Rozdział 80. Too bad.

Jakby ktoś chciał poznać świetnego bloga to gorąco polecam:
All Roads Lead To Hollywood
co prawda nie o Guns N' Roses, ale jestem pewna, że nie pożałujecie ;)

No i rozdział pisany na szybko, więc pewnie jest masa błędów!

Przepraszam, że nikogo nie powiadomiłam, znaczy nikogo poza fejsbuczkiem, ale nie miałam czasu, gdyż właśnie dzisiaj miałam to pieprzone bierzmowanie. Teraz już obiecuję, że taka sytuacja się nie powtórzy! xD

***

Michelle

        Płyta się skończyła i najwyraźniej nie zamierzała się włączyć. Slash ponownie wpił się w moje usta. Powoli przyciągnął mnie jeszcze bliżej i zaczął iść.

-Co ty robisz?- zapytałam zdezorientowana.

-Wygodniej będzie w sypialni.- wyszeptał mi do ucha, a ja tylko się zaśmiałam i oparłam głowę o jego ramię. Na szczęście drzwi do pokoju były otwarte, więc nie mięliśmy z nimi problemu. Weszliśmy do środka, ale zamiast wylądować na łóżku, Slash podszedł do szafki pod ścianą i włączył pierwszą lepszą płytę.

-A to po co?- zapytałam, spoglądając, jak nerwowo wkłada płytę do odtwarzacza.

-Żeby sąsiedzi się nie skarżyli, a poza tym będzie jeszcze przyjemniej.- wyznał z uśmiechem i uruchomił urządzenie. Popatrzył mi prosto w oczy i na chwilę cały świat się zatrzymał. Dłońmi błądziłam po jego plecach, wyczuwając każdy wyrzeźbiony mięsień. Usłyszałam doskonale znaną mi melodię. Pierwsze dźwięki Bad Boys Running Wild wypełniły pomieszczenie. Ponownie połączyliśmy się w namiętnym pocałunku. Slash w końcu się ruszył i już po chwili upadliśmy na łóżko. Hudson powoli nakrył nas kołdrą, a ja zaśmiałam się pod nosem. Mulat zaczął całować moją szyję, na początku delikatnie i namiętnie. Potem przyspieszył i językiem zaczął wodzić po całym moim ciele. Drżałam pod wpływem jego dotyku, jakbyśmy robili to pierwszy raz. Przyciągnęłam Mulata jak najbliżej się dało i napawałam się ciepłem jego ciała...

        Około 2:00 zasnęłam otulona ramieniem Slasha. Rano poczułam miłe łaskotanie na plecach, uśmiechnęłam się błogo pod nosem i leniwie otworzyłam oczy. Już miałam się przywitać, kiedy Saul delikatnie pocałował mnie w usta.

-Cześć...mała.- powiedział z wyszczerzem na twarzy, a ja tylko odwzajemniłam uśmiech i położyłam się na brzuchu. Wpatrywaliśmy się w swoje oczy i powoli zbliżaliśmy się do swoich warg. Kiedy delikatnie musnęłam pełne usta Hudsona, Jimi głośno zapłakał. Westchnęłam zrezygnowana i popatrzyłam w oczy Slasha. W jednej chwili wstaliśmy na równe nogi i jednocześnie podnieśliśmy kołdrę, żeby się nią nakryć. Popatrzyłam wrogo na Slasha i pociągnęłam kołdrę w swoją stronę, po chwili przeciągania oboje zaczęliśmy się perliście śmiać.

-Chodź tu...- wydusił Hudson, a ja powoli, trzymając się za brzuch, podeszłam tuż przed jego osobę. Saul wziął dwa końce kołdry w dłonie i otulił naszą dwójkę materiałem. Popatrzyłam z na niego zrezygnowana i pogłaskałam po głowie, jak grzecznego psa. Slash musnął mój policzek i wtedy rozpoczęła się burza mózgów: jak w tym chodzić? -Ja pierdole...- mruknęłam pod nosem i wyplątałam się z kokonu matki natury. Szybko wyciągnęłam z szafki pierwszą lepszą koszulkę Slasha i wystawiłam język w stronę Mulata. Ten patrzył na mnie z miną zbitego psa i nie mógł wydobyć z siebie słowa.

-A miało być tak pięknie...- mruknął i sam owinął się całą kołdrą. Wyszłam z sypialni i pobiegłam w stronę pokoju Jimiego. Płacz się nasilił, więc przyspieszyłam kroku. Kiedy weszłam do środka Jimi niespokojnie poruszał nóżkami. Trochę się przestraszyłam, ale wtedy uruchomił się mój program-medycyna i zaraz doszłam do wniosku, że mały ma silną biegunkę. W mgnieniu oka wyciągnęłam maluszka z łóżeczka i zaczęłam klepać go po pleckach. Po chwili do pokoju wszedł Slash, ubrany w opięte bokserki. Wywróciłam w górze oczami i starałam się nie patrzeć...no właśnie tam.

-Co się dzieje?- zapytał przerażonym tonem, a ja półszeptem wytłumaczyłam mu w baaardzo dużym skrócie, na czym to wszystko polega. Pomijając fakt, iż pewnie połowy nie zrozumiał, podałam mu maleństwo i poszłam poszukać odpowiednich lekarstw dla małego. Wpadłam do kuchni i nastawiłam wodę. Szybko wygrzebałam jakiś środek na biegunkę u dzieci i odpowiednio przygotowałam. Kiedy wróciłam na górę, zza drzwi pokoiku dobiegał cichy, przesłodki śpiew...Slasha. Oszołomiona zdolnościami wokalnymi mojego Mulata weszłam do środka i zauważyłam, że mały spokojnie śpi na ramieniu Saula, a sam Hudson kołysze się po całym pokoju i śpiewa swoją wersję Don't cry. Nie powiem - poruszyło mnie to, ale nie na tyle, żeby wylewać potoki łez. Podeszłam do moich chłopców i pogłaskałam Jimiego po policzku. Spał jak zabity, a Slash delikatnie się uśmiechał. Teraz byłam pewna, że mam na kim polegać...

  

Slash

        Minęły 2 dni. Stan Jimiego jest...fatalny, jednak nie zagraża jego zdrowiu. Wczoraj w nocy musieliśmy wezwać lekarza. Tak cholernie się o niego boję. To maleństwo ma niecały miesiąc! A do tego to nasz synek. Widzę, że Michelle powoli nie daje rady. Staram się jej pomóc jak tylko mogę, ale to i tak za mało. To ona dźwiga to wszystko na swoich ramionach. Wszedłem do łazienki i przemyłem twarz wodą. Zacząłem się zastanawiać, gdzie podziała się moja Michy. U Jimiego jej nie było, więc poszedłem do salonu i kuchni, tam również jej nie zastałem. Podrapałem się po głowie i wiedząc, że mały dopiero zasnął, wyszedłem na dwór. Wtedy zobaczyłem Chelle. Siedziała skulona przy basenie i trzymała ręce na twarzy. Podszedłem do niej trochę szybciej i położyłem jej dłoń na ramieniu. Gwałtownie się poruszyła i popatrzyła mi w oczy. Widziałem na jej twarzy ulgę, ale i świeże łzy na policzkach.

-Michelle...co się dzieje?- zapytałem niepewnie i zacząłem gładzić ją po plecach.

-Jimi...istnieje 30% szans, że ma wrodzoną wadę...po moim dziadku. On może nigdy nie widzieć, rozumiesz?- zapytała, zanosząc się płaczem. Zamurowało mnie. Moje serce przyspieszyło i nie za bardzo wiedziałem co mam teraz robić. Mocno przytuliłem moją brunetkę i nie dałem jej się uwolnić. Jimi będzie zdrowy, ja to wiem. Nie może być inaczej.

-Michy...posłuchaj, nawet jeśli on....jak rzeczywiście okaże się, że ma to coś, to i tak będziemy go kochać, tak samo jak teraz, albo jeszcze mocniej, prawda?- zapytałem pocieszającym tonem, ale głos i tak mi drżał. Brunetka pokiwała energicznie głową, na potwierdzenie moich słów i mocno objęła mnie dłońmi za szyję. Po kilku minutach postanowiliśmy wrócić do domu. Pierwsze kroki skierowaliśmy do pokoju Jimiego. Weszliśmy do środka i usiedliśmy na fotelu, obok łóżeczka. Siedzieliśmy w milczeniu i myśleliśmy nad tym wszystkim co się wydarzyło. Nigdy nie myślałem, że coś może być nie tak. Zawsze wszystko z reguły mi się układało. Bałem się, ale wiedziałem, że bez względu na wszystko ten maluszek w łóżeczku to mój największy skarb.

-30% to nie tak dużo, prawda?- moje myślenie przerwał ledwo słyszalny szept Michelle.

-To bardzo mało.- powiedziałem pewnym siebie tonem i objąłem brunetkę ramieniem. Chelle oparła głowę o moje ramię i tak spędziliśmy kilkadziesiąt minut. Potem chyba zasnąłem...

Izzy

        O kurwa! Ona rodzi! Co?! Jak to, już?!

-Letty! Oddychaj spokojnie! Kochanie wytrzymasz! Jeszcze trochę! Widać główkę!- krzyczałem jak opętany i nie potrafiłem się opanować. Ze szczęścia, ale i ze strachu moje nogi stały się watą cukrową za 2 dolce.

-Izzy...Izzy...Stradlin cholero!- ktoś mocno szturchał mnie w ramię. Nagle pojawiłem się w swoim pokoju. Cały oblany zimnym potem, usiadłem pod kątem prostym na łóżku i szybko oddychałem.

-Rodzisz?!- krzyknąłem, chwytając Letty za ramiona.

-Nie...śpię i tobie też radzę to w końcu zrobić...- zaśmiała się pod nosem i pogłaskała swój okrągły brzuch. Odetchnąłem z ulgą i upadłem na poduszkę. Brunetka położyła się obok i patrzyła mi w oczy.

-Kocham cię...- wyszeptałem z uśmiechem i położyłem dłoń na brzuchu Letty.

-Ja też cię kocham.- wyznała z wielkim wyszczerzem i pocałowała mnie przelotnie w usta. Uśmiechnąłem się po nosem i pozwoliłem się jej we mnie wtulić...

        Rano obudził mnie telefon. Zerwałem się z łóżka, widząc, że Letty ciągle śpi i w mgnieniu oka odebrałem to ustrojstwo.

-Czego?- warknąłem szeptem i spojrzałem z korytarza na Letty, na szczęście się nie obudziła.

-Słuchaj Stradlin, za 2 godziny widzę cię w studiu i zadzwoń do Slasha, bo on coś wydziwia, że nie może przyjść, bo mały źle się czuje, czy coś...- to był Axl.

-Musimy dzisiaj nagrywać? Jest niedziela...- wyznałem znudzonym tonem i spojrzałem w lustro. Zacząłem poprawiać swoją bujną grzywę i tak zleciało 30 minut pierdolenia Rose'a o tym jak ważny jest zespół.

-No, więc za 2h w studio.- rzucił i rozłączył się. Ciśnienie mi skoczyło, ale postanowiłem go po prostu olać. Zaczęła mnie jeszcze zastanawiać jedna rzecz. Co takiego dzieje się z Jimim, że Slash już nie chce przyjść na próbę? Wiem, że zwariował przez tego malucha, ale gdybyście widzieli te jego brązowe oczka i gdybyście mogli usłyszeć śmiech tego malucha, zrozumielibyście w czym rzecz. Wykręciłem numer do Hudsonów i odczekałem kilka sygnałów, nikt nie odbierał. Dzwoniłem może 10 razy, ale wciąż nikt nie odpowiadał, więc dałem sobie spokój. Może nie ma ich w domu, czy coś...

Slash

        Obudził mnie płacz maleństwa, a kiedy tylko się poruszyłem, na moich kolanach spoczęła głowa Michelle. Brunetka gwałtownie się podniosła i spojrzała mi w oczy, wtedy Jimi głośniej zapłakał i oboje, jak na zawołanie, zerwaliśmy się z miejsc. Wyciągnąłem maluszka z kołyski, a Michelle nakryła go maleńkim kocykiem. Strasznie bolał mnie kark, ale nawet o tym nie myślałem. Trzęsłem się ze strachu, na samą myśl o ostatnich kilku dniach. Na szczęście było coraz lepiej, a za 3 dni mamy iść na badania, związane z dziedziczeniem, czy czymś takim. W każdym razie jest czego się bać...

Duff

         Nie wiedziałem co się dzieje, ale to nie wyglądało dobrze. Slash miał wielkie wory pod oczami i chyba nie spał z tydzień, Michelle...w zasadzie to wyglądała tak samo jak jej mąż. Co chwilę zerkali na maleńki fotelik, w którym spał Jimi.

-To może...ja was zawiozę do tego lekarza?- zapytałem niepewnie, ale widząc jak oboje zasypiają, moje wątpliwości zniknęły. Pomogłem parce zapakować wszystko do mojego auta i powoli ruszyłem w stronę szpitala. -To do którego szpitala mam was zawieść?- zapytałem w połowie drogi, żeby tylko utrzymać w miarę luźną atmosferę. Odpowiedziało mi ciche pochrapywanie Hudsona, więc odpuściłem sobie ich wybudzanie. Zatrzymałem auto centralnie przed szpitalem i zacząłem się zastanawiać, jak mam im to przekazać, ale nie musiałem długo myśleć. Sami się obudzili.

-Dzięki stary, jak możesz, to poczekaj na nas chwilę.- powiedział zaspany Slash i pomógł Michelle wydostać się z auta, razem z Jimim. Patrzyłem na nich z niedowierzaniem i zastanawiałem się, czy moje życie też tak będzie kiedyś wyglądało? No bo, nie oszukujmy się, Hudsonowie poszli już o krok dalej, mają dziecko, a moje dopiero w drodze. Czy ja też będę miał takie zsiniałe oczy, a sen będzie moim bogiem? Ale jeżeli Lizzy ma się tak dobrze trzymać, to chętnie zaryzykuję...

Michelle

        Szczęka trzęsła mi się i z zimna, i ze strachu. Na korytarzu było lodowato, ten chłód znacznie nas orzeźwił, praktycznie spełnił funkcję porannej małej czarnej. Czekaliśmy w kolejce, ludzie patrzyli na nas ze współczuciem, no może pomijając tą rudą, brzydką pielęgniarkę, która pieprzyła Slasha wzrokiem. Po chwili drzwi do gabinetu się otworzyły i wyszedł zza nich lekarz w białym kitlu.

-Proszę, państwo najpierw.- powiedział dość miłym tonem i ruchem ręki zaprosił nas do środka. Mocno złapałam Slasha za dłoń i pociągnęłam go w stronę drzwi, chwytając w drugą rękę uchwyt od fotelika. Usiedliśmy na zielonych krzesłach, a siwy doktorek zaczął badać Jimiego. Z każdą chwilą bałam się coraz bardziej.

-No więc...proszę państwa, mały jest....- zaczął powoli i co chwilę zerkał na wcześniejsze wyniki badań. -Jest zdrowy, nie ma patogenów podatnych na zespół Hornera.- powiedział ze szczerym uśmiechem, a my oboje odetchnęliśmy z ulgą.

-To znaczy, że nie zachoruje...?- zapytał niepewnie Slash

-Dokładnie, chyba, że organizm sam wywoła takie objawy, ale to bardzo mało prawdopodobne.- powiedział uspokajająco, a Slash znacznie się rozluźnił. Podziękowaliśmy doktorowi i uradowani wyszliśmy z małym ze szpitala. Duff czekał na nas w aucie, słuchając Sex Pistols. Kiedy zobaczył nasze szczęśliwe twarze, sam się uśmiechnął.

-Co jest?- zapytał w połowie drogi do naszej willi.

-Nic, życie jest piękne Duff.- powiedział Slash i zaczął wesoło podskakiwać na tylnym siedzeniu. Po chwili ujął moją twarz w dłonie i delikatnie cmoknął mnie w usta...

***

Przepraszam, że tak późno, ale nie miałam wcześniej czasu. Przepraszam, że tak krótko, ale idę spać.

Wiedzcie, że was kocham i uwielbiam, szczególnie za te 37 000 wejść! 8D

Wiem, że miał wyjść piękny rozdział, ale to było pisane na szybko. Cud, że w ogóle coś dodaję! Obiecuję poprawić się w przyszłym tygodniu, bo jutro bierzmowanie, więc również nie będzie czasu na pisanie...

Przepraszam jeszcze raz.