Rozdział 16. Koniec jest bliski

Z dedykacją dla M.

Płaczę w samotności aż do zaśnięcia
Będziemy spać sami na zawsze
Czy zrezygnujesz ze mnie
I ze wszystkiego co kocham...?

~ Alter Bridge "Broken Wings"

1

          W powietrzu unosił się jeszcze zapach porannej mgły. Całe Hollywood budziło się po długiej jesiennej nocy. Żyjący w różnych częściach Miasta Aniołów, Slash i Michelle, zachowywali się jak co dzień. Zaparzyli gorące kawy z dwóch czubatych łyżeczek, założyli czarne koszulki i dopasowane spodnie. Raz po raz jedno lub drugie wzdychało, niecierpliwie wyczekując zbliżającej się rozprawy. Mimo zamiarów opowiedzenia dwóch niemal zupełnie różnych wersji wydarzeń, chcieli jak najszybciej zasiąść naprzeciw siebie i zakończyć najgorszy etap w ich życiu.
          On zaczynał oswajać się z myślą, że nigdy więcej jej nie dotknie. Najciężej było mu pogodzić się z faktem, że jest ostatnią osobą, której Michelle zaufałaby na sto procent. Każdego ranka budził się z nadzieją, że wcale nie popełnił w życiu tysiąca błędów.
          Ona od kilku dni powtarzała tę samą regułkę, stworzoną na początku tygodnia. Miała zgodzić się na duże swobody w kwestii spotkań Jima z ojcem, lecz nieugięta pozostała we wszystkich innych sferach.
          Zakładała tylko rzeczy, które wróciły z nią z Europy. Jeszcze nie odważyła się zajrzeć do pokoju, gdzie znajdowała się cała reszta jej szpargałów. Cały dom by dla niej jak nieznane miejsce, z którego chciała jak najszybciej uciec. Świeże rany zostałyby rozerwane. Nie chciała zbyt gwałtownie poczuć kłów wrednej przeszłości gdzieś wewnątrz siebie.
          Siedziała przed zimnym kominkiem, odsłuchując kolejne wiadomości. Jadła z tak samo niewielką częstotliwością jak dotychczas. Nie chciała już mdleć z wycieńczenia, więc starała się zapełniać brzuch regularnie. Do odsłuchania pozostało 9 wiadomości.
- Jest tam kto? Czemu nie odbieracie telefonów? Martwimy się...cholernie. Dajcie chociaż znak, że żyjecie... - zaraz po nagraniu Letty, wiadomość zostawili McKagan'owie. Każda niosła promyk pocieszenia. Kobieta czuła, że ma to cholerne wsparcie najbliższych, ma na kogo liczyć i komu się wyżalić. Pomimo tego pustka wewnątrz była bardzo wyraźna. Jak miała zwierzyć się komuś z kim nie rozmawiała od roku?

- Cześć Chelle...tu Kate. Ja i Hondo tęsknimy za wami. Rodzice Slasha też zachodzą w głowę co się dzieje. Odezwijcie się. Byle szybko - kolejne westchnięcie i niewielka próbka szczerego uśmiechu. Sama była sobie winna. Specjalnie nie odbierała telefonów, zaprzepaściła wszelkie kontakty z przyjaciółmi, byleby na chwilę odciąć się od smutnej rzeczywistości. Czy nie było zbyt późno na powrót?

- Slash! Stary skurwielu! Głupio nagrywać się na sekretarkę drugi raz (nie myśl, że chcę puknąć twoją żonkę), nie żeby coś, ale... wiesz jak jest. Hajs za trasę już czeka. W papierkowej czy innej formie - oczy szerzej się otworzyły, a serce zabiło szybciej - Z tym, że ta druga może szybko zniknąć - przechlany głos, nieśmiertelnego zboczeńca znów ją zdenerwował. Na koniec dorodne beknięcie wywołało niemały grymas na jej twarzy. Zatrzymała odtwarzanie nagrań i szybko wstała. Musiała ochłonąć.
          Jimi! Obiad na stole! - krzyknęła, wycierając świeżo umyte dłonie o czystą ściereczkę - Jim! - ponowiła wezwanie, lecz nadal nikt nie odpowiadał. Westchnęła, wchodząc na górę - Ej... Miałeś się ubrać i zejść na dół - ułożyła ręce w niecierpliwe X i oparła się o białą framugę. Mały brunet podpierał głowę na ręce, a drugą poruszał czerwone Ferrari po nierównościach niebieskiego koca. Na słowa mamy jedynie wzruszył ramionami, kontynuując swoją samotną przejażdżkę - Co się z tobą dzieje? - spytała półszeptem, podchodząc do łóżka ze zmartwioną miną.
- Nic - odparł po chwili milczenia, jakby zbierał siły na wypowiedzenie nawet tak krótkiego słowa.
- To dlaczego nie chcesz nawet zejść na dół? - odgarnęła jego loczki na bok, chcąc spojrzeć w małe brązowe oczka.
- Roger powiedział mi co to jest rozwód - rozchyliła usta z zaskoczeniem, gdy patrzył prosto na nią.
- Jimi... - starała się uśmiechnąć - Dorośli czasem tak robią. Nie chcą ze sobą mieszkać i przestają się kochać, bo...
- Ale ty kochasz tatusia, a on chce z nami mieszkać! - jak każde dziecko łatwo się denerwował. Małe oczka błyskawicznie zaszły łzami.
- To nie takie proste... - spuściła głowę, głęboko wzdychając.
- Dlaczego nie? Mam numer, możemy zadzwonić, a ty powiesz tatusiowi, żeby wrócił do domu. Inaczej nie wstaję - zażądał, wygodnie układając się na poduszce tyłem do kobiety.
- Jimi... - pogłaskała chłopca po ramieniu. Jej głowa wirowała pod natłokiem wszystkich myśli.
- Chcę do taty - wyszeptał, próbując niezauważalnie obetrzeć mokre od łez policzki - Mogę zadzwonić, żeby tu przyjechał? - pełne nadziei, szeroko otwarte oczy przeszyły ją na wylot. W jednej chwili miała ochotę wyznać mu całą prawdę, ale coś czuwało nad każdym jej słowem. Niechętnie kiwnęła głową, a mały uśmiechnął się szczerze, mocno obejmując swoją mamę. Pobiegł do sypialni rodziców i sięgnął po czerwoną słuchawkę z poplątanym kablem.
- Mamo! Telefon się zepsuł! - krzyknął, ściskając w dłoni małą karteczkę, tą samą, którą tata ukradkiem wsunął do jego rączki jeszcze w Corringham.
Wyrwana z transu, roztrzęsioną dłonią odgarnęła kosmyk włosów znad oka i wyszła z pokoju. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że zaraz ujrzy właśnie to piekielne pomieszczenie. Nie chciała spanikować przy dziecku, więc kazała mu zadzwonić z telefonu na dole. Słyszała jak mały radośnie wita się z ojcem. Zamknęła oczy, starając się za wszelką cenę wyprzeć makabryczne obrazy sprzed oczu. Dotknęła czarnej, satynowej narzuty. Zacisnęła zęby i wszystko zepchnęła na podłogę. Nie mogła dłużej tak żyć. Poczuła siłę by stawić czoło przeszłości.
          Zdejmowała stare poszwy od razu wrzucając je do wielkiego worka na śmieci. Nie chciała dłużej patrzeć na ich wspólne zdjęcie z szafki nocnej, a jednocześnie nie potrafiła po prostu go wyrzucić. Pęknięta ramka czekała na wyrok. Zaczęła wyrzucać ubrania, których tak nienawidziła. Mogła dokończyć to, co już kiedyś rozpoczęła. Najdroższe suknie ukryła w wielkim pudle, puszczając je w niepamięć. Na wierzch wyciągnęła ulubione niegdyś koszulki, które teraz straciły jakiekolwiek znaczenie. Niespodziewanie przeminęła jej fascynacja muzyką. To co oboje kiedyś kochali umierało w męczarniach na samym dnie świadomości, będąc wypartym przez rzeczy znacznie bardziej przyziemne.
          Mulat przyjechał niedługo po tym jak zadzwonił Jimi. Wiedział, że żona nie będzie chciała z nim rozmawiać, a mimo to próbował - niby przypadkowo - na nią wpaść.
- Cześć, Jimi - z uśmiechem podniósł chłopca do góry i mocno go przytulił.
- Mama jest na górze - wyszeptał mu do ucha, a Mulat sam nie wiedział co mógłby zrobić.
- Jimi...
- Ja ją przytrzymam, żeby nie uciekła, pogadacie i...
- Nie mogę się wprowadzić - nieznacznie podniósł głos, przerywając małemu, po czym uśmiechnął się niechętnie.
- Ale ja chcę żebyś wrócił - mruknął Jim z pretensją w głosie.
- Zrobiłeś co mogłeś - odparł Saul, usłyszawszy westchnięcie małego bruneta na swoim ramieniu.
          Zawiązała już trzeci worek i otarła czoło wierzchem dłoni. Z niewielkim wysiłkiem podniosła pakunek, lecz gdy zbliżała się do drzwi, ktoś wyższy przejął od niej ciężar.
- Dam sobie radę - warknęła, widząc jak Mulat bez słowa znosi worek po schodach.
- Wyrzucić to? - spytał, będąc przy samych drzwiach.
- Tak - mruknęła, wracając do sypialni. Usiadła na materacu i wzięła do ręki potrzaskaną ramkę. Zbyt dużo fałszywej radości biło z trzech uśmiechniętych twarzy. Zamilkła, skupiając się wyłącznie na swoich podłych myślach.
- Te worki też wynieść? - zapytał zupełnie neutralnym tonem, lecz mimo to przestraszył brunetkę. Pokiwała głową, szybko wyciągając zdjęcie spomiędzy szkła. Cicho syknęła, przypadkowo uszkadzając palec, lecz niczego nie dała po sobie poznać. Wsunęła zdjęcie do kieszeni spodni i pobiegła za mężczyzną.
- Zaczekaj! - zatrzymała go na korytarzu i dorzuciła pustą ramkę do czarnego worka. Nie zaszczyciła go ani jednym spojrzeniem. Przecież rozeszli się na zawsze.
           Brązowe drzwiczki kuchennej szafki zaskrzypiały cicho, gdy niewielkie dłonie wyciągały puszkę z kawą. Ich właścicielka próbowała zgonić swoje problemy z zasypianiem właśnie na czarną używkę, lecz miała wystarczającą wiedzę by zrozumieć, że powód jest nieco inny. Chodzi na dwóch nogach i patrzy na nią jak na świąteczny prezent, na który nigdy nie zasłużył.
- Dzwoniłem do adwokata - powtórnie spotkali się tylko we dwoje, gdy ostrożnie zalewała kubek wrzątkiem, uważając na maleńką ranę na zgięciu palca.
- Ja zadzwonię dzisiaj - była zaskoczona jego nagłą chęcią na rozwód.
- Powiem prawdę - powiedział nieokreślonym tonem, stając bliżej. Podniosła wzrok i ściągnęła brwi.
- Jaką prawdę? - nie wierzyła, że byłby gotów zaprzepaścić całe swoje życie dla wyznania światu tego co zrobił.
- Za gwałt idzie się do pierdla - wyciągnął łyżeczkę z gorącej kawy, zachowując niebywały spokój, gdy ona zamykała oczy, napinając wszystkie mięśnie.
- Nie możesz tego zrobić - histeryczna barwa głosu już na niego nie działała.
- Chcesz żeby gwałciciel bezkarnie chodził po ulicach? - nie zawahała się go spoliczkować. Natychmiast obrócił w bok twarz, która, tak samo jak tamtej nocy, nie wyrażała żadnych uczuć.
- Skurwiel... - syknęła, błyskawicznie łapiąc się za skronie i wychodząc. Mocno chwycił ją w talii, przypierając chudziutkie ciało do blatu.
- Czego ty ode mnie chcesz, do cholery? - nie miał więcej pomysłów by poczuła, że odkupił swoje winy.
- Yhm... jak to sobie wyobrażasz? Mam pozwolić Jimiemu chodzić na widzenia z ojcem, który przyznał się do czegoś takiego? 
- Co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła? - warczał na nią, niczym wściekły pies.
- Na pewno nie to, co robisz teraz - przełknęła, odpierając jego nacisk. Z nienawiścią popatrzyła mu w oczy, po czym zniknęła w ciemnościach wielkiego domu. Nie miała zamiaru znosić jego nagłego przebudzenia. Nie istniał nawet jeden powód, dla którego miałaby go rozgrzeszyć.
           Poirytowany Slash wyszedł z willi, zatrzaskując drzwi tak, by ktoś wewnątrz mógł je otworzyć. Usiadł na swoim motocyklu i upchnął loki pod kaskiem. Nie pomagały już tabletki, a papierosy wydawały się za słabe. Nie znał tego uczucia z poprzednich doświadczeń. Motocykl zaparkował na szerokim podjeździe. Buty zrzucił, zatrzasnąwszy czarne drzwi. Gdy tylko przekroczył próg łazienki, zdjął koszulkę i wrzucił ją do kosza na pranie. Oddychał głęboko, gdy jego ciało drętwiało pod wpływem lodowatej wody. Silne pięści zacisnął tuż przed sobą, opierając się o zimną ścianę. Zamykał oczy, starając się wziąć w garść.
           Z pustką w oczach patrzyła za okno. Nie zasypiała nawet po tym jak Slash wyszedł bez słowa. Myślała intensywnie, lecz bała się wrócić do tabletek nasennych. Starała się ignorować powoli słabnący zapach dymu papierosowego i wody po goleniu, lecz nawet świeża pościel nie zdołała go pokonać. Jej umysł potrafił spotęgować to wrażenie. Leżała ze zwyczajnie otwartymi oczami, przewracając się z boku na bok. Czuła jakby On spał tuż obok, tyle że całkowicie zimny.

2

           Silna atmosfera świąt bożonarodzeniowych gdzieś przepadła. Jedynym domem, który nie został przyozdobiony był właśnie dom Hudsonów.  
           Samotna matka z dzieckiem. Nienawidziła tego tytułu, ale zaparkowała na miejscu z właśnie taką plakietką. Świąteczne zakupy ograniczyli do minimum. Jim wybrał kilka prezentów dla Rogera i reszty dzieciaków, a Michelle ze smutkiem patrzyła na roześmiane pary wokół nich.
- Chodź, Jimi - pociągnęła małego za rękę, gdy zbyt długo wpatrywał się w wielki samochód na wystawie jednego ze sklepów z zabawkami. Dwie średniej wielkości reklamówki, w tym jedna po brzegi wypchana drobiazgami, miały wystarczyć na spędzenie trzech smętnych, zimowych dni. Wracając stali w długim, przedświątecznym korku, nie rezygnując nawet z słuchania na okrągło puszczanego "Last Christmas". Brunetka za wszelką cenę starała się stworzyć jak najprzyjemniejszą atmosferę dla dziecka. Choć wiedziała, że mały wcale nie cieszy się na myśl o nadchodzących dniach.
           Nadszedł dzień rozprawy. Tydzień przed Wigilią i urodzinami Jimiego. Brunetka nawet nie próbowała sobie wyobrazić co czuje jej syn. Miał skończyć 4 lata i we wrześniu iść do przedszkola, jak każde dziecko z normalną rodziną. Znów odwiozła małego do Kate. Tym razem Harrelson, nie Rose. Hondo wraz z żoną zostali wtajemniczeni w zamiary Hudsonów. Nie do opisania było gigantyczne zaskoczenie pary. Nikt z zewnątrz nie spodziewałby się takiego obrotu spraw. Pozostała jeszcze niewygodna kwestia powiadomienia rodziców Slasha. Tym jednak Chelle wolała się jeszcze nie zajmować. Skupiła uwagę na najważniejszym.
           Duży gmach o białej elewacji mógł wzbudzać podziw. Dziesiątki małych schodków prowadziły do ogromnych drzwi, które Mulat pchnął z widoczną niechęcią.
           Ubrani w ciemne, eleganckie stroje spotkali się po raz kolejny na tej samej sali. Nie rozmawiali od czasu wyznania planów Saula odnośnie powiedzenia prawdy. Brunetka do końca wierzyła, że Slash nie odważy się opowiedzieć wszystkiego z obiektywnej perspektywy.
[...]
- Wysoki Sądzie, ja...wykorzystywałem moją żonę. W każdy możliwy sposób - cała ława przysięgłych patrzyła po sobie z niedowierzaniem. Chelle wbiła wzrok w postać Mulata, który zdawał się być piekielnie zestresowany.
- Panie Hudson, to nie działa na pana korzyść - szepnął adwokat.
- Czy potwierdza pani wersję wydarzeń małżonka? - spytał sędzia, a oczy wszystkich skupiły się na niepewnie oddychającej brunetce. Chelle zaczęła powoli zaprzeczać głową.
- Nie, Wysoki Sądzie - teraz to Mulat stał z szeroko otwartymi oczami, dziwiąc się niezmiernie zachowaniu kobiety - Chcę zmienić zeznania - dodała, powodując, że zmiękły mu kolana.
- Proszę mówić - sędzia wyglądał na znudzonego przebiegiem procesu. Brunetka wahała się przez moment, lecz w końcu przeinaczyła kilka mniej istotnych faktów. Nie mogła pozwolić, by ktokolwiek dowiedział się całej prawdy.
[...]
- Co ty robisz, idioto?! Chcesz żeby wsadzili cię za kratki? - wrzeszczała, wymachując zmarzniętymi rękami - No powiedz coś! - dodała, popychając go w tył, zaraz po tym jak odnalazła go na parkingu. Tyłem oparł się o motocykl, zdejmując ciemne okulary.
- Już mi nie zależy. Straciłem wszystko co miałem - mówił spokojnie z przymkniętymi powiekami.
- Naprawdę nie musiałaś kłamać - dodał, patrząc na nią ze swoimi napuchniętymi powiekami.
- Nie rozumiesz, że to twój syn najbardziej będzie cierpiał przez twoje popierdolone wyznania? - jej słowa niezmiernie go zaciekawiły - Jesteś żałosny - nie miała już siły tłumaczyć mu wszystkiego od podstaw. Dopiero po chwili skupiła uwagę na jego wyjątkowo niewyraźnym spojrzeniu. W końcu zobaczyła, że nie tylko ona może w pewnym momencie pęknąć. Jej nerwy sięgały zenitu, gdy powoli docierało do niej, że to wciąż nie koniec ciągnącej się od kilku miesięcy sprawy. Musiały minąć dwa dni zanim oboje ochłonęli, ustalając kolejny termin rozprawy.

           Mamo! Chodź szybko! - wymamrotał Jim z ustami pełnymi spienionej pasty do zębów. Chelle natychmiast przybiegła do łazienki i odetchnęła z ulgą, widząc, że chodzi jedynie o krwawienie z dziąseł.
- Od dawna tak masz? - spytała, gdy mały wycierał usta miękkim ręcznikiem.
- Nie. Ale wygląda jak w horrorze - zaśmiał się dźwięcznie w sposób tak błahy jakby w ogóle nie przejął go widok krwi.
- Musimy kupić specjalną pastę, żebyś nie wyglądał jak wampir - mały zachichotał, pozwalając ubrać się w zieloną koszulkę.
- Zabierasz jakieś zabawki? - spytała, myśląc, że mały pamięta o planach na popołudnie - Jedziemy do Rogera - dodała, widząc jak lekko mruży oczy. Natychmiast rozpromieniał, biegnąc do swojego pokoju.
           Nie daj się przekabacić i ogranicz mu kontakty z Jimim do minimum - pani Rose wczuwała się w swoją rolę jak nikt inny.
- Wiesz, że nie mogę za bardzo naciskać... - wyznała Chelle, wzdychając po raz setny podczas tej rozmowy. Nie potrafiła inaczej odciążyć swojego umysłu. Bez przerwy myślała o tym, co może usłyszeć w sądzie - On chce powiedzieć prawdę - wyszeptała, z niepokojem patrząc na ciężarną brunetkę.
- A jaka jest prawda? - spytała Kate, przysuwając się nieco bliżej. Chelle spuściła głowę, zasłaniając się włosami. Z podkurczonymi nogami wpatrywała się w swoje ciepłe skarpety - Jak mam ci pomóc o niczym nie wiedząc? - spytała, obejmując kobietę jak własne dziecko. Znów tak dużo płakała. Tym razem zimną poduszkę zastąpiło bijące serce kobiety.
- Ja... powiem ci po porodzie, dobrze? - wyszeptała, wycierając nos podsuniętą chusteczką.
- Przestań się ze mną bawić - wzrok pełen żalu skarcił przepełnioną niepewnością Chelle.
- Nie możesz się denerwować...
- Właśnie, więc po prostu powiedz i mnie nie wkurzaj - mówiła przez zaciśnięte w uśmiechu zęby. Nie chciała dłużej być traktowana jak ktoś z zewnątrz. Przypuszczała, że Axl ma znacznie więcej informacji od Chelle - Wiesz, że takich facetów nie da się wyleczyć... - Kate nie była głupia. Podejrzewała co Slash robił Chelle, jednak nie sądziła, że kiedykolwiek posunie się do czegoś więcej niż jej opowiadała.
- Jeśli próbujesz mnie dobić to gratuluję, świetnie ci to wychodzi - warknęła, odsuwając się gwałtownie. W milczeniu spędziły jeszcze kilka minut, lecz atmosfera stawała się coraz bardziej napięta - Muszę iść. Dzięki za wszystko - słabo się uśmiechnęła i cmoknęła kobietę w policzek.
- Pomożesz mi wstać?
- Odpocznij i nie przejmuj się mną - szczery, lecz pełen cierpienia uśmiech Chelle od dawna zastanawiał panią Rose. Nie miała pojęcia skąd ta kobieta miała takie pokłady wewnętrznej siły.
- Jimi! - Michelle krzyknęła z korytarza, zakładając buty.
- Co? - zapytał z salonu, przerywając pełną ekspresji grę z Rogerem.
- Wracamy do domu. Pożegnaj się z ciocią i Rog'em - dzieciaki wykonywały swój pożegnalny ciąg gestów, gdy w drzwiach stanął Axl z siatkami zakupów na rękach.
- Cześć, Chelle - cmoknął brunetkę w policzek, niechcący wpędzając ją w zakłopotanie.
- Przepraszam - szepnął z małym grymasem - W porządku? - spytał, gdy ocierała policzki do sucha.
- Nie, nie jest w porządku - odparła z uśmiechem, jak zwykle robiąc dobrą minę do złej gry.
- Już wychodzicie? - przytaknęła, widząc, że Jim wraca po przytuleniu cioci i jej brzuszka.
- Odprowadzisz nas? - spytała Axla tak, by Kate niczego nie usłyszała.
- Kochanie, idę po resztę zakupów, zaraz do ciebie przyjdę - odpowiedział mu radosny chichot, nawet Chelle lekko się uśmiechnęła.
- Rozmawiałeś z nim? - spytała, ostrożnie zerkając w stronę rudzielca, gdy przechodzili przez najbardziej reprezentacyjną część ogrodu.
- Lepiej żebym się na niego nie natknął, bo...nie ręczę za siebie. Powinienem już dawno powiedzieć mu co myślę - mówił spokojnie, choć w jego oczach tlił się ogień nienawiści. Milczeli, dopóki Jimi nie wsiadł do samochodu.
- Za długo zwlekałam. Teraz jest mi trudniej mówić o tym wszystkim przed sądem - wyznała, mając pełne zaufanie do mężczyzny - Jeszcze Hudson... - przerwała, kpiąco wypuszczając powietrze nosem na wspomnienie o słowach Mulata. Axl nawet przez moment nie próbował jej ponaglać. Cierpliwie czekał aż sama powie mu wszystko to co uzna za stosowne - Wiem, że nie powinnam już o nic prosić, bo zrobiłeś dla nas tak cholernie dużo... - zerknęła na siedzące na przodzie dziecko.
- Daj spokój, chcę wam pomóc. Czego potrzebujesz? - oparł rękę na boku, przekrzywiając głowę z troskliwym wyrazem twarzy.
- Slash zaczął mówić w sądzie, że mnie...wykorzystywał - wypaliła nagle, wprawiając rudzielca w oszołomienie.
- Przecież go za to wsadzą - niedowierzanie Axla było tak samo kolosalne jak brunetki, gdy po raz pierwszy usłyszała o zamiarach swojego - pożal się Boże - męża.
- Porozmawiasz z nim? - mruknęła cichutko, widząc w nim ostatnią nadzieję. Była świadoma, że prosi o wiele, lecz nie widziała innego rozwiązania.
- Kiedy kolejna rozprawa? - spytał, wbijając wzrok w coś za plecami brunetki.
- 22 grudnia - odparła niepewnie, po czym Axl westchnął, unosząc brwi do góry.
- Nie wiem czy zdążę pozbierać się w 5 dni - zaśmiał się uroczo, lecz Chelle nie było do śmiechu. Okropnie stresowała ją sama myśl o sprawie rozwodowej.
- Najwyżej jakoś to wszystko...przeciągnę.
- Gdzie można go teraz znaleźć? - spytał, jak gdyby nigdy nic.
- Yy...nie wiem... - zmarszczyła czoło, próbując sobie przypomnieć jakąkolwiek wzmiankę o hotelu, czy innym miejscu, w którym tymczasowo zamieszkał Mulat - Zapytam Jimiego, może będzie pamiętał - Rose skinął głową i obdarzył ją pocieszającym uśmiechem. Pożegnali się, a Axl po raz kolejny zapewnił, że wszystko się ułoży. Gdy wracali do domu, Chelle dyskretnie podpytała Jima o miejsce zamieszkania Slasha i niespodziewanie wyszło na jaw, że Hudson wynajął sobie niewielki dom na granicy Zachodniego Hollywood i Beverly Hills.