Rozdział 6. Ktoś mnie ocalił

Rozdział dedykuję mojej ulubionej czytelniczce, jedynej w swoim rodzaju
Chelle ♥

(na razie dedykacja na blogu, może kiedyś w książce)

***

Ze wszystkich rzeczy wiecznych miłość jest tą, która trwa najkrócej.

Los Angeles 10.11.1996r.

              - Dzień dobry Los Angeles! Moim dzisiejszym gościem jest wokalista zespołu, który wszyscy świetnie znacie. Jakiś czas temu piątka chłopaków zawiesiła działalność. Od kilku dni w mediach grasują plotki o rzekomym powrocie grupy do świata show biznesu. Na ten temat wypowie się lider Guns N’ Roses. Axl, głos należy do ciebie.

- Dzięki. Jasne, że chciałbym aby zespół wrócił do poprzedniej formy. Nie zaprzeczę, że razem z Izzym, Stevenem i Duffem myślimy nad aktywacją działalności, jednak mamy związane ręce. Dopóki Slash nie wyrazi chęci – nie zagramy.

              Rose, zadowolony z płynności swoich wypowiedzi, spokojnym krokiem pokonywał odległość dzielącą siedzibę radia od swojego auta. Przeczesał włosy palcami, poprawił okulary na nosie i wsiadł do kabrioletu. Głęboko odetchnął i chwycił telefon w dłoń. Zanim wyjechał z parkingu, chciał zadzwonić do Slasha. Dobrze wiedział, że na razie w życiu gitarzysty nie ma miejsca na zespół. Cała jego paplanina miała podziałać jak zasłona dymna. Wiedział, że na chwilę uśpił czujność dziennikarzy.

- Slash?

- Rose?

- Gdzie jesteś?

- W Londynie. Nie wiem co robić. Axl, a co jeśli jej tu nie ma?

- Dlaczego mnie się pytasz? Co ja, kurwa, wyrocznia jestem?

- Rose, do chuja pana! Mógłbyś mi jakoś pomóc, a nie tylko drzesz japę.

- Ja drę japę? Wiesz co, spierdalaj. Mam nadzieję, że nigdy jej nie znajdziesz - warknął, rozłączając się.

- Kutas pierdolony, człowiek z dobrego serca… - jego monolog przerwał dźwięk telefonu - Czego?

- Odwołaj to.

- Odwołuję, ale tylko dlatego, że sam chciałbym ją znaleźć.

- Przepraszam - Rose zaśmiał się pod nosem i wygodniej rozsiadł się w fotelu. Z satysfakcją podrapał się po brodzie, słuchając wyjaśnień Mulata.

- Nie wiem co zrobiłbym na twoim miejscu. Prawdopodobnie strzeliłbym sobie w łeb… - zaśmiał się, lecz nie usłyszał żadnego odzewu z drugiej strony - Jesteś tam?

- Ta…mam już dość. Chciałbym to wszystko jakoś odwrócić, ale… - ciężko westchnął - chyba już za późno.

- Nie trać wiary. Jeśli chcesz, to ją znajdziesz.

Corringham 12.11.1996r.

- Chyba na coś trafiłem. Dzisiaj około godziny 15 z biblioteki wyszła kobieta z dzieckiem. Oboje mieli kaptury na głowach, ale sposób zachowania pasuje do pańskiego opisu.

- Jasne, warto sprawdzić każdy trop - odparł Slash, przecierając niewyspane powieki - Załatwi mi pan spotkanie z nią?

- Umowa nie wspomina o ujawnianiu się osobom trzecim - odparł, gasząc jego nadzieję.

- Proszę się upewnić i jak najszybciej dać mi znać - Mulat ciężko westchnął, kończąc połączenie.

Dwa dni później…

- To ona. Może ją pan znaleźć w bibliotece miejskiej lub na Saxon Street 48. Tam najczęściej bywa, niestety nie zdążyłem zdobyć numeru mieszkania.

- Dziękuję - mruknął w pośpiechu. Przez chwilę wyobrażał sobie ich rozmowę. Zastanawiał się co jej powie.

              Nieoświetlony parter kamienicy wydawał się martwy. Tylko wyższe piętro ukazywało znaki życia. Brunet za kierownicą powoli przejechał obok budynku. Młoda dziewczyna w granatowym płaszczu właśnie wchodziła do kamienicy. Slash zaparkował kilka metrów dalej. Głęboko odetchnął, ukrył głowę pod czapką z daszkiem i wysiadł z auta. Przeszedł kilka kroków i obejrzał się do tyłu, nie zatrzymując się. Niepewnym ruchem otworzył jedno skrzydło drzwi. Ciche skrzypnięcie nie przykuło uwagi brunetki szukającej klucza w niedużej torebce. Na początku jej nie poznał. Przeszedł obok, zerkając tylko na numer nad drzwiami. Kobieta zaczęła nerwowo oddychać.

- Michelle...? - wiedział, że poznała go, gdy tylko przekroczył próg. Omal nie zadławiła się powietrzem, gdy stanął tuż obok. Ze strachem popatrzyła w jego źrenice. Jeszcze nie była w stanie powiedzieć słowa. Stali naprzeciwko siebie w grobowej ciszy. Gdy chciał jej dotknąć, krzyknęła

- Zostaw mnie! - na dygoczących nogach przeszła w drugi koniec korytarza.

- Chcę tylko...

- Nie podchodź! - nieznacznie ściszyła ton, mając nadzieję, że Jimi niczego nie usłyszy.

- Maleńka ja...

- Wyjdź stąd! Prosiłam żebyś dał mi spokój! - krzyczała, starając się uciec.

- Ja...

- Zostaw mnie!

- Daj mi coś powiedzieć - jego błagalny wzrok wcale jej nie przekonywał.

- Czego jeszcze chcesz?!

- Chcę tylko porozmawiać - pokazywał otwarte dłonie, próbując podejść nieco bliżej.

- Nie mamy o czym rozmawiać! Wyjdź albo zadzwonię po policję! - wrzasnęła.

- Proszę cię, daj mi 5 minut! - powiedział nieco głośniej, przyprawiając kobietę o gęsią skórkę.

- Chyba sobie żartujesz! Wynocha! - bała się go bardziej niż ognia. Jego wyraz twarzy wciąż przypominał jej tą jedną noc.

- 5 minut! - krzyknął niecierpliwie, stając twarzą w twarz z brunetką. Odsunął się w tył, gdy popędziła go wzrokiem.

- Wyjdziemy na zewnątrz i za 5 minut znikniesz - warknęła. Mulat skinął głową i szybko zszedł na dół.

Dopiero teraz to zauważył. Wyglądała inaczej. Krótkie włosy zupełnie nie pasowały do jej wychudzonej twarzy. Idąc kilka metrów od siebie, wymieniali się krótkimi spojrzeniami. W końcu byli wystarczająco daleko, żeby mieszkańcy kamienicy nie mogli usłyszeć nadchodzącej wymiany zdań.

- Jak się czujesz? - spytał niepewnie, a ona mocno zmarszczyła czoło.

- Jak się czuję?! - wrzasnęła, wskazując na siebie palcem - Świetnie, kurwa, świetnie! - energicznie uniosła ręce do góry - A jak mogę się czuć po tym co mi zrobiłeś? - warknęła, unikając jego wzroku jak ognia.

- Maleńka...

- Nie jestem maleńka. Już dawno powinnam była cię zostawić. Wszyscy mi to mówili, ale ja wierzyłam, że się zmienisz. Do końca myślałam, że wreszcie się obudzisz - wyznała drżącym głosem - Jak zwykle mnie zawiodłeś.

- Boże...błagam cię...ja się zmieniłem - upadł na kolana, nie chcąc dłużej wysłuchiwać jej wyrzutów.

- Nigdy, nawet przez jedną pieprzoną sekundę nie myślałeś o mnie. Od samego początku patrzyłeś tylko na siebie. Już przy pierwszej okazji bezczelnie mnie wykorzystałeś, a ja głupia myślałam, że jesteś taki prawdziwy. Dlaczego nie chciałeś znaleźć sobie jakiejś innej? Mogłeś mieć każdą, więc po jakiego chuja zawracałeś mi głowę?! Mogłabym teraz po prostu wrócić do domu i ugotować obiad normalnemu mężowi, ale TY musiałeś wpieprzyć się do mojego życia! Nie mogłeś od razu powiedzieć, że zależy ci tylko na jednym? Dlaczego przez te wszystkie lata pozwalałeś mi myśleć, że mnie kochasz?! - krzyczała, wyrzucając z siebie nawet najdrobniejsze myśli przy pomocy słabnącego głosu.

- Ja...naprawdę cię kocham!

- Gówno prawda.

- Kocham cię. I wiem, że ty...

- Niczego o mnie nie wiesz. Poza dzieckiem nic nas nie łączy. Zupełnie nic - zmieniała siłę głosu.

- Przestań! Błagam! - ułożył dłonie na swojej twarzy i nie potrafił ich odciągnąć. W końcu dowiedział się czym jest prawdziwy wstyd.

- Ja błagałam cię tyle razy a ty w ogóle nie słuchałeś. Już zapomniałeś co mówiłeś? Będę cię pieprzył dopóki twoja cipka nie zacznie krwawić - pociągnęła nosem, nie hamując łez ani minuty dłużej - Potem... - nie potrafiła mówić dalej.

- Michelle...ja przepraszam za to wszystko…naprawdę nie chciałem…

- A po pogrzebie moich rodziców? Zaciągnąłeś mnie do łóżka. Pamiętasz w jakim stanie byłam dzień wcześniej? Nie. Patrzyłeś tylko na siebie i swojego fiuta - warknęła. Jej oczy nie mrugnęły od kilku minut. Bała się, że jeśli je zamknie, on nagle stanie tuż obok. - Nie potrzebuję cię - wyszeptała, pustym wzrokiem patrząc na jego załamaną postać.

- Ale ja potrzebuję ciebie! Masz prawo mnie nienawidzić, ale proszę cię, daj mi tę ostatnią szansę!

- Nawet się nie ośmieszaj.

- Powiedziałaś, że gdyby nie Jimi to byś została, czyli zależało ci.

- Kłamałam. Dzięki tobie opanowałam tę sztukę do perfekcji.

- Ja nie chciałem...

- Ja też nie chciałam.

- Przepraszam - na te słowa wybuchła głośnym śmiechem, jednocześnie nie przestając płakać.

- Mam ci się teraz rzucić w ramiona? - spytała z kpiną.

- Nie...po prostu...pozwól mi to naprawić - była pewna, że tylko udawał, lecz on poznał w końcu smak swoich własnych łez. Jego serce dygotało w piersi, gdy ona śmiała się w swojej bezsilności.

- Jesteś żałosny - jej mokre policzki błyszczały w świetle jaśniejącej latarni.

- Michelle...ja...maleńka...naprawię to jakoś...

- Jak? Wmówisz mi, że wcale mnie nie zgwałciłeś? - samo to słowo przyprawiało ją o mdłości.

- Przestań! - wrzasnął, zanosząc się szlochem - Zrobię cokolwiek zechcesz, po prostu powiedz. Cokolwiek…

- Wracaj do swojej Kalifornii i pozwól mi normalnie żyć - zażądała, patrząc prosto w jego oczy.

- Nie. Wszystko, ale nie to. Nie mogę cię zostawić.

- Mam tego dość! Rozumiesz?! Zwyczajnie dość! - wreszcie donośnie krzyknęła. Złapała się za głowę, układając wargi w cienką linię i szybko oddychając - Po co tu przyjechałeś? - zapytała, czując blokadę w gardle.

- Przysięgałem, że nigdy cię nie zostawię - znów czuła się uwięziona.

- Nienawidzę cię - wyszeptała, patrząc na niego z mocno zmarszczonymi brwiami.

- Co ja mam teraz, kurwa, zrobić? - zbliżył się, nie mogąc dostrzec jej twarzy w ciemnościach.

- Po prostu odejdź. Choć raz zrób to o co cię proszę - mówiła znacznie ciszej. Jej szeroko otwarte oczy przerażały go do szpiku kości.

- Nie mów tak, błagam…ja… - i on coraz szybciej oddychał. Sięgnął dłonią do wewnętrznej kieszeni kurtki - Przepraszam, że zniszczyłem ci życie. Nie tak miało być - pociągnął nosem - Chciałem dać ci wszystko…ale nie zasługuję na taką kobietę - nieporadnie otarł twarz rozpiętym rękawem flanelowej koszuli - Przepraszam... - wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy.

- Co ty robisz...?

- To jedyne wyjście - dodał, bezustannie patrząc na jej twarz. Przełknął ślinę, przybliżając się do niej. Z każdym krokiem wprzód, ona niepewnie się cofała.

- Wiem, że nie powinienem o nic prosić, ale zrobisz coś dla mnie? - wyszeptał, zerkając na swoje dłonie.

- Odłóż to... - powoli spuścił głowę. Cichy, znajomy dźwięk ocierających się o siebie kawałków metalu przeszył jej umysł.
- Powiesz Jimiemu, że tatuś bardzo go kochał? - szok zaczynał przeistaczać się w czystą histerię. Była zmęczona. Jej ciałem po raz kolejny zawładnął strach. Zacisnęła powieki i powiedziała

- On nie ma już ojca - nie spuszczała z niego wzroku. Z pokerową twarzą patrzyła na jego spuchnięte powieki - Strzelaj. I tak na nic lepszego nie zasługujesz - odwróciła się i szybkim krokiem chciała wejść do budynku.

- Żegnaj...maleńka - była pewna, że on nie jest w stanie tego zrobić. Usłyszała jeszcze cichy szloch i znów na niego spojrzała.

- Zaczekaj! - było za późno, pociągnął za spust.