Rozdział 7. Nie przestawaj wierzyć

Z dedykacją dla Estranged za wzorową aktywność!

(artystyczny wręcz spam ♥)

***

Samotność, prawdziwa samotność bez złudzeń, to stan poprzedzający obłęd lub samobójstwo.

Erich Maria Remarque (Paul Remarque)

                 Dźwięk nieodbezpieczonej broni przeszył ich głowy. Mocno zacisnął powieki, lecz nie poczuł wyobrażonego bólu. Z przyśpieszonym oddechem szeroko otworzył oczy. Patrzył na swoje roztrzęsione dłonie, gdy ona powoli opuszczała powieki, wydychając powietrze przez usta. Szybkim krokiem ruszyła w jego stronę. Sprawnym ruchem wyrwała broń z jego ręki. Wysunąwszy magazynek, roztrzęsionymi dłońmi odrzuciła pistolet z powrotem do właściciela.

- Właśnie dlatego nigdy nie byłoby dobrze. Nie dorosłeś do bycia ojcem mojego dziecka - powiedziała, patrząc na oniemiałego Mulata - Jesteś popierdolonym idiotą - warknęła pod nosem, wracając do budynku. Zerwał się z miejsca i mocno odciągnął ją od drzwi - Puszczaj! - krzyknęła, próbując się uwolnić, jednak on nagle przygwoździł ją do ściany.

- Musisz mi wybaczyć, rozumiesz? Musisz... - patrzył w jej przerażone oczy, nie ukrywając swoich łez.

- Dlaczego ciągle to robisz, do cholery?! - echo jej szlochu jeszcze długo roznosiło się po pustkowiu - Jak możesz tu przychodzić? - zapytała nieco ciszej, bezustannie patrząc w jego oczy.

- Michelle...gdybym mógł jakoś cofnąć czas... - nagle zdał sobie sprawę z tego co się stało. To ona go ocaliła.

- Proszę cię, zostaw mnie... - wyszeptała, odwracając głowę. W jednej chwili puścił jej rozdygotane ciało.

- Przepraszam...- przełknął ślinę i spuścił wzrok, gdy kobieta starała się unormować oddech.

- 5 minut minęło - powiedziała, wycierając policzek wierzchem dłoni.

- Zaczekaj! - jeszcze raz dotknął jej ramienia - Wiem, że miałem już tę drugą szansę, ale chciałbym cię prosić... błagać o wybaczenie - znów upadł przed nią na kolana, chwytając dłoń, lecz kobieta natychmiast ją wyrwała.

- Zostaw mnie. Nie masz pojęcia co przeżyłam. Urodziłam twojego syna. Czegoś ci brakowało? Nie byłam dobrą żoną? Po co wróciłeś do tego gówna? - Mulat rozchylił usta, nie wiedząc co odpowiedzieć. Byli tak blisko siebie. Ich zaszklone oczy wpatrywały się w swoje odbicia.

               Mały Roger siedział na skrzypiących deskach słonecznej werandy, przyglądając się zwinnemu kotu na wysokim drzewie. W palcach ubrudzonych mleczną czekoladą uniósł biały samolocik, udając odgłos pracy silnika.
- Co robisz, Rog? - Kate wyszła na zewnątrz. Usiadła tuż obok syna, okrywając go skrawkiem ażurowego swetra - Ej...co jest? - spytała, widząc smutek na jego twarzy.
- Chciałbym się z kimś pobawić.
- W co chcesz się bawić?
- Nie chcę bawić się z tobą - pani Rose zmarszczyła brwi, odgarniając jasny kosmyk włosów z czoła Rogera.
- A z kim?
- Z Jimim. Z tobą tak się nie da. Jesteś za duża - uśmiechnął się, spoglądając na zaokrąglający się brzuszek mamy.

                 - Mogę zobaczyć Jimiego? Tylko przez chwilę. Ten ostatni raz. Błagam - kilka razy zamrugała, by się ocknąć. Odsunęła się i głośno oddychając, zaprzeczyła ruchem głowy.

- Po prostu odejdź - wyszeptała, zapinając płaszcz do końca.

- Błagam cię, Michelle. To wciąż jest mój syn - dodał, stając na równe nogi. Wiedziała, że jeśli się zobaczą, nie będą chcieli znów się rozstać. Mimo to, bez słowa weszła do budynku. Szybko wbiegła po schodach i chwyciła torbę z podłogi. Z niewielkiej kieszeni wydobyła klucz i włożyła go do zamka.

- Masz 2 minuty. Później po prostu wyjdziesz i znikniesz z naszego życia raz na zawsze. Jasne? - Mulat skinął głową, patrząc w oczy brunetki. Kobieta niepewnie nacisnęła na klamkę i weszła do środka - Jimi, wróciłam - mały zupełnie nie rozpoznawał tego tonu. Oczy Saula zabłyszczały.

- Mamo, kiedy pójdziemy do...Tata?! - pisnął z radości i pędem ruszył w kierunku ojca. Hudson padł na kolana, a mały wpadł prosto w jego szeroko rozłożone ramiona - Wiedziałem, że nas nie zostawisz - powiedział uśmiechnięty malec, kurczowo trzymając się koszuli mężczyzny.

- Jimi… - wyszeptał, ciesząc się jak małe dziecko. Chelle odwróciła wzrok, starając się nie rozczulać nad widokiem obok.

- Kiedy przyjechałeś? - zapytał wesoło, lecz Slash nie odpowiedział. Wpatrywał się w uśmiechniętą buzię dziecka - Tato?

- Szukałem was - wyszeptał, pociągając nosem. Brunetka nie wytrzymała. Szybko przeszła przez całe mieszkanie i skręciła do kuchni.

- Przepraszam Jimi, naprawdę nie chciałem ci tego zrobić - mówił, nie powstrzymując łez.

- Mówiłeś, że… - mały ściszył głos do szeptu - Że prawdziwi faceci nie płaczą - Mulat zacisnął powieki i jeszcze raz mocno przytulił syna.

- Przepraszam, synku.

- Ale za co? - nie usłyszał odpowiedzi - Kocham cię, tato - Hudson po raz kolejny pociągnął nosem. Tym razem jeszcze lekko się uśmiechnął.

- Ja też cię kocham, Jimi. Bardzo mocno. Pamiętaj o tym, bez względu na to co powie mama.

- Zostaniesz już z nami, prawda?

- To nie takie proste...

- Tato! - mały mocniej wtulił się w mężczyznę, a Michelle wróciła do przedsionka.

- Chciałbym zostać - powiedział, patrząc w jej oczy.

- Powinieneś już pójść - Hudson próbował delikatnie odciągnąć od siebie dziecko, jednak mały mocno obejmował jego szyję.

- Jimi…puść - z trudem wypowiedział te słowa. Dobrze wiedział, że to prawdopodobnie ich ostatnie spotkanie.

- Nie zdążyłem Ci nawet pokazać moich obrazków! - powiedział mały, odrywając się od wstającego Hudsona - Zaczekaj tu, dobrze? - Mulat pogłaskał go po główce i uśmiechnął się przez łzy.

- Odprowadzisz mnie? - spytał Michelle, gdy dziecko przegrzebywało stertę rysunków. Kobieta niechętnie skinęła głową.

- Patrz! - zawołał, podając Slashowi kartkę pomazaną kolorowymi kredkami - To ty, ja i mama!

- Mogę to zatrzymać? - wyszeptał, patrząc na rysunek przez łzy.

- Tak - powiedział uśmiechnięty malec, ze zdziwieniem patrząc na rodziców. Gdy brunetka odchrząknęła, Slash spojrzał na nią ze smutkiem.

- Muszę już iść, Jimi.

- Ale zaraz wrócisz, prawda? - oczy dziecka były pełne nadziei.

- Odprowadzę twojego tatę, za moment przyjdę - pocałowała malca w czoło i stanęła przy drzwiach, czekając na Mulata.

- Mama ma rację, posłuchaj...przez jakiś czas... - Slash głęboko westchnął i znów przykucnął przed maluchem - Chyba już się nie zobaczymy - dodał z bardzo poważną miną, czym przeraził swojego potomka.

- Ale... - mały nie rozumiał tego co działo się wokoło - Tatusiu...ja chcę żebyś został - powiedział, mocno obejmując ojca.

- Nie mogę - wyszeptał w odpowiedzi - Kocham cię, Jimi - pocałował malca w czubek głowy i jeszcze raz mocno przytulił. Gdy kobieta zamykała drzwi, poczuł jak jego serce zaczyna bić jeszcze szybciej. Maleńka rączka pomachała mu na pożegnanie. Przytłumiony stukot zamykanych drzwi zsynchronizował się z zamknięciem jego oczu. W milczeniu ruszył w dół klatki schodowej. Dotknął balustrady, zapamiętując każdy krok. Na ostatnim stopniu pociągnął nosem i jeszcze jeden raz obejrzał się do tyłu. Czarne drzwi utkwiły mu w pamięci.

***

O dziwo podoba mi się ten rozdział. Chwilowo jednak sama nie wiem jak poprowadzę dalszą akcję.