High Voltage Tattoo 1.

               Bailey stał przez chwilę z niezadowoloną miną i przyglądał się mojej zajebistej osobie.

- No i czego się lampisz? - krzyknęłam z wyrzutem, a rudzielec energicznie ruszył w moim kierunku.

- Masz z tym kurwa jakiś problem? Co? Nie można się gapić? - zapytał, cwaniak.

- Wypierdalaj. - najlepsza odpowiedź na wszystko, nie ma co.

- Sama wypierdalaj... Głupia suka - burknął pod nosem, a jego słowa podziałały na mnie jak płachta na byka. Zaczęłam iść za nim, zaciskając jednocześnie pięści. Bailey zaczął uciekać, a ja z szyderczym uśmiechem zaczęłam go gonić. Rudzielec miał dobrą kondycję, ale to i tak mu nie pomogło. Po kilku minutach bezustannego krążenia wokół ulicy dopadłam wredną wiewiórę, powalając ją na chodnik. Zaczęła się szarpanina, Will wyrywał mi włosy, a ja z całej siły uderzałam pięściami gdzie popadło. Po chwili namierzyłam jego gacie i zamierzałam uderzyć go w czułe miejsce. Niestety wszystko, kurwa, na marne. Will odleciał w drugą stronę, a mnie odciągnął brunet.

- No ja pierdole! Czy ja nie mogę mu spokojnie wpierdolić?! - krzyknęłam wkurzona tym wiecznym cyrkiem.

- Nie, nie możesz, bo go w końcu zabijesz! - krzyknął Jeff.

- Ej! Ona przecież jest ode mnie słabsza! - krzyknął Bailey i podniósł swoje zaplute cztery litery z ziemi.

- Właśnie, że nie jest. To ty zawsze dostajesz wpierdol, a nie ona, a do tego jest młodsza...- powiedział Isbell bez większych emocji. Zaśmiałam się szyderczo i wbiłam swój laserowy wzrok w ten głupi, rudy łeb. Często miewałam cudowne wizje wykręcenia tego zawszonego łba, czasem udało mi się wcielić je w życie, ale żadnej akcji nie doprowadziłam do końca, gdyż Wielki Obrońca Praw Zwierząt, Jeffrey Isbell, za każdym razem skutecznie mi to utrudniał. Po chwili Will wyminął bruneta i rzucił się w moim kierunku, znowu upadliśmy na ziemię, ale tym razem to on był na górze. Isbell natychmiast rzucił mi się na pomoc i odciągnął rozjuszonego kumpla.

- No ja pierdole! Jak dzieci, kurwa! Jak dzieci....!- krzyknął brunet, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. - A skoro dzieci...to nie wolno im pić...- powiedział chytrze i położył dłonie na swoich bocznych kieszeniach spodni. Nagle naszym oczom ukazała się śliczna butelka taniego wina. Oboje z Willem wiedzieliśmy co to oznacza, więc bez zbędnych ceregieli zbliżyliśmy się do siebie.

- Przepraszam bracie...zachowałam się jak dzieciak, a przecież już nim nie jestem. - powiedziałam, szczerząc się na samą myśl o świeżym alkoholu i położyłam mu dłoń na ramieniu.

- Nie, to ja cię przepraszam. Zachowałem się jak rozpuszczony bachor, a przecież jestem już dorosły...- wyznał, tym swoim idealnie wyćwiczonym tonem.

- No dobra...macie, tylko się nie schlejcie jak to zwykle robicie - powiedział znudzony Jeff i wyciągnął w naszą stronę dwie butelki trunku. Byłam szybsza i zgarnęłam oba szkła, więc rudy od razu zaczął swój wywód.

- Ej kurwa! To nie jest fair! Jeff ona jest tu dzieciakiem, nie ja! - krzyknął czerwony od złości Bailey.

- Angie...na litość boską, sklep jest całodobowy, w każdej chwili możesz iść po kolejną butelkę...świeższą! - powiedział oświecony Jeff, a ja od razu się rozchmurzyłam i wcisnęłam jedną butelkę do ręki Willa. Poszliśmy tam gdzie zwykle - do opuszczonego, prawie całkowicie zawalonego domu, na uboczu miasta. Tylko w tamtym miejscu można było się w spokoju napić. Dla niepoznaki włożyliśmy zielone berety na głowy i zaczęliśmy iść jak podczas musztry. Ludzie uśmiechali się na nasz widok, a my pokonywaliśmy ulice z grobowymi minami. Każde z nas było pogrążone we własnych rozmyślaniach. Ja myślałam o tym jak wrócę dzisiaj do domu. Matka pracuje na noc, więc będę zmuszona zostać sam na sam z tym gburem. Po chwili powróciłam do świata żywych i zaczęłam wspinać się po zdezelowanych schodach.

- Mówię wam, kiedyś to miejsce będzie świątynią zajebistego Jeffreya! - wykrzyknął na całe gardło, a z sufitu posypał się pył. Równocześnie się zaśmialiśmy i zasiedliśmy na swoich ulubionych miejscach. Zaczęliśmy pić, kilka razy trzeba było uzupełnić zapasy, ale to nam nie przeszkadzało. Świetnie się bawiliśmy.

- Kiedyś chciałem być hokeistą....- wyznał Jeff. Na początku nie zajarzyłam, dopiero po kilkunastu sekundach zrozumiałam sens jego wypowiedzi i zaczęłam się śmiać w tak intensywny sposób, że spadłam z mojego pustaka. Niefortunnie wylądowałam na kolanach Isbella...twarzą. To z kolei wywołało salwę śmiechu ze strony Baileya. Wystawiłam tylko język w jego stronę i wygodnie ułożyłam się na kolanach bruneta.

- Ja chciałem zostać księdzem - wyznał Will, a my popatrzyliśmy na niego jak na idiotę.

- No wiesz...jesteś już w chórze kościelnym, więc wystarczy wspiąć się jeszcze kilka szczebli w górę - powiedział Isbell i zaśmiał się pod nosem. - A ty kim chciałaś zostać? - zapytał i położył mi rękę na czole. Spojrzałam na niego jak na idiotę i zaczęłam sobie przypominać moje wizje z dzieciństwa.

- Chciałam malować - powiedziałam dość smutnym tonem, a wtedy znowu zapadła cisza. Jeff był najbardziej trzeźwy z naszej trójki, chyba tylko dlatego, że pełnił rolę naszej niańki. Z rudym od zawsze się nienawidzimy. Nie wiem jak Jeff wytrzymuje z tym tłumokiem, ale szczerze współczuję mu jego towarzystwa.

- Debile...chyba czas się zbierać, w poniedziałek znowu do budy... - wymamrotał Will i spojrzał na naszą dwójkę.

- Wyjątkowo się w tobą zgodzę, tępa pało - powiedziałam spokojnym tonem i podniosłam mój zgrabny tyłeczek z zimnego betonu. Otrzepałam spodnie i wyrzuciłam moją butelkę po winie w krzaki. Zrobiło się zimno, więc zarzuciłam sobie na ramiona kurtkę i pomogłam Jeffowi wstać. Widziałam, że z tą czynnością rudzielec ma problem, więc kiedy już prawie się wyprostował, lekko pchnęłam go w stronę ściany.

- Angie...daj mu w końcu spokój. Widzisz, że się najebał jak świnia - powiedział Isbell znudzonym tonem i pomógł rudej małpie wstać. Największym problemem okazały się schody. Były tak jakby wywrócone do góry nogami, a ja nie umiałam ustalić, czy idę do tyłu, czy do przodu. W końcu, po kilku minutach prób, znalazłam się w bezpiecznej odległości od tego ustrojstwa.

- To ja już pójdę. - zakomunikowałam niepewnie. Jeff tylko skinął głową i westchnął ciężko, widząc, że jego rudy kumpel sam nie dojdzie do domu. Łagodnie uśmiechnęłam się do Jeffa i powoli ruszyłam przed siebie. W głowie miałam tylko szum i rytm do Satisfaction. Zadowolona z siebie szłam dalej, pogwizdując pod nosem. W końcu doszłam pod same drzwi. Westchnęłam głęboko i kilkanaście razy musiałam kopnąć w nie glanem, aby w końcu ten dupek mi otworzył.

- Czego się tłuczesz smarkulo?! - krzyknął zaspany, ale po chwili na jego twarzy pojawił się dziwny uśmiech. - Znowu?! Zasuwaj do pokoju, raz! - krzyknął, a ja posłusznie wbiegłam na górę. Miał chyba wyjątkowo dobry humor, bo nawet mnie nie wyzwał. To dość dziwne, ale tylko wzruszyłam ramionami i zamknęłam drzwi. Dzięki Bogu, że jutro jest sobota! Już czułam, że po tej popijawie głowa mi pęknie. Ostrożnie położyłam się na łóżku i przez chwilę wpatrywałam się w brudny sufit. Westchnęłam ciężko i tylko zdjęłam buty. Nagle poczułam okropne zmęczenie i po prostu zasnęłam.

               Obudziło mnie mocne kopnięcie w stopę. Na początku to zignorowałam. Słyszałam przyjemnie odgłosy kapiącego deszczu na zewnątrz, więc totalnie nie chciało mi się wstawać.

- Wstawaj leniu. - to był Will...BAILEY w MOIM domu?! Zerwałam się z łóżka jak oparzona i wytrzeszczyłam na niego oczy.

- Co ty tu kurwa robisz?! - krzyknęłam na pół osiedla.

- Zamknij się, Jeffa nie było a musiałem gdzieś wyjść...wiesz jak to jest. - wyznał zupełnie innym tonem.

- Liczysz na moją litość? - zapytałam z usatysfakcjonowanym uśmiechem

- Liczę na to, że mnie nie wyrzucisz przez okno... Żeby odciągnąć cię od tych myśli, Isbell dał mi wczoraj Goats Head Soup, więc może... - zaczął mówić, a ja nie wierzyłam, że to ten sam człowiek. Wskazał na półkę, na której faktycznie leżała płyta, a ja wciąż łudziłam się, że on zaraz wyjmie zza pleców tasak. Niestety tak się nie stało. Skinęłam głową na znak, że może włączyć płytę na adapterze i w mgnieniu oka w pokoju rozbrzmiało Dancing With Mr. D. Uśmiechnęłam się pod nosem i zaczęłam nucić. Spojrzałam na zegarek, była już 16:00. Rudzielec usiadł w bezpiecznej odległości ode mnie i wpatrywał się w moje oblicze.

- Jakiś problem? - zapytałam po dłuższej chwili, kiedy jego wzrok mnie totalnie irytował.

- Nie - odpowiedział, a ja znowu nie mogłam rozszyfrować jego zachowania.

- Czegoś ty się nawciągał? Jeszcze wczoraj najchętniej ukręciłbyś mi łeb!- powiedziałam z wyrzutem i popatrzyłam mu prosto w oczy. I to był błąd. Widziałam w nich ból, taki sam jak wtedy, gdy dostawałam od Boba. Bez słowa wstałam i zajrzałam do szuflady przy łóżku. Odgarnęłam kilka kartek, starych kanapek, książek i pieszczoch, aż w końcu znalazłam moje ulubione wino, które od zawsze trzymam na jakąś sensowną okazję. Ta była bez sensu, ale i tak to dobry dzień, żeby się napić.

- Masz - mruknęłam obojętnie, podając zdziwionemu rudzielcowi jedną butelkę. Odkręciłam zakrętkę i wlałam sobie do ust 1/4 zawartości szkła. Czułam jak mój przełyk płonie, ale uwielbiałam to uczucie.

- Coś ty dzisiaj taka dla mnie dobra? - zapytał po chwili rudy i zmierzył mnie podejrzliwym wzrokiem. Wzruszyłam ramionami i wychyliłam połowę butelki. Sama nie wiem kiedy Bailey znalazł się tuż obok mnie. Siedział ze spuszczoną głową i co jakiś czas upijał łyk z butelki. Nagle nasze oczy się spotkały. Czułam się dziwnie niekomfortowo, szczególnie kiedy usłyszałam pierwsze dźwięki Angie. Bailey wykorzystał moją nieuwagę i wsunął dłonie pod moją koszulkę, syknęłam z bólu kiedy przeniósł je na plecy i z całej siły odepchnęłam go od siebie.

- Możesz sobie pomarzyć, nawet zalana w trzy dupy nie dam ci się wydymać - powiedziałam ostro i popatrzyłam przed siebie. Ani się obejrzałam, a rudy wyszedł przez okno na zewnątrz. Odetchnęłam z ulgą i usłyszałam na schodach kroki.

- Z kim rozmawiałaś?! - krzyknął Bob.

- Ze sobą - warknęłam wrednym tonem i usłyszałam szarpanie za klamkę.

- Nie zamykaj się do chuja! Rozmawialiśmy już na ten temat! - krzyknął.

- Wypierdalaj.... - mruknęłam na tyle głośno, żeby usłyszał.

- Angela przestań odzywać się tak do ojczyma! - krzyknęła moja matka, gdzieś z boku.

- A ty gdzie idziesz? - zapytał za drzwiami Bob, chyba właśnie mojej matki.

- Zawieszę pranie, a za chwilę muszę wyjść do pracy, dzisiaj mam nocny dyżur - powiedziała tym jak zwykle miłym dla niego tonem.

- Smarkulo zejdź na dół. Kolacja na stole - powiedziała obojętnie moja matka, a ja pokręciłam głową z niedowierzaniem. Nie chciałam kolejnego darcia mordy, więc wyrzuciłam butelkę w krzaki za oknem i zaczęłam szukać gum do żucia. Szybko wepchnęłam sobie do ust dwie miętowe drażetki i wyszłam z pokoju otwierając jeszcze drugie okno, żeby się przewietrzyło. Zbiegłam po schodach i zauważyłam siedzących naprzeciwko siebie Boba i matkę. Wywróciłam w górze oczami i z głośnym westchnięciem weszłam do środka. Chciałam jak zwykle zabrać jedzenie i iść, ale Bob mocno ścisnął mój nadgarstek.

- Zjesz tutaj - dodał i popatrzył mi w oczy tym wzrokiem, który mówił spróbuj się postawić, a dostaniesz. Posłusznie zajęłam miejsce i zaczęłam jeść spaghetti. Było całkiem dobre. Kiedy tylko moja matka skończyła jeść wstała z miejsca i pocałowała Boba w taki sposób, że zachciało mi się rzygać. Potem tak po prostu wyszła, a ja zostałam sam na sam z tym kretynem.

- Więc...skoro nie ma twojej matki...a ty jesteś w domu, to chyba mi ją dzisiaj zastąpisz, co? - zapytał z chytrym uśmiechem, a ja wytrzeszczyłam na niego oczy. Zauważyłam, że jego źrenice są strasznie rozszerzone. Przestraszyłam się i gwałtownie wstałam, przewracając krzesło na ziemię.

- Podnieś to - rzucił z uśmiechem na ustach.

- Nie - bałam się jego reakcji jak nigdy, ale starałam się nie dać tego po sobie poznać. Nagle znalazł się tuż obok i chwycił mnie z całej siły za przedramię.

- Co powiedziałaś? - warknął.

- Nie - odpowiedziałam mniej pewnie. Zobaczyłam jak się wścieka. To co było wcześniej było niczym w porównaniu z teraźniejszością. Bob pchnął mnie na ścianę. Serce podskoczyło mi do gardła kiedy przysunął się bliżej i naparł na mnie całym swoim ciałem.

- Masz jakieś specjalne życzenia, czy po prostu dasz mi zaliczyć? - wyszeptał tonem seryjnego gwałciciela wprost do mojego ucha. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz obrzydzenia, nie wiedziałam co powiedzieć. Do moich oczu pierwszy raz w życiu napłynęły łzy. Kiedy poczułam jego obślizgłe dłonie pod materiałem czarnej bokserki zaczęłam się szarpać. Uderzyłam go z całej siły w bok, pomogło, bo zgiął się w pół. To go jednak nie powstrzymało, zaczął okładać mnie pięściami w każde miejsce mojego ciała. Starałam się zasłonić twarz, ale nie zawsze zdołałam obronić się przed ciosem. Z całej siły napinałam mięśnie brzucha i starałam się znaleźć jakiś punkt, który powaliłby go na ziemię i dałby mi czas na ucieczkę. Po chwili dostałam gdzieś w okolice mostka i zaczęłam się dusić. Nie oszczędzał, ciągle dostawałam to w twarz i w brzuch. Ostatecznie rzucił mnie na podłogę i zaczął rozpinać spodnie. Myślałam, że nie ma już dla mnie ratunku i zaraz tu umrę, a jeśli nie to popełnię samobójstwo...