Rozdział 21. Wyścig do poranka

"Błyszczące diamenty

Jak oczy kota, czarne i niebieskie

Coś nadchodzi po ciebie.

Wyścig do poranka

Możesz kryć się w słońcu dopóki nie zobaczysz światła

Oh, będziemy się modlić by wszystko było w porządku."

~ Dio Holy diver'

1
28.12.1996r. 

             Upewnił się, że brunetka weszła do domu i spokojnie ruszył w kierunku Laurel Ave 5206. Dojechał do pierwszego skrzyżowania cichych uliczek i przypomniał sobie drogę do parku, gdzie tak często niegdyś chodzili. Głęboko westchnął i przywołał zamyślone spojrzenie Michelle. Potrzebował jej bardziej niż kiedykolwiek, a ona wciąż uciekała. Nie miał zamiaru jej popędzać. Wiedział, że czas potrafi zdziałać cuda. Nie mógł jednak wyrzucić marzenia o ujrzeniu jej uśmiechu. Uśmiechu, którym obdarowywała go za każdym razem gdy sprowadzał ją na ziemię, wyrywając ze smutnego zamyślenia. Pamiętał jak cholernie dużo potrafiła myśleć. Sądził, że to przez ciążę, później spostrzegł, że przez wszystkie lata, które było im dane spędzić razem, patrzył pod niewłaściwym kątem. W szczęściu czy nie, liczyło się, że byli razem. Kochał ją całym sercem i myślał o niej każdej samotnej nocy. Nie śnił. Po prostu zasypiał, myśląc o niej i budził się, myśląc o niej. Był facetem, który oddałby wszystko, by móc znów pogrążać się we śnie z tą kobietą u boku. Ale skok w rzeczywistość zawsze był bolesny. Upadek na twarde, kalifornijskie chodniki prosto z nieba. Pozostały już tylko wspomnienia.
             Miał jeszcze jedną sprawę do załatwienia właśnie tego dnia. Skręcił w kierunku przeciwnym do Laurel Avenue i odsunął szybę, by schłodzić umysł. Po zaledwie czterech minutach znalazł się pod domem samego Axl'a Rose'a. Przez dłuższą chwilę patrzył w okno na dole. Tylko tam wciąż świeciło się światło. Zaciągnął ręczny i niedbale trzasnął drzwiami. Wziął głęboki oddech i ruszył przed siebie.
- Cześć, Axl - Rudy rozchylił usta, nie mając pojęcia co powiedzieć na widok tak nieoczekiwanego gościa. Powitał go w białej koszulce z napisem 'Zjedz dżdżownicę' i krótkich luźnych spodenkach.
- Slash? Co ty tu...
- ...masz może wolne 5 minut? - Mulat zerknął na samochód, jakby wyraźnie gdzieś się śpieszył.
- Jasne, możemy iść do ogrodu z tyłu? Muszę schować kosiarkę, bo w nocy ma padać... - Slash skinął głową i lekko się uśmiechnął. Prawdopodobnie sikałby ze śmiechu, słysząc tak absurdalnie beztroskie słowa z ust rockmana, gdyby nie... gdyby nie coś o czym chciał w końcu komuś powiedzieć. I chwilowo ani trochę nie obchodził go fakt czy Michelle życzyłaby sobie nagłaśniania sprawy wśród przyjaciół i rodziny.
- Więc... co tak nagle cię tu przywiało? - Mulat od początku wydawał mu się dziwnie nieobecny.
- Zazdroszczę ci. - Saul uśmiechnął się po raz ostatni tego dnia i popatrzył w oczy rudzielca, zamykającego szopę na narzędzia. Rose przypiął kłódkę, nie spuszczając oczu z gitarzysty.
- O co chodzi? - Oparł dłoń na biodrze, w drugiej podrzucając grzechoczące klucze, którymi przed momentem wyswobodził rdzewiejące klamki z ciężkiego łańcucha.
- Axl, czy mógłbyś... - Z tarasu odezwał się głos Kate. Obaj mężczyźni zerknęli w jej stronę, a Rose jeszcze na moment powrócił wzrokiem do podejrzanie cierpliwego gitarzysty. - Hej... Slash - mruknęła, zidentyfikowawszy postać. Po chwili spotkali się na środku zielonego trawnika. Zapach skoszonej trawy wciąż unosił się w powietrzu, a migoczące lampki w ogóle nie pasowały do ciepłego otoczenia. Liście przyozdobionych lampkami palm powiewały na wietrze. Grudniowe, mdłe powietrze gryzło w gardła. - Co się stało? - Spytała zaniepokojona zachowaniem mężczyzny. Długiej chwili ciężkiego milczenia żadne z nich nie odważyło się przerwać, mimo że ciekawość zżerała ze wszystkich stron.
- Jim jest chory. - W jego oczach zgromadziły się łzy i nie wstydził się tego. Miał prawo płakać, kiedy chciał. Miał prawo ryczeć ile wlezie, bo powód był wystarczająco poważny.
- Jak to... chory?
- Na co? - Kate, trzymała dłoń na policzku. Wydawała się bardziej przejęta tym, czy choroba jest zaraźliwa i czy jej syneczek nie przejął czegoś od Jima, pomyślał. Lecz zaraz mentalnie uderzył się w twarz, wiedząc, że instynkt macierzyński nie może inaczej.
- Jimi ma... - przez kilka dobrych chwil myślał, że już nie będzie w stanie mówić - Ma Białaczkę. - Szept był wystarczająco głośny, żeby wprawić serca Rose'ów w palpitacje.
- Białaczkę... - Axl ciężko westchnął, jakby dźwigając ciężki kamień na sercu. Kate nie mrugając wpatrywała się w brązowe oczy Slasha. Nagle bez żadnej krępacji przytuliła jego żądne bliskości ciało. Mimo że był nieco wyższy, zdołał ułożyć głowę na jej ramieniu tak, by mogła otulić go ramionami. Rozkleił się jeszcze bardziej gdy dołączył do niej Rose. I mimo że widok był pewnie komiczny, w głowach trójki ludzi malował się obraz małego Jima, który tej nocy spał tak samo niewinnie jak każdej innej. W zimnej sali, na zimnej poduszce i z zimnymi stópkami, które wesoło wyglądały spod nieco krótkiej kołdry, którą nakrywał się po same uszy.
- Tak mi przykro... Saul... - Wyszeptała przez łzy, które samoczynnie spływały w kierunku jej drżących warg.
- Jeśli potrzebujecie czegoś... nie wiem... pieniędzy, to możecie na nas liczyć. - Rose czuł ścisk w gardle, jednak wiedział, że jeśli i on zacznie wylewać bezsensowne łzy, ta płacząca orgia może się nie skończyć.
- Dzięki - Mulat mruknął niskim głosem, odchrząknąwszy wyraźnie.
- Co z Michelle? - Bała się zadać to pytanie. Michelle była dyskretnym tematem, jednak w takiej sytuacji zmieniały się reguły gry.
- Jest dzielna. Na pewno bardziej niż ja. - Próbował się uśmiechnąć, jednak nie było go stać nawet na drobny grymas kształtem zbliżony do uśmiechu.

2

             Stojąc po środku szerokiego korytarza wsłuchiwała się w pustkę. Tykający w kuchni zegar zrównał się z biciem jej serca. Z zamkniętymi oczami, znieruchomiała jak posąg, oddychała miarowo. Mocno zmarszczyła czoło i westchnęła z bólem w klatce piersiowej. Serce przyśpieszało z każdym krokiem. Zaniosła się szlochem, przyjrzawszy się zdjęciu Jimiego nad kominkiem. Podeszła do barku i zerknęła na wystające główki butelek. Z wściekłości zacisnęła zęby i chwyciła pierwszą z brzegu. Trzask kruszonego szkła zmącił błogą ciszę. Po kamiennym kominku ciekło kilka strumyczków czerwonego wina. Wszystko aż do obrzydliwości było martwe. Nagle zadzwonił telefon. Kiedy nie odpuszczał po kilkunastu sygnałach, nerwowo podniosła słuchawkę, pociągając nosem.
- Michelle? - Katie. To była Katie. - Mała, jesteś tam? - Jej głos drżał tak straszliwie, że przez moment Michelle obawiała się najgorszego.
- T-tak. - Mruknęła, ocierając policzki wierzchem wolnej dłoni.
- Ja... Slash... powiedział mi co się stało... - Chelle mocniej ścisnęła słuchawkę, pozwalając łzom powrócić na przesuszone policzki. - Dlaczego nawet raz nie zadzwoniłaś? - Spytała jakby z wyrzutem, martwiąc się o kobietę po drugiej stronie.
- Nie mam na to siły... przepraszam, Kate. - Szepnęła, odkładając słuchawkę na miejsce.
              Niebo było tak samo ciemne jak podczas poprzednich kilku nocy, lecz co jakiś czas blask księżyca przebijał się przez mknące chmury. Pozornie spokojna, siedziała na drewnianym tarasie z papierosem w dłoni i wsłuchiwała się w brzęk miasta w oddali. Słyszała szum dochodzący z bulwaru Zachodzącego Słońca. Była jak wielkanocny króliczek z czekolady - pusty w środku. Tylko tak potrafiła to opisać. Nie czuła już nic. Dym przyprawił ją o zawroty głowy. Dopiero gdy zrobiło się naprawdę zimno, wróciła do środka.
- Tak? - Obudziła go. Znowu.
- Saul... to ja. - Nie miał jej tego za złe, chciał z nią rozmawiać nawet do rana. - Powiedziałeś Kate.
- Nie mówiłaś żebym nie...
- ... w porządku. - Mruknęła. Znów zapanowała cisza. - Chyba musimy powiedzieć reszcie.
- Myślą, że mamy ich w dupie. - Nie wiedział czy westchnęła na myśl o całej bandzie, czy nie spodobały jej się te słowa.
- Brakuje mi tu Jima. - Szepnęła. A on poczuł ukłucie w sercu. Mówiła o nim tak, jakby zmarł co najmniej trzy lata temu.
- Za kilka godzin będziesz obok niego. - Odetchnął z lekkością na tę myśl i opadł z powrotem na poduszkę. Wpatrując się w sufit, starał się szerzej otworzyć zaspane oczy.
- Może gdybym wcześniej...
- Daj spokój. - Zaczynała zadręczać się myślami. Nie było innej drogi powrotu do rzeczywistości. Znów poczuła ten paraliżujący strach.
- Przepraszam, że cię obudziłam. - Chciała jak najszybciej zakończyć rozmowę, przeczuwając nadchodzącą falę zmęczenia.
- Nie ma sprawy. - Odłożyła słuchawkę, a on jeszcze długo myślał nad tym czego nie zdążył jej powiedzieć.

              Styczniowe, ostre promyki słońca uderzyły w kalifornijską ziemię. Minął tydzień odkąd Jim przebywał w szpitalu. Na urodziny Rogera wysłał paczkę z życzeniami. Choć tak bardzo chciał przynajmniej zadzwonić.
Dla niej było za wcześnie.
Wskazówki zegara ustawiły się na 5 minut po szóstej. Zielony Challenger właśnie odjeżdżał spod wielkiej willi.
- Myślisz, że już wstał? - Mulat wydawał się znacznie bardziej rześki niż poprzednio. Brunetka siedziała z zamkniętymi oczami jedynie kręcąc głową w odpowiedzi.
- Raczej nie. - Znów nie rozmawiali aż do wejścia na oddział.
- Cześć! - powitał ich przyjazny głos Reyes'a.
- Hej... - mruknęła Chelle, a Saul słabo się uśmiechnął.
- Pamiętam jak wyjeżdżając o ósmej chcieliśmy z Janet zdążyć tu na dziewiątą... - zaśmiał się pod nosem - Wy jesteście o tyle mądrzejsi - dodał. Był jakby wyrwany z innej rzeczywistości. Nie zwracał uwagi na ich przygnębienie i, w pewnym sensie, działał jak lekarstwo. - Ej... powiedziałem coś nie tak? - Uśmiech spełzł mu z twarzy. Nie mógł oderwać wzroku od wielkich, ciężkich łez brunetki.
- Ćśś... - Saul tym razem dziękował Bogu, że bez oporu pozwoliła mu się objąć. Zaczęła głośno oddychać, starając się opanować.
- Wszystko w porządku - mruknęła, odsuwając się od Mulata.
- Na pewno? - Sam niepewnie zmrużył oczy. Wciąż nie wiedział czy jego słowa w jakiś sposób jej nie uraziły. Pokiwała głową, a nawet zmusiła się do uśmiechu.
              Saul i Michelle na palcach wemknęli się do sali, gdzie dwaj mali chłopcy pogrążeni byli jeszcze w głębokim śnie. Usiedli naprzeciwko siebie. Kobieta znów szukała jakiegokolwiek innego obiektu do patrzenia, byleby tylko minąć się ze wzrokiem Hudsona. A on za wszelką cenę próbował utrzymać jej uwagę. Maleńką dłoń Jima trzymał pomiędzy szorstkimi palcami, co chwilę głaskając gładką skórę. Lecz myślami był gdzieś 5 lat wcześniej. Patrzył na kobietę, która wolała wpatrywać się w zieloną wykładzinę niż w niego. Uciekała. I on też kiedyś uciekał. Ona uciekała przed nim. I on uciekał przed sobą samym. Przynajmniej tyle wciąż ich łączyło.
- Straszny z niego śpioch. - Mulat słabo się uśmiechnął, licząc, że brunetka na moment podniesie wzrok.
- Jest jeszcze wcześnie. Wczoraj miał męczący dzień. - Odparła szeptem, patrząc na twarz chłopca. Później zerknęła na połączone dłonie, by wreszcie sen Mulata mógł się ziścić. Przez kilka długich sekund nie spuszczała wzroku z błyszczących oczu. Jego serce zabiło znacznie szybciej. Znów słabo się uśmiechnął, próbując pocieszyć nieugięcie smutną brunetkę.
- Mógłbyś przynieść mi kawę? - Spytała, sprawiając, że mężczyzna wreszcie zamrugał.
- Jasne. Z cukrem czy bez? - Zdał sobie sprawę, że nawet tego o niej nie wiedział. I ta myśl całkowicie go przybiła.
- Bez - Szepnęła, głaskając policzek malucha. Wstał po chwili bezczynności i przypomniał sobie poranny pośpiech. Oczywiście, że zaspał. Ale poduszka była tak wyjątkowo miękka, a łóżko tak wygodne... Zorientował się, że nie ma przy sobie niczego.
- Chyba... zapomniałem portfela... - Nieporadnie patrzył jak kobieta sięga do torebki. Podała mu małą portmonetkę i wróciła do Jimiego. Odgarniała włosy z czoła chłopca, myśląc jak długo jeszcze będzie musiał żyć poza domem. 
              Wyszedł na korytarz i otworzył portfelik. Dwoma palcami próbował wydostać kilka drobnych. Brakowało 50-ciu centów, więc ponownie zagłębił palce w brzęczących monetach. Jego oczom, oprócz 50-ciu centów, ukazało się pogniecione zdjęcie. To samo, które stało obok łóżka. To samo, które tej feralnej nocy było w szklanej ramce tuż obok nich. To, które strącił dłonią, przygniatając jej ciało do łóżka, by przestała się wiercić. Nie mógł widzieć tego w swojej głowie. Nie pamiętał niczego, poza ogromnym kacem następnego ranka.

3

              Mamusia...? - Słaby uśmiech na twarzy chłopca rósł z każdą chwilą gdy szerzej otwierał zaspane oczy. Brunetka pocałowała go w czoło i uśmiechnęła się szczerze. - A gdzie tata? - Jej uśmiech przygasł na moment.
- Zaraz przyjdzie - Jim wyciągnął ręce, a już po chwili spokojnie przysypiał w ramionach kobiety. Gdzieś w korytarzu zbliżające się kroki zabrzmiały znajomo. Głośne i szybkie.
- Automat się zepsuł i musiałem iść na dół. - W prawej ręce przeliczał pozostałe drobne, w lewej dzierżył dużą kawę bez cukru. - I jeszcze, cholera, pożarł mi piątaka! - Zbulwersowany wciąż szeptał, wpatrując się w drobniaki. Gdy odpowiedział mu znajomy śmiech, gwałtownie podniósł wzrok. - Cześć, Jim! - Podszedł do siedzących na krześle i poczochrał małego po włosach.
- Jestem głodny.
- Zaraz dostaniesz śniadanie, głodomorze. - Brunetka uśmiechnęła się do chłopca, posadziwszy go na łóżku.
- Kiedy zobaczę się z Rogerem? - Wzdrygnęła się na samą myśl o kontakcie z innymi. Po prostu nie chciała. Nie potrzebowała tego cholernego wzroku Kate, który jeszcze nie tak dawno mówił "będziesz gorzko żałować, że go nie zostawiłaś". A jednocześnie marzyła, by ktoś mocno ją uściskał, by była to właśnie jej najbliższa przyjaciółka (która właściwie nie poznała jej od prawdziwej strony, ale to nie było ważne).
- Niedługo. Obiecuję. - Wiedziała, że nie składa fałszywej obietnicy. Wszystko inne mogło pójść nie tak, ale dla tego małego szkraba była gotowa do poświęceń. Zamierzała odsunąć swoje uczucia na bok, pozbyć się niewytłumaczalnej niechęci do świata i zadzwonić do niej, wiedząc, że nie będzie musiała tłumaczyć się ze swojego zachowania. Było jej wolno. Chociaż tyle było jej wolno. Mogła użalać się nad sobą tak długo, jak tylko potrzebowała.
              Zrobiła to. Zacisnęła zęby i zadzwoniła do wszystkich po kolei. Żadne z nich nie uwierzyło od razu. Ani Letty, ani Duff, o Stevenie nie mówiąc. Ten ostatni potrafił się roześmiać. To wtedy było jej najbardziej przykro. Słyszała śmiech niczego nieświadomego Stevena, gdy ona przeżywała psychiczne męki. W sposób jasny tylko dla siebie, czuła się poniżona.
- Ja nie żartuję, Stev... - wyszeptała. Jej głos zadrżał i nie potrafiła dłużej utrzymać słuchawki w dłoni. Zakończyła połączenie jeszcze zanim Adler zdążył przeprosić.
              Odeszła od budki telefonicznej tak szybko, jakby zaczynała robić się gorąca. Skórzane trzewiki w odcieniu ciemnego brązu nie zdradzały ani jednego jej kroku. Szła cicho, jak mgła wlewająca się na plażę o deszczowym zmierzchu. Przeszła obok doskonale sobie znanego plakatu mówiącego "badam się, więc mam pewność" i zadzwoniła na oddział. Usłyszawszy brzęknięcie w głośniku interkomu, śmiało pchnęła białe skrzydło i po raz kolejny przybrała lekki uśmiech matki, gotowej poświęcić wszystko by ratować swoje dziecko.