Rozdział 114. This is not for me

"Czy tylko oszukuję siebie,

że ona przerwie ból?

Żyjąc bez niej, oszaleję."

               Nie mogły długo rozmawiać, bo obecność Slasha w tym samym budynku była krępująca. Michelle obiecała, że zadzwoni jak najszybciej będzie to możliwe. Brunetka odłożyła telefon na miejsce w chwili, gdy owinięty ręcznikiem Slash wrócił do sypialni.

- Z kim rozmawiałaś? - zapytał, susząc włosy drugim ręcznikiem.

- Z Kate - warknęła, chcąc by jak najszybciej dał jej spokój.

- I co jej powiedziałaś? - Usiadł na skraju łóżka, gdy naciągała na siebie kołdrę.

- Nic - wyszeptała, odwracając wzrok - Jest w ciąży - mruknęła po chwili. Hudson nie chciał wiedzieć nic więcej. Wstał i szybko się ubrał.

- O siedemnastej wychodzimy na bankiet. Idź do fryzjera i kup sobie jakąś kieckę - mruknął, rzucając jej nieduży plik pieniędzy na łóżko.

- Mam swoje... - odparła, zapalając papierosa.

- Nie masz - Uśmiechnął się z drwiną - Już nie masz - dodał, wzruszając ramionami.

- Gdzie idziesz? - zapytała niby nieśmiało.

- Pograć - Spakował gitarę i wyszedł z pokrowcem na plecach, mimo że była dopiero trzecia w nocy. Kobieta rzuciła zegarkiem z szafki we właśnie zamykane drzwi i skrzyżowała ręce na piersiach. Była wkurwiona. Sama nie potrafiła tego inaczej określić. Prawie odgryzła kawałek szluga. Nagle chwyciła za telefon i zadzwoniła do pani McKagan.

- Gdzie jesteś, Lizz...? - zapytała, gdy smutny głos w słuchawce mruknął ciche halo?

- U mamy, a ty?

- W Europie. Za cztery dni wracamy do Stanów.

- A kiedy kończy się trasa?

- Mają zagrać jeszcze 8 koncertów - później Lise ze wszystkimi szczegółami opowiedziała Chelle co przeszła. Gdy brunetka po drugiej stronie zaczęła opowiadać swoją historię, spostrzegła, że Duff przy Slashu to prawie anioł.

- Muszę szybko znaleźć pracę - dodała na koniec, ciężko westchnąwszy.

- Może... a nie, nic.

- Co?

- No bo...kiedyś mieliśmy rodzinny biznes, dwa salony muzyczne w Arizonie i... po tym jak wyjechałam to ojciec został tam sam, ale...

- No mów! - Płomyk nadziei zapłonął w jej sercu.

- Chodzi o to, że bardzo dawno z nim nie rozmawiałam. Ostatnio widzieliśmy się w święta - wyznała w końcu, lecz płomyczek wciąż płonął. - Przepraszam.

- Jasne, nie ma sprawy, rozumiem.

- Naprawdę chcę ci pomóc... - Gdyby rozmawiały twarzą w twarz, Lise właśnie mocno trzymałaby Chelle za rękę.
               Z samego rana Myles chciał objąć swoją dziewczynę i miło ją powitać. Zamiast niej otoczył ramieniem skulonego malca, który chętnie wtulił główkę w ramię wokalisty. Caroline wyszła z łazienki i uśmiechnęła się szeroko na widok śpiących chłopców. Wyglądali tak słodko, że bała się nawet poruszyć, by przypadkiem ich nie obudzić i móc dłużej wpatrywać się w uroczy obrazek. Po chwili postanowiła poważnie porozmawiać z matką Jimiego. Tymczasem Myles leniwie podniósł powieki i ostrożnie się przeciągnął.
- Jak ci się spało, kocha...A! - krzyknął, wybudzając malca ze snu.
- Cicho! No i widzisz co narobiłeś? - blondynka błyskawicznie podbiegła do łóżka i pogłaskała rozespanego chłopca po policzku. Oboje śmiali się pod nosami, gdy Jimi mamrotał przez sen i ssał kciuk jak te wszystkie urocze dzieci w nudnych filmach.
- Fajnie byłoby mieć własne... - mruknęła blondynka, kątem oka patrząc na młodego mężczyznę.
- Można nad tym popracować - odparł Myles i złożył namiętnego całusa na nieco wąskich ustach.

               Późnym popołudniem Slash wrócił do apartamentu, by odnaleźć swoją spóźnialską żonę.

- Michelle! Gdzie ty do cholery jesteś?! Miałaś być już gotowa! - krzyczał, lecz gdy wszedł do sypialni, niespodziewanie zamilkł. Długa do samej ziemi, czerwona suknia uwydatniła absolutnie wszystkie walory jego kobiety.

- Już idę - mruknęła, wybierając buty ze sterty pudeł. W ostatniej chwili przypomniał sobie o naszyjniku.

- Jeszcze to - Pomachał jej przed oczami biżuterią. Podkreślone na czerwono usta i upięte w kok włosy sprawiły, że mimowolnie się uśmiechnął. Wyciągnęła dłoń przyodzianą w jedwabną rękawiczkę, lecz Slash tylko prychnął pod nosem. Obrócił ją przodem do lustra i sam założył mieniące się w świetle kamyczki na jej smukłą szyję.

- Jesteś tylko moja - wyszeptał wprost do odsłoniętego ucha i zobaczył jak zamyka oczy. Po przypudrowanym policzku płynęła mała łza, którą zaraz musiała zetrzeć. Hudson ścisnął chudą rękę i razem ruszyli na bankiet w wynajętej sali konferencyjnej.

- Mamo! Gdzie idziesz?

- Masz też ojca, wiesz? - wtrącił Slash, nie chcąc puścić kobiety. Smutek na twarzy jego własnego syna w końcu rozbudził w nim jakiekolwiek uczucia.

- Niedługo wrócę - przytuliła przestraszone dziecko i złapała za rączkę.

- Ciocia Sharon się tobą zajmie - dodała, przechodząc obojętnie obok Mulata. Zwiewny materiał sukni łaskotał ją z każdym postawionym krokiem. Jimi patrzył na piękną mamę i nie mógł wyjść z podziwu, że to ta sama kobieta, która zaledwie parę dni temu gorzko płakała.

               Przyjęcie niczym nie różniło się od poprzednich. Scenę zajmował nieznany jeszcze zespół z pobliskiego miasteczka. Muzyka, którą grali, idealnie nadawała się do tańca. Znikąd na horyzoncie pojawił się Kilmister. Blondynka szturchnęła Michelle pod stołem, a ta spotkała się z niezupełnie przystępnym uśmiechem basisty.
- Zechcesz ze mną zatańczyć? - zapytał, a ona niepewnie zaprzeczyła, wtedy Slash popatrzył na nią z miejsca naprzeciwko i ruchem powiek nakazał przyjąć propozycję. Piękna brunetka zmarszczyła czoło i z ukrywaną odrazą ułożyła zgrabną dłoń na ręce wokalisty Motörhead. Nie patrzyła mu w oczy, bezustannie wpatrywała się w stanowczego Saula, który ani drgnął pod wpływem przepełnionego smutkiem spojrzenia. Razem weszli na parkiet i zaczęli kołysać się w dwóch zupełnie różnych kierunkach.
- Ja prowadzę, ślicznotko - powiedział zachrypniętym głosem, mocno przyciągnąwszy ją do swojego ciała. Miała nieznacznie przyspieszony oddech, pragnęła by piosenka jak najszybciej się skończyła.

            Myles doskonale wiedział co zaszło pomiędzy Lemmym a Michelle. Kilmister bowiem za żadne skarby nie chciał przepraszać brunetki. Nie słuchał nikogo, nawet Hudsona. 
              Kennedy przez kilkanaście sekund obserwował Slasha. Mulat nieobecnym wzrokiem patrzył jak jego żona próbuje delikatnie wyplątać się z objęć postawnego mężczyzny. Na chwilę zacisnął pięść, widząc jego dłoń na pośladku swojej żony. Caroline skinęła na swojego ukochanego, a ten błyskawicznie zerwał się z krzesła i szybkim krokiem wtargnął na parkiet.
- Odbijamy - powiedział z niewielkim uśmiechem.
- Może później... - mruknął starszy brunet.
- Chętnie zatańczę już teraz. - Michelle wyglądała jak prawdziwa dama. Z gracją i wielką przyjemnością znalazła się w ramionach Mylesa. Spokojnie wypuściła powietrze i popatrzyła w oczy prawie o głowę wyższego mężczyzny.
- Dziękuję - wyszeptała, spuszczając wzrok.
- Myślałem, że Slash się ruszy, ale gdzie tam. Nie podniósłby tej swojej ciężkiej dupy. - Oboje cicho się zaśmiali i piosenka nagle się skończyła. Wrócili do stolika i razem z Caroline oddali się rozmowie. Slash popijał szampana z długiego kieliszka i spode łba obserwował towarzystwo.
               Chelle choć na moment mogła zapomnieć o swoich problemach. Myles poprosił również Carrie do tańca, jednak ta odmówiła pod pretekstem bólu głowy. Tak naprawdę nie chciała zostawić brunetki samej. Ni stąd ni zowąd Slash usiadł tuż obok swojej żony. Uniosła tylko brodę i popatrzyła na kelnerów, którzy właśnie wnosili gorące danie. Stygnąca kaczka znalazła się przed każdym przybyłym gościem. Nozdrza nieco głodnej Chelle rozszerzyły się i z rozkoszą zidentyfikowały miłą woń. Widelec i nóż poszły w ruch.
- Nie jedz w nocy takich rzeczy. Nie chcę żeby ci się przytyło - wyszeptał Saul i cmoknął ją w policzek, zabierając się za jedzenie. Michelle posłusznie odłożyła sztućce i przeprosiła wszystkich, wychodząc do łazienki. Carrie po chwili do niej dołączyła.

- Co się stało? - zapytała troskliwie, odgarniając włosy z jej zapłakanej twarzy.

- Ja już nie wytrzymam... - wydukała, zdejmując białe rękawiczki z rąk. Po chwili podwinęła suknię i zza pończochy wyciągnęła płaski liść z maleńkimi tabletkami.
- Na co to?
- Na uspokojenie - odparła, połykając dwie pigułki i popijając wodą z kranu. Przymknęła powieki i głęboko odetchnęła. Na salę wróciły dopiero po upływie kilku minut, kiedy lek zaczynał działać, a makijaż powrócił na swoje miejsce.

               Niedługo potem impreza się skończyła. Wszyscy wrócili do pokoi. Michelle popędziła po Jimiego do pani Osbourne. Kiedy przyprowadziła małego, Slash milczał.
- Poczekasz na mnie kilka minut? Muszę tylko gdzieś zadzwonić - powiedziała neutralnym tonem, wyjmując kolczyk z ucha i przechodząc przez sam środek salonu.
- Jasne - odparli jednocześnie. Chelle delikatnie się uśmiechnęła i zniknęła w sypialni, a oni zachodzili w głowę, do kogo były skierowane jej słowa.
- Tato, przeczytasz mi bajkę? - zapytał nieśmiało, stojąc w tym samym miejscu, w którym zostawiła go mama. Slash poruszał ustami, chcąc coś odpowiedzieć. Zmarszczył czoło i spuścił wzrok.
- Bajkę...? Ja? - Jim skinął głową i z uśmiechem podbiegł do wąskiej kanapy. Wdrapał się na miejsce obok taty i spod koszulki wyciągnął małą książeczkę.
- Od tego obrazka! - Wskazał radośnie, zaszklonymi oczkami patrząc w oblicze ojca.
               Podczas gdy Slash mozolnie czytał dziecku kolejne opowiadanie, Michelle szeptem rozmawiała z Lisą. Pani McKagan zdradziła jej, że Duff odwiedził ją w domu matki. Niestety został odesłany z kwitkiem. 
- Proszę cię... daj mi drugą szansę. Ja się zmieniłem. Od dwóch miesięcy nie tknąłem tego świństwa - powiedział, denerwując się na samego siebie - Byłem głupi... nadal jestem, ale kocham cię.
- Posłuchaj, doceniam to, że chcesz się zmienić, ale tacy ludzie... tego nie da się wyleczyć - wyszeptała, spuszczając wzrok i powstrzymując wybuch płaczu.
- Ja... - Ciężko westchnął. Im obojgu było teraz bardzo źle. Nie każdy potrafi tak szybko przystosować się do zupełnie nowej sytuacji.
- Co on tu robi?! Wynoś się stąd! - Z górnego piętra dostrzegła ich starsza kobieta, która doskonale wiedziała co blondyn zrobił jej jedynej córce.
- Lizzy, proszę... - Miał łzy w oczach, ale wiedział, że nie podda się tak łatwo.
- Ona ma rację. Może kiedyś zadzwonię, ale na razie... Żegnaj, Duff. - Szybkim krokiem powróciła do niewielkiego domu. Z płaczem przekręcała wszystkie zamki. Oparła się czołem o potężne dębowe drzwi i głęboko odetchnęła. Niedbale przetarła twarz i odważnie pociągnęła nosem. - Odejdź od okna Joan, proszę - powiedziała nerwowo, patrząc jak córeczka wpatruje się w tatę odchodzącego żółwim tempem w kierunku, gdzie zwykle zachodzi słońce.
- Nie masz pojęcia ile bym dała, żeby cofnąć czas - wyznała pani McKagan. Po paru minutach skończyły wyczerpującą rozmowę. Michelle zaczęła wyjmować wsuwki z włosów. Była cholernie ciekawa jak Hudson radził sobie z małym, ale nie chciała im przeszkadzać. Cierpliwie czekała, aż jej małżonek wróci do sypialni.
- Zasnął. Zaniosłem go do pokoju. - Był widocznie podekscytowany, bo dobrze wiedział, że zdobył pierwszego porządnego plusa, zarówno u swojej żony, jak i dziecka. Brunetka skinęła głową i rozpuściła włosy, roztrzepując je na ramiona. Hudson wyciągnął dłonie z kieszeni i zaszedł ją od tyłu. Mocno objął i z miejsca zaczął obcałowywać jej dekolt oraz szyję. Dygoczącymi palcami zdjął naszyjnik.
- Źle się czuję...
- Zaraz poczujesz się lepiej - mruknął, odsuwając srebrny suwak jej sukni. Po chwili wpił się w czerwone usta i dłońmi wodził po całym jej ciele. Znów poprosił o zawiązanie oczu chustą, lecz tym razem miał poważniejsze zamiary. Przykuł ją do łóżka i powoli zdejmował bieliznę. Szybko przycisnął dłoń do jej ust, żeby nie mogła krzyczeć. Jedną ręką wstrzykiwał heroinę do cienkiej żyłki i patrzył jak powoli się uspokaja. W końcu miał wolną rękę i nie musiał jej uciszać. Zsunął opaskę z przymkniętych oczu i pocałował w usta. Cicho mruknęła i błogo się uśmiechnęła. Tak niedawno zdobyty plus bardzo szybko przestał mieć znaczenie.

               Kiedy po raz kolejny w niej dochodził. Jej ciało poruszało się tylko przez jego pchnięcia. Mógł robić to tak szybko jak chciał, a ona nawet nie pisnęła. Po dwóch godzinach cała zabawa mu się znudziła. Patrzył jak jej piersi unoszą się w górę i w dół. Szybko wyswobodził ręce Chelle i położył jej rozpalone ciało na boku. Niedbale naciągnął kołdrę, zakrywając chude nogi i połowę brzucha, po czym sam zniknął w łazience.

               Gdy Myles próbował uspokoić i rozluźnić swoją blondynkę, ta zachodziła w głowę co właśnie dzieje się w apartamencie naprzeciwko.
- Tam jest za cicho, mówię ci! - krzyknęła, zmuszając bruneta do nagłego złożenia wizyty u państwa Hudsonów. Na palcach wyszli na korytarz. Naciskając klamkę starali się cicho oddychać. Caroline wyprzedziła niezadowolonego bruneta i na gołych stopach popędziła do ich sypialni. Cholernie martwiła się o drobną brunetkę, której tak strasznie współczuła. Ostrożnie otworzyła drzwi i jednym okiem zajrzała do pomieszczenia. Przestraszona wkroczyła do środka i podeszła do łóżka. Rozejrzała się wokoło, ale nigdzie nie było Hudsona.
- Myles! - krzyknęła, widząc pustą strzykawkę tuż obok szafki.
- Co się stało? - Gdy ujrzał blade ciało, odruchowo odwrócił się tyłem - Może...weź ją ubierz, co? - blondynka szybko okryła kobietę i zaczęła rozglądać się za jakimikolwiek ubraniami. Po krótkiej chwili coś nakazało brunetowi zajrzeć do łazienki. Oparty o ścianę Hudson w towarzystwie kilku strzykawek najprawdopodobniej spał. Jedna z nich była opróżniona tylko do połowy. Myles rzucił okiem na to jak zdenerwowana blondynka zakłada dużą koszulkę na bezwładne ciało. Później wyciągnął igłę, a gdy upewnił się, że z rany nie leci krew, pobiegł do pokoju. Chwycił nieprzytomną kobietę w obie ręce i szybko wyniósł ją z ciemnej sypialni. Caroline patrolowała drogę przed brunetem, a gdy tylko przekroczył próg ich pokoju, szczelnie zamknęła drzwi.

- Połóż ją na łóżku. - Caroline była cała roztrzęsiona. - Obudź się. No słyszysz?!
- Spokojnie... Przecież widzisz, że jest nieprzytomna.
- Zadzwoń po karetkę. - Jak rozkazała, tak też się stało. Lekarz zjawił się w dość krótkim czasie.

- Miarowo oddycha, nic jej nie będzie. Teraz już tylko śpi.

Hultsfred, Szwecja.

               Tego dnia Slash nie był w stanie opanować pożądania i nie chodziło mu już o seks. To było za mało. Chciał znowu poczuć się wolny, nawet na chwilę, jednak nie był w stanie utrzymać głupiej strzykawki w dłoni. Po paru eksperymentach powrócił do starej przyjaciółki, która jeszcze nigdy go nie zawiodła. Mocno zacisnął pięści i wziął trzy potężne oddechy. Nie pomogło. Zdenerwowany złapał się za głowę i oparł łokcie na zgiętych kolanach.
                Za oknem szalała burza. Michelle w ostatniej chwili zdołała złapać taksówkę. Chwilę później lunął deszcz. Dotarłszy do hotelu, odwiedziła Carrie. Sharon zaczęła unikać obu kobiet od kłótni z Caroline, więc mijając się na korytarzu, wymieniły tylko sztuczne, czysto grzecznościowe uśmiechy.
- Jesteś wariatką! Przestań jej mówić, że nie może zostawić tego idioty! Ostatnio wstrzyknął jej jakieś gówno i cholera wie jakby się to wszystko skończyło, gdybyśmy jej nie pomogli!
- Sama wybrała bycie jego żoną, każda z nas musi się przystosować!
- Sharon, nie wiem czy zauważyłaś, ale czasy niewolników już dawno się skończyły - warknęła blondynka i głośno trzasnęła drzwiami, zostawiając obie kobiety w pokoju z atmosferą tak gęstą, że można było ciąć ją tasakiem na sześcienne figury.
- Idziesz, czy dalej będziesz słuchać tej stukniętej baby? - krzyknęła z korytarza, a Chelle w okamgnieniu opuściła pokój.

Brunetka próbowała wepchnąć klucz do odpowiedniej dziurki, lecz najwyraźniej ktoś zamknął się od wewnątrz.
- Jimi! - Puk. Puk. Puk. - Jim, otwórz, to ja!
- Mama? - zapytał cichutko.
- Tak, otwórz proszę. - Mały niepewnie otworzył drzwi, a zaraz potem rzucił się w ramiona kobiety.
- Cześć. Stęskniłeś się za mamą? - zapytała, mocno przytulając dzieciątko do piersi. W odpowiedzi usłyszała ciche mruknięcie i z synkiem na rękach zajrzała do sypialni. Dwie niewielkie torby z zakupami spoczęły na twardym, skórzanym fotelu.
- Twój tata gdzieś poszedł? - zapytała, rozglądając się za rzeczami Hudsona, które miał w zwyczaju zawsze ze sobą zabierać.
- Nie. Powiedział tylko, żeby nikt mu nie przeszkadzał - odparł, wtulając główkę w rozmierzwione przez wiatr włosy swojej mamy.
- Zaczekaj tu, tylko coś sprawdzę. - Gdy mały usiadł na łóżku, Chelle gwałtownie obróciła się w tył. Nagle stanęła oko w oko ze zdenerwowanym Hudsonem.
- Czego? - mruknął w miarę cicho. Chelle wzruszyła ramionami i nerwowo wyminęła Slasha.

                Niecierpliwy gość głośno dobijał się do zamkniętych drzwi. Brunetka ruszyła w ich kierunku, zaprzestając składania ostatnich wygodnych koszulek, które miała w swojej walizce.

- Kochanie, gdzie twój mę...mę...męszuś? - Chciała zamknąć drzwi, lecz pijany Lemmy zablokował je butem.

- Slash! - krzyknął zza jego pleców równie pijany Osbourne.

- Hudson, jesteś tam?! - wrzasnął ponownie Kilmister.

- Wynoście się stąd! - krzyknęła, lecz zaraz potem poczuła mocny uścisk dłoni Mulata na swoim przedramieniu.
- Już idę.
Wyszedł, puszczając jej rękę. Zarzucił sobie kurtkę na ramiona. Głośno się śmiali i wymieniali uszczypliwe komentarze na temat stanowczej kobitki Slasha. Ale ona wiedziała, że jest tak stanowcza jak sześcioletnie dziecko, które staje przed wyborem batonika z czekoladą lub karmelem. Nie potrafiła podejmować szybkich decyzji, lecz gdy już zdecydowała się na którąkolwiek z opcji, zazwyczaj było za późno. Po kilku minutach wraz z Jimim wyruszyła na umówione spotkanie z Carrie. Zeszli na dół. Chelle zapytała w recepcji czy nie ma żadnej wiadomości na nazwisko Hudson. Później przeszli do baru, w którym było tego dnia nadzwyczaj tłoczno. Caroline już czekała na swoich dwóch ulubieńców, a jej instynkt kazał ich pilnować. Rozmowa jak zwykle zaczęła się luźno. Zamówili soczki pomarańczowe i dopiero gdy szklanki były opróżnione do połowy, kobiety zaczęły rozmawiać na temat, dla którego całe spotkanie było zaaranżowane. Praca.
- Możesz spróbować w policji. - Blondynka szukała naprawdę wszędzie.
- Nie wiem czy zdałabym jakiekolwiek testy.
- Przecież jesteś dość szybka i... w ogóle. - Zaśmiała się pod nosem, widząc, że ten pomysł wcale nie odpowiada jej towarzyszce. - Masz rację... to głupie.
- Nie o to chodzi. Musiałabym zdać testy psychologiczne i sprawnościowe, a z tym na pewno byłby problem. Zresztą nie chcę ryzykować.
- Mogłabyś siedzieć za biurkiem.
I tak konwersacja trwała i trwała. Pewnie ciągnęłaby się dalej, gdyby w pewnej chwili nie spostrzegły, że Jimi śpi na kolanach Caroline.
- Powinniście sprawić sobie własne - wyszeptała Chelle. Na jej słowa blondynka szeroko się uśmiechnęła. Dokończyły sok i ruszyły w drogę powrotną.
- Dobranoc - wypowiedziały jednocześnie i pożegnały się przyjacielskim uśmiechem.

18.08.1996r. Amsterdam, Holandia.

                Myles i Caroline byli poważnie zaniepokojeni zachowaniem Slasha względem Michelle. Gdy wychodziła z Jimim, widzieli, że jest bardzo słaba. Zabrali ją na porządny obiad i patrzyli jak elegancko kroi wielkiego kurczaka.

- Michelle, nie chcę być nieuprzejma, ale tutaj nie obowiązuje etykieta dworska - powiedziała uśmiechnięta Caroline. Brunetka milczała, podparłszy czoło na dłoniach.
- Nawet nie mam siły tego zjeść - wyznała, uśmiechając się blado do swojego synka.
- Jedz mamusiu, bo nie urośniesz! - zachichotał maluch i schrupał kolejną frytkę. Brunetka przez dłuższą chwilę wpatrywała się w dziecko, które miało apetyt większy niż ona i ciocia Carrie razem wzięte. Wiedziała, że musi go chronić i że zrobi wszystko, aby tylko ten dzieciak był szczęśliwy.
                 Gdy wrócili do hotelu, Jimi pobiegł do swojego pokoju. Michelle w końcu nie czuła wilczego głodu. Z niewielkim uśmiechem wtargnęła do sypialni.
- Slash? - zawołała niepewnie, lecz gdy nikt nie odpowiedział, ujrzała jego portfel i futerał z gitarą. Doskonale wiedziała gdzie szukać Hudsona. Tak jak podejrzewała, leżał na podłodze w łazience. Gdy chciała odgarnąć włosy z jego twarzy, zadzwonił telefon. Ciężko westchnęła i pokonując kolejne metry na palcach, chwyciła za słuchawkę.
- Tak?

- Rozmawiałam z ojcem.
- I co powiedział? - Niecierpliwiła się, zniżając ton do szeptu.
- Chętnie przyjmie cię do pracy. - Te słowa były wybawieniem. Chelle podziękowała z całego serca i wróciła do łazienki. Gdy Saul się poruszył po cichu zamknęła drzwi, chcąc jak najszybciej opanować szargające jej ciałem emocje. W okamgnieniu złapała za telefon.
- Amsterdam Schiphol, słucham? - Z nerwów zapomniała języka w ustach, jednak zaraz otrząsnęła się ze szczęśliwego szoku.
- Dzień dobry, o której wylatuje jakikolwiek samolot do Stanów? - Wewnątrz duszy czuła gigantyczną ulgę, mimo że jeszcze się od niego nie uwolniła.
- Za 15 minut do Nowego Jorku, proszę pani - odparła kobieta, a Chelle przygryzła wargę.
- A następny?
- O szesnastej pięć odlatuje samolot do Chicago, to ostatni w tym tygodniu. - Odetchnęła z ulgą.
Zarezerwowała bilety na swoje nazwisko panieńskie i odłożyła słuchawkę. Przeszukała wszystkie rzeczy Slasha, lecz nigdzie nie mogła znaleźć prochów. Wróciła do łazienki i obgryzając skórki z palców, starała się improwizować. Błyskawicznie przeszła do salonu. Chwyciła butelkę whiskey i nabrała trunku w usta. Kilka razy przepłukała zęby, a resztę wypluła do szklanki. Delikatnie odsłoniła dekolt i podbiegła do drzwi. Uszczypnęła się w policzki, nadając im zarumieniony odcień.
- Zaraz wrócę! - krzyknęła, sądząc, że usłyszy ją Jimi i sztucznie chwiejnym krokiem ruszyła pod drzwi Ozzy'ego Osbourne'a. Wystukała ciekawy rytm, a gdy miała zakończyć ostatnią nutką, przed jej obliczem stanął były wokalista Black Sabbath.
- Tak? - zapytał podejrzliwie. Brunetka wybuchła śmiechem, odruchowo zasłaniając usta. Po chwili objęła się rękoma, uwydatniając swój biust i zbliżając twarz do zdziwionego bruneta.
- Slash potrzebuje... no wiesz... mówił, że masz coś dla niego. - Kolejny raz zaśmiała się czarująco. Ozzy pociągnął nosem i zmierzył kobietę wzrokiem.
- Masz, tylko nie zgub po drodze. - Wyciągnął z kieszeni strzykawkę i dyskretnie wsunął pod jej rękaw. Cmoknęła go w policzek. Osbourne uszczypnął ją w pośladek i zniknął za drzwiami. Chelle głośno wypuściła powietrze i normalnym chodem wróciła do apartamentu. Wyciągnęła wypełnioną po brzegi strzykawkę i przyjrzała się jej z bliska. Hudson wyraźnie się rozbudzał, więc musiała działać szybko. Czerwoną bandanę zawiązała wokół jego ramienia. Poklepała wewnętrzną część jego łokcia i wkuła igłę w niebieskozieloną żyłkę. Gdy skończyła, Hudson zacisnął dłoń na jej nadgarstku. Brunetka wystraszyła się nie na żarty. Patrzył jej w oczy, gdy jego organizm po raz kolejny reagował na tę samą, dobrze przez siebie znaną, substancję. Warga drżała jej ze zdenerwowania. Ze stresu zapomniała odwiązać chustę. Wyrwała rękę z silnego uścisku i wybiegła z łazienki. Na podłodze leżała nawet nie rozpakowana torba, więc bez wahania ujęła ją w dłoń.
- Jimi, chodź szybciutko. Zabierz Baksa, autka i kurteczkę - zarządziła, wchodząc do pokoju malca.
- Gdzie idziemy? - Nie odpowiedziała na to pytanie. Mały brunet wzruszył ramionami i posłusznie zebrał swoje autka.
- Załóż buciki i poczekaj na mnie, dobrze? - zapytała, a gdy skinął główką, wróciła do sypialni. Trzęsącymi się palcami wyciągnęła kartę bankomatową z portfela swojego męża. W przegrodzie na banknoty było jednak wystarczająco dużo pieniędzy, żeby zapłacić za bilety i na kilka dni zatrzymać się w byle jakim motelu. Nagle z łazienki dobiegł głośny trzask. Prawie wypuściła portfel z dłoni i odruchowo popatrzyła w stronę brązowych drzwi. Przełknęła ślinę i postanowiła to sprawdzić. Nacisnęła klamkę, ostrożnie zaglądając do środka. Najwyraźniej Hudson próbował wstać. Mulat mamrotał pod nosem, starając się chwycić jakikolwiek przedmiot, który pozwoliłby mu wzbić się do góry. Był jednak zbyt otumaniony, żeby uświadomić sobie, że jego żona właśnie rozwiązuje bandanę, która delikatnie hamowała obecność narkotyku w całym jego ciele. Później poczuł już tylko przyjemne ciepło i nagle podłoga stała się strasznie wygodna...