Rozdział 112. Don't damn me.

"Każdy się czegoś boi. Dzięki temu wiemy na czym nam zależy, boimy się to stracić."

11 sierpnia, 1996r. Marseille, Francja.

Sharon

               - Nie możesz tak po prostu zostawić człowieka w takim stanie. Sama mówiłaś, że nie chcesz żeby zaćpał się na śmierć.
- Tu nie chodzi o mnie, tylko o Jimiego. A co jeśli ten kretyn coś mu zrobi? Dobrze wiem do czego jest zdolny na głodzie. - po tych słowach zamyśliłam się na moment. Michelle, widząc że milczę, kontynuowała. - Gdyby nie było dziecka, byłoby zupełnie inaczej...
- Kochasz go?
- Chyba muszę skoro jeszcze tu jestem...
- W takim razie pokaż mu, że tobie naprawdę zależy.
- Ale jak? Ja nie mogę tak dłużej udawać.
- Seks. Chyba wiesz co on lubi, przynajmniej się postaraj. Sama też na tym skorzystasz...- ostatnie zdanie wyszeptałam jej na ucho.
- Nie wiem czy to dobry pomysł...
- Spróbuj. - głęboki wdech i piękna brunetka ruszyła w kierunku drzwi.
- Dziękuję. - powiedziała na koniec i zniknęła w ciemnym korytarzu.
- John! - cisza. - Johnny!
- Jestem Ozzy, do kurwy nędzy! - wydarł się z łazienki, jednak ja nie chciałam jeszcze rezygnować z tej znakomitej zabawy.
- Jesteś ze mną i masz na imię John - kiedy wyszedł z turbanem na głowie, dodałam - chyba że wolisz Michael. - Osbourne rzucił się w moją stronę i bez wahania rozerwał kraciastą koszulę, w którą byłam przyodziana. - Kretyn... - zaśmiałam się pod nosem, podczas gdy Ozzy zachłannie całował mój biust. Przerwały nam śmiechy zza ściany.
- Chyba dobrze się spisaliśmy. - mój brunet był bardzo zadowolony z realizacji naszego wspólnego planu.
- Skoro tak...to należy nam się jakaś nagroda, prawda? - dodał szeptem, pocałowawszy mnie w usta.


W tym samym czasie, Los Angeles, CA.

Duff

              Wiedziałem, że muszę sprowadzić Lise i Joan z powrotem do domu, jednak za cholerę nie wiedziałem jak to uczynić. Zadzwoniłem do wszystkich znajomych; pomijając fakt, że połowa nie kojarzyła mnie już po głosie; jednak nie mieli pojęcia gdzie mogła pojechać. Musiałem się nieźle wysilić, żeby nikt nie dowiedział się, co tak naprawę zaszło. W akcie desperacji udałem się na policję, zgłaszając kradzież karty do bankomatu.
- Pana godność...?
- Kurrrr....de, gościu, po raz trzeci mnie pytasz...
- Raz powiedział pan Duff, drugi raz Michael, a później Andrew, więc jak?
- Duff McKagan. - wybrnąłem po głębszym zastanowieniu.
- TEN Duff McKagan? - zapytał, patrząc na mnie znad swoich grubych okularów.
- Ta...to co z moją kartą?
- Spróbujemy namierzyć bankomat, z którego ostatnio dokonywana była wypłata pieniędzy, jeśli coś znajdziemy, damy panu znać. Mick, odprowadź pana do drzwi. - dobrze zbudowany glina stanął naprzeciwko mnie, jednak to ja byłem wyższy.
- Nie trzeba, sam trafię. - wyszedłem z budynku. Ręce wcisnąłem do kieszeni ciemnej bluzy, której kaptur nieco przysłaniał moją twarz. Od rana lał deszcz, więc i temperatura była niższa. Zmarznięty maszerowałem przez dobrze mi znane ulice, obserwując każdy przejeżdżający samochód. Zatrzymałem się przy budkach telefonicznych i zadzwoniłem do domu - Tu Lise i Duff McKagan, nie ma nas teraz w domu albo jesteśmy zajęci... wiadomo czym - mówiłem.
- Cicho, zepsułeś...! - szept, a później chichot Lizzy - Zostaw wiadomość jeśli chcesz. - moim największym marzeniem było spotkanie jej i Joan za rogiem, czy chociażby w supermarkecie, w którym kupiłem osiem wielkich bułek. Na pierwszy rzut oka wydawało się nierealne, ale ja głęboko w to wierzyłem. Wróciłem do domu i wstawiłem wodę na herbatę. Gdy czajnik zagwizdał, otworzyłem szafkę. Wzdychając, ominąłem kubek Lise i zalałem ziarenka wrzątkiem. Z utęsknieniem spojrzałem na pluszowego misia pod komodą w korytarzu.
- Kurwa mać...- moja bezsilność z dnia na dzień stawała się coraz bardziej uciążliwa.

Chicago, IL.

Lise

               Od pamiętnego incydentu minęło sporo czasu. Joan przestawała pytać gdzie jest jej tatuś, a ja starałam się ułożyć życie od nowa, po raz kolejny zresztą. Bałam się wrócić do matki, nie chciałam żeby znów widziała moją porażkę. Ojciec praktycznie dla mnie nie istniał. Jako nieszczęśliwa kobieta czułam się fatalnie, jednak wreszcie byłam wolna. Nie musiałam już zbierać z podłogi puszek czy butelek po piwie. Pragnęłam o nim zapomnieć, ale nie mogłam. Za każdym razem, gdy popatrzyłam w lustro, brakowało mi tego kretyna, który czasem obejmował mnie czule, łaskocząc długimi włosami w policzek.
               Patrząc za okno wynajmowanego mieszkania, zignorowałam telefon, który dzwonił chyba po raz setny tamtego dnia.
               Ciągle miałam przy sobie kartę McKagana, ale bałam się jej używać. Wypłaciłam trochę pieniędzy, przejeżdżając do sąsiedniego stanu. W Michigan karta zadziałała po raz ostatni. Później została zablokowana i musiałam wziąć kilka tysięcy z banku.
- Czy mogę zobaczyć dowód osobisty? - poprosiła kobieta mniej więcej w moim wieku. Podałam jej małą książeczkę i cierpliwie czekałam z Joan na kolanach. Blondynka z odrostami wklepała moje dane do komputera i zwróciła dokumenty. - Proszę zaczekać, zaraz dostanie pani potwierdzenie pobranej kwoty.- cała trzęsłam się z nerwów, ale nie miałam innego wyjścia.
               Następne dwa miesiące minęły nadzwyczaj szybko. Starałam się oszczędzać pieniądze, lecz mimo to nie wystarczyłoby mi na zbyt długo.
- Mamo, możemy obejrzeć Myszkę Miki? - zapytała słodkim, dziecięcym głosem mała dziewczynka.
- Jasne, włącz telewizor. - ta blondynka była moim jedynym wsparciem i pocieszeniem. Dla niej byłam gotowa zrobić naprawdę wszystko.
               Przez dwa tygodnie starałam się o jakąkolwiek pracę, żeby tylko móc spłacać kredyt, wynajmować opiekunkę dla Joan i wiązać koniec z końcem. Niestety nikt nie chciał zatrudnić samotnej matki z dzieckiem. Nie mając wyboru zadzwoniłam do mojej mamy.
- Lizzy? Gdzie jesteś? Duff powiedział, że wyjechałaś. Co się dzieje, kochanie? - pytała z niepokojem, gdy ja długo zastanawiałam się nad odpowiedzią.
- Mamo...pomożesz mi?
- Mówiłam ci żebyś nie wiązała się z tym całym...rockmanem.
- Proszę cię. Wiem, masz cholerną rację, ale ja go kocham...to znaczy kochałam.

Slash

              Siedziałem na skraju łóżka i próbowałem zagrać nowy riff, jednak moje dłonie chciały czegoś zupełnie innego. Starałem się podążać za radą Osbourne'a i samemu sobie udowodnić, że wcale nie muszę brać tego świństwa. Jednak już wtedy wiedziałem, że długo tak nie pociągnę...
              Za trzy godziny mieliśmy wyjść na scenę i dać kolejny świetny koncert. Odłożyłem gitarę na bok i kątem oka zerknąłem na Michelle, która wpatrywała się w jakiś punkt przed sobą. Odwróciłem głowę i sięgnąłem do szufladki koło łóżka.
- Co robisz? - wyszeptała, znienacka przytulając się do moich pleców.
- Nic. - mruknąłem, bezustannie grzebiąc we wszystkich szpargałach. - Odpuść sobie. - warknąłem, zerwawszy się z łóżka, w momencie gdy Michelle zaczynała delikatnie całować mój kark.
- Zostaw to, proszę cię. - jej błagalny ton już nie robił na mnie tak dużego wrażenia jak kiedyś. Cmoknąłem ją w czoło. Gdy ruszyłem w stronę drzwi, ona dotrzymywała mi kroku.
- Za chwilę gramy. - mruknąłem, chwytając za klamkę.
- Hudson! - wrzasnęła, odciągając mnie w tył.
- Czego chcesz?! - krzyknąłem coraz bardziej roztrzęsiony. - W portfelu jest karta, kup sobie kolejną parę butów i zamknij się w końcu. - powiedziałem nieco spokojniej.
- Myślisz, że siedzę tu z tobą tylko dla głupiej forsy?! - wrzasnęła, a ja próbowałem trzymać nerwy na wodzy. Nie odpowiedziałem, więc chwyciła porcelanową figurkę z komody i rzuciła w moją stronę. W ostatniej chwili udało mi się uratować głowę przed zderzeniem z białym słonikiem, który roztrzaskał się w drobny mak o ścianę za mną.
- Nie zostawisz mnie, bo nie masz za co utrzymać dziecka, więc wybacz, ale tak właśnie myślę. - Chelle przestała mnie zatrzymywać, lecz ja nie chciałem teraz wyjść. Wolałem patrzeć, jak nieporadnie próbuje wymyślić jakąkolwiek sensowną odpowiedź.
- Ja chcę ci pomóc! Kocham cię, ty idioto! - załkała zupełnie nieszczerze, rzuciwszy we mnie twardym zagłówkiem zabranym z łóżka.
- Ta...Swoją drogą, byłabyś świetną aktorką. - zacząłem obracać woreczek między palcami, patrząc jak drobinki pyłku przesypują się z jednego końca na drugi.
- Zostaw to! - krzyknęła nagle, rzucając się w moją stronę i próbując wyrwać opakowanie z mojej dłoni. Wyciągnąłem rękę wysoko do góry, tak żeby brunetka nie mogła dosięgnąć. - Dlaczego nawet nie chcesz spróbować?! - dodała równie głośno, a ja popatrzyłem jej w oczy.
- Bo nie. - warknąłem stanowczo. Wywiązała się kolejna szarpanina. Gdy Chelle już prawie miała w ręce mój towar, mocno chwyciłem ją za włosy i odciągnąłem w bok, a to że po drodze zahaczyła o pokrowiec od gitary to już nie moja wina. Pisnęła, uderzając bokiem tułowia o kant szafki. Nieco się przestraszyłem, lecz gdy upewniłem się, że nic jej nie jest, zacząłem szukać otwarcia woreczka, chcąc jak najszybciej wciągnąć.
- Błagam, zostaw to... - niestety zapłakana brunetka skutecznie mi to uniemożliwiła. Mocno uderzyłem ją w policzek, w chwili gdy woreczek wymsknął się z mej dłoni. Zastygłem w miejscu, patrząc jak Michelle z zaciśniętą pięścią powoli osuwa się na podłogę i łapie oddech w spazmach płaczu. - Ja...nie chciałem... - spróbowałem odgarnąć jej włosy z twarzy, lecz  moja ręka natychmiast została odrzucona. Usiadłem na tyłku tuż obok niej i ukryłem twarz w dłoniach. Doskonale wiedziałem, że teraz na pewno nie uda mi się zatrzymać jej przy sobie. Postanowiłem zupełnie zmienić kilka istotnych rzeczy. Bez słowa wstałem i wyszedłem wraz z głośnym trzaskiem drzwi.

Co powiecie na wszechwiedzącego narratora?

              Wstrząsały nią gigantyczne fale płaczu. Starała się wyrównać oddech, jednak nic nie pomagało. Nagle drzwi po prawej otworzyły się. Mały Jimi wyszedł ze swojego pokoju i powoli, stawiając drobne kroczki, zbliżał się do skulonej pod ścianą kobiety.
- Mamusiu...co ci się stało? - spytał półszeptem, przyklękając tuż obok. Nie była w stanie wypowiedzieć słowa. Przelotnie popatrzyła mu w oczy i przytuliła przestraszonego chłopca. Mały brunet mocno ją trzymał, dodając odrobinę otuchy. Po paru minutach wyplątał się z jej ramion i zaczął wpatrywać się w usta. - Bardzo cię boli? - zapytał troskliwie, a ona z bólem serca pokręciła przecząco głową.
- Nic mi nie będzie, obiecuję. Kocham cię. Bardzo, bardzo mocno. - cmoknęła go w czoło, pociągnęła nosem i ponownie mocno się przytulili.
- Michelle...? - głos stłumiony przez drzwi najwyraźniej należał do Caroline.
- Otworzymy cioci? - spytała, a w odpowiedzi mały skinął głową. Razem wstali z podłogi. Brunetka przekręciła klamkę i spuściła głowę, starając się ukryć twarz za rozczochranymi włosami.
- Cześć, macie jakieś plany na wieczór? - było ciemno, więc miała ułatwione zadanie. - A co wy tak po ciemku siedzicie? - zapytała wesoło i nacisnęła biały pstryczek na ścianie.
- Zaraz wrócę. - mruknęła Michelle, szybkim krokiem idąc w stronę łazienki. Oparła dłonie na umywalce. Ostatnie łzy spłynęły po jej policzkach. Dopiero po dłuższej chwili odważyła się spojrzeć w lustro.
- On ci to zrobił? - ostry głos Caroline znów pobudził jej gruczoły łzowe do pracy.
- Nie...po prostu...warga mi pękła. - postarała się o uśmiech i obmyła twarz wodą.
- A to? - Carrie wskazała na niedużą ranę po lewej stronie tuż pod żebrami. - Wpadłaś na drzwi i zahaczyłaś o klamkę? - Chelle spuściła głowę i głośno pociągnęła nosem.
- Bo...bo on sam sobie nie poradzi...nie chcę żeby się zaćpał. - przyspieszony oddech, utrudniał jej mówienie.
- Ty jeszcze się nim martwisz?! Przecież on cię wykończy! - blondynka krzyczała, a Michelle zalewała się łzami.
- Ciii... no już nie płacz. - wyszeptała nagle, podchodząc bliżej i kładąc dłoń na jej łopatce. Załamana kobieta powoli obróciła się i ostrożnie ułożyła głowę na ramieniu przyjaciółki, chyba mogła ją już tak nazywać. - Co powiesz małemu, kiedy cię o to zapyta?
- Że jego pierdolony ojciec zrobi wszystko żeby wziąć. - mruknęła, odsuwając się od dziewczyny. Poprawiła roztrzepanego koka i razem wróciły do salonu.
- Jimi, chciałbyś iść ze mną i wujkiem Myles'em na spacer? Twoja mama chce się przespać...
- Tak! A wujek Frank też będzie? - zapytał, z uśmiechem spoglądając na blondynkę.
- Może uda się to jakoś załatwić. - odparła, czekając na pozwolenie smutnej mamy. Ta kiwnęła głową i w pomieszczeniu na dłuższą chwilę zapanowała grobowa cisza. Brunetka postanowiła wziąć długi prysznic, więc zabrawszy świeżą koszulę z torby, powędrowała do wielkiej łaźni. Odkręciła kurek z gorącą wodą i zaczęła się rozbierać. Gdy w pomieszczeniu zaczynała unosić się para, weszła do środka i zasłoniła krwistoczerwonym materiałem. Szampon, który spływał po jej ciele, podrażnił rozciętą skórę pod żebrami, przez co głośno syknęła. Błyskawicznie spłukała pianę i owinięta ręcznikiem szukała apteczki. Przemyła draśnięcie wodą utlenioną i nakleiła plaster. Wchodząc do sypialni, zatrzymała się w połowie kroku.
- Co ty robisz? - zapytała niepewnie, mierząc wzrokiem Hudsona, który grzebał w jej torbie.
- Po co ci 10 tysięcy dolców w gotówce? - zapytał, podnosząc się do góry z paczką pieniędzy w dłoni.
- Na zakupy. - odparła, zakładając ręce na piersiach.
- Czyżby? Masz przecież kartę.
- W niektórych sklepach można płacić tylko gotówką. - Hudson uśmiechnął się wzdychając, po czym podszedł do jej persony.
- Nie wziąłem. - wyszeptał do jej ucha, lecz dolna warga kobiety zaczęła drżeć jeszcze bardziej.
- Świetnie. - odparła, odsuwając się o krok w tył. Tak naprawdę czuła się bezpieczniej, kiedy Slash był dalej.
- Idę wziąć prysznic. - mruknął, zamykając za sobą drzwi do łazienki. Kobieta schowała całą sumę do małej torebki i założyła elegancki czarny kombinezon z brązowym paskiem na wysokości talii.
Bardzo proszę o komentarz co do powyższej części. Jeśli większości się spodoba, będę tak dalej pisać.

Michelle

              Z samego rana mieliśmy lecieć do Włoch. Na podróż założyłam ostatnią parę jeansów, których Slash nie kazał mi wyrzucić. Błyskawicznie nałożyłam warstwę pudru na twarz, by choć trochę przykryć i tak widoczną ranę.
- No chyba żartujesz, wyjeb te brudne trampki do kosza! - wrzasnął, mknąc w moim kierunku. Nawet nie zamknął za sobą drzwi. Nie zdążyłam powiedzieć słowa, bo Slash wyrwał mi buty sprzed nosa i mocno cisnął nimi wprost do małego kosza. - W tych ładnie wyglądasz. - cmoknął mnie w czoło, podając do ręki sandały na koturnie.
- Są beznadziejne.
- Nie wkurwiaj mnie, dobrze? - spytał, zaciskając dłoń na moim nadgarstku i uśmiechając się uszczypliwie. Spuściłam wzrok i skinęłam głową, wyrywając rękę.
- Za ile będziecie gotowi? - po szybkim trzykrotnym zapukaniu w drzwi, do pokoju wpadł Myles.
- Już idziemy. - ton Slasha był miły, aż do mdłości. W samolocie nastąpił podział na grupę męską i żeńską, jednak Jimi wolał zostać ze mną, co bardzo mnie ucieszyło.
13 sierpnia, 1996r. Milan, Włochy.
              Po kilku godzinach wylądowaliśmy na niedużym lotnisku. Względne ciepło wzbudziło we mnie pozytywne emocje. Gdy przechodziliśmy przez halę odlotów, Jimi mocno ściskał moją dłoń. Wzięłam go na ręce, widząc jak Hudson i jedna ze stewardess śmieją się podczas rozmowy. Popatrzyłam na Sharon, a ona wyciągnęła ręce po Jimiego.
- Chodź do cioci, a ty pokaż tej pindzie gdzie jest jej miejsce.
- Saulie! - zawołałam. Szłam w jego kierunku, seksownie kołysząc biodrami. Hudson uniósł brew do góry i uciszył wysoką szatynkę gestem ręki. Zmierzyłam dziewczynę nieprzyjemnym wzrokiem i zbliżyłam twarz do Mulata. - Mam ochotę poczuć cię głęboko, głęboko w sobie. - wyszeptałam mu na ucho i cmoknęłam w usta. Slash na początku nie dowierzał, później jednak szeroko się uśmiechnął i objął mnie ramieniem, odpowiadając
- A ja chętnie bym ci go tam wsadził. - z uśmiechami na twarzach, powędrowaliśmy do białej limuzyny. Jimi bawił się autkiem, które poprzedniego dnia otrzymał od tatusia, gdy ten wodził palcem po moim udzie. Rozmawiając z Sharon czułam się nadzwyczaj dobrze. Caroline ani razu na mnie nie spojrzała.
- Ej...coś się stało? - zapytałam dyskretnie, gdy przyjechaliśmy na miejsce.
- Nie. - odpowiedziała, zabierając swoją torbę do środka. - Sama poniosę. - warknęła na mężczyznę z obsługi, który chciał jej pomóc.
               Późnym wieczorem zaczęłam się zastanawiać, gdzie jest Slash. Wszystkie nadzieje, że nie wróci do rana rozpłynęły się, w momencie gdy drzwi do sypialni zostały otworzone. Udawałam, że śpię. Spowolniłam oddech i lekko rozchyliłam usta. Czułam na sobie spojrzenie Mulata. Wiedziałam, że jest pochylony dokładnie nad moją twarzą. Ciepłe powietrze, które wydychał nosem, zaczynało mnie irytować. Znienacka musnął moje usta.
- Kotku...obudź się...- wyszeptał, ponawiając całusa.
- Co jest, do cholery...- wymamrotałam, jak to na zaspaną przystało.
- Kupiłem ci coś i musisz to teraz przymierzyć. - leniwie otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek.
- O dwunastej w nocy? - twierdząco kiwnął głową. - Ani mi się śni. - dobrze wiedziałam, że właśnie go rozzłościłam.
- Jimi śpi w pokoju obok, chyba nie chcesz żeby kolejny raz słyszał jak się kłócimy.
- Dlaczego bez przerwy mnie szantażujesz? - Saul delikatnie się uśmiechnął.
- Paczka jest w łazience. - lekko musnął moje usta i wyszedł z sypialni. Wkurzona zwlekłam się z łóżka i wpadłam do łazienki. Miałam ochotę wyrzucić cały pieprzony prezent do kosza, ale coś podkusiło mnie, żeby zajrzeć do środka. Kremowa bielizna i biała róża ze słabo rozwiniętym kwiatem - taki prezent oznaczał to co zwykle. Denerwowało mnie wszystko co związane z Hudsonem, a w szczególności te jego nieme propozycje seksualne. Z nerwów wykrzyczałam jego imię, wchodząc do salonu.
- Tak, kotku? - odparł, nawet się nie obracając.
- Nie będziemy więcej urządzać tych przebieranek.
- Ale dzisiaj mamy specjalną okazję.
- Tak? Ciekawe jaką...
- Od sześciu minut masz 31 lat. - zmarszczyłam brwi, by po chwili lekko się uśmiechnąć na widok małego, okrągłego tortu z zapalonymi świeczkami. Wskazówki zegara pokazywały sześć minut po północy.
- Wszystkiego najlepszego. - nie poruszyłam się nawet o milimetr. W końcu wzruszona podeszłam do Saula i pocałowałam go w policzek, po czym wtuliłam się w jego ciało.
- Przepraszam...ja zapomniałam o twoich urodzinach. - ostatnie słowa wyszeptałam, wstydząc się powiedzieć je na głos.
- W takim razie spóźniony prezent dostanę dzisiaj. - soczysty całus był dopiero wstępem do pracowitej nocy. - Kupiłem ci coś jeszcze. - dodał, odrywając się od mojego pragnącego czułości ciała. Moim oczom ukazało się duże pudełeczko z napisem Tiffany & Co. Saul otworzył pokrywkę. Ujrzałam mieniący się w świetle słabych lamp naszyjnik z mnóstwem białych kamyczków.
- Przecież...musiał kosztować fortunę... - nie mogąc wyjść z podziwu, odsunęłam włosy na bok, czekając aż kosztowna biżuteria spocznie na mojej szyi. Usatysfakcjonowany Slash zapiął łańcuszek i uśmiechnął się.
- Jesteś warta każdych pieniędzy. - powiedział wprost do mojego ucha, po czym przylgnął do moich pleców. Jego usta spoczęły na mojej szyi.
- Zaczekaj. Zdejmij go, bo się uszkodzi. - Saul szybko odpiął maleńki zameczek i odłożył łańcuszek na miejsce. Później zrezygnowaliśmy z delikatnych całusów, a namiętne pocałunki z języczkiem powróciły do łask.
- Przebierzesz się? - zapytał nagle z nadzieją.
- Przyjdź dopiero jak cię zawołam.- musnęłam jego usta i pobiegłam do łazienki. Nie wiedziałam po co się ubierać, skoro i tak zaraz miałam być naga, jednak Saul lubił zdejmować całą zmysłową część mojej garderoby. Poczochrałam włosy, miętowym płynem wypłukałam usta i wskoczyłam na łóżko. Już miałam go wołać, jednak przypomniałam sobie o róży. Popędziłam po kwiat i wraz z nim ułożyłam się na miękkich poduszkach.

- Saul! - zawołałam najseksowniejszym głosem, jaki potrafiłam z siebie wydobyć. Mulat otworzył drzwi i przyjrzał się mojej sylwetce. Z zadziornym uśmiechem podszedł do łóżka i zabrał mi różę z dłoni. Odłożył ją na szafkę nocną. Dokładnie obserwowałam każdy jego ruch. Ułożył dłonie na moich biodrach i mocno pociągnął w dół, przez co cicho pisnęłam. Później odgarnął moje włosy z szyi i zaczął całować. Westchnęłam, gdy dłońmi pieścił mój biust. Cicho mrucząc, czekałam aż zębami zdejmie wszystkie części mojej garderoby.
               Po przyjemnym wstępie nadszedł czas na jeszcze przyjemniejszą kontynuację.
- Saul... - wydyszałam, mocno przyciskając do siebie mężczyznę wyjątkowo miłego tej nocy.
- Jeszcze raz...- wyszeptałam, lecz on położył się obok i założył ręce za głowę.
- A co z moim prezentem? - zapytał, gdy patrzyłam na niego z wyrzutem. Po chwili zastanowienia usiadłam okrakiem na jego męskości. Opuszkami palców przejechał po moich ustach i zaczął mówić dokładnie to co miałam z nim zrobić.
- Ja nie chcę...
- Rób co mówię. - syknął przez zaciśnięte zęby i chwycił mnie za włosy.
- Puść...to boli! - powiedziałam nieco głośniej, lecz on tylko przyciągnął mnie w dół. Dłońmi nakierował moją głowę i kazał wziąć go do ust. Ze łzami w oczach ujęłam go w dłonie.
- No dalej... - był coraz bardziej zniecierpliwiony. Mocno zacisnęłam powieki i powoli wsunęłam go pomiędzy wargi. - Szybciej. - nakazał, ale ja nie posłuchałam. Nagle cicho przeklął pod nosem i docisnął moją głowę. Zaczęłam się krztusić, a on szybko poruszał biodrami, jęcząc przy tym jak nigdy wcześniej. Po czerwonych policzkach spływały słone łzy, wydawało mi się, że wraz z nimi upływają ostatnie strzępki szacunku do samej siebie.