Rozdział 68. Never gonna be alone.

Michelle

                 Siedzieliśmy w milczeniu. Slash prowadził Challengera jak wariat, jednak mnie to nie przeszkadzało. Podpierałam głowę na ręce i myślałam. Wspominałam niektóre momenty spędzone z rodzicami, nawet udało mi się opanować płacz. Tylko czasem po moich policzkach spływały pojedyncze łezki. Nawet nic nie musiałam mówić, Saul od razu pojechał w kierunku Kansas. Byłam wdzięczna losowi za to, że miałam chociaż jego. Co jakiś czas pociągałam nosem. W końcu postanowiłam przerwać to milczenie, które mimo wszystko nie było uciążliwe. Czasem dobrze jest tak posiedzieć i pomilczeć, można przynajmniej ochłonąć. Wyciągnęłam rękę w stronę radia i włączyłam pierwszy lepszy kanał. Rozbrzmiało Too Late For Love. Moja dolna warga zaczęła drżeć, nie ma co, ja to mam szczęście do takich piosenek w takich chwilach. Slash zauważył, że coś jest nie tak i natychmiast wyłączył radio. Zaczęłam głęboko oddychać. Wdech. Wydech. Wdech...nie rozbecz się znowu. Udało się, posłałam Mulatowi wdzięczne spojrzenie i odwróciłam wzrok. Na dworze świeciło słońce, ulice tętniły życiem, nawet te poboczne. Wszystko na około wydawało się być takie szczęśliwe i bezproblemowe, czułam jakby wszystkie cierpienia tego świata spadły na moje ramiona. Postanowiłam być silna. Po kilkudziesięciu minutach udało mi się zmrużyć oczy...

Slash

                 Michelle zasnęła opierając się o szybę. Starałem się jechać jak najpłynniej, żeby tylko jej nie obudzić. Myślałem nad tym, co zrobiła ta pieprzona blondyna, cała Megan. Dobrze, że nie żyje. Ja się z tego cieszę tylko, że...muszę to jeszcze powiedzieć McKaganowi, a to chyba nie będzie takie łatwe.W każdym razie teraz się tym nie zajmę. Ups...kurwa no taki ze mnie mąż i przyszły ojciec, przecież Michelle nic nie jadła od rana! Zajebiście...ja zresztą też jestem głodny. Zacząłem się rozglądać za najbliższą restauracją, czy przydrożnym barkiem. Po przejechaniu kilku kilometrów mój wzrok utknął na dużym szyldzie. To nie jest czasem ten sam bar motocyklowy, który odwiedziliśmy podczas naszej nocy poślubnej? Tak...to ten. Nie byłem pewien co do zatrzymania się tutaj, ale postanowiłem zaryzykować. Teraz pozostało mi już tylko obudzić Michelle. Pogładziłem ją po wilgotnym policzku i odgarnąłem włosy za ucho.

- Michy...mała...obudź się... - zacząłem szeptać jej wprost do ucha. Brunetka lekko się uśmiechnęła, ale kiedy tylko otworzyła oczy, posmutniała. - Trzeba w końcu coś zjeść.- powiedziałem, nachylając się nad jej twarzą. Pokiwała twierdząco głową i cmoknęła mnie w policzek. Szczerze się uśmiechnąłem i wysiadłem z auta w tym samym czasie co Michelle. Brunetka delikatnie zaśmiała się pod nosem, patrząc najpierw na bar, a później na mnie. Powoli podeszła bliżej i przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy. Michelle ciężko westchnęła i pocałowała mnie delikatnie w usta. Pociągnęła mnie za rękę w stronę wejścia. Kiedy tylko przekroczyliśmy próg budynku uderzyła w nas fala gorąca. Chyba klimatyzacja się zepsuła, na szczęście nie było tu żadnego dymu, a nawet woni alkoholu. Wiele się zmieniło odkąd byliśmy tu ostatnim razem. Za barem stała jakaś cycata blondyna, która chyba mnie rozpoznała, bo od razu uśmiechnęła się zawadiacko. Posłałem jej pełne dezaprobaty spojrzenie i zamówiłem dwa duże dania na gorąco. - Jak się czujesz?- zapytałem, gładząc Michy po plecach. Brunetka starała się uśmiechnąć, ale wyszedł z tego tylko jakiś grymas. Głośno westchnęła i położyła głowę na rękach. Siedziała tak dopóki blondi nie przyniosła dwóch talerzy. Widziałem, że Chelle wcale nie chce jeść, ale zmuszała się do tego, za co byłem jej cholernie wdzięczny. Szybko zjedliśmy obiad i wróciliśmy do auta. - Prześpij się. Czeka nas długa droga. - powiedziałem, odpalając silnik, a Michelle tylko pokiwała głową i ułożyła się na fotelu, przymykając powieki. Co jakiś czas spoglądałem na nią i tak, jadąc przez 5 godzin, czekałem aż się obudzi. Zatrzymałem się na stacji i kupiłem coś do żarcia. Zatankowałem do pełna i ruszyliśmy dalej. Kiedy na niebie zaczynało się ściemniać, Michy się obudziła. Przetarła twarz dłońmi i kilkakrotnie zamrugała oczami. Popatrzyła na mnie i lekko się uśmiechnęła. Potem przeniosła wzrok na niebo, kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle zobaczyłem iskierki w jej oczach. Nagle gwałtownie zamknęła oczy i odwróciła się twarzą do szyby. Położyłem jej dłoń na udzie i miałem ją ochotę mocno przytulić. Brunetka ani drgnęła, nawet na mnie nie spojrzała. Przysunąłem się bliżej i cmoknąłem ją w policzek. Dopiero wtedy zobaczyłem, że jej oczy są całe czerwone i załzawione. Już sam nie wiedziałem, czy powinienem coś powiedzieć, czy po prostu siedzieć cicho i dać jej się wypłakać. Wybrałem drugą opcję i z piskiem opon ruszyłem na zielonym świetle prosto przed siebie. Niebo było jakieś takie inne, a może takie jak zawsze, tylko ja nigdy nie patrzyłem? Jechaliśmy pustą drogą, co kilka mil występowały pojedyncze drzewa. Michelle nerwowo skubała kant swojej koszulki, co chwilę pociągając nosem. Ten płacz chyba przychodził falami. Moja brunetka, trzęsącą się dłonią, włączyła radio. O kurwa...Don't Cry. Wiedziałem, że zaraz wybuchnie. Po jej policzkach poleciały pierwsze łzy. Potem kolejne i następne...

-Zostaw...- wydusiła z siebie, kiedy chciałem wyłączyć radio.

- And please remember that I never lied
And please remember
how I felt inside now honey
You gotta make it your own way
But you'll be alright now sugar
You'll feel better tomorrow
Come the morning light now baby  -

przy tych słowach zaczynała się uspokajać.

Podczas solówki moje palce same poruszały się na kierownicy. Michelle patrzyła przed siebie i cicho płakała. Kiedy tylko piosenka się skończyła, przyciszyłem radio.

- Cii...już dobrze...może na noc zatrzymamy się w hotelu, co? - zapytałem niepewnie, ale przecząco pokiwała głową.

- Ja poprowadzę, a ty się prześpisz. - powiedziała, pociągając nosem w połowie zdania.

- Jesteś pewna, że dasz radę jechać? - zapytałem, zjeżdżając na pobocze. Pokiwała twierdząco głową i spojrzała przed siebie. Niebo było już prawie czarne, nie uśmiechało mi się dać jej prowadzić w takim stanie, ale nie chciałem jej denerwować. Wysiedliśmy z samochodu. Trochę rozprostowałem kości i poszedłem dalej. Minęliśmy się przed maską i wsiedliśmy do auta. Jednocześnie zamknęliśmy drzwi, a Michelle odpaliła silnik i gwałtownie ruszyła. Na szczęście była dobrym kierowcą, więc nie obawiałem się o swoje życie.

- Tata uczył mnie jeździć... - wyznała uśmiechając się pod nosem. Popatrzyłem na jej twarz i nie zobaczyłem łez, tylko radość, taką jak kiedyś. - Pamiętam jak...jak prawie rozbiłam samochód... - zaśmiała się, po raz kolejny pociągając nosem. Uśmiechnąłem się do siebie i popatrzyłem na drogę. Było już kompletnie ciemno, a właśnie jechaliśmy przy lesie. Po obu stronach tylko wielkie drzewa i kompletna cisza. Miałem czas wszystko przemyśleć.

- Ja też chcę tak umrzeć. - wypaliłem prosto z mostu, w końcu zawsze byłem szczery.

- Jak? - Michelle zrobiła zdezorientowaną minę i na ułamek sekundy spojrzała w moją stronę.

- Z tobą - odparłem i wtedy Chelle znacznie zwolniła. Po chwili zatrzymała się na poboczu i popatrzyła mi prosto w oczy. Zaczęła szybciej oddychać i już po chwili uśmiechnęła się, wylewając pojedyncze łezki na jej gładkie policzki. Zbliżyłem się do jej twarzy i niepewnie musnąłem jej usta. Michelle oblizała dolną wargę i przymknęła powieki.

- Obiecaj mi coś - wyszeptała, spoglądając w moje oczy.

- Co zechcesz.

- Przysięgnij na moje życie, że nigdy się nie rozstaniemy. Choćby nie wiem co - rozchyliłem usta w zdziwieniu, lecz natychmiast pokiwałem głową.

- Przysięgam. Nigdy cię nie zostawię - odparłem, trzymając jej dłoń.

- Dziękuję - wyszeptała i wpiła się w moje usta. Po chwili lekko się odsunęła i chwyciła moją dłoń. Położyła ją na brzuchu - Już kopie...- wyszeptała przez łzy, a ja poczułem lekkie stukanie na dłoni. Szeroko się uśmiechnąłem i teraz to po moim policzku poleciała łza. No kurwa, mam syna! Michelle odwzajemniła uśmiech, a ja niechętnie zabrałem dłoń i ruszyliśmy dalej...

Michelle

                 Prowadziłam przez całą noc. Kilka razy zatrzymywałam się na stacji. Slash spał tylko kilka godzin i wciąż chciał żebym to ja odpoczęła, ale byłam zbyt zdesperowana. Chciałam jak najszybciej dojechać do Kansas. W końcu przejechaliśmy pod drogowskazem z napisem "Kansas City 3". Przyspieszyłam i po kilku minutach jechaliśmy przez dobrze nam znane ulice. Na podjeździe stał już inny samochód, więc zaparkowałam po przeciwnej stronie ulicy. Wysiadłam z auta i wtedy uderzyła we mnie fala niepewności. Przecież już od samego widoku na ten dom chce mi się płakać. Po chwili Slash pojawił się obok mnie i mocno chwycił za rękę dodając mi otuchy. Słabo się uśmiechnęłam i ruszyłam w kierunku domu. Z daleka było słychać rozmowy, więc nawet nie trudziliśmy się z pukaniem, w końcu to mój dom. Kiedy tylko przekroczyliśmy próg, wszyscy ucichli. Kate siedziała w salonie, kiedy tylko nas zobaczyła wstała i znalazła się naprzeciwko. Po moim policzku poleciała wielka łza.

- Michelle...- powiedziała łamiącym głosem i ruszyła w moim kierunku. Mocno się przytuliłyśmy i obie płakałyśmy. Poczułam czyjąś dłoń na plecach. To był ojciec Saula. Zaraz potem zobaczyłam jego mamę.

- Przykro nam...- powiedziała pani Hudson i pocieszająco potarła mnie po policzku

- To byli wspaniali ludzie...- powiedział pan Hudson, a ja chciałam krzyczeć. Miałam ochotę rzucić się na łóżko zasnąć i zapomnieć, ale przecież muszę być twarda. Po chwili wokół mnie zaczęło się zbierać coraz więcej osób. Mówili jak bardzo im przykro i że wszystko będzie dobrze, tylko potrzeba czasu. Po paru minutach ktoś wyrwał mnie z tłumu, był to nie kto inny jak Saul. Niezauważeni poszliśmy do mojego dawnego pokoju. Usiadłam na skraju łóżka i zaczęłam płakać. Saul natychmiast znalazł się przy mnie i mocno przytulił.

- Damy radę...rozumiesz? - zapytał, podnosząc moją twarz na wysokość swojego wzroku. - Razem.- dodał, a ja cicho łkając, wtuliłam się w niego. Po kilku minutach uspokoiłam się i ułożyłam na łóżku. Saul poszedł do łazienki, a ja zasnęłam...

                 Obudziłam się dopiero wieczorem. Na niebie zaczynało się ściemniać. W pokoju nie było nikogo. Poszłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Owinięta ręcznikiem wróciłam do pokoju. Obok łóżka stały nasze obie torby. Wyciągnęłam luźną koszulkę i czarne spodnie, a na stopy naciągnęłam krótkie skarpety. Wyszłam z pokoju i już miałam zamiar zejść na dół, skąd dochodziły głosy Slasha, państwa Hudson i Kate, jednak zanim to uczyniłam, zawróciłam i stanęłam twarzą w twarz z drzwiami do sypialni rodziców. Moja dolna szczęka zadrżała, ale mocno zacisnęłam zęby i weszłam do środka. Przymknęłam powieki i poczułam słaby zapach perfum mojej mamy. Tak rzadko tu przychodziłam, że słabo pamiętałam całe pomieszczenie. Wielkie miękkie łóżko na północnej ścianie, nad nim duży obraz przedstawiający plażę. Obok łóżka dwie niskie i ciemne szafki nocne z małymi lampeczkami na górze. Po lewej stało zdjęcie, na którym byłam z tatą, a po lewej zdjęcie z mamą. Zacisnęłam powieki i odwróciłam głowę. Spojrzałam na szafę i przez chwilę wahałam się, w końcu otworzyłam drewniane skrzydło czemu towarzyszyło głośne skrzypnięcie. Do moich nozdrzy dotarł mocniejszy zapach perfum taty. Przejechałam dłonią po równo ułożonych ubraniach i zatrzymałam się na czerwonym swetrze. Dostał go ode mnie na pierwszy Dzień Ojca jaki pamiętam. Wybierałam go razem z mamą, powiedziała, że będzie mu ciepło w każdą zimę...niestety nie w następną. Zamknęłam szafę i wtedy poczułam jak kolejny rozdział w moim życiu zostaje zamknięty. Coś się tak po prostu skończyło i nie było odwrotu. Z zaszklonymi oczami podeszłam do łóżka i usiadłam na skraju. Zaczęłam wpatrywać się w podłogę. Po chwili zamknęłam oczy i czułam jak ciepłe kropelki powoli kapią na moją dłoń. Kiedy częstotliwość kapania się zwiększyła skuliłam się w kłębek na środku łóżka i zaczęłam cichutko płakać. Zamoczyłam chyba całą narzutę, która posłużyła mi za chusteczkę i wtedy usłyszałam jak drzwi do pokoju się otwierają. Leżałam odwrócona tyłem, więc nie miałam pojęcia kto wszedł do pokoju. Po chwili poczułam dłoń mojego gitarzysty na ramieniu.

- Maleńka czemu siedzisz sama...? - wyszeptał mi do ucha i usiadł obok, delikatnie głaskając mnie po włosach. Pociągnęłam nosem i ciągle płacząc, podniosłam się do pozycji siedzącej. Spojrzałam w oczy mojego Mulata i przysunęłam się do niego.

- Proszę...nigdy mnie nie zostawiaj. - wyszeptałam, cały czas patrząc mu w oczy, a Saul jakby na potwierdzenie tych słów pocałował mnie w usta.

- Nie mam takiego zamiaru. - dodał, a ja wtuliłam się w jego silne ramiona i przymknęłam powieki...

                 Następnego ranka obudziły mnie donośne rozmowy na dole. Przetarłam twarz dłonią i zorientowałam się, że leżę na łóżku w moim pokoju. Powoli zeszłam na dół i zobaczyłam całą ekipę Gunsów. Rozmowy ucichły, a oczy wszystkich skierowane były na dół.

- Bo coś znajdziecie w tej podłodze... - starałam się zażartować i chyba mi się udało, bo wszyscy podnieśli lekko uśmiechnięte twarze. - No chodźcie tu... - dodałam łamiącym głosem i jak na zawołanie, wszyscy ruszyli w moim kierunku. Zaczęli mnie przytulać, głaskać i mówić, że wszystko będzie dobrze w co chciałam wierzyć mimo, że to gówno prawda. Teraz będzie inaczej, ale kto powiedział, że gorzej? Kilka godzin spędziłam z moją rodziną, jaką byli Gunsi i dziewczyny. Mogłam tak bez problemu powiedzieć. Mimo, że żadne geny nas nie łączyły to bez nich moje życie straciłoby sens. Axl, który był cholernie szczery właśnie wtedy kiedy trzeba było, Izzy, który na zawsze pozostanie moim najlepszym przyjacielem, Duff, który potrafi mnie rozweselić nawet w takiej chwili jak teraz, Steven, który pociesza jak nikt inny, ich kobiety, które zawsze służą dobrą babską radą no i Saul, który jest jak oni wszyscy razem i jeszcze więcej. Nie wiem co mnie tak wzięło na takie wyznania, ale teraz czuję się znacznie lepiej. Przynajmniej wiem, że bez względu na wszystko mam w nich oparcie.

- Ja pójdę się chyba przejść...- powiedziałam kiedy siedzieliśmy w salonie i piliśmy gorącą herbatę.

- W taki deszcz...?- zapytała Kate, ale ja tylko kiwnęłam twierdząco głową.

- Poczekaj, pójdę po jakieś kurtki i pójdziemy.- powiedział Saul i już chciał iść na górę, kiedy chwyciłam go za rękę zatrzymując przy sobie.

- Chcę iść sama...- powiedziałam poważnym tonem i popatrzyłam prosto w jego brązowe tęczówki. - Przepraszam, wrócę za parę godzin, ja...po prostu muszę pomyśleć.- powiedziałam i szybkim krokiem wyszłam z domu, narzucając na siebie bluzę z kapturem, czarny płaszcz i zakładając wcześniej jesienne botki. Nie zabrałam z domu parasola, bo po prostu nie myślałam o konsekwencjach spacerów podczas deszczu, jakimi było całkowite przemoczenie. Powoli szłam chodnikiem z ręką w kieszeni i co chwilę wycierałam napływające do moich oczu łzy. Jutro ma odbyć się pogrzeb, ciekawe jak ja mam tam wytrzymać dłużej niż 2 minuty. Po chwili naszła mnie ochota na odwiedzenie mojego ulubionego miejsca, a mianowicie parku zabaw. Tutaj, na szczęście, nic się nie zmieniło. Wszystko było tak samo melancholijne jak zawsze. Podeszłam do huśtawki i dłonią strzepnęłam trochę wody. Usiadłam na lekko spróchniałej desce i zaczęłam nucić pod nosem jaką smutną melodyjkę znaną tylko mnie. Nie ma co...scena jak z dobrego horroru. Pokrzywdzona przez życie dziewczynka siedzi w deszczowy dzień na huśtawce i czeka na cud. Rozmyślałam nad swoim życiem, aż w końcu doszłam do wniosku, że wcale nie jest takie złe. Przecież mam kogoś kto mnie kocha, syn w drodze, a ja się nad sobą użalam i siedzę jak ta wariatka na deszczu?!  O nie! Koniec tego, jeszcze tylko jutro trochę popłaczę, a potem biorę się w garść i podbijam świat...ta...mało entuzjastyczne, ale zawsze jest. Wstałam z huśtawki i zaczęłam iść przed siebie. Wtedy spostrzegłam, że na dworze jest już zupełnie ciemno. Przyspieszyłam kroku i usłyszałam bicie dzwonów w kościele. Odwróciłam się do tyłu i moim oczom ukazał się ogromny gmach zbudowany z czerwonych cegieł, pokryty czarną dachówką i z witrażami w wielkich okrągłych oknach. Postanowiłam wejść do środka. Nie byłam zagorzałą katoliczką, ale takie miejsca budziły we mnie jakieś mroczne odczucia, więc nie omieszkałam i tego odwiedzić. Weszłam do środka i wtedy bicie dzwonów ustało. Spojrzałam w górę i moje oczy mogły podziwiać piękne malowidła przedstawiające jakieś sytuacje z Biblii. Przeszłam przez sam środek kościoła i usiadłam w drugiej ławce. Wpatrywałam się w ołtarz i znowu poczułam ten ból, jaki czuje się po utracie kogoś bliskiego. W moim przypadku dwóch takich osób. Położyłam dłonie na oparciu ławki przede mną i ukryłam w nich twarz. Siedziałam tak dłuższą chwilę, a kiedy się ocknęłam ktoś zaczął grać na organach i ludzi w kościele przybyło. Szybko zebrałam się w sobie i wycierając policzki rękawkiem płaszcza wyszłam z kościoła. Przestało padać, więc lekko podsuszona wróciłam do domu. Już na progu przywitał mnie Saul

- To ma być kilka godzin...kuźwa jesteś cała mokra...chodź, bo się przeziębisz. - z takimi słowami zaprowadził mnie na górę i kazał przebrać w suche ciuchy. Miło było słyszeć jak ktoś się o ciebie troszczy. Potem okrył mnie szczelnie kocem i zaprowadził do salonu, w którym siedzieli wszyscy moi przyjaciele. Usiedliśmy na kanapie, a Saul chwalił się jak to jego synek kopie mnie od środka. Zrobiło się miło i ciepło, teraz tylko brakowało mi rodziców. Mocno wtuliłam się w mojego Mulata. Slash bez przerwy mnie obejmował i całował w policzek albo w czoło. Po kilkudziesięciu minutach cała reszta postanowiła nam dłużej nie siedzieć na głowie i pojechali do wynajętego wcześniej hotelu. Nie protestowałam, bo nagle strasznie zachciało mi się spać. Wróciliśmy do mojej sypialni.

- Chodź pod prysznic. - powiedziałam uśmiechając się delikatnie do Saula. Weszliśmy do łazienki i dość szybko pozbyliśmy się ubrań. Mój Mulat, w jakiś sposób, profesjonalnie podszedł do sprawy i nie nakręcał się w każdej możliwej chwili. Spędziliśmy pod gorącym strumieniem kilkanaście minut, całując się co jakiś czas. Potem wyszliśmy spod prysznica, a Slash okrył nas jednym ręcznikiem. Ponownie pocałowałam go w usta i pozwoliłam mu na wytarcie moich pleców. Założyłam jedną z koszulek Saula i ułożyłam się na łóżku. Po chwili dołączył do mnie mój kudłacz i objął mnie ręką przytulając się do pleców...