Rozdział 81. Bond.

Michelle

             Siedziałam w moim kąciku na dole i zastanawiałam się nad ostatnim rozdziałem mojej książki, która miała okazać się debiutancka. Niecodziennie miałam taką ochotę i wenę na pisanie tych strasznych rzeczy, jak to ujął Slash. Właśnie rozpoczynałam świetny wątek, w którym występować miał wysoki szatyn z czarnymi oczami, który miał być seryjnym mordercą. Nagle całą moją groźną aurę rozpuścił śmiech Jimiego. Natychmiast oderwałam się od komputera i zaczęłam łaskotać maleństwo. Delikatnie wodziłam palcami po brzuszku maleństwa i w końcu mogłam się nacieszyć jego przesłodkim śmiechem.

-Michelle?!- usłyszałam głośny i lekko niecierpliwy krzyk Saula. Nie musiałam nic odpowiadać, bo już po kilku sekundach Mulat wpadł do pokoju, jak burza. -Jiiimi!- powiedział, w tempie błyskawicy zmieniając ton głosu. Zaczął podnosić malucha, robić mu samolociki i wszystko inne, czego tylko Jimi mógł chcieć.

-Coś się stało, czy po prostu stęskniłeś się za rodzinką?- zapytałam z wyszczerzem na twarzy.

-Oba! Letty rodzi!- powiedział z jeszcze większym uśmiechem i pocałował mnie w nos. Stanęłam jak wryta i patrzyłam na roześmianą minę Slasha z wytrzeszczonymi oczami. Spojrzałam na Jimiego i zerwałam się z miejsca.

-No chodźcie! Trzeba tam jechać!- krzyknęłam zakładając buty i zaczęłam się rozglądać za przenośnym fotelikiem. Po kilkunastu minutach udało nam się wsiąść do auta. Trzymałam Jimiego na kolanach, a Slash prowadził auto ze stoickim spokojem.

-No jedź szybciej!- powiedziałam z uśmiechem i popatrzyłam na licznik - 50km/h?! Challengerem?! - powiedziałam donośniej i spojrzałam na niego z politowaniem. Slash zaśmiał się i specjalnie zatrzymał się na pomarańczowym świetle.

-Ładnie wyglądasz kiedy się wkurzasz...- powiedział z wyszczerzoną mordką, a ja uśmiechnęłam się pod nosem.

-Widzisz mały, twój ojciec jest potworem. Twoja ciotka tam rodzi, a on prawi mi komplementy...- powiedziałam z uśmiechem na ustach i zaczęłam łaskotać maleństwo.

-Oj no nie jestem taki zły...chodź tu malutki!- powiedział, a ja popatrzyłam na niego wilkiem

-Jedź! Masz zielone!- powiedziałam zdenerwowana, a Slash natychmiast ruszył. Po kilku minutach przekomarzanek dojechaliśmy na miejsce. -Weźmiesz go? Ja pobiegnę.- powiedziałam robiąc słodkie oczka.

-Patrz mały, teraz to się przymila, a wcześniej to wrzeszczała!- powiedział wesoło, a ja zrobiłam jeszcze słodszą minkę. -Dobra, leć!- dodał po chwili, a ja oddałam mu maluszka na ręce i pocałowałam go w policzek.

Slash

              Patrzyliśmy z Jimim na odbiegającą Michy i razem zamknęliśmy samochód.

-Ahh mały, mówię ci, na kobiety to trzeba cholernie uważać.- powiedziałem, na co Jimi roześmiał się słodko. -To nie jest śmieszne stary! Pogadamy jak dorośniesz. Zobaczysz, że prędzej, czy później trafi się taka cwaniara, która zaciągnie cię do łóżka, potem powie, że jest w ciąży, a wtedy będziesz musiał wiać, albo się oświadczyć.- powiedziałem do bawiącego się moimi włosami maleństwa.

-Slash...to chyba nie są odpowiednie tematy dla półrocznego dziecka...- usłyszałem głos Duffa za plecami. Nerwowo się obróciłem i ujrzałem szczęśliwych McKaganów, idących najwyraźniej w tym samym kierunku co my.

-A cześć! Niech się uczy od małego!- powiedziałem wesoło i z uśmiechem na ustach przywitałem się z parką. Wyglądali na szczęśliwych, więc nie wiedziałem, czy pytać o za słoną zupę. Razem weszliśmy do windy i wjechaliśmy na drugie piętro. Trzeci raz odwiedzam ten sam oddział! Jeszcze tylko dwa razy i na razie koniec. Kiedy weszliśmy na korytarz z daleka było słychać wrzeszczącego Izzy'ego, który kazał Letty przeć. Popatrzyłem na miejsce pod ścianą i ujrzałem rudy łeb, łysą główkę i brunetkę. Wniosek: rodzinka Rose'ów. Podszedłem do nich i popatrzyłem z wyższością na Axla. Zastanawiało mnie, czy on spał w tym miesiącu, ale rozpoznał we mnie przyjaciela, więc jest dobrze. Przynajmniej jeszcze widzi.

-Czeee...pomóż mi łaskawie wstać.- powiedział nagle i złapał się dłonią za odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Zaśmiałem się pod nosem i wyciągnąłem jedną rękę w jego stronę. Kiedy wstał energicznie wygiął się w tył i po głośnym chrupnięciu przywitał się ze mną i z Duffem. Zastanawiałem się, gdzie jest Michelle. Po chwili wyszła z sali z szerokim uśmiechem.

-Stradlin jest ojcem! Brian i Janis! Zajebiście no nie?!- powiedziała rozentuzjazmowana i zdjęła zielony fartuch i czepek. Roześmialiśmy się i zaczęliśmy w myślach gratulować Stradlinom. Niespodziewanie Jimi zaczął płakać, więc bez wahania zacząłem go kołysać, na szczęście się nie zes...znaczy, nie zrobił kupki w świeżo przebraną poduszkę, więc wystarczyło trochę nim po podrzucać. Axl był zahipnotyzowany moimi zdolnościami ojcowskimi i nagle sam zaczął kołysać maleństwo. Podnosił Rogerka w górę i w dół. Oba maluchy były zachwycone, więc na koniec przybiliśmy sobie zwycięskie piątki. Spojrzałem na Jimiego i zaśmiałem się, kiedy tak bardzo przypominał mi...mnie. Jego oczka wciąż były nijakie, ale coś tak czułem, że będą czekoladowe. Pierwsze włoski też były bardzo ciemne. Skóra nie była tak blada jak Rogera, w ogóle to będzie przystojniak po ojcu. Ja to po prostu wiem...

Michelle

              Po kilku godzinach spędzonych ze świeżo upieczonymi rodzicami i płaczącą dwójką bliźniąt, wróciliśmy do domu. Slash napuścił pełną wannę wody i namówił mnie na długą kąpiel. Oczywiście nie potrafił rozstać się z Jimim, więc i jego nie zabrakło. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie, co z tego, że nago, w końcu mały jeszcze nic nie zapamiętuje. Najpiękniejsze było to, że wcale nie bał się wody! Bawiliśmy się z Jimim kaczuszkami, a z radia dobiegał cudowny głos Whitney Houston...

3 miesiące później...

Duff

              Jechaliśmy windą w supermarkecie. Lizzy trzymała się za brzuch i dziwnie marszczyła brwi.

-Duff...ja...JA CHYBA RODZĘ!- krzyknęła nagle

-Baaardzo śmieszne. Chodź do McDonald's, bo zaraz zamkną.- powiedziałem, nie zdając sobie jeszcze sprawy z powagi sytuacji. -ŻE JAK TO RODZISZ?!- krzyknąłem zaniepokojony. -Przecież nawet nie wymyśliliśmy imienia dla małej!- krzyknąłem ciszej, a ludzie w windzie zaczęli interesować się całą sytuacją.

-Duff...teraz to ty sobie ze mnie nie żartuj! Masz mnie natychmiast zawieść do szpitala!- krzyknęła zdenerwowana i mocno chwyciła mnie za nadgarstek. Chyba zaczynałem panikować, bo moje nogi zaczęły się trząść, a szczęka dygotała jak z zimna na Syberii.

-Już kochanie...zaraz będziemy w szpitalu, wszystko będzie dobrze, jak chcesz nazwać naszą maleńką dziewczynkę?- zapytałem, mówiąc coraz mniej pewnie. W końcu winda się zatrzymała, a ja wziąłem Lizzy na ręce i pobiegłem do wyjścia, modląc się w duchy, żeby tylko nie poślizgnąć się na skórce od banana. Moja mała zaczynała drżeć i krzyczeć.Wsiedliśmy do auta, a ja jak to porządny kierowca, zacząłem ustawiać lusterka, zapinać pasy i odpowiednio przesuwać fotel.

-MCKAGAN CHOLERA JASNA URODZĘ TUTAJ, JEŚLI ZARAZ NIE PRZYSPIESZYSZ!- ryknęła z takich echem, że z pewnością usłyszeli ją w Wielkim Kanionie. Automatycznie dodałem gazu i kilka razy pomyliłem hamulec ze sprzęgłem. Z tych nerwów zapomniałem spuścić ręczny i tak przejechaliśmy przez połowę miasta. Pewnie zatarłem silnik, ale teraz się to nie liczyło. W końcu dojechaliśmy na miejsce, był zmierzch, przed 18:00. Nie mogłem się już doczekać tego dnia, a on nastąpił tak niespodziewanie. Nawet nie miałem zaplanowanego harmonogramu w razie rodzenia w supermarkecie! To przyszło do mnie tak nagle i wtedy usłyszałem Joan Jett! Zadowolony z siebie wpadłem bez fartucha na salę porodową i zastanawiałem się dlaczego nie ma tam jeszcze Lizzy...a! Już wiem! Została na korytarzu. Wybiegłem z powrotem do niej i pech chciał, że nie zasznurowałem trampków, zaraz...miałem przecież kowbojki! Kurwa...zawsze coś. Podniosłem się i otrzepałem kolana.

-Kochanie wiem! Joan! JOAN! Podoba ci się?!- krzyknąłem rozentuzjazmowany i chwyciłem Lizzy za dłoń, jednak w odpowiedzi uzyskałem tylko donośny krzyk...

-Tak dobrze! Teraz proszę się postarać! Widać główkę!- po tych słowach starszej blondynki, wszyscy usłyszeliśmy przepiękny płacz dziecka...mojej córki! Lekarka stanęła przede mną, trzymając w dłoniach maleńkie, różowe dziecko.

-Chce pan przeciąć pępowinę?- zapytała z wyszczerzem na twarzy, a ja tylko delikatnie się uśmiechnąłem i...chyba upadłem na ziemię...

Michelle

              Minął miesiąc. Lise i Duff troszczą się maleńką Joan, Stradlinowie mają urwanie głowy z Janis i Brianem. Szef Geffen ubłagał Gunsów, żeby wyruszyli w miesięczną trasę po Stanach. Na początku Gunsi nie chcieli się na nią zgodzić, w końcu jednak Davidowi udało się przekonać cały zespół. Wszyscy zebraliśmy się na lotnisku i czekaliśmy aż samolot będzie gotowy do startu. Niestety nie mogłam zabrać w trasę małego dziecka, podobnie jak Stradlin'owie, McKagan'owie i Rose'owie. Wszystkie dziewczyny zostały w domu, z dzieciakami, tylko Katrin mogła pojechać ze Stevenem.

-Będę tęsknić.- powiedziałam łamiącym się głosem i spojrzałam w oczy Saula. Kiedy zobaczył, że zbiera mi się na płacz, pocałował mnie delikatnie w usta

-Kocham cię.- wyszeptał mi do ucha i pogłaskał Jimiego po główce. -I ciebie też kocham, mały.- dodał weselej i przytulił do siebie maluszka. 

-Dobra chłopcy! Zbieramy się!- krzyknął David, rozczulony naszym pożegnaniem.

-Uważaj na siebie i...dzwoń jak najczęściej.- powiedziałam, prostując rękawek koszulki Hudsona.

-Zadzwonię jak tylko dolecimy.- powiedział uspokajająco i założył sobie na plecy pokrowiec z gitarą. Delikatnie pocałował mnie w policzek i ruszył przed siebie. Letty podeszła do mnie i wyciągnęła ręce w stronę Jimiego. Delikatnie jej go podałam i patrzyłam na oddalającą się sylwetkę Slasha. Nagle gwałtownie zawrócił i podbiegł do mnie. Wpił się w moje usta, mocno mnie do siebie przytulając. Po chwili odsunął się na kilka centymetrów, a ja oblizałam wargi, przymykając powieki.

-Idź już.- wyszeptałam, otwierając oczy i ujrzałam lekki uśmiech na twarzy Mulata...

Kilka dni później.  

            Siedziałam z Jimim w jego pokoju i grałam Stairway to Heaven. Doszłam do wniosku, że to będzie najpożyteczniejsza rzecz jaką mogę teraz robić. Mały leżał na materacu i bacznie mi się przyglądał. 

-Tata...- powiedział pod nosem. POWIEDZIAŁ?!

-Co?! Powtórz to malutki! Proszę!- powiedziałam, zrzucając gitarę na podłogę.

-Tata. Mama!- powiedział wesoło i zaśmiał się uroczo. Bawiliśmy się przez całe popołudnie, aż w końcu zadzwonił telefon. Akurat siedziałam w kuchni, więc miałam go w zasięgu ręki.

-Tak?- powiedziałam z wielkim wyszczerzem na ustach

-Tęsknię.- to był Slash. Uśmiechnęłam się do słuchawki i zaczęłam nawijać sobie kabel na palec.

-Jimi powiedział pierwsze słowo!- powiedziałam uradowana i usłyszałam ciężkie westchnięcie.

-Tak cholernie chciałbym teraz z wami być...- powiedział ze smutkiem. -A co powiedział?- dodał znacznie weselej.

-Najpierw tata, a potem mama!- powiedziałam radośnie i usłyszałam cichy śmiech Slasha po drugiej stronie.

-Kocham cię, wiesz?- zapytał, a ja wyobrażałam sobie jaką ma teraz minę.

-Też cię kocham Saulie. Kiedy wracacie?- zapytałam, starając się nie zrobić z tej rozmowy seksu przez telefon. 

-Za 22 dni.- odpowiedział ze smutkiem, a ja spojrzałam w dół. -Co robisz?- zapytał po chwili milczenia

-Myślę...- wyznałam, siadając na szafce

-O mnie?- zapytał z nadzieję, a ja prychnęłam pod nosem. -To znaczy tak.- dodał z satysfakcją.

-Smutno nam tu bez ciebie.- powiedziałam markotnym tonem.

-Wytrzymajcie jeszcze trochę, może złamię sobie rękę i odwołamy...- zaczął

-Nie!- krzyknęłam stanowczo, a Slash tylko zaśmiał się po drugiej stronie. Po chwili roześmiał się jeszcze głośniej. -Co?- zapytałam niepewnie

-Duff wyjebał się na puszce Coli.- powiedział spokojniej, a ja wybuchłam głośnym śmiechem. -Mówiłem ci już, że uwielbiam kiedy się śmiejesz?- zapytał po chwili, a ja znowu wyszczerzyłam się do cudownego urządzenia. Już miałam zamiar coś powiedzieć, ale usłyszałam płacz Jimiego z góry.

-Przepraszam, ale Jimi...- zaczęłam 

-Słyszę, słyszę, biegnij do niego, a ja i tak muszę kończyć. Jakiś pierdolony wywiad za 20 minut.- powiedział wzdychając, a wstałam na równe nogi.

-Zadzwonisz jeszcze?- zapytałam z nadzieją w głosie.

-No przecież, nie zasnę bez twojego głosu.- wyszeptał tym swoim seksownym tonem, a ja zaśmiałam się cicho

-Kocham cię.- powiedziałam z uśmiechem na ustach

-Ja ciebie też. Wytrzymaj jeszcze trochę.- po tych słowach usłyszałam sygnał przerwanego połączenia. Odłożyłam słuchawkę na miejsce i popędziłam do pokoju Jimiego...

              W nocy zeszłam na dół i usiadłam na kanapie z kubkiem ciepłego mleka w dłoniach. Ciągle myślałam o moim Hudsonie i nawet nie chciałam przestać. Włączyłam radio i ustawiłam jeden z moich ulubionych singli. Nuciłam pod nosem tekst i ustawiałam głośność. Face In The Sand krążyło w moich myślach i nie dawało mi spokoju. Zastanawiałam się nad tym, co moglibyśmy teraz robić. Tak bardzo brakowało mi jego przytulenia, czy chociażby głupiego spojrzenia, nie wspominając już o pocałunkach. Ruszyłam się do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Ukryłam się kołdrą i usiadłam na samym środku łóżka. Wpatrywałam się w mój ukochany napis Hollywood, czekając na ten głupi telefon, aż w końcu zadzwonił. Podniosłam słuchawkę drugiego aparatu, leżącego na mojej szafce nocnej i znowu się rozchmurzyłam.

-Śpisz?- zapytał cichy głos Mulata

-Nie, czekałam aż zadzwonisz.- powiedziałam, chichrając pod nosem.

-Co robisz?- zapytał z zaciekawieniem

-Kładę się na poduszce i owijam kołdrą.- jak powiedziałam, tak zrobiłam. Usłyszałam jęknięcie zrezygnowania i ten piękny tekst:

-Weź już nic nie mów, bo mi stanie.- zaczęłam się śmiać i tak mniej więcej przebiegała nasza każda rozmowa...

***

UWAGA! Nadrabianie zaległości trwa! xD 

AAA! Jaram się! Ponad 40 000 wyświetleń *_* 

No i jeszcze raz, baaardzo was proszę, zajrzyjcie TUTAJ xD (znaczy się Ci, którzy jeszcze nie zaglądali)