią być silniejsze niż ludzka wola. Emocje wywołują uczucia i dlatego tak ważne jest ich pielęgnowanie. Nie można pozwolić by coś nagle zgasło. Ten ogień musi płonąć wiecznie.

                  Następnej nocy obudził go telefon. Przeżył wstrząs i przetarł twarz ręką. Zamazany obraz ledwo pozwalał mu na zobaczenie zarysów brzęczącej słuchawki.

- Tak? - wyszeptał z niebywałą chrypą.

- Tatusiu... - roztrzęsiony głos dziecka natychmiast go orzeźwił.

- Jimi? Co się dzieje?

- Bo mama...ona leży i nie...nie chce się obudzić...
- Nie chce się obudzić? - spytał, przełknąwszy ślinę. Miał nadzieję, że tylko się przesłyszał. - Posłuchaj... spokojnie... powiedz co dokładnie się stało.
- Mamusia nie chce się obudzić... - histeryczny płacz malca sprawił, że ciśnienie mężczyzny w okamgnieniu podniosło się dwukrotnie.

- Wszystko będzie dobrze, nie płacz, proszę - mały pociągnął noskiem, a Slash w biegu chwycił spodnie i odnalazł klucze od auta  - Dołóż rączkę do nosa albo ust mamy i powiedz czy czujesz ciepłe powietrze - dłonie znów zaczęły mu drżeć.

- Nic nie leci... - wyszeptał, zanosząc się szlochem.
- Na pewno? Jimi proszę, uspokój się - nerwowo zapinał spodnie, wzrokiem odszukując kolejne potrzebne rzeczy. Po chwili milczenia mały nieco się uspokoił.
- Leci ciepłe...chyba - jego niepewność przyprawiała obojga o dreszcze.

- Oddycha. Zaraz przyjadę, otworzysz mi drzwi? - zapytał, gdy niemalże wyrywał kabel z słuchawki, próbując wyciągnąć koszulkę z torby.

- Tak. Boję się tatusiu - wyszeptał zdenerwowany głosik.

- Już jadę - rozłączył się i założył koszulkę. Trzasnął drzwiami i wybiegł z budynku w rozwiązanych glanach. Wsiadł do auta i ruszył z piskiem opon. Na dwóch skrzyżowaniach złamał wszystkie możliwe przepisy. Dotarłszy na miejsce zapukał dwa razy. Po chwili usłyszał głosik przerażonego malca.

- Tata?

- Otwórz, proszę - nie musiał długo czekać. Mały w okamgnieniu przekręcił klucz i otworzył drzwi, wpadając w ramiona ojca.

- Nie płacz - wyszeptał nerwowym tonem - Chodź. Gdzie mama? - spytał półszeptem, a maluch pociągnął Mulata za rękę. Brunet szybko podbiegł do kobiety i odgarnął włosy z jej czoła. Wcale nie chciał dotykać jej w takich okolicznościach. Wiedział, że nie pozwoliłabym mu nawet na najdrobniejszy gest. Roztrzęsiony chwycił wychudzony nadgarstek, starając się wyczuć puls. Dopiero w tamtej chwili mógł z bliska przyjrzeć się jej wychudzonej sylwetce.

- Podaj mi telefon - powiedział szybko, zerkając na malca przyglądającego się całemu zajściu.