Rozdział 17. Dreszcz

Ciężko jest iść tą ścieżką samemu

Trudno rozpoznać właściwą drogę

Czy ocalę ten dzień?

Czy to się kiedykolwiek zmieni?  

~ Alter Bridge Open your eyes

1

              Dzień przed Wigilią pojechała odwiedzić Kate i Hondo. Musiała choć przez chwilę odetchnąć ze spokojem, siadając z kubkiem świeżej kawy tuż obok kochanej przyszywanej mamy. Chciała na moment zakosztować normalności.
- Wiem, że teraz nie masz głowy do świąt, więc może spędzicie je z nami? - spytała, farbowana już, brunetka stawiając wspomniany kubek tuż przed Michelle.
- Dzięki za propozycję, ale raczej nie skorzystamy... nie chcę psuć atmosfery - uśmiechnęła się słabo, po czym oparła łokcie na krawędzi stołu, chwytając kubek w dłonie.
- Mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Zawsze jesteście tu mile widziani - Kate uśmiechnęła się promiennie, po czym zerknęła na Jima, który z zainteresowaniem przyglądał się prezentowanym przez Hondo odznakom.
- On mnie za to nienawidzi - wyszeptała Chelle, po czym spojrzała na swoją rozmówczynię.
- O czym ty mówisz? - pani Harrelson mocno zmarszczyła czoło, jeszcze bardziej uwidaczniając liczne zmarszczki.
- Jimi - wyjaśniła, nachylając się jeszcze trochę - Nie wie, że jego ojciec będzie siedział w pierdlu - jej bystre spojrzenie mroziło krew w żyłach 59-letniej kobiety. Kate z niepokojem spojrzała na malca. Sama była przerażona przedstawioną wizją.

2

              Nie sypiał tak jak kiedyś. Ciężkie powieki same opadały mu na oczy. Ból głowy w połączeniu z gigantycznym poczuciem winy były jak kolejne gwoździe do trumny. Próbował zagłuszyć swoje myśli hałaśliwą muzyką, lecz nawet Overnight Sensation Motörhead nie pomagało. Gdy po raz kolejny przechodził obok barku, za wszelką cenę powstrzymując się przed sięgnięciem po alkohol, ktoś znienacka zadzwonił do drzwi. Z początku Mulat miał zamiar przeczekać aż chęci niezapowiedzianego gościa osłabną, jednak coś kazało mu otworzyć.
- Kate? - pierwsze wrażenie w nieodparty sposób dawało poczucie przerażenia ze strony brunetki.
- Cześć, Slash - szepnęła, delikatnie obejmując wystający brzuch. - Będziemy milczeć tutaj czy pozwolisz mi wejść? - starała się rozluźnić atmosferę, lecz to co usłyszała od swojej przyjaciółki było zbyt przytłaczające by wymusić choć cień uśmiechu. Przekroczyła próg, ostrożnie rozglądając się wokoło.
- Przyszłaś sama? - był tak samo zdezorientowany jak ona. Żadne z nich nie wiedziało co tak naprawdę powinno zrobić. Brunetka skinęła twierdząco i popatrzyła Mulatowi w oczy. Kontynuowali rozmowę dopiero gdy usiedli naprzeciwko siebie.
- Chelle wszystko mi powiedziała - Saul przez moment chciał mówić, jednak szybko zamknął usta, spuszczając wzrok.
- A mimo to przyszłaś. Nie boisz się? - spytał z wyczuwalną kpiną, czując się oszukanym przez Michelle.
Przecież nie mogła pozwolić, by ktokolwiek dowiedział się całej prawdy.
Tak strasznie chciała by sprawa uniknęła widoku światła dziennego, a jednak jej powiedziała.
- Nie potrafię uwierzyć, że zrobiłbyś coś takiego, więc się nie boję - znów zerknęła na lekko zgarbioną postać.
- Niczego nie robiłem świadomie...
- Przestań pieprzyć - warknęła, po czym głęboko odetchnęła - Jeśli kiedykolwiek chciałeś czegoś więcej niż seksu od Chelle to...
- Kocham ją - natychmiast się ożywił. Nie znosił tego typu gadki. Jak mogli myśleć, że wcale mu na niej nie zależało? - I cholernie żałuję, że musiała wybrać sobie akurat mnie. - Mocno zaszklone oczy wydawały się bardzo bezbronne, jednak prawda utkwiła jej w pamięci. Mężczyzna nie był pewien czy brunetka nie blefuje. Wciąż miał nadzieję, że Kate nie zna całej prawdy. Gdyby wiedziała o szczegółach na pewno by do niego nie przyszła.
- Biłeś kobietę, która wydała na świat twoje dziecko. Miłość okazuje się w inny sposób... - jej dłonie drżały, a gdy Mulat nagle zerwał się z miejsca, wystraszyła się jeszcze bardziej.
- Przyszłaś żeby mi o tym przypomnieć? - spytał, odwróciwszy się tyłem, by ukryć łzy.
- Przyszłam cię prosić, żebyś dał jej spokój - odparła, wstając z kolorową apaszką w dłoni - Im szybciej zakończycie rozwód tym szybciej zaczniecie układać sobie życie od nowa.
Zgrabnym ruchem zarzuciła chustę na ramiona.
- Gdyby dała mi tę ostatnią szansę... - szepnął, wpatrując się w niezbyt atrakcyjny widok na ulicę przed domem.
- Slash... - westchnęła Kate, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Wiem. Nie będzie ostatniej szansy - odparł, dotykając jej aksamitnie miękkiej dłoni.
- Nie zmuszaj Chelle do tego by musiała wracać do wspomnień - dodała, zabierając dłoń - Zjedz coś, idź spać i ogarnij się z grubsza, bo z tymi worami pod oczami pewnie tylko straszysz Jima - osiągnęła swój cel, wywołując słaby śmiech.

3

              Z adresem pospiesznie spisanym na małej, fioletowej kartce przejeżdżał wzdłuż Santa Monica Blvd aż trafił na Laurel Ave. Odetchnął, nabierając pewności, że wszystko czyni w słusznej sprawie. Na początku miał w głowie jakikolwiek zarys zbliżającej się wymiany zdań, lecz im mniej czasu dzieliło go od zetknięcia się z Mulatem, tym większa pustka pojawiała się w myślach. Nie mógł nawet rozwikłać zagadki skąd kartka z adresem wzięła się w notesie Kate.
              Zaparkował nieco dalej, aby nie spłoszyć bruneta. Musiał działać szybko i myśleć racjonalnie, a te dwie rzeczy, w jego przypadku, rzadko dało się pogodzić.
- Axl? - Mulat prędzej spodziewałby się śmierci z kosą o błyszczącym ostrzu, niż Rose'a mającego stanąć na podłodze tego domu.
- Mogę wejść? - spytał oschle, starając się opanować nerwy. Gdy tylko Slash zamknął drzwi, Axl po swojemu zaczął rozmowę. Gdy wymierzał drugi cios prosto w brzuch, brunet zgiął się w pół - Kurwa z ciebie, a nie facet! - wrzasnął, rzucając pod nosem jeszcze kilkoma gorszymi przekleństwami.
- Axl! - Kate zasłoniła usta dłonią, nie spodziewając się tak szybkich odwiedzin Rose'a. Axl w swoim szale agresji na początku jej nie zauważył.
- Wiem... - mruknął Mulat w odpowiedzi, mając mroczki przed oczami.
- Kate?! Na miłość boską, co ty tu robisz?! - rudy krzyknął nieco ciszej, cały czas pamiętając, że termin porodu zbliżał się wielkimi krokami.
- Ja... chciałam... - nie dał jej dokończyć. Niemal bezboleśnie ścisnął nadgarstek kobiety i pociągnął ją w stronę drzwi.
- Zaczekaj na mnie w samochodzie, stoi kilka domów dalej - powiedział już zupełnie spokojnie, a nawet się uśmiechnął. Robił wszystko, żeby nie musiała się stresować, mimo że były to tylko pozory. Wewnątrz cały płonął z nienawiści, mając ochotę rozszarpać zgrywającego ofiarę Slasha.
- Chelle kazała ci tu przyjechać? - spytał, gdy rudy zdołał się uspokoić, a krew przestała lecieć z nosa.
- Powiedziała, że chcesz się do wszystkiego przyznać - Mulat skinął głową. Rose patrzył na niego z niedowierzaniem. - Nie dość, że dla ciebie kłamała to jeszcze chcesz ją wkopać w takie gówno?! - Warknął, intensywnie gestykulując dłońmi.
- Jakie gówno?! Chcę powiedzieć prawdę, żeby mogła spać spokojnie - głos Mulata łamał się z każdym słowem. Wydawało się, że niewiele brakuje, by wybuchnął płaczem.
- Zaczną ją przesłuchiwać, żeby mogli wydać wyrok - Mulat wstrzymał oddech. Ciężko opuścił głowę, wypuszczając powietrze z płuc jakby o czymś zupełnie zapomniał - Nie chcę wiedzieć co dokładnie jej zrobiłeś, ale ona nie ma zamiaru do tego wracać - Axl przybrał ton zupełnie inny niż dotychczas. Łagodny, a nie pełen pretensjonalności - Kate mówiła, że to jakiś mechanizm obronny. To co złe wypieramy z pamięci - gdyby nie chodziło o coś tak poważnego, Mulat pewnie roześmiałby mu się w twarz. W tamtej chwili te kilka słów zrzuciło płachtę z jego umysłu.

4

              Nadeszły święta, a jemu nawet przez myśl nie przeszło, żeby ubrać choinkę, a tym bardziej udekorować dom. Nie miał ochoty na ani jeden bożonarodzeniowy akcent nad nieaktywnym kominkiem. Mocno marszczył brwi, starając się stworzyć pomysł na prezent dla Jimiego. Najłatwiej byłoby kupić mu gitarę, ale wiedział, że chłopak jest jeszcze za mały. Uruchomił dodge'a i ruszył na podbój jednego z większych sklepów z zabawkami.
              Zatrzymał się przed wielkim domem, który z zewnątrz wydawał się martwy. Ktoś najwyraźniej zadbał w końcu o ogród, bo wielkie kępy trawy zniknęły niezauważone, lecz poza tym nic się nie zmieniło. W oknach na dole zasłony pozostawały zaciągnięte. Nigdzie nie było nawet śladu świątecznej atmosfery.

              Skończyła suszyć włosy i pomogła Jimiemu wycisnąć pastę na niebieską szczoteczkę. Doprowadzający do palpitacji serca dzwonek do drzwi rozbrzmiewał w ich głowach przez kilka sekund.
- Jakiś upierdliwy gość - skomentowała Chelle, patrząc na Jimiego.
- Może to zbłąkany wędrowiec! - wymamrotał mały, uważając by piana z pasty nie zabrudziła jego koszulki.
- Na pewno... - brunetka delikatnie się uśmiechnęła. Stając przed drzwiami już wiedziała kogo zobaczy. Sylwetka z roztrzepanymi lokami odznaczała się w szybce z mlecznego szkła.
- Hej, ja tylko na chwilę. Mogłabyś położyć to pod choinką? – spytał tym samym oschłym głosem, który wywoływał u niej dreszcze. W dłoniach trzymał duże niebieskie pudełko.
- Jasne – już chciała odebrać paczkę ze złocistą kokardą – albo lepiej sam to zrób – zaproponowała, robiąc miejsce w przejściu.

              Zauważył, że w tym roku nikt nie powiesił wielkiej, złotej gwiazdki na czubku drzewka, jednak wstyd było mu pytać o takie rzeczy. Zawsze to on przyozdabiał choinkę gwiazdą.
- To miejsce jest wolne? – spytał, zerkając na brunetkę, która energicznie przytaknęła. Wsunął paczkę na sam tył, starając się nie przykryć żadnego mniejszego prezentu. Sięgnął jeszcze po coś do kieszeni i wstał, mierząc drzewko smutnym wzrokiem od góry do dołu. Ich oczy spotkały się, gdy jednocześnie rozchylili usta by coś powiedzieć. Kobieta spuściła wzrok i poprowadziła Slasha do drzwi.
- Wesołych Świąt - odwrócił się, ukrywając swoje fatalne samopoczucie.
- Wesołych Świąt… - westchnęła, czując ścisk w gardle – Jimi chciałby się dzisiaj z tobą zobaczyć.
- Ucałuj go ode mnie i powiedz, że bardzo bym chciał, ale… - zmarszczył czoło w zamyśleniu – Kurwa, nie wiem, wymyślisz coś – nie miał ochoty na żadne spotkania. Chciał jak najszybciej wrócić do wynajmowanego domu i otworzyć niewielką butelkę Danielsa, w którą zaopatrzył się kilka dni wcześniej. Patrzyła z niedowierzaniem jak odchodzi bez żadnych chęci do życia. Czuła się winna. Wiedziała, że gdyby zgodziła się na jego ustępstwa, już dawno byłoby po rozwodzie. Tak nagle wszystko straciło sens, lecz żadne z nich nie wiedziało kiedy dokładnie to się zaczęło.
- Czy to tatuś? - oboje zwrócili oczy ku schodom. Chelle zerknęła na Mulata i potwierdziła przypuszczenia małego. Hudson westchnął i wymusił uśmiech na twarzy.
- Cześć, Jim - Mulat wyłonił się zza filara i niepewnie podszedł do syna. Mały wyczuł niezręczność sytuacji i popatrzył na obojga rodziców.
- Tata nie zostanie na kolację? - spytał, inteligentnym wzrokiem ogarniając pełne zamyślenia twarze. Chelle zaprzeczyła powolnym ruchem głowy, a Slash przykucnął tuż przed małym.
- Może jutro się zobaczymy i...
- Nie! - pisnął Jim, szybciej oddychając - Dzisiaj są moje urodziny i Wigilia! Musisz zostać - kąciki maleńkich ust wygięły się w dół, a ciemne brwi zostały mocno ściągnięte.
- Jimi... - znów westchnął, widząc łzy w brązowych oczach.
- Możesz na chwilę jechać do taty, ale po południu wrócisz tutaj - obaj spojrzeli na brunetkę.
- Dobrze! - Jimi natychmiast przyjął jej warunki. Hudson poczuł się znacznie lepiej. Teraz naprawdę szczerze uśmiechnął się do Jimiego.
- Zabierz Baksa i przyjdź do samochodu - powiedział wstając. - O której mam go odwieźć? - spytał, gdy znaleźli się na ganku.
- Najlepiej o 15 - chłodny grudniowy wiatr smagał ich ciała. Ręce brunetki pokryły się gęsią skórką, a on miał ochotę zdjąć swoją kurtkę i zarzucić na jej ramiona. Zrezygnował, uznając to za zbytnią grzeczność, którą i tak miałaby gdzieś.
- To... wesołych świąt - powiedział pod nosem i niepewnie podszedł bliżej.
- Wesołych świąt - wyszeptała, znikając mu z oczu. Nie pozwoliła mu nawet na jeden dotyk. Nie był ani trochę zdziwiony. Właściwie byłby zaskoczony gdyby postąpiła inaczej. Zamknął furtkę, przeszedł przez drogę i wygrzebał kluczyki z tylnej kieszeni spodni, zastanawiając się jak w ogóle myśl o przytuleniu tej kobiety mogła wpaść mu go głowy.
- Hej Slash! To jednak się nie wyprowadziliście? - Mulat przymknął powieki i głośno wypuścił powietrze ustami, po czym energicznie odwrócił się do Chada. Brunet jakby pojawił się znikąd.
- Nie... - mruknął, wymuszając słaby uśmiech na twarzy.
- Chętnie bym pogawędził, ale muszę biec do domu, bo babeczki zaraz mi się spalą w piekarniku - zaśmiał się w najbardziej przyjazny sposób z możliwych.
- Jasne, leć - Slash poklepał go po ramieniu i jeszcze raz sztucznie się uśmiechnął.
- Wesołych świąt i pozdrów ode mnie Chelle! - Slash pokiwał głową i wsiadł do auta, szybko zatrzaskując drzwi. Nerwowym ruchem wsunął kluczyk do stacyjki i uruchomił silnik.

              Równo z wybiciem 15:00 Jimi wrócił do zaskoczonej mamy. Nie sądziła, że Slash tak szybko odda dziecko w jej ręce. Gdy pomagała małemu zmienić koszulę, zauważyła kilka stłuczeń na rękach Jima.
- Kto ci to zrobił? - spytała, gwałtownie przenosząc wzrok na maleńkie oczy.
- Boli... - syknął, próbując wyrwać ręce.
- Skąd masz tyle siniaków? - już w niej wrzało.
- Nie wiem...bawiłem się z Rogerem - Jimi był kompletnie zaskoczony pytaniami matki. Przypuszczała, że to sprawka Slasha.
- Z Rogerem? - nie chciała dać się zbyt łatwo spławić.
- Tak - zapewnił, patrząc prosto w oczy matki. Przez następne godziny zastanawiała się czy mały mógłby kryć swojego ojca tylko po to, by widywać się z nim choć raz w tygodniu. Ale czy Mulat byłby zdolny do wprowadzenia w życie aż tak patologicznych czynów? Odpowiedź, która nieuchronnie nasuwała się na myśl przerażała bardziej niż samo podejrzenie.

              Wyszła pierwsza gwiazdka! – mimo smutnej atmosfery, mały chciał maksymalnie cieszyć się ze świąt, a jego mama za wszelką cenę starała się mu to umożliwić.
- W takim razie umyj rączki i siadaj do stołu – dawno się nie uśmiechała, ale nie zauważała żadnego powodu dla którego miałaby to robić.
- Nie jestem głodny. Z tatą byliśmy na obiedzie - mimo to pobiegł umyć ręce. - A tatuś przyjdzie? – zapytał, siadając na wielkim krześle. Natychmiast odechciało jej się jeść.
- Jimi...rozmawialiśmy o tym – powiedziała, niechcący zerkając na puste miejsce. Mały zaczął niechętnie jeść pachnące danie. Gdy wygrzebał połowę ości z ryby, zapytał
- Następne święta też spędzimy osobno? - nie potrafiła podnieść wzroku znad talerza i spojrzeć mu w oczy. Nie zdołała wypowiedzieć nawet słowa, bo mały zsunął nóżki na ziemię i pobiegł na górę. Kobieta przez moment wpatrywała się w puste miejsce naprzeciwko. Marzyła, by móc cofnąć czas, jednocześnie wiedząc, że już za późno.

5

              Noc jeszcze w pełni się nie rozwinęła. Przygryzła wargę zbyt mocno. Poczuła metaliczny posmak w ustach, lecz w tamtej chwili nie zwróciła na to uwagi.
- Mamusiu... boli - otarła pot z czoła chłopca, zmieniając okład i podeszła do okna. Taksówka jeszcze nie przyjechała. Wydawało się, że minęła cała wieczność. Nie chciała znów przeszkadzać Axlowi, tym bardziej w święta i do ostatniej chwili wahała się z wyborem numeru.
- Zaraz poczujesz się lepiej... już zaraz... - nerwowo rozglądała się po pokoju, przetrzepując kieszenie spranych jeansów. Westchnęła z wyraźną irytacją, gdy wszystkie możliwe wyjścia zostały zamknięte. Poza jednym. - Odbierz, kurwa, odbierz - wyszeptała pod nosem, opierając rękę na lewym boku z oczami wlepionymi w podłogowe szpary. Stała oparta o czerwoną ścianę z słuchawką w dłoni.
- Halo? - musiała go obudzić.
- Saul... - wstrzymała oddech - masz chwilę? Teraz. - usłyszała niepewne odchrząknięcie.
- W czym mogę ci pomóc? - spytał, gdy najdziwniejsze myśli kłębiły się w jego głowie. Może chciała żeby wrócił?
- Jimi ma gorączkę i jest strasznie osłabiony. 40 minut temu dzwoniłam po taksówkę, ale do tej pory nie przyjechała i...
- Już jadę. - sygnał przerwanego połączenia zabrzmiał w słuchawce.
              Zaniepokojony i gotowy na kolejną kłótnię, z piskiem opon wyhamował przed niegdyś jego domem. Wybiegł z auta. Nie zauważył niskiego klombiku i podeptał niedawno posadzone niezapominajki. Zadzwonił do furtki. W przedsionku rozbłysło światło. Wszedł do domu i czekał na nich w salonie.
              Chelle zostawiła malca samego w toalecie, tak jak prosił. Miała chwilę by wreszcie powiedzieć Mulatowi co myśli.
- Dlaczego Jim ma tyle siniaków na rękach? - spytała ostro, stając tuż przed nim w jadalni.
- Jakich siniaków? - na początku nie zdawał sobie sprawy do czego dąży brunetka.
- Nie udawaj, że nie wiesz...
- O czym ty, kurwa, mówisz?! - wrzasnął, mocno marszcząc czoło.
- Nie drzyj się! - warknęła, patrząc na niego wilkiem.
- Myślisz, że zrobiłbym cokolwiek dziecku?! - serce kołatało mu w piersi, gdy patrzył na jej rosnącą nienawiść.
- Wszystkiego można się po tobie spodziewać - syknęła, bezustannie widząc przed oczami posiniaczone ręce Jimiego.
- Ja pierdolę... no ja pierdolę! Ty myślisz, że to ja?!  Za kogo ty mnie masz?! - wrzeszczał, widząc jak kobieta krzyżuje ręce na piersiach.
- Mamo...
- W takim razie wytłumacz mi dlaczego moje dziecko wygląda jakby ktoś je pobił! - krzyknęła, wyrzucając ręce w górę.
- Nie wiem co się stało, ale to nie moja wina! - odszczeknął, podchodząc nieco bliżej.
- Tato... - znów nikt nie zwrócił na niego uwagi.
- Może to ty... - nie zdołał dokończyć swojej głośnej myśli. Coś im przerwało. Zamilkli w jednej sekundzie. Jednocześnie spojrzeli w kierunku donośnego huku.
- Jim! - najpierw to ona pisnęła ze strachem w oczach. Oboje błyskawicznie znaleźli się tuż przy dziecku.
- Jimi...ej...mały...obudź się! - Mulat jako pierwszy zdołał ochłonąć. Wystarczyło kilkanaście minut, by rozgorączkowany Jimi został dowieziony pod same drzwi szpitala.
- Wiesz co mu jest? - spytał, pomagając kobiecie wydostać dziecko z tylnej kanapy.
- Nie, - mruknęła, w pośpiechu układając główkę małego na ramieniu - ale to pewnie przez obiad, który mu dzisiaj zafundowałeś. - Warknęła, odchodząc w stronę drzwi. Musiał mocno zacisnąć zęby, żeby tylko się nie odciąć.
- Zaczekaj! - krzyknął, zamykając drzwi od strony kierowcy - Michelle, zaczekaj! - nie usłyszała. A raczej nie chciała usłyszeć. Miała gdzieś co czuł w tamtej chwili. - Kurwa... - syknął, uspokajając oddech.
- Proszę przestawić auto, tu nie wolno parkować - niemłody strażnik wskazał na zielonego Challengera. Ten zupełnie niezadbany antyk przypominał już raczej przerdzewiałego gruchota. Sfrustrowany Saul bez awantur zostawił dodge'a na uboczu. Przez chwilę zastanawiał się czy po prostu nie odjechać. Nie miał najmniejszej ochoty na przebywanie w towarzystwie swojej prawie byłej żony, którą ni stąd, ni zowąd widziała w nim dziecięcego boksera. Z drugiej strony wypadało się upewnić czy z Jimim wszystko w porządku. Wyprostował w biegu założoną koszulkę i wszedł do szpitala. Czekali przed rejestracją. Gdy ich oczy się spotkały wzrosło zagrożenie wybuchem szału nienawiści.
              Już zawsze będziesz się na mnie wyżywać? - starał się spytać grzecznie. Dobrze wiedział, że brzmi szorstko, nawet gdyby nie chciał. Nie potrafił bezbłędnie zmienić tonu głosu. Kobieta nie odpowiedziała. Spojrzała na niego dość wymownie, co mu nie wystarczyło. Uniósł brwi, czekając na uzasadnienie.
- Oczekujesz, że będę miła, bo nas podwiozłeś? - spytała, nachalnie gapiąc się w jego przepełnione kpiną oblicze. Oblizał wargi, odwracając głowę.
- Nie - odparł, zerkając na przechodzącą pielęgniarkę. Michelle powoli wstała, prostując zawinięte rękawy bordowej bluzy.
- Możesz wracać do domu. Tutaj nie jesteś potrzebny - rzuciła odchodząc. Nie wytrzymał. Wstał, ignorując niewielkie strzyknięcie w kolanie. Mocno złapał jej przedramię, ustawiając się naprzeciwko kobiety. - Puść mnie - wysyczała przez zaciśnięte zęby, usiłując wyrwać rękę z silnego uścisku.
- To, że masz mnie za śmiecia, nie oznacza, że za każdym razem musisz mieszać mnie z błotem. Dorośnij wreszcie i zrozum, że nie cofniesz czasu - niezbyt mocno pchnął ją w tył. Odsunęła się jeszcze o jeden krok, patrząc na niego z narastającą wściekłością.
- Wynoś się stąd - syknęła, ruchem głowy wskazując na drzwi.
- Z przyjemnością - mruknął nieco głośniej, odchodząc we wskazanym kierunku.
              Cała trzęsła się ze zdenerwowania. Dorośnij. I kto to mówi? Sam wcale nie był lepszy. Zawsze zachowywał się jak głupi małolat. Nie miała najmniejszej ochoty na analizowanie jego uwag, jednak nerwowa sytuacja zmuszała ją do intensywnego myślenia.

***

Witajcie, moi Drodzy!
Coś wymknęło się spod kontroli i kilka ważnych faktów przemknęło niezauważonych.
Po pierwsze z całego serca dziękuję (to bardzo spóźnione podziękowania) za szereg nominacji mojego bloga!
Po drugie stuknęło upragnione 200 tys. wyświetleń, a zajęło to 4 lata; 3 miesiące; 3 tygodnie (wg kalkulatora).
Kolejny fakt nie jest już tak godny dumy. Ostatnie półtora tygodnia nikt mnie tu raczej nie widział, przez co znów mam parę większych zaległości. Prześlijcie mi siłę na nadrabianie ;_; proszę.

Z poważaniem

Reverie

P.S. PRZEPRASZAM ABC! Odezwę się mała, obiecuję!

Zużyte słowa: 3199