Rozdział 58. Shotgun.

 Ten rozdział pisałam głównie z okazji urodzin naszego kochanego Slasha, ale też dla zadowolenia wszystkich was, tak więc Lise Lotte, Bad Ass, Ay, Magda, Problem Child, Rocket Queen i cała reszta, mam nadzieję, że będziecie zadowolone z przebiegu dalszych zdarzeń niniejszym ostrzegam, że to jeszcze nie koniec historii z Megan 8D

No i oczywiście Slashuniowi naszemu życzę wszystkiego najlepszego, jeszcze przynajmniej 200 tak świetnych solówek jak do tej pory, żeby nigdy nie zmienił fryzury i żeby mnie teleportował tam do siebie (razem Bad Ass oczywiście!) do LA w latach 80'-90' <3

xD 

 

 

  

A teraz miłego czytania ;)

***

              Ten dźwięk wszędzie rozpoznam, dźwięk przeładowania MOJEJ broni. Nerwowo odwróciłam się przodem do źródła hałasu i zamarłam. Ujrzałam Megan. Wykręciła ręce Slasha w tył tak, że nie mógł poruszać dłońmi i celowała prosto w jego głowę.

-Megan?! Co ty kurwa robisz?!- krzyknęłam i już chciałam podejść bliżej, ale przesunęła lufę do szyi Slasha, więc natychmiast się zatrzymałam.

-Już dawno powinnam była to zrobić...wsadziłaś mojego ojca do pudła, teraz go zabiłaś, więc odpowiesz za to.- powiedziała i uderzyła Saula w tył głowy. Hudson stracił przytomność i upadł z hukiem na ziemię.

-Możemy spokojnie porozmawiać...jak kobieta z kobietą.- powiedziała i podeszła bliżej, mierząc między moje oczy. -Jak myślisz...Slash zdradziłby cię, gdyby nie pojawiła się wtedy w Detroit ta dziwka?- dodała, patrząc na mnie z uśmiechem. Zmarszczyłam czoło i popatrzyłam na nią pytająco. -Tak, dobrze wnioskujesz, to ja kazałam jej się zająć tym chujem. A pamiętasz może ten artykuł w gazecie? Kto podejrzewałby biedną Megan? Nikt nie przewidział, że tak łatwo wyniosę tyle informacji z tego burdelu. O i jeszcze o jednym zapomniałam! Slash znalazł jakieś narkotyki w waszej łazience, prawda? Tak, to ja je podłożyłam!- dodała, a ja szybkim ruchem wytrąciłam jej z dłoni pistolet i chwytając za koszulkę, rzuciłam nią o blat. Jęknęła z bólu, ale zaraz potem popchnęła mnie na stolik w salonie, który natychmiast się potrzaskał. Podeszła bliżej i podniosła z podłogi broń.

-Nie proszę! Zaczekaj!- krzyknęłam z udawanymi łzami w oczach.

-Na co? Na to aż ten kretyn się ocknie?- zapytała, wskazując ruchem głowy na nieruchomo leżącego Slasha i w tym samym momencie podcięłam ją szybkim kopnięciem. Upadła na ziemię, a ja rzuciłam się na nią. Uderzyłam ją w twarz, a ona oddawała mi pięścią w bok. Przeturlałyśmy się tak, że Megan leżała na mnie, po chwili zrzuciłam ją z siebie. Wstałam i szarpiąc ją za włosy, zmusiłam aby zatrzymała się na kanapie.

-Nigdy więcej nie mów tak o Slashu.- powiedziałam całkowicie poważnym tonem i popatrzyłam na rosnący na jej twarzy cwaniacki uśmiech.

-Michelle! Uważaj!- krzyknął po chwili Saul, a ja obróciłam się w jego stronę i wtedy coś przemknęło tuż obok mojej twarzy. -NIE!- usłyszałam krzyk Slasha i wtedy Megan spanikowała, pomknęła w stronę drzwi do ogrodu. -To jeszcze nie koniec!- krzyknęła i zaraz potem zniknęła w ciemnościach nocy. Chciałam za nią biec, ale nie mogłam, nie miałam siły. Nogi się pode mną ugięły i usiadłam bezradnie na podłodze. Slash podbiegł do mnie jak najszybciej mógł i nerwowo dotykając mojej twarzy trzęsącymi się rękami, zadawał mi pytania -Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? Na pewno wszystko okej?-

-Tak...wszystko jest już dobrze.- powiedziałam słabym głosem i mocno wtuliłam się w Mulata.

-Co to było?- zapytał po chwili, a ja oderwałam się od niego i popatrzyłam mu w oczy.

-Nie wiem...ale ja chyba zabiłam jej ojca.- powiedziałam poważnym tonem, a Slash otworzył usta ze zdziwienia.

-TO był jej ojciec?!- krzyknął po chwili, a ja pokiwałam twierdząco głową.

-Chodź, musimy to opatrzyć.- powiedział dotykając delikatnie rany na mojej szyi. Syknęłam nieznacznie i pozwoliłam mu pomóc mi wstać. Posadził mnie na krześle przed ladą i wyciągnął z pierwszej szafki na górze apteczkę. Nieporadnie wylał na moją szyję chyba połowę buteleczki z wodą utlenioną i po chwili wytarł ranę gazą. Uśmiechnęłam się widząc jak dokładnie to robi

-No co?- zapytał zdezorientowany, kiedy oderwał wzrok od plastra.

-Nic. Gdybym ja tak dokładnie opatrywała rany to już dawno by mnie wywalili.- powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. Kudłacz w końcu się uśmiechnął i cmoknął mnie w usta....

Następnego dnia...

              Dzisiaj jest 23 lipca. Slash ma urodziny, więc postanowiłam zrobić mu jakiś prezent. Obudziłam się około 9:00. Chłopcy mięli próbę o 10:00, więc powoli zwlekłam się z łóżka i poszłam do kuchni. Zrobiłam śniadanie i czekałam aż Saul zjawi się na dole. Wciąż miałam w głowie wczorajsze wydarzenia. Po paru minutach Mulat z uśmiechem na ustach wpadł do kuchni i usiadł naprzeciwko mnie przy blacie. Uśmiechał się jakby zaraz miał wybuchnąć śmiechem, a ja udawałam, że nie wiem jaki dzisiaj jest dzień. Zachowywałam się normalnie.

-Co?- zapytałam, uśmiechając się w podobny sposób.

-Nic, nic...- powiedział i zabrał się za pochłanianie naleśników. -Wiesz, że idziesz ze mną na próbę?- zapytał po chwili.

-Nie. To znaczy...wpadnę później...bo muszę jeszcze jechać do mieszkania. Znalazł się kupiec.- powiedziałam normalnym tonem.

-Serio? Kto taki?- zapytał podejrzliwie.

-Jakiś Michael Lawrence.- rzuciłam obojętnie, przeglądając dzisiejszą gazetę. Slash posmutniał i tylko pokiwał głową na znak, że rozumie. Przez cały poranek mało rozmawialiśmy, starałam się nie spotkać z wzrokiem kudłacza, bo jeszcze bym coś wypaplała.

-To o której będziesz?- zapytał, krzycząc z dołu

-Nie wiem, jakoś po 11:00!- krzyknęłam wesoło i usłyszałam tylko trzask zamykanych drzwi. Zeszłam na dół i poczekałam aż odjedzie. Oderwałam wzrok od okna i pobiegłam na górę. W tempie pioruna ubrałam się w skórzaną kurtkę i jasno niebieskie rurki. Założyłam jeszcze trampki i wygrzebałam ostatnio kupioną koszulkę...ze Slashem. Pomyślałam, że skoro ma dzisiaj urodziny to mogę trochę poprzesadzać. Poza tym byłam jego fanką jako artysty, więc nie korygowało to zbytnio z moim gustem. Wyszłam z domu i przeszłam kilka przecznic dalej w poszukiwaniu postoju taksówek. W końcu odnalazłam cały sznur samochodów. Wsiadłam do jednej żółtej i kazałam się zawieść na odpowiednią ulicę. Kierowca zmierzył mnie wzrokiem i uśmiechnął się promiennie. Po kilkunastu minutach zatrzymał się przed dużym komisem samochodowym. Zapłaciłam mu pospiesznie i wysiadłam z auta. Nad bramą wjazdową wisiał zegar wskazujący 10:45. Odetchnęłam głęboko i weszłam do środka. Mieszkanie sprzedałam wczoraj właśnie Michaelowi Lawrensowi, więc miałam sporo gotówki przy sobie. Weszłam na teren posesji i rozejrzałam się dookoła. Moją uwagę przykuły trzy autka. Czarny Pontiac GTO model z 1969r. - osobiście mój ulubieniec, pomarańczowy Dodge Charger RT z 1970r. i zielony Plymouth Barracuda. Kiedy w zamyśleniu analizowałam osiągi każdego z aut, wybudził mnie głos młodego chłopaka

-Mogę w czymś pani pomóc?- zapytał miłym tonem.

-A tak! Szukam jakiegoś muscle car'a dla męża, czy mógłby mi pan coś doradzić...?- zapytałam nieśmiało, patrząc w zielone oczy blondyna.

-Jasne, tutaj mamy jeszcze Chevrolet'a Chevelle SS z 1970r.- dodał i wskazał palcem na cudowne czerwone auto, uwielbiałam samochody tego typu, po prostu je kochałam. Mogłabym podziwiać je godzinami, jednak nie tym razem, musiałam się szybko zdecydować.

-A coś z Mustangów?- zapytałam, rozglądając się dookoła.

-Shelby GT 500 z 1967r. będzie odpowiadał?- zapytał niepewnie, a ja z uśmiechem na ustach pokiwałam twierdząco głową.

-Co tu się dzieje?- zapytał jakiś stary gruby i brzydki dziad, wychodząc z blaszanego warsztatu.

-Doradzam pani w sprawie kupna samochodu, szefie.- powiedział cicho blondyn i spuścił głowę w dół. Uśmiech zniknął z naszych twarzy i teraz tylko wysłuchiwaliśmy wywodów grubego bruneta na temat kobiecych umiejętności w prowadzeniu aut sportowych. Kiedy powiedział, że nie nadaję się do prowadzenia żadnego z tych aut, zaczęłam się śmiać. Blondyn ledwo hamował wybuch śmiechem, jednak mimo żmudnych starań nie wytrzymał. Szef zmierzył go pełnym dezaprobaty spojrzeniem, ale blondyn tylko jeszcze bardziej się roześmiał.

-Proszę pani...mamy tutaj świetnego Dodge'a Ram.- powiedział grubas i wskazał na pickupa, pokręciłam z niedowierzaniem głową i ciężko westchnęłam.

-Em...Tony, ja chyba wezmę tego Challengera z 1970r.- powiedziałam, patrząc na blondyna i czytając jego imię z plakietki oraz udając, że tego grubego kretyna wcale tu nie ma. Wsiadłam do zielonego auta i poczułam się wspaniale. Od zawsze pasjonowałam się wozami z silnikiem o dużej mocy, tak jak w przypadku tego V8. Wiedziałam też, że Hudson uwielbia to samo co ja, więc pomyślałam, że właśnie Dodge Challenger będzie doskonałym prezentem na jego urodziny...

Slash

              Motocyklem dojechałem do studia, mamy dzisiaj ostatnią próbę przed rozpoczęciem trasy, a do tego Rose wymyślił sobie jeszcze nagrywanie kilku utworów na nową płytę. Cały czas zastanawiałem się, czy Michelle serio zapomniała o moich urodzinach, czy tylko tak dobrze udawała. Tak tak, może to dziecinne, ale zawsze lubiłem obchodzić urodziny. Zwykle dostawałem fajne prezenty. Moje przemyślenia odpłynęły gdzieś daleko, kiedy tylko przekroczyłem próg sali nagraniowej.

-O Slash jesteś!- przywitał mnie wesoło Steven i poklepał po plecach, zdezorientowany stałem na środku pomieszczenia i czekałem na jakąś reprymendę ze strony Rose'a, bo spóźniłem się jakieś 10 minut, a tu nic. Axl tylko uśmiechnął się szeroko i mierzył mnie wzrokiem od góry do dołu.

-Co się tak gapisz?- zapytałem w końcu, ale Axl tylko pokręcił głową i prychnął z zadowoleniem. Uśmiechnąłem się w podobny sposób i usiadłem na fotelu, porywając za sobą mojego podpalanego Les Paula.

-Ej! A gdzie McKagan?- zapytał Steven, rozglądając się za przyjacielem.

-Nie wiem, nie było go wcześniej?- spytał Axl i wziął do ręki kartkę z jakimś tekstem.

-Nie...- powiedział Stradlin, dostrajając swoją gitarę.

-Cześć wszystkim!- powiedziała wesoło Michelle, wchodząc właśnie do pomieszczenia. Przyjrzałem się jej dokładnie, starając się rozgryźć jej zagadkową minę, aż tu nagle mój wzrok przyciągnęła jej koszulka. Zacząłem się śmiać i odłożyłem gitarę na ziemię dając znak Michelle żeby podeszła bliżej.

-Fajna koszulka.- rzuciłem wesoło i patrzyłem na własną twarz. Michelle zaśmiała się i pocałowała mnie delikatnie w usta. Chciałem odwzajemnić pocałunek, ale do pomieszczenia wszedł Duff.

Michelle

              -Kurwa co za kretyn postawił Challengera przed samym wejściem?!- krzyknął, był wyraźnie wkurwiony. Powoli obróciłam głowę i popatrzyłam z przerażeniem na Slasha. Dosłownie sekundę później uśmiechnęłam się słodko i zeszłam z kolan gitarzysty. Pociągnęłam go za rękę w stronę drzwi i nie zwracając uwagi na krzyki Axla, że mamy wracać, pobiegliśmy do windy. Kiedy byliśmy na dole, Slash zwolnił i patrzył na zielonego Dodge'a za szklanymi drzwiami.

-Michelle...?- zapytał z niedowierzaniem, a ja wyciągnęłam z kieszeni kurtki kluczyki i pomachałam mu przed nosem. Mulat pisnął ze szczęścia jak panienka i rzucił się na mnie. -Dziękuję, dziękuję, dziękuję!- krzyczał jak wariat i co chwilę całował mnie w usta. Zaczęłam się śmiać, a Slash w podskokach dobiegł do auta i otworzył je, po czym usiadł za kółkiem. Głęboko wciągnął powietrze do płuc i wysiadł z auta. -Na pewno nie żartujesz...?- zapytał niepewnie, a ja znowu wybuchłam śmiechem. Po kilkunastu minutach zachwycania się samochodem, wróciliśmy do studia. Kiedy weszliśmy do pokoju, wypchnęłam Slasha przed siebie. Mulat został obsypany konfetti, Steven i Axl mięli na głowach kolorowe czapeczki, dziewczyny stały na baczność z dużymi paczkami w rękach, a ich mężowie tuż za nimi. Tylko Duff stał sam, dopiero teraz przypomniałam sobie o Megan. Wszyscy składali życzenia Slashowi, nawet przymknęłam oko na całusy od dziewczyn. Po chwili do sali wszedł Izzy i Letty, trzymali w rękach okrągły tort z napisem Slash i jego podobizną z gitarą w dłoniach. Hudson już chciał zabrać się za cukrową figurkę, ale Letty uderzyła go lekko w palce.

-Zabieraj te łapy!- powiedziała wesoło i razem z Izzy'm pokroili tort. Pierwszy, największy kawałek, razem z figurką dostał Slash. Reszta jakoś się tam podzieliła. Kiedy Axl i Slash rozmawiali ile to już przez 27 lat przeżył, ja podeszłam do McKagana siedzącego ze smutną miną na kanapie.

-Duff...? Co się stało?- zapytałam, mimo, że byłam niemal pewna iż chodzi o Megan.

-Megan...wczoraj wyszła po południu z domu i nie wróciła na noc. Kiedy rano się obudziłem zobaczyłem na poduszce obok to.- powiedział i wyciągnął z kieszeni list...

***

No to macie już ten rozdział i takie info teraz, jak wiecie są wakacje (no wow!) a Michelle też musi odpocząć, więc teraz to właśnie mówię - wyjeżdżam sobie na wakacje, nowe rozdziały powinny pojawić się w pierwszym tygodniu sierpnia, mam nadzieję, że mnie za to nie zabijecie, ale nie będę miała możliwości dorwania się do kompa, także na razie to jest ostatni rozdział . Dziękuję za uwagę. >:D