Rozdział 19. Zakamarek

"Cierpienia tego, kogo się kocha, są moralnie bardziej nieznośne od własnych."

~ Emil Cioran

1

          Za wszelką cenę próbował otulić ją ramionami. Tak niespodziewanie poczuł ogromną potrzebę przytulenia tej drobnej zrozpaczonej brunetki.
- Zostaw mnie... zostaw! - mamrotała niewyraźnie, odpychając go od siebie - Chcę zostać sama! - krzyknęła, a on odpuścił. Tonęła we łzach. Chciała uspokoić oddech, lecz chronicznie zaciągała się powietrzem. Rozpacz przenikała przez każde słowo, które wypływało z jej bladziutkich ust.
- Myślisz, że... że mnie nie jest ciężko? - spytał z żalem w głosie, po czym rozstali się w połowie drogi na zewnątrz. Brunet bezceremonialnie wyszedł, zostawiając zapłakaną kobietę przy pustej ścianie.
          Patrzyła jak odchodzi. Ciemne kontury skontrastowały z blaskiem światła, wpadającym przez wielkie drzwi. Skwaszony wyraz jej twarzy niepokoił wszystkich wokoło. Patrzyli ze współczuciem, a jednocześnie modlili się, żeby oni nie musieli przechodzić czegoś podobnego. Dobrze o tym wiedziała. Polowali na takich jak ona i łopatami dorzucali problemów do okropnego życia. Wyobraziła sobie jak wdrażają jej w żyły wszelkie światowe nieszczęścia. Za szybko straciła poczucie jakiegokolwiek sensu istnienia. Powoli podniosła się z podłogi i, nie patrząc na nikogo, wyszła.
          Wróciła taksówką i dopiero pod domem zorientowała się, że zapomniała o torebce.
- Może pan chwilę zaczekać? Pieniądze mam w domu - kierowca wyraźnie się zdenerwował i wygonił brunetkę gestem ręki. Szła na tyle szybko, na ile pozwalały jej dygoczące nogi.

          Przyszła ciemna noc. Niebo wydawało się czarniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Gwiazdy chowały się za gęstymi kłębami chmur napędzanymi przez porywisty wiatr. Gdy mocno przytulała dziecko do piersi, z całej paskudnej świadomości nie potrafiła wykurzyć obrazu zawiedzionego Slasha, którego za wszelką cenę odtrącała. Nawet wtedy gdy był jej najbardziej potrzebny. Jeszcze za wcześnie by mogła przyznać się do tego przed samą sobą. Potrzebowała więcej czasu, a ten gonił ją nadzwyczaj gorliwie. Było za 15 pierwsza gdy ułożyła Jimiego pod kołdrą i ucałowała na dobranoc. Później zrezygnowała z nocy na kanapie. Po raz drugi od powrotu do tego domu położyła się na względnie twardym materacu w sypialni. Właśnie tego pragnął jej kręgosłup. Przez dłuższą chwilę nie wykonywała żadnych ruchów. Później pośpiesznie sięgnęła po czerwoną słuchawkę telefonu.
- Tak? - zmarszczyła czoło. Znów zebrało jej się na płacz. Słysząc nieszczęśliwy ton mężczyzny, na moment odwróciła głowę w przeciwną stronę. Poczuła gorące łzy na wyziębionej skórze.
- Saul, ja... - głośno zapłakała. Po drugiej stronie usłyszała pociągnięcie nosem. - Co teraz będzie? - dopiero wtedy spostrzegła jak mocny ścisk czuje w gardle. Szmer w słuchawce był dość oddalony. Oczami wyobraźni widziała telefon w wyciągniętej ręce Slasha skulonego gdzieś pomiędzy kuchnią a salonem przy wolnym skrawku ściany. Drugą ręką zasłaniał twarz. Bał się, że nawet w ciemności ktoś dostrzeże jego łzy. Ktoś inny niż ona.
- Wyleczymy go z tego gówna - spojrzała w górę, a zaraz potem spuściła głowę, podpierając ją o podciągnięte kolano - Wyleczymy go. Słyszysz? - otarła nos i pokiwała głową przy mocno zaciśniętych powiekach.
- Tak - wyszeptała, mając świadomość, że nie mógł dojrzeć ani jednego gestu. - Saul... tak bardzo się boję... - odpowiedziała jej cisza, trwająca nadzwyczaj długo.
- Będzie dobrze... maleńka - zawahał się, lecz chciał wiedzieć jak zareaguje.
          Chłonęła każde słowo z łomoczącym sercem. Zapamiętywała każdy szept, westchnięcie, jej umysł odnotowywał każdą łzę, która głucho rozbijała się i zasychała na powierzchni jej odsłoniętych nóg.
- Przyjedziesz jutro rano? - Starała się myśleć jak najbardziej trzeźwo.
- Jasne. Będę o ósmej. - Mimowolnie się wyprostował. W głębi siebie czuł niewytłumaczalną ulgę.
          Wziął jeden ciężki oddech i odłożył słuchawkę, w której od dłuższej chwili rozbrzmiewał sygnał zakończonego połączenia. Nogą odsunął butelkę whiskey, z której zdołał wziąć tylko jeden łyk. Po powrocie do domu uznał, że to świetna pora by się upić. Wszystko jednak zmieniało się z kolejnymi godzinami.

2

          Nadszedł ranek. Ten lodowaty, niechciany ranek. Wstała na dwie godziny przed zaplanowanym przyjazdem Slasha. Dokładnie umyła włosy, użyła nawet perfum, o których świat prawie zapomniał. Przewidziawszy potoki łez, nie spojrzała na przybory do makijażu. W ciemnozielonej koszuli i niebieskich jeansach patrzyła na malucha, delikatnie głaszcząc go po policzku.
- Jimi..., obudź się... - szeptała mu do ucha, patrząc jak spokojnie się wybudza.
- Co? - mruknął, przeciągając się niewyraźnie.
- Pamiętasz co ci wczoraj mówiłam? - szerzej otworzył oczka i przytaknął. Uśmiechnęła się słabo i spojrzała na śpiącego na poduszce misia. - Zabierz ze sobą Baksa - dodała, po czym wyciągnęła niewielki plecak z dna szafy. Serce jej pękało, gdy wkładała kilka wyprasowanych koszulek do niebieskiego plecaczka. Ding. Dong.
- To pewnie twój tata - wyszeptała bardziej do samej siebie niż do małego.
          Ponownie przybrała maskę samolubnej suki i rozmawiała z nim tak, jakby nocna rozmowa nigdy się nie odbyła. Widziała jak bardzo był zaskoczony, jednak nie powiedział słowa. Głośno wypuścił powietrze z płuc i przywitał się z Jimim.
          Szła za Slashem i małym. Musieli założyć coś pokrewnego do chirurgicznego fartucha. Nie mogli wnieść absolutnie niczego, buty musieli zmienić na zastępcze kapcie. Sterylne warunki stresowały prawie tak samo jak świadomość choroby. Mężczyzna z bólem w klatce piersiowej niechcący zerkał za niemal każdą wielką, szklaną szybę, za którą widać było smutek i cierpienie. Dotarli do gabinetu lekarza.
- Proszę spocząć - doktor odsłonił żaluzję w oknie i do środka wpadł oślepiający blask słońca - Świetnie, że już jesteście - prawdopodobnie nadaremnie wysilał się na uśmiech. - Na początek poproszę państwa o podanie grup krwi.
- AB Rh− - powiedziała pod nosem, dyskretnie  wyciągając chusteczkę z kieszeni spodni.
- Jeszcze jedno, proszę nie płakać przy dziecku. To bardzo źle wpływa na samopoczucie pacjenta - natychmiast pokiwała głową ze zrozumieniem i zerknęła na wzdychającego Slasha.
- Pana grupa krwi? - Mulat spojrzał na brunetkę, lecz ona długo nie podnosiła wzroku. Zmarszczył czoło i pokręcił głową.
- Chyba nigdy nie była określana - wyjąkał, opierając łokcie o biurko.
- B Rh− - mruknęła pod nosem. Obaj mężczyźni uważnie jej się przyjrzeli. Mulat przysunął krzesło nieco bliżej biurka, a jednocześnie bliżej brunetki. Kobieta jedynie ciężko westchnęła, kryjąc twarz w dłoniach.
          Zostali odesłani do sali z numerem 14. Dzieci biegające po korytarzu wcale nie przypominały chorych, które z bliska spoglądają śmierci w oczy. Idąc u boku Saula, czuła coraz większy strach. Brakowało jej sił. Zawroty głowy jeszcze długo nie zamierzały ustąpić.
          Jedyną salą, z której dochodziły głośne śmiechy była właśnie ta z numerem 14.
Na moment oczy Slasha i Michelle spotkały się. Wiedzieli, że po przekroczeniu progu tej sali ich życie zmieni się pod przymusem. Nie będzie innej drogi i będą musieli znaleźć sposób na choćby chwilowe porozumienie. Mulat pewnie nacisnął klamkę i pchnął drzwi do środka. Przepuścił Michelle. Czuła jego ciepły oddech tuż za plecami.
- Dzień dobry - wykrztusiła z siebie, szeroko otwartymi oczyma wpatrując się w rodzinę tak podobną do obrazu, który zapamiętała sprzed kilku lat. Z małą różnicą. Wtedy nikt nie sądził, że kiedykolwiek znajdą się w miejscu, w którym właśnie byli.
- Dzień dobry - trójka zaskoczonych odpowiedziała niemal jednocześnie. Para podeszła do łóżka po przeciwnej stronie sali i rozejrzała się wokoło.
- Anthy, chyba będziesz miał towarzystwo - przyjazny głos mężczyzny zabrzmiał w wyczyszczonym na błysk pomieszczeniu. Zapanowała niezręczna cisza. Slash i Michelle byli wytrwale obserwowani przez gospodarzy sali. Grobową ciszę przerwał widok Jimiego prowadzonego przez okrąglutką pielęgniarkę. Skwaszona mina małego bruneta prawdopodobnie poprzedzona była potokiem łez przy zakładaniu wenflonu. Bez słowa podbiegł do Michelle i wtulił głowę w jej pierś.
          Slash kątem oka zauważył jak kobieta z drugiego końca sali szepcze coś małemu na ucho. Ten tylko westchnął i spojrzał na blondyna średniego wzrostu. Mulat słabo się uśmiechnął i pogłaskał Jima po główce, gdy blondyn uśmiechał się w odpowiedzi.

2

          Siedzieli naprzeciwko siebie na dwóch wysokich łóżkach. Chłopiec w kraciastej piżamie uporczywie wpatrywał się w Jimiego. Nagle zeskoczył na podłogę, by po chwili usiąść na łóżku małego bruneta.
- Jestem Anthony - wyciągnął rękę tak energicznie, że mały Jim mocniej przytulił Baksa do ciała.
- Jimi - niepewnie potrząsnął zimną dłonią i spojrzał na czubek głowy chłopca. - Jesteś łysy.
- Ty też będziesz - Jimi rozchylił usta z gigantycznym strachem w oczach. Po chwili usłyszał chichot małego pacjenta - Wyglądasz jak Lori - nie przestawał się śmiać.
- Kto?
- Lori. Najważniejsza pielęgniarka na oddziale - Jimi nieco się rozluźnił, wciąż jednak ściskał w dłoni Baksa. - Wiesz... - zbliżył się do niego, jakby chciał zdradzić straszny sekret - Lori ma naprawdę na imię Carla, ale jest strasznie gruba i nazywamy ją ciężarówką*. - Anthony wybuchnął gromkim śmiechem, a Jim ostrożnie się uśmiechnął.
- Masz jakieś zabawki? - brunet zapytał nieco odważniej, powoli przyzwyczajając się do otoczenia.
- Jasne! - Razem usiedli na zielonej podłodze i zatopili się w rozmowach na temat miniaturowych wyścigówek.

3

          Patrzył jak rodzice Anthony'ego zbliżają się do niego i Chelle. Brunetka stała w niewielkiej odległości od szeroko otwartego okna. Chłodny wiatr smagał jej zapłakaną twarz, osuszając strumienie łez, których nie zdołała otrzeć chusteczką.

- Samuel Reyes - mężczyzna przyjrzał się Slashowi. Mulat szybko wyjął dłoń z kieszeni i gładko uścisnął szorstką rękę. 

- Saul Hudson - odparł, zerkając na kobietę obok.

- To moja żona, Janet - ruda, farbowana Janet. 

- A to moja... - zawahał się, nie wiedząc czy wciąż ma prawo nazywać ją swoją żoną.

- ... po prostu Michelle - obojgu podała rękę i ponownie się odwróciła.

- Przypominasz mi kogoś, Saul - Janet zmrużyła oczy, starając się wyostrzyć obrazy z pamięci.

- Jestem, a właściwie byłem gitarzystą Guns N' Roses - mówił tak monotonnie, jakby właśnie ogłaszał, że zmienił sobie portki dwa dni wcześniej.

- Slash! Jak mogłam cię nie rozpoznać! - szeroko się uśmiechała, po czym na jej twarzy pojawiło się małe zawstydzenie.

- Ona was uwielbia - powiedział Sam, niby to szeptem, jakby miała niczego nie usłyszeć. Slash zdołał się szerzej uśmiechnąć, lecz zaraz potem ciężko westchnął i spuścił głowę.

          W porządku? - spytała ruda, farbowana Janet, gdy mężczyźni oddalili się o kilka kroków.

- Czy tutaj może być w porządku? - odparła, patrząc na przyjaźnie nastawioną kobietę.

- Pierwsze dwa tygodnie na pewno nie. Później zaczniesz się przyzwyczajać. A kiedyś może nawet się z tym pogodzisz. - Teraz to ona wpatrywała się w widok za oknem. Michelle błyszczącymi oczyma lustrowała Janet. Miała w głowie tyle pytań, a nie potrafiła wypowiedzieć nawet słowa. Pogodzić się z czymś takim? Nieosiągalne.

* ang. lorry - ciężarówka