Rozdział 113. Owner of a broken heart

Gorąco zapraszam do odwiedzenia dwóch świetnych blogów, które znajdziecie pod poniższymi adresami:
onbrokenwingsimfalling.blogspot.com
howcoulditbeshemightbemine.blogspot.com
Wielbiciele Queen, Slasha i młodego Guns N' Roses z pewnością znajdą tam coś dla siebie. Czytajcie, komentujcie, wyrażajcie opinię!

A rozdział, choć w niektórych fragmentach dość...brutalny, dedykuję kochanej Michelle Rose, która motywuje mnie do pisania jak nikt inny ♥.♥

***

"Ci, których najtrudniej kochać, najbardziej potrzebują naszej miłości." 

13.08.1996 r. Los Angeles, CA, 17:36

               Dryń! Dryń! Jęknął pod nosem, zasłaniając głowę kocem. Dryń! Dryń! Co jest...? pomyślał, nie zdając sobie jeszcze sprawy z tego kto dzwoni. Zerwał się z łóżka i zbiegł na dół, potykając się o swoje długie nogi. Szarpnął za słuchawkę i usłyszał monotonny męski głos.

- Pan McKagan, zgadza się?

- Tak, to ja.

- Zgłaszał pan kradzież karty kredytowej?

- Tak, wiadomo już coś?

- Ustaliliśmy, że dwa miesiące temu została użyta w Indianie, później próbowano wypłacić pieniądze w Chicago, więcej nie wiemy.

- Dziękuję, dziękuję panu bardzo.

Odłożył słuchawkę, odchrząknął i wykręcił numer do matki Lise. Odebrała dopiero po kilku sygnałach. - Dzień dobry, czy... Lizzy mówiła, że się do pani wybiera? - Czuł się głupio, mówiąc do swojej teściowej na pani, jednak nigdy nie przejawiła ona chęci zmiany tego zwyczaju.

- Duff, posłuchaj, to nie jest dobry moment, ona chce przemyśleć kilka rzeczy, obiecuję, że wkrótce do ciebie zadzwoni.

- Dobrze! Do widzenia! - powiedział i odłożył słuchawkę. Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby posłuchać kobiety. Po rozwodzie ojciec Lizz został w Arizonie, a matka przeprowadziła się w drugi koniec Stanów. Duff w okamgnieniu zgolił kilkudniowy zarost, rozczesał włosy i pędem ruszył do drzwi. Wsiadł do taksówki i kazał zawieźć się na lotnisko. Nie miał zamiaru czekać aż jego żona wystąpi o rozwód, czy coś równie niepożądanego. Mimo że nie był pewien czy zdoła odzyskać zarówno Joan jak i Lise, nie poddawał się.

14.08.1996 r. Mediolan, Włochy, 02:36.

               Mówił tak obrzydliwe rzeczy, że od samego ich słuchania robiło się niedobrze. Jednak najgorsze była możliwość, że postanowi zrealizować swoje erotyczne marzenia, które w większości zawierały również ją.

- Połknij - zażądał, wiedząc, że jego nasienie zalega w ustach zszokowanej brunetki. Patrzył prosto w jej oczy, gdy wraz ze śliną przełykała jego spermę. - Grzeczna dziewczynka.
Pogłaskał ją po policzku i przyciągnął blisko swojego ciała. Czuła, że jeśli jeszcze raz ściśnie ją za brzuch, zwróci wszystko co zjadła przez ostatnie dwa dni. Próbowała nie płakać zbyt głośno, żeby nie przyszło mu do głowy jej uciszać. Gdy chciała wstać, silne ręce Mulata mocno ją objęły. Przycisnęła głowę do poduszki i z szeroko otwartymi oczami dochodziła do siebie, łapczywie zasysając powietrze do płuc.

- To był najlepszy prezent jaki w życiu dostałem.
Jego głos drażnił jej uszy, a dotyk parzył jak nigdy wcześniej. Ręką usilnie obejmował kobietę na wysokości talii, nie pozwalając jej na najdrobniejszy ruch. Dobrze wiedziała, co musi zrobić. Po tym jak Slash zasnął, wydostała się spod jego ciężaru i pobiegła do łazienki. Zamknęła drzwi i nerwowo szukała bielizny. W jeansach i staniku wróciła do pokoju. Wydawało jej się, że Mulat wciąż śpi, więc możliwie jak najciszej wyrzucała niepotrzebne ciuchy z torby. Gdy odwróciła się, by zabrać torebkę, zobaczyła Hudsona, piorunującego ją spojrzeniem.

- Wybierasz się gdzieś? - zapytał niskim głosem, odpalając przygotowanego szluga. Stała jak sparaliżowana. Zerknęła na szafkę nocną i spuściła wzrok. W momencie gdy Hudson wstał z miejsca, chwyciła dość ciężką lampę i z impetem rzuciła w jego kierunku. Nie patrząc czy odpowiednio wycelowała, złapała torbę i ruszyła ku drzwiom. Slash rzucił się w jej kierunku i unieruchomił na podłodze, siadając na niej okrakiem w samych bokserkach.

- Patrz co mi zrobiłaś, ty... dziwko.
Przy ostatnim słowie nieco się zawahał. Splunęła mu w twarz, lecz to tylko bardziej go rozzłościło. Próbowała wyplątać ręce, ale on był znacznie silniejszy. Kilka razy pisnęła, lecz bała się wezwać pomoc.

- Wolisz być na górze? - zapytał, gdy chciała przeturlać się po podłodze. Wolną ręką po omacku szukała czegokolwiek czym mogłaby go uderzyć, niestety niczego nie mogła dosięgnąć. Hudson wstał, trzymając ją za nadgarstki. - Uklęknij.
Puścił ręce, a ona, wykorzystując jego nieuwagę, pędem ruszyła do drzwi. Gdy klamka była na wyciągnięcie jej chudych palców, chwycił ją za włosy i popchnął na ścianę. Później obrócił ją przodem do siebie, złapał za szyję i zaczął lekko przyduszać. 

- A teraz posłuchaj, bo nie będę powtarzał drugi raz. - Drżała ze strachu i nie potrafiła trzeźwo myśleć. - Jeśli chcesz, wracaj do domu, ale mój syn tu zostanie.
Wcale nie chodziło mu o dziecko. Potrzebował kogoś, kto starałby się go uratować, kogoś komu wciąż by na nim zależało. Doskonale wiedział jak ją podejść. - Adwokat prześle mi rano papiery, które pozbawią cię wszelkich praw rodzicielskich - mówił, czując przewagę nad kobietą. Brunetka mocno zacisnęła powieki. Próbowała się uwolnić, jednak był zbyt blisko, żeby mogła się ruszyć.

- Jestem w stanie zapłacić grube miliony za tego dzieciaka, a wystarczy jeden podpis, dobrze o tym wiesz.

- Zostaw mnie! - wrzasnęła, gdy unosił jej ręce nad głowę. Szybko zrezygnował i zatkał jej usta dłonią. Nawet nie zwrócił uwagi na to, jak mocno go ugryzła.

- Mogę mieć każdą, ale chcę ciebie, więc doceń to, do cholery - powiedział przez zaciśnięte zęby, patrząc w błyszczące oczy brunetki. Zmarszczyła czoło i rozpłakała się. Nie chciała na niego patrzeć, wbiła więc wzrok w okno daleko przed sobą. Wyczuł, że nieco się uspokoiła. Lekko poluźnił uścisk, ale wtedy kopnęła go w krocze. Dzięki prochom granica bólu znacznie wzrosła, więc tylko przymknął powieki, mocno napinając całe ciało.

- Wedle życzenia – mruknął, wymierzając jej cios w twarz.

- Tato! Przestań! – obudzony przez krzyki Jimi otworzył drzwi, gdy jego ojciec robił sobie z kobiety worek treningowy. Brunetka osuwała się po ścianie. Umysł Slasha był jednak zajęty zupełnie czymś innym. - Następnym razem będzie mocniej - warknął, ale kiedy chciał uderzyć ją po raz kolejny, Jim szarpnął go za nogę z całej siły zgromadzonej w małym ciałku. 

- Zostaw! – pisnął, gdy pierwsze łezki skapywały na jego błękitną koszulkę.

- Jimi odsuń się… - Przerażenie w oczach jego matki sprawiło, że szarpnął drugi raz. Mężczyzna chciał odsunąć syna, jednak ten zapierał się rączkami, głośno płacząc. – Chodź tutaj… - wyszeptała, jej głos był niemalże niesłyszalny. Jimi wyrwał się z uścisku Mulata i wpadł prosto w ramiona roztrzęsionej matki.

- Mamo, co się dzieje? – zapytał, zanosząc się płaczem. Michelle patrzyła na lekko oszołomionego Saula. Oboje zignorowali pytanie dziecka.

- Wrócisz do pokoju? –  Brunetka długo milczała i dopiero gdy Slash przykucnął nad nią i dzieckiem, zaczęła kiwać głową. – Pośpiesz się – mruknął i zamknął się za drzwiami sypialni.

- Posłuchaj, nigdy przenigdy nie wychodź na zewnątrz, jeśli do ciebie nie przyjdę, dobrze? – spytała, wierzchem dłoni ścierając krew spod nosa.

- Ale… dlaczego? – Jimi, tak samo jak mama, bał się mówić głośno.

- Po prostu nie wychodź. Choćby nie wiem co – pociągnęła nosem, patrząc prosto w brązowe oczka.

- Chodź, musisz się wyspać. – Mały brunet ściskał dłoń kobiety, która zaraz potem okryła go kołderką po samą szyję.

- Boję się – wyszeptał, nie chcąc jej puścić.

- Ja też, kochanie. Nawet nie wiesz jak bardzo. – Pocałowała go w czoło i wyszła, nie chcąc po raz kolejny wybuchnąć przy nim płaczem. Mały chłopiec postanowił, że nie będzie spał tej nocy, żeby pilnować swojej mamy. Bał się, że coś może jej się stać. Michelle obiecała sobie, że to był ostatni raz, kiedy dała się przekupić. Poniżona i zdruzgotana wróciła do sypialni. Slash palił papierosa przy szeroko otwartym oknie, a ona marzyła o tym żeby z niego wypadł. Kiedy ujrzał jej piękne ciało nie potrafił pohamować się przed jego dotknięciem. Wyrzucił peta na zewnątrz i okrążył kobietę.

- Co jesteś w stanie dla niego zrobić? – zapytał, stając z tyłu i całując jej szyję.

- Wszystko – wyszeptała, nie reagując na jego kolejne kroki. Zsunął ramiączko jej stanika, potem drugie i usiadł na łóżku.

- Rozbierz się – zażądał, zsuwając swoje bokserki. Brunetka głośno przełknęła ślinę i ani drgnęła.

- Mam ci pomóc? – zapytał, ponaglając ją wzrokiem. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie w stanie tak znienawidzić mężczyznę, który do niedawna był dla niej całym światem. Odpięła biustonosz i trzęsącymi się dłońmi zrzuciła go na podłogę. Łzy bezustannie spływały po jej zarumienionych policzkach. Widok jej nagich piersi sam w sobie był dla niego podniecający. Cierpliwie czekał aż zgrabnym ruchem zsunie swoje spodnie. Uśmiechnął się, widząc koronkowe majtki i postanowił sam się z nimi rozprawić.

- Zaczekaj. – Chwycił jej ręce, gdy chciała szybko zdjąć bieliznę. Dłonią musnął jej pierś, później wsunął ją pod materiał białej koronki. Dobrze wiedział jak ją przygotować, więc wykorzystał wszystkie swoje odkrycia związane z anatomią jej ciała. W końcu wydała z siebie stłumiony jęk, co bardzo go ucieszyło. Ona natomiast za żadną cenę nie chciała dać mu tej satysfakcji. Zastanawiała się jak mogła nie zauważyć, że od początku był pod wpływem narkotyków. Ale powróćmy do Slasha. Wiedział, że potrafi doprowadzić ją do szaleństwa, lecz tym razem miał znacznie utrudnione zadanie. Chciał słyszeć, że jej się to podoba, więc musiał być cierpliwy. Wyciągnął dwa palce i wsunął do jej ust. Całą twarz miała mokrą od łez i zimnego potu. Później kazał jej położyć się na łóżku. Z pokorą wykonywała każde jego życzenie. Jeszcze raz zapytał, co jest w stanie zrobić dla Jimiego, a ona stanowczo odparła

- Zrobię wszystko, tylko go nie dotykaj.
Na te słowa uśmiechnął się i zaczął lekko podszczypywać jej skórę w różnych miejscach…

               Na zewnątrz świtało, a ona bez przerwy starała się go zadowolić. Będąc na górze, poruszała biodrami, co jakiś czas wzdychając i ocierając małe kropelki z policzków. Wstydziła się swoich jęków, ale on wydawał się rozanielony.

- Kocham cię, pamiętaj o tym – powiedział, nadając inny rytm jej ruchom. Skinęła głową i cicho pociągnęła nosem. Gdy poczuła, że Mulat nie ma ochoty na więcej, usłyszała jeszcze jedno polecenie. - Pocałuj mnie.
Musnęła jego usta i upadła na drugi bok łóżka. Szybko nakryła się kołdrą i gorzko, lecz bezdźwięcznie płakała. Coraz częściej zastanawiała się dlaczego życie tak ją ukarało, lecz gdy zagłębiała się w poszczególne wydarzenia, zdawała sobie sprawę, że to wszystko jej wina. Przymknęła oczy dopiero gdy upewniła się, że nie ma go w pobliżu. Zasnęła na niecałe dwie godziny. Wzięła szybki prysznic i nałożyła makijaż. Ubrała się w nieco dłuższą, zwiewną sukienkę i założyła niskie buty. Jimi spał jak zabity, więc nie chciała go budzić. Nie miała nawet ochoty na śniadanie, poprosiła Sharon o spotkanie. Razem wyszły zwiedzać włoskie uliczki, wymieniając się spostrzeżeniami na temat mieszkańców.

- Michelle, co się tam wczoraj działo? – zapytała ciekawska pani Osbourne, całkowicie zmieniając temat. Brunetka delikatnie, można by nawet stwierdzić, że wcale omal naturalnie, uśmiechnęła się.

- Mam dzisiaj urodziny, ale prezent dostałam już wczoraj.
Dobrze wiedziała, że potrafi świetnie kłamać.

- Naprawdę?! W takim razie wszystkiego najlepszego! – Sharon przytuliła ją i dała całusa w policzek.
- Chodź, wybierzesz sobie prezent.

               Kilka godzin później zapukała do dębowych drzwi. Wiedziała, że Caroline jest w środku, więc ponowiła próbę.

- Kto tam? – zapytała kobieta po drugiej stronie drewnianych drzwi.

- To ja... mogę wejść? - powiedziała Chelle. Caroline nie odpowiadała - Carrie, proszę.
Po chwili ciszy Caroline lekko uchyliła drzwi i zmierzyła dziewczynę wzrokiem. Odsunęła się wgłąb korytarza, a brunetka weszła do pokoju.

- Obraziłaś się? - zapytała, spokojnie na nią patrząc.

- Nie.

- Więc o co ci chodzi? - Michelle usiadła na gładko pościelonym łóżku, wpatrując się w Carol.

- Naprawdę nie widzisz co on z tobą zrobił? - brunetka spojrzała na swoje buty i sukienkę, cicho wzdychając. - Jak się poznałyśmy byłaś zupełnie inna. Pamiętasz jak mówiłaś mi o tej twojej ulubionej koszulce z Aerosmith? - Tymi słowami wywołała niewielki uśmiech na zmęczonej twarzy.

- A gdzie jest teraz? - dodała, brunetka zmarszczyła czoło.

- Wyrzuciłam ją.

- Ty czy ten dupek, którego nazywasz swoim mężem?

- On nie jest taki zły…

- Nie jestem głucha. Myles też nie.
Michelle milczała jak grób.

- Ale ty niczego nie rozumiesz... - jeśli krzyk szeptem był możliwy, to właśnie tak wyglądał.

- Doskonale rozumiem. Gdybyś chciała, już dawno byś odeszła. Po prostu boisz się zostać sama.
Chwyciła dziewczynę za nadgarstki przyozdobione mnóstwem bransolet. Kobieta głośno syknęła, a zdezorientowana blondynka natychmiast ją puściła. Kilka sekund trwało aż w końcu odważyła się ponownie dotknąć jej rąk. Z przerażeniem wymalowanym na twarzy oglądała świeże i nieco starsze rany. - Posłuchaj...jeżeli on cię do czegokolwiek zmusza to...

- Nie, nie, nie,  - Michelle pokręciła głową - my po prostu tak...lubimy.
Wyplątała swoje mocno obtarte ręce, jak gdyby nigdy nic.

- Wy czy tylko on?

- Przestań do cholery, Hudson zabierze mi Jimiego. Nie mogę niczego zrobić dopóki nie znajdę pracy - mówiła, patrząc prosto w zielonkawe oczy.

- Pomogę ci ją znaleźć, ale - chciała powiedzieć coś jeszcze, lecz do pokoju wszedł Myles i obie zamilkły.

- O, cześć Chelle.
Przywitał ją ciepłym uśmiechem i popatrzył na swoją ukochaną.
- Przeszkodziłem w czymś? - zapytał.

- Tak.

- Nie, właśnie miałam wychodzić – odparła Chelle, wstając na równe nogi. - Dokończymy później - wyszeptała, gdy Carrie odprowadzała ją do wyjścia. - Na razie, Myles.

- Uważaj na Hudsona, bo właśnie wrócił z Lemmym - ostrzegł ją na koniec.
               Tuż przed przekroczeniem progu apartamentu głęboko odetchnęła. Na kanapie siedział Kilmister, popijając whiskey z kryształowej szklanki.

- Michelle! Chodź tu, kochanie. Napijemy się, co? - Starszy mężczyzna na początku wydał się całkiem miły. Podeszła więc do wąskiej kanapy i ostrożnie usiadła w drugim końcu. Przeraziła się, gdy spojrzała w jego oczy. Miał koszmarnie rozszerzone źrenice. Szybkim ruchem naciągnęła sukienkę na odsłonięte kolana i odebrała swojego drinka. Lemmy dość energicznie przysiadł na twardej sofie, przez co oblała kremową sukienkę brunatnym trunkiem.

- Ups! Przepraszam! - powiedział, patrząc wprost na jej biust. Nagle położył dłoń na zgrabnym kolanie. - Ile on ci płaci?

- Słucham? - Oburzona, odsunęła się jeszcze dalej.

- Nie oszukujmy się... taka młoda kobieta i już mężatka? - zapytał, napierając na nią swoim ciałem.

- Nie dotykaj mnie! - Chciała krzyknąć, kiedy położył dłonie na jej pełnym biuście, lecz skutecznie zatkał jej usta żarliwym pocałunkiem. - Złaź ze mnie! - pisnęła, starając się zepchnąć ciężkiego ćpuna. Oczy znów zaszły jej łzami, gdy poczuła jego dłoń na gołym udzie. Ponownie głośno krzyknęła i w końcu ciężar ustąpił.

- Wyjdź stąd.

- Ale stary, no bez przesady, chciałem tylko...

- Wyjdź stąd! - Hudson wrzasnął i wypchnął bruneta za drzwi. Kobieta zwinęła się w kłębek na małej, niewygodnej sofie. - Już w porządku - szepnął Saul. Tak dawno nie mówił do niej takim tonem. Otworzyła oczy i owinęła ręce wokół jego klatki piersiowej.

- Ja zrobię wszystko, ale tylko z tobą... - wyszlochała, wywołując mały uśmiech na jego twarzy. - Ty byś mi tego nie zrobił, prawda? - Była tak przestraszona, że nie zwracała już uwagi na wspomnienia z poprzedniej nocy. Jednak on potrafił kłamać równie pięknie jak ona. Usiadł na kanapie i mocno ją obejmował. Zupełnie zapomniała jak to jest być przez kogoś kochaną.

               Świeżo upieczony tatuś siedział na drewnianym krześle, wymoszczonym miękką pianką i podziwiał swoją maleńką Shannon. 5 sierpnia na świat przyszła wymarzona córeczka państwa Adlerów. Oboje nie potrafili pojąć się ze szczęścia. Wiedzieli, że zrobią wszystko, by ich ukochane dzieciątko miało czego tylko zapragnie. Blondynka uśmiechała się do wyszczerzonego taty, a Katrin wybierała śpioszki.
- Ciak, już niedługo wrócimy do domku! - blondyn mówił cicho, choć miał ochotę skakać ze szczęścia. Po ponad rocznej kuracji czuł się znakomicie. Dopiero teraz był w stanie dostrzec prawdziwe piękno życia.
- Co powiesz na te? - zapytała urocza kobieta, rozkładając przed mężem jasno różowe śpioszki. 
- Będzie w nich równie piękna jak mamusia, prawda? - zadał pytanie dzieciątku, które powoli zamykało oczka ze zmęczenia. Steven podał dziecko w pieluszce do rąk młodej mamy, a sam z boku patrzył jak cudownie razem wyglądają.
- Katrin, chciałabyś wrócić do Los Angeles? - zapytał całkiem poważnie, kiedy włożyła ich dziecko do białej kołyski. Blondynka popatrzyła na wybranka swego serca i z zaskoczeniem wypuściła powietrze z płuc.
- Tak - odparła, zaraz po tym jak na jej twarzy zawitał uśmiech.
               Po dwóch tygodniach zdecydowali się wrócić do Kalifornii. Poczekali aż lekarz wyraził zgodę na lot maleńkiej Shannon i najbliższym samolotem wrócili do Miasta Aniołów. Klucze do domu Adler miał w kieszeni czarnych jeansów i co chwila sprawdzał czy wciąż tam są. Taksówka zawiozła rodzinę na miejsce i wystarczyło kilka chwil, by w końcu mogli poczuć się jak w prawdziwym domu.
               Podczas gdy reszta kolegów, przebywających poza Los Angeles, miała kłopoty, Rose i Stradlin nadrabiali zaległości, czysto przyjacielskie rzecz jasna. Obie rodziny urządziły wspólnego grilla u Izzy'ego i Letty. Podczas gdy pan domu biesiadował wraz z przyjaciółmi, w zupełnie innym zakątku świata Slash przeżywał prawdopodobnie najprzyjemniejsze chwile swojego życia. Tylko Slash, bo Michelle to już inna bajka.

20.08.1996 r. Berlin, Niemcy.

               Jimi leżał na łóżku, mocno przyciskając poduszki do uszu. Nie znosił wieczorów, bo wtedy zawsze było słychać krzyki, płacz, błaganie o to żeby ktoś przestał coś robić, a później pojedyncze jęki. Kilka razy zdarzało mu się płakać, bo wyobrażał sobie naprawdę straszne rzeczy. A że był tylko dzieckiem, nie mógł obronić mamy przed zdenerwowanym tatą, który kiedyś powiedział, że prawdziwi mężczyźni nie płaczą, a on chciał być prawdziwym mężczyzną. Pewnej nocy wymknął się z pokoju, wiedząc, że rodzice przez długi czas nie wyjdą z sypialni. Zastukał do drzwi w innej części korytarza i niecierpliwie czekał aż wujek Myles lub Caroline mu otworzą. Zaspana blondynka, momentalnie się rozbudziła. 
- Skarbie...co ty tu robisz? - zapytała prawie pięcioletniego chłopca, podnosząc go z ziemi.
- Mogę spać z wami? - zapytał ze szklącymi się oczkami. 
- Oczywiście.
Cmoknęła go w czoło i zaniosła do małego pokoju. Myles chrapnął kilkakrotnie czym wywołał śmiech u kobiety i dziecka. - Postaraj się go nie obudzić, dobrze? - wyszeptała, sadzając malca na środku łóżka. Jimi ostrożnie wsunął nóżki pod kołdrę i czekał aż Caroline położy się obok niego. Kiedy już to uczyniła, bez zastanowienia wtulił się w jej ciało, tak jakby przytulał się do mamy.

               Hudson drażnił się z całym jej ciałem, wodząc lodem po jej skórze. Jęknęła przeciągle, gdy po raz kolejny poczuła w sobie zręczne palce gitarzysty. Metalowe kajdanki obejmujące jej nadgarstki były przymocowane do ramy łóżka, oczy przewiązane białą bandaną, a usta miażdżone wargami Mulata. Bolało, ale nie miała możliwości wypowiedzenia ani jednego słowa. Znów płakała, lecz to było już na porządku dziennym. Nagle Saul wyswobodził jej ciało, natychmiast zsunęła chustę z oczu i nieprzytomnym wzrokiem omiotła całe pomieszczenie. Z łazienki dochodziły odgłosy prysznica. Chelle sięgnęła po telefon i myląc cyferki, w końcu ułożyła odpowiedni numer. 
- Tak? Halo? Haaaalo?
- Kate? - wyszeptała, czując nieprzyjemną suchość w gardle.
- Tak, ale kto... Michelle? - zapytała wesoło, słysząc pociągnięcie nosem.
- Katie, przepraszam, że taka byłam... - powiedziała łamliwym głosem, czekając na reakcję przyjaciółki.
- To ja powinnam przeprosić. Widzę, że nie miałam racji. - Te słowa bolały najbardziej. - Swoją drogą świetnie wyglądałaś na tej gali w lipcu!
- Kate, bo ja...
- Zaczekaj! Najpierw ja muszę ci coś powiedzieć. Jestem w ciąży! - Była taka radosna, a Michelle mimo to nie mogła cieszyć się razem z nią, nawet przez chwilę.
- Kto dzwoni? - Gdzieś w tle usłyszała głos Letty.
- Michelle - odpowiedziała pani Rose. - A w ogóle czemu tak cicho mówisz? Jesteś chora?
- Co...a tak, strasznie boli mnie gardło. - Wcale nie skłamała. - Muszę kończyć, gratuluję i... pozdrów wszystkich.
Chciała jak najszybciej odłożyć słuchawkę. Krew znacznie szybciej płynęła w jej żyłach. Musiała się komuś wygadać, cholernie potrzebowała kogoś kto by ją wysłuchał. Na pamięć znała jeszcze jeden numer. One obie musiały się komuś zwierzyć.