High Voltage Tattoo 3.

          Przez całe 7 dni próbowałam zapomnieć o tym wszystkim, więc piłam na umór. Na chwilę przestałam chodzić do szkoły, bo zawiesili mnie na cały tydzień. Było mi to na rękę, ale matce jak zawsze coś nie pasowało. Sytuacja zaczynała się poprawiać dopiero po paru dniach. Moja rodzicielka zrozumiała, że nade mną nie zapanuje i odpuściła sobie wieczne kazania, kiedy przychodziłam najebana do granic możliwości. Minął upiorny tydzień. Wreszcie.
           Rano obudziłam się z okropnym bólem karku. Trzymając dłoń na szyi, zwlekłam moją zajebistą, poobijaną egzystencję z materaca i poczułam odrażający zapach moich obrań. No tak...czyściochem to ja nie byłam. Zdjęłam koszulkę i trzymając ją w wyciągniętej do przodu ręce, zaniosłam do łazienki. Teraz spokojnie mogłam chodzić po domu w samym staniku. Oczywiście kiedy takowy budynek był pusty. Napuściłam sobie pełną wannę wody i jak zwykle w niedzielę, zażyłam kojącej, 2-godzinnej kąpieli w pianie. Cholernie tego potrzebowałam, teraz kiedy czułam w umyśle wielką ulgę i czystkę, mogłam ją poczuć także z zewnątrz. Wszystkie brudne rzeczy wrzuciłam do pralki. Chciałam wyprać przedawnione uczucia i po prostu o nich zapomnieć. Czułam jakąś chęć do życia i za wszelką cenę pragnęłam zniszczyć swoje wspomnienia. W tym celu wyciągnęłam z szafki moją nigdy wcześniej nie zakładaną koszulkę z AC/DC. Ten dupek, którego imienia nie chcę pamiętać, nie tolerował takiej muzyki, więc nie mogłam chodzić w takich właśnie koszulkach, bo wiadomo, że boleśnie by się to dla mnie skończyło. Teraz nikt nie mógł wejść na moją głowę. Na pewno do tego nie dopuszczę. Wszystko co założyłam było czyste. Pachnące tanim proszkiem do prania, ale czyste. Na rękę w końcu założyłam ukrywaną pod poduszką, czerwoną bandanę. Znalazłam nawet wisiorek-pentagram. Zebrałam się w sobie i wyczyściłam glany na błysk. Wyglądały jak nowe, miały tylko kilka zagięć i zadrapań. Pierwszy raz od dawna potrafiłam się szczerze uśmiechnąć. Wysuszyłam starannie włosy i dokładnie je rozczesałam. W końcu z zaciekawieniem spojrzałam w lustro. O kurwa! To naprawdę ja!? Jednak jestem w pełni zajebista... Wyglądałam tak...rockowo! Cholernie mi się to podobało. Po chwili zeszłam na dół. Nie zastałam tam co prawda mamy, ale coś co mnie zaskoczyło. Było czysto, bardzo czysto... Podłoga aż błyszczała, szafki w kuchni odzyskały dawny kolor, a kanapa była starannie nakryta niebieską narzutą i nie leżał na niej żaden jebany alkoholik, czy też ćpun. Po chwili mój wzrok przyciągnął całkiem ładny widoczek. Było to właściwie zdjęcie wpakowane w szklaną ramkę, warte 5$, ale zawsze to coś nowego. Pozostała jeszcze jedna, trapiąca mnie rzecz. Powoli weszłam do kuchni i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Ku mojemu zaskoczeniu wszystkie sztućce były wyczyszczone na błysk i równo poukładane w pojemniku. Uśmiechnęłam się, znowu! W mojej głowie zaświeciła się czerwona lampka. Lodówka. Gwałtownie pociągnęłam za drzwiczki i ujrzałam... jedzenie! Całkiem dużo jedzenia! Rozradowana zaczęłam wybierać co zjeść najpierw, a co za 10 minut.

- Poczekaj, zrobię ci kanapki. - usłyszałam głos mojej matki gdzieś z boku i nerwowo podniosłam głowę do góry. Stała tam zupełnie inna kobieta. Ze świeżo umytymi włosami, zaczesanymi za uszy, przypudrowaną cerą i w czystych ciuchach. Boże...ona wygląda jak człowiek!

- Jasne...dzięki. - wymamrotałam zaskoczona, a moja mama szczerze się uśmiechnęła na to drugie słowo. W końcu nigdy jej za nic nie podziękowałam, aż tu nagle...taka odmiana. Niepewnie oparłam się tyłkiem o blat i zastanawiałam się dlaczego obie tak chcemy coś zmienić. Po chwili dostałam w swoje łapy talerz kanapek. Świeżych, pachnących i takich...czystych? No, biorąc pod uwagę to co jadłam wczoraj, albo pół roku wcześniej to jak najbardziej to słowo pasuje. Ze znacznie bardziej zadowoloną z życia buzią, wpieprzałam kanapki, jedną za drugą.

-Ale masz apetyt!- powiedziała moja mama, a ja uśmiechnęłam się do niej szczerze, tak naprawdę po raz pierwszy w życiu. Nie wiedziałam co odpowiedzieć, więc dalej siedziałam cicho i ze smakiem pochłaniałam kolejne kromki. -Nie widziałam tej koszulki...- powiedziała jakby do siebie i delikatnie się uśmiechając wskazała ruchem głowy właśnie na moją piękność.

-Nie mogłam w niej chodzić...- mruknęłam i wszystkie wspomnienia zaczęły wracać. -Ale teraz mogę, prawda?- zapytałam i udało mi się pokonać to, co wczoraj chyba się zakończyło.

-Oczywiście, że możesz! Jest całkiem...fajna.- powiedziała, a ja zaśmiałam się dźwięcznie.

-Masz piękny śmiech...po ojcu....- wyznała ciszej, a ja przełknęłam ostatni kęs śniadania, które swoją drogą zjadłam pierwszy raz w życiu.

-Jaki on był?- zapytałam niepewnie, wiem że miałam już nie poruszać tego tematu, ale kurwa nie potrafię!

-Był...wspaniały! Dopóki nie zaczął brać...wcześniej był zawsze uśmiechnięty i gotowy do działania...- powiedziała z uśmiechem, a ja mogłam się tylko domyślać o jakie działanie chodziło. Pokiwałam tylko głową na znak, że coś tam zrozumiałam i wstałam z miejsca.

-Smakowało ci?- zapytała, kiedy wkładałam talerz do zlewu.

-No...bardzo.- powiedziałam, ale zaraz potem szczerze się uśmiechnęłam i zrobiłam kolejną czynność z tej serii pierwszy raz w życiu. Odkręciłam wodę i umyłam swój talerz.

-Kto naprawił kran?- zapytałam zdziwiona, zwykle działało tylko jedno pokrętło.

-Sąsiad mi pomógł, jest hydraulikiem.- odpowiedziała i nie przestawała się uśmiechać. Kiedy nie wiedziałam co ze sobą zrobić, skierowałam się do drzwi. Zatrzymałam się jednak w progu.

-Mogę wyjść?- zapytałam niepewnie.

-Jasne! Kiedyś nie pytałaś....- zauważyła wesoło.

-To było kiedyś.- powiedziałam z uśmiechem i pozostawiłam ją samą ze wszystkimi myślami. Szłam w stronę domu Jeffreya. Chciałam po prostu z kimś pogadać. Czułam na sobie wzrok każdego przechodzącego obok chłopaka. To było dziwne, ale i fajne jednocześnie. W końcu doszłam na miejsce. Przez całą drogę śpiewałam pod nosem Eight Days A Week. Z końcem drugiej zwrotki zastukałam do drzwi Isbella. Była niedziela, więc otworzyła mi mama Jeffa.

-Angie? Wyglądasz...inaczej...- zaczęła zdziwionym tonem, a ja tylko wdzięcznie się do niej uśmiechnęłam i przeszłam tuż obok. Z kopniaka otworzyłam drzwi i zobaczyłam jak jakaś blondynka ściąga koszulkę z bruneta.

-Angie?! Boże! Co ty tu robisz o tej porze?!- nie ma co, rymy to on ma zawsze zajebiste

-Przyszłam pogadać, ale nie przeszkadzajcie sobie, ja poczekam.- powiedziałam, śmiejąc się pod nosem, niestety darmowy pornol poszedł w pizdu. Usiadłam wygodnie na fotelu i położyłam nogi na biurko. Zauważyłam w pobliżu słonecznik, więc z szerokim uśmiechem zajęłam się jego skubaniem.

-Zadzwonisz?- zapytała blondyna, patrząc na Isbella.

-Jasne skarbie...- mruknął wyraźnie speszony, a ja uniosłam obie brwi do góry.

-On kłamie...którykolwiek zadzwonił?- zapytałam blondynki, a brunet zaśmiał się dźwięcznie.

-Ale wczoraj mówiłeś...- zaczęła blondi

-Tak, tak...to było wczoraj...byłem pijany.- wyznał brunet z szerokim uśmiechem, a blondynka zastygła w miejscu ze łzami w oczach.

-No nie słyszałaś...? Dziękujemy pani!- powiedziałam z szerokim uśmiechem i ruchem głowy wskazałam na drzwi. Blondynka tupnęła nogą i wybiegła z pokoju, trzaskając drzwiami. Dziwne...mama Jeffreya toleruje dziwki?

-Nie wkurzasz się na mnie?- zapytał zdziwiony Isbell

-A niby czemu?- zapytałam, unosząc jedną brew do góry.

-Nie zrobisz mi wykładu o tym jak łatwo zarazić się HIV-em?- zapytał, a ja wybuchłam szczerym śmiechem. Chichrając pod nosem, usiadłam na środku jego łóżka i patrzyłam jak pośpiesznie zakłada swoją koszulkę. Po chwili jego wzrok zaczął mnie intensywnie lustrować.

-Fajna koszulka...- mruknął w końcu i nastała krępująca cisza.

-Dzięki.- powiedziałam po jakiś 30 minutach.

-Co..?- zapytał zdezorientowany chłopak.

-Powiedziałeś, że mam fajną koszulkę to dziękuję.- dodałam z wyszczerzem na ustach.

 -To było dawno...whatever...- powiedział znudzonym tonem i chwycił w dłoń gitarę, stojącą tuż obok łóżka. Na początku grał jakieś dziwaczne melodyjki, które nie przypominały mi żadnego utworu. Po chwili rozbrzmiały pierwsze akordy T.N.T. Zaśmiałam się pod nosem i poklepałam go po ramieniu.

-No jak Angus to ty nie grasz...ale...może kiedyś...- powiedziałam rozmarzonym tonem i wygodniej rozwaliłam się na łóżku. Isbell zaśmiał się szczerze i już chciał odłożyć gitarę na miejsce.

-Angie...co się stało?- zapytał niepewnie i usadowił się naprzeciwko mnie ze swoją królową.

-Nic..a co się miało stać?- zapytałam podobnym tonem.

-Kurwa...niecodziennie się tak do wszystkich szczerzysz...nawet glany wyszorowałaś...masz okres?- o ostatnie zapytał szeptem. Zaczęłam się śmiać i kiwać głową z niedowierzaniem.

-Pojebało? Życie jest po prostu piękne...- wyznałam i założyłam sobie ręce za głowę. Jeffrey już o nic nie pytał tylko grał. W końcu wystartował z Day Tripper.

-Isbell! Naucz mnie grać!- krzyknęłam z entuzjazmem i położyłam dłonie na ramionach przyjaciela. Jeff otworzył usta ze zdziwienia, ale już po chwili jego mina zmieniła się w pełną podziwu i zrozumienia. Kiwał głową z uznaniem i robiłby tak pewnie przez długi czas, ale w porę trzepnęłam go w tył głowy.

-Do chuja, mnie masz nie bić! To, że Bailey tak ci się daje to nie moja wina!- krzyknął zdenerwowany.

-Ja się jej wcale nie daję!- krzyknął ktoś z prawej. Automatycznie odwróciliśmy głowy w kierunku okna i ujrzeliśmy wdrapującego się po parapecie Willa. Wywróciłam w górze oczami i przygotowywałam się na kolejną bójkę. Po chwili zmierzył mnie wzrokiem i zadziornie się uśmiechnął.

-Co...znowu masz jakiś problem?- zerwałam się z miejsca i podeszłam do rudzielca. Był kilka centymetrów wyższy, ale to tylko przez jego bujne włosy.

-Kurwa...nie chce mi się was rozdzielać, więc ładnie kurwa proszę: SIADAĆ TĘPE CHUJE BO ZAGRYZĘ!- jeszcze tak wkurzonego Jeffreya nie widziałam. Zaczęłam się śmiać i zauważyłam, że rudzielec stoi z otwartymi ustami. Chyba zastygł w miejscu, więc postanowiłam mu pomóc. Mocno uszczypnęłam go w bok i w mgnieniu oka wróciłam na łóżko...

           Przez kilka godzin poznawałam tajne sposoby prawidłowego trzymania gitary. W końcu Jeff pokazał mi kilka chwytów, a ja o dziwo załapałam w tempie błyskawicy. Na dworze robiło się ciemno, więc postanowiłam w końcu wrócić do domu. Trzeźwa! Całkowicie trzeźwa! Pożegnałam się z Jeffem i już miałam wyjść oknem.

-Angie!- krzyknął brunet i stuknął się otwartą dłonią w czoło.

-Czego pytam grzecznie?- warknęłam, utrzymując się jedynie na rękach ze zwisającymi w powietrzu nogami.

-Gdzie jutro jest zbiórka?- zapytał z wyszczerzem na ustach, a ja wytrzeszczyłam na niego oczy.

-Jaka zbiórka?!- krzyknęłam przerażona.

-No...ta o 6:00 rano...- powiedział zdezorientowany.

-Jak to o 6:00?!- jęknęłam zrezygnowana.

-No normalnie! Jedziemy na poligon!- krzyknął z uśmiechem.

-Jaki KURWA POLIGON?!- wydarłam się na całe gardło.

-Śpij dobrze.- Jeffrey poklepał mnie po głowie i zamknął okno. Zeskoczyłam na ziemię i próbując przypomnieć sobie jakąkolwiek wzmiankę na temat rzekomego poligonu, pokonywałam ulice Lafayette. Wpadłam energicznie do domu i zrzuciłam buty w przedpokoju. Już chciałam wejść na pierwszy stopień, ale zderzyłam się z czymś co wyglądało jak człowiek... to moja matka!

-Łoł sory, ale muszę się spakować.- powiedziałam w zamyśleniu i nie czekając na jej reakcję, wpadłam do pokoju.

-Co ty wyprawiasz?- zapytała niepewnie, stając tuż za moimi plecami.

-Pakuję się, jutro wyjeżdżam do Nevady.- no tak. Pustynia w Nevadzie...już to sobie wyobrażam. Dobrze, że chociaż tyle sobie przypomniałam.

-Co?!- krzyknęła przerażona.

-To co słyszałaś.- rzuciłam, wciągnięta w trans pakowania rzeczy do torby.

-Ale...dlaczego ty mi to robisz?!- krzyknęła ze łzami w oczach. Co kurwa? Zmarszczyłam czoło i uniosłam lewą brew do góry.

-Za tydzień wrócę...jadę na poligon...- powiedziałam niepewnie, a ta kobieta zaczęła się śmiać. Po chwili udzielił mi się jej humor i obie śmiałyśmy się, trzymając za brzuchy -A ty co myślałaś?- zapytałam, ciągle się śmiejąc.

-Myślałam, że...że się wyprowadzasz i nigdy więcej cię nie zobaczę.- powiedziała, śmiejąc się jeszcze głośniej, a ja zaczęłam prawie płakać. Po chwili nie było mi wcale do śmiechu. Co jeśli kiedyś faktycznie tak się stanie? Wyjadę i więcej się nie zobaczymy? W końcu się opanowałyśmy i w spokoju mogłam dokończyć pakowanie. Wzięłam jeszcze dłuższą kąpiel, w końcu przez najbliższy tydzień nie zobaczę łazienki. Przebrałam się w luźną koszulkę i zasnęłam, otulając się kołdrą...

***

 Czytasz? Proszę zajrzyj do zakładki Informowani!