Rozdział 18. Owca

"Jeśli nie masz dokąd pójść,
Zawieś swą głowę i weź mnie za rękę
To jedyna droga, jaką znam"
 

~ Lonely is the word Black Sabbath

1

              Nadciągający wschód słońca spędził sen z powiek na wpół zdrętwiałej brunetki. Biały korytarz co parę minut przemierzała znudzona życiem istota. Co druga zerkała w stronę kobiety rozmasowującej obolały kark. Tyłem oparta o kamienny parapet czuła nieprzyjemne pocieranie powiek o niewyspane oczy.
- Przepraszam! - udało jej się zatrzymać jedną z kobiet w pielęgniarskim kitlu. - Gdzie tu można kupić jakąś kawę? - spytała, z trudem pokonując chęć ziewnięcia.
- Na końcu korytarza jest automat - odparła naturalna blondynka, wskazując palcem kierunek, po czym pośpiesznie ruszyła w swoją stronę.
              Ujrzała swoje odbicie w połyskujących drzwiach oddziału pediatrii i skrzywiła się na widok beznadziejnie ułożonych włosów. Z niewielkiej torebki wygrzebała kilka drobniaków. Po kilku sekundach o ściany pustego korytarza odbiło się echo zderzających się monet. Stuknięcie. Plastikowy kubeczek zaczął wypełniać się gorącą cieczą, która tylko z zapachu przypominała kawę. Nie pamiętała czy kiedykolwiek wcześniej była tak skupiona. Wyraźnie słyszała każde bicie zegara, każdy krok, nawet uderzenia serca we własnej piersi. Jej instynkt przeczuwał niebezpieczeństwo. Stresujący ścisk w dole brzucha na moment osłabł, jakby tonął w gorącej kawie. Powolnym krokiem sunęła wzdłuż korytarza w drodze powrotnej. Podeszła do sali gdzie dwa łóżka zajmowali dwaj mali chłopcy. Jeden w niebieskiej piżamie wtapiał się w otoczenie. Blada cera i nieco sine  usta. Drugi spał w luźnych dżinsach i żywo-czerwonej koszulce. To Jimi tam nie pasował. Chelle głęboko westchnęła. Wskazówki tykającego zegara nie wybiły jeszcze ósmej. Czuła nieokreślony niepokój. Delikatnie nacisnęła klamkę i weszła z powrotem do sali. Rzuciła niechętne spojrzenie na krzesło, które w ciągu kilku godzin bez wstydu unieruchomiło jej szyję i plecy. Podeszła nieco bliżej i pogłaskała małego po główce. Spokojny sen dziecka dał ukojenie jej oczom. Sięgnęła do kieszeni bluzy i z paczką cienkich Marlboro wyszła przed szpital. Jej dłonie drżały niespokojnie, a w głowie szumiało z niecierpliwości. Po trzecim papierosie zorientowała się, że wcale nie czuje się lepiej. Zacisnęła zęby i wróciła na oddział pełen dzieciaków.
              8:49. Wyniki powinny być już w drodze do gabinetu lekarza, z którym umówiła się przed kilkoma godzinami. Teoretycznie miała odebrać te kilka świstków o 10:00, kiedy lekarz zacznie swoją zmianę, jednak uparcie czekała przed gabinetem z wielkim wyprzedzeniem. Ludzi wokoło wciąż przybywało, a dzieci coraz donośniej płakały lub śmiały się.
              Siedziała w tej samej niewygodnej pozycji, zastanawiając się kiedy ostatnio przespała całą noc. Czuła gigantyczne wyczerpanie, jednocześnie wiedząc, że nie ma nawet cienia szansy by zamknęła oczy i po prostu zasnęła.
- Doktorze! Czy już coś wiadomo? - przechodzący w zamyśleniu krągły brunet zatrzymał się w połowie kroku i zwrócił w stronę Michelle.
- Pani...Hudson? - skinęła głową podchodząc bliżej.
- Miałam odebrać wyniki badań mojego syna. - Jego wzrok był niepewny. Widocznie coś gryzło go od środka, lecz walczył by nie dać po sobie niczego poznać. Rzucił okiem na kartki papieru przed sobą i niewyraźnie wymamrotał pod nosem kilka skomplikowanych słów.
- Na razie wypiszemy bohatera do domu. Jeszcze raz zrobimy badania i porównamy je z tymi z wczoraj. - Posłał jej słaby uśmiech, a ona odwdzięczyła się tym samym. - To powinien być tylko jakiś paskudny wirus. Nazajutrz o tej samej porze proszę zjawić się w gabinecie piętro wyżej, jestem tam ordynatorem - dodał i pożegnał ją ruchem głowy. Westchnęła z fałszywą ulgą i poczuła maleńkie ukłucie w sercu. Wstrzymała oddech i wyrzuciła z głowy najgorsze wizje. Zamyślona odebrała Jimiego i razem wyszli na ulicę. Zapomniała sprawdzić jaki oddział jest na górze, a nie chciało jej się wracać do tego okropnego miejsca.
              Nie było łatwo zabrać małego do domu, wiedząc, że dużą część świąt spędzi w fatalnym humorze. Nie mógł zbudzić się rankiem i pobiec do salonu by wreszcie odpakować prezenty. Coś zabrało mu nawet tak niewielką, a ważną przyjemność.
              Po powrocie niedługo pozostali sami. Jimi zaraz po rozerwaniu niebieskiego papieru z największego pudła zażądał skontaktowania się z Rogerem. I tak wraz z mamą spędził niewinne popołudnie w przytulnym domu Rose'ów, przy gorącej czekoladzie, ciastkach i miłej dla ucha muzyce. Mimo że brunetka nie czuła się zbyt komfortowo, przezwyciężała chęć nakrycia się kocem po samą szyję i dzielnie trwała u boku małego. Jim przez cały wieczór chwalił się największym zdalnie sterowanym samochodem na świecie.

              Słońce wstało za dziesięć dziewiąta i w ciągu kilku godzin schowało się za szarymi chmurami. Michelle zwlekła niewyspane ciało z łóżka po kolejnej męczącej nocy. Nie przywiązywała zbytniej wagi do tego co zakłada. Smętne kolory odzwierciedlały jej gówniane samopoczucie. Bez większych chęci do życia spojrzała na kalendarz w kuchni i z przekąsem stwierdziła, że jest zbyt zmęczona by przesunąć kilka zaległych okienek z 19 na 26 grudnia. Wypiła mocną kawę i taksówką oddelegowała Jimiego do państwa Harrelson, mając na głowie stresującą wizytę u dr Hargove'a oraz jutrzejszą rozprawę z kretynem, którego prawdopodobnie zbyt pochopnie oskarżyła o użycie przemocy.
              Paliwa w dodge'u niespodziewanie szybko ubyło. By nie ryzykować nieprzewidzianego postoju gdzieś na autostradzie, wybrała podróż taksówką. Z nerwów miętosiła w rękach kilka ulotek mówiących, że palacze nie są jedynymi ofiarami palenia tytoniu jak i odżywiaj się zdrowo, zrób to dla bliskich. Po kilkunastu rundach na całej długości korytarza oparła się plecami o ścianę. Tykanie zegara jakby się nasiliło a oczekiwanie sprawiało, że w głowie tykał znacznie wolniej niż powinien. Nagle przed jej obliczem stanął starszy mężczyzna z dość rzadko spotykanym kształtem nosa. Oczy miał mocno zapadnięte, a sińce tuż pod nimi zdradzały niejedną nieprzespaną noc.
- Pani Hudson? - znów zapytał tym samym mętnym tonem, a ona znów przytaknęła. - Proszę za mną - powiedział, zmęczonym krokiem wchodząc do gabinetu naprzeciwko. Przełknęła ślinę i zamknęła za sobą drzwi. - Niech pani usiądzie - dodał, rozpinając ostatni guzik lekarskiego kitla, który mocno opinał jego okrągły brzuch. - Jak zapewne pani zauważyła, dwukrotnie przeprowadziliśmy badanie krwi - zaczął, dokładnie obserwując mimikę jej twarzy - Zrobiliśmy to, by upewnić się, że pierwsze wyniki badań nie były błędne.
- Co chce pan przez to powiedzieć? - znów zaczynała się denerwować.
- Czy syn miewał częste krwawienia z nosa lub dziąseł? - wzdychając potwierdzała ruchem głowy słowa doktora - A choroby? Przeszedł kilka pod rząd w ostatnim czasie? - skinienie utraciło całą pewność siebie.
- Podejrzewacie coś? - spytała niepewnie. Dr Hargove wydał się dość zakłopotany tym pytaniem. Miał nadzieję, że kobieta sama się domyśli. Lecz ona za wszelką cenę próbowała wygonić te najbrzydsze myśli.
- Nie zauważyła pani, że syn ma zwiększoną podatność na powstawanie siniaków? - jej dolna warga zadrżała. Kobieta przymknęła powieki, nie mając pojęcia co powiedzieć. - Nie wyraziłem się jasno, - przeprosił, prostując się na krześle - podejrzewamy ostrą białaczkę limfoblastyczną.
- Czy to już pewne? - wyszeptała, omal nie zadławiwszy się haustem powietrza.
- Nie chcę wysuwać pochopnych wniosków, ale proszę przygotować się na najgorsze - patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.
- Białaczka? - wyszeptała, czując narastający uścisk strachu w żołądku.
- Naprawdę bardzo mi przykro - zabrała wyniki i poderwała się z miejsca. Wyszła na korytarz z lekko rozchylonymi ustami i dwa razy obróciła się wokół własnej osi. Zobaczyła ciemność, a w jej głowie rozbrzmiał przytłumiony dźwięk. Za szybko wstała. Wzięła dwa głębokie oddechy, dłonią opierając się o ścianę. Nic do niej nie docierało. Zdołała z siebie wydusić ledwie jedną nazwę ulicy. Taksówkarz żył własnym życiem. Ani trochę nie obchodziła go przerażona mina brunetki na tylnym siedzeniu.

2

              Drżała jak jesienny liść na umierającym drzewie. Mżawka w połączeniu z silnym wiatrem dawały uczucie kłucia tysięcy igieł w niezauważalnych odstępach czasu. Jej włosy kochały tę pogodę. Kosmyki pozwijały się w delikatne loczki i zakryły większą część twarzy. Wystarczyło te kilka chwil, podczas których szukała domu z numerem 5206. Zatrzymała się naprzeciwko ścieżki. Ominęła dwie palmy. Pusty trawnik żądał wizyty ogrodnika, a okna domu odrobiny czystej wody. Zapukała do drzwi. Nigdy wcześniej nie miała odwagi tu przyjść. Przez chwilę nie była pewna czy dobrze trafiła. Zerknęła na harleya na podjeździe i ponowiła poprzednią czynność. Dopiero gdy z całej siły waliła w drzwi, usłyszała krzyk mężczyzny.
- Już idę, do kurwy chodzącej! - głos się przybliżał - Czego, cholera?! - był wyraźnie zdenerwowany. Szarpnął za klamkę tak energicznie, że odsunęła się w tył. Zastygł w miejscu, widząc niespodziewanego gościa - To ty... przepraszam. Myślałem, że to...
- ...mogę wejść? - zapytała, patrząc mu prosto w oczy. Najwyraźniej właśnie brał prysznic, bo wystąpił przed nią owinięty ręcznikiem wokół pasa i z włosami mocno związanymi do tyłu. Zrobiwszy krok w prawo, przepuścił kobietę w drzwiach, a ona spuściła wzrok. Niby jak miała mu powiedzieć? Ja tylko na chwilę. Twój syn umiera. To cześć?
- Coś się stało? - spytał, a ona tak cholernie zazdrościła mu błogiego stanu niewiedzy. Gdyby mogła powiedziałaby, że wszyscy na których kiedykolwiek mu zależało odeszli. Chciała widzieć jak się załamuje. Od dłuższego czasu pragnęła by spotkało go najgorsze. Życzyła mu czegoś znacznie nędzniejszego niż to co dotknęło ją. Nie uwzględniła jednego. To nie miało dotyczyć jej własnego syna. Blady uśmiech towarzyszył jej, gdy przechodziła obok pachnącego kokosowym żelem pod prysznic Mulata - Usiądziesz? Napijesz się czegoś? - wyrwana z zamyślenia zlustrowała jego zaangażowanie. Odwróciła się na pięcie i podeszła do szarej kanapy, siadając na miękkiej poduszce. W milczeniu wpatrywała się przed siebie - Możesz chwilę poczekać? Ubiorę się i wrócę - spiorunowała go wzrokiem, po czym niechętnie skinęła głową, zdejmując apaszkę z szyi. Mulat zniknął na wyższym piętrze, by powrócić w swoim rockowym stylu. Niebieskie, poprzecierane na kolanach jeansy jak zwykle skomponował z czarną koszulką - Może zrobię jakiejś herbaty... - nie miał pojęcia dlaczego tak nagle przyjechała. Łudził się, że chciała w jakikolwiek sposób odbudować ich relacje.
- Nie mam czasu. Przyszłam ci tylko powiedzieć o... jednej rzeczy - podszedł bliżej. Usiadł w fotelu obok i popatrzył w jej szeroko otwarte oczy. Dostrzegł strach. Jeszcze nie wiedział, że to nie on był jego powodem.
- Coś z Jimim? - na te słowa wyciągnęła z małej torebki kartkę z wynikami badań. Choćby bardzo chciał, nie potrafił wykorzystać biologicznej wiedzy, którą posiadł jeszcze w szkole - Co to znaczy? - spytał z niepokojem, patrząc jak kobieta z każdą kolejną chwilą mięknie. Wiedział, że będzie twarda jak najdłużej się da. Tak bardzo wstydziła się znów przy nim płakać.
- Białaczka - wyszeptała, po czym w zdenerwowaniu dotknęła ust palcami. Głowę ułożyła na rękach podpartych na kolanach. Przez dłuższą chwilę nie tracili kontaktu wzrokowego.
- Jak to...białaczka? - jego oczy momentalnie się zaszkliły. Patrzył na brunetkę wzrokiem tak smutnym, że aż serce się krajało.
- To nie była wina obiadu, na który go zabrałeś. - Wiedział jak wiele kosztowały ją te słowa. Przycisnął dwa palce do kącików oczu, później dłońmi przejechał po swojej twarzy, by w końcu odważyć się na zadanie nurtującego pytania.
- To już pewne? - musiał chwilę zaczekać. Kobieta nerwowo ocierała policzki, nie mogąc powstrzymać łez. W końcu pociągnęła nosem i szybko zamrugała powiekami.
- Nie. Jeszcze nie, - chciała pocieszyć samą siebie - ale...lekarz kazał przygotować się na najgorsze - nie udało się.
- Gdzie teraz jest Jim? - spytał z szeroko otwartymi oczami.
- U Kate i Hondo - wyszeptała, po czym powoli spuściła głowę w dół. Grobową ciszę przerywały tylko wielkie krople deszczu, który nagle przybrał na sile.
- Ja pierdole... - po kilkunastu minutach usłyszała jego szept. Mocniej zacisnęła powieki, starając się stłumić wstrząsające nią fale płaczu. Brunet wstał i założył kurtkę na ramiona. Nie musiał nic mówić. Ona zrobiła to samo i na nogach jak z waty wyszła na zewnątrz. Taksówkarz wciąż czekał. Tak, jak się umówili. Rzuciła adres Harrelsonów i trzasnęła drzwiami. Niechcący skupiła uwagę na silnym zapachu jego wody kolońskiej. Miał świetne wyczucie zapachów. Tego akurat nie mogła sobie przypomnieć. Jednak nowa woń nawet na moment nie zdołała odwieść jej od najgorszej myśli.

3

              Chelle...co się stało? - uśmiech zniknął z twarzy kobiety, która właśnie otworzyła drzwi. Ściągnęła brwi, mierząc spojrzeniem wchodzącego tuż za Chelle bruneta.
- Cześć...Kate - mruknął, starając się zabrzmieć dość miło.
- Saul? - szepnęła, gdy jej oczy nie kłamały. To nie był duch, a Hudson z krwi i kości. Dotknęła jego ramienia, by jeszcze raz się upewnić. Przyjechali razem. Usiedli obok siebie na kanapie i niemal w tym samym momencie spytali o Jimiego.
- Namówił Hondo na spacer w parku. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko... - oboje zaprzeczyli ruchem głowy. - Czy wyniki już są? - spytała, lecz ku zdziwieniu Mulata, Chelle bardzo zwinnie zaczęła kłamać.
- Dopiero jutro czegoś się dowiemy. Na razie chcę zabrać Jima do domu. Musimy ustalić kiedy będzie spotykał się z ojcem - Hudson zmarszczył brwi i spuścił wzrok.
- Wuuujkuuu, a nauczysz mnie strzelać? - prośba wypowiedziana tym słodkim dziecięcym głosem rozbrzmiała zaraz po trzaśnięciu drzwi.
- Jasne, kiedyś zabiorę cię na strzelnicę.
- Suuuper! - gdy tylko obaj wkroczyli do salonu, ich twarze przybrały wyraz głębokiego zaskoczenia.
- Tatuś? - mały natychmiast wskoczył na kolana ojca. Mocno objął mężczyznę za szyję, gdy Slash wstawał by przywitać się z Hondo.
- Dzień dobry, Saul - mężczyźni podali sobie dłonie i obaj zajęli swoje miejsca.
- Mieliśmy mały wypadek w parku - zaczął Hondo, przez większość czasu przyglądając się Saulowi.
- Podobno wyglądałem jak bokser po walce! - zaśmiał się mały, odwracając w kierunku reszty słuchaczy. Chelle zerknęła na Kate, dobrze wiedząc, że kobieta zaczyna podejrzewać jej najświeższe kłamstwo. Ostatnie dwa tygodnie tak nagle zaczęły pokrywać się w jedną całość. To nie były przypadkowe sygnały.
- Będziemy się zbierać. Czeka nas kilka kwestii do omówienia, jutro o 9 kolejna rozprawa. - Brunetka w kraciastej koszuli wstała na równe nogi. Gdy Slash chciał odstawić Jimiego na ziemię i pójść za nią, mały mocniej się w niego wtulił.
- Nie chcę iść - wyszeptał na ucho Mulatowi.
- Musimy popracować nad twoją kondycją, żołnierzu - zaśmiał się Hondo, a Jim pokiwał głową z niewielkim zapałem.
- Mogę przyjść jutro? - spytał, przytulając wujka i ciocię jednocześnie.
- Jasne, jeśli tylko rodzice się zgodzą. - Pewnie, że by się zgodzili, gdyby tylko nie musieli spakować rzeczy i zawieźć syna do szpitala.
              Krople deszczu mocno uderzały w metalowy parapet. W gabinecie o jaskrawobiałych ścianach powietrze wibrowało z napięcia i smutku. Do samego końca wierzyli w cud. Hargove mówił monotonnym tonem i nie wydawał się być zbyt przejętym słowami, które zmroziły krew w żyłach dwójki zagubionych. Siedzieli obok siebie na twardych drewnianych krzesłach. Nie minęła minuta, a brunetka już załamała twarz w dłoniach. On za to poczuł gigantyczną falę wściekłości pomieszaną z czarną rozpaczą. Skubał koniec biurka, wpatrując się w niedbale rzucone kartki papieru przed doktorem.
- Leczenie rozpoczniemy od chemioterapii, u dzieci przynosi najlepsze efekty, więc nie mamy z czym zwlekać. - Gdy lekarz powiedział ostatnie słowo - nadzieja zgasła. Puk. Puk. Puk.
- Doktorze, jest pan potrzebny w zabiegowej - kobieta w chirurgicznej, niebieskiej masce na twarzy najwyraźniej piekielnie się śpieszyła.
- Państwo wybaczą. Byłoby dobrze, gdybyście jutro rano przywieźli syna na nasz oddział. - Dr Hargove wstał, zostawiając oszołomioną parę w spokoju. Parę? Czy kiedykolwiek jeszcze będzie można ich tak nazwać?
              Brunetka wstała jako pierwsza, zasłoniwszy większą część twarzy włosami. Zaraz za nią podążał Slash. Nie podążał. Prędzej ociężale powłóczył nogami, co paręnaście sekund bezsilnie wzdychając. Bezdźwięczna pustka towarzyszyła im dopóki nie zatrzymali się przez nagły wybuch płaczu brunetki.
- Chelle... - Mulat jęknął bezradnie i otwartą dłonią uderzył w ścianę korytarza. Potem mocno szarpnął swoje włosy, robiąc wszystko byleby tylko zapomnieć o ostatnich 20 minutach życia. Pogrążali się w rozpaczy, z każdą chwilą rozklejając coraz bardziej.
- Damy sobie radę... - wyszeptał, podszedłszy z boku. Kobieta opierała się rękami o elewację, intensywnie pociągając nosem. Nagle zaczęła głośno dyszeć, jakby brakowało jej powietrza.
- Jacy my?! Jacy, kurwa, my?! - wrzasnęła, odskakując w tył. Nienawidziła go całym sercem, a teraz miała tak po prostu dać sobie radę? - Nie ma żadnych nas i jeśli mam sobie z tym poradzić to sama. Nikt mi nie pomoże.