Witam pod nową nazwą :)

Sama nie wiem po co publikuję te posty. Chyba dla zabicia czasu, którego i tak mam niewiele.

one-rainy-dream.blogspot.com

Komentarze

  1. Unknown22 lutego 2014 00:45

    O rany. Przyprawilas mnie o mini zawał serca. Czytam sobie spokojnie opowiadanie po raz drugi od nowa, jestem na rodziale 49 i skacowanej Michelle ktorej przygląda się Bach, chce nastepny rozdzial a tu PIERDUUUUT 'Blog został usunięty' odświeżałam kilka razy nie wierząc własnym oczom. W końcu weszlam na Twój profil na bloggerze i trafilam tutaj. Ale ciśnienie nieźle mi skoczylo . Nigdy więcej tego nie rób! Kocham to co piszesz!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Reverie.22 lutego 2014 00:49

      Przepraszam! ;_; Postaram się więcej tego nie uczynić.
      Bardzo dziękuję za przemiłe słowa! xD
      Pozdrawiam!

      Usuń
  2. Paulina22 lutego 2014 14:38

    ZAWAŁ! NIGDY WIĘCEJ TEGO NIE RÓB! Wchodzę na twojego bloga, bo widzę coś o zmianie adresu a tu dupa! Dobrze, że wyszukałam go przez twój profil. Nigdy. Kurde. Więcej. Tego. Nie. Rób.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Reverie.22 lutego 2014 14:59

      Najmocniej przepraszam!
      Obiecuję więcej tego nie robić.
      Teraz tylko boję się o resztę ludności. Co jeśli mnie nie odnajdą i pomyślą, że blog został naprawdę usunięty? :o

      Usuń
    2. Paulina22 lutego 2014 21:21

      Jak komuś zależy to odnajdzie ;) Gdybym z jakiś przyczyn nie mogła wejść na poprawny adres przez twój profil, rozpuściłabym wici po portalach, forach... ewentualnie po prostu googlowała i googlowała aż do skutku ;)

      Usuń
  3. Joanne22 lutego 2014 22:01

    http://myrockstory1234.blogspot.com/2014/02/rozdzia-23.html

    OdpowiedzUsuń
  4. Guns N' Roses forever2 marca 2014 19:50

    Boże!!!! Juz myślałam ze usunęłas bloga!!! Prawie na zawał padam błagam nie rób tak wiecej!!!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 117. Please, don’t touch

Obraz
"Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej. Z tą wiarą lżej im będzie żyć i umierać." ~ Wisława Szymborska            Na sali zaszumiało zdziwieniem. Kobieta spotkała się ze wzrokiem Myles'a, który miał zeznawać wraz z siedzącą tuż obok Caroline. Każdy szeptał sobie do ucha różne rzeczy, a ona chciała jak najszybciej wyjść z sali, w której po raz ostatni miała patrzeć na swojego prawnego męża. Później miało być już tylko dobrze. Stukot jej obcasów wyprzedzał tykanie zegara. - Michelle! - krzyknął Mulat, kiedy po drodze wpadła na kobietę dość drobnej budowy. Nie miała najmniejszego zamiaru się odwracać. Na schodach nieco zwolniła i trzymając się barierki, zeszła na parter. Widziała jak Hudson wychodzi z windy, więc tylko popchnęła drzwi, chcąc uciec niezauważoną. Plany legły w gruzach, kiedy silna ręka mężczyzny objęła chudy nadgarstek. - Zostaw...zostaw mnie! - krzyknęła...
Więcej »

Rozdział 12. Nie martw się, skarbie

"Jesteśmy tak mocno spragnieni uczuć, że dajemy się równie mocno ranić, naiwnie oczekując zmian, które nigdy nie nastąpią. Ludzie nie powrócą. Uczucia się nie umocnią. Znajomości nie odbudują. Po co żyć..."  ~ ABC                   Gruba szyba niemalże wcale nie wpuszczała światła do niewielkiej sali. Białe drzwi przestały bez przerwy otwierać się i zamykać. Wszyscy poczuli niepowtarzalny spokój, którego od tak dawna potrzebowali. Nie było już krzyku i pośpiechu. Mężczyzna siedział tuż obok łóżka, mocno ściskając chudą dłoń w swojej drżącej ręce. - Nie tak to miało wyglądać, Chelle - przytulając czoło do jej nagiego ramienia bacznie obserwował czy nie otwiera oczu. Nie chciał, by nagle kazała mu wyjść. Niepewnie pocałował jej dłoń i głęboko odetchnął. Za parę godzin miał się rozpocząć kolejny dzień, który przyszło mu spędzić obok łóżka. Co kilka chwil ponownie uświadamiał sobie, że to o...
Więcej »

Rozdział 1. Żeglujące statki

           Kręte schody prowadziły do niewielkiego pomieszczenia na półpiętrze. Na ścianach wąskiego korytarza widniały dyplomy oprawione w metalowe ramki. Ciężkie drzwi zamknęły się wraz z głuchym stukotem obcasów za ścianą. Ciemnozielone ściany, duże okna ze szprosami i tapicerowane meble w wiktoriańskim stylu były typowe dla miejsc takich jak to.             Dwie kobiety siedziały naprzeciwko siebie w wygodnych fotelach na mocnych nóżkach. Co jakiś czas spoglądały sobie w oczy. Dało się zauważyć, że jedna z nich z każdym kolejnym pytaniem długo zastanawiała się nad odpowiedzią. W napięciu oczekiwała na niezręczne pytania, których jej towarzyszka zwinnie unikała. [...] - Co wydarzyło się potem? - zapytała blondynka o niesamowicie długich nogach. - Nic - odparła brunetka, wpatrując się w krótko przypiłowane paznokcie. - Absolutnie nic się nie zmieniło? - Było tylk...
Więcej »