Rozdział 5. Łowca

***

Bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia.

            Głośny warkot silnika zakłócał nocne życie pustynnych stworów. Wielkie opony terenowego wozu pozostawiły dwa płytkie pasy na piaszczystej drodze. Gwieździste niebo znikało im z oczu z każdym kolejnym kilometrem, który przybliżał ich do zanieczyszczonego miasta.

- Grims, kupiłeś piwo?

- Czy ja wyglądam na idiotę?

- Bez urazy, ale... - Rozbawienie Jima udzieliło się całej reszcie mężczyzn jadących w wielkim Hammerze.

- Jaki to był adres? - siedzący za kierownicą Grimesey szybko zmienił temat.

- Myślisz, że pamiętam?

- Dlaczego rozmawiamy ze sobą tylko przez pytania?

- A dlaczego nie? - Jim zrobił zdziwioną minę, klepiąc kolegę po ramieniu. - Wydaje mi się, że to było gdzieś na obrzeżach Hollywood.

- Dziękuję, dużo mi to pomogło, naprawdę.

- Matt, masz gdzieś kartkę z adresem do Hondo? Może on będzie wiedział, gdzie mieszka nasza piękna rodzinka.

            Och... taaak... właśnie tak... - wyszeptała brunetka, przyciągając swojego mężczyznę jak najbliżej się dało. Blondyn uwielbiał, kiedy lekko wbijała mu paznokcie w plecy. Lizzy doskonale o tym wiedziała, więc starała się robić to z wyczuciem. Musieli kochać się jak najciszej, żeby nie obudzić małej Joan - Co robisz...? - wyszeptała, gdy oderwał się od jej rozpalonego ciała.

- Połóż się na brzuchu - odparł wprost do jej ucha, po czym złożył całusa na zarumienionym policzku.

- Tylko żadnej Kamasutry - zastrzegła, posłusznie obracając się na łóżku. Duff próbował stłumić śmiech, a zaraz potem ułożył się na plecach swojej żony.

- Wygodnie ci? - zapytał półszeptem, wodząc palcem po jej talii. W odpowiedzi brunetka cicho zamruczała. Duff składał delikatnie pocałunki na szyi i plecach kobiety, która co chwilę wzdychała z uśmiechem na twarzy. Po chwili McKagan wsunął dłoń pod brzuch Lizzy. Powoli przesuwał ją w dół, wprawiając swoją piękność w zniecierpliwienie. Jęknęła z rozkoszy, gdy dotknął jej kobiecości.

[...]

- Nie przestawaj - wyszeptała, gdy powoli wyciągał dłoń spod jej ciała.

- Już nie czuję ręki - zaśmiał się cicho, a zaraz potem namiętnie pocałował ją w usta.

            Poruszał się w niej coraz szybciej, lecz tempo jego ruchów wciąż było powolne. Oboje nigdzie się nie śpieszyli. Mieli przecież tak dużo czasu. Jeszcze kilka razy zmieniali pozycję. Dopiero pod koniec Lise narzuciła szaleńcze tempo. Nie mogli wydawać głośniejszych dźwięków, więc każdy jęk tłumili pocałunkiem.

            Stukot metalowego ogrodzenia nie spłoszył paru osób, próbujących dostać się na plac gwiazdy rocka. Taktycznym krokiem w przemyślanym szyku podążali za sobą w kierunku drzwi. Kamienną dróżkę ominęli szerokim łukiem, ukrywając się za pokaźnymi krzakami. Dawno niekoszony trawnik wydawał się nieco podejrzany, lecz buntownicze życie rockmanów stanowiło pewne usprawiedliwienie.

- Ej... światła nigdzie się nie świecą.

- A z tyłu?

- Sprawdzałem. Jest ciemno jak w tyłku Jima.

- Spierdalaj...

- Cholera, nie ma ich?

- A może zajrzymy do sypialni?

- Matt, zboczeńcu! - warknął Jim, lekko popychając go w tył. Mężczyźni w końcu postanowili zadzwonić do drzwi. Nawet kilka kopnięć i krzyków nie zadziałało.

- Zadzwoń do Hondo.

- A może popytamy sąsiadów?

- Dzwoń, nie pierdol - warknął Jim, wciskając telefon do dłoni Matta.

- Hondo, stary skurwielu! (...) A... przepraszam, pani Harrelson. Czy jest gdzieś Hondo? (...) Dziękuję (...) Hondo? (...) No podpadłem (...) Słuchaj, bo jest taka sprawa, jesteśmy w LA i chcieliśmy odwiedzić Sanchez, nie wiesz czy są w domu? (...) Rozumiem, no nic (...) Do zobaczenia.

- I co?

- Wracamy do domu. Państwo milionerzy wyjechali na wakacje pół roku temu i nie dają znaku życia. Grupa zawiedzionych facetów odpoczęła chwilę na tarasie Hudsonów, po czym zniknęła w ciemnych otchłaniach nigdy nie zasypiającego miasta.

            Uśmiech nie znikał z twarzy kobiety przez cały poranek. Już od dawna pragnęła czuć się właśnie tak - w pełni usatysfakcjonowana. Mała blondynka przyniosła biały telefon, gdy uśmiechnięta mama wlewała kawę do kubka w kropki.

- Ciocia dzwoni.

Maleńkie rączki podały kobiecie słuchawkę.

- Która ciocia? - Lizzy zapytała półszeptem, zasłaniając dolną część urządzenia dłonią.

- Ciocia Katrin.

Jej córka uśmiechnęła się uroczo i zajęła swoje ulubione miejsce przy stole.

- Tak? (...) Tak, mam czas (...) Jasne, podjadę po ciebie jutro o 14 (...) Do zobaczenia (...) Pa.

- Wybierasz się gdzieś po południu? - Duff wpadł do kuchni, zrzucając ramoneskę na podłogę.

- Czy ty wiecznie musisz rozrzucać ubrania po podłodze?

- Jak wczoraj rozrzucałem twoje to nie narzekałaś... - Blondyn przyłożył czoło do czoła Lizzy, uśmiechając się zadziornie. Kobieta cmoknęła Duffa w policzek i powróciła do poprzedniej czynności. McKagan zaniósł ramoneskę do szafy w korytarzu, po czym popędził do swojego gabinetu basisty.

            Wczesnym popołudniem Lizzy przeczesała włosy, musnęła usta czerwoną szminką i wyszła z domu, dokładnie zamykając drzwi. Po kilkunastu minutach spotkała się z blondynką o niebieskich oczach, która nieco zdenerwowana bez przerwy spoglądała na zegarek. Przywitały się całusem w policzek i razem wypiły kawę w ulubionej kawiarni.

- O co tak się martwisz? - brunetka spojrzała na Katrin, pocieszająco pocierając jej ramię.

- Sama nie wiem… pamiętam, że wypiłam butelkę wina zanim dowiedziałam się o ciąży.

- Kochana, nie histeryzuj. Wino to nie jakaś wódka czy narkotyki.

- Niby tak. Właściwie to wypiłam tylko dwa kieliszki…

- Więc o nic się nie martw. Maleństwo będzie miało lepsze krążenie  - powiedziała żartobliwie i szturchnęła Kat w bok. Wizyta na oddziale ginekologiczno-położniczym przeminęła pomyślnie. Maleńki chłopczyk już 16 tygodni czekał w brzuszku mamy na swoje 5 minut dla świata. Katrin uważała na siebie tak samo jak podczas pierwszej ciąży, a Steven doskonale wiedział jak jej pomóc.

            Zimny deszcz bez litości chłodził ich ciała. Zrobienie zakupów wydawało się proste, lecz przyniesienie ich do domu podczas burzy nie należało do najprzyjemniejszych czynności. Oboje mocno mrużyli oczy, brnąc przed siebie w falach lekkiej mżawki. Ograniczona przez mgłę widoczność przyprawiała ich o gęsią skórkę, choć Jimi usprawiedliwił to zjawisko niską temperaturą. Po wejściu do kamienicy w Corringham, gdzie wynajmowali maleńkie mieszkanie, wbiegli po schodach na pierwsze piętro. Wpadając do hallu, dygotali z zimna. Michelle szybko wyciągnęła z szuflady suche rzeczy i kazała przebrać się przemoczonemu synkowi.

- Chcesz herbaty czy gorącej czekolady? - zapytała z kuchni, kładąc dwie torby z zakupami na stole.

- Dwa kubki z czekoladą! - powiedział mały, gdy Chelle zmieniała koszulkę w łazience. Nagle poczuła niewielki zawrót głowy. Złapała ręcznik, jednak ten gładko zsunął się z metalowego wieszaka. Wszystko stanęło we mgle.

- Woda się gotuje! - przytłumiony głos dziecka rozbrzmiewał w jej uszach. Po chwili świst gwizdka ucichł a drzwi do łazienki uchyliły się - Mamo? Co ci jest? - przestraszony maluch podbiegł do kobiety, która ledwo utrzymywała otwarte powieki, siadając na podłodze.

- Nic... Jimi. Nic.

Wzięła głęboki oddech i ostrożnie usiadła pod ścianą.

- Przyniosę ci koc, bo cała się trzęsiesz. - Jim wstał i obrócił się wokół własnej osi. - Albo lepiej idźmy do pokoju - pociągnął ją za dłoń.

            Brunetka powoli wracała do żywych. Jej twarz z każdą minutą przestawała być trupioblada. Wychodząc z łazienki, nie zapomniała zabrać swoich tabletek.

- Już dobrze? - spytał mały, przytulając się do mamy. Michelle uśmiechnęła się przez łzy, zdając sobie sprawę z tego jak bardzo jest potrzebna swojemu dziecku i jak bardzo ona potrzebuje Jimiego.

            Na zewnątrz bezustannie padał deszcz. Nieszczelne okno wpuszczało do pomieszczenia zimny wiatr delikatnie poruszający cienką, gładką zasłoną. Zawinięty w kołdrę chłopiec już od dawna spokojnie spał. Niewielki skrawek miękkiego oparcia zielonego fotela wchłaniał słone łzy zrujnowanej kobiety. Jej dłonie i stopy od dawna pragnęły ciepła. Ona jednak próbowała myśleć o zimnie zamiast o Nim. Nie zasypiała. Chwilami brakowało jej długich włosów, którymi mogłaby przykryć swoje podkrążone oczy. Niestety, niektórych wspomnień nie dało się pominąć. Pamiętała noc, podczas której zdenerwowany Slash uciszał ją, gdy za głośno płakała. Wtedy nauczyła się robić to znacznie ciszej. Spojrzała na zegarek i ciężko westchnęła, ocierając mokre policzki. Bezskutecznie próbowała zasnąć. Jednak On jej na to nie pozwalał.

            Poranne mdłości nawiedzały ją od kilku dni. Ból głowy nie ustawał od kilku miesięcy. Tylko chwilami udawało jej się o nim zapomnieć, ale wtedy dręczyły ją utrudniające oddech ukłucia w okolicach brzucha. Najbardziej obawiała się swoich omdleń. Kilkakrotnie zdarzało jej się tracić równowagę, jednak za każdym razem dzielnie się podnosiła. Nudziły ją łzy. Nudził ją smutek i brak chęci do życia, jednak jeszcze nie umiała temu zaradzić.

            Szukał, wiedząc, że sam sobie nie poradzi. Czuł się zagubiony na kontynencie, o którym nie miał bladego pojęcia. Nie wiedział, w którą ulicę skręcić, by odzyskać rodzinę. A raczej zbudować prawdziwą rodzinę. Bez celu błąkał się po Londynie, starając się przygotować do wielkiej wyprawy na drugi koniec Zjednoczonego Królestwa. Nagle jego wzrok przyciągnęła mała reklama biura detektywistycznego...

- To będzie kosztowało.

- Pieniądze nie grają roli. Zapłacę ile trzeba, ale muszę mieć pewność, że pan ją znajdzie.

- Jak często mam się z panem kontaktować? - zapytał, wpatrując się w sporą ilość banknotów w jego ręku.

- Codziennie. Albo nawet co godzinę - zażądał, przeliczając zielone dolary.

- Na początek proponowałbym udanie się do grafologa. Może odszyfrowałby nieco więcej z tego świstka - Mulat czuł się trochę dziwnie, mając świadomość, że zamierza bezczelnie śledzić swoją żonę. Był jednak gotów poświęcić wszystko co mu zostało dla tej jednej rozmowy.