Rozdział 66. Death comes at night.

OMG! Ponad 20 500 wyświetleń O.O Zbieram szczękę z podłogi i muszę wam wszystkim podziękować za taki wynik! Normalnie kocham was ludzie! ♥
Dziękuję wszystkim komentującym i czytającym, ale i nie komentującym za odwiedzanie mojego bloga. Dedykuję ten rozdział osobom takim jak:

Lise-Lotte, bad_ass, Magda, Rocket Queen, Karolina , Isbell1012 , Natalie Rose , Wera, Ninde , Beverly Rose Hudson, (Nie)Zboczona, Ay., Bad-Apple, ProblemChild, Mańka, Somebody†, Wiktoria Rose, Nattie, parlay, Sonn, Astra, Dion Adler, Alex Rosie Mckagan, Ewelina ., blood22, Leraje i wszystkim pozostałym (o których zapomniałam, za co przepraszam) za to, że komentujecie, niektórzy wytrwale pod każdym rozdziałem, inni co kilka rozdziałów i za to, że w ogóle to czytacie! ♥ Jeszcze raz dziękuję! xD***

Duff

                  Rano obudziłem się u boku mojej ukochanej Lizzy. Spała z twarzą naprzeciwko mojej i uśmiechała się przez sen. Na dworze lało jak z cebra. Niebo było zachmurzone, a zegarek wskazywał 13:45. Wziąłem do ręki kosmyk swoich włosów i zacząłem łaskotać Lizz po twarzy. Marszczyła czoło i nos na zmianę, wywołując u mnie falę cichego śmiechu. Kiedy nie przestawałem jej łaskotać po policzkach, gwałtownie podniosła głowę zderzając się równocześnie z moją.

-Ała...kurwa...przecież nic wczoraj nie piłam...- wymruczała siadając z zamkniętymi oczami. Cicho się zaśmiałem i masując swoje czoło pocałowałem ją w szyję. Lise odskoczyła jak oparzona i spojrzała na mnie.

-Co ty tu...- zaczęła, a zaraz potem uroczo się uśmiechnęła i rzuciła mi się w objęcia.

-Dobrze ci się spało?- zapytałem najszczęśliwszym tonem na ziemi i cmoknąłem ją w policzek.

-Mhmm...- zamruczała twierdząco i mocno mnie przytuliła. Kilka minut spędziliśmy w takiej pozycji, aż w końcu oboje się od siebie odkleiliśmy.

-Jestem głodna, masz coś do żarcia?- zapytała prosto z mostu, owijając się kołdrą. Prychnąłem pod nosem i patrzyłem na nią z założonymi rękami

-Tak...ostatnio zrobiłem zakupy. Nie musisz się krępować. Śmiało możesz chodzić po domu nago, mnie to nie przeszkadza, serio!- dodałem wesoło i podszedłem bliżej Lizzy. Dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem i szczelniej owinęła się kołdrą. Zaśmiałem się i zostawiłem ją samą w pokoju. Szybko zszedłem do kuchni i otworzyłem lodówkę. Wyciągnąłem pomidory, sałatę, jakąś szynkę i coś do smarowania. Zrobiłem wielki talerz kanapek, a w momencie kiedy nalewałem gorącej wody do kubka z herbatą w kuchni zjawiła się Lise. Była ubrana w długie niebieskie jeansy i moją koszulkę z Ramones. Uśmiechnąłem się szeroko i na nią patrzyłem, aż nagle poczułem jak coś piecze mnie pod stopami.

-Kurwa...- mruknąłem pod nosem i zobaczyłem kałużę gorącej wody na podłodze. Lizzy zaśmiała się i stanęła obok mnie. W tym samym momencie schyliliśmy się, aby pościerać rozlaną ciecz. Popatrzyłem jej w oczy i już prawie pocałowałem kiedy zadzwonił telefon. Lise zaśmiała się słodko i ruchem głowy dała mi znać, że mam iść odebrać. Odwzajemniłem jej szeroki uśmiech i poszedłem po telefon.

-Halo?- zapytałem podnosząc słuchawkę.

-Siema Duff. Lise już doleciała?- zapytał Slash śmiejąc się pod nosem.

-Cześć. No tak doleciała...ej! Zaraz, skąd wiesz?!- zapytałem oburzonym tonem i spojrzałem na niewinne oblicze Lizzy.

-A...tak mi się wydawało, że ją tam do siebie ściągniesz...- powiedział nadal się śmiejąc. -Ale ja nie o tym chciałem...Wpadniecie dzisiaj do nas? Rose i Stradlin chcieli się spotkać tak jak to za dawnych czasów...wiesz takie tam, popierdółki przy kawie.- dodał

-Tak. Jasne, że wpadniemy. Tylko o której?- zapytałem

-Za jakieś 2 godziny, bo muszę jeszcze COŚ z Michelle załatwić.- powiedział, zaznaczając słowo COŚ, a ja usłyszałem ciche -Zamknij się.- ze strony roześmianej Michy.

-No to będziemy około 16:00. Na razie.- dodałem i rozłączyłem się. Lise spojrzała na mnie pytająco, a ja wszystko jej wyjaśniłem.

-Duff...może ja lepiej zostanę, bo to trochę...no głupio mi będzie! Wy znacie się tyle lat, a ja znam tylko ciebie i to nie za długo...- zaczęła ze smutną miną.

-No co ty misiu? Może faktycznie nie za długo cię znają, ale to najwyższy czas się w końcu przełamać.- powiedziałem pewnym siebie tonem i pocałowałem ją delikatnie w usta...

Izzy

                  Za godzinę mamy się spotkać u Hudsonów. Ciekawi mnie, czy Duff przyprowadzi tą swoją Lizz. Wydaje się całkiem fajna, no i chyba nie leci na jego kasę, bo nawet się na nas nie rzuciła kiedy ją odwiedziliśmy. Letty gotowała obiad w kuchni. Kochałem każde danie, które wyszło spod jej ręki. Gotowała jak najwyższej klasy kucharz, nie żeby była kurą domową, czy coś...ale miała do tego talent. Ostatnio uświadomiła mnie, że nie będzie dłużej siedzieć w domu i zaczęła szukać pracy. Oczywiście ją w tym wspieram, ale nie wyobrażam sobie, żeby wychodziła z domu o 8 rano, a wracała wieczorem...
                  Moje medytacje przerwał dźwięk stawianego na stole talerza.

-Smacznego.- powiedziała obrażonym tonem i odwróciła się na pięcie.

-Dzięki...ej co jest?- zapytałem podejrzliwie patrząc na jej oddalającą się osobę.

-Nic. Jedz, bo wystygnie.- dodała i poszła na górę. Jedno jest pewne, nigdy nie zrozumiem kobiet. Szybko zjadłem wyśmienicie pachnące danie i poszedłem na górę wkładając wcześniej talerz do zlewu.

-Letty?- powiedziałem wchodząc na piętro. Nikt nie odpowiedział. -No maleńka...co się dzieje?- zapytałem spokojnym tonem. -Przepraszam...- dodałem, choć sam nie wiem za czemu i wtedy usłyszałem ciche chlipanie dochodzące z sypialni. Ostrożnie odchyliłem drzwi i wszedłem do środka. Letty siedziała na łóżku skulona w kłębek. Wszędzie na około były porozrzucane chusteczki. Zaniepokojony zbliżyłem się do łóżka i usiadłem na brzegu. Kiedy chciałem przytulić brunetkę, ta odsunęła się w drugą stronę i stanęła koło szafki jeszcze głośniej płacząc.

-Powiedz mi co się stało to może jakoś pomogę...bo teraz nie za bardzo wiem o co chodzi, a wiesz przecież, że jestem tylko facetem...- wyjaśniłem jej mój tok myślenia i podszedłem jak najbliżej się dało. -Kocham cię.- dodałem i w tym momencie wszystkie formułki mi się wyczerpały.

-Izzy...- wyszeptała łamiącym głosem i mocno się do mnie przytuliła.

-Tak kochanie?- zapytałem i objąłem ją w pasie czekając na ciąg dalszy.

-Bo my...będziemy mięli dziecko.- powiedziała, a ja zastygłem w miejscu. -Jestem w ciąży.- O kurwa! Letty wybuchła jeszcze głośniejszym płaczem, a ja ciągle analizowałem jej wypowiedź.

-Z kim jesteś w ciąży?!- zapytałem poirytowanym głosem i wtedy dostałem w twarz. -Znaczy! Nie o to mi chodziło! Jesteś w ciąży ze mną to oczywiste...czyli ja...będę ojcem?!- zapytałem, masując bolący policzek.

-Tak...- wyszeptała i już miała zamiar uciec z pokoju, kiedy mocno ją do siebie przyciągnąłem i wpiłem się w jej usta. Na początku brunetka próbowała mnie powstrzymać, ale już po chwili objęła mnie w pasie nogami i pozwalała się dalej całować.

-To cudownie! - krzyknąłem wesoło i ponownie wpiłem się w jej usta. Twarz Letty wyraźnie rozpromieniała, a jej nastawienie w diametralnym tempie zmieniło się na pozytywne.

Slash

                  W końcu wszyscy zebraliśmy się w salonie. No dobra nie wszyscy...brakowało jeszcze Duffa i Lizzy. Wszystkie dziewczyny spiskowały w kuchni, a my rozsiedliśmy się w salonie. Stradlin coś podejrzanie za bardzo się uśmiechał, więc przysiadłem się bliżej niego.

-A tobie co? Szybki numerek w aucie?- zapytałem szczerząc się pod nosem

-Lepiej stary...lepiej.- powiedział śmiejąc się pod nosem, a ja zacząłem się zastanawiać co się jeszcze mogło stać. Moje erotomańskie zamiary zakłócił dzwonek do drzwi. Szybko pobiegłem otworzyć i zobaczyłem w nich nasze dwie zguby.

-No właźcie.- powiedziałem i wciągnąłem obojga do środka. Zanim jednak Lise przekroczyła próg potknęła się o cienką listwę i pociągnęła za sobą Duffa. Blondyn wylądował na niej i po chwili grobowej ciszy wszyscy wybuchli śmiechem. Doszedłem do wniosku, że pasują do siebie, bo Lise chyba jest podobną niezdarą. Tylko, że w jej wykonaniu to całkiem inaczej wygląda. Tak..słodko? Ej zaraz od kiedy ja używam takich słów?! Co to przyszłe ojcostwo ze mną robi... No, ale nie ważne. Parka zebrała się jakoś z podłogi i już po chwili wszyscy siedzieliśmy na kanapach, fotelach i na czym się jeszcze dało.

-Stardlin do chuja powiesz mi w końcu czego tak mordę cieszysz?!- krzyknąłem patrząc na miziającą się na fotelu parę.

-Słuchajcie...bo...- zaczął Izzy i popatrzył na równie uśmiechniętą Letty -Teraz mamy w zespole już trzech przyszłych ojców!- krzyknął uradowany i zaczął tańczyć, tak po prostu. Popierdalał po moim własnym salonie w pozie do walca i próbował utrzymać ramę...Wszyscy siedzieli jak zahipnotyzowani, po chwili wszystkie dziewczyny pisnęły jak na widok metrowego chuja i rzuciły się w stronę Letty. Zaczęliśmy się śmiać i kręcić głowami z niedowierzaniem. Przez dłuższą chwilę składaliśmy Izzy'emu gratulacje. Potem zasiedliśmy ze swoimi kobietami obok siebie i zaczęliśmy szukać jakiegoś filmu w telewizji. Kiedy zatrzymałem się na chwilę w przełączaniu kanałów, na ekranie zagościła stara dobra Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną z 74' roku! To był nasz ulubiony film, znaczy się mój i Michelle. Zawsze lubiła horrory, a ja (pomimo, że miałem po nich koszmary) to i tak udawałem twardego i pozwalałem się jej przytulać za każdym razem kiedy się bała.

-Nie! Bo się porzygam, błagam was przełączcie to!- krzyknęła Adlerowa i popatrzyła na nas błagalnym wzrokiem. Głośno westchnąłem i przełączyłem dalej... Mniej więcej w taki sposób spędziliśmy kilka godzin.

Michelle

                  Siedzieliśmy razem w salonie oglądając Star Wars. Steven trzymał na kolanach Katrin i mało co się do nas odzywali, Axl i Kate poważnie wciągnęli się w fabułę filmu, Slash i ja śmialiśmy się właściwie ze wszystkiego, a Stradlinowie wpierdalali popcorn i rozkoszowali się swoim towarzystwem. Było całkiem miło dopóki Axl nie rozpoczął kłótni z Duffem o to, który z nich jest Yodą.

- Jestem za ładny jak na Yodę...ale i tak mógłbym nim być.- powiedział rozmarzony Duff

- Ta...za ładny...dobre sobie...- wtrącił Steven. -Przecież wszyscy widzą, że to JA jestem najładniejszy z całego zespołu!- dodał, a wszyscy, łącznie z Katrin, wybuchli śmiechem.

- Duff przecież jesteś za wysoki na Yodę pojebie!- krzyknął Rose

- A ty za głupi, poza tym Yoda nie był rudy debilu!- tym razem Duff podniósł poprzeczkę. McKagan obejmował rozbawioną Lise i co chwilę całował ją w policzek. Wiedziałam, że jeśli ona go zostawi to totalnie się załamie, ale patrząc na nich, żadne rozstanie się nie zapowiadało.

- Axl jak zgolisz czuprynę to będziesz miał prawo do nazwy Yoda.- wtrąciłam spoglądając na oszołomionego rudzielca.

- A ty jak zmniejszysz cycki - odgryzł się, a ja wystawiłam do niego język.

- Wara od cycków mojej żony!- krzyknął Slash i szczelnie objął mnie ramieniem. Kiedy już prawie rozstrzygnęłam spór, zadzwonił telefon.

- Axl słonko rusz zgrabny tyłeczek i odbierz ten pieprzony telefon - powiedziała błagalnie Kate, ale zanim Rose zdążył odpowiedzieć, ja już byłam przy brzęczącym urządzeniu.

- Halo?- powiedziałam wesołym tonem, podnosząc słuchawkę

- Witaj, Michelle... - coś było nie tak, mówiła strasznie smutnym i ledwo słyszalnym głosem.

- Kate! Czemu dzwonisz o tej porze?- zapytałam zdziwiona, przecież było po północy.

- Chodzi o twoich rodziców - zaczęła niepewnie, a ja w geometrycznym tempie straciłam dobry humor. Przełknęłam głośno ślinę, a moje oczy zaszkliły się - Oni mięli wypadek…i...nie żyją - wybuchła płaczem, a ja straciłam wszystkie siły - Tak mi przykro mała…- dodała, zanosząc się szlochem. Słuchawka wypadła z mojej dłoni i z hukiem uderzyła o ziemię, roztrzaskując się na kawałki. Hałas natychmiast wszystkich uciszył i przykuł ich uwagę. Kiedy powoli przetworzyłam w głowie wszystkie słowa Kate, oparłam się o ścianę plecami i osunęłam na ziemię. Po moich policzkach pociekły łzy.
- Co się dzieje?! - krzyknął Slash, przeskakując przez oparcie kanapy, pokonując ostatnie centymetry dzielące nas od siebie ślizgiem na kolanach. Nerwowo dotykał moich ramion i twarzy, co chwilę ocierając nowo napływające potoki łez - Maleńka, co się stało?- zapytał niepewnie drżącym głosem.

-Moi rodzice…oni…nie żyją - powiedziałam donośniej i zaczęłam uderzać w tors Slasha zaciśniętymi pięściami - Nie żyją! - byłam bezsilna, nie czułam niczego poza ogromnym bólem psychicznym. Slash szybko objął mnie swoimi silnymi ramionami i uniemożliwił wszelkie ruchy. Wtuliłam się w niego najmocniej jak tylko potrafiłam i płakałam w jego koszulkę. Cała reszta zebrała się wokół.

-To my już może pójdziemy…- Rose powiedział niepewnie. Oderwałam się od Saula i wstałam na równe nogi, ocierając prawy policzek rękawem flanelowej koszuli. Pokiwałam głową na znak, że rozumiem.

-Trzymaj się mała…- powiedział ze współczuciem Axl i już chciał się oddalić, ale mocno go do siebie przyciągnęłam i przytuliłam, tak samo było z pozostałymi, Slash odprowadził ich do drzwi, a ja zostałam na środku korytarza. Kiedy tylko oba skrzydła zostały zamknięte z charakterystycznym trzaskiem, upadłam na kolana, załamując twarz w dłoniach. Teraz, kiedy było dobrze, oni nagle musieli odejść. Slash wolniej podszedł do mnie i przykucnął naprzeciwko, czekając tylko aż się do niego przytulę. Nie musiał długo czekać, rzuciłam się w jego objęcia z taką siłą, że usiadł na podłodze. Płakałam jak jeszcze nigdy wcześniej, siedziałam na Saulu okrakiem i z każdą falą płaczu zwężałam uścisk jeszcze bardziej. Z trudem oddychałam i nie potrafiłam przestać płakać nawet na sekundę. W końcu udało mi się uspokoić oddech. Głęboko wciągałam powietrze nosem i wypuszczałam je ustami. Nie mogłam odciągnąć myśli od widoku rodziców w mojej głowie. Wyobrażałam sobie jak stoję naprzeciwko nich w kolorowych spodenkach w kwiatki. Miałam wtedy 7 lat. Patrzyłam jak tata wyciąga wielkie pudełko zza pleców i podaje mi je. Z dziecięcą energią rozrywam papier i wyciągam pokrowiec z moją pierwszą gitarą wewnątrz. Dokładnie wspominałam każdy szczegół tamtej chwili. Wtedy znowu się rozpłakałam. Jeszcze nie potrafiłam sobie wyobrazić tego, że ich nie ma.

-Chciałam...chcia-łam żeby na-sze dziecko... mia-ło obojga dzia-dków...- wydukałam w falach płaczu i popatrzyłam w smutne oczy Slasha.

-Ciii...nic nie mów, proszę - wyszeptał lekko drżącym głosem wprost do ucha i uspokajająco gładził po włosach. Po kilkudziesięciu minutach uspokoiłam się. Wolniej oddychając, zasnęłam w ramionach Saula.