Rozdział 11. Żniwo mroku

"Gdyby przyszło Ci pójść na mój pogrzeb, załamałby Ci się grunt pod nogami? Dostając informację, od sprawdzonego źródła, że moje serce przed chwilą przestało bić, wypuściłbyś wszystko z rąk, nieważne czy byłaby to wrząca kawa, czy zwykła książka... Uderzyłbyś plecami o ścianę, osuwając się po niej wolno i bezwładnie?"

 ~ABC

 Kilka godzin wcześniej...
                  Czuła, że jest w swoim własnym ciele traktowana jak obce stworzenie. Wewnętrznie gniła, nie potrafiąc zapomnieć o makabrycznej przeszłości. Nawet na moment nie przestawała obwiniać samej siebie, o to jak skończyła. Woda w wannie już dawno wystygła. Zrujnowana psychicznie kobieta była zdolna do wszystkiego. Tylko strach powstrzymywał ją przed wypuszczeniem oddechu pod powierzchnią wody. Gdy zabrakło tchu, zdołała zaczerpnąć powietrza. Jej drżące dłonie podążały w kierunku, który uznawała za ostateczność. Była gotowa. Chciała zabrać ze sobą Jimiego, lecz wiedziała, że tak daleko się nie posunie. Mocno zmarszczone brwi nawet w najmniejszym stopniu nie odzwierciedlały bólu, który zadawała sobie delikatnie naruszając skórę wewnętrznej strony nadgarstka. Ostra żyletka odbiła światło ulicznej lampy, która świeciła prosto do ciemnej łazienki. Nagle zastanowiła się nad tym co robi. Z obrzydzeniem pchnęła maleńką blaszkę przed siebie, niedbale pociągnąwszy nosem.
- Ty dziwko...ty głupia dziwko... - jęknęła, podpierając głowę na drugiej ręce. Niewielkie pieczenie było jej zapewnieniem, że to wciąż rzeczywistość. Marzyła, by wszystko okazało się zwykłym koszmarem. Założyła tylko cienką, białą koszulkę i wróciła do pokoju. Jimi spał zwrócony w jej kierunku. Chelle zaszlochała, wtulając głowę w poduszkę. Nienawidziła swojego życia. W ciągu kilku miesięcy ktoś wyburzył wszystkie fundamenty. Szeroko otworzyła oczy i niepewnie uniosła się na łóżku. Zajrzała do najwyższej szuflady niewielkiej komody. Z ustami zaciśniętymi w wąską linię czytała ulotki dołączone do wszystkich leków. Dobrze wiedziała czego nie powinno się mieszać. Przed samą sobą przyznała, że jest tchórzem. Bez przerwy widziała go przed oczami. Obróciła się w tył i uroniła ostatnią łzę - Przepraszam synku... - nie myślała o tym co stanie się z niczego nieświadomym Jim'em. Nie miała zbyt wiele czasu. Widziała tylko jedno wyjście, by ulżyć w cierpieniu i sobie, i jemu. Każdą kolejną tabletkę popijała niewielkim łykiem zimnej wody. Ostatnie co zapamiętała to osunięcie się na podłogę. Później już tylko ciemność, bezruch powietrza.

                  Mały chłopiec przetarł oczy, nie widząc swojej mamy na łóżku. Chciał tylko zrobić siku, ale bał się samemu chodzić w nocy po mieszkaniu.
- Mamusiu? - zawołał niepewnie, rozglądając się wokoło. Nagle jego wzrok przykuła wystająca zza łóżka dłoń.

Kilka godzin później...
                  - Chelle? - łzy zbierały się w jego oczach tak szybko jak nigdy przedtem - Maleńka... - wyszeptał, pociągając nosem. Niepewnie rozejrzał się w ciemności. Bał się. Chłopiec wsunął telefon wprost do jego zimnej dłoni. Zaschnięte łzy na policzkach kobiety stawały się coraz straszniejszą podpowiedzią. Mulat ułożył jej głowę na swoich udach i chwycił pomarańczowe opakowanie z białą zakrętką. Dobrze znał ten lek. W końcu od kilku miesięcy nie potrafił przeżyć bez niego choćby dwóch dni - Kurwa... - ledwo przytomnie łączył ze sobą wiadome fakty. Jej wychudzone ciało ostrymi konturami odznaczało się pod materiałem białej koszulki. Jak mógł nie zauważyć? Wzywając pomoc, nie miał pojęcia co dzieje się z jego, jakby na to nie patrzeć, wciąż żoną - Michelle... proszę, obudź się - nie potrafił jej pomóc. To bolało go najbardziej. Delikatnie potrząsnął jej ciałem. Zgodnie z zaleceniem lekarza położył ją w pozycji bocznej bezpiecznej. W końcu odważył się zajrzeć do szuflady wąskiej szafki. Rozsypane pigułki nasenne, nieodpakowana paczka tabletek powodujących poronienie i kilka innych podejrzanym medykamentów nawet na moment nie przeraziło go bardziej niż cienka żyletka zamknięta w plastikowym pudełeczku. Popatrzył na bezwładne ciało kobiety i dopiero wtedy dostrzegł do jakiego stanu doprowadził niegdyś tak normalną osobę. Zabił człowieka. Tamta kobieta odeszła w zapomnienie. Powoli zatracał zmysły. Zabrali ją do najbliższego szpitala. Jadąc za głośną karetką, nie wiedział czy serce kobiety wciąż bije. Czas zatrzymał się gdy pojazd dojechał na miejsce. Ominąwszy samochód podbiegł do białego wozu, nie potrafiąc wydobyć z siebie ani jednego dźwięku.

- Pacjentka jest w ciężkim stanie, nie wiemy ile wzięła, ale podejrzewamy próbę samobójczą - mężczyzna w średnim wieku rozsunął powieki brunetki, świecąc w źrenice mocnym światłem latarki. Młoda lekarka ze współczuciem patrzyła na twarz dziewczyny w swoim wieku. Nie była w stanie nawet spróbować wyobrazić sobie co skłoniło ją do tak desperackiego czynu.
- Co się z nią teraz stanie? - nikt nie odpowiedział - Co z nią będzie?! - krzyknął, nie przykuł takiej uwagi jak się spodziewał.
- Musimy pobrać krew do badań, w przeciwnym razie mamy związane ręce. Nie możemy bazować na przypuszczeniach - wyjaśnił mężczyzna, patrząc na zapiski lekarza dyżurującego i szybkim krokiem podążając za pędzącym orszakiem lekarzy.

                  Słyszała przytłumiony szum. Przed oczami widziała rażące światło, choć wiedziała, że jej powieki pozostały przymknięte. Zewsząd dobiegał ostry, dotąd nieznany zapach. Nie czuła niczego. W końcu osiągnęła ten upragniony stan. Nie wiedziała gdzie jest, jak się nazywa i czy następnego dnia będzie musiała dla kogokolwiek żyć.
- Stale przyspieszona akcja serca! Tętno wzrasta! - czy mówili o niej? A może się przesłyszała? Co jeśli miała urojenia? To już jej nie dotyczyło. Błogo uśmiechnęła się w duszy, czując przyjemne mrowienie w żyłach.

                  - Tatusiu... dlaczego to tak długo trwa? - mały Jimi dopiero po chwili dogonił dorosłych. Mulat został odesłany z kwitkiem. Przepraszająco patrzył na swojego syna.
- Musimy jeszcze chwilę zaczekać. Mamusia zaraz się obudzi - chciał mocno wierzyć w te słowa, ale z każdą kolejną chwilą wątpił w nie coraz bardziej. Usiedli obok siebie na czarnych, plastikowych krzesłach i w nerwach wpatrywali się w zapewne niedawno położoną posadzkę.
- A co jeśli mamusia... - wielkie, przerażone oczy malca przyprawiły Saula o dreszcz.
- Mamusia zaraz się obudzi, słyszysz? - załamujący się głos nie dodał małemu ani krzty otuchy. Wręcz przeciwnie, jedynie przejął go większym lękiem.
- Boję się - wyszeptał, patrząc na bezradnego ojca swoimi wielkimi oczami. Nagle zza białych drzwi wyłonił się ten sam mężczyzna z karetki.
- Doktorze! - krzyknął Mulat, widząc odchodzącego w przeciwnym kierunku lekarza - Co z moją żoną? - spytał, podbiegłszy do bruneta.
- Na razie życie pacjentki nie jest zagrożone. Nie wiemy jednak jak duże mogą być uszkodzenia mózgu po zażyciu takiej ilości środków nasennych - Mulat odstawił malca na ziemię, nie chcąc aby dziecko poznało całą prawdę.
- Co ma pan na myśli, mówiąc uszkodzenia mózgu? - spytał z przerażeniem w oczach.
- Nie jesteśmy pewni czy udało nam się w porę usunąć wystarczającą ilość substancji z organizmu. Jeśli pomoc przybyła zbyt późno...
- To...co wtedy? - bał się usłyszeć odpowiedź.
- Tego typu środki w połączeniu z lekiem uspokajającym mogą poważnie zaszkodzić. Jeśli organizm pacjentki zaakceptuje działanie śmiertelnej dawki zbyt wcześnie możemy już nie mieć po co jej ratować - zostawił oszołomionego Saula na środku korytarza. Brunet zamarł. Nigdy w życiu nie spodziewał się usłyszenia podobnych wieści. Upadł na kolana ze spuszczoną głową. Oklapnięte włosy nie były w stanie zakryć jego łez.
- Tatusiu? - obojgu zbierało się na płacz, lecz tylko Saul wiedział dlaczego.
- Chodź tutaj - wyszeptał, czując niebywały ścisk w gardle. Przechodząca obok pielęgniarka ze współczuciem popatrzyła na załamanego ojca z dzieckiem. Bez wątpienia nikt nie był pewien przyszłości.